ze heeft het gehaald! mijn moeder is 94 jaar geworden! de hele dag heeft ze bezoek gehad en bloemen en cadeautjes. ze was doodmoe maar heel blij, en de dag erna nog meer bezoek! maar ondertussen kregen we ook het bericht dat een neef van mij was overleden, dus de dag nadien naar de avonddienst.en dat doet me weer denken aan mijn overleden man, de dag van zijn overlijden komt er aan en komen de herinneringen boven.hier zit ik nu, alleen, en zes jaar later. het begon dacht ik zo onschuldig, mijn man kreeg een maagzweer, werd mager, moest een gastoscopie laten maken, en inderdaad een maagzweer, maar hij kloeg ook van pijn in zijn zij. hij kreeg zantac en na zes weken een nieuw onderzoek, de maagzweer was verdwenen maar de pijn bleef. de huisarts stuurde hem naar het ziekenhuis voor een echo, de uitslag was een gezwollen bijnier, hij moest voor verder onderzoek opgenomen worden in het ziekenhuis. maar op 10 november hadden we nog een groot feest en de 11de moest hij nog werken al was het een feestdag, dus de twaalfde moest hij binnen. en de volgende dag, die ongeluksdag de 13de, wisten we al dat er iets goed fout zat, men had longfotos gemaakt en wat gevonden, dus de dag nadien kreeg hij een brochoscopie en een longpunctie! toen ik in de namiddag op bezoek ging lag hij in zijn bed en kon geen adem halen, de verpleegster gevraagd, maar die dacht dat het van vermoeidheid was, ze deden niks! ik was zo boos en zo radeloos dat ik zijn dossier heb gevraagd dat ik na veel discussie kreeg en hem zelf naar een ander ziekenhuis gereden heb.daar geloofden ze niet dat hij die twee onderzoeken op één dag had gekregen, want dat mocht niet, maar het dossier bewees het tegendeel. hij lag op spoed, maar werd vlug naar zijn kamer gebracht want wat ze met hem gingen doen zou hem een paar dagen aan zijn bed kluisteren, ze hebben hem plaatselijk verdoofd en een slang van een centimeter doorsnede dwars door zijn longvlies geduwd om zo zijn long te helpen om te ademen, er hing een bak met een vloeistof naast zijn bed, een soort schaar aan zijn borstkas, en zo heeft hij daar een dag of drie mee gelegen.toen ik op bezoek ging met mijn zus botsten we op de dokter die hem behandelde en juist uit zijn kamer kwam, en daar, op de gang, vertelde hij me dat mijn man longkanker had! ik kan moeilijk beschrijven wat er door me heenging, al had ik al vermoedens, als mijn zus er niet bij was geweest zou ik denken dat ik het gedroomd had. toen ik hem vroeg wat zijn kansen waren zei hij, als er niks tussenkomt een jaar, maar het kan ook drie maanden zijn! en of er iets tussenkwam! maar daarover verder in mijn verhaal. na enkele dagen werkte zijn long weer, hij kreeg terapie voorgeschreven en mocht naar huis. twee weken nadien begon zijn chemotherapie met de bekende gevolgen, misselijk, hoofdpijn, aften in de mond enz..na de chemo moest hij nog drie dagen pillen slikken, zulke grote dat je het amper kan geloven, zijn stoelgang was ontregeld, maar dat waren voor hem kleinigheden zei hij .maar hij werd opstandig, boos , verdrietg, sarcastisch, en huilde.hoe dichter we bij die drie maanden kwamen hoe ongeruster we waren, maar na drie maanden kreeg hij een check-up en bleek de chemo te zijn aangeslagen.na zes keer weer controle en omdat het zo goed ging nog twee erbij! hij sloot vrienschap met andere patienten en de verpleegsters, hij grapte altijd met hen, maar eenmaal thuis! tussen de bedrijven in kreeg hij een aderontsteking, suikerziekte, een longembolie en een trombose in zijn been, elke zes weken moest hij op controle, hij bleef stabiel. stilletjesaan kreeg hij weer hoop, ik ook,we bleven onze vrienden opzoeken in een cafetaria en er werd wat gelachen en afgekletst, dat was zijn enige verstrooiing maar is ook een zeer grote steun voor ons beiden geweest. na de zoveelste controle kwam de mededeling dat hij hervallen was en dus opnieuw aan de chemo moest! weer zes beurten. hij heeft ze moedig doorstaan, na de derde moest hij weer eens een kleurenscan laten maken en vond hij dat hij daar wel alleen naartoe kon, ik moest naar een vergadering in brussel om 12 uur, en hij moest om tien uur in het ziekenhuis zijn dus hij vertok alleen en ik zou opgehaald worden. om 11 uur ging de telefoon, de longarts met de mededeling dat mijn man niet goed gereageert had op de kleurstof en een hartstilstand had gehad en op de intensive lag. ik heb dan mijn broer gebeld en mijn zoon, ben naar het ziekenhuis gebracht, maar hij was nergens te vinden, niet op intensive, niet bij de inschrijvingen, op