Neos Pelgrimage 2018
Inhoud blog
  • WELKOM
  • TERUGKEER NAAR EEN NIEUWE WERELD?
  • AANKOMST NEOSPELGRIMS IN COMPOSTELA
  • DE AANKOMST
  • VERBONDENHEID

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    Met 35 pelgrims samen onderweg
    25-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.LOSLATEN

    Loslaten

    Is bloggen op de camino een verslaving aan het worden?
    Kan ik die verslaving nu echt niet loslaten?
    Het is misschien goed dat jullie weten wat een pelgrim op een zo gezegde rustdag doet.
    Wel ook zij zitten niet stil. Zij houden zich verder in beweging. De een wil het prachtige klooster Miraflores gaan bewonderen. Ja 5 km te voet en 5 km terug. Of verslaafd aan de kilometers ook nog de tocht naar Las Huelgas doen.
    Neen, nog zijn ze niet voldaan dan lopen ze nog naar het kasteel of zij belonen zich in een tapasbar met heerlijke tapas of lopen te likken aan een ijsje. 
    En jullie dienaar heeft omzeggens de ganse dag op zijn Appleklavier getikt. 
    Ik kan toch moeilijk Neos Roeselare vergeten die overmorgen 35 jaar viert. Dat verdient toch een ondersteunend woordje vanop de camino. Ook Neos Tongeren zit zaterdag aan de feesttafel voor hun 35steverjaardag. Ook zij hebben recht op mijn gemeend applaus met vanop de camino.

    In Burgos krijg ik ook de tijd om een schouderklop te sturen naar een ziek mens of een weduwe die wat opbeuring kan gebruiken.
    Mijn benen en voeten konden rusten maar mijn vingers bleven maar tokkelen.

    Of het nog niet genoeg is wil ik mijn trouwe lezers nu nog wat leesvoer geven op het blog.

    Rond 14 uur dwaalde ik rond in de hoofdstad van Castilië, ook op zoek naar een tapasbar. Drie grote tapas, een glas rosé wijn, 6,50 euro. Spijtig dat Burgos zo ver ligt. Leest La Casita van Zottegem deze blog?

    Ik was nog te vroeg voor mijn afspraak met de andere pelgrims op het kathedraalplein.
    Ik droomde weg op een bank langs de promenade van de Rio Arlanzón.
    Ik zag mensen doelloos verder gaan, de een haastiger dan de ander. Gezellig keuvelen zag ik amper. Een oudere man legde zijn arm over de schouder van zijn vrouw. Het was de enige menselijke verbinding die ik zag.

    Hebben die andere dat mooi gebaar van omarmen losgelaten?

    Zelfs dat bronzen pelgrimspaar kreeg de kunstenaar niet verbonden.

    Mijn hersenen gingen weer aan het werk.
    Voor mij heeft loslaten alles te maken met vertrouwen en een vertrouwde omgeving.
    Als ik mijn vertrouwde habitat met geliefden en al loslaat voor zoveel tijd - ooit zelfs drie maanden - dan is dat omdat ik een heilig vertrouwen in hen heb maar ook omdat zij zich op mij kunnen verlaten.

    Ik vraag mij soms af waarom in een vereniging, ja ook bij Neos, bepaalde mensen hun taak als bestuursvrijwilliger niet kunnen loslaten. Waarschijnlijk blijven ze denken dat het niet zonder hen kan of hebben ze de indruk dat ze onmisbaar zijn. 
    Je zal mij wél gelijk geven als ik zeg dat die mensen geen vertrouwen hebben in die generatie die klaar staat om dat mooi verhaal verder te schrijven. Is dat niet spijtig? 
    Het zou helemaal verderfelijk zijn als het  macht zou zijn die ze niet kunnen loslaten. Macht is zinloos in een vereniging. In een vereniging heb je vrijwilligers nodig die mensen dienen, die naast en niet boven hun mensen staan.

    Ik laat mijn hersenspinsels los en ik wil terug naar mijn trouwe volgelingen, zo formuleerden ze het zelf. Een mooier welkom kon ik niet krijgen tegenover dit meesterwerk van gotiek, dat draait het en keert het zoals je wil ooit met veel macht is neergezet.

    De machtige kathedraal priemt in de azuren lucht.

    Ik laat mijn negatieve gedachten los en loop met mijn mensen rond de verschillende poorten.

