de actieve 60 plusser Begin te lezen van 1st verhaaltje !
01-10-2018
DONOR IN THE DARK!
Oké, met het televisieprogramma “Make Belgium great again” werd het noodzakelijk doneren van organen na de dood, nog eens in de verf gezet. Onnodig blijkt, want in principe is iedere Belg donor. Alleen met het ondertekenen van een beëdigd donorpapiertje voorkom je nu, dat ma, pa, zoon of dochter zich tegen je donatie gaat verzetten en ze je na de dood toch nog met al je gezonde attributen in de grond laten zakken of in de oven willen schuiven. Straf vond ik toch de uitspraak van de religieuze Joodse -en de Moslimgemeenschappen: “Zij zullen nooit donor worden, want ze moeten zich steeds integraal, met alles erop en eraan, aan de hemelpoort bij hun gefantaseerde Goden aanmelden.” Straf, dus die ontplofventjes hebben tijdens hun leven eventjes deze definitie overgeslagen. Ik kan me niet indenken dat als zo’n bommengordelterroristje zichzelf opblaast, zodat je zijn weinige hersens van de vloer kan bijeen schrapen en zijn ledematen er als bloederige puzzelstukjes bijliggen, nog van zijn “herder” in zijn hemel aan zijn maagden mag beginnen. Sterker nog, ik vind dat deze religieuze jandoedels, als er bij hun één of ander intern niet meer functioneert, dan ook nooit op een donorwachtlijst mogen terechtkomen. Meer nog, ik veronderstel, dat ik dan ook het recht mag hebben om in mijn donorcodicil te stipuleren dat mijn organen aan iedereen geschonken mogen worden, behalve aan prakkiserende Joden en Moslims. Ben ik dan een racist? Nee hoor, ik behoed deze mensen voor een heleboel misverstanden aan hun sprookjeshemelpoort. Als Pietje de dood dan toch langskomt, moeten ze daarboven met hun Jehova en hun Allah niet in oeverloze discussies treden omdat ze een atheïstisch hart, lever, nier of longen in zich hebben.
Soit, de laatste septembernacht was de koudste in 39 jaar. De temperaturen flirtten met het vriespunt. Overal in België zullen er mensen zijn geweest, die met hun elektrisch kacheltje eventjes de boel doorverwarmd hebben. Zitten wij nu misschien al in alarmfase 1 van het elektrische afkoppelingsplan? Wij worden op allerlei fronten met een mogelijke black-out rond de oren geslagen. De herfst en de winter komen eraan en ik zal al heel blij zijn dat als we straks met de caravan thuiskomen, de automatische elektrische garagepoort open zal gaan en wij niet in het donker, met een kaars in de hand, door de gang moeten strompelen. Met een beetje geluk sijpelen er geen ontdooide ijsjes uit de diepvrieskast en kan ik zonder problemen de vakantiewas in de machine laten draaien. Kan de verwarming nog aangezet worden? Zelf stoken met aardgas, moet elektrisch opgestart worden. Mogen wij van onze Vlaamse kajotsterminister vanaf nu terug hout stoken in de open haard? Wat kan je nog in je keuken bewerken zonder elektriciteit? Moeten wij onze gasbarbecue voor alle veiligheid maar uit de caravan halen? Of wordt het alle dagen gazpachosoep, koude plat of tomaat- garnaal? Geen frietjes bakken, geen expresso- koffietje laten doordruppelen, geen magnetrondiners of potten en pannen op je keramisch vuur. Geen water in de zomer, geen elektriciteit in de winter! Het doet me zo’n beetje terugdenken aan de allereerste reisjes in de jaren ’50 en ‘60 naar Italië. Daar was het water ook gerantsoeneerd en kwam soms maar één uurtje per dag iets uit de kraan. Wat is er aan de hand in België? Zijn wij een soort ontwikkelingsland geworden?
