Ik herinnerde me niet meer waar de praktijk was. Ik had geen flauw idee meer hoe de psychiater eruit zag tijdens de eerste sessie.
Onrust en angst dat ik het huis niet zou herkennen, want ik was het afsprakenkaartje thuis vergeten. En dan die pech onderweg, vertragingen overal. Het maakte dat er niet echt veel tijd was om me te vergissen. In het ergste geval kon ik telefoneren.
Na die eerste sessie een dikke maand geleden voelde ik me goed. De tweede sessie... het leek alsof ik door de vragen en mijn vertellen terug in mijn bestaan terugkeerde, dat ik mezelf toch voor een deel terugvond.
Ondertussen dagen later, probeer ik dat goede te beschermen, al was het door niet te lang stil te staan bij wat me terug in het onbestaan kan duwen.
Alles ver weg houden, zo ver als mogelijk en leefbaar.
Een gelaat duikt op uit het niets, angstaanjagend, het voert me terug naar de onwerkelijkheid. Het is alsof ik vanaf het moment dat de hulp plots stopte in het ijle terechtkwam, de komplete onwerkelijkheid, het donkere, onherkenbare. Al wat er voor dat moment was, lijkt te behoren tot iets wat nooit heeft bestaan, nooit heeft geweest. Het voelt als een zeer traumatisch gebeuren. Ik duw het telkens weg... probeer er niet verder bij stil te staan. Focus op de hulp die er nu is. En heel voorzichtig durven hopen dat ik mezelf terugvind, terug kan leven, leven voelen.
Het verdriet is voelbaar, pijn, om het verlies, een vreemd verlies, alsof ik uit elkaar getrokken ben en het hele leven erdoor wegvloeide.
Hij opperde... verlatingsangst. Ik knikte. Ondertussen blijft de pijn komen. Vanmorgen bedacht ik het woord 'verlatingspijn' in plaats van verlatingsangst.
Er is voortdurend de vraag in me 'is die pijn normaal'? En mag je hierom pijn voelen? Ik zoek naar gelijkaardige situaties bij anderen.
Hoe is/voelt dat bij andere cliënten, wiens psycholoog/psychiater totaal onverwacht door ziekte of erger geen therapie meer kan geven? Plots onbereikbaar?Hoe gaan ze ermee om?
Iemand zei 'dat schept een band'. Zovele jaren, wekelijks (behalve tijdens vakanties) naar de sessie kunnen.
Het voelt alsof de grond onder je voeten verdwijnt. De ladder over het ravijn instort terwijl je nog maar halverwege bent.
Het besef ten volle voelt ondraaglijk en zo irreëel. De gedachte er nooit meer naartoe te kunnen... . Ik probeer dat besef weg te houden. Uiteraard komt het onverwacht opduiken en dan schieten zoveel scherpe messen tussen mijn ribben.
Vertwijfeling..., stak ik de brief wel in hun brievenbus? Het voelt zo scherp als nooit gebeurd, alsof alles van voor de dag nu meteen in een megadikke mist verdwijnt.
Ik wil niet meer denken, niet meer piekeren, niet meer bang zijn, niet meer lijden onder, niet meer onder het gevoel alsof ik niet meer besta, alsof ik geen omhulsel meer heb en slechts besta uit nevel.
Welke beslissing zal er genomen worden? Ook een vraag die ik me stel maar angstig vlug wegduw. Dit alles voelt zo erg als een nachtmerrie. Steeds minder lichtpunten te vinden.
Zelfs de toegelaten ontmoetingen door corona, de laatste was van die aard dat ik me liever helemaal zou afsluiten. De kilte, dat afschuwelijke gevoel dat je niet heus welkom bent.
Nare reacties, alsof iedere moeite van me de grond in geboord moest worden, iedere lach neergehamerd moest worden.
Voortdurende sabotages. Ik wou dat ik niet op de uitnodiging was ingegaan. Want die uren vol spanning om de kilte, om spot en uiterst vervelend gedrag, hebben al wat al was zowat ondraaglijk gemaakt.
