ze heeft het gehaald! mijn moeder is 94 jaar geworden! de hele dag heeft ze bezoek gehad en bloemen en cadeautjes. ze was doodmoe maar heel blij, en de dag erna nog meer bezoek! maar ondertussen kregen we ook het bericht dat een neef van mij was overleden, dus de dag nadien naar de avonddienst.en dat doet me weer denken aan mijn overleden man, de dag van zijn overlijden komt er aan en komen de herinneringen boven.hier zit ik nu, alleen, en zes jaar later. het begon dacht ik zo onschuldig, mijn man kreeg een maagzweer, werd mager, moest een gastoscopie laten maken, en inderdaad een maagzweer, maar hij kloeg ook van pijn in zijn zij. hij kreeg zantac en na zes weken een nieuw onderzoek, de maagzweer was verdwenen maar de pijn bleef. de huisarts stuurde hem naar het ziekenhuis voor een echo, de uitslag was een gezwollen bijnier, hij moest voor verder onderzoek opgenomen worden in het ziekenhuis. maar op 10 november hadden we nog een groot feest en de 11de moest hij nog werken al was het een feestdag, dus de twaalfde moest hij binnen. en de volgende dag, die ongeluksdag de 13de, wisten we al dat er iets goed fout zat, men had longfotos gemaakt en wat gevonden, dus de dag nadien kreeg hij een brochoscopie en een longpunctie! toen ik in de namiddag op bezoek ging lag hij in zijn bed en kon geen adem halen, de verpleegster gevraagd, maar die dacht dat het van vermoeidheid was, ze deden niks! ik was zo boos en zo radeloos dat ik zijn dossier heb gevraagd dat ik na veel discussie kreeg en hem zelf naar een ander ziekenhuis gereden heb.daar geloofden ze niet dat hij die twee onderzoeken op één dag had gekregen, want dat mocht niet, maar het dossier bewees het tegendeel. hij lag op spoed, maar werd vlug naar zijn kamer gebracht want wat ze met hem gingen doen zou hem een paar dagen aan zijn bed kluisteren, ze hebben hem plaatselijk verdoofd en een slang van een centimeter doorsnede dwars door zijn longvlies geduwd om zo zijn long te helpen om te ademen, er hing een bak met een vloeistof naast zijn bed, een soort schaar aan zijn borstkas, en zo heeft hij daar een dag of drie mee gelegen.toen ik op bezoek ging met mijn zus botsten we op de dokter die hem behandelde en juist uit zijn kamer kwam, en daar, op de gang, vertelde hij me dat mijn man longkanker had! ik kan moeilijk beschrijven wat er door me heenging, al had ik al vermoedens, als mijn zus er niet bij was geweest zou ik denken dat ik het gedroomd had. toen ik hem vroeg wat zijn kansen waren zei hij, als er niks tussenkomt een jaar, maar het kan ook drie maanden zijn! en of er iets tussenkwam! maar daarover verder in mijn verhaal. na enkele dagen werkte zijn long weer, hij kreeg terapie voorgeschreven en mocht naar huis. twee weken nadien begon zijn chemotherapie met de bekende gevolgen, misselijk, hoofdpijn, aften in de mond enz..na de chemo moest hij nog drie dagen pillen slikken, zulke grote dat je het amper kan geloven, zijn stoelgang was ontregeld, maar dat waren voor hem kleinigheden zei hij .maar hij werd opstandig, boos , verdrietg, sarcastisch, en huilde.hoe dichter we bij die drie maanden kwamen hoe ongeruster we waren, maar na drie maanden kreeg hij een check-up en bleek de chemo te zijn aangeslagen.na zes keer weer controle en omdat het zo goed ging nog twee erbij! hij sloot vrienschap met andere patienten en de verpleegsters, hij grapte altijd met hen, maar eenmaal thuis! tussen de bedrijven in kreeg hij een aderontsteking, suikerziekte, een longembolie en een trombose in zijn been, elke zes weken moest hij op controle, hij bleef stabiel. stilletjesaan kreeg hij weer hoop, ik ook,we bleven onze vrienden opzoeken in een cafetaria en er werd wat gelachen en afgekletst, dat was zijn enige verstrooiing maar is ook een zeer grote steun voor ons beiden geweest. na de zoveelste controle kwam de mededeling dat hij hervallen was en dus opnieuw aan de chemo moest! weer zes beurten. hij heeft ze moedig doorstaan, na de derde moest hij weer eens een kleurenscan laten maken en vond hij dat hij daar wel alleen naartoe kon, ik moest naar een vergadering in brussel om 12 uur, en hij moest om tien uur in het ziekenhuis zijn dus hij vertok alleen en ik zou opgehaald worden. om 11 uur ging de telefoon, de longarts met de mededeling dat mijn man niet goed gereageert had op de kleurstof en een hartstilstand had gehad en op de intensive lag. ik heb dan mijn broer gebeld en mijn zoon, ben naar het ziekenhuis gebracht, maar hij was nergens te vinden, niet op intensive, niet bij de inschrijvingen, op geen enkel verdiep en de longarts was ook niet bereikbaar, om twee uur in de namiddag werd hij naar een kamer gebracht en mocht ik hem opzoeken; duizenden gedachten vliegen door je hoofd maar ik kan er geen enkele van navertellen, je bent precies in een andere wereld; bleek achteraf dat ze heel die tijd met hem bezig waren geweest! lieve god, hadden ze hem toen maar laten gaan, er zou hem veel bespaard zijn gebleven. verdriet kan je niet uitleggen, dat moet je zelf eerst voelen, dus ik ga het ook niet proberen uit te leggen.toen we wisten dat hij kanker had hebben we besloten ons huis te verkopen, er kwamen kosten aan, het was te groot voor mij alleen en er kleefden te veel herineringen aan, dus huurden we een apartement. we bleven naar onze cafetaria gaan, slechts twee dagen na zijn hartstilstand was hij weer thuis! soms gebeuren er mirakels. en weer verder met de chemos. toen die niet het gewenste resultaat opleverden stelde men ons voor om een nieuwere soort chemo te geven, dus hij begon er wéér aan, maar na de derde en een controle bleek het einde in zicht; toen de dokter even naar een andere patient ging heb ik snel in zijn dossier gekeken dat op het bureau lag en mijn hart stond even stil! metastasen in de bijnier, in het bot en beide longen! de dokter kon hem niet meer helpen, hij kreeg ook geen afspraak meer, dus wisten we dat het einde in zicht was.het was alsof je heel die tijd op een tijdbom had gezeten maar niet wist wanneer die zou ontploffen, maar het leek een opluchting voor mijn man, hij had het aanvaard en we hebben vaak gehuild in de veranda van mijn moeder, ondertussen had ik ook de zorg voor mijn moeder en woonden we bij haar in, dus schakelde ik de paliatieve thuiszorg in, die hebben veel voor hem gedaan en de vrijwilligerd van de belgische federatie hebben hem een rondrit bezorgd in een old timer die ons bracht naar de cafetaria, zijn baas, en tot slot naar postel waar al onze vrienden ons opwachtten, ook de verpleegster van de paliatieve. zolang hij kon, ook in de rolstoel, wou hij zijn vrienden zien, ik denk dat ze nog altijd niet beseffen welke steun ze voor ons zijn geweest, mijn familie niet te na gesproken,tot ik hem op een dag op de wc vond badend in het zweet, toen heeft hij afscheid genomen van hen zeggende dat dit