Zowel Nederland als Vlaanderen beginnen stilaan te beseffen dat het Eurosongfestival niets meer te maken heeft met "zingen" en eerder een (N)euro"show"festival van dansen en acrobatie is geworden en dan nog met previlegies voor de (4) grootsten en het Oostblok onder mekaar. Het westen staat volledig voor schut en mag gewoon als sieraad (zonder trots) deelnemen om de naam Europees in stand te houden en de taal hoofdzakelijk in het Engels te brouwen. Dat de politieke Europese eenheid daar eens even gaat kijken hoe hun toekomst er ooit zal uit zien. Individualisten met buren! Gelukkig voor onze deelnemers van de allerkleinste landjes dat ze niet meer aan deze finale mochten deelnemen. Ook daar zouden ze nooit bij de eerste tien terechtgekomen zijn. De waarde van het lied, waarrond het uiteindelijk moet gaan, stond hier op de laatste plaats. En vermits ons land met zijn dubbele cultuur het nog moeilijker kan krijgen als ze mekaar de vinger kunnen wijzen van selectie. Met of zonder pré.
Het affront om ergens midden of onderaan te eindigen met uiteindelijk ook nog het zelfverwijt dat het nummer slecht zou zijn, werden hun gelukkig gespaard gebleven met een punteloze uitsluiting die nog altijd meer waarde heeft dan een inhoudloze lage score. De 2 of drie landen die nu op 0 eindigden zullen veel meer pijn voelen en ook zo in de muziekgeschiedenisboeken terecht komen, terwijl de luttele puntjes van het "derderangscoiffeuzeke" dat Frankrijk ergens vanuit een parochiezaal naar Griekenland stuurde moet ook bij de Europese groten de ogen openen. Zelfs een vlot Duits countrynummertje met een mix van countryritme en Eurosong kreeg niet eens wat het verdiende. Een geslaagde en gedurfde uitdaging. Griekenland werd gefeliciteerd door de buurvriendjes met de organisatie van het carnavaleske in de flitsende arena met de show op de middenstip. De mooie songs als Zweden of Ierland verdronken in een tweederangsrol. Het gevecht werd immers geleverd door de opvallende tegenspelers: monsters tegen sarcasten. De Finnen als Noormannen die nog eens Europa mochten veroveren en de onbegrepen Litouwers die met hun "We are the winners" de nagel op de hersenloze koppen sloegen. Als meezinger zal dit laatste nummer nog het meeste te horen zijn en in de oren blijven hangen, terwijl de huidspecialisten langer werk zullen hebben met het faceliften van de Finnen terwijl hun barbarenlied al binnen enkele weken in het Poolijs zal wegsmelten. Dit 51ste festival zal de geschiedenis in gaan als een groots opgezette feestelijke teloorgang waarop meer vuurwerk de lucht werd ingesputterd dan op de 50 voorgaande jaren. Een vuurwerk dat meestal een finale moest zijn van een feestelijkheid, werd nu een constant opbranden zonder hoogtepunten. Kortgekleed in eentonigheid. Op enkele uitzonderingen na. Zelfs de presentatie, regie... allemaal niet belangrijk meer, gevuld met heel wat schoonheidsfoutjes. Oversausd met een massa valse klanken die niet meer gehoord werden in een overdonderend flitsend vertoon in het midden van de hypodroom. De 51ste volksspelen zijn weer voorbij en het laatste woord is hierover nog niet geschreven. De fotografen konden hun hartje uitflitsen, want voor hen was er afwisseling genoeg. Om er een prachtig boek mee te vullen... zonder woorden. Batterijen had men er evenmin nodig. Duizenden lux hebben dit terrein uren... overschaduwd door hun overvloed. Te veel! Is ook een "te". Hopelijk houden België en Nederland dit keer het been stijf, want het is niet de eerste keer dat ze dreigen en blijven ze ook volgend jaar vinden dat elke Euro voor deze song onder elke mat van de politiek getinte toonladders verdwijnt. Een goede raad: doen wat ze al zo dikwijls gezegd hebben: wegblijven is de meest eervolle steun om de "muziek" in het algemeen te bewaren. Dit is het enige opvallen waarin de kleintjes sterk kunnen uitblinken. Ook al waren ze bij de start in 1956, kunnen ze misschien nu de aanleiding zijn van het uit mekaar vallen van dit muzikale - vooral kaal met weinig om het lijf - Europa dat er nu al geen meer is. Maar hier lopen er nog teveel met de ogen dicht. Naast het foto's trekken, geluiden opnemen, muziek afspelen, TV-kijken, tekstjes doorsturen, spelletjes spelen en vooral meedoen met allerhande geldverslindende spelletjes is de GSM er uiteindelijk om te telefoneren. Dacht men toch ooit in het begin van de GSM-schepping. En zo verliep het met Eurosong ook. Het speelgoed van de volwassenen vroeger mét de GSM als belangrijkste wapen vandaag. En dan de muziekwereld maar klagen over hun eigen teloorgang waarvan ze maar enkel de schuldige kunnen aanwijzen als ze in de spiegel kijken. En tenslotte de eeuwige grijns van de oumoppige Yasmine met het oeroude "I love Kate Ryan"op haar scoreblaadje leek mij eerder een vingerwijzing naar eigen huis waar dit jaar geld nog moeite werden gespaard om te krijgen wat ze vooraf al wisten. Met Bertje incluis die nog wist te vertellen dat deze Eurotoelage slechts 1/3000ste bedrag uitmaakt van het jaarlijkse totaal van een cultuurbudget. Vergeet niet, de volgende grote big-bang volgt in oktober tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Thank you all for reading this text and now give your points please! Wright or wrong... The beasts go on.(Gi)
|