De ziekte  van Briquetxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Briquet Pierre, syndroom van

Stoornis, beginnend voor het dertigste levensjaar, waarbij een patiënt veel lichamelijke klachten meldt waar geen lichamelijke oorzaak voor gevonden wordt

Pijnlijke menstruatie, levercrisissen, migraine, een slechte spijsvertering, een branderig gevoel bij het urineren, een gezwollen keel...

Sommige mensen, waarvan vijfentachtig percent vrouwen, hebben lichamelijke

klachten die door geen enkel onderzoek bevestigd worden.

De kwaaltjes volgen elkaar op, men gaat om de haverklap naar de dokter, neemt medicijnen en laat zich zelfs opereren.

Ten onrechte soms, want vaak gaat het  om somatisatie: een fixatie op  een orgaan, veroorzaakt door  een verborgen angst of depressie.

Dit noemt men de ziekte  van Briquet.  

Dr. E. Othmer en dr. C. de Souza raden patiënten met de genoemde verschijnselen aan de  volgende vragen te beantwoorden:

1) Heb je soms een gezwollen keel of moeilijkheden met het slikken (gedurende

minstens een uur?

2) Gebeurt  het dat je je niet kunt herinneren wat je gedurende een periode van enkele dagen of uren hebt gedaan?
Zo ja, is dat ondanks het feit dat je geen geneesmiddelen of alcohol gebruikt?

3) Heb je vaak een pijnlijke menstruatie?

4) Heb je vaak pijn in je vingers of je tenen?

5) Heb je soms last van oncontroleerbare braakneigingen?

6) Heb je soms een branderig gevoel aan de geslachtsorganen, de mond of het rectum?
7) Heb je soms ademhalingsmoeilijkheden?

Wanneer twee van deze zeven vragen positief beantwoord word, kan men met een zekerheid van tweeennegentig percent zeggen dat de patiënt aan

de ziekte van Briquet lijdt.

In dat geval heeft het geen zin zich blind te staren op de lichamelijke klachten.

In plaats daarvan kan men gedurende een beperkte periode een tranquillizer of een licht antidepressivum toedienen, wat vaak goede resultaten geeft.

Aangezien het echter om een chronische toestand gaat, moet men het probleem ook diepgaander behandelen.

Zachte medicatie kan de patiënt een heel stuk helpen.