Zo moeilijk om te schrijven wat is. Het lukt me niet om gedachten te ordenen, ze lijken in die mate in elkaar verstrengeld dat ze niet eens meer afgelijnd zijn, alsof ik niet in een helder meer vis maar in een immense modderpoel.

Een mallemolen. Zo'n erge verwarring. Alles loopt door elkaar. En dat grote deel dat zo erg vervaagd is alsof het nooit heeft bestaan en helemaal niet bestaat.

Ging ik ooit zovele jaren naar de sessies? Stopten ze plots? Is de wereld ondersteboven gedraaid door corona-covid 19? Wat is er veranderd? Wat was ooit, voor er de pandemie was? 

Voel ik nog wel? En zo ja, wat? Angst om te beseffen. Plots pijn in die algehele verdoving als ik een foto zie bij mijn zoeken naar nieuws of de therapie terug zal beginnen? 

Soms even euforie na een gesprek, een babbel, een beleving, waarna de realiteit opnieuw alle gevoelens, emoties vernietigd. Klamp ik me vast aan alles wat op een strohalm lijkt?

En keer op keer breken de strohalmen, daarom zijn het ook strohalmen, niet bijster sterk.

Gelaten. Depressief. In niets meer geloven. Wanhoop bij flitsen van wat is.

Geen antwoordjes meer, geen mails van die wekelijks mailde. Na het telefoontje bleven die plots uit. Niet 1 week maar weken. En het andere contact blijft ook uit.

Neen, geen hoop meer.

Ik heb mezelf laten vergooien, verstoten, verwerpen. 

Door de houding van me dat alle ellende door mij komt?

Omdat dat waarvan ik dacht genezen te zijn, blijkbaar nog steeds zo werkte? Tot nu.

Ze alle pijn proberen te besparen? Waardoor nu ieder van ze pijn heeft, mezelf inbegrepen.

En nu ook zonder de regelmatige sessies, en eveneens zonder degenen die ik zo vertrouwde omdat ze te vertrouwen waren, vrienden, familie. Kanker of andere ernstige ziekten nam hun leven weg. 

Ik blijf uiterlijk 'gewoon', aardig voor mijn omgeving, echter binnen het omhulsel is zoveel gestorven. Niets doet er nog echt toe. En nergens durf ik nog laten weten hoe ik me voel.

De angst om nogmaals weggeduwd te worden is te groot. 

Het aardig proberen te blijven voor anderen, het is het enige dat me niet nog meer pijngeeft. Maar het geeft mogelijk tegelijk een vertekend beeld van me naar degene die toch nog telefoneerden of mailden... want waarom anders blijven nu die steuntjes uit?

Ook wellicht door dat een van ze ondertussen beseft hoe ik me voel... .

Conclusie, hou beter alles binnen, laat niets meer zien dat het risico inhoudt verstoten te worden, vergooid. Het gebeurde te vaak, en wat dit jaar extra mokerslagen gaf... het is alleen te dragen door me te verbergen, mezelf in kunstmatige coma te houden.