Ons eerste kleinkindje: "Zoe" Het is een schatje !!! Wij houden ontzettend veel van haar.
Over mijzelf
Ik ben Risse
Ik ben een man en woon in Vilvoorde (Houtem) (Belgie) en mijn beroep is Grafdelver/bewaker (doodgraver dus) op de begraafplaats van Vilvoorde.
Ik ben geboren op 29/06/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen - korte trips naar de Ardennen of waar dan ook, hengelen en andere leuke dingen.
Zoeken in blog
Mijn hobby's !!!
Wandelen, begraafplaatsen, dieren...
14-05-2007
14
De wandeling die we volgden was nr. 14. Tot hiertoe staat het redelijk goed aangegeven.
Wat verder van het klooster af, stond er dit huisje...midden in het bos tegen de Semois. Om jaloers op te worden. Rustig, stil...alléén, vraag me niet hoe hij aan zijn voordeur geraakt...er is nergens een weg te bespeuren. Maar goed, je kan niet alles willen in het leven hé !!!!!
Even rusten en genieten van de prachtige natuur en het gezang van de vele vogels rondom ons. Wat wel raar was...er zaten hier heel veel vlinders. In alle kleuren en maten. Mooiiiiiiiiii...
Op zeker ogenblik splitst de weg zich in 3 andere wegen. Rechtdoor was het net of je ging bij mensen in hun tuin. De middenste weg draaide naar rechts en naar beneden. De rechtse weg draaide naar rechts en ging steil omhoog. Na enig beraad besluiten we van de rechtse weg te nemen. Na een 500 meter en de kaart wat bestudeerd te hebben, komen we tot het besef dat we fout zitten. Pfffff terug dus en nu steil naar beneden...veel beter sé !!!!!
Mooi week-end huisje in "the middle of nowhere." Bij onze terugweg vonden we dit week-end huisje. Hier begrijp ik nog minder van...het ligt gewoonweg in het grote bos, geen enkel pad of weg in de wijde omtrek te bespeuren dat ook maar naar dit huisje leid...rarararara.
Terug op het punt gekomen waar onze weg in drie andere wegen splitsten, besluiten we om de linkse weg, die pal naast het huisje loopt, te nemen...de juiste zoals zou blijken. Vanaf hier is onze wandelroute niet meer aangegeven...nr. 14, weet je nog !!! Maar geen probleem...we gaan dwars door dit grote mooie bos, steken dit watertje over en een 100 meter verder komen we alzo terug aan de Semois.
Hier is ie dan weer...de Semois. Onderweg hier naartoe, hebben we al wel enige vissers tegen gekomen en nu ook deze kayakers. De weg (pad) word smaller en de natuur wilder. Overal steken er in de bossen grote rotsformatie's uit. De vogeltjes, wel die zingen nog steeds hun mooiste lied voor ons. Het is hier zaligggggggg !!!
Op het einde van de weg die we al een hele tijd volgen, staat er zowaar een huis. Prachtig gelegen. Naast hun huis en naast de tuin loopt er een watertje, welke in de Semois uit komt. Alléén is het te hopen voor die mensen dat hun huis nooit in de fik (brand) komt te staan...eer dat de brandweer er geariveerd is, is het kot afgebrand.