Onze minister van energie heeft er het handje van weg, om met een vermanend vingertje naar Electrabel te wuiven. Vinden jullie mijn zin, in het kader van haar handicap een beetje ongepast? Misschien, ik zelf vind hem grappig, zeker als je ziet wat de nieuwe minister van energie bij haar aantreden van haar CDF voorgangster als welkomstgeschenk kreeg; een opwindbare zaklamp…
Kunnen wij tijdens de wintermaanden nog met onze e-bikes rijden? Gaan we straks, als we allemaal elektrisch rijden onze auto’s wel kunnen opladen. Een oplaadbeurt gaat dan wellicht meer kosten dan een volle tank benzine!
Wie er ook in de fout ging, wie wou de kerncentrales al veel eerder afschaffen zonder ook nog maar een goed alternatiefplan? Wie privatiseerde Electrabel om de put van de staatsschuld te dempen? De Gentse rode ridder oppert nu, juist voor de verkiezingen, om het BTW tarief terug naar 6% te brengen. Geen enkele journalist vindt dit deze keer populistische praat en durft vragen “wie gaat dan die schuldenput terug dichtgooien, wie gaat dat volgens U betalen?” Weer de rijken zeker?
Wie wou niet dat er ergens ten velde grote zonnepanelenvelden aangelegd werden, omdat er juist daar een bedreigde soort kikkertjes rondsprongen of een speciale soort mieren marcheerden? Wie wil er geen windmolenparken in de zee omdat het panorama dan verstoord is? Nu roept Electrabel dat de onderhoud van deze kerncentrales miljoenen gaat kosten ook omdat de elektriciteit nu van het buitenland geïmporteerd moet worden. Importeren wij nog niet genoeg onderontwikkeling uit het buitenland? Gaat er deze zomer nog wel genoeg elektriciteit zijn, als we met zijn allen onze airco in onze verplichte over- geïsoleerde huizen moeten laten draaien om wat verkoeling te hebben.
Stel nu, even hypothetisch, dat bij een mogelijke black- out alle winkeletalages niet meer verlicht mogen worden. Als alle verkeerslichten en alle treinovergangen niet meer functioneren. Als alle straat- en autostradelichten gedoofd worden en dat wij met zijn allen aangespoord worden om romantisch met kaarslicht een potje scrabble of mens erger je niet te spelen. Dat gans België een donker onderontwikkeld gat wordt. Dat de duisternis de dief inspireert.
Dieven sluipen door het duister en zoeken inbraakmogelijkheden in de nu alarmloze villa's. Alerte burgers verwittigen de politie. Er volgt een flitsende achtervolging en de gestolen auto met een kwartet bandieten smakt tegen een nutteloze lantaarnpaal. Brandweer en ambulances erbij en met de slachtoffers naar de spoed. Tevergeefs, te laat! Mensen die op de transplantatiewachtlijsten staan, moeten zich in het midden van de donkere nacht naar de desbetreffende hospitalen haasten. Ineens is er een overschot van donororganen, nieren, harten, longen en levers. De slachtoffers worden op brancards in de operatieruimtes binnen gereden en de transplantiechirurgen staan al met hun scalpel paraat. De burgers wordt gevraagd om nu in Alarmfase “Black out”, zeker op dit moment absoluut geen elektriciteit meer te gebruiken.
Ergens in een gesloten asielcentrum steken 550 transmigranten tegelijkertijd de batterij opladers van hun smartphones in het stopcontact en pffft, kaboem…er kwam een varkentje met een lange snuit en in heel België ging overal, ook in de ziekenhuizen en bij iedereen het licht voor altijd uit.
MISS CAMPING LE FLORIDE ET L'EMBOUCHURE LE BARCARES
Wij lazen in de krant dat een voormalige tv omroepster een boek had geschreven waarin ze aankondigde dat ze al meer dan 25 lentes was, vooraleer ze haar eerste orgasme kreeg en sindsdien masturbeert ze dagelijks. Ze schrok van de negatieve reactie op haar ontboezemingen en reageerde geschokt met de vraag “hoe preuts we eigenlijk geworden waren”! Preuts? Wie zit er nu op zo’n informatie te wachten, wie wil weten waar en hoeveel keer Eva gevingerd heeft? Zulke verklaringen horen toch niet in de krant thuis, maar in een weekblaadje voor overgangdames en roddeltantes!
