Nijholt nam begin jaren zeventig met Corrie van Gorp deel aan de laatste show van Wim Sonneveld. Die barstte nou niet bepaald van het zelfvertrouwen, blijkt uit het boek. Volgens Nijholt was hij aanvankelijk ook onzeker over die laatste show, omdat hij Neerlands Hoop had gezien en dacht dat dàt was wat het publiek nu wilde. De voorstelling van Sonneveld werd niettemin een éclatant succes.
Scholten interviewde verder onder vele anderen Conny Stuart, Ruud Bos, Hella Haasse, Ina van Faassen en natuurlijk Sonnevelds levenspartner Friso Wiegersma voor het zeer rijk geïllustreerde boek. Ook geeft ze een chronologisch overzicht van zijn leven, met informatie van getuigen en ook fragmenten uit Sonnevelds nooit verschenen autobiografie.
Conny Stuart, die lang met Sonnevelds gezelschap optrad en zo dik bevriend met hem was dat haar echtgenoten er gek van werden, vertelt onder meer dat hij haar vlak voor zijn dood een briefje schreef „waarin hij me voorstelde om onze oude dag samen te slijten in Frankrijk.”
Sonneveld had toen allang en tot het einde van zijn leven een zeer hechte relatie met Wiegersma, maar nooit zijn eerste liefde Hubert Janssen aan de kant gezet. Stuart: „Huub had een ontzettend grote invloed op zijn doen en laten en Wim heeft zich daar nooit tegen kunnen verzetten. Maar hij durfde het voor mijn gevoel ook niet. Want Wim was bang voor Huub. Bang dat hij een boekje open zou doen over zijn homoseksualiteit bijvoorbeeld.” Daar liep Sonneveld niet graag mee te koop.
Dat Sonneveld een zorgelijk type was, blijkt ook uit de woorden van Ruud Bos, die vertelt over de laatste jaren waarin de onvergetelijke stem van de cabaretier toch een tikje ging slijten. „Wim wilde het zo graag goed doen, maar liep steeds vaker tegen zijn eigen onvermogen aan. Dat was ontzettend zuur en tragisch en daar heeft-ie vaak over zitten simmen. Er zijn opnamen stante pede gestaakt omdat hij niet meer kon. Dan was hij kwaad, verdrietig en bang.” Bos prijst de enorme muzikaliteit van Sonneveld, die overigens geen noot kon lezen.
Hella Haasse weet te vertellen dat Sonneveld 's avonds weleens opbelde, als hij alleen was, en zei: „Ik vind het zo griezelig om de hele nacht helemaal in mijn eentje te zijn.” Dus ging Haasse maar een borrel met hem drinken.
Friso Wiegersma, inmiddels getrouwd met Hans van der Woude, noemt zijn Wim 'niet zo'n vrolijke flierefluiter': „Wim liet me niet echt toe in zijn angsten en onzekerheden. Zijn innerlijke leven was en bleef, ook voor mij, veelal een gesloten boek. Ik vroeg natuurlijk weleens of er iets was. En dan zei hij; 'Nee hoor'. Tja, dan ben je gauw uitgeluld.” De twee hebben elkaar echter 'innig liefgehad', aldus Wiegersma.
Uit het boek spreekt verder vooral het plezier met en de liefde en bewondering van iedereen voor Wim Sonneveld. Ina van Faassen, die in de jaren zestig een show met hem deed: „Als jeugdige bewonderaar van Wim heb ik wel eens gedacht: wat vreselijk dat díe man ooit dood moet gaan. Ik denk nog vaak aan Wim. Het was een man die je je hele leven bijblijft, door zijn ogen en door die stem.”