Ik word omringd door leegte. De kamer waarin ik me bevind staat barstensvol met tastbare herrineringen terwijl op de achtergrond een vrouwenstem me zachtjes doorheen deze leegte zingt. Ik besef dat ik mezelf vandaag tegenspreek, ik weet dat dit vandaaglog geprangd zit tussen realiteit en emotie, je sais.

Ik heb de laatste tijd een wat eigenaardige kijk op mensen. Ik schreef "de laatste tijd" maar bedoelde eigenlijk dat ik mensen altijd al op die wijze bekeek. Mensen zijn als lachwekkende wezens vind ik, als dieren met kleren aan, met schoenen en kousen en Pc's, massa's Pc's. Ik amuzeer me rot met deze observatie's en lach me een kriek met hun clowneske gedoe. Trip trap kijk eens naar m'n hoed, trip trap kijk eens ik loop op rode en hoge hakken, kijk kijk ik zing, he jij daar kijk eens hoe ik er uit zie in mijn nieuwste camouflage (kledij). Mensen hebben alleen betekenis mits hun toegevoegde waarde zo denk ik, mensen betekenen op zichzelf eigenlijk niets, helemaal niets.