Bron: gelderlandder.nl
Logboek: Liftend over de wilde baren
NIJMEGEN - Liftend de wereld rond, dat is eigenlijk al helemaal niet bijzonder meer.
Als 13-jarige solo de aarbol rondzeilen, is dat weer wel.
Liftend, met de duim omhoog, over de oceanen trekken, bij wijze van alternatieve wereldreis, is ook nog uniek.
Tamelijk onvoorbereid zijn David Bijl en Gudo Bik maandag op pad gegaan voor zon avontuur.
De twee Nijmegenaren hadden niet meer dan het wilde plan om naar een zeehaven te gaan en daar om een lift te vragen naar een haven elders in de wereld.
Of zulks mogelijk zou zijn, daar hadden ze eigenlijk geen idee van.
Te elfder ure werd het plan om vanuit IJmuiden te vertrekken (we gaan bij de sluizen staan en dan zien we wel) afgeblazen.
Delfzijl werd als vertrekpunt gekozen.
Een goede keuze.
Woensdag monsterde het dappere duo aan op de Artemis, op weg naar South End.
Vrachtschipliftend de wereld rond (1)
Ooit het dek geschrobd van een 500 meter lange olietanker, overnacht bij een inheemse Peruaanse bergstam of met niets anders dan je tandenborstel en een survivalhandboek door een oerwoud getrokken?
ook niet, maar met een beetje geluk zal ik het komend jaar allemaal meemaken.
Meeliftend met vrachtschepen en slapend bij iedereen die ons in huis wil hebben ga ik, samen met reisgenoot Gudo, de wereld rondtrekken.
Wat we allemaal gaan doen is nog onbekend en waar we zullen komen is afhankelijk van het lot, wat wel zeker is is dat ik jullie via deze column op de hoogte ga houden van onze belevenissen.
Op 24 augustus zal de eerste etappe gaan van Nijmegen naar de sluis van IJmuiden.
Het verslag daarvan zal natuurlijk hier te lezen zijn, daarnaast heeft ook Omroep Gelderland lucht gekregen van onze onderneming en zullen ze de eerste dag met ons meereizen.
De vraag die de verslaggeefster van de omroep mij bij het eerste telefoongesprek stelde is misschien wel typerend voor wat jullie als lezers nu denken:
Meeliften met vrachtschepen?
Is dit een grap of zijn jullie écht zo naïef?
Een terechte vraag, want voor zover mij bekend is dit nog nooit eerder gedaan.
Het zou dan logisch zijn om al maanden van te voren rederijen af te bellen en de juiste papieren te regelen om zeker te zijn van een eerste lift.
De aanpak die wij gekozen hebben is echter om bij de sluis te gaan staan en onze diensten aan te bieden aan nietsvermoedende voorbijvaarders.
Het kan dus ook zomaar gebeuren dat we na twee weken gewoon weer over land IJmuiden verlaten, gedesillusioneerd en geschokt door de wreedheid waarmee de zeevaartwereld onze (naïeve) droom in duigen heeft laten vallen.
Wat wel al eerder gedaan is, is liften op de binnenvaart. Redacteurs van het Nijmeegs studentenblad ANS zijn laatst in twee dagen van Nijmegen naar Antwerpen gelift.
Hoewel de binnenvaart iets toegankelijker is, biedt dit toch weer wat vertrouwen dat ons gebrek aan voorbereiding en onze voorliefde voor bijna kansloze projecten beloond gaat worden.
Ik hoop dan ook mijn volgende column te kunnen presenteren onder de kop Stroopwafels eten met Mexicaanse kapitein of Carrière als landrot beëindigd.
Geen Stroopwafels maar Kruidenbitter (2)
Als je er een sport van maakt je reis zo slecht mogelijk te plannen kun je natuurlijk niet dat ene wat je wel plant netjes gaan volgen.
Vrachtschipliften vanuit IJmuiden? Nee, zo besloten wij de dag voor vertrek, zeilbootliften vanuit Delfzijl is een veel mooier begin.
De haven ligt hier nu vol zeilschepen voor de DelfSail.
Een kans die we niet mogen missen dus, vrachtschepen zijn immers overal.
Een korte schets van hoe het vragen om een lift in zijn werk gaat: we betreden de Braziliaanse drie-master Cisne Branco en spreken het eerste-de-beste geüniformeerde bemanningslid aan: "Hello, do you speak English?" "No, Espanol", is het antwoord. Gesterkt door ons boekje Hoe & Wat in het Spaans-Latijns Amerikaans zetten we door: "Adonde ba?" vragen we netjes volgens de fonetisch opgeschreven vertaling.
Het werkt, ze blijken naar Noorwegen te gaan.
Een mooie bestemming denken wij, maar bij de vraag of me zo veer mogelijk mogen meerijden loopt het vast.
En ook met het prevelen van 'monde' en het Spaanse woord voor liften krijgen we niet duidelijk wat ons doel is.
Gelukkig weet zijn college ons in gebroken Engels uit te leggen dat we op een marineschip zitten.
Tenzij we bereid zijn ons leven te geven voor de Braziliaanse vlag kunnen we niet mee.
De buren en enkele andere boten schijnen echter wel eens mensen mee te nemen, dus vol goede moed gaan we verder.
Een paar uur en zo'n 25 boten later is deze moed echter alleen nog in onze schoenen te vinden. Maar opgebloeid door onze succesvolle imitatie van Eddy Zoey's Nu we er toch zijn hebben we die avond meer succes.
Na een heerlijke maaltijd opgediend door een gastvrij gezinnetje uit Fransum komen we in het goede deel van de haven terecht.
Voor we het weten hebben we vier (bijna) aanbiedingen op zak: Kiel, Hamburg, South End en de Kanarische Eilanden.
De laatstgenoemde droomlift gaat helaas niet door, maar op de drie-master Artemis uit Franeker (hoewel we de enige Nederlanders aan boord zijn) zijn we van harte welkom om het schip naar het Engelse South End te helpen.
Zo begint op woensdagochtend dus officieel het grote zee-avontuur.
Stroopwafels eten met een Mexicaanse kapitein zit er helaas niet in, maar een authentiek Delfzijlse kruidenbitter voor zijn Duitse college komt genoeg in de buurt om van een succesvolle start van de wereldreis te spreken.
Nu hopen dat we niet zeeziek worden.
|