    Wie gaat mee in de kathedraal? Wie wil een Nederlandstalige audiogids? Ik zal alles gaan voorschieten. Elke dinsdagavond van 16.30 uur tot 18.30 uur is de kathedraal gratis te bezichtigen, slechts drie euro voor de audiogids.
    We komen weer op het plein. Wat een drukte om aan een ticket te komen. Net of volgeladen bussen uitgestort werden. De echte liefhebbers hebben het geduld om in de lange rij aan te schuiven. Waarschijnlijk waren dat Neospelgrims die mijn blog van gisteren zeer in de diepte gelezen hebben.
    Ik mag alleen hopen dat zij nog een audiogids konden krijgen.

     

     De vrouwelijke pelgrims die je gesluierd in de rij ziet behoren degelijk bij Neos. 

    Dus geen alarm in Vlaanderen, zij hebben zich niet laten bekeren tot moslima’s. Oosterzele en Pittem zouden nog al verschieten.
    Zij laten morgen Burgos los en trekken weer als vrome pelgrims verder.

    For pilgrim it’s a long way to find out who you are. 
    Pelgrim, het is een lange weg om te ontdekken wie je bent… (Enya)

    In dezelfde sobere herberg van gisteren krijgen onze pelgrims wat tonijn met groen voor een konijn. 

     

    Een Iberisch varken langzaam gesudderd in zijn jus zal ons deze nacht doen snurken.

    Het zoete koekje kan onze nachtdromen misschien hemels zalig maken.
    Zaliger dan de engel Michaël die de verdorven zwijnen naar de hel stuurt.

    Morgen zal St.-Antonius ons in zijn ruïne verwelkomen.

    Buenas noches mis amigos peregrinos.

    Chris

    Burgos 25 september 2018

     

    25-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (12 Stemmen)
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.GEDULD

    Geduld

    Deze morgen rond 5 uur kon ik op het nippertje Marcelleke redden van een gewisse verdrinkingsdood. Ik wil zeggen mijn onderlijfje kon ik nog net binnenhalen voor het goed begon te regenen. Oef, nu kon ik gerust aan mijn redactiewerk beginnen.
    Aan de ontbijttafel hoorde ik de ongeruste vragen: “Heb jij het deze nacht ook horen regenen? Zou het weer veranderen?” Voorzichtig piepte iemand achter de gordijn. Het zag er maar grijs uit. Ik stelde hen gerust, dit wordt ideaal weer om te wandelen. Geen loden hitte en veel zuurstof in de lucht.

    Ondanks de grijze lucht klonk ons morgenlied “Ultreya…” zonniger dan ooit.
    Onze pelgrims hadden er weer vertrouwen in.

    In Tosantos onder de Lieve-Vrouwkapel, in de rotsen uitgehouwen begonnen onze pelgrims hun vierde etappe. Ze hadden wel een opdracht meegekregen: Hij of zij die mij op het eindpunt in San Juan de Uterga het eerst het straatnaambordje “Calle Santa Cecilia” (Sint-Ceciliaweg) kon tonen zou ik eens trakteren. (Het woord 'calle' wordt in het Spaans uitgesproken als 'kaljé'. Ik geef graag deze toelichting mee vooraleer deugnieten er iets heel anders zouden van maken.)
    Wie zou de meest opmerkzame zijn?

    Ik begon een paar km verder in Villafranca. De nijdige klim naar boven warmde mij meteen op. Er komt een Italiaan voorbij en vraagt mij wat Neos betekent. Ja, de zelfklever op mijn rugzak doet vragen stellen. Waarschijnlijk dacht die donker getaande man dat ik werknemer was bij die Italiaanse luchtvaartmaatschappij “Neos”. Iets later passeert een Parisien met dezelfde vraag. Ik probeer het hem diets te maken en denk ondertussen bij mezelf dat Neos via de camino een internationale weerklank aan het krijgen is.

    “Buen camino”. Nog zo een internationaal woord dat op deze pelgrimsweg uitgesproken en verstaan wordt door zowel mensen uit het land van de rijzende zon als de onderdanen van Trump, zowel door zij van het hoge noorden als het diepe zuiden. Een woord dat uitnodigt om harten te ontmoeten.

    En dan sta je onderweg even stil, letterlijk en figuurlijk, aan het monument van de honderden in 1936 gefusilleerde republikeinen in de Spaanse burgeroorlog.
    Langs die vreedzame weg moet je dan lezen: “Niet hun dood was zinloos maar hun fusillering.”

