Vandaag kan het me opnieuw niet meer schelen hoeveel ik drink.
Gisteren nam ik niet één glas.
Omgaan met mensen is vreselijk. Ik wil ze van me afhouden. Ze zijn als bloedzuigers of bulldozers. Ik mijd ze beter.... uit 'zelfbehoud'.
Hulpverleners misbruiken, dumpen. De goede... maken niet meer goed wat de anderen verwoestten.
Mijn nageslacht doet ook een duit in het zakje... ze praten honderduit maar willen dat ik zwijg... behalve als zij een antwoord verlangen. De overigen gingen net zo lief over tot liquideren van degene die altijd voor ze opkwam. Ik ben geen mens voor ze... maar een ding... ter verhoging van hun comfort. Nu ook de confrontatie met dit fenomeen bij vrienden? Wel... dàn hoeft het voor mij écht niet meer.
Voldeed ik niet meer aan die eis... dan trapten ze me dood. Dood. DOOD.
Te nemen of te laten. Laten... laten... ik heb steeds meer moeten 'laten'... tot er niets meer restte.
Dit leven is hoe langer hoe minder leefbaar. Omdat ook je vrienden je zien als een punt, komma, deelteken... verwaarloosd... veronachtzaamd... niet met respect behandeld....
Ik zet een streep onder dit soort leven... onder deze manier van met mekaar omgaan. Oneerlijke, onoprechte mensen, mensen die denken dat ik een liefdadigheidsproject ben... of een artikel.
Doe aub jullie hart eens open... en jullie ogen... denk verder dan jullie neus lang is... volg jullie hart, als dat nog werkt tenminste.
Ik word zo ziek van jullie en het leven dat ik daardoor leid en lijd.
Waarom werd ik op deze kille aarde geworpen? En met die gevoeligheid?
Niet gekwetst maar verwond.
