|
Het laatste wat je van Serge Régnier kunt zeggen is dat hij zijn zaad op de rotsen stort. Kind nummer 30 is onderweg.
De familie van Serge Regnier met zijn drie vrouwen en de meeste van zijn 30 kinderen. Foto TTL Agency
Régnier : ,,Alleen Bin Laden doet het beter. Maar ja, die heeft zés vrouwen.
De kachel staat hoog in het niet eens zo grote hoekpand aan de Rue Delestienne in het Belgische Marcinelle. In een hoek van de kamer spelen vier kinderen met een plastic verkeersvliegtuig. Drie andere zitten aan de rode kool. Een stuk of zes scharrelen rond de tafel, waaraan Serge Régnier met één van zijn vele nazaten zit te kaarten. Zijn vrouw Christine voert een peuter, terwijl achter haar een baby angstwekkend balanceert op de knie van een ouder zusje. Twee andere babys liggen in een vierpersoonswieg.
,,Als je nog even wacht krijg je de héle familie te zien, deelt de heer des huizes opgewekt mee. Zijn schoonzus Karine en zijn minnares Judith, door hem steevast aangeduid als la concubine, ontbreken immers. En ook de kinderen zijn er nog niet allemaal. Régnier gaat er eens goed voor zitten en telt ze op zijn vingers af: drie keer twee handen vol.
Eén keer vergist hij zich in een naam, de kinderen zelf corrigeren hier en daar een leeftijd, maar verder is het parcours foutloos: de chronologie klopt en elk kind wordt ingedeeld bij de goede moeder. ,,De verjaardagen heb ik opgeschreven, want die kan ik natuurlijk allemaal niet onthouden, bromt Régnier. Christine: ,,De meeste zijn in april en november. Dan gaat er in huize Régnier echt geen week voorbij zonder feestje.
Régnier stamt uit een vruchtbaar geslacht. Thuis waren ze met tien, een broer heeft zes kinderen, twee zussen tien en negen. Maar dat is toch niet te vergelijken met wat Serge presteert. Bij zijn echtgenote heeft hij vijftien kinderen, bij zijn schoonzus zes en bij la concubine nog eens negen. Haar oudste vijf, vertelt Régnier er eerlijkheidshalve bij, zijn van haar ex-man, maar ook zij spreken hem aan met papa.
,,We hebben ze, en we zijn er blij mee, verzekert Régnier, ook al is de prijs soms hoog. Op vakantie gaan is er niet bij, en zelfs familie-uitstapjes om even te ontsnappen aan het troosteloze Marcinelle, onder de rook van Charleroi, zijn onmogelijk. ,,We zijn eens op stap geweest met elf in één auto, maar de zes die ik in de koffer had gepropt vonden dat toch minder.
Familie van Serge Regnier met zijn drie vrouwen en de meeste van zijn 30 kinderen. Foto TTL Agency
De twee autos hebben het zo al zwaar genoeg, want ook het boodschappenlijstje van de Régniers is indrukwekkend. Elke maand gaan er 300 literpakken melk doorheen, 450 kilo aardappelen, 250 broden en 200 kilo vlees. Het toiletpapier vliegt zelfs in grieploze tijden weg in een tempo van zes rollen per dag, de wasmachine die vandaag stuk is moet elke dag zeven keer in actie komen.
Het hele gezin draait op een kleine 4000 euro kinderbijslag en drie werkloosheidsuitkeringen. ,,Je zou toch denken dat de gemeente eens een keer een oogje dichtknijpt als ik aangifte kom doen, maar niks hoor, schampert Serge. Om van de reacties van sommige buitenstaanders nog maar te zwijgen. Maar die raken hen niet, zo maken de vier volwassenen al snel duidelijk. ,,Ik lach ze uit in hun gezicht, snoeft Christine. Karine kijkt niet eens op van haar bord. Serge gaat staan om zich demonstratief een kwartslag te draaien: ,,Kijk, zó breed is mijn rug!
Bovendien komt volgens Judith het meeste venijn voort uit afgunst. ,,Hoeveel koppels zijn er niet waarin man en vrouw al op voet van oorlog leven? Wij zijn een hechte familie, wij houden van elkaar. Afgezien van wat geblèr van de allerkleinsten en af en toe een opvoedkundig verantwoorde tik is de sfeer inderdaad harmonieus. De kinderen zien er goed uit en gaan leuk met elkaar om, precies zoals de drie vrouwen.
