Zoals beloofd beschrijf ik hier mijn ervaringen in mijn leven met een handicap. Ik treed niet in details om saaiheid te voorkomen. Vanaf mijn geboorte ben ik spastisch. Mijn ouders werden hierdoor uiteraard overvallen. Gelukkig kwam ik in een gezin, waar ieder zijn eigen kon zijn, dus ik ook. Ik werd gelijkwaardig behandeld door mijn ouders, gelukkig maar. Mijn moeder heeft veel met mij gedaan aan oefeningen, wat ik niet kon leerde ik van haar. Telkens oefenen zonder pardon Al spoedig kwam ik in een revalidatiecentrum terecht. Dagelijks kreeg ik revalidatie. School was er wel, echter de revalidatie stond bovenaan de agenda. Door het vele trainen kon ik op een gegeven moment met een wagentje lopen. Dit stimuleerde mij om door te gaan. Ook dankzij mijn broers en zussen kwam ik steeds een stapje verder. Na enkele jaren ging het steeds beter met mij; ik liep zelfs zonder wagentje. Dikwijls tuimelde ik weer op mijn kop, maar dat deerde me niet. Het was zelfs zo erg dat ik weer een gat in mijn hoofd had door de valpartijen. Op de eerste hulp van het ziekenhuis kenden iedereen mij voortaan bij mijn naam. Verder ben ik vaak door een neurloog onderzocht wat later een groot fiasco bleek te zijn. Hier kom ik nog op terug in mijn volgende stukje wat ik voor u zal schrijven.
Hopelijk tot ziens!
Reacties op bericht (2)
03-02-2006
Mijn leven
Dank voor uw reactie. Ik ben nog maar een beginneling, maar leer het snel.
groetjes Peerke
03-02-2006 om 20:50
geschreven door Peter
..
blij je te ontmoeten Peerke, je zult weldra merken dat tuinieren je tweede hobby wordt als je een echte blogger wordt, 't is hier een heel leuke boel hoor en zeker op regenachtige dagen.
Groetjes en tot nog eens,