de laaste keer zou zijn geweest;mijn zoon heeft dirkt palliatief verlog genomen, mijn dochter vond dat ze dan te veel moest inleveren, dus wij verzorgden hem thuis, mijn zoon, schoondochter en ik. slaap was toen maar bijzaak. stilltjesaan werd de pijn te erg en werd zijn morfine verhoogt, die nam hij al een tijd, de laaste keer dat hij op zijn benen stond tussen mijn zoon en schoondochter zei hij dat de laatste drie jaar de mooiste van zijn leven waren geweest, hij was omringd door allen die van hem hielden. daarna viel hij in coma en kreunde van de pijn, ik vroeg de dokter zijn morfine te verhogen want dat dit toch niet menselijk meer was, hij wilde wel voorschrijven maar ik moest hem twee spuitjes per dag extra geven. heb ik hem vermoord? twee dagen nadien is hij stilletjes met een zucht ingeslapen. samen met mijn kinderen heb ik hem gewassen, gekleed en opgebaard in de huiskamer van mijn moeder. onze vrienden hebben voor een mooie avondwake gezorgd ,hij is gecremeerd en zijn asse is uitgestrooid bij zijn vader en de mijne. niemand vraagt aan mij hoe ik me voel, niemand vraagt nog naar hem, alsof hij niet bestaan heeft, en hier zit ik nu,verdrietig, maar met de zekerheid dat ik alles maar dan ook alles voor hem heb gedaan wat maar mogelijk was, en met een gerust geweten. dit is het prentje dat hij zelf heeft opgesteld op een dag dat ik niet thuis was: hallo kanker, geef mij antwoord, wordt gij nu mijn dood? laat ons vechten zij aan zij, maar laat de winst op het einde aan mij. ik heb nog zoveel dromen, laat de dood nog niet komen ik heb kinderen en een vrouw, die wil ik niet verliezen aan jou. ik had graag mijn kleinkinderen gekend, en hen nog zoveel verwend. kanker, doodt mij niet in de nacht, ik heb nog zoveel kracht. we staan ieder aan één kant, maar geef me toch je hand. ik zal vechten, keer op keer,maar wees asjeblief een heer. ik wil nog zoveel genieten van het leven, ik kan niet van je houden, ook niet voor even ik wil niet meer gaan aan je zij , want je liet de winst niet aan mij. een mens maakt fouten in zijn leven, vergeef en gij zult worden vergeven. dit is mijn manier van bidden, ik bleef zo graag in jullie midden. ik heb mijn strijd gestreden, gedenk mij in uw gebeden.
lang geleden dat ik nog zo'n rotdag meegemaakt heb! maar ik zal vanaf het begin beginnen. vrijdag was ik hier niet omdat ik naar de pijnkliniek moest en niet met de auto mocht rijden, wel, veel is het er niet op gebetert, mijn been doet nog flink wat pijn.maar ja, dat was nog niet het ergste.de dag ervoor was de politie bij mijn moeder aan de deur geweest met een rekening van de belastingen op de voertuigen, op mijn naam maar naar een verkeerd huisnummer, in plaats van 3 was het 30; dus verkeerd bezorgd door de postbode.de dame die daar woonde had dezelfde achternaam als ik, zijn hier dik gezaaid! maar deze vrouw was al zes jaar dood! dus de familie stuurde het retour, maar na een tijdje kregen ze een aanmaning om direkt te betalen, ze gingen raad vragen bij hun bank, die schreef een brief, daarna kregen ze weer een rekening met een boete van 50 , dus toen maar naar de politie en zo kwamen ze bij mij uit.de politie raadde me aan naar het belastingkantoor te gaan en daar de boel uit te leggen, dus zogezegd, zo gedaan!'s morgens naar ginds, die mijnheer alles uitgelegd met de nodige documenten, en die vroeg mijn nummer op bij het rijksregister en wat denk je? het nummer van die mevrouw! een stempel erop van het belastingkantoor met de raad om naar het gemeentehuis te gaan, daar zat de fout, dus daarheen! en wat denk je? weer een uitreksel uit het rijksregister! niet lachen maar dat was het goeie!!!!!!!!!!!!!!!!!!! wat nu gezongen? ik kreeg ook nog een uitreksel uit het bevolkingsregister plus een lijstje (officieel) met al mijn vorige adressen met de mededeling dat ik daar nooit gewoond had. wat bleef er over? een bezwaarschrift indienen en de nodige bewijsstukken meesturen, maar ik moest wel eerst betalen, ook de boete! mooi he! wat kan het leven toch mooi zijn! dat heb ik dan ook gedaan vandaag maar dat was nog niet het einde. ik moest ook weer eens naar electrabel bellen, de vijfde keer, om te horen hoe het nu zat met de aansluiting op het gasnet, ze zouden vorige week al gebeld hebben om een datum te geven, maar noppes! dus ik was al wat opgefokt en toen de telefoon over ging ging ik over de rooie! weer hetzelfde liedje, ze hadden me een nummer gegeven om rechtstreeks bij de technische dienst uit te komen, maar nee, welkom sie en la, muziekje, de wachttijd loopt langer op dan verwacht, blijft u nog even aan de lijn wij proberen u zo snel mogelijk te helpen, wéér dat akelige muziekje, moet je eens proberen, om dol van te worden,en eindelijk een juffrouw, waarmee kan ik u helpen mevrouw? mijn dossiernr gegeven maar nee, ze moest mijn klantennr hebben, toen ik haar zei dat er al een compleet dossier was pruttelde ze nog wat, moest het adres hebben,enz, tot ik ontplofte, ik hing al 20 minuten aan de lijn en wist nog niks, ik heb haar gewaarschuwd en gezegd dat dit al de vijfde keer was dat ze me 20 min. aan de lijn hielden en wie dat allemaal zou betalen,ze zou er nog van horen want dit verhaal zou bij de ombudsman terecht komen of bij testaankoop, ik had al meer dan een uur verspild om gewoon een aansluiting op het gas aan te vragen , ze schakelde me door zei ze, en wat dacht je? reclame voor een nieuwe dienst!!!!!!!!!!!grrrrrrrrrrrrrrr............. toen kwam eindelijk een man aan de telefoon, ik denk dat hij al op de hoogte was, hij zei alleen dat er technische problemen waren en dat hij direkt na de middag zou bellen om een datum af te spreken! toen was het middag! om 1.30uur reed ik naar de super met mijn zus en raad eens? jawel hoor! mijnheer met een datum! 7 november na 13 uur! nog meer dan een maand wachten en joepie! ik ben met vakantie tot de achtste!!! dus zal een broer van mij er voor opdraaien! intussen heeft mijn moeder weer een slechte dag achter de rug, gisteren bij het avondeten moest ze plots naar de w.c. ik zat nog wat te kletsen met mijn broer en zijn vrouw toen ze me riep. te laat! diarree! alles vol! dan heb ik haar maar gewassen en schone kleren aangedaan en naar haar bed gebracht dat in de living staat; deze middag na mijn gesprek met electrabel zei ze maar steeds, die zal niet bellen, en ze was maar ongerust dat ze geen gas zou krijgen, enz; deze namiddag was mijn zus op bezoek en had ze het de hele tijd maar daarover, eindelijk, toen ik thuis kwam van het winkelen heb ik haar kunnen vertellen dat er een datum was en heb ik meteen de installateur ook maar verwittigd, dus nu is ze gerustgesteld en ze stuurde me zelf naar hier, ik moest ook nog wat rekeningen betalen, dus dat is afgewerkt en weet je wat? MORGEN IS MIJN MOEDER JARIG! 94 JAAR ! PROFICIAT MOE!!!!!!!!!!!!!!!!!