,,Wij kennen geen jaloezie, verzekert Christine. En dat herhaalt ze ook als haar man even het vertrek uit is. ,,Als hij morgen met nóg een vrouw thuiskomt en ze is aardig, dan is ze welkom. Volgens Serge zelf is het geheim van haar meegaandheid dat hij nooit iets achter haar rug om gedaan heeft, én dat hij alle drie zijn vrouwen even veel liefde geeft.
Ook over hoe het allemaal zo gekomen is doet het viertal niet geheimzinnig. Serge en Christine kennen elkaar al van de lagere school, Serge leerde minnares Judith kennen toen hij 18 was en zij 8. ,,Ik was metselaar en moest bij haar op school een muurtje metselen rond een gastank. Ze zat heel de dag tegen het gaas geplakt. Ik vond dat wel leuk, maar ze was natuurlijk veel te jong voor mij én ik was al getrouwd. Kinderloos overigens. Later heb ik wat klusjes gedaan bij haar ouders, daarna ben ik haar uit het oog verloren. Na mijn scheiding wilde ik haar opzoeken, maar ik kreeg haar adres niet. Toen ik hoorde dat zij getrouwd was, ben ik met Christine getrouwd. Maar ik heb tegen Christine gezegd: als zij ooit komt, moet ze welkom zijn. Sterker: als ik haar niet uit het oog was verloren, was ik naar de kerk gegaan en had ik gezorgd dat zij op de huwelijksmis tegen die vent van haar nee had gezegd.
,,Lief, hè? straalt Judith. ,,Hij houdt van mij, mijn gros bidon. Mijn lekkere dikzak! Christine, drie kinderen verder op de bank, geeft geen krimp.
Judith zelf deed overigens haar intrede toen de ménage à trois al een feit was. Serge en Christine waren vier jaar getrouwd toen Christines zus Karine bij hen introk. ,,Ze had niemand en wilde bij ons komen wonen. Na een tijdje wilde ze ook kinderen. Daar hebben we met zn drieën over gepraat. En daarna zijn we met zn tweeën naar boven gegaan, vertelt Serge, op een toon alsof aan iedereen die níet met zijn schoonzus slaapt een steekje los is.
Acht jaar geleden kwam Judith erbij. Haar man had nogal losse handjes, zij en haar kinderen kregen regelmatig slaag. ,,Ze stond voor de deur en ik vond haar meteen sympathiek, zegt Christine. ,,Zij moest ermee instemmen, anders was ik niet gekomen, vult Judith aan. Het beraad om de grote tafel had deze keer vier deelnemers, sindsdien slaapt Serge ook met Judith, die nog wel, vlakbij, haar eigen huis heeft.
Serge: ,,Het gaat schitterend. Ik sta s morgens op, help hier ontbijt te maken en zet de kinderen op de bus. Daarna help ik Judith een handje. Tegen de middag kom ik hier terug en het avondmaal gebruiken we allemaal samen. Dat houdt op een doordeweekse dag in: zes kippen braden en tien kilo aardappelen schillen en koken. Ook het afruimen duurt even zonder vaatwasmachine.
De beroemdste inwoner van Marcinelle, kindermoordenaar Marc Dutroux, heeft nooit geweten welk paradijsje er bij hem om de hoek lag, maar dat zegt Serge dreigend is vooral zijn eigen geluk geweest. ,,De eerste die één vinger uitsteekt naar mijn kinderen is dood. Daar heb ik geen politie of rechter voor nodig. Christine: ,,Kinderen, daar blijf je af.
Haar eigen vijftien stuks zijn haar zichtbaar niet in de koude kleren gaan zitten, maar toch heeft ze die afgelopen twintig jaar geen dag gehad dat ze dacht: Nu wil ik even weg. Serge: ,,Ze zou doodziek worden. Sterker nog: Christine wil er nog wel een stuk of vier bij. En dat geldt ook voor Karine en Judith. Serge glimt van oor tot oor: ,,Zie je wel? Ik kom nog aan de veertig!
|
