Korte historiek van het tijdschrift Heibelxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het tijdschrift Heibel werd in 1965 opgericht door Frans Depeuter, Robin Hannelore en Walter van den Broeck. Oorspronkelijk was het zuiver kritisch-polemisch-satirisch bedoeld. Vanaf de vierde jaargang werd sporadisch ook poëzie gepubliceerd, later ook creatief proza. Ook de samenstelling van de redactie evolueerde. Na II, 2 liet Van den Broeck het afweten. Vanaf V, 6 werd de redactie uitgebreid met twee jongeren, Luc Vancampenhout en Gust Faes. Reeds drie nummers later werd het een bont allegaartje van dertien auteurs, van logeman Hubert Lampo tot eerwaarde pater Armand Boni, en onder wie ook weer Van den Broeck. Vanaf IX, 2, trok Hannelore zich terug en kwam Jos Borré erbij. Ook daarna werd er nog wat gegaan en gekomen, maar van het originele opzet van Heibel bleef weinig méér dan de vlag over. Om die reden gaf Depeuter er na jrg. X de brui aan, ook  Van den Broeck verdween weer.

De beide overgebleven anciens gaven de redactie van jrg. XI in de handen van Jos Borré, Dries Janssen en Jan van den Weghe. Na drie nummers bedankte Borré de twee laatsten, die van een “literaire putsch” spraken (Het Belang van Limburg, 28.03.1977), en droeg het tijdschrift over aan een compleet nieuwe ploeg van uitsluitend links gevoerde mensen zoals Pieter Aerts, Daniël Robberechts, Joris Note, Erik Hulsens en ook weer Walter Van den Broeck. De oorspronkelijke pluralistische en recht-voor-de-raapse vrijbuiters-mentaliteit was nu compleet zoek. De rebelse naam Heibel had niets meer te maken met het vrij linguïstisch en marxistisch georiënteerde blad dat, gebruik makend van de subsidie die het oude tijdschrift kreeg, zich vanaf de eerste aflevering (interview met Guy Mortier!) aan de borst van de ‘geëstablishte’ Humo en De Morgen  vlijde.

1975-1976 schreven we, toen Hannelore en Depeuter het kaperschip verlieten. En nu schrijven we 2006. Dertig jaar zijn er overheen gegaan. Dertig jaar zouden we wijzer geworden moeten zijn. Wijzer en voorzichtiger, jaja, zoals oude ventjes die schuifelend door de keuken bewegen om geen botten te breken. Van bijna zeventigers wordt verwacht dat ze, hun laatste pijpje rokend, gaan zitten wachten tot Hein met een zwaai de poten onder hun crapaud wegmaait. Kortom: dat ze hun bek houden en op hun kop laten kakken door Jan Kalebas en zijn familie Zevenstaart. Zo ging het altijd, ook in de literatuur. Oud is out. De braniemakers rijden die suffe énentandjes van de baan en steken hun middenvinger naar hen op. Zo was het en zou het moeten blijven.

Maar een Kempenaar is een taai ras, zijt maar zeker. Vooral de Rammen. Eens horens, altijd horens (op de kop, bedoelen we). Een bok kun je wel een tijdje aan de staak binden, maar op een dag rukt hij de paal uit de grond en beukt er opnieuw tegenaan. Een echte Kempenaar laat zich niet over de haren strijken. Hij baalt van al wat ruikt naar schijnheiligheid, oneerlijkheid, mooipraterij, zelfgenoegzaamheid, arrivisme, pedanterie en dat soort ondeugden. Die aversie moest Hannelore en Depeuter vroeg of laat terug samenbrengen.  ‘Het is zo muisstil in de letteren,’ zei Julien Weverbergh onlangs in een interview (De Morgen, 09.11.05), en vreemd genoeg dachten wij al een tijd net hetzelfde. We hadden al een paar keren met heimwee achteruit gekeken naar die vrijbuitersjaren van toen. En de voorbije zomer groeide dan het plan om opnieuw met Heibel te starten.

En hier zijn we dan. Even strijdvaardig als vroeger. Even ‘vrij’ en ongebonden. Ach, we zijn op een leeftijd gekomen dat we niks meer te verliezen hebben tenzij onze eerlijkheid. Bomen sterven staande, zegt men, en dat willen we doen. Onze laatste jaren gebruiken om met open vizier elke vorm van geestelijke verloedering tegen te gaan. Heibels en tegendraads, jawel. Tegen de verdwazing, de verwildering, de verbastering, de vervreemding, tegen de verhoering, de verwatering, de verettering, de vertekening, tegen de vervlakking, de verwarring, de verschaling, de verziekelijking, de verwording, tegen de verrotting, de verplatting, tegen de vergoding en vergoring, tegen de verstaatsing en verzuiling, tegen de verzwijning, tegen de verijzing.

De basisprincipes van deze nieuwe Heibel blijven dezelfde als toen Heibel gesticht werd. Ze werden bondig samengevat in nummer VIII, 1 (1974): “Uit onvrede met de gekorrumpeerde toestanden besloten Depeuter, Hannelore en Van den Broeck in 1964 het tijdschrift Heibel op te richten. Het basisprincipe van het blad was: quot homines, tot mentes. Geen gezamenlijke ideologie dus, maar een gezamenlijke attitude bond de drie redakteurs aan elkaar: een afschuw voor korruptie, chauvinisme, vedettisme, paternalisme. Nergens zouden we een blad voor de mond nemen, het woord ‘muilbanden’ schrapten we uit ons vocabularium. () Heibel is ontstaan uit een onmiddellijk, onbesuisd engagement t.o.v. een wereld (de artistieke) waar we integriteit d.i. volstrekte konsekwentie haalbaar en, gezien de ultieme bedoeling van het taalgebruik, vanzelfsprekend achtten.” (Depeuter)

Quot capita, tot mentes, zo zal het ook nu zijn. Met wat Depeuter schrijft, hoeft Hannelore niet per se akkoord te gaan. Wat Hannelore schrijft, hoeft Depeuter niet noodzakelijk te beamen. De redacteurs van Heibel zullen, net als in de beginjaren, compleet onafhankelijk zijn ten opzichte van elkaar. Ook in onze literaire en andere opvattingen hoeft geen congruentie te bestaan. Alleen op twee vlakken vallen we vrij volledig samen. In onze gehechtheid aan de Vlaamse identiteit en onze afkeer van het alles-moet-kunnen. Indien we ook op andere punten samenvallen, des te beter. Zoniet, ook goed.

Jaja, HEIBEL IS ER WEER !!!!! De feniks is uit zijn asse herrezen! De draad wordt opnieuw opgenomen waar we hem loslieten. Dat wil zeggen: na jaargang 10. De Heibel die nadien gemaakt werd (jaargangen 11 tot 19), was immers geen echte Heibel meer. Vanaf het moment dat Jos Borré het blad had overgedragen aan de de v.z.w. van Aerts-Robberechts-Note en c°, was de kapersvlag definitief ‘gestreken’ (in de beide betekenissen van het woord) en netjes weggeborgen in de doos van “er-was-eens”. Aan de mast wapperde van dat ogenblik af de scharlakenrode wimpel van antikatholiek-antichrist-antivlaams. En de vroegere Heibel, die, waar het nodig werd bevonden, paap noch ketter had ontzien, had juist aan dat soort vooringenomenheid voor of tegen om het even wie of wat een broertje dood. Om die reden desavoueren wij de laatste 9 jaargangen van Heibel en beginnen wij de nieuwe reeks met jaargang 11.

Frans Depeuter en Robin Hannelore