gutte! ik zou vrijdag dus niet hier zijn omdat ik naar de makro moest, maar eer het zo ver was moest ik nog de draadjes uit mijn mond laten halen, afspraak om 11.45 uur; ben op weg en aan de stoplichten stond links van mij al een hele file om links de ringbaan op te gaan, ik hou rechts want ik moest in de stad zijn en plots......... boem! een fietster komt door de file gereden vlak voor een bestelwagen door, en recht op mijn spiegel ! nog begrijp ik niet dat zij daar durfde fietsen!!!!!!!! als ze nu nog te voet had geprobeerd over te steken had ik haar fiets misschien wel gezien en ook wel geraakt waarschijnlijk, maar haar toch niet! ze vloog over haar fiets en de fiets dwars tegen mijn auto, dus zij gekwetst en mijn auto ook! de chauffeur van de bestelwagen heeft haar opgeraapt en aan de kant van de weg gelegd en de 100 gebeld, terwijl heb ik haar fiets van haar lichaam gehaald had en tegen de kant gezet, de dubbele pinkers en de driehoek, kreeg ik plotsklaps hevige rugpijn, ik was niet gewond want ik heb geen schok gekregen, maar gewoon van het schrikken; ik heb mijn dochter en mijn zus gebeld en een deken over de dame gelegd. daarna kwam de ziekenwagen en de politie, de paperassenwinkel, en daarna mocht ik naar de garage rijden met mijn zus voorop, ik zag immers niks zonder spiegel. gelukkig was mijn zus eerst naar mijn moeder geweest en haar dat vertelt, maar desondanks heeft ze het er een paar dagen moeilijk mee gehad, en liet ze me niet gaan met de auto, toch moest ik voor de nodige paperassen zorgen; eergisteren wilde ik haar gaan bezoeken in het ziekenhuis maar ze was al ontslagen! daar stond ik met mijn bloemetje! nadien toen mijn agent belde voor de nodige gegevens van haar verzekering vroeg ze aan hem wat ik daar op dat rijvak deed!!!!!!! ik heb een bestek laten opmaken voor de verzekering, en amaai! 1722 ! door al dat gedoe heeft mijn moeder wel een paar dagen buikpijn gehad en was ze wat over haar toeren, maar nu gaat het weer wel, en dat is dan ook weer genoeg voor vandaag!
het is woensdag en ik ben er weer, mijn moeder is weer zover in orde dat ik haar weer even alleen kan laten, maar géén panadol meer! ik heb haar in plaats darvan wit kruis gegeven samen met één redomex van 10 mg en dat gaat verbazend goed; gisteren moest ik naar de pijnkliniek voor een epidurale, was om 19 uur thuis en terwijl heeft mijn jongste zus voor mijn moeder gezorgd; vandaag moest ik het kalmpjes aandoen en dus heb ik haar adressenboekje nog eens uitgemest, veel adressen die niet meer klopten, maar ik ben nog niet klaar. de dokter is ook weer geweest vandaag en was tevreden met de vooruitgang van mijn moeder, door die redomex is ze wat rustiger en slaapt ze beter en is niet zo verkrampt, ze heeft vanavond helpen afdrogen! zo zie je maar.! vandaag is ook de nieuwe hulp van de pit begonnen en is eindelijk die papierrommel en rekeningen van familiehulp onder de voet uit. dit meisje mag alles doen wat ik vraag, in het redelijke natuurlijk, vandaag had ik veel poetswerk, dus ze heeft gepoetst, volgende week is het misschien weer iets anders war dringerder is en dan kan ik haar dat laten doen, ik betaal gewoon met een dienstencheque en geen papierrommel meer. dus nu ben ik tevreden.met de verwarming zijn we nog bezig, een kennis heeft een grip gespit van 15 mete lang en 60 cm diep om de buizen in te werken, en volgende dinsdag mag ik bellen naar iveka om een afspraak te maken wanneer ze komen aansluiten. de instalateur is al komen kijken en komt tegen het weekend nog eens terug om verder af te spreken. vrijdag zal ik niet hier zijn want ik ga zaterdagmorgen heel vroeg naar de makro met mijn zus en dat zou te lang zijn voor mijn moeder, dusis dit mijn verhaal voor vrijdag; ik was gestopt bij mijn werk in het vakantiehuis, dat was steeds maar twee maanden, dus voor de rest werkte ik thuis tot ik bij die advocaat en in het warenhuis terecht kwam en later trouwde; mijn schoonmoeder overleed en we verhuisden. na enkele jaren was mijn schoonvader niet meer bekwaam om alleen te blijven en is hij bij ons komen wonen, in die tijd werkte ik als kokkin in een grote winkel en kookte dagelijks voor 13 personen, dat heb ik zeven jaar gedaan tot de zaak ging sluiten, de eigenaars gingen met pensioen en gingen allen op een apartement wonen, met één van de koppels ben ik meegegaan en heb daar gewerkt tot ik borstkanker kreeg, en al die tijd heb ik altijd nog voor traiteurs gewerkt, feestje hier, feestje daar , maar de meesten waren voor 200 a 300 personen, dus na mijn werk, om 15 uur reed ik rechtdoor naar mijn andere job en kwam kot in de nacht thuis.gelukkig was dit alleen in de weekends en af en toe een weekend vrij. gelukkig waren mijn kinderen al groter anders had ik dat niet gedaan, ik heb trouwens niet gewerkt zolang ze niet naar school gingen, en later toen ik terug in dat vakantiehuis terecht kwam dat ondertussen een kinderhome was geworden kon ik mijn kinderen altijd meenemen in de vakanties, zij hebben daar ook goede herinneringen aan, trouwens daar hebben ze ook hun comunniefeest gevierd. dus tot mijn 51 jaar, toen viel de bom! ik had borstkanker. gedaan met werken! eerst een biopsie en voor de draadjes er uit mochten al een mamectomie;de dagen die ik moest wachten op de uitslag waren een echte nachtmerrie! maar ik voelde al dat het niet goed zou zijn, en inderdaad, het was een kwaadaardige tumor, na de amputatie bleef ik nog 5 dagen in het ziekenhuis en wéér moest ik een week wachten om te weten welke nabehandeling ik zou krijgen, het werd chemoterapie; mensen die het ook gehad hebben moet ik niet vertellen wat het is, ik praat nu over dertien jaar geleden, overgeven en overgeven, ziek en moe, moe, moe, maar ik moest vooruit, ik kreeg gelukkig hulp, maar ik had ook problemen met mijn arm, die wilde niet omhoog, en daar werd ik kwaad om, ik was niet aan mijn arm geoperreerd dus moest die omhoog, zestig keer ging ik naar de kinesist, maar het was niet voldoende, ik wou hem helemaal kunnen strekken, ik was immers linkshandig, ik moest daar mee kunnen werken, maar zo simpel was het niet, ik moest een aanvraag indienen bij de adviseur, je kreeg er toen maar zestig terug betaald, maar gelukkig was het antwoord positief, hij wenste me zelfs veel sterkte; dus terug naar de kinesist en als ik op die bank lag werd mijn arm zo uitgerokken dat de bank meeschoof, nog ben ik haar dankbaar voor dat geweld, alhoewel ik haar vaak uitgemaakt heb voor sadist. ik kon ook niet eten, de