    Onderweg kleurt de paarsroze heide vredig de brede brandgangen door het bos. 
    Het doet mij wegdromen aan de opdracht van “Calle Santa Cecilia”. Mijn vrouw heet Cecile maar is zeker geen heilige. Waarom zou ik mijn levenscamino geen calle Cecilia durven noemen. Meer dan 50 jaar geleden begonnen we als twee jonge mensen te dromen van een eigen verhaal. Een verhaal van klimmen en dalen. Een verhaal met veel zon maar ook al eens onder een grauwe hemel. Een verhaal waar geduld voor elkaar ons steeds dichter naar elkaar bracht. Een verhaal waar kinderen en kleinkinderen onze weg kleurden met lief en leed en waar opnieuw met veel geduld de juiste weg gevonden werd. 
    Dit is niet alleen ons verhaal. Dit is een herkenbaar verhaal voor zo vele. 
    Geduld kan zo veel oplossen. 
    Het maakt mij bezorgd als ik vaststel dat geduld bij sommige geen enkele betekenis meer heeft. 

    Geen geduld meer om een doel te bereiken. Geen geduld meer om iets uit te praten. Geen geduld meer om te wachten. Geen geduld om naar de noden van iemand te luisteren en ga zo maar door.
    Zegt men niet: “Geduld is een mooie deugd”. Blijkbaar een zegswijze die stilaan aan het wegdeemsteren is.

    Hou op, Chris, ze zijn al aan het zoeken wat mijn vroeger beroep was. Bij Mathias gaan ze gokken of ik vroeger leraar was of een uitgetreden pater.
    De lieve dame die mij van het laatste verdacht nodigde ik meteen uit om haar zondige gedachten te komen biechten. Ze gaf mij vlug haar portie yoghurt en waarschijnlijk denkt ze nu dat daarmee de kous af is. 
    Wij leerden trouwens in de kloosterkerk van San Juan de Ortega dat ook de H. Jeronimus gekend was om nonnetjes en monniken van hun bekoringen te bevrijden.

    Ik was onder de indruk hoe Neospelgrims na 4 dagen nog zo aandachtig konden luisteren.
    Waarschijnlijk denken zij dat de vermeende leraar hen over enige dagen zal overhoren.

    Maak jullie geen zorgen en laat mij a.u.b. zijn wie ik altijd al geweest ben. Graag met en tussen de mensen.

    Ondertussen is ook de winnaar bekend van de grote zoekwedstrijd “Calle Santa Cecilia”
    De West-Vlaamse winnaar ontving van de organisator een fles drank met bubbels, agua con gaz. Het is een van de dames op onderstaande foto.

    In een nederige herberg in Burgos krijgen de pelgrims een sober avondmaal aangeboden.
    Een vleesbouillon met scampi en gepocheerd ei. Wel iets anders dan de looksoep die de pelgrims in San Juan de Ortega mogen slurpen. Vervolgens is het een jonge vaars die haar ribstuk aangenaam gekruid liet bakken met patatjes, kwestie van onze koolhydraten. De lichtzure natuuryoghurt met stukjes fruit lepelden de liefhebbers met alle genot uit, de anderen deden het met veel geduld of gaven hem als boetedoening aan een of andere pater. 

    Pater noster… slaapwel.
    De redactie krijgt morgen een dagje vrij.
    Moesten er in de pelgrimswereld van Neos schokkende dingen gebeuren, dan volgt er zeker nog een extra editie. Dus blijf alert want met 33 gewiekste senioren weet men nooit.

    De reacties op het Neosblog stimuleren de redactie.
    Onze spontane reactie is: “Zeer bedankt om met ons mee te leven!”

    Burgos

    24 september 2018

    24-09-2018, 23:59 geschreven door Chris De Saveur

    25-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (12 Stemmen)
    24-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ONTMOETEN

    Ontmoeten

    De zon in zondag doet haar naam alle eer aan.
    Ze straalt al vroeg en ze belooft ons weer alle warmte.
    Ik voel het zweet reeds uit al mijn poriën stromen.
    Die onvermoeibare pelgrims zijn weer niet te houden.
    Ze drummen zich rond het bronzen beeld van de pelgrim.
    Hij wordt helemaal ingesloten door onze zon gebronsde pelgrims. Je ziet hem nog amper, gelukkig dat ze hem een geel sjaaltje omdeden.

    Met zo een levendige groep trekken we over de brug van de koningin. Hier willen we de koninginnen van Neos voor altijd in beeld brengen. Hoe kleurrijk! Hoe zonnig! Hoe bekoorlijk, je ziet aan de schaduwen hoe mannen hen ook willen inblikken.

    En nu naar het kerkhof van Navarrete. Neen, zoek er niets achter. Zo een levenslust kan je hier niet achterlaten maar je kan ze wel een duw in de rug geven om ze over enige uren in Nájera allemaal terug te vinden.