Bij een Brugs firmaatje kan je kuisvrouwen en -mannen inhuren om half naakt je tapijten te komen stofzuigen. Voor enkele euro’s meer gaat er wat meer lingerie uit en komen de poetshulpen met hun gat omhoog je plinten afstoffen. Binnen een jaar of vijf gaat de #metoo beweging hier weer een vette kluif aanhebben!
Nu ben ik zelf een kind van de zestiger jaren, iemand die mee als eerste haar bh over de haag zwierde en met de pil, de condoomloze seksuele revolutie inluidde, maar ik vraag me nu meer en meer af, wanneer is de mensheid zo plat en ongegeneerd geworden. Verschieten wij dan, dat de Midden Oosten nieuwkomers in Europa, schrikken van al dat ombeschaamd etaleren van bloot vlees en onze totale ongeremde seksuele omgangstaal? Vinden wij het nog gek dat zij opteren voor hoofddoekjes, sluiers, boerka’s en Sharia- wetjes?
Ook hier op het strand ligt er zo’n overjarige pépé te zonnen terwijl hij zijn zwembroek onder zijn kont getrokken heeft. Soms loopt hij langs de vloedlijn te paraderen, in zijn blote poepert en zijn zwembroek die als een omega letter over zijn flierefluiter hangt te bungelen. Soms voel ik de neiging hem toe te roepen: “Trek die boel nu maar naar omhoog, want niemand wordt nog heet van zo’n twee oude gerimpelde chocolade bruine platte kadetten!” Ik vraag me ook af voor wie hij dit toneeltje dagelijks opvoert. Toch niet voor zijn madame, die naast hem ligt te zonnen en die er uit ziet alsof er een airbag veel te snel in haar badpak afgegaan is. Misschien wou hij wel naar de nudistencamping, maar stelde de mevrouw haar veto, omdat ze zich niet meer zo lekker zou voelen, om met al haar vergaarde overgangsvet, tussen die zonnende naakte lijven rond te denderen. Het koppel is, volgens de nummerplaat op de camper van de regio Parijs en misschien zit er daar in één of ander arrondissement wel een snol nagelbijtend op meneer zijn terugkeer te wachten. Wat een rentree kan hij dan maken als hij haar dan kan vragen het witte stukje vlees te zoeken!
Het is eind september en op de camping zitten er alleen nog oudere seniorentypes. Soms stel ik mij de vraag, wanneer sommige spiegelloze oudere seniorendames zouden inzien, dat het voor iedereen appetijtelijker zou zijn als ze hun lichamen in een strak badpak zouden steken. Laat toch een beetje aan de verbeelding over in plaats van royaal met die blubber- cellulitis- buiken over hun bikinibroek rond te zwaaien en met hun pompoentoeters of muggenbeettietjes ongegeneerd topless zwierend over het strand te flaneren. Wanneer besef je dat je dit niet meer moet doen?