Lang geleden dat ik me nog zo alleen heb gevoeld, zonder iemand waar ik echt terecht kan, waar ik zonder veroordeeld te worden mijn verhaal bij kwijt kan.
Verder heb ik geen woorden meer om uit te drukken hoe ik me voel. Een immense schreeuw in mezelf, onzichtbaar voor anderen.
Doekjes voor het bloeden... twijfelachtige doekjes. Stelpen doet het bloed niet.
Een strijd tussen angst, wantrouwen en toch de gammele brug betreden. Ik waagde het erop. Met mijn angst, wantrouwen en achterdocht toch contact gezocht. Met die 'rotkwetsbaarheid' voorzichtige stappen naar de overkant... .
Na het gesprek was alle wantrouwen, zelfs achterdocht en de angst opgelost. Hakkelend, huilend, verward... maar gaandeweg verdween de angst, de verwardheid. Ik hoorde de stem, open, eerlijk.
Zonder angst de kwetsbaarheid kunnen delen in plaats van ze te verbergen, uit schaamte of uit angst voor misbruik ervan.
Dat laatste was zo vaak de ervaring dat het tegenovergestelde zowat leek op een wonder, een uitzondering.
Dat de weinige plekken waar ik me veilig voelde, de mensen waarbij ik mezelf mocht en kon zijn zonder angst voor misbruik van vertrouwen, stiekeme veroordelingen, dubbele agenda's, wreedheid... dat die mensen en plekken verdwenen, één na één, door de dood of ziekte... alsof de berg die ik bezig was te beklimmen, de vorderingen... alles door een explosie weggeslagen werd, een krater ontstond, en ik op de bodem ervan belandde, een hoop brokstukken, puin over me heen.
Moeizaam vertrouwen krijgen in de twee mensen die me zochten, vonden, een touw toewierpen, vertrouwen krijgen in dat ze dat touw niet zonder meer zouden loslaten.
Zelfs dit wat ik voel hier te hebben beschreven, geeft pijn in me. Of dit te maken heeft met wat was en het contrast met wat is, of met oude wonden die openscheuren, of ongeloof dat het écht is, dat het niet kan dat mensen me niet alsnog zullen verwerpen, me ijskoud afwijzen, dat er echt mensen bestaan die het eerlijk goed met me menen en er niet op uit zijn me te kraken, psychisch te vernietigen, te azen op iets waarmee ze me kunnen liquideren.
Het lijkt erg lang geleden dat ik mijn toevlucht zocht in een versterkte burcht.
Het is zover. En de burcht op zich volstaat niet eens meer. Ik kroop weg in het donkerste, bijna onvindbare hoekje.
Toen iemand aan de ophaalbrug stond, liet ik die niet meer neer. Ik kon niet meer. En het voelt niet of het maar voor even is, of voor een dag. Het heeft teveel pijn gedaan. Dat dagen wachten op het beloofde telefoontje. En ach... als dat om een of andere redenen niet kon plaatsvinden, toch even een kort berichtje om dat te laten weten.
Dat gebeurde niet en wat ik ook deed of liet, de pijn bleef.
De zoveelste keer dat dat vreselijke gevoel er was.
De zoveelste confrontatie met dat wat me uiteenrijt.
Ik neem het risico niet nu, om alsnog vertrouwen te geven, omdat ik momenteel dat vertrouwen verloor, omdat ik niet meer kan geloven in die persoon. Niet meer in staat ben te geloven dat die werkelijk er ook maar een sikkepit om geeft hoe het me gaat.
De aangeboden hulp maanden geleden, werd ondertussen door hoe er met me werd omgesprongen, geen hulp maar iets dat me teveel pijn deed.
De bedoeling was vast goed, maar net dat fragment dat erin sloop, maakte me bang om nog hulp te vragen. De laatste keer vatte ik terug moed... voelde me bijzonder slecht... en net toen... net toen... en alle dagen erna zonder enig berichtje... .
Een scheur, een breuk in het vertrouwen.
Er is nu teveel pijn om zoveel, het enige dat nu nodig is, is zelfbescherming, alles even buiten laten, zodat ik alvast de volgende dagen kan doorkomen zonder dat hét me inhaalt.