Het enige nadeel aan dat huis is...dat er achter in je tuin steeds mensen verzamelen om te genieten van het prachtig uitzicht, water en de natuur. Nou ja...nadeel??? Het huis staat er wel 200 meter vanaf. Het is een prachtige plek hier. Iederéén geniet hier van de zon, rust, stilte en de omgeving. We gaan op een bank zitten en observer de omgeving. Rondom ons zingen de vogels nog steeds hun mooiste lied en houden de vlinders ons nog steeds gezelschap. Een man en een kind gaan en staan in het water van de Semois...ik hoopte dat er eentje zou invallen (stout van mij hé!!!), maar ze bleven recht. Wat verder zijn 2 kinderen platte stenen in het water aan't gooien om alzo te proberen al ketsend de steen aan de overkant te krijgen...wat hen niet lukt. Plots staat de papa recht en zegt boos dat ze moeten stoppen met stenen in het water te gooien. De twee kinderen stoppen onmiddelijk en...de papa begint zowaar te gooien met stenen. Nou ja, papa's hé...hebben steeds en altijd gelijk !!! Pal voor ons komt er een oud vrouwtje en naar ik denk...haar dochter, toe. Zij hebben twee honden bij zich. Telkens weer smijten ze een balletje in het water, welke de honden met veel plezier gingen opvissen. Na een 20 tal minuutjes vertrokken ze weer zoals ze gekomen waren...in alle rust en stilte. Wat verder probeert een man een foto te maken van zijn vrouw in de wondermooie natuur. Na tientallen keren geprobeert te hebben en eveneens evenveel mislukkingen, lukt het hem uiteindelijk toch. Hij laat de foto zien aan zijn vrouw en zijn beide erg tevreden over het resultaat. Als dank krijgt hij van haar een dikke zoen. Lief hé !!!
Oh ja, voor ik het vergeet...recht voor ons ligt het graf van de reus. Daarvoor waren we wel gekomen hé !!! Mmmmmm...weinig reus te zien, vind je ook niet ???
Wat verder een volgende bord. Hierop staat de code van de wandelaar en eveneens de uitspraak van een rechtbank, die een milieuovertreder een boete oplegt van 20.000 Bfr. Je weze gewaarschuwd !!!!!
Ik sta niet graag op de foto. Hier moest ik poseren van Fien, zodat ze een foto van mij kon nemen. Pffffffffffffff ik zal het maar doen zeker, anders blijft ze toch maar zagen tot ze gelijk krijgt...vrouwen hé !!!!!
We verlaten deze wonderschone en rustige plaats en begeven ons naar de top van de berg. We gaan achter het huis door...steil omhoog. Bij ons nog 4 andere wandelaars die de laatste loodjes naar de top samen met ons ondernemen. Na een 300 meter omhoog nam ik deze foto van dit fraaie stukje natuur waar we eens deel hebben van uit gemaakt. 't Es schoin gewest !!!
De mensen die van 's morgens tot 's avonds in de bossen werkten moesten op tijd ook iets tussen de tanden krijgen en dus zat er niets anders op dan ter plekken een boterhammetje uit de vuist te eten. Smakelijk !!!
Nr. 14 moesten we volgen...alléén, er was nergens nog eenig plaatje met deze nr. te vinden. De kaart dan nog maar eens ter hand genomen. Het paadje rechts achter haar moeten we hebben. We zijn er bijna.
We zijn nu iets over de helft van ons traject bergop. Nog een laatste inspanning. Dit is het eerste zicht op de reus dat we zagen. Voor diegenen die niet geloven in engeltjes...kijk maar eens onderaan rechts en het is er eentje die zijn vleugeltjes al verdiend heeft zelle !!!
Hier is ie dan, onze vriend de reus !!! De vorige foto was genomen vooraan, aan dat hekje, waar nu die 2 mensen staan. Van hieruit is het een adembenemend zicht op zijn laatste rustplaats. Prachtig vergezicht over alle bergen heen. Hiervoor hadden we deze wandeling gedaan en we hebben er nog geen minuutje spijt van gehad. Wat is de natuur toch mooi !!! Na hier een hele tijd gestaan te hebben zijn we nog een ietsje verder gegaan...een café-restaurant ...ook interessant, niet waar !!! Een hapje en een drankje geraken er altijd nog wel in
Wij daar dus dat terrasje op...in de schaduw. Iets gedronken en er ook iets gegeten. De bedieneng is er uitstekend, heel vriendelijke mensen en ze spreken er nog nederlands ook. Het eten was er voortreffelijk en heel goed. Na het eten nog een consumatie of drie en dan zijn we verder gegaan. Spijtig, we hadden daar nog wel wat willen blijven. Het kan echter niet, we moeten nog de hele weg terug (langs een andere weg). Vanaf hieruit moeten we plaatje nr. 18 volgen.