Het is eind september en een nieuwe soort kampeerders komt de camping opgedraaid. De campergeneratie, die met hun één, twee of zelfs drie honden niet meer welkom is in de hotels. Daarom huren of kopen ze een megagrote camper en zetten daarnaast een tentje op voor de roedel keffers. Hun fietsen worden vooraan en achteraan uitgerust met een hondenmand met daarover een soort gevangenistraliewerk zodat ze de blaffers ongestoord mee kunnen nemen op hun fietstochten. Soms hangt er achteraan zo’n kinderfietskar, waar ze zo’n twee piepende poedels in meesleuren. Vermits ze met hun gigantische campers bijna niet in en uit hun kampeerplaatsjes kunnen rijden en ze op hun fietsen geen plaats overhouden om per fiets boodschappen te doen, huren ze dan ter plaatse nog een auto om naar de supermarkt te rijden. Mensen waar zijn jullie mee bezig??Waar is de oer tentenkampeerder en de kleine caravantoerist gebleven? Het paadje dat doorheen de camping richting strand loopt wordt stilaan de hondenwandelboulevard. Elke hond wil wel een praatje maken met Lassie, Boomer, Beethoven of Rintintin of de tweeling platsmoelhondjes van de andere kampeerders en dat ontaard soms in een oeverloos irriterend gegrom en geblaf. Het gelukkigst zijn de baasjes, als hun schijtertje een drol kan leggen op een lege campingplaats en als ze dan toch betrapt worden door alerte kampeerders dan zie je die schijtmadammen en koude kakmeneren nadien enigszins verveeld met hun kaktrofee richting vuilbakken slenteren.
Alhoewel het zo laat op het seizoen is, is er nog steeds animatie op de camping. Niet dat we er last van hebben want het is werkelijk helemaal aan de andere kant van het domein. Eenmaal door onze nieuwsgierigheid zijn we een kijkje gaan nemen. Staan er daar, op een scène, in een oorverdovend lawaai, voor drie man en een paardenkop, zo’n zes Folies Bergèretypetjes met pluimen op hun kop en in hun gat wat op een Moulin Rougetempo rond te draaien. Aan de wekelijkse Miss Camping La Floride verkiezing werd al eind augustus, toen het jonge geweld terug naar huis was, een einde gemaakt. Maar manlief is nog steeds in de running voor de beker van de enige ongetatoeëerde hetero op de camping. Maar misschien wordt hij met een witte penislengte geklopt door de mokkabruine Parijzenaar.
Sim, Camping Le Floride et l’Embouchure, Le Barcarès. 22/9/2018
Oké, de kogel is door de kerk. Volgend jaar in mei gaan we niet meer met de caravan rondtoeren, maar gaan we eerst onze eigen “to do and to see” citytrips vervolledigen. Geen Rome, Barcelona, Lissabon of Parijs meer, maar de tocht zal nu zonder nog verder uitstel naar het onvolprezen Salisbury gaan. Op de televisie zagen wij het Russische komische zenuwgasduo Alexander Petrov en Ruslan Bosjirov deze toeristische wereldstad aanprijzen. Volgens een googleverhaaltje en zonder blikken of blozen vertelde dit novisjokkoppel op de Russische tv hoe geïmponeerd ze wel waren toen ze de 123 m hoge toren van de in 1220 gebouwde kathedraal zagen. En dat alle langs de andere kantmannen zeker een tocht langs de bewierookte Salisbury homobars moesten houden, want dat was de reden dat deze twee testosteronbonken voor een nachtje vanuit Rusland naar Groot Brittannië overgevlogen waren. Zelfs Poetin hoorde dit wikipedia- Skripalfabeltje met een grijns op zijn gezicht aan. Denken die Russen nu werkelijk dat wij in het westen van die onderontwikkelde goedgelovige idioten zijn? Soms kan ik deze redenering wel een beetje volgen. Soms denk ik ook dat het menselijk ras volledig aan het desintegreren is als je verhalen hoort van massa-pedo-priesters, van jeugdeikeltjes die met pasgeboren katjes voetbal spelen of het grote zootje drugsverslaafden die zonder hun dagelijkse wiet, pil of shot het leven niet meer aankunnen. Je moet op een zomerse dag eens in de Efteling rondwandelen. Zelfs mijn kinderen en kleinkinderen geloofden hun ogen niet. Of in juni over de wandeldijk op Tenerife tussen de jonge Britse lillende alcohol gemarineerde vleesmassa’s met hun bête koppen, doorlaveren! Of video’s bekijken van die comazuipende neukende Britten op Mallorca, die van hun hotelterras proberen in het zwembad te duiken, ja dan kan ik er inkomen dat die Russische nep-homo-toeristen zo’n stukje televisietoneel bij elkaar fantaseren. Zelfs heel Rusland maakt nu grappen over die twee gifacteurs.
