het leven

tweesprong

fluiten in het donker

wie is er bang

leven

fluiten in het donker

ik fluit

jij fluit

samen het lied van de nachtegaal

en de volle maand

die met ons gaat, zomaar

zorgt dat we niet bang zijn in het donker

fluiten in het donker

geen partituur

samen ongegeneerd

het lied

ons lied

helder

en niet bang

bert 

wandelend

in niet aflatende mooie natuur

jouw hand raakt de mijne

het lentegroen van de bomen

kleurt helderder

omdat de zon schijnt tussen onze vingers

jouw hand in de mijne

vingertoppen raken mekaar

beroeren stilletjes  vol belofte

vingertopgevoel

dat tintelt

tot in je kuiten

Bert

een dakgoot

aan een huis in de regen

kanaliseert het water

langs buizen

leidingen

de riool in

weg van het menselijk oog

gelukkig die mensen

die geen dakgoten leggen

en de emoties

en tederheid

in intieme nabijheid

vrij

om en weer

kunnen laten stromen

telkens weer

bert

wandelend

in niet aflatende mooie natuur

jouw hand raakt de mijne

het lentegroen van de bomen

kleurt helderder

omdat de zon schijnt tussen onze vingers

jouw hand in de mijne

vingertoppen raken mekaar

beroeren stilletjes  vol belofte

vingertopgevoel

dat tintelt

tot in je kuiten

                                                                        Bert

twee poezen in de zon

net op dat plaatsje

even uit de wind

tedere aanraking

van zonnenabijheid

en elke poes

heeft genoegen

en schept genoegen

aan de eigen warmte an sich

wat een geluk

dat wij geen katten zijn

en dat we

onze warmte

en koestering

kunnen delen



bert

als jij boom was

ik dan schors

omarmend

tot de kleinste twijgen

wee het insect

wee de specht

die ons geluk bedreigen

bert