15-10-2011 om 09:19 geschreven door sien

14-02-2009 om 00:00 geschreven door sien

11-12-2008 om 10:44 geschreven door sien

Eén Sinterklaasfeest kan ik me nog herinneren, omdat ik toen mijn mooiste cadeau kreeg.Ik was acht en had al zo lang,zo heel erg verlangt naar een 'echte' babypop. 
Die bewuste Sinterklaasochtend zat ze daar,met een miniscuul broekje aan, tussen de manderijntjes,speculoos,marsepein en de cadeautjes voor mijn broer en zus.
Of er toen al jongenspoppen op de markt waren betwijfel ik. Het was dus een uitgemaakte zaak dat mijn geslachtsloze pop een meisje was!
Mijn jongere nichtje was toen, amper 2 jaartjes oud in de kliniek opgenomen geweest met een ernstige hersenvliesontsteking. Wij waren daar toen allen erg van onder de indruk. Mijn nieuwe pop werd dan ook al gauw mijn Marinake.
Met mijn babypop oefende ik de eerste beginselen van babyverzorging (ging nog van pas komen). Mijn Marinake heeft de tand des tijds doorstaan en zit,welliswaar met een lodderoog, op mijn kleindochters kamer.
Met de 'echte' Marina is het gelukkig allemaal nog goed gekomen(op het eerste gezicht toch )
Ondertussen al wat baby'tjes verder blijf ik toch dat kleine meisje in mij herkennen als ik in een speelgoedwinkel tussen de poppen wandel.
Eerlijk gezegd ik niet alleen denk ik....

01-12-2008 om 00:00 geschreven door sien

18-11-2008 om 00:00 geschreven door sien

07-11-2008 om 16:58 geschreven door sien

27-10-2008 om 00:00 geschreven door sien

21-10-2008 om 00:00 geschreven door sien

Straks staan de kerkhoven er weer fleurig bij, de chrysanten worden dan weer massaal aangekocht om tot aan de eerste vorst te bloeien op een pas gepoetste grafzerk hier of daar.  
Een kerkhof dat het hele jaar door  veel aandacht krijgt is het Parijse Père-Lachaise.
Je kan deze monumentale begraafplaats een virtueel bezoekje brengen, ...... een chrysantje hoeft niet!

http://www.pere-lachaise.com/

17-10-2008 om 14:09 geschreven door sien

12-10-2008 om 00:00 geschreven door sien

07-10-2008 om 00:00 geschreven door sien

'Hoe is het?' Of ‘hoe maak je het?'
Veelgehoorde en goedmenende maar heel oppervlakkige vragen waarop uiteindelijk maar één  ‘goed’ antwoord mogelijk is, en dat is :’goed’ .

 Meer moet dat niet zijn, een ander dan een positief antwoord wordt hier niet op prijs gesteld. Als  men naar waarheid  een eerder negatief antwoord  moet geven, vereist dit enige uitleg en dan ben je al gauw een zaag of een zeurpiet.

In augustus onderging ik een kijkoperatie en werd mijn gal verwijderd. Tijdens het herstel hiervan ondervond ik tijdens wandelingen steeds meer en meer pijn in mijn rechtervoet. Na herhaaldelijk van kastje naar muur te zijn gestuurd werden twee zogenaamde stressfracturen in mijn voet vastgesteld. Een euvel dat gewoonlijk voorkomt bij lang marcheren( marsvoet) of bij  sporters(lopen)  (?)
 Ik moest 6 weken in het gips van tenen tot knie.
 Na die ellendige weken was er geen enkele beterschap, daarom besliste de “specialist” dat ik nog twee weken in het gips moest. Die laatste week in het gips kreeg ik enorme pijn in mijn hele been en toen het gips er uiteindelijk af mocht zei die dokter dat ik last had van stijfheid, normaal na het gips.
 De pijn ging echter niet weg en in november stuurde de huisarts mij door naar de spoed. Na er onvriendelijk te zijn ontvangen ‘waarom ga je niet naar de consultatie?’ werd een trombose in mijn dijbeen vastgesteld.
 Nu moet ik wekelijks mijn bloed laten controleren  bloedverdunners  nemen en mijn verplichte outfit zijn extra strakke trombosekousen.
 