Het gemis van die ik zo kon vertrouwen, omdat ze dat ook waren, en de duidelijkheid naar en het respect voor me, de eerlijkheid, oprechtheid, .. het gemis van ze die stierven, en waarbij ik kon voelen hoe ze me als evenwaardige benaderden... werd er alleen maar intenser door.
Ik kan het niet meer, het lukt me niet om te blijven vertrouwen. De onzekerheid, het in het ongewisse blijven. Angstig geworden om nog te telefoneren. Omdat hoe dat gaat teveel pijn geeft. Er zou die dag getelefoneerd worden. Dat is niet gebeurd. Ik bleef me voorhouden dat het wellicht te druk was. Maar waarom dan niet even een berichtje? Het werd toch zelf zo aangeduid door de persoon dat het die dag zou gebeuren...? Ik probeerde mezelf gerust te stellen, het zou vast de dag erna gebeuren. Ook dat is niet gebeurd. En de dag daarna evenmin.
Ik probeerde er niet meer aan te denken, het los te laten.
Misschien werd er gedacht dat na die namiddag bij familie het niet meer nodig was?
Of mogelijk is er iets ergs gebeurd... . Of... of... of... .
Ik moet het loslaten.
Misschien is het bewust gekozen om me niet te telefoneren ook al werd dit zo bericht?
Het maakt alles nog erger, het vertrouwen is weg.
Hoe dit alles in zijn werk is gegaan, die hele periode, het heeft de hel vergroot.
Het daarmee alleen zitten, het niet kunnen delen, tenzij bij die ene persoon die me regelmatig mailt... .
Misschien moet ik nu die mail schrijven, zodat ik vrijuit kan vertellen, ook al kan er momenteel geen reactie komen door vakantie, die komt erna wel, dat vertrouwen is er.
Ik merk wel hoe het me telkens helpt hier mijn gedachten proberen te ordenen, mezelf moed in te spreken, ... .
Er hangt iets boven mijn hoofd... ik probeer er niet aan te denken, en misschien heeft het uitblijven van het beloofde gesprek daar iets mee te maken. (als dat de reden is, dan treft het me nog erger)
Er was zoveel vertrouwen... maar stilaan kwam de twijfel, achterdocht, ... .
Is het een zalfje op de geslagen wonde...?
Het leven voelt niet meer als leven.
De krater die is ontstaan, ... sloeg ook een krater in mijn vertrouwen.
Zo moeilijk om te schrijven wat is. Het lukt me niet om gedachten te ordenen, ze lijken in die mate in elkaar verstrengeld dat ze niet eens meer afgelijnd zijn, alsof ik niet in een helder meer vis maar in een immense modderpoel.
Een mallemolen. Zo'n erge verwarring. Alles loopt door elkaar. En dat grote deel dat zo erg vervaagd is alsof het nooit heeft bestaan en helemaal niet bestaat.
Ging ik ooit zovele jaren naar de sessies? Stopten ze plots? Is de wereld ondersteboven gedraaid door corona-covid 19? Wat is er veranderd? Wat was ooit, voor er de pandemie was?
Voel ik nog wel? En zo ja, wat? Angst om te beseffen. Plots pijn in die algehele verdoving als ik een foto zie bij mijn zoeken naar nieuws of de therapie terug zal beginnen?
Soms even euforie na een gesprek, een babbel, een beleving, waarna de realiteit opnieuw alle gevoelens, emoties vernietigd. Klamp ik me vast aan alles wat op een strohalm lijkt?
En keer op keer breken de strohalmen, daarom zijn het ook strohalmen, niet bijster sterk.
Gelaten. Depressief. In niets meer geloven. Wanhoop bij flitsen van wat is.
Geen antwoordjes meer, geen mails van die wekelijks mailde. Na het telefoontje bleven die plots uit. Niet 1 week maar weken. En het andere contact blijft ook uit.
Neen, geen hoop meer.
Ik heb mezelf laten vergooien, verstoten, verwerpen.