koffie die ik zo graag dronk stonk, dus heb ik sloten chocomelk gedronken, vlees luste ik niet, het was allemaal pap of drinkbaar, dus ik viel af, zag er niet uit en mijn haar viel uit, géééén gezicht! ik wou geen pruik, het was immers zomer en na de behandeling zou het weer wel aangroeien, het viel gewoon met klitten uit , gelukkig had ik voor de behandeling mijn haar kort laten knippen, maar 's morgens lag mijn kussen vol haar, gelukkig ben ik niet helemaal kaal geworden, het was alleen een vies gezicht, dus ik droeg sjaaltjes. de dag dat ik mijn laatste chemobeurt kreeg zijn we vertrokken naar spanje met de mobilehome, in de zon zou ik wel herstellen, de hele rit heb ik gelegen, twee dagen ,en overgegeven, maar toen we aankwamen wilde ik direkt in de zon; dat is me duur komen staan, ik kreeg grote rode vlekken op heel mijn lichaam,wist ik dat je dat beter niet zou doen! na vijf dagen zijn we van arremoede terug naar huis gereden! toen kwam de tijd van het herstel en de veelvuldige controles, ik moest nog vijf jaar medicijnen nemen, maar die hadden geen goede uitwerking op mijn lichaam, maar ja, het moest, dus heb ik dat volgehouden, maar wat was ik blij toen de oncoloog me zei dat hij me misschien wel genezen kon verklaren; wat daarna volgde is voor de volgende keer!
geen vrijdag maar zondag! vrijdag moest ik een emg laten maken en daarna een operatie laten doen aan mijn kaakbeen, amaaai! dat doet pijn! ik kan niet eten, bijna niet praten dus schrijf ik maar. nu ben ik hier om een machine was te drogen en mijn rekeningen te betalen, dus neem ik de gelegenheid te baat om nog wat toe te voegen aan mijn blog. graag zou ik er wat meer van kennen om een mooier blog te maken maar ik heb de kans nog niet gehad om verdere lessen te volgen, maar wat telt is de inhoud denk ik alhoewel ik wel plezieriger onderwerpen kan bedenken dan mantelzorg, maar ja, het is wat ik heb meegemaakt, en hoe ik het zie en voel. belangrijk vind ik ook dat de mensen die mij willen nadoen er misschien iets aan hebben, alhoewel ik dit niemand zal aan-of afraden, dit is iets persoonlijks dunkt me. vorige vrijdag is de dokter weer geweest voor mijn moeder, wéér heeft ze andere pijnstillers gekregen, panadol codeine, en alhoewel ik zei dat ze dat niet verdraagt moet ze ze toch nemen, met als gevolg dat ze weer amper kan lopen, duizelig en misselijk is, dus deze middag géén panadol. bovendien kreeg ze ook redomex om haar wat rustiger te maken, het is zo dat ze over van alles en nog wat ligt te piekeren, nu is het de verwarming weer die het laat afweten, ik doe er alles aan om zo snel mogelijk een oplossing te vinden want ze wil overschakelen van mazout naar gas, en de mannen van iveka hebben een maand nodig om haar dossier in orde te brengen, lieve deugd, wat een service! maar bij mijn moeder gaat dat niet snel genoeg, en dan blijft ze daar over doordrammen.ondertussen moet ik ook nog bonen plukken, courgettes, en aardappelen uitdoen, en het onkruid niet vergeten! dus vandaag geen tijd om iets anders te vertellen, zal voor de volgende keer zijn!
ik ga nu een vervolg breien aan mijn vorige verhaal daar alles rustig is met mijn moeder en ik niks bizonders te vertellen heb over haar.over dat vakantiehuis dus. daar ik alleen maar een getuigschrift had van de huishoudschool kreeg ik natuurlijk allerhande werk toegeschoven. er logeerden ongeveer zo'n honderd mensen in juli en augustus, dus moest er gekookt, gekuist en getapt en tafeldienst gedaan worden. ik begon om negen uur en stopte om tien uur 's avonds, het laatste werk dat we deden was patatten pitten met een man of drie, een jolige boel was dat, in die tijd keken we niet op een uur meer of minder, er mocht gelachen en plezier gemaakt worden maar het werk moest af; in die tijd werd er veel gezongen, vooral heimatliedjes, canons, driestemmig, enfin, vanalles!soms waren we 's avonds vrij en gingen we, personeel en families, op avondwandeling, er was een familiezaal waar 's avonds de ouders en het personeel bijeen kwamen, er werd accordeon gespeeld, piano, er werden spelletjes gedaan, gezongen, gedanst, zoals ik zei, het was een plezierige boel. ik denk dat de mensen die daar vroeger met hun gezin daar op vakantie geweest zijn daar goede herinneringen aan hebben, er werden vriedschappen gesmeed die jaren duurden en nog duren, en zij hebben allemaal geholpen aan de verbouwingen om het in orde te maken voor de kinderen die daar later geplaatst werden. zelfs die kinderen werden vaak door zo'n gezin 'geadopteerd' en namen hen mee op vakantie of uitstap, maar dat was jaren later.ik heb er drie seizoenen gewerkt en fijne herinneringen aan overgehouden, nadien ben ik bediende geweest in een grootwarenhuis, bij een advocaat gewerkt, en op een fabriek, maar dat beviel me niet. ondertussen had ik mijn man leren kennen, maar dat was niet naar de zin van mijn ouders, geen enkele jongen beviel hen, en als ik wou doorzetten mocht ik niet meer buiten.'s avonds ging ik bij een vriendin pantoffels vlechten om een centje bij te verdienen maar ook dat moest ik afgeven. op een avond was ik toch uit geweest met mijn man en de deur was op slot, wat ik ook riep, niemand deen open, dus ben ik met hem meegegaan en 's morgens van daaruit gaan werken. toen ik 's avonds thuisgebracht werd door mijn man lagen al mijn spullen in de gang op de grond en kon ik vertrekken. zelfs mijn spaarboekje kreeg ik niet van mijn vader, uiteindelijk moest hij wel, ik was immers meerderjarig; ik heb een half jaar bij mijn toekomtige schoonouders ingewoond en toen zijn we getrouwd, met de nodige problemen, mijn ouders moesten in die tijd nog tekenen en mijn vader zei dat hij dat wel wilde maar er geen voet voor zou verzetten, dus heb ik ddie advocaat geraadpleegd en die heeft dat voor mij in orde gemaakt, wij zijn dus getrouwd met een akte van eerbied zoals dat toen heette,en dat heeft me ook nog geld gekost. wij zijn naast mijn schoonouders gaan wonen en daar heb ik veel steun en liefde gekregen, het waren gelukkige jaren, maar na twee jaar kreeg ik een miskraam. een jaar later is mijn zoon geboren, maar stilletjesaan werd mijn schoonmoeder ziek, alhoewel we daar eigenlijk niet veel van merkten toen, het ging zo langzaam! ondertussen kreeg ik weer een miskraam. daar wil ik niet veel over kwijt,het was nu eenmaal zo, de eerste keer heb ik tien dagen in het ziekenhuis gelegen, de tweede keer op en neer, maar toen hadden ze de oorzaak gevonden. ondertussen vond mijn man ander