    Het is kwart voor twaalf. Een klokje roept de gelovigen van Ventosa naar de kerk. Terwijl ik door de wijngaarden van de Rioja loop dwalen mijn gedachten naar mijn dorp, waar op hetzelfde uur het klokje ons herinnert aan het aloude angelusgebed.
    Gaan we over enige tijd de klank van die klokjes ook moeten missen nu de kerken beginnen leeg te lopen? Mogen we hopen dat de feestklanken over ons dorp, over onze stad nog generaties lang mogen luiden. Mogen we hopen dat de zware trage klank ons nog lang en innig mag doen terugdenken aan die verdienstelijke mens, aan die aangename buur, aan die onvergetelijke Neosvriend, aan die onbekende die men naar zijn laatste rustplaats voert.

    De druiven hangen in dikke trossen aan hun ranken, te wachten om eerstdaags geplukt en geperst te worden om dan te rijpen tot die zo lekkere Riojawijn.
    Uit heel betrouwbare bron, die ik niet kan vernoemen, hoorde ik dat een Vlaming aanspraak maakt om dit wijngebied in te palmen als de Bacchus van de Rioja. Meer nog, die Vlaming zou lid zijn van Neos. Directeur van Neos, er wachten ons nog mooie momenten. Een suggestie: Wijnfeesten met Riojawijn en voorgezeten door onze Bacchus.

    De bewoonde wereld van Nájera nadert. Voorbij een eerste caféterras. Ik hoor overvloedig Vlaamse klanken. Ik laat mij niet verleiden door hun schuimend bier. Ik blijf doorgaan op mijn elan. En hoor ik in de verte nu een nonnenkoor die “Ultreya” begint te zingen?
    Wat een eer om mij zo te ontvangen op het afgesproken terras. “Un gran cerveza, por favor”. Ik heb hem verdiend. De meest onwaarschijnlijke verhalen worden thans geboren.
    Hoe is het mogelijk. Omdat ik na de Pyreneeënetappe mij als een duivenmelker voelde om mijn pelgrims een na een te constateren kreeg ik gisteren de vraag of ik dokter duivenmelker van de Kasteelmoord in Ruiselede kende. Er is een groot verschil tussen je duivenmelker voelen en duivenmelker zijn. Hoe je in al je onschuld nog in de problemen zou komen.
    En toch voel ik mij weer duivenmelker. Het grootste deel is geconstateerd. Een duivenkoppel met elektronische chips verbonden laat mij horen dat zij een dorp te ver gevlogen zijn om de til van Sercu te vinden. Een duw op het gsm-knopje en het duivenkoppel is na een half uurtje weer in de veilige omgeving. Het getuigt alleszins dat ze de grote vorm hebben.

    In Santo Domingo de la Calzada vinden we een nieuwe rustplaats maar vinden we in de kathedraal ook de kip en de haan. Al sinds half de 15deeeuw wonen deze twee witte vogels hier. Neen Gaia-aanhanger, ze worden om de veertien dagen vervangen. Men wil alleen maar het mirakel herdenken dat de Duitse ouders meemaakten op de terugweg van Compostela. Ze zagen hun zoon  nog levend aan de galg hangen na een vermeende diefstal. De burgemeester riep uit dat het niet kon. Hun zoon was net zo levend als de kip en de haan die op het draaispit aan het braden waren. Op dit ogenblik springen de kip en de haan van het spit en ze beginnen hun kakelend en kraaiend lied.
    Waarschijnlijk was dit de reden dat die avond kip aan het spit op ons menu stond.
    Een avondmaal dat weer uitnodigt om nieuwe Neosharten te ontmoeten.
    Om te vernemen welke wondere interesses onze pelgrims hebben. Om de parate kennis te horen over de gevaarlijke aardstralingen en hoe je ze kan afleiden of omzeilen. Een hele materie.

    Maar ook lees ik die avond op het blog van een medepelgrim een poëtische bedenking om mooi af te sluiten:

    Je raakt verbonden met een groet
    Onthaasting vervangt de spoed
    het geeft een onbeschrijfelijk gevoel
    onderweg te zijn met slechts één doel.

    Maandag in de vroege morgen van 24 september 2018
    Santo Domingo de la Calzada

    24-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (16 Stemmen)
    23-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ONDERWEG