Misschien moet Fabre deze pseudo homoheren onder contract nemen. Ze zouden zeker een culturele meerwaarde geven als hij ze tussen zijn naaktdansers zou laten optreden. Zijn pornoballet zou meteen een schot in de roos zijn bij alle nog rond dwarrelde exhibitionisten. Misschien dat de #metoo verhalen dan niet meer van de ballerina’s, die het choreograaf- regisseursbed moesten delen, zouden komen, maar van de blote penisdansers, die dan meer dan ongemakkelijk hun billen stijf bij elkaar zouden moeten houden tijdens de grand écart?
Dus volgend jaar met zijn allen naar Salisbury, de nummer één op de Russische citytrip-lijst en zeker de kathedraal bezoeken.
Met stomme verbazing hoorde ik Junker, die Eurojandoedel verkondigen dat men een enquête gehouden had bij de Europese burgers en dat men met de uitslag hiervan rekening zou houden. Ik voelde me echt opgelucht nu de Europese burger eindelijk gehoord zou worden. Waarover die peiling ging? Over dat jetlaguurtje tussen het zomer- en het winteruur. Waarschijnlijk hadden de Europarlementariërs hier zelf enorm veel last van en zaten ze bij elke verschuiving tussen die tijd, telkens een paar weken te slapen en te geeuwen. Op dat ritme versliepen ze de meest belangrijke zaken die op de agenda stonden.
Nu ze de uitslag van het burgerresultaat weten, kunnen ze hier weer een paar jaartjes over palaveren, discussiëren, onderhandelen en ouwehoeren. Had Junker weer een paar glaasjes teveel op? Waarom nu ineens wel de opinie van de Europese burgers vragen? Zijn er geen belangrijker zaken waar die ivoren torenpolitici met hun riante salarissen en dito pensioenen zich mee moeten bezighouden?
Waarom houden ze niet eens een peiling hoe de doorsnee burger denkt over die zwartemannekesexodus en hoe Europa die onmiddellijk zouden moeten stoppen? En hoe de Europese burger erover denkt dat die Europa parlementariërs hierover reeds meer dan tien jaar lullen, leuteren en discussiëren terwijl ondertussen half Afrika in de Middellandse zee verdrinkt. Waarom hebben wij geen duidelijke buitengrenzen? Wat hebben die lulhannesen tot hiertoe al bereikt? Eén Europese munteenheid met een Verenigd Koninkrijkuitzonderingetje en open grenzen. Poorten die wagenwijd opengezet werden naar landen die nog helemaal niet op Europees niveau zaten. Onze volledige bouw- en transportsector naar de Filistijnen. Mooi cadeautje voor het Oostblok. Jullie kunnen nu je huisje voor minder dan de helft investering door Poolse arbeiders laten renoveren, je dak voor een derde van de prijs door Bulgaren laten isoleren, terwijl een Tsjechische vrouw je keuken zwabbert en dit zonder dienstencheques. De Europese autostrades worden overbumperd door Oostblok- truckcowboys, die voor minder geld dubbel zo lang in de file willen staan. Vindt Europa het niet raar dat wij door een religieus verkleedvolkje overspoeld worden, dat hun Middeleeuwse gedachtegoed aan ons wil opdringen? Vroeg Europa onze mening over deze belangrijke zaken? Waarom nu ineens wel over zo’n jetlaguurtje? Krijgen die Europese hotemetoten ineens schrik dat de Europese burger stilaan doorheeft hoe ons belastinggeld verkwanseld wordt en hoe ze alleen maar aan zichzelf gedacht hebben, toen de prijzen uitgereikt werden? Misschien als ze straks alleen het zomer- of het winteruur doordrukken, ze eindelijk alert genoeg blijven om gewichtigere aangelegenheden aan te pakken. Willen ze niet, of durven ze niet?