werk en zijn we verhuisd. bleek dat ik weer in verwachting was! ik bleef thuis voor mijn zoontje en nadien voor mijn dochtertje, ik had een groooooote tuin, dus ik boerde! groenten allehande en inwekken, we hadden ook een kennel met st bernardhonden en gingen naar tentoonstellingen waar we vaak prijzen wonnen,zelf de koning kwam een kijkje nemen in brussel. ondertussen ging het niet goed met mijn schoonmoeder, na veel onderzoeken en vaak in het ziekenhuis viel het verdikt! ze had spierdystrofie, maar dat ze er van zou sterven wisten we niet, stilletjesaan geraakten verschillende ledematen verlamd en kon ze zich niet meer behelpen, ik ging drie keer per week naar haar toe om te helpen, met twee kleine peuters en 70 km op en neer viel niet mee, maar mijn man maakte lange dagen dus die miste niks.op een dag vertelde ze ons dat ze van het ziekenfonds mee mocht op reis met de boot de henri dunant, dat was een boot van het rode kruis, de dag voor ze vertrok gingen we haar opzoeken en een goeie reis wensen, toen vroeg ze of we nog wat wilden blijven en of ze haar kleindochter nog eens op schoot kreeg, die was toen vijf maanden, zoiets vroeg ze nooit, het was haar altijd goed, nooit kloeg of mopperde ze, dus ik vond dat wel wat raar, enfin tenslotte zijn we vertrokken. 's morgens hebben ze haar opgehaald met de ambulance en in de late namiddag kregen we een telefoontje uit venray dat ze opgenomen was in het ziekenhuis en buiten bewustzijn. we hebben de kinderen naar mijn ouders gedaan en zijn er naartoe gevlogen! mijn schoonvader was daar in zijn werkkleren, die hebben we naar huis gestuurd om zich te wassen en te verkleden, toen hij terug kwam zijn wij weer gegaan,in het ziekenhuis zeiden ze dat ze niet meer bij bewustzijn zou komen. 's anderendaags zijn we terug gegaan, maar geen verandering. pa bleef. op woensdagmiddag kwam ze weer bij, en ze vroeg naar mijn zoon, na veel aandringen zijn we teruggereden om hem op te halen, maar het waren vele kilometers en toen we arriveerden was ze al overleden en opgebaard. 57 jaar! waarom zij???, ze had nooit geen mens kwaad gedaan, terwijl mijn vader iedereen verdriet aandeed! toen ben ik erg boos en verdrietig geweest, het was zo onrechtvaardig! maar het leven gaat voort, vaak denk ik nog aan haar. dit is wel genoeg voor vandaag, tot later nu voeg ik nog een foto toe van har, de eerste dag op de boot, twee dagen voor haar overlijden
ja, het is al laat, maar toch wil ik nog iets toevoegen aan mijn blog.ik ga nog even terug naar mijn jeugd, toen ik vijftien was liet mijn moeder mij gaan dienen in de zomer, dan was het niet zo druk thuis want toen was er nog geen koeling, en zouden de kippen bederven, dus ik werd uitbesteed; ik moest gaan werken in een gezin met drie kinderen, pa vertrok 's morgens naar hasselt om zijn winkel open te doen en liet voor mij de zijdeur open, ik kwam een kwartiertje later; ik moest de hele week blijven, dus op maandagmorgen binnen en op zaterdagnamiddag naar huis. het eerste wat ik moest doen was de winkel kuisen zodat hij open kon om negen uur, maar madame lag dan nog in bed, dan de kindjes ophalen en eten geven, naar school brengen, bedden dekken, poetsen en de keuken, op woensdagnamiddag met de kindjes naar het stadspark, boven poetsen etc..... de hele week werk, ik vond het wel leuk tot op een maandagmorgen mijnheer weer vertrokken was, ik de winkel gepoetst en madame in de winkel stond! bleek er vijfduizend frank vermist uit de kassa, dat was het wisselgeld; dus madame naar mijnheer gebeld, die had wel degelijk dat geld in de kassa gelegd, dus moest uitgezocht worden waar het naartoe was, en wat denk je? ze kwamen bij mij terecht! heel mijn hebben en houden werd omgekeerd, door de politie gefouilleerd en hoe ik ook volhield dat ik daar niks van wist, ze bleven erbij dat ik dat gedaan had, maar omdat ze bij mij niks vonden stuurden ze me naar huis. thuis was het natuurlijk oorlog, ze geloofden me niet. na twee weken kwam mijnheer en madame bij ons thuis aan om zich te verontschuldigen, ze hadden de dader gevonden, iemand die door hun servituut moest om bij zijn huis te geraken, die had zeker gemerkt dat ik daar gewoon binnenstapte op maandagmorgen; en of ik terug wilde komen? war dacht je? hoe mijn ouders ook aandrongen, ik wilde niet! en dat heeft mijn hele verdere leven een stempel op me gedrukt, praat me niet van iets dat weg is of verloren of gestolen, want dan vlieg ik uit mijn krammen, het is nog altijd een zeer punt, en de deur ging helemaakl dicht toen ik na vele jaren vernam dat één van mijn broers steeds geld stal uit de portefeuille van mijn vader in de tijd dat ik het huishouden deed thuis. zeer vaak heb ik slaag gekregen met een stok omdat er regelmatig geld ontbrak , zijn portefeuille stak in een jasje in de woonkamer, als er iemand konijnen bracht of duiven of gelijk wat dan zei mijn vader altijd: ga binnen maar geld halen, dus ik moest altijd betalen. achteraf, jaren later, begreep ik hoe hij dat heeft kunnen doen, zoals ik al vertelde was de tuin zeer groot, en om naar de wasdraad te gaan of groenten te gaan halen moest ik steeds langs de slachterij passeren, zij zagen mij allemaal gaan, en dus moest die ene broer steeds naar de w.c. als ik niet binnen was en zag hij zijn kans schoon. dit ben ik maar te weten gekomen op het plechtige communiefeest van mijn zoon, dus vele jaren later! en hij was daar ook en vertelde dat koud weg! dus kan je begrijpen dat het me aangrijpt als hij zegt dat ik bij mijn moeder ben gaan wonen voor het geld en dat ik met alles weg ben! het is gewoon verschrikkelijk! het blijft me pijn doen, ook al weet ik dat ik recht in mijn schoenen sta, ik slaap er soms niet van, nog geen eurocent wil ik van mijn moeder, soms wil ze me wel eens iets extra toestoppen maar ik weiger het aan te nemen, en als ik dan uitleg waarom niet dan zegt ze dat ze dat nooit geweten heeft en waarom ik haar nooit iets vertelt heb, maar ik snap dan weer niet dat zij daar nooit iets van gemerkt heeft! mijn andere broers en zussen zeggen dat ik me niet zo druk moet maken, dat ze allemaal achter me staan, maar ik kan het niet helpen, het doet pijn. na dit avontuur mocht ik gaan werken in een vakantie tehuis waar gezinnen op vakantie kwamen. dat waren alleen de maanden juli en augustus, voor de rest van het jaar werden daar cursussen voor verloofden gegeven, het was ook de thuisbasis van de VKAJ waar ik later ook lid van ben geweest, maar dat is voor de volgende keer!