    Onderweg

    Hoe zal ik straks “mijn volgelingen” terugzien?
    Als verkrampte senioren of als montere ondernemers van Neos?
    Mijn redactioneel morgenwerk is vanuit Burguete de wereld ingestuurd zodat Vlaanderen seffens kan lezen hoe het er op ons pelgrimsfront aan toe gaat.
    Tijd om alles weer in de valies op zijn plaats te krijgen en dan naar de ontbijtzaal.
    Alsof ik in een kippenhok aankwam. Wat een gekakel. Hier zitten fitte mensen aan tafel.
    Kippen die eten als leeuwen. De keuken kan bijtijds niet volgen. Dan is er geen brood of dan moet er weer koffie bijgezet worden. Sorry, maar onze mensen staan op hun koolhydraten. 
    De banaan maakt veel goed als het lunchpakket aangebracht wordt. Het yoghurtje waar ga ik dat veilig in mijn rugzak bergen?
    Elke morgen beginnen we op de bus met ons morgenlied. Ze kennen het amper twee dagen en ons pelgrimskoor zingt het luidkeels als een gemeende ode aan de morgenzon die de uitlopers van de Pyreneeën zo prachtig kleurt. “Ultreya e suseya, Deus adjuva nos.”
    (Vooruit en hoger op, God helpt ons erbij.) Dat zijn uitgeruste zielen die zo bezield meekelen.
    Ik weet hen te zeggen dat van de vier groepen die ik al mocht begeleiden dat ik hier de fitste groep beleef. Ze voelen zich vereerd. Maar wat moeten die dierbare pelgrims van vorige edities nu denken. Sorry, jullie waren ook zeer goed maar het kraakte en het piepte precies een ietsje meer de tweede dag. Pier, onze verpleger of voetverzorger had toen veel werk na de eerste dag. En thans met 33 pelgrims zat onze Pier werkloos. 
    “Onderweg” is ons thema van de dag. 
    In Cizur Menor laat ik hun “onderweg zijn” vandaag beginnen. Alsof ze de strijd tegen de zondige wereld willen aangaan vliegen zij naar de Alto del Perdón of vrij vertaald over de berg van vergiffenis. Ik vertrek iets later en bij mij lijkt het eerder of ik een rugzak vol zonden naar boven sleur. Ik neem een foto van die lastige bergrug waar wij zondige pelgrims over moeten. Het is alsof wij het tandenspleetje van Guy Verhofstadt gaan vullen.
    Onderweg lees ik op een bord: “Pelgrim, weet dat je al een leven lang onderweg bent!”
    Het doet ook mij over die toch al respectabele levensweg nadenken.
    Ik spreek een paar gedachten in mijn dictafoon. (Als ik er ’s avonds naar luister lijkt het eerder op een hijgtelefoon.)
    “Onderweg…” begin ik en ik moet opzij springen voor een tegenliggende mountainbiker die gevaarlijk snel naar beneden duikt. Onderweg ontmoet ik op de weg naar de vergiffenis een gevaarlijke duivel. IK zei het nog op de bus, die mountainbikers zijn het nieuwe gevaar op de camino. En nu roept een hele sliert achter mij om aan de kant te gaan staan zodat hun klimcadans niet gebroken zou worden. Ik kan moeilijk “Buen camino” naar hen roepen; zij die ons als hun hindernis beschouwen.
    Die tweewielers zouden ook je gedachtegang helemaal in de vernieling rijden.
    Ik hijg mij verder naar boven…
    Onderweg denken hoeveel goeds wij al mochten ontvangen. Onderweg denken hoe dikwijls wij ook al eens een moeilijke sorry moesten zeggen.
    Onderweg denken met wat ik bezig ben en waarom?
    Tegelijk denken aan zoveel mensen die binnen Neos klaar staan om voor ons senioren nog een stralende lente te creëren in de mooi gekleurde herfst van ons leven.
    De zachte herfsttinten langs de weg doen ons denken aan onze geliefden zo ver weg en tijdens ons naar boven klimmen zo dichtbij.
    In Zaraquiegui – wat een naam – is het tijd om wat op adem te komen. Want nu is het alsof een muur op ons afkomt. 
    Wat een mens moet doen om over die berg van vergiffenis te geraken. 
    Maar een pelgrim heeft de moed om erover te gaan, bewust dat hij niet de volmaakte mens is. 
    Eens boven puft en hijgt hij zonder het te beseffen al zijn misstappen weg. En de windmolens op de rug jagen ze verder naar de sterren van de Melkweg.
    Tussen al die windmolens (tussen het tandspleetje van Verhofstadt) staat een indrukwekkend monument van een pelgrimskaravaan. Met een sprekende tekst: “De weg van de wind die zich hier kruist met de weg van de sterren”.
    Ik wist niet dat yoghurt een enig middel was om het interieur van je rugzak een poetsbeurt te geven en tegelijk nog lekker is ook. 
    De rolkeien naar beneden maken het ons ook niet gemakkelijk. Zweten, zwoegen in zo een hitte terwijl ze in Vlaanderen zitten te bibberen.
    Ik kan het niet nalaten. Mijn eerste selfie laat zien dat jullie dienaar enige moeheid probeert  te verdoezelen. 
    Voorbij Obanos nog eens halthouden om bij een jong meisje te proeven van een enig zelfgemaakte citroenlimonade. Geef mij er nog een. 
    Nu wandelen we tussen zoveel moestuintjes en plots staan we op de parking van ons hotel. Mathias is vanop zijn bus de receptionist van dienst. Hij beloont ons met een elektronische deuropener voor kamer 307. (Is dat durven, mijn privacy prijsgeven.)
    Om half zeven staan we weer met zijn allen klaar om naar dat intiem kerkje te gaan in Puente la Reina, naar la iglesia del Crucifijo.
    Voor het beeld van de Gekruisigde durven we ons zelf toch ook al eens in vraag stellen.
    … Lopen we niet vaak op de weg van doofheid en verstarring zodat we met ons hart niet bereikbaar zijn voor onze medemens…
    Where you there when they crucified my Lord. Het lied maakt ons diep stil.
    Onderweg hoor ik spontane gelukkige pelgrims. “Toch mooi wat we al mochten beleven…”
    Onderweg leer ik weer schitterende Neosmensen kennen. 
    Samen onderweg als pelgrim brengt onze harten dichter naar elkaar.