Door de houding van me dat alle ellende door mij komt?
Omdat dat waarvan ik dacht genezen te zijn, blijkbaar nog steeds zo werkte? Tot nu.
Ze alle pijn proberen te besparen? Waardoor nu ieder van ze pijn heeft, mezelf inbegrepen.
En nu ook zonder de regelmatige sessies, en eveneens zonder degenen die ik zo vertrouwde omdat ze te vertrouwen waren, vrienden, familie. Kanker of andere ernstige ziekten nam hun leven weg.
Ik blijf uiterlijk 'gewoon', aardig voor mijn omgeving, echter binnen het omhulsel is zoveel gestorven. Niets doet er nog echt toe. En nergens durf ik nog laten weten hoe ik me voel.
De angst om nogmaals weggeduwd te worden is te groot.
Het aardig proberen te blijven voor anderen, het is het enige dat me niet nog meer pijngeeft. Maar het geeft mogelijk tegelijk een vertekend beeld van me naar degene die toch nog telefoneerden of mailden... want waarom anders blijven nu die steuntjes uit?
Ook wellicht door dat een van ze ondertussen beseft hoe ik me voel... .
Conclusie, hou beter alles binnen, laat niets meer zien dat het risico inhoudt verstoten te worden, vergooid. Het gebeurde te vaak, en wat dit jaar extra mokerslagen gaf... het is alleen te dragen door me te verbergen, mezelf in kunstmatige coma te houden.
Voor het eerst sinds al die maanden voel ik me rustiger, de wanhoop is er (gelukkig) niet meer. Het is nog bijzonder moeilijk om aan het klussen te beginnen maar het lukt wel in de loop van de dag. Ik heb me ook een veiligheidszone gebouwd zodat ik niet telkens datgene hoef te ondergaan of te ervaren wat me doodmaakt. Ik voel geen enkele hoop meer wat diegene betreft, ook geen enkele zin om dat wat als onrecht voelt ter sprake te brengen. Omdat het zinloos is. Ik kan het niet meer verdragen, het maakt leven ondraaglijk, alsof er telkens een bom wordt gegooid, messen in me worden geplant.
Ik besef hoe langer hoe meer wat er gaande is... (eindelijk) maar daarvoor doet het niet minder pijn. Ik oefen in 'loslaten', en dat wat niet bij me hoort, te weigeren.
Ergens voel ik hoe ik daardoor weer leven in me kan voelen, en levenslust.
Angst om vanavond. Opnieuw vertrouwen opbouwen. Geen enkele leidraad.
Wordt de vraag gesteld wat ik verwacht? Hulp, aub hulp.
Of er kan verder gegaan worden met een therapie die door ziekte abrupt uitgesteld werd, dat is niet eens mogelijk. Maandenlang wachten... hopen... volgende maand, volgende maand, volgende maand... nu de vreselijke angst om wat terloops gezegd werd, dat het mogelijk was dat... alsnog een beslissing kon vallen die... .
Het lukt me niet er vandaag over te schrijven.
Puinhopen overal. Niet weten waar te beginnen. Ergens.... . Voelt zinloos. Want het opgeruimde puin wordt meteen ingenomen door nog meer puin.
Een groot deel van de dag bezig met klusjes die me afleiden, om ervoor te zorgen dat ik de dag door kan komen zonder in het nachtmerrieachtige gevoel te belanden.
Op momenten van rust duikt het echter op als een reusachtig wreed monster. Verscheurd. Het trekt je in flarden.
Met alle moeite tracht ik het uit mijn gedachten te bannen, paniek, dat gevoel aan je lot te worden overgelaten. En dat het eindeloze wachten zal resulteren in een versterking daarvan.
Het vertrouwen brokkelt verder af. Achterdocht... mag je wel geloven dat ze oprecht zijn?
Of word je met zoethoudertjes regelrecht naar de afgrond geduwd? Terwijl zij misschien menen dat het me een minder grote schok zal bezorgen? Of dat het dan minder erg zal zijn en al die pijn en ontzetting nu, het volhouden, dat het sowieso zal lijden tot de volledige crash.