Enkele weken geleden kreeg ik last van mijn knie en dus weer echo en röntgenopnames, er werd artrose met ontstekingen vocht in de knie vastgesteld. Maar door de bloedverdunners die ik neem kan hiervoor geen medicatie gegeven worden.

Ondertussen doet de voet waar het allemaal mee begon nog steeds pijn en kan ik niet serieus stappen. Dus gaan we morgen op bezoek bij een andere,hopelijk betere, orthopedist !

En bij dezen:’ nu heb ik toch eens kunnen zagen en zeuren want.....
neen het gaat niet!!

 Als toemaatje een Antwerps gezegde:
’ Het rotten van een ezel begint bij de poten!’

15-01-2008 om 18:58 geschreven door sien

22-12-2007 om 14:36 geschreven door sien

25-10-2007 om 00:00 geschreven door sien

Dit weekend hadden wij het genoegen aanwezig te zijn op een pubertijds- ceremonie van een Tamil meisje.
Dit is vergelijkbaar met de  katholieke plechtige Communie hier.
Volgens de Hindu traditie wordt dit feest gevierd nadat het jonge meisje voor het eerst gemenstrueerd heeft. Haar kindertijd is dan voorbij en zij is klaar voor de huwelijksmarkt. Heel het gebeuren is vastgesteld volgens de regels van het Hindoeïsme en dient om het kwade te bezweren.
Toen we in de zaal aankwamen werd geheel vrijblijvend een grote gele stip op het voorhoofd boven onze neus aangebracht.
De zaal was versierd met kleurrijke uitheemse slingers en westerse ballonnen. De meeste genodigden waren Tamils waarvan de dames waren uitgedost in kleurrijke sari's,bestaande uit  zes meter glanzende stof.
Getooid met vele blinkende en rinkelende juwelen leken ze weggestapt uit de sprookjes van duizend en één nacht.
De mannen namen het werk op zich,dit was duidelijk een feest voor de vrouwen.
Er werd ons drinken geoffreerd en dat werd vergezeld door koekjes en cakejes. Even later kwam een limousine aanrijden met daarin het gesluierde meisje . Omringt door de dames werd ze de zaal binnengeleid. Zij nam plaats op een podium waar een soort altaar met vele glitters stond. Voor haar op de grond waren granen in een bepaalde vorm gelegd.
Ondertussen kregen wij een vegetarische maaltijd van 9 verschillende gerechten aangeboden.
De hoofdrolspeelster het 12 jarige prinsesje zat daar heel de tijd glimlachend mooi te wezen .
Af en toen verdween zij voor een tijdje om dan in andere kledij weer plaats te nemen .
Soms werden er speciale gebaren rond haar gemaakt en haar eten werd aangereikt door jongere kinderen. Er  werd er enorm veel gefotografeerd. Toen het moment er was waarop de genodigden hun geschenkje aan de feesteling kon geven moest men in formatie mee poseren .
 De symboliek van heel het gebeuren konden we niet zo goed vatten maar de belevenis op zich was fenomenaal.
 Bij het verlaten van het feest kregen we elks een zakje met verrassende inhoud namelijk tradionele gebakjes, 2 zakjes kruiden, een mangoblad ,een citroen, een banaan en houtschilfers
Van cultuurschok gesproken dit is dus mogelijk in onze 21^ste eeuw waarin de wereld steeds meer op een dorp gaat lijken en dat op amper 10 minuutjes van ons huis.
Dit terwijl vandaag de dag een jonge man terecht staat voor het plegen van racistische moorden! Hier was duidelijk het kwaad niet bezworen!
 Begrijpe wie begrijpe kan!

01-10-2007 om 00:00 geschreven door sien

Men heeft zo van die periodes in een leven dat er van alles tegelijk gebeurt en dan is het maar de kunst het Noorden niet te verliezen!