Dit is dan de laatste foto van onze reus. Fien is de historie van de reus aan het lezen. Hoe hij er vroeger gekomen is tot wat het nu geworden is. Onder een stralende zon zetten we onze weg verder, terug de natuur in.
We zijn rechtsonder in Bouillon vertrokken en zijn nu bovenaan in Botassart (waar dat bolletje met daaraan drie streepjes staat). Nu moeten we een 100 meter naar rechts en dan naar beneden het hele grote bos door. Ons avontuur is nog zeker niet ten einde !!!!!
Vanuit Bouillon hadden we steeds de Semois gevolgt. Simpel dus...het enige dat je moest doen was het water in het oog houden en er in de buurt van blijven. Dit veranderde nu wel. Geen Semois meer in de buurt, als alléén maar bossen. Welle weg !!!
De weg die we volgen is prachtig. Door de hoge bomen schijnt de zon en rondom ons nog steeds het gezang van de vele vogeltjes. Ook de vlinders zijn nog steeds van de partij en houden ons gezelschap. Links en rechts gaan we al eens over een klein stromend watertje. Een mens zou er als het ware lyrisch bij worden. Soms stopten we al eens om naar het vogelgezang te luisteren. Ieder zong zijn mooiste lied voor ons. Het was werkelijk prachtig...de rust, de stilte, soms het geklater van een watertje, vlinders en vogeltjes om je heen Het is nergens te koop...het is gratis en voor iederéén. Wat moet je nog meer hebben om je goed te voelen??? De natuur op zijn best !!!
Steeds verder gaan we, steeds dieper het bos in. Geen mens in de hele wijde omgeving te zien of te horen. Geen geronk van welke motor dan ook. Gewoon stilte...zaligggggggggg !!!!!
Fien bij haar watervalletje (kleintje hoor, maar mooi). Heb jij al plaatje nr. 18 gezien welke we moetn volgen...nee !!! Wij ook niet en toch zitten we goed.
Tot hiertoe waren onze wandelpaadjes altijd goed tot zeer goed begaanbaar geweest. Tot we 100 meter verder van de waterval voor deze uitdaging stonden. Een smal pad met alléén maar losse stenen...steil naar boven. Vol goede moed gingen we op pad. Nu had ik gedacht dat het alléén maar zover zou zijn als ik kon kijken en dat er daarna wel een beterte weg zou komen. Slecht gedacht dus !!! Daar boven gaat de weg naar rechts en word nog slechter en vooral steiler. Er kwam gewoon geen eind aan.
We zijn nu al de bocht voorbij, en rusten even uit. Je kan zien hoe steil we naar boven gaan...ik heb speciaal de camera rechtop gehouden. De weg is hier wel heel slecht en hier besef je pas dat je wel degelijk goede wandelschoenen nodig hebt om zo een wandeling te volbrengen. Met gewone schoenen kom je nooit tot boven. Als je dit nog nooit gedaan hebt, moet je dat zeker eens doen Het is prachtig om te doen, maar zeer vermoeiend !!!
De vorige foto is beneden juist voor de draai gemaakt. Oefffffffff...eindelijk zijn we aan het einde van onze lijdensweg geraakt. Het was zwaar, maar de moeite zeker en vast waard. Weer hou ik mijn fototoestel rechtop, zodat je kan zien hoe slecht en steil deze weg wel was. Het was een hele ervaring.
Na deze uitputtende strijd tegen de natuur...rusten we op een boomstam even uit van onze gedane inspanningen. Het was nodig. Wat bijkomen en vooral veel drinken. We genieten van het mooie uitzicht rondom ons. We zijn aan de rand van het bos gekomen.
Amaaiiiiiiiiii, ik was ook moe zelle. Maar toch ik zou het zo weer doen. Rechts van mij ligt mijn leesbril op onze wandelkaart. De natuur is hier mooi. Hier zie ik ook weer een Buizerd, maar de bomen staan hier zo dicht op elkaar dat ik niet de kans heb om er een foto van te nemen...spijtig !!!