In Rome stortte het dak van een kerk in. Heeft men de pastoor, die er dagelijks staat te bidden en te mompelen, zijn doopceel al eens gelicht? Misschien zat hij ook met zijn tengels aan de misdienaartjes. Ik vind het best een heel goede oplossing, dat telkens er zo’n pastoor, priester, kardinaal of hoe dit langejurkenzootje ook mag heten, met zijn klauwen aan een kind komt, er ergens ten velde een kapel, kerk of klooster inzakt. Zuid Amerika zou dan ondertussen één grote kerkelijke ruïne zijn. Hoe kunnen zo’n pedo-geestelijken nog in een God of het hiernamaals geloven, hoe gelovig kunnen die nog zijn als ze met hun poten niet van de kinderen kunnen afblijven. Laat die homobrigade toch de hand aan elkaar slaan, laat ze met hun huishoudster trouwen, maar vooral gooi ze met hun kindergeknuffel toch met hun sjokkedijzen uit de katholieke kerk! De opperchef in het vaticaan veroordeelde het nog maar pas, maar alles bleef zoals het was.
In Brussel zakte een deel van het dak van het justitiepaleis naar beneden. Teken aan de wand! Benieuwd wat daaronder allemaal aan de hand was?
Kan het, dat je hersens kraken van ongeloof? Dat je ze voelt knarsen en piepen van verwarring? Waardoor, zullen jullie vragen. Door heel veel, door bijna alles wat er vandaag de dag gebeurt. Zie ik het verkeerd? Of word ik zo’n chagrijnige oude zeur die niet meer mee is?
Heel der steden en natuurparken kreunen onder het massatoerisme. De vakantiegangers die vroeger met open armen ontvangen werden, die geld in het laatje brachten, worden nu overal geweerd. Een nieuw soort klootjesvolktoerist is opgestaan en loopt zonder enig respect over de wandeldijken en de ramblas. Normen en waarden worden lallend en comazuipend weggewuifd. Dronken en neukende ettertjes vernietigen de horeca op Mallorca. Reusachtig grote cruiseschepen spuwen hun duizenden opvarenden, als een plaag spreeuwen, door de kanaaltjes van Venetië. Toeristen gaan met elkaar op de vuist omdat ze geen selfie kunnen maken voor de Trevifontein in Rome. Wandelpaden worden afgesloten omdat we massaal op hetzelfde ogenblik een selfie op een uitstekende rots op een Noorse fjord willen maken. Meer dan 20 kinderen verdronken in Duitsland omdat hun ouders meer oog hadden voor hun smartphone dan voor hun kopje onder gaande kroost. Idioten maken video’s terwijl ze uit hun rijdende auto’s springen en zingend naast hun wagen lopen, die als een ongecontroleerd projectiel recht op een tegenligger of een boom afdendert. Een hype circuleert op het internet, dat je er bij hoort, als je een emmer kokend water over je kop uitgiet. En het ergste van al is, dat er halfgaren zijn, met een herseninhoud van een mierentepel die dit blindelings volgen. Waarom beginnen sommige onverdraagzame haantjes terug homo’s in elkaar te slaan? Wie volgt die vloggers, die dagelijks vertellen, waar en wat ze gegeten en gedronken hebben, welke rommel ze aan hun gezicht smeren? Wie interesseert dit? Waarvoor, voor wie? Wie houdt er zich allemaal bezig met zulke waanzin. Iedereen lijkt wel krankzinnig geworden. Zit er misschien teveel cocaïne in ons drinkwater? Hangt er iets meer in de lucht dan de CO2 die de lage emissiezone er probeert uit te filteren? Glijden we terug af naar onderontwikkeling?Wat is er aan de hand met iedereen op deze overbevolkte planeet?
