Verwondering

Het verwondert mij hoegenaamd niet meer. 
Als je van een stipte groep spreekt dan heb ik het geluk om een dergelijke te mogen begeleiden.
We hebben zelfs de tijd om de bronzen Pépé in de armen van Emma te leggen. Zie de bronzen lach van deze wafelverkoper, el barquillero,  die in Ponferrada nog tot in de jaren 70 het geliefde volksfiguur was bij de bevolking. Maar vandaag begrijpen we zijn lach wel heel anders. Nog nooit had hij een Brabantse in zijn armen.

Zondagmorgen in de industriestad. Ze slaapt nog en wij zitten op de bus richting Ruitelan om de kortste etappe af te werken. 
Een mooie klim van ongeveer 12 km. Geen afdalingen. Alleen maar hijgen, zich op de sticks afduwen en zeker niet vergeten om in een van die sympathieke dorpjes iets te eten en te drinken.

Onderweg geeft een bord mij de inspiratie voor deze wel tamelijk lastige tocht.
Parar. Respirar. Observar.

Letterlijk vertaald: Halthouden. Ademen. Observeren (Bewonderen).

Inderdaad, dit advies geldt voor alle tochten op onze camino naar Santiago.
Regelmatig eens stoppen om terug op adem te komen. 
Liefst een rustig plaatsje uitzoeken.
En uitgerust ben je weer in staat om het mooiste van de natuur in je op te nemen.
Het groene loverdak van de hoge bomen, klaar om zijn herfsttooi aan te trekken tekent zich fel af in die hoog azuurblauwe hemel. Wat een beeld!
Een witte vlinder zoekt bescherming in de haag voor de zwaar puffende pelgrim.
Een kleurig insect kan nog net ontsnappen aan de zware wandelschoenen.
Ik loop over een steil en ruw koepad. Ik hoor mij hijgen. Het herkenbaar geluid van het pelgrimspad naar O Cebreiro. Spot die vogel nu met mijn gezucht.
De koebelletjes, de groene helling, het klaterend riviertje, ze voeren mij naar Oostenrijk.
In La Faba halthouden. Op adem komen. Bewondering vinden in dit mooie pelgrimsoord. Komt het roodborstje mij aanmoedigen voor het vervolg van de moeilijke klim. Toch eerst even stil worden in dit rustgevend kerkje. Ik ontving gisteren twee mails die mij wat in de war brachten en hier diep aan het denken brengen.
Denken aan Gerda, ergens in West-Vlaanderen. Ze kreeg geen te beste diagnose. Denken aan Lieve, ergens in de Kempen. Ze heeft het zo moeilijk om haar man die nog maar recent overleed uit haar gedachten te zetten. Kan een innig gebed de rugzak van die twee lieve mensen wat lichter maken? Het is mijn diepste wens.

Een stomme motorzaag verbreekt mijn lied van stilte. Ik ga verder, steeds maar hoger. Eindelijk kom ik bekenden tegen. 
Halthouden. Zeker op adem komen. Het fysiek maar zeker de moed bewonderen van die seniorengroep. 
Opgeven staat niet op hun lijstje. Ze wisten dat het moeilijk zou zijn en daarom gaan ze door. Bewonderenswaardig! Het zouden geen ondernemende senioren zijn.

De laatste klim. Terwijl ik verder stap denk ik aan het sympathieke echtpaar uit Limoges die mij in 2004 op mijn tocht naar Compostela vanaf mijn voordeur een meer dan edelmoedig dak gaf.
Beide hadden ze al een groot deel van de camino gelopen vanuit Puy-en-Vélay. De spirituele ervaring was hen enorm bevallen. En wat de man toen zei vond ik zo treffend: “Zet op dezelfde weg een pelgrim en een wandelaar en je zult twee totaal verschillende verhalen te horen krijgen, helemaal uiteenlopend.”
Onze pelgrims zullen wel uitmaken welk verhaal zij willen doorgeven.

We komen Galicië binnen. Al heel de wandeling mogen we getuige zijn van die wondere schepping. Halthouden. Noodzakelijk om op adem te komen. Luisteren naar het gehijg van andere pelgrims, zelfs veel jonger dan mij. De grootsheid van het scheppingsverhaal bewonderen. Deze natuur maakt je gewoon klein.
In het hoge dorpje O Cebreiro kan ik in de kerk tot rust komen. Zoveel kaarsjes, zoveel intenties. Ik weet maar al te goed waarom ik er ook een wil aansteken.

Op het gezellige dorpsplein zie ik mijn pelgrimsgezellen, alsof zij in de wachtzaal zitten.
Ik hoor moedige ladies die tevergeefs verder liepen om het kruis te zoeken. 
Ik zal hen troosten met een bezoek aan een palloza. Wat is dit? Neen geen frisco met chocolade zoals iemand dacht.
Destijds waren dat de gangbare woningen van het volk, die gerestaureerd werden om de sfeer van het verleden in dit oeroud bergdorp terug in leven te roepen. Het waren ronde huizen half in de grond gebouwd. Ze hebben een strooien dak waardoor de rook van het vuur kan ontsnappen.Daardoor zijn mens en dier, die samen in deze woonst hun gezamenlijke geurtjes delen, beschermd tegen sneeuw en wind. 

Vandaag spuiten de vrouwtjes alle soort parfums over zich bij eender welk toilet, de mannen doen niet onder met dit of ander eau de toilette. Maar toen roken die mannen en vrouwen naar de stoofpot, naar de bok en de geit, naar alle soort van uitwerpselen. Wat een aantrekkingskracht had die geur bij de jonge boer toen een jonge deerne passeerde. Zijn we vandaag niet te kieskeurig geworden. Zij eerlijk. Als we op de buiten op een wandeling passeren, oei, het stinkt hier naar de boer. Ik vermoed dat die geur toen een vorm van een zekere welstand had. Hoe sterker de stank, hoe rijker de boer. 

In Ponferrada won in 2014 Kwiatovsky het wereldkampioenschap wielrennen op de weg.
Vandaag reden ze de ziel uit hun lijf in Tirol. En wij dan? Wij klommen zonder één keer te dalen. Hebben wij het grote nieuws gehaald? Wel heren, duur betaalde gespierde fietsers, ik lag te rusten en in mijn slaap te genieten van de tocht van meer dan 30 Neospelgrims. Ik had grote en oprechte bewondering voor hun moed na 9 stapdagen en niet van de minste.

Het is zondag, ook voor een pelgrim. De drukke stad eens verkennen en dan terug in de catacomben om te avondmalen. 

Moeder, waar is de tijd van ons vermicellisoep? Deze zijn ze toch vergeten te knippen? En als wij twee potten soep op de tafel zetten dan kon jij toch nog een tweede pollepel vinden? Hier hebben ze er maar één per twee soepterrines. 
Ponferrada, de stad van ijzererts en pollepels van plastic.