Angst om vanavond. Opnieuw vertrouwen opbouwen. Geen enkele leidraad. 

Wordt de vraag gesteld wat ik verwacht? Hulp, aub hulp.

Of er kan verder gegaan worden met een therapie die door ziekte abrupt uitgesteld werd, dat is niet eens mogelijk. Maandenlang wachten... hopen... volgende maand, volgende maand, volgende maand... nu de vreselijke angst om wat terloops gezegd werd, dat het mogelijk was dat... alsnog een beslissing kon vallen die... . 

Het lukt me niet er vandaag over te schrijven. 

Puinhopen overal. Niet weten waar te beginnen. Ergens.... . Voelt zinloos. Want het opgeruimde puin wordt meteen ingenomen door nog meer puin.

Pijn en ontreddering.