je bent in de herfst gekomen

op de rots

koestert zich de salamander

in de zon

in stille overgave

ze houd de adem in

uit angst de zon te verjagen

                                                            Bert

er is geen verontschuldiging

voor de chips-etende burger

de zelfingenomen

zappend

zichzelf verlustigt

in barnum-sensatie

morgen weer stof tot gesprek

om grijze kantooruren te vullen

dank je

op de anonieme tram kan ik straks

weer onbekenden aanspreken

dank je

om het onnoemelijk leed

waardoor ik morgen de kans heb

me weer langs de kant van de goeien te scharen

en witte zelfgenoegzaamheid

manifesteert kakelend voorbij

niet beseffend

dat echte kippen

pas kakelen

nàdat het ei van de toekomst gelegd is

wordt wit kabaal gemaakt

om niet de vragende stilte te horen

naar het eigen aandeel ?

Bert

de bloem

geel en rank

buigt onder het gewicht van de bij

zoekend naar honing

moeizaam diep buigt de stengel 

tot de grond

de bloem  

bloost diepgeel  

en voelt de angel van de bij  

weelderig genoegzaam 

beroeren 

haar stuifmeeldraden en stamper 

de bij vliegt op  

de gele bloem trilt na van genoegen        

of is het van afschuw  

omdat haar bij  

daareven  

zo uniek aanwezig  

nu neerstrijkt  

met dezelfde overgave    

op een knalrode klaproos



bert

fossielen in een steen

komen pas echt tot hun recht

als ze zich duidelijk

aan anderen laten kennen


bert

het leven

tweesprong

fluiten in het donker

wie is er bang

leven

fluiten in het donker

ik fluit

jij fluit

samen het lied van de nachtegaal

en de volle maand

die met ons gaat, zomaar

zorgt dat we niet bang zijn in het donker

fluiten in het donker

geen partituur

samen ongegeneerd

het lied

ons lied

helder

en niet bang

bert 

wandelend

in niet aflatende mooie natuur

jouw hand raakt de mijne

het lentegroen van de bomen

kleurt helderder

omdat de zon schijnt tussen onze vingers

jouw hand in de mijne

vingertoppen raken mekaar

beroeren stilletjes  vol belofte

vingertopgevoel

dat tintelt

tot in je kuiten

Bert

een dakgoot

aan een huis in de regen

kanaliseert het water

langs buizen

leidingen

de riool in

weg van het menselijk oog

gelukkig die mensen

die geen dakgoten leggen

en de emoties

en tederheid

in intieme nabijheid

vrij

om en weer

kunnen laten stromen

telkens weer

bert

wandelend

in niet aflatende mooie natuur

jouw hand raakt de mijne

het lentegroen van de bomen

kleurt helderder

omdat de zon schijnt tussen onze vingers

jouw hand in de mijne

vingertoppen raken mekaar

beroeren stilletjes  vol belofte

vingertopgevoel

dat tintelt

tot in je kuiten

                                                                        Bert

twee poezen in de zon

net op dat plaatsje

even uit de wind

tedere aanraking

van zonnenabijheid

en elke poes

heeft genoegen

en schept genoegen

aan de eigen warmte an sich

wat een geluk

dat wij geen katten zijn

en dat we

onze warmte

en koestering

kunnen delen



bert

als jij boom was

ik dan schors

omarmend

tot de kleinste twijgen

wee het insect

wee de specht

die ons geluk bedreigen

bert