Wanneer ik Leo lees, gaan m'n gedachten ook uit naar het bekendste Zwitserse koekje. Ik kan ze beiden wel smaken de LEO van web-log.nl en, LEO het koekje bekent van televisie reklame's met een paarse koe grazend op een bergweide als decor. Tja, af en toe moet ik een slijmerige ophemeling kwijt, moet kunnen vind ik. Leo oh, Leo oh oh....

M'n ingehuurde tuinman is sinds gisteren de tuin uit en, het mag gezegt hij deed z'n werk voortreffelijk.Een berg snoeiafval, hopen takken, één stronk en mijn laatste restje spaargeld nam hij met zich mee, hij ruimde alles netjes op, bravo tuinman, goed gedaan tuinman. Maar, toen ik zonet  door m'n gekortwiekte tuin liep voelde ik me toch wat onwennig, voelde me vreemd in mijn nu te strakke en netjes geordende tuin. Weg wildgroei, weg takjes, weg speelsheid.

Een langer uitgelopen weekeinde dan bedoelt, niet geplant, zomaar. Met een vingerknip ben je weg en zo ben je ook weer terug in je eigen vertrouwde omgeving. Je brievenbus verwelkomt je met een berg wekelijkse trut ,(zever dus) een brievenbus gevult met een aanmaning, reklame voor dingen die je niet wenst, met daartussen  wat verloren één enkele brief van een bijna vergeten vriend, brief waarvan de inhoud  geheim moet wegens te intiem, te persoonlijk. Nu nog snel het huis aan de kant, huis dat ik in allerijl verliet tijdens m'n vlucht naar niemandsland, vlucht naar mijn niemandsstrand, strand van ik hier ga ik nooit nog weg.