Meer dan 1000 kinderen misbruikt door honderden priesters in de VS? Pennsylvania, sprake van “systematische doofpot”. Denken wij nu echt dat dit pedofiele misbruik stopt aan de buitengrens van Pennsylvania? Als jullie de baby over het doopvont houden, bekijken jullie dan mijnheer pastoor al niet een beetje argwanend. Misschien heeft die, op het moment dat hij het water over het kind uitgiet, al hitsige gedachten. Brengen jullie de toekomstige eerste communie kandidaatjes nog met een gerust hart naar de catechesepastoor? Ze zijn dan juist van leeftijd! Misschien heeft mijnheer pastoor zich al wat opgewarmd met naar een blote Venus van Botticelli of naar wat sappige engeltjes te loeren. Of geraakt die geestelijke dagelijks al wat opgewonden als hij die blote Jezus, met alleen zijn schaamlapje aan, op zo’n beetje sado masochistische manier aan het kruis ziet hangen. En al die grijze en kale kerkgangers, die op zondagochtend nog naar de katholieke misviering gaan, luisteren jullie nog naar die pastoor, die jokkebrokkend vertelt dat hij een directe lijn met God heeft? Aanhoren jullie nog allemaal dat pastoorsgeleuter en dat kazuivel- modefats- gezwets, die met een vermanend vingertje naar de gelovigen, over de zondaars vertellen die hun goddelijke overtredingen bij hen zouden moeten komen opbiechten? Gaat er dan misschien niet ergens tijdens zo’n misviering een flits door jullie geïndoctrineerde hoofden, dat die predikant misschien met zijn katholieke fikken aan jullie klein- of achterkleinkinderen gezeten heeft?
En dan, door de jaren heen, pausen die de voeten van de zondaars gingen wassen maar met de christelijke arm der liefde de pedofilie verhalen in de grote kerkelijke doofpot lieten verdwijnen! In plaats dat Sinterklaas in zijn grote boek alle namen van stoute kindjes zou bijhouden, zouden wij beter de namen van de pedofiele geestelijken neerpennen. In de naam van de vader, liefst de zo jong mogelijke zoon, en de heilige geest, amen.
Ik blijf erbij, mannen met denkbeeldige vriendjes zijn een gevaar voor de ganse planeet. Als een Turkse regeringsleider een uitspraak durft doen als: “Jullie hebben Trump en de dollar, wij hebben Allah!”dan schort er duidelijk iets aan die man zijn bovenkamer. Moet zo’n gestoorde man niet in de gaten gehouden worden? Voor we het weten denkt hij dat hij Napoleon, Osman I of Mohammed zelf is. Dan prefereer ik toch een Trump, die als een olifant in een porseleinkast rond baggert en al zijn stommiteiten op zijn medewerkers afreageert, dan zo’n klojo die zijn bevolking wijsmaakt dat ze hun goud, euro’s en dollars tegen lira’s moeten inwisselen. En bovenal dat zijn imaginaire kompaan de boel wel gaat oplossen.
Mijn hersens kraken nog steeds van ongeloof en verontwaardiging. Met religies niets dan last en zever. Ik word oud…
Door omstandigheden, zijn wij in juni, op een camping aan de Belgische kust beland.