    Ons doel is de Alto del Perdón tussen die onderbroken serie windmolens (of het tandenspleetje van Verhofstadt)

    Zou yoghurth nu dat enig poetsmiddel zijn? Je zou het eens moeten vragen aan mijn buurman.

    Valse schijn van fitheid. Eerlijk, uitgepuft. En dorst, dorst...

    Puente la Reina
    zondagmorgen 23 september 2018.

    23-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (18 Stemmen)
    22-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.HET VERTREK

    Het vertrek

    Is dit de dag waarop alle angsten van de voorbije dag(en) met de nevels rond de Pyreneeën zullen verdwijnen?
    Stipter kunnen onze 33 pelgrims niet zijn. Vijf minuten vóór tijd zit iedereen al op de bus. 
    Toch enige paniek. “Mijn jasje vergat ik gisteren in het restaurant. En het is nergens terug te vinden.” “En mijn trui vind ik ook nergens meer nadat ik hem gisteren in het restaurant op mijn stoel achterliet.” Ondertussen kroop haar man al in een betere rol dan Sint-Maarten. Hij zou haar zijn hele jasje schenken. Heel wat anders dan de halve mantel van Sint-Maarten. Die man had duidelijk de bezinning op de bus gehoord: “Pelgrim zijn, is het brood breken met anderen en meer terugkrijgen dan je gegeven hebt, is je leven delen met je medemens…” Nog wat later twee stralende gezichten: “Mijn jasje is terecht!” en ook de andere ongelukkige voelde zich weer verwarmd in zijn trui. Ja, het wonder op onze camino begint vroeg.

    In de kerk van St.-Jean-Pied-de Port inspireren woorden van Dom Hélder Camara ons vertrek. “Vertrekken, dat is geen kilometers verslinden, zeeën oversteken of supersonische snelheden bereiken. Het is in de allereerste plaats, zich openstellen voor anderen, hen ontdekken, hen tegemoet gaan.”
    We zegenen elkaar als pelgrims samen onderweg.
    “Moge de God van alle wegen je zegenen en beschermen, je hele pelgrimstocht lang!"
    Snel nog een foto en weg zijn de moedige die de volle 26 km lopen.
    Met een dozijn staan wij te wachten op een taxi die ons 6 km verder zal voeren op de bergweg tot Auberge Orisson.
    Tijdens het wachten krijg ik de eerlijke vraag: “Voel jij je wel gerust?” Had dit lieve mens diep in mijn ogen toch een zekere onrust gezien? Eerlijk, na twee jaar met een heel halsstarrig hielspoor gesukkeld te hebben maakte ik mij enigszins wel bezorgd. Het was van 2014 geleden dat ik de Pyreneeën overstak.
    We klimmen langzaam op het ritme van onze adem naar boven. Ik kom voorbij Lisette. “Chris, wie zou de oudste zijn?”
    “Ja, ik weet dat er iemand van 1940 de oudste is.”
    “Dat ben ik.”
    Meteen zag ik trotse ogen blinken in plaats van de nog angstige van gisteren. 
    Terwijl ik zoveel pelgrims voor mij uit zie lopen dacht ik aan de vraag van verschillende onder ons: “Chris is dit pad voldoende bewegwijzerd? Bestaat er geen kans om te verdwalen?” Hier vind ik het meest juiste antwoord: “Laat je meedrijven op de eeuwenoude stroom van miljoenen pelgrims vóór ons.”
    Naar boven hijgen is een betere omschrijving dan klimmen. Ik moet even stoppen of ik geraak in ademnood. Een stevige slok water en de laatste zeer steile loodjes wegen loodzwaar. Tijd om halt te houden, om ons broodje te eten, om krachtvoer op te slaan.
    Nu gaat het wat vlotter en dan nog een laatste nijdige steek naar boven om dan nog steiler te dalen. Ik kies veiligheidshalve voor de zachtere afdaling langs een grintweg. Laat de moedigen hun kniegewrichten maar martelen op dit ruwe bospad.
    Ik loop door de kloostergebouwen van Roncesvalles. Ik wil toch een moment diep in mijzelf keren in die heel intieme kloosterkerk, danken dat ik het zonder kleerscheuren gehaald heb.
    Op het terras van La Posada zie ik al een aantal stralende gezichten van pelgrimsgezellen. Nu kruip ik in de rol van een duivenmelker. Het is ruim vier uur als ik aankom en ik constateer de prijsduiven op het terras. Daarna komt de een na de ander binnengevlogen. En rond half zes is mijn duivenkot compleet. Het laatste koppeltje brengt nog een verrassing mee. “Erik, wij hebben je hoed gevonden.” Het zoveelste wonder op de camino.
    De aperitief voor het avondmaal maakt 33 tongen los. De ondertoon in hun verhalen is het geluk dat zij die moeilijke eerste tocht con brio gehaald hebben.
    Happy birthday Rita en Lieve. Ja ons 33-koppig pelgrimskoor zingt het uit volle borst en wij heffen met de tafelwijn op de eeuwige jeugd van onze jarige pelgrims.
    “En hoe zit de tocht voor morgen in elkaar?” Ja, blijkbaar zijn ze niet meer te houden.
    Maar de noodzakelijke nachtrust zal hen morgenvroeg weer boordevol energie aan het begin brengen van een nieuwe ervaring.