wéér vrijdag,en toch weer even over mijn moeder, ze is weer eens gevallen bij het opstaan, heeft de toiletemmer in haar zij gekregen, want ze vindt het genant om die door mij te laten uitdragen en dus probeerde ze het zelf, ik was op het andere toilet en ik hoorde het rammelen, en ja hoor, daar lag ze weer,met de emmer naast zich en helemaal nat! dus het rommeltje maar weer opgeruimd, en boos geworden.honderden keren had ik haar al gezegd dat ze niet mocht lopen met iets in haar handen omdat ze die nodig heeft om te voelen en haar evenwicht te bewaren, maar steeds doet ze het wéér. dus zij verdrietig, zei dat ze nooit iets mocht doen van mij, maar ik zei dat dat niet waar is, ze mag alles doen waar ze bij kan gaan zitten zoals die bonen kuisen, dat doet ze wel op het gevoel maar dat geeft niks , ik kijk het toch wel na; en 's middags wéér van dat! wéér boos ! we waren aan het eten en ik maak alles voor haar eerst klaar en dan begin ik, maar ik was nog iets van de post aan het doornemen terwijl ik at, dus ze was eerder klaar dan ik en wat deed ze? ze begon de tafel af te ruimen, dus heb ik alles maar weggegooid en ben op de wc gaan zitten om af te koelen! sorry mensen , maar af en toe verlies ik mijn geduld, ik ben ook geen engeltje. het is weer bijgelegd hoor!lang blijf ik niet boos.voor ik naar hier kwam heb ik alles weer klaar gelegd en gezet voor de nacht, morgenvroeg om 8 uur ben ik weer daar. maar dan nu een ander onderdeel van mijn leven. ik ben opgegroeid in een gezin van negen kinderen, waar ik de derde was, ik was het eerste meisje, en zoals dat toen gebruikelijk was moest ik met mijn 15 jaar thuisblijven om het huishouden te doen. doordat mijn ouders een zaak hadden, kreeg ik de verantwoordelijkheid van het gezin;als je bedenkt dat dit al vijftig jaar geleden is kun je je voorstellen hoe dat toen ging, bedden waarvan de matrassen gevuld waren met kapok ( kent u dat nog?) die waren zwaar om te schudden, elke morgen een pan spek voor 11 personen, 5 broden per dag, patatten, groenten uit de hof, zie je me al spinazie plukken? een bad vol en bijna niks over houden? de was moest geweekt in sodawater, de dag nadien laten trekken op een klein vuurtje, wassen met de roefel, nadien een machine met een vleugel, spoelen, op de bleek, in de javel, in het blauwsel , stijven en op de draad, weer of geen weer, al vroor het dat het kraakte, die was moest op de draad buiten, en die stond dan nog eens ver van huis ook, dus sleuren met die manden. nadien het gesteven goed insprenkelen met water en ineen rollen. maar dan kwam de strijk! strijkijzers op de kachel!!! winter en zomer en dat schoot niet echt op! dus was je wel een tijdje zoet met de was alleen. dan ' maandags 11 paar schoenen poetsen want die waren voor 's zondags.! poetsen was echt poetsen he, als mijn moeder met haar vinger over een plint ging en ze zag stof dan kon je maar beter opnieuw beginnen ,de ramen werden gewassen met een ragebol en afgegoten, een wisser hadden we niet.na het ontbijt had mijn moeder het eten voor de kippen klaar en moest ik of een van mijn zussen de kar trekken met het kippevoer, zoals ik zei, het was ver, we reden gewoonlijk met de fiets als we achter in de tuin moesten zijn, maar om de kippen te voeren moesten we de kar trekken. als de kippen groot waren en verkocht waren moesten we helpen de schuiven met uitwerpselen schoonmaken, zwaar werk want de bovenste rijen stonden te hoog om goed te zijn voor je rug. als de kippen geslacht werden( daar moest ik gelukkig niet aan meehelpen) werden ze netjes in de kelder opgezet om op te stijven maar 's morgens was het vroeg dag en moesten die beesten weer in bakken gedaan worden en uit de kelder geleept om op de vrachtwagen geladen te worden, dat was het werk van mijn moeder en mij gewoonlijk. maar ondertussen moest die pan spek ook klaar zijn want mijn broers of vader reden dan 's morgens om zeven of acht uur naar antwerpen. dan was het de slachteij kuisen, pluimen laten drogen, naar de zolder doen, later opzakken en dan werden die naar de markt gebracht, maar het ergste daarvan vond ik dat stof, stof, stof, je kon de hele dag je neus snuiten en dat was altijd zwart!!! in de vakanties was het niet zo druk, dan werden we met een man of vijf (kinderen) naar een bos gebracht met de nodeige zakken en een boterham, en konden we mastappels rapen, na enkele uren kwam mijn vader ons halen, lege magen en volle zakken en naar huis. later, als de vrachtwagen vol was werden die mastappels in antwerpen verkocht en de opbrengst daarvan werd op de spaarboekjes van de kinderen gezet, maar dat was dan ook alles wat ik had toen ik trouwde, nl. 8000 frank!!! het vervolg volgende keer, daag
hier ben ik weer terug! eigenlijk sta ik er van te kijken hoe mijn moeder recupereert, ze begint ook beter te eten en ze wandelt al wat rond, alleen lang zitten is er niet bij want dan krijgt ze pijn in haar zij; van de week deed ze me opkijken, ik had een emmer snijbonen geplukt en natuurlijk mijn voet verzeerd, dus had ik de emmer in het aanrecht gezet en tegen mijn moeder gezegd dat ik eerst een paar boodschappen ging doen voor de winkels zouden sluiten en ik die bonen later wel zou doen, wel, toen ik terug kwam had ze de bonen gekuist en lag braafjes in haar bedje! ze had zo'n medelijden met mij dat ze dat maar vlug gedaan had! zo kan ik tenminste ook wat doen zei ze! gisteren moesten de andere drie draadjes eruit, maar de wonde was open gegaan, dus draadjes eruit en plakstrips erop met het verbod om op mijn voet te steunen, dus loop ik weer met krukken, of tenminste met één, want met twee ben ik op mijn neus gegaan, recht in de courgetten! ik kan helaas niet op mijn hoofd of handen lopen, dus ik probeer mijn voet te sparen, en ik die dacht dat dat klein bier was! ja watte! de dokter noemt het fibromatose , kan je op internet vinden, dus ik ga het hier niet uitleggen.deze week is een beetje een rare week, ik had naar mijn zoon gebeld en gevraagd hoe het daar was en hij zei, zijn gewone gangetje, ik vraag hoe het met rando gaat (zijn rotweiler) omdat het beest