Het is  nog altijd dichtbij: 

hoe hij als kind in de oorlog

als een witte uil op een tak

met zijn hoofd  in de wolken leefde.

Op een nacht zag hij

een bom een veld doorboren

een jongen werd soldaat en bouwde

een schuilkelder in pocketformaat

zijn eerste meesterwerk van zand en lover

hij was amper negen

en versmolten met zijn tak

luisterde hij verstomd

naar het dreiglied van kanonnen

die hem gek draaiden

slapen was een helse droom

hij bleef liever wakker voortaan.

Nog steeds hoort hij ieder uur

in de nacht verdwijnen

nog altijd fluiten ze monotoon

door zijn hazenslaap

de oorlog duurt voort

in dat  oude hoofd

waar de nacht en hij

tot op vandaag

samen straffe koffiedrinken

en verhalen weten.

Rita Jouck