Zes weken geleden werd mijn gal, wegens steen, operatief weggenomen. Na enkele dagen gehospitaliseerd te zijn geweest, ging ik aan mijn erbarmelijke conditie werken en wat vaker wandelen.
Toen ik pijn in mijn voet kreeg bleef ik volharden in de boosheid. Uiteindelijk ben ik toch, wegens te veel pijn en het onvermogen nog te stappen, bij de dokter beland.
 Na de nodige onderzoeken werd een gips van tenen tot knie voorgeschreven die de opgelopen stressfractuur de nodige rust moet gunnen om te kunnen herstellen.
Ons Ineke was van de partij om toe te zien hoe haar bomma een gips aangemeten kreeg, het was dan ook zij die de  kleur mocht kiezen. Dat maakt dat ik nu met een fluor oranje blok aan mijn been zit.
Terwijl ik strompelend de nodige onderzoeken onderging werd onze dochter die toen 7 maanden zwanger was in het ziekenhuis opgenomen en aan de weeënremmers gelegd.
De bevalling dreigde voorspoedig in te zetten.
Momenteel is deze situatie “eventjes” onder controle en moet dochterlief thuis platte rust houden.
Het frustreert mij dan ook enorm dat ik mij niet kan verplaatsen om haar bij te staan!
Met de nodige medicatie wordt getracht de bevalling nog 3 weken uit te stellen zodat de baby nog even kan aansterken voor hij ons kan vervoegen!
Ik wacht vol spanning en zet alvast mijn beste oranje beentje voor om ons kleinzoontje, die een Nederlandse papa heeft, te begroeten!

25-09-2007 om 00:00 geschreven door sien

Het eerste woordje dat ik leerde lezen en schrijven zit in het diepste putje van mijn geheugen en ik kan er niet bij!

Is, maan, roos, vis, pet,…zijn de eerste woordjes die onze Sam nu leerde en zo komen er alle dagen nieuwe bij.

Op 3 september stapte hij voor het eerst met zijn grote rode boekentas de grote school binnen.
Rekenen vindt hij het allerleukst maar ook met elk nieuw aangeleerd woordje is hij blij, het echte lezen is niet ver meer af!

24-09-2007 om 00:00 geschreven door sien

Ons Liesje gaat naar school !
Apetrots omdat het nu eindelijk zover was stapte ze de kleuterschool binnen. Al vlug nam ze daar het voortouw om de juf te helpen in ..het juf zijn.

Enkel de overmacht van de jongetjes in haar kleine klasje bezorgde haar een eerste probleempje ,een heuse identiteitcrisis!
Thuis na de school ging ze als een echte jongen met gespreide beentjes voor het toilet staan en was ze zeer ernstig naar haar piemeltje aan het zoeken !
Wanneer ik haar zei dat zij als meisje toch geen piemeltje heeft, zette ze haar keel open en moesten we eens als 'meisjes' ondereen praten!
 

24-09-2007 om 00:00 geschreven door sien

Op een feestje bij Franstalige familieleden kreeg onze hond veel aandacht van Simon, het vijfjarige neefje.
Toen Luc hem grappend zei dat de hond hem niet verstond omdat Simon franstalig is,repliceerde de kleine gevat:
 "Jawel want ik spreek hondentaal en dat kan jij niet verstaan!"

22-09-2007 om 00:00 geschreven door sien

31-07-2007 om 00:00 geschreven door sien

Lang niet geschreven wegens.......
 blogmoe, geen tijd of gewoon geen zin. 
De onderwerpen die liggen nog steeds voor het grijpen .
 Zeker met onze (nu nog drie) kleinkindjes.
 In november krijgen we er, tot onze grote vreugde , een kleinzoontje bij!
De kinderuitspraken worden "wel" geregeld aangevuld.
Die ontwapenende praatjes blijven mij verbazen en plezieren.

Onze oudste kleinzoon gaat in september naar de "grote" school, hij is nu geen kleutertje meer en de stoere taal is dus nooit veraf. De woorden koel en graaf horen  steevast tot zijn steeds meer uitbreidende vocabulaire. En hij weet ook zo veel, zoniet alles. Toen ik hem vroeg of hij in september ook naar de muziekschool zal gaan,hij houdt erg van zingen, reageerde hij uit de hoogte:

" nee hoor, ik weet zo ook wel hoe je op een viool moet blazen!"