geen enkel verdiep en de longarts was ook niet bereikbaar, om twee uur in de namiddag werd hij naar een kamer gebracht en mocht ik hem opzoeken; duizenden gedachten vliegen door je hoofd maar ik kan er geen enkele van navertellen, je bent precies in een andere wereld; bleek achteraf dat ze heel die tijd met hem bezig waren geweest! lieve god, hadden ze hem toen maar laten gaan, er zou hem veel bespaard zijn gebleven. verdriet kan je niet uitleggen, dat moet je zelf eerst voelen, dus ik ga het ook niet proberen uit te leggen.toen we wisten dat hij kanker had hebben we besloten ons huis te verkopen, er kwamen kosten aan, het was te groot voor mij alleen en er kleefden te veel herineringen aan, dus huurden we een apartement. we bleven naar onze cafetaria gaan, slechts twee dagen na zijn hartstilstand was hij weer thuis! soms gebeuren er mirakels. en weer verder met de chemos. toen die niet het gewenste resultaat opleverden stelde men ons voor om een nieuwere soort chemo te geven, dus hij begon er wéér aan, maar na de derde en een controle bleek het einde in zicht; toen de dokter even naar een andere patient ging heb ik snel in zijn dossier gekeken dat op het bureau lag en mijn hart stond even stil! metastasen in de bijnier, in het bot en beide longen! de dokter kon hem niet meer helpen, hij kreeg ook geen afspraak meer, dus wisten we dat het einde in zicht was.het was alsof je heel die tijd op een tijdbom had gezeten maar niet wist wanneer die zou ontploffen, maar het leek een opluchting voor mijn man, hij had het aanvaard en we hebben vaak gehuild in de veranda van mijn moeder, ondertussen had ik ook de zorg voor mijn moeder en woonden we bij haar in, dus schakelde ik de paliatieve thuiszorg in, die hebben veel voor hem gedaan en de vrijwilligerd van de belgische federatie hebben hem een rondrit bezorgd in een old timer die ons bracht naar de cafetaria, zijn baas, en tot slot naar postel waar al onze vrienden ons opwachtten, ook de verpleegster van de paliatieve. zolang hij kon, ook in de rolstoel, wou hij zijn vrienden zien, ik denk dat ze nog altijd niet beseffen welke steun ze voor ons zijn geweest, mijn familie niet te na gesproken,tot ik hem op een dag op de wc vond badend in het zweet, toen heeft hij afscheid genomen van hen zeggende dat dit de laaste keer zou zijn geweest;mijn zoon heeft dirkt palliatief verlog genomen, mijn dochter vond dat ze dan te veel moest inleveren, dus wij verzorgden hem thuis, mijn zoon, schoondochter en ik. slaap was toen maar bijzaak. stilltjesaan werd de pijn te erg en werd zijn morfine verhoogt, die nam hij al een tijd, de laaste keer dat hij op zijn benen stond tussen mijn zoon en schoondochter zei hij dat de laatste drie jaar de mooiste van zijn leven waren geweest, hij was omringd door allen die van hem hielden. daarna viel hij in coma en kreunde van de pijn, ik vroeg de dokter zijn morfine te verhogen want dat dit toch niet menselijk meer was, hij wilde wel voorschrijven maar ik moest hem twee spuitjes per dag extra geven. heb ik hem vermoord? twee dagen nadien is hij stilletjes met een zucht ingeslapen. samen met mijn kinderen heb ik hem gewassen, gekleed en opgebaard in de huiskamer van mijn moeder. onze vrienden hebben voor een mooie avondwake gezorgd ,hij is gecremeerd en zijn asse is uitgestrooid bij zijn vader en de mijne. niemand vraagt aan mij hoe ik me voel, niemand vraagt nog naar hem, alsof hij niet bestaan heeft, en hier zit ik nu,verdrietig, maar met de zekerheid dat ik alles maar dan ook alles voor hem heb gedaan wat maar mogelijk was, en met een gerust geweten. dit is het prentje dat hij zelf heeft opgesteld op een dag dat ik niet thuis was: hallo kanker, geef mij antwoord, wordt gij nu mijn dood? laat ons vechten zij aan zij, maar laat de winst op het einde aan mij. ik heb nog zoveel dromen, laat de dood nog niet komen ik heb kinderen en een vrouw, die wil ik niet verliezen aan jou. ik had graag mijn kleinkinderen gekend, en hen nog zoveel verwend. kanker, doodt mij niet in de nacht, ik heb nog zoveel kracht. we staan ieder aan één kant, maar geef me toch je hand. ik zal vechten, keer op keer,maar wees asjeblief een heer. ik wil nog zoveel genieten van het leven, ik kan niet van je houden, ook niet voor even ik wil niet meer gaan aan je zij , want je liet de winst niet aan mij. een mens maakt fouten in zijn leven, vergeef en gij zult worden vergeven. dit is mijn manier van bidden, ik bleef zo graag in jullie midden. ik heb mijn strijd gestreden, gedenk mij in uw gebeden.