    En stralen die 33 pelgrims niet?

    Met NEOS naar ongekende hoogten.

    Rust is noodzakelijk, het brengt bezinning en geeft nieuwe energie

    "Mijn hoed is terug, het wonder van de camino!"
    Maar hoe komt die Stella op Spaans terrein?

    22-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (2)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (23 Stemmen)
    21-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.DE BESLISSING

    De beslissing

    Hoe zou je zelf zijn? Neen, vast slapen gaat niet als je voor zo een grote onbekende staat en waarvoor je enige maanden eerder al een kordate beslissing nam.
    Al vroeg in de morgen kwam de luxe car van de firma Sercu ons te Gent en Kortrijk ophalen.
    Een eerste kennismaking. Een vriendelijke lach, dat wel. Maar achter het monkelend gezicht waande ik toch enige plankenkoorts. 
    Met toch al enige Compostela-ervaring mag ik die bezorgde senioren de weg tonen naar Santiago. 
    14 dagen lang zijn we samen onderweg.
    Nu beginnen ze toch de inhoud van het woord pelgrim te geloven. Het komt voort van het woord “peregrinus” dat onbekend, vreemd betekent. Het pelgrimsverhaal dat elk van ons wil schrijven is nog totaal onbekend. Een nieuwe, totaal onbekende en vreemde weg ontdekken. 
    Een eerste stop net voor Parijs. Vader Jan Sercu schenkt koffie en ondertussen krijgen we twee heerlijke koffiekoeken. Toch heb ik het gevoel dat de zoetheid van die koeken bij de meeste de vrees niet verjaagt. Ze blijven heel voorzichtig met hun vragen komen. “Chris, is dat morgen lang klimmen?” of “Chris, wat denk je, zou ik de taxi nemen naar l’ auberge d’Orisson?”. Nu de schrik dat het weer morgen te mooi, te warm zou zijn om de Pyreneeën over te trekken. Ik probeer hen langs alle kanten gerust te stellen.
    Hannibals olifanten zwegen als ze de Alpen overtrokken. Mijn Neospelgrims blijven zich vragen stellen voor hun overtocht van de Pyreneeën.

    Na de middagstop in de omgeving van Tours laat ik op de bus de mooie film zien, “The Way”.
    De vader, gerenommeerd oogarts, moet zijn zoon gaan identificeren die in de Pyreneeën op de camino in een storm omkwam. De zoon wilde de wereld in al zijn schoonheid ontdekken terwijl de vader een extreem pragmatisch beeld van de wereld had. Om een lang verhaal kort te maken: de zoon wordt gecremeerd en de vader hoort het unieke verhaal van de camino. Sceptisch als hij is wil hij ontdekken wat zijn zoon bezielde om die weg te lopen. Hij neemt de as van zijn zoon mee en strooit die op bepaalde plaatsen uit. In Muxia laat hij de wind de laatste asresten meenemen. Alsof de as van zijn dode zoon hem een nieuw leven schenkt, alsof de dood van zijn zoon hem de wereld liet zien die vader oogarts weigerde te zien.
    Beseffen wij wel voldoende dat op onze levensweg, onze levenscamino nog zo intens veel geestelijke rijkdom te rapen is?

