Niet te geloven dat het inmiddels al drie jaar geleden is dat Adele in de Londense Royal Albert Hall optrad. Ik heb de DVD verschillende keren gezien en vind Adele nog steeds fantastisch. Haar CD "21" bevat juweeltjes van songs. Ik hoop dat ze een nieuw album zal uitbrengen en dat die even baanbrekend zal zijn als haar vorige CD's. Spijtig dat ik niet voor Adele kan stemmen bij de 1000 klassiekers op Radio 2.
Ik ben een fan van Brendan, de New Yorkse straatfotograaf, die gewoonweg mensen op straat aanspreekt en dan een foto trekt van de toevallige voorbijganger. Hij publiceert al die portretten van onbekenden samen met hun verhaal op zijn webside. Duizenden Newyorkers uit alle rangen en standen staan zo op het internet. Schitterende website. Voor iedereen die houdt van straatfotografie: kijken.
De nationale stakingsdag van 15 december is achter de rug. De winkelstraten in Brugge liepen vol en de commercanten zullen wel niet klagen. Hoewel. Winkeliers klagen toch altijd, is het niet over de omzet, dan is het over de hoge kosten of over hoe moeilijk het is om personeel te vinden en te houden. Normaal: beter klagen dan stoefen, want een goede winkelier mag nooit stoefen dat hij goed verdient. Marc Coecke met zijn miljarden kan het zich wel veroorloven met zijn weelde te pronken, hij is geen kleinhandelaar.
Enfin, gisteren was het een dagje vrijaf voor al die mensen die staakten, voor de mensen die een vrije dag genomen hadden omdat ze toch niet op hun werk konden geraken of omdat de kinderen geen school hadden. Vaneigens was er ook kwaadheid over de wegblokkades en de terreur van pestende stakers. Op hun werk hebben ze meestal niets te protocollen en moeten ze in de pas lopen. Misschien thuis bij hun madame ook. En dan is er stakingspiket, en krijgen ze macht. Dan kunnen ze werkwilligen eens pesten, passerende auto's tegen houden, kortom tonen dat zij nu de baas zijn. Puur pestgedrag. Die leerlingverpleegster die stage loopt in het ziekenhuis en met haar Peugeotje 's morgens vroeg op weg is om mensen te gaan verzorgen in het hospitaal, die wordt dan door zo een stakende pippo tegengehouden op een rotonde in Oostkamp. De held slaat haar voorruit in sterretjes en dan mag het schreiende meisje doorrijden naar haar stage. Excuses van de vakbondbazen zal de 19 jarige stagiaire met haar kapotte voorruit wel niet krijgen, laat staan dat er één syndicaat zou zijn die uit eerlijke schaamte de vervangingskosten uit hun oorlogskast wil betalen.
Niet te verwonderen dat er steeds meer mensen zijn die stakingsmoe zijn. Je zou er ook wel moe van worden. Staken staat in het woordenboek met de vermelding werkwoord.
Half december, grijs en donker, een mens zou van minder de winterblues krijgen. Mijn ziel snakt naar kleur en zon. Maar er is licht aan het einde van de donkere wintertunnel; binnen twee weken beginnen de dagen alweer te lengen. Het voordeel van deze korte dagen is dat we 's morgens lekker in ons bed, lepeltje/lepeltje, naar ons klokradiootje horizontaal blijven luisteren. Geen reden om in het halfduister op te staan, dicht bij elkaar liggen soezen, heerlijk. Als het frisse lentegroen het land binnen enkele maanden het land een dynamische boost zal geven, dan heeft de morgenstond weer goud in de mond.
Maar dit is het perfecte seizoen om mijn computer te laten draaien en te mailen, het internet te verkennen en mijn klavier te verslijten door deze blog te vullen met een woordenbrij. De winterblues afreageren met wat geschrijf is blijkbaar therapeutisch voor mij. Maar muziek blijft de perfecte opkikker. Hoe komt dat muziek zo een goed gevoel kan opwekken? Wonderbaarlijk dat een liedje van amper drie minuten een hele sfeer kan oproepen. Zeker als Adele zingt over "someone like you". Adele is een wondermedicijn voor mijn ziel.
