Op die dag gaat mijn broer Charel zien naar mijn ander broer Nand of het waar is geweest of de Engelsen daar waren. Ze hadden er geweest, ja. Maar wat daar om ging moet ik zelf door mijn broer Nand vernemen alvorens ik het schrijf, want daar is iets gebeurd wat nu nog niet op papier mag staan.

Een echte 'cliffhanger': een beetje drama en extra spanning is mijn grootvader blijkbaar niet vreemd.

Hier volgt dan het verhaal van mijn broer dat ik drie weken later uit zijn eigen mond verneem. Hij vertelt: "Ik was aan 't bakken en was zoo den deeg aan 't kneden. Ik had zo wel wat gerommel gehoord maar ik dacht dat het op de steenweg was en ging dus niet zien. Daar komen langs achter 3 4 5 man binnen met hun mitraillette in hun handen op mij gericht. En ze zegden zoo "bos isie".

Geen idee wat met deze twee woorden bedoeld wordt. "Boch ici ?" waarbij boch dan 'mof' in het frans is, lijkt mij het meest waarschijnlijk. Temeer daar één van de binnengevallen Engelsen - want dat zijn het - frans blijkt te spreken.

Ik steek van schrik mijn deeghanden in de hoogte, en zeg zoo al bevend "bos...bos..., non en ne..., vou zet englis men". "Jes", is het antwoord, "jes jes". En ik gaf ze hun mijn deeghanden, en die een kon goed frans en die zegde dat we in de schuilkelder moesten gaan want dat er geschoten zou worden. 

Terwijl waren er zoo al 50 60 man hier en daar achtergekropen. Wij gingen in de schuilkelder en die officier ging mee. Broer gaf zoo veel uitleg hij kon, maar de Engelsen hadden niet vermoed dat ze zoo dicht bij de goede baan waren, maar 75 m er af.

Daar horen ze een moto rijden. Alles verdoken en hun mitraillette in hun handen en daar was de moto in 't zicht. Rits rits rits en nog en nog. Daar valt den soldaat doorschoten van zijn moto. Een twee man kruipen er naar toe, sleuren alles van de band en 't is in orde.

Weer inlichtingen door mijn broer en daar komt een luxeauto aangereden. Al de Engelsen op post. Bur r r r r r de auto valt stil, de Duitsers zijn dood of gewond. De doden worden opzij getrokken, de gewonde wordt gehaald. De auto zou voortgereden zijn.

Het gesprek met de Engelsen om hen maximale inlichtingen te verschaffen over de plaatselijke situatie, ligging van Duitse posten enzomeer wordt kennelijk een paar keer onderbroken door Duits verkeer.

Weer (geeft broer Nand) inlichtingen, totdat er weer wat op de baan kwam. Nu waren 't nog eens van 't Duitse Rode Kruis. De (Engelse) officier lost een schot tot verwittiging om te stoppen, maar in plaats daar gehoor aan te geven, werd het vuur geopend uit al de auto's van 't Duitse Rode Kruis. Nu was het een geschiet. In orde. De Duitsers die nog konden, moesten hun armen in de hoogte steken. Een auto kapot. De Duitsers werden krijgsgevangen gemaakt en ze moesten hun auto meenemen op weg naar Oostmalle.

Die moffen vervoerden dranken, sigaren en kaas in de wagens van 't Rode Kruis. Van dit alles had broer goed mee gepaard (hij kreeg er zijn deel van) zoo zegde hij.

Dien avond werd een Duits op het kerkhof begraven. Wat stro er onder wat strooi erop en dan de put terug toe (hij stierf voor ... den führer).

Blijkbaar nam men het niet zo nauw met "propere" spelregels, zoals blijkt uit het oneigenlijk gebruik van de rode kruiswagens.