Voor het eerst sinds al die maanden voel ik me rustiger, de wanhoop is er (gelukkig) niet meer. Het is nog bijzonder moeilijk om aan het klussen te beginnen maar het lukt wel in de loop van de dag. Ik heb me ook een veiligheidszone gebouwd zodat ik niet telkens datgene hoef te ondergaan of te ervaren wat me doodmaakt. Ik voel geen enkele hoop meer wat diegene betreft, ook geen enkele zin om dat wat als onrecht voelt ter sprake te brengen. Omdat het zinloos is. Ik kan het niet meer verdragen, het maakt leven ondraaglijk, alsof er telkens een bom wordt gegooid, messen in me worden geplant. 

Ik besef hoe langer hoe meer wat er gaande is... (eindelijk) maar daarvoor doet het niet minder pijn. Ik oefen in 'loslaten', en dat wat niet bij me hoort, te weigeren.

Ergens voel ik hoe ik daardoor weer leven in me kan voelen, en levenslust.