al oud is en hij zei weer hetzelfde, en de dag nadien krijg ik een smsje met de mededeling ' rando gisteren overleden' , dat was wel even schrikken, dus heb ik gisteren nog maar eens terug gebeld en ze hebben hem begraven op het land van hun vorige woonplaats, ze zullen hem missen. even later een telefoontje van mijn dochter die in mallorca op vakantie zit, had een wieltje van mijn valies verloren zei ze en zou wel een andere kopen daar, en mijn kleinzoon die vroeg waar de kolken waren in de zee! dat kan ik toch niet weten he! ik heb gezegd dat hij niet in zee mag als er een rode vlag wappert, blijkbaar amuseren ze zich daar wel! deze namiddag heb ik mijn zus opgetrommeld om boodschappen te dragen,ondertussen was de verwarmingsmonteur bij mijn moeder, de tweede keer al want hij moest een onderdeel gaan halen in antwerpen, amaai!, dus voor de tweede keer de garage proper gemaakt, want mazout is smerig en vettig, en nu amaai mijn voet! eten gekookt, de medicijnen voor mijn moeder klaar gemaakt en haar voor de nacht, ze stond er op dat ik vertrok, ze zou haar plan wel trekken, gelukkig kan ze me altijd bereiken met mijn gsm;dus zit ik nu hier met het beentje omhoog en mijn relaas te vertellen, als er niks bizonders meer gebeurt deze week ga ik volgende keer een ander onderwerp aansnijden, dus tot de volgende keer
vandaag is het dinsdag, het is even geleden dat ik nog hier was, maar er is dan ook heel wat gebeurt in die tijd. vorige week maandag ben ik geoperreerd aan mijn voet, er werd een tumor weggehaald, die goedaardig bleek te zijn, het waren wel een paar spannende dagen, recht van de operatietafel naar mijn moeder die nog steeds in het ziekenhuis lag, veel moeten lopen want het is nogal een afstand van het ziekenhuis naar de parking; de dag erna 's morgens een bronchoscopie, een uurtje geslapen en toen weer naar boven, ik ben bij mijn moeder gebleven tot twee uur, daarna ben ik naar huis gegaan omdat ik misselijk en moe was,wéér lopen, dus dat deed mijn voet geen deugd, gelukkig werd ik de volgende dagen geholpen door mijn zus en schoonzus, de kleinzoon heeft in de tuin gewerkt en het loopwerk voor me gedaan, maar toch blijft er altijd wat te doen. gelukkig mocht mijn moeder donderdag naar huis, mijn zus en broer hebben haar gehaald, want ik kon ondertussen niet veel meer lopen en dan met je moeder aan de arm, dat ging niet. haar toestand is ongeveer hetzelfde, ze heeft zwaardere pijnstillers gekregen, afwachten of haar maag en nieren dat blijven verdragen, ze loopt af en toe een rondje rond de tafel maar als ze een half uur op is klaagt ze van haar rug en moet ze weer gaan liggen, eten doet ze nog steeds weinig, ik bekijk het maar van dag tot dag; ondertussen waren ook mijn vrienden teruggekomen voor een begrafenis, de dag nadien ben ik met hen en mijn dochter en kleinzoon gaan winkelen! had je moeten zien, ik in de rolstoel geduwd door mac en de kleinzoon op mijn schoot, de dames met een winkelmandje, en ik aanwijzen wat ik nodig had! daarna in de cafetaria nog even koffie gedronken en wat gekletst en afscheid genomen; zaterdag snijbonen geplukt en klaargemaakt voor de diepvries en gisteren gewone boontjes, ben op een emmer gaan zitten terwijk ik plukte en ze in de emmer gekipt! voor alles is blijkbaar een oplossing, moeilijk gaat ook! vandaag moest ik dan terug naar het ziekenhuis om de draadjes uit te doen, en wat dacht je? niet dicht, dus maar twee draadjes eruit, vrijdag de rest, nu ben ik hier om voor mijn moeder hulp aan te vragen via de pit,dat zijn dienstencheques, en dan krijg ik één hulp in plaats van twee, en hoef ik alleen maar met cheques te betalen in plaats van al die rompslomp van papieren van familiehulp en poetsdienst.heb de post nagekeken en de rekeningen betaalt, dus ik kan er weer vandoor, tot later!
welke dag zijn we vandaag? door al die drukte weet ik niet meer in welke dag ik leef;gelukkig waren mijn vrienden daar, ik ben met hen een hapje gaan eten, enkele winkels gekeken en door het dorp geslenterd, en schrijf dat maar op! gewoonlijk is het hollen! ' s avonds was ik te gast bij mijn vrienden in mijn eigen huis, dat was nog eens een fijn gevoel, ik mocht zelfs niet helpen met de afwas! tussendoor deden we ieder onze eigen zaken en de laatste avond, zaterdag werd ik nog eens uitgenodigd om mee te gaan eten bij de chinees! lekker , en ik heb er van genoten, jammer genoeg toen ze op de terugweg waren naar huis kregen ze bericht dat een familielid overleden was die ze de dag tevoren hadden bezocht. dus mag ik ze binnenkort weer verwachten, jammer dat het voor een begrafenis is.de operatie aan mijn voet was uitgesteld tot vandaag, dus nu zit ik met mijn voet omhoog, om halfnegen was ik al klaar en ben recht naar mijn moeder gegaan, maar na een half uurtje werd ze weer meegenomen voor een slikonderzoek! wat zal er nog komen, ze praten niet van naar huis gaan, dus? morgen moet ik voor mezelf naar die dokter dus ik ga hem de pieren uit zijn neus vragen, ondertussen heb ik ook de uitslag van mijn bloed en die is verre van goed, nu ja , dat hoor ik morgen dan wel. ondertussen heeft mijn moeder ook aan de arts gevraagd om haar leven te beeindigen, en vandaag weer, maar men reageert er niet op, ze maken een notitie en weg zijn ze. om halfdrie was mijn broer daar en had een zus laten weten dat zij kwam om mijn moeder met het eten te helpen, dus ben ik naar huis gereden, even uitgetest of mijn voet meewilde, en ja hoor, ik kon autorijden. morgen ga ik na het doktersbezoek weer naar het ziekenhuis, de voorbije dagen heb ik de living een grote beurt gegeven, gordijnen , kleedjes tapijten, rolluiken, ramen, enz. kan ze weer in een fris huis thuiskomen hoop ik. morgen zijn de snijbonen ook weer aan de beurt, dus weer werk genoeg als ik van het ziekenhuis kom, maar wat moet ik anders, ik voel me zo alleen in haar huis dat ik altijd wel wat zoek om te doen.wanneer ik nu weer terugkom weet ik niet, dus tot later