22-07-2007 om 00:00 geschreven door sien

22-02-2007 om 00:00 geschreven door sien

Nu er in deze uitzonderlijke zachte winter toch wat sneeuw voorspeld wordt denk ik terug aan de vroegere winters.
De sneeuwmannen die we toen maakten stonden soms dagen te pronken terwijl de sneeuwpoppen nu amper de tijd krijgen om een hoed op te zetten.

Er waren winters dat de sneeuw dagenlang bleef liggen .

Op de lagere school konden we haast niet wachten tot de bel voor de speeltijd ging.
Op de besneeuwde speelplaats wedijverden we om de langste en gladste glijbaan.

Heel gedisciplineerd stonden we in een rijtje onze beurt af te wachten om met een kleine aanloop enkele meters ver te glijden op de steeds gladder wordende ijsbaan. 
        

Na de schooluren werden schaatsen bovengehaald en het glijden werd verder gezet op de dichtgevroren vijver achter de Sint Lucaskliniek.

Onze pa die er erg vroeg uit moest om de post te bedelen trok sokken over zijn schoeisel  om niet onderuit te gaan op de gladde wegen.
 Er werd gesakkerd en gevloekt maar die sneeuwpret was onbetaalbaar en zoals nu blijkt misschien iets uit een (ver) verleden en niet meer te evenaren ?

23-01-2007 om 00:00 geschreven door sien

De versiering is weer voor een jaartje opgeborgen, de boom kan herademen en staat nu van de emotie bekomen te glunderen in de tuin.
Het gewone leven herpakt zich, de kindjes weer naar school en iedereen met een frisse kop weer aan het werk.
Dat was vroeger wel iets minder, erg veel gewerkt werd er in het Antwerpse niet op deze “verloren maandag” .
In de tijd toen ze nog geen jaarlijks verlof hadden gingen de arbeiders op religieuze feesten, zoals Driekoningen
(dan kreeg men vrij), flink uit de bol.
Het loon dat bij velen op zondagavond werd uitbetaald, alsook de eindejaarspremie, werd op deze dag serieus verbrast.
Zodanig dat men ’s maandag een te grote kater had om te kunnen werken .
 Een verloren maandag dus voor de patroons van de bedrijven. (Hoewel: omdat die patroons ook eigenaar waren van de cafés waar hun werknemers hun geld opdeden, viel dat verlies(?) reuze mee.) 
Om met hun praktisch lege beurs ook niet met een lege maag te zitten, struinden de mannen alle cafés en slagers af om toch maar iets te eten te hebben voor hun kroost.
 De slagers maakten van de nood een deugt en maakten, van de vleesresten na de eindejaarsfeesten, gehakt en verpakten ze in bladerdeeg wat goedkoop, lekker en vullend was en gaven die dan aan de arbeiders, zodat ze die dag dan toch nog iets te eten konden krijgen.
Later werd deze gewoonte voor de zoetebekken aangevuld met appelbollen.
 De traditie wil dat men op deze dag, wanneer men in een Antwerpse café wat gaat drinken men er een worstenbroodje  geserveerd krijgt.
Of deze traditie nog in ere gehouden wordt is nog maar de vraag.
 Misschien toch maar beter recht naar huis want moeder heeft…worstenbroodjes gebakken!

08-01-2007 om 00:00 geschreven door sien

Geen sigaretten meer
Of koekjes
Geen alcohol meer
Of snoepjes
Minder geld uitgeven
Of minder stress
Wat je goede voornemens ook zijn
Heel veel succes!

27-12-2006 om 17:30 geschreven door sien

Ik moet  net geen dertien geweest zijn toen ik op een sfeervol verlichte Meir vol bewondering naar de gezellige kerstdrukte keek.  Al die “grote" mensen gehaast en  beladen met pakjes en zakjes vond ik  erg imponerend .
Ik keek mijn ogen uit en kon haast niet wachten om ook volwassen te zijn .
Zelf was ik niet op geschenkenjacht maar mocht een nieuw kerststalletje gaan halen.

In de Grand Bazar had de Sint zijn plaatsje op de hoogste verdieping ingeruild voor glinsterende kerstversiering en daar vond ik dan ook tussen de kerstbomen,slingers en ballen, het bewuste stalletje. 

