Ik kan je niet vertellen of dat wat de wereld "geluk" noemt ook geluk is. Alles wat ik weet, is dat mensen zich bij hun streven naar het geluk blindelings en geobsedeerd laten meeslepen in het gedrang van de menselijke kudde en niet in staat zijn om te stoppen of van richting te veranderen. En al die tijd beweren ze vlakbij het geluk te zijn. Naar mijn mening zul je het geluk pas vinden wanneer je stopt met zoeken.
Want wat is sterven anders dan naakt staan in de wind en samensmelten met de zon? En wat is ophouden met ademen anders dan de adem bevrijden van zijn rusteloze eb en vloed, opdat hij ombelemmerd oprijst en zich ontvouwt en op zoek gaat naar God? Alleen wanneer je uit de rivier van stilte gedronken hebt, zul je waarlijk zingen. En wanneer je de top van de berg bereikt hebt, pas dan zul je beginnen met klimmen. En wanneer de aarde je ledematen zal opeisen, pas dan zul je werkelijk dansen.
Net zoals schatten worden opgegraven uit de aarde zo verschijnt deugd uit goede daden en verschijnt wijsheid uit een pure en vredige geest Om veilig door het doolhof van het menselijk leven te lopen heeft men het licht van wijsheid van het geleide van deugd nodig