ben er toch weer even geweest, mijn zus zou gaan om haar te helpen bij het eten, maar net op de middag kwamen ze haar weer halen voor een gastroscopie, dus, ze mocht pas na twee uur weer eten, mijn zus heb ik dan maar naar huis gestuurd, en ben zelf gegaan. maar deze morgen werden we verrast door een verschrikkelijke hagelbui, kom ik thuis bij mijn moeder om de snijbonen te oogsten, en de bladeren van alle groenten zijn doorboord door hagelstenen, de begonias helemaal vernield, een tak van een boom van de strrat op de oprit, enfin, eerst alles opgeruimd,daarna de bonen geplukt, gewassen, gesneden en ingevroren, gelukkig had ik hulp en mijn broer was ook al komen kijken naar de schade, dat maakte dat ik pas om 12.30 uur klaar was, ik moest ook nog een en ander bijeenzoeken voor mijn moeder, het was niet voorzien dat ik vandaag zou gaan, maar ja.....nu is het 16 uur, heb een machine was ingestoken, ze zijn de trappenhal aan het poetsen, dus ik kan niet weg want ik moet tekenen en de deur afsluiten, het lijkt wel of iedereen hier in de blok op vakantie is. daarna nog even naar mijn zus en naar mijn tante, en dan kan ik even voor mezelf zorgen, in afwachting van de komst van mijn vrienden, jongens , wat zie ik daar naar uit; morgenvroeg word ik geoperreerd aan mijn voet, dus van de operatiekamer naar mijn moeder, zal wel zien hoe ik thuis kom en dan hou ik het voor bekeken morgen, dus dat doe ik nu ook! tot kijk
woensdagnacht, en ik zit hier! dus u kunt zich al wel weer voorstellen wat er is gebeurd! de dokter is dinsdag weer geweest om dat het maar niet beterde met de toestand van mijn moeder, ze had al 8spuitjes antibiotica gehad, maar ze beterde niet, ze had ook steeds diaree, haar bloeddruk schommelde tussen 14 en 20 en terwijl de dokter haar polsslag nam schoot die plots naar 120. dus........... weer naar het ziekenhuis,om 15 uur vertrokken we, moeder, mijn zus en ik, en dat van gewoonlijk op spoed, maar het duurde lang en ik heb mijn zus naar huis gestuurd, die had het druk, ik zou wel thuisgeraken.maar op spoed ging het ook niet vooruit,tweemaal kwamen ze een hartfilm maken, ze namen haar mee voor fotos van de longen en de buik,daarna weer het bed in, maar haar bloeddruk bleef hoog. dan hebben ze haar een infuus aangelegd die haar bloeddruk moest doen dalen en zuurstof; op het ogenblik dat ze haar dat brilletje opdeden zei ze; nu ga ik naar onze lieve heer! om 21 uur had ze een kamer, kast gevuld, medicijnen afgegeven,ondergestopt, afscheid genomen en de volgende dag terug, dus gisteren, want het is al donderdag.om 11 uur was ik er weer, maar ze hadden haar meegenomen voor een broncoscopie, toen ze terug kwam zag ze er vreselijk uit, ze kon niet praten,ze hoestte slijmen op,en ze was doodop. ze zei dat ze geen bezoek wilde, ze was te moe, dus ik iedereen opgebeld. ze was nog maar amper een half uur terug of ze moest weer mee voor longfotos, maar in die tussentijd had ik een afspraak met de oncoloog, maar ik was weer gauw terug, moeder was er ook weer, maar toen moest ze weer mee voor een hartfilm, een van de verpleegsters maakte zich boos en zei, hoe kan dat nu, een mensje van 93 die pas terug is van een brocho,hoe kun je die nu al meenemen, maar ja, wat moest, moest. uiteindelijk waren alle onderzoeken gedaan, kwam een verpleegster met een spuitje die ze in het poortje moest spuiten, maar er was al een infuus aan, dus een kraantje er bij aan gezet, dat deed pijn, en zo het spuitje erin.na twee uur mocht ze eten, opgewarme biefstuk die nog in de micro stond, dus niet veel gegeten.heb haar nog naar de toiletstoel gebracht en in bed gestopt en toen ben ik vertrokken, kwam er toch nog een van mijn broers aan, gelukkig was ze toen weer wat op adem kunnen komen.dan ben ik mijn kleinzoon gaan oppikken, de was uit de machine gehaald, die zit hier nu in de droogkast, en morgenvroeg gaan we snijbonen plukken, snijden in invriezen, daarna terug naar het ziekenhuis. ondertussen moest ik ook de verpleegster en de kinesiste weer verwittigen en zo hang je een hele tijd aan de telefoon, want de familie belt ook, en steeds maar opnieuw uitleggen. de longarts heb ik gesproken die zei dat er een hartklep niet meer werkt, dat ze weinig of geen ontsteking vinden in haar bloed en dat het onderste stuk van haar longen toch niet in orde is.vanavond bij het avondeten kreeg ze 2 dafalgans, benieuwd of ze dat gaat verdragen. ik heb haar pamper uitgezwierd en een nette onderbroek aangedaan met een verbandje, haar brilletje uitgedaan en ben met haar naar de wc gegaan waar ze alles gedaan heeft wat moest.morgen ben ik vrij, mijn vrienden komen een paar dagen logeren en ik kijk er erg naar uit, maar vrijdag krijg ik een operatie aan mijn voet,dus hoop ik dat ik kan lopen.deze vrienden blijven enkele dagen hier, dus ik zal enkele dagen niks te vertellen hebben, dus de groetjes
ben weer hier en heb eerst maar een antwoord gegeven op de reactie van mijn zoon,met een foto! vandaag is de verpleegster weer geweest, een spuitje antibiotica, een lavement want ze had weer veel pijn, de kinesiste die ook haar abdomen masseerde en zo de stoelgang bevorderd, morgen komt ze terug en laat het aparaat bij mij zodat ik het zondag ook kan gebruiken, moeder werd weer gewassen en in de frisse lakens gelegd, heeft een beetje warm eten gegeten, aardappel met witte selder en kip, daar houdt ze van, nadien nog een sinaasappel en terwijl ze daar mee bezig was kwam de dokter; onderzocht, en nog maar eens drie spuitjes meer voorgeschreven, want het was toch erger dan ze dacht. maandag moet ik bellen om te vertellen of er vooruitgang is. woensdag heb ik zelf een afspraak met de dokter, maar dat is voor later.dus de afwas gedaan, in de tuin het nodige gedaan, en morgen staat er ook weer een en ander op het menu, dus het zal kort zijn vandaag, bij aankomst hier ben ik direkt naar de tuin gegaan om daar een beetje orde op zaken te stellen, juist nu ik hulp kan gebruiken hebben de poetsvrouw en de familie hulp vakantie! help!!!!!!!!!!!!! ik voeg er ook nog maar een foto aan toe van mijn moeder in betere tijden en mijn schoonvader die toe al leed aan de ziekte van alzheimer en bij ons inwoonde;dat is alles voor vandaag hoor, tot later
