|
 Vannacht was ik gewoon aan het luieren op de concurrentiesite: "Blogger". Daar kun je rustig random duizenden blogjes na mekaar aanklikken en bekijken. Lezen was al stukken moeilijker want deze internationale blogtrafiek leidde me gewoon de wereld rond in alle talen. Het Engels ging nog. Het Arabisch een regelmaat. Het Frans en Duits zeldzaamheden. Het Nederlands zo goed als onbestaande... Tot ik bij deze lieve dame terecht kwam. Allé, de titel heb ik meegesnord en voor wie het begrijpt zet de vertaling maar bij de reacties. Maar wat ie eigenlijk zeggen wil... Geen jota comprendere.
In elk geval deze dame had helemaal niet het leven waar ze naar uitzag. Dus geen luxeleven! Eerder een hondenleven met treurende net niet druipende flaplippen. Niet? De blauwe draperie en die rode schoudervod waren er maar opgegooid lijk een derdehandsschilder dat uitstekend doet.
Haar kroontje en gewichtige halsketting ontsierden de traanklare treurige ogen en aan oorlappen had ze meer dan spatborden genoeg. Wat zei je? Mooi naar het baasje kijken!
De nagellak op haar gereumatiseerde voorpoten behoorden al jaren tot het verleden en als ik mij niet vergis telt ze maar drie tenen aan elke poot. Schilderachtige vrijheid. Zal wel juist zijn, vermoed ik. Op een teen komt het nu ook weer niet aan. Er wordt al meer dan genoeg op getrapt.
Dat gezicht herkende ik wel van ergens. Ik weet niet van wie of waar. Familie leek er mij niet in te zitten. Zelfs niet aangehokt, want trouwen zit er tegenwoordig niet meer in. En dat scheelkijkend linkeroogje, voor u rechts, maakte haar leven alleen maar een heel stuk tragischer. Ik vraag me nog alleen af waarop en hoe ze zat. Een staart en achterpoten moet ze ook ergens kwijt kunnen. Normaal moet het een wijfje zijn, maar tegenwoordig als je Privé of Dag Allemaal openslaat ga je nog aan je geslacht beginnen twijfelen. Ofwel staat er een bevalling op de cover van een BV-baby ofwel hou je de geslachten met moeite uit mekaar. Ik zeg maar zo. Als Adam en Eva fiel of bienne waren zaten ze daar vandaag nog altijd gezellig onder hun tweetjes. Het moeten eigenlijk bi's geweest zijn. Daarmee kun je nog alle kanten uit in de geschiedenis. En een geluk dat men aids toen ook nog niet uitgevonden had.
Als we maar gezond leven, zei onze pa altijd en veegde toen nog zijn gat af met het reklameblad van de voorbije week.
Ik vermoed dat deze blog vanuit Spanje naar ons noorden werd gestuurd en wat de volgende foto onder deze dame wilde zeggen begreep al evenmin.
De titel: "Hipocrisia Política"  bracht me ineens op Berlusconi's Italiaanse gedachten en het lumineuze idee dat het hier wel eens iets met politiek kon te maken hebben. Zelfs hypocriete politiek.
Ik haalde even het woordenboek bij en zocht naar hypocriet.
Huichelaar wist ie mij te vertellen. Bedankt Prisma. Aan VanDale heb ik ooit een tenniselleboog overgehouden.
Ik bekeek mijn dierbare vriend hiernaast heel grondig op die rots en kon mij slechts voorstellen dat het beestje ofwel last had van de zon, ofwel een migraine in de derde graad te verwerken had. Maar huichelaar? Nee hoor.
Zou verlangend meneerke misschien niet op de foto staan en lag madammeke daar te kermen van de hoofdpijn?
Zijn of haar linkerarm lag al klaar om de bloeddruk te laten meten. Maar voor de rest oogjes dicht, tandjes op mekaar en neusgaten wagewijd op zoek naar zuurstof. Ik zou de 101 willen bellen, maar vermits ik niet wist in welk land ik vertoefde kon dit evengoed een gezamelijk nummer van de traiteursvereniging zijn. Die om 4.54 in de ochtend opbellen leek me nu ook geen vondst. En wie wist houdt dat wezen mij niet voor de aap?
Dat is nu eenmaal het nadeel of voordeel van internet. Je weet heel dikwijls soms helemaal niet in welk land je vertoeft en vooral wie je tegenover je hebt. Ik heb eens gelezen dat een huwelijk uit mekaar ging omdat man en vrouw maanden via de pc als onbekenden met mekaar hebben gevreeën dat de stukken er vanaf vlogen. Maar cyberlove leidde tot echtscheiding, toen het uitkwam. Een geluk dat er geen kinderen uit voortgekomen zijn.
Onlangs kreeg ik als muziekliefhebber een mailtje van een zekere Jos die vroeg of hij me een pleziertje kon doen met een reeks zeldzame liedjes van vroeger die nooit op CD verschenen waren en enkel op van die vinylsingletjes stonden, toen al voorbode van de LP, met twee liedjes aan elke kant. In vaktermen: een EP'tje. Het waren liedjes van Pater Mestdagh.
Af en toe herinneren mijn grijze hersencellen nog iets en toen ik naar de naam keek wist ik het weer.
Enkele jaren geleden had ik enkele singletjes omgezet naar een CD. Nummertjes van Pater Mestdagh. En dat was voor een goeie vriend Jos. Hij woont twee straten verder dan ik. In vogelvlucht geen honderd meter. En als klein dorp waren die straten navenant. Hoe groot onze verbeelding, maar de wereld kan heel klein zijn.
Ik wist niet dat Jos al tot de seniorengeneratie hoorde. Welkom! (Gi)
|