    Voor mij een enige gelegenheid om mijn medepelgrims te feliciteren met de beslissing die ze enige tijd geleden namen. Vanaf dit ogenblik waren zij reeds onderweg. Hun geest maar ook hun lichaam werd hun bekommernis. Wat bezielt hen om die tocht te ondernemen? Wat trekt hen aan om die nog onbekende wereld in te duiken. Dit is meer dan zoveel kilometers lopen, dit is ook de geest laten werken. 
    De geest laten meewandelen op die weg die christelijk geïnspireerd is, maar waar zowel gelovigen als ongelovigen op zoek gaan naar zichzelf.

    Hebben mijn woorden het gordijn van hun stille angst al wat neergehaald. 
    “Chris, ik ga mee met de taxi.” Goed dat je mij herinnert dat ik nog naar het taxibedrijf telefoneer. “Chris, wat moet ik morgen meenemen in mijn rugzak?

    Het is half negen en we komen in Biarritz aan. Meer dan 15 uur onderweg op de vlugge wielen veilig gestuurd door zoon Mathias Sercu. 
    Snel inchecken en om 9 uur al aan de avonddis. “Chris, mogen wij morgen in ons pelgrimstenue komen ontbijten?” “Wanneer krijgen we morgen ons lunchpakket en zal dat voldoende zijn?” “Ik zou toch liever wat patatjes bij mijn eten gekregen hebben, die zijn toch noodzakelijk voor mijn koolhydraten.” 

    Het wordt tijd om naar bed te gaan zodat die fijne groep Neosmensen – sorry , vanaf nu noem ik ze Neospelgrims – morgen met een gerust hart aan hun enige beleving kunnen beginnen.
    Ik slaap snel in. Ik droom van de aardappeloogst bij mijn grootvader. Wij gooien patatjes in de gloed van het brandend aardappelkruid. Plots sta ik in een museum en val in zwijm voor Van Goghs prachtig doek “De aardappeleters”.
    Ik ontwaak even en zie dat ik mij nog eens mag draaien en nu droom ik van slechte mensen die op de camino de beste mensen worden. Neos drijft die engelen verder op die mooie weg.

    Op onderstaande foto's lees je de stille vrees in die Neosgezichten die de moedige beslissing namen om die unieke pelgrimstocht te ondernemen.
    Zelfs de aperitief op de bus lijkt eerder op een gespeeld spel.

    21-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 4/5 - (27 Stemmen)
    16-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.NEOS IS ER KLAAR VOOR !!!

    Alle Neospelgrims zijn alle lezers van ons blog zeer dankbaar voor zoveel warme waarderingen !!!

    Ja, het is bijna zo ver.
    Donderdag 20 september vertrekken we met 33 Neospelgrims richting Santiago de Compostela.
    Het is onze bedoeling om elke dag een beetje verslag te brengen over onze voorbije dagtocht.
    We kruiden het met wat zout van bezinning en met wat peper van het wel en wee onderweg.
    We laten jullie het zweet ruiken van een Neospelgrim.
    Maar moest je af en toe een vloek horen omdat het onze pelgrim niet naar wens gaat, vergeef het hem dan.
    Of beter nog, stuur hem of haar wat moed via deze blog.

    Weet je wat ons ook plezier zou doen?
    Dat heel Neos op de hoogte zou zijn van onze beleving op deze unieke pelgrimsweg, op deze zo inspirerende camino.
    Stuur daarom het adres van deze blog naar alle leden van onze Neosfamilie.
    Meld het ook aan al je vrienden en kennissen zodat ook zij Neos leren kennen.

    En als alles goed loopt dan mag je vanaf 21 of 22 september van jullie verslaggever een eerste frontverslag lezen.

    Het adres van onze blog: http://blog.seniorennet.be/neoschris18

    En over enige dagen lopen we weer over berg en dal

    Vér gaan
    is vooruit kijken, het onbekende afspeuren
    en vol vreugde ontdekken
    dat je telkens nieuwe wegen ziet.

    Zie je in de verte al de kathedraal?

     

     

     

    16-09-2018, 00:00 geschreven door Chris De Saveur

    Reageer (0)
    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (21 Stemmen)
    Archief per week
  • 09/09-15/09 2019
  • 01/10-07/10 2018
  • 24/09-30/09 2018
  • 17/09-23/09 2018
  • 10/09-16/09 2018

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!