Het ontbreken van een gesprek al die tijd, het in het ongewisse gelaten, de (vertrouwens)band die plots wegvalt. Het voelt opnieuw als destijds... hoe je in de operatiezaal plots alleen gelaten wordt, de zorg valt volledig weg, want er is niemand die het overneemt, daar is niet op voorzien.
Het is zo angstaanjagend dat jij je nooit meer wil wagen aan therapie, omdat al wat er opgebouwd werd, ineenstort. Je voelt je geen schip meer dat de opgelopen averij nog de baas kan, omdat er een bom viel op een groot deel van het schip.
Wat doet het pijn, een afschuwelijke nachtmerrie is het, teruggevoerd naar eerdere trauma's.
Ik realiseerde me de eerste seconden niet dat het maandag was, ik was ervan overtuigd dat ik ontwaakte op zondag. Het kostte wat denkwerk en nagaan wat die zondag bracht om te beseffen dat die dag echt wel voorbij was.
Een droom vannacht, zo levensecht. Ze waren in het huis van mijn ouders, mijn moeder kwam niet voor in mijn droom, mijn papa wel, althans het denken aan hem, het vertellen over hem, ik voelde (en voel) de liefde in mijn hart voor hem, nog altijd, ook al is hij al meer dan twintig jaar dood.
Fier en met een gevoel dat hij erbij was alleen al door over hem te vertellen en te wijzen op zijn hobby. Ik voelde me verwonderd toen ik het grote beeldhouwwerk zag, dat had ik nooit gezien toen hij nog leefde. Het was niet af en toch vond ik het mooi, het raakte me.
Misschien omdat ik op een of andere manier mijn gevoel er in zag.
Een groot, hoog ovaalachtig beeld, lichtgrijs waar de gepolijste delen zich bevonden, met witte poederachtige vlekken her en der en op verschillende plaatsen afgehakte stukken waardoor wat wellicht ervoor ook gladde, afgewerkte delen waren nu grof oogden.
Beschadigd. Door verwoestende gebeurtenissen. Door de stroom vernietigende ervaringen.
Net zoals mijn vader ook beschadigd was door alvast één verwoestende gebeurtenis... .
In mijn droom voelde ik niet de pijn die ik sinds afgelopen zomer heviger voel, de toegenomen depressie, en het verlies van de sprankel levensvreugde.
Het weerzien van mensen in mijn ouderlijk huis, de mensen die ik voor corona begon wekelijks zag, verwarmde me... de man ook die me zo vaak aan mijn papa deed denken, door de vrolijkheid, door de lach, door zijn levensvreugde, door zijn manier van doen.
Ik probeer net als vanouds te schrijven, in de hoop dat daardoor de pijn in me minder ondraaglijk voelt, het verlammende gevoel me niet de hele dag saboteert, mijn geest terug meer helder wordt.
Angst om wat mogelijk definitief verdwijnt, een angst, een pijn die telkens het in mijn gedachten komt, zo snel als mogelijk uit mijn gedachten wordt gebannen, omdat het als een hel, een afschuwelijke, eeuwige nachtmerrie.
Niet slechts corona haalde een deel van de bodem weg, het komplete weggeslagen worden uit het leven, was dat andere, dat andere.
Daar dook het wantrouwen opnieuw op. Ik vocht. Verloor.
Vroeger was er meer vertrouwen. Ondertussen ben ik bang dat mijn vertrouwen, niet te vertrouwen is. En hoe moeilijk dan om het wantrouwen niet te wantrouwen...
Dapper zette ik een stap om de groeiende achterdocht een halt toe te roepen.
De onverwachte fijne reactie maakte dat ik vol pijn mezelf afvroeg hoe het kon dat iemand aardig voor me was en me niet afwees, verstootte, van me walgde, me een zwakkeling vond en zo voort
Na het gesprek voelde ik me in de war en van streek... . Gewoon door het begrip, de menselijkheid, ... . Het klinkt wellicht zeer gek maar het raakt me enorm. En van de blijheid erna voel ik me nog angstiger. Bang voor dat wat zoveel pijn doet. Vergooid worden... .