Na een poosje daar gezeten te hebben gaan we terug op weg. Stillaan beginnen onze benen wel even pijn te doen. Met goede moed gaan we verder. Fien controleerd nog even onze positie. Als alles juist is en we zijn nog op de goede weg, dan moeten we net voor een dorp uitkomen. Wait and see...!!!
Het nodigde ons uit om eens langs te komen, maar dat ging niet meer. Het was reeds veel te laat en we zijn liever uit het bos voor het donker word. Een andere keer misschien. Wij moeten nu naar rechts...hop naar Bouillon.
Even wandelen we niet meer in en door de bossen. Nu zijn er alléén nog wijdse vlaktes te zien met mooie vergezichten. Het enne al mooier dan het andere. Zoals op deze foto, van een zijweg. Voor alle duidelijkheid: "we zijn deze weg niet ingeweest." Nog steeds vollop rust, vogeltjes en vlinders rondom ons. Lieflijke taferelen en hadden we meer tijd gehad dan hadden we hier, ergens halverwege deze weg, een picknick gehouden. We vervolgen onze weg rechtdoor. Godfried van Bouillon wacht op ons.
Verder gaan we. Links en rechts van de weg staan er kleine en grote dennenboompjes, grote velden vol met bomen. In grote varierend van 10, 20, 30 cm tot 150 cm. Prachtig zicht is het.
Plots staan we oog in oog met een enorme toren. Wat van beneden in het stadje Bouillon geleek op een klein pietluttig torentje, is een mastodont van een toren. Doe wat je wilt, mijn benen doen wel pijn, maar die moet ik beklimmen. Dus ik en Fien de toren op.
Prachtige foto van het Ford dat geheel in de zon ligt. Hoe lang ik hierboven op die toren heb gestaan weet ik niet.
Waarom was ik nu zo blij van die toren te zien ??? Wel, telkens we in Bouillon waren zei ik tegen Fien, dat ik graag eens boven op die toren zou staan...en nu??? Wel nu ben ik er eindelijk in geslaagd om deze grote toren te beklimmen. Ik wist dat het prachtig ging zijn. Missie geslaagd !!!...en Fien is van mijn gezaag vanaf dat ik graag eens op die toren zou staan hahahahahahaha
Na daar een tijdje op 4 hoog gestaan te hebben, wou ik terug naar beneden gaan. Plots krijg ik iets in het vizier...voor mij een grote zwerm trekvogels, Wilde Ganzen, die noordwaards trokken. Gauw enige foto's van genomen. Mooie dieren.
De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men wel eens...wel dat is ook zo. We waren moe en onze benen deden pijn. Geloof het of niet...nu dat we er bijna waren staat er daar opééns op een boom het nr. 18. De gehele terugweg zijn we het niet tegen gekomen. Onderweg waren we aan het overleggen wat we eerst gingen doen. Zouden we eerst naar onze kamer gaan en er een douchke nemen en dan gaan eten of zouden we eerst gaan eten en dan een douchke nemen??? We kwamen tot het besluit dat het het beste was om eerst te gaan eten. Als we eerst zouden gaan douchen dan zou er geen één van ons beide nog zin gehad hebben om te gaan eten. Dus...wij verder afdalen naar Bouillon City...richting "ons frituurtje."
We sluiten onze prachtige, mooie dag af met een laatste sigaretje aan de voet van Godfried van Bouillon. Spreken doet hij nog steeds niet, maar we weten ondertussen wel dat hij trots en fier de wacht houd over zijn stad...Bouillon.
Terug in ons "Hotel Relais Godefroy"...op onze kamer...hebben we een douchke genomen en zijn beide als een blok in slaap gevallen, dromend over de reus en al het moois wat we vandaag gezien en meegemaakt hebben. Bouillon, stad van onze dromen...stad van Godfried !!!
BEDANKT IEDEREEN voor het lezen van onze Blog. Wij hebben er met heel veel plezier aan gewerkt en we hopen dat jullie evenveel pezier gehad hebben bij het lezen over onze wandeldag in Bouillon en omstreken.
Groetjes, Risse & Fien,
Het vervolg...derde en laatste dag in Bouillon..."Bij de beestjes..."
Ik ben Risse
