Ons eerste kleinkindje: "Zoe" Het is een schatje !!! Wij houden ontzettend veel van haar.
Over mijzelf
Ik ben Risse
Ik ben een man en woon in Vilvoorde (Houtem) (Belgie) en mijn beroep is Grafdelver/bewaker (doodgraver dus) op de begraafplaats van Vilvoorde.
Ik ben geboren op 29/06/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen - korte trips naar de Ardennen of waar dan ook, hengelen en andere leuke dingen.
Het enige nadeel aan dat huis is...dat er achter in je tuin steeds mensen verzamelen om te genieten van het prachtig uitzicht, water en de natuur. Nou ja...nadeel??? Het huis staat er wel 200 meter vanaf. Het is een prachtige plek hier. Iederéén geniet hier van de zon, rust, stilte en de omgeving. We gaan op een bank zitten en observer de omgeving. Rondom ons zingen de vogels nog steeds hun mooiste lied en houden de vlinders ons nog steeds gezelschap. Een man en een kind gaan en staan in het water van de Semois...ik hoopte dat er eentje zou invallen (stout van mij hé!!!), maar ze bleven recht. Wat verder zijn 2 kinderen platte stenen in het water aan't gooien om alzo te proberen al ketsend de steen aan de overkant te krijgen...wat hen niet lukt. Plots staat de papa recht en zegt boos dat ze moeten stoppen met stenen in het water te gooien. De twee kinderen stoppen onmiddelijk en...de papa begint zowaar te gooien met stenen. Nou ja, papa's hé...hebben steeds en altijd gelijk !!! Pal voor ons komt er een oud vrouwtje en naar ik denk...haar dochter, toe. Zij hebben twee honden bij zich. Telkens weer smijten ze een balletje in het water, welke de honden met veel plezier gingen opvissen. Na een 20 tal minuutjes vertrokken ze weer zoals ze gekomen waren...in alle rust en stilte. Wat verder probeert een man een foto te maken van zijn vrouw in de wondermooie natuur. Na tientallen keren geprobeert te hebben en eveneens evenveel mislukkingen, lukt het hem uiteindelijk toch. Hij laat de foto zien aan zijn vrouw en zijn beide erg tevreden over het resultaat. Als dank krijgt hij van haar een dikke zoen. Lief hé !!!
Op het einde van de weg die we al een hele tijd volgen, staat er zowaar een huis. Prachtig gelegen. Naast hun huis en naast de tuin loopt er een watertje, welke in de Semois uit komt. Alléén is het te hopen voor die mensen dat hun huis nooit in de fik (brand) komt te staan...eer dat de brandweer er geariveerd is, is het kot afgebrand.
Hier is ie dan weer...de Semois. Onderweg hier naartoe, hebben we al wel enige vissers tegen gekomen en nu ook deze kayakers. De weg (pad) word smaller en de natuur wilder. Overal steken er in de bossen grote rotsformatie's uit. De vogeltjes, wel die zingen nog steeds hun mooiste lied voor ons. Het is hier zaligggggggg !!!
Terug op het punt gekomen waar onze weg in drie andere wegen splitsten, besluiten we om de linkse weg, die pal naast het huisje loopt, te nemen...de juiste zoals zou blijken. Vanaf hier is onze wandelroute niet meer aangegeven...nr. 14, weet je nog !!! Maar geen probleem...we gaan dwars door dit grote mooie bos, steken dit watertje over en een 100 meter verder komen we alzo terug aan de Semois.
Mooi week-end huisje in "the middle of nowhere." Bij onze terugweg vonden we dit week-end huisje. Hier begrijp ik nog minder van...het ligt gewoonweg in het grote bos, geen enkel pad of weg in de wijde omtrek te bespeuren dat ook maar naar dit huisje leid...rarararara.
Op zeker ogenblik splitst de weg zich in 3 andere wegen. Rechtdoor was het net of je ging bij mensen in hun tuin. De middenste weg draaide naar rechts en naar beneden. De rechtse weg draaide naar rechts en ging steil omhoog. Na enig beraad besluiten we van de rechtse weg te nemen. Na een 500 meter en de kaart wat bestudeerd te hebben, komen we tot het besef dat we fout zitten. Pfffff terug dus en nu steil naar beneden...veel beter sé !!!!!
Even rusten en genieten van de prachtige natuur en het gezang van de vele vogels rondom ons. Wat wel raar was...er zaten hier heel veel vlinders. In alle kleuren en maten. Mooiiiiiiiiii...
Wat verder van het klooster af, stond er dit huisje...midden in het bos tegen de Semois. Om jaloers op te worden. Rustig, stil...alléén, vraag me niet hoe hij aan zijn voordeur geraakt...er is nergens een weg te bespeuren. Maar goed, je kan niet alles willen in het leven hé !!!!!
Ik ben Risse