Het werd in een bruin papier gewikkeld en met koordjes vastgemaakt .
In de drukke winkelstraat voelde ik mij met mijn grote pak onder de arm  een hele dame en begaf me met trots tussen de andere "madammen” .
Plots paste ik volledig  in het kerstplaatje .

 Dat simpele stalletje bevatte een flinke dosis kerstgevoel en terwijl de vriezeman ongenadigd in mijn neus beet  hoorde ik zelfs engelen zingen.

19-12-2006 om 00:00 geschreven door sien

Dit gedicht dat ik onder ogen kreeg riep zoveel herinneringen op dat ik de herkenbaarste stukken wil delen met hen die haar mochten kennen.

Ons moe droeg een voorschoot

Een bonte voor de week,

een zwarte voor als ’t zondag was

die zo wat deftig leek

Die weekse was maar van katoen

ze droeg hem alle dagen

dat was zo haren doen

Ons moe hare voorschoot

daar kroop ik graag onder

Vooral als ik verlegen was

of bang van bliksem en donder.

Met ons moe hare voorschoot

onderaan met de rechtse tip,

poetste ze onze oren

veegde stroop van onze lip

hij was altijd bij de hand,

wij veegde er onze neus mee,

wij waren vaste klant.

Ons moe hare voorschoot

daarop werd koffie fijngemalen.

En werden vanuit het kippenhok

de eieren opgehaald.

Wat ik nog niet heb verteld,

daar werden petatten in gescheld

en bonen in gepeld

Onder ons moe hare voorschoot

zaten niet de duurste kleren

Maar er klopte een hart van goud

waar wij van konden leren.

11-12-2006 om 16:29 geschreven door sien

Met de huidige temperaturen  vind ik het moeilijk me in te leven in deze Sinterklaasperiode.

In “onze” tijd was het op 6 december bitter koud en soms dwarrelde er ook sneeuw.

De sint moest weer en wind trotseren  en vooral rechtop blijven op de spekgladde wegen en daken.
Op sommige plaatsen kreeg hij wel een borreltje tegen de kou maar of dat hielp om rechtop te blijven valt te betwijfelen!

Uit de schoorstenen kringelte rookpluimpjes en binnen rook het warm naar speculaas en manderijntjes.  

Mooie warme beelden die voorgoed verdwenen, maar deze dag blijf ik de kilte voelen die me 20 jaar geleden overviel.
(zie vorig Sinterklaasartikeltje een jaartje eerder op deze blog)

06-12-2006 om 18:48 geschreven door sien

Al in het eerste of tweede leerjaar leerden we breien. 
Omdat we op een school zaten waar een donker blauwe uniform werd gedragen was onze eerste opdracht dan ook een donker blauwe sjaal breien.  
We kregen het handwerk mee naar huis en moesten dan een bepaald aantal centimeter breien.
Het was een eentonig saai werkje en hoe ik ook aan het breiwerkje trok de centimetertjes schoten niet op.
Tot ik de pech (lees chance) had om een steekje te laten vallen.
Dat zelf herstellen lukte natuurlijk niet, dus met  het werkje naar ons ma.
 Met grote ogen keek ik dan hoe  mijn  centimertjes slonken en mijn noeste arbeid teniet werd gedaan.
Tot plots de breinaalden leken te veranderen in toverstokjes en ons ma in een toverfee want in een mum van tijd werd de blauwe wol al wat meer sjaal. 
 

Later kreeg ik wat meer zin in breien en haakwerken en vind het nu zelfs rustgevend.
Ik heb al heel wat wol zien veranderen maar aan een sjaal begin ik niet want dat  blijf ik  saai vinden.
Ondertussen zijn mijn werkjes voor sinterklaas af en ben ik tevreden dat ik geen steken liet vallen.

27-11-2006 om 00:00 geschreven door sien

Mijn hart is overgelopen!

Toen ik ze omarmt door de nacht

diep slapend zag

Beentjes ingetrokken

haartjes in de war!

Door tederheid overmand is

mijn hart  overgelopen

van liefde deze nacht!

19-11-2006 om 00:00 geschreven door sien