Ik ben moe nu, ik ga stoppen, rust in mezelf brengen.
En plots was hij afwezig. Een mailtje van een medewerker, een bericht via mobieltje. Gelieve zelf terug contact op te nemen na 5 weken.
Paniek. Dit was nooit eerder op deze manier gebeurd. Gewoonlijk werd ik door mijn psychiater zelf op de hoogte gebracht van eventuele afwezigheid. Vergadering, vakantie, enz... . Dit ijle bericht, de vaagheid, bovendien gebracht door onbekenden... het maakte me erg angstig.
Ik leefde naar die datum waarop er weer afspraken gemaakt konden worden. Maar ik bleef bang van het hele geheimzinnige.
Telefoontje naar een medewerker na die weken.
Ik kan het nog niet aan om hierop verder te gaan. Ik kan alleen vertellen, dat ik het probeerde te redden, en dat dit me hoe langer hoe minder lukt. Ik zocht tijdelijk elders hulp maar hierdoor werd de ellende alleen nog erger... omwille van het ontbreken van enig begrip voor de situatie. Ik bleef zoeken, telefoneren, vragen, naar elders hulp maar ving overal bot.
Of ze hem konden contacteren? Jammer genoeg niet. En of mijn huisarts iets van de situatie kon verduidelijken? Neen, sinds corona me belette wegens de afstand naar mijn vorige huisarts te gaan, mocht ik bij een andere arts dichterbij terecht. Door de drukke tijden was er geen tijd om meer te vertellen dan de onderzoeken die nodig waren, medicatie voor te schrijven, en slechts hier en daar toch even iets laten weten.
Nochtans hadden ze me verzekerd dat wanneer ik niet bij ze terecht kon, ze me zeker niet in de steek zouden laten en zoeken naar een oplossing.
Dat is niet gebeurd. Tenzij je het als een oplossing ziet dat ze me met een kluitje in het riet terug naar af stuurden. Niet echt naar 'af' maar nog verder dan 'af' want door hoe ze mijn vraag om hulp afhandelden, kreeg ik wat leek op een psychische vuistslag van ze.
Elders was het te duur of kon ik er niet naartoe met het openbaar vervoer. Wat me vooral heeft getroffen was de meestal bijzonder kille reacties, soms spot, soms kritiek leveren op degene waarbij ik in therapie was. Het hield gewoon niet op. De enigen waar ik terecht kon waren twee mensen waar ik naar kon telefoneren, en naar een van ze ook mailen. Mijn telefoonrekening steeg, en ook angst voor nog meer onbegrip en daardoor angst om vrijuit te spreken maakte dat die vormen van contact zoeken om erover te praten, eerder miniem waren. De hoop dat ik weer bij mijn psychiater terecht kon, nergens een glimp van enige zekerheid, het ongewisse, het in het ongewisse gelaten worden. Ik weet niet meer waar mijn oude ik gebleven is, en wat rest, ik herken niets meer van mezelf. De donkere, diepe put, lijkt geen bodem te hebben. Verstand op nul zo goed als mogelijk. De smurrie voelt hoe langer hoe meer als beton. Ik voel me aan mijn lot overgelaten. In de steek gelaten. Ik begrijp niet meer wat er gebeurt, gebeurde, en al helemaal niet hoe ik hier ooit uit kom.
Ergens een lichtpuntje? Een gesprek... met een andere psychiater. Maar zonder mogelijkheid tot meer dan eens de maand. En die angst, mijn verhaal opnieuw te moeten doen? Of vertellen wat er is? Het enige wat ik kan vertellen is dat het immens hard schreeuwt in me, een huilen dat niet lukt, tenzij vertaald in die pijn in me. En hoe ik dagelijks moet vechten tegen het monster van pijn. De oude pijn, en daarbij een soort van déjà vu.
En de vraag in me, van vertwijfeling, angst, wanhoop, of ik me nog wel aan therapie durf wagen als die eindigt in ijlheid zonder enige houvast, of ernstig alternatief.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
