Alle twee halen wij sinds een paar dagen opnieuw opgelucht adem. Manlief omdat hij na de ‘door het oog van de naald- longoperatie’ nu daadwerkelijk opnieuw beter begint te ademen en ik omdat de stresschaos in mijn hoofd eindelijk begint op te lossen. Het leek alsof ik samen met manlief 6 uur onder narcose geweest was, want de connecties in mijn hersenen lieten het afweten. Ik voelde me net een jonge indommel- dementerende waarbij de meest simpele en gewone woorden niet meer herinnerd werden. Verhaaltjes schrijven leek niet meer te lukken en dat er voor mij een eventueel  ‘Hugo Clauske ‘op de loer lag, maakte me onzeker en angstig.  Als manlief platligt, zie je dat er bij de operatie een rib afgezaagd en weggenomen werd. Gelukkig heet Raymond, Raymond en geen Adam, want stel je voor dat ze tegelijkertijd van deze rib een smakelijke ronde blonde bijbel Eva- met- een- vijgenblad gecreëerd hadden, dan had ik het met mijn 65 jaren wel kunnen schudden…

 Maar nu zitten we terug in ons huurhuisje op Tenerife, vijf maanden later dan gepland maar de oceaanlucht doet ons beiden duidelijk goed. Onze Duitse gehandicapte drankorgeloverbuurman houdt zich tot hiertoe kalm en zijn zuiplapkameraden lopen niet meer in en uit. Tot hiertoe horen we zijn luide namiddagmuziek, waarmee hij de doden en doven terug tot leven daverde niet meer. Wij beleefden samen met onze buurman, in de winter van 2016, zijn persoonlijke kristalnacht. Er werd onophoudelijk door mogelijke drugkopers op zijn deuren en ramen geklopt en er waren de oeverloze nachtelijke ruzies met zijn toenmalige gedrogeerde crapuulvriendjes die ’s nachts zijn televisietoestel gemolesteerd hadden. Daarna volgden de bezoekjes van de syndicus van het Chayofita- complex, politieagenten en de deurwaarder. Wij hadden al gehoopt dat men de alcoholmof uit het huisje gezet had, maar nu staat er een spiksplinternieuwe scootmobiel voor de deur met aan de zijkant twee knal fluo roze krukken. Misschien loopt (rijdt) hij nu de deur plat bij de plaatselijke AA Canarias, is hij gestopt met drugs dealen of heeft één van zijn lieve vriendjes misschien zijn CD speler in de prak geschopt. Het enige dat wij nog horen is zijn Duitse nieuwsjournaal en zijn dagelijkse soapaflevering. Allemaal prima, eindelijk rust.. dachten wij. Twee huisjes verder hadden een paar Spaanse ‘dierenvrienden’ een grote doghond op een terrasje van circa 2m² in de hete zon opgesloten. Zijn hondenkop kwam juist boven de balustrade uit. Het dier jankte en blafte zonder ophouden. We werden er gek van!  Ik voelde na enkele uren mijn ‘Michael Douglas falling down’stresspeil opnieuw tot ongekende hoogtes stijgen. Nu hadden we geen last van een lawaaierige Duitse zuiplap maar van een blaffende Duitse dog!  Eventjes de vertaalsite Nederlands- Spaans opgezocht en een heel vriendelijk briefje geschreven dat ik aan de voordeur zou gaan plakken.

Ik schreef in het Spaans:

quote

Lieve buren (eigenlijk bedoelde ik, godverdommes klootjesvolk)

Misschien bent U er zich niet van bewust, maar als U niet thuis bent en U Uw hond op het terrasje opsluit, dan blaft hij non stop, om gek van te worden.

Kan U Uw hond niet ergens anders achterlaten, zodat wij er geen overlast van hebben. Heel erg bedankt.

unquote

(Eigenlijk bedoelde ik, echte dierenvrienden laten hun hond niet op een ovengebakken zonnig terras achter als ze gaan werken en als jullie er als de bliksem niets aan veranderen dan stappen wij naar de syndicus).

Toen ik het briefje aan de deur wou hangen, bleek dat de hondeneigenares, een klein Canary trolvrouwtje vol tatoeages en piercings wel degelijk thuis was en duidelijk zelf geen probleem had met haar keffende mormel. Perro(hond)? Welke perro ? Ik begrijp U niet, mijn hond? Toen ik er met hand en tand stond uit te beelden dat de hond boven op haar terras, non stop blafte, kwamen plots nog twee andere buurvrouwen uit hun witte huisjes en begonnen allerlei verwensingen naar de ‘dierenvriendin’ te roepen. Mijn ‘babbelspaans’ is niet zo goed maar ik begreep wel dat de twee buurvrouwen horendol ‘loco’ werden en dat ze stappen zouden ondernemen, dat het nu genoeg was!!  

Plots gingen boven de terrasdeuren open en de hond spurtte naar binnen. Wij hebben hem niet meer gehoord.

Het is hier nu zalig siëstastil. Fingers crossed, dat het zo blijft! Wij genieten met volle teugen. De revalidatie van manlief gaat hier de goede kant uit. Manlief wandelt al veel verder dan thuis in Edegem en kleine hellingen worden nu zelfs al zonder problemen opgegaan. Wel wat trager dan vroeger, maar de energie komt terug. En nu kijkt hij naar voetbal en ik schrijf terug.. I’ll be back!

Simone  Costa del Silencio       3 juni 2017