Het was zo’n twintig jaar geleden dat wij nog op een camping aan zee gekampeerd hadden. De campings waren uitgegroeid tot abnormaal grote bungalowparken. Als je optrekje helemaal achteraan op zo’n camping stond, kon je al snel niet meer spreken van ‘mijn adresje aan zee’, maar van mijn vierkante meter grond ergens in de polders. Als je op de brug over de kustweg stond en je keek in de verte naar de verkavelingen dan zag je, zo ver het oog reikte, witte caravans- stacaravans- bungalows- chalets- en namaak vissershuisjes- daken die op een meter van elkaar bij elkaar gepropt stonden Vanaf die hoogte leek zo’n bungalowpark op een illegalen-, asielzoekerskamp. Naargelang het soort verkaveling kan je de financiële draagkracht van de chaleteigenaars bepalen en zie je dat ook gewoon zeezoekers hun stukje paradijs aan de kust verworven hebben. Maar op zo’n doorsnee door de jaren uitgegroeide camping, als waar wij nu staan, wil je in de maanden juli en augustus toch geen vakantie vieren! Na de Belgische zomermeimaand leek de herfst vroegtijdig ingetreden. Het was jeansbroeken-dikke truien- en windjackenweer. Het was tijdens de week abnormaal rustig aan zee. Alle bungalowtjes en staancaravans stonden er wat verlaten bij. Het toercampingveldje lag gelukkig wat afgezonderd van de weekendhuisjes. We hoorden gisteren op de televisie dat de doorsnee intelligentie bij de meeste mensen geboren na de jaren 1975 er duidelijk op achteruit gegaan is. Maar als je eens goed rond je kijkt, werden er volgens ons een bepaalde groep mensen van voor ‘75 duidelijk ook niet met een ruim stel hersens bedeeld. We verkenden de camping en stonden versteld hoe een volkje het simpele kinderniveau blijkbaar nog steeds niet overstegen was. Op de twee vierkante meter gras voor hun chalet stonden Sneeuwwitje en de 50 dwergen. De stacaravan ernaast wou niet onderdoen en had drie plaasteren eenden en een stenen hond in het voorhofje gezet. De volgende buur had twee grote stenen leeuwen aan de deur geplaatst die voor het wereldkampioenschap voetbal versierd waren met rode duivelhorentjes en een chalet verder zwiepten driekleurige molentjes hun wieken in de westenwind.
Maar op vrijdagavond en zaterdagmorgen ging de slagboom van de camping continu op en neer, want dan kwamen de vaste jaarcampinggasten massaal naar hun ‘huis’ aan zee. Toeterend kwamen ze, met zwart-geel-rode condooms over hun zijspiegels en flapperende driekleurwimpels de camping opgedraaid. Je verwachtte dan dat er zo’n stoer haantje in de auto zat, maar achter het stuur zat een oude rokende sassa. Terwijl de voetbalfreakman aan de stacaravan de Belgische vlag omhoog hees en voor de ramen en aan de afsluiting de Jupiler- reclame- Rode Duivels vlaggen drapeerde, sleurde een vrouw, met schouderlange uitgerafelde zwarte Lola haren, nijlpaardformaatbillen en gekleed in een veelkleurige terlenca jurk, een zeppelinworsthondje uit de auto. De kleine keffende, kwijlende en veel te dikke gedrochtjes werden in een hondenkinderwagen gedropt, duidelijk een nieuwe hype aan de Belgische kust. De campingvrouwen dweilden met hun hondenbuggy over de camping. De viervoeters werden als kinderen toegesproken en vertroeteld. Een hond had zelfs een bain de soleil aan en een andere had een mini rode duivelspet op. Nog nooit zagen wij honden zieliger en ongelukkiger kijken. Zowel honden als vrouwtjes klaar voor de psychiater. Manlief kon het niet laten en vroeg aan een duidelijk beschaamde man, die naast zijn vrouw zo’n kinderwagen voortduwde, of het niet spijtig was dat hun hondjes geen pootjes hadden en vroeg of dat dit misschien een nieuw soort ras was. Zaterdagochtend begonnen de jaarkampeerders één na één, hun vierkante meter gras te maaien. Overal hoorde je de machientjes en de hondjes kabaal maken.
Voor een passerende buitenlandse toerist is er momenteel geen twijfel mogelijk. De Belgische driekleur wappert je vanaf de autostrade, langs de dorpsstraten, vanaf de torenhoge zeedijkappartementen, in de etalages, hotels en cafés overal tegemoet. WE ARE BELGIUM! De Belg had eventjes geen aandacht meer voor de op de Middellandse Zee verdronken en ronddobberende hooggekwalificeerde zwarte toekomstige leefloners. De Belg werd niet meer warm of koud van de klimaatopwarming. Het zou de Belg deze weken worst wezen dat zo’n vier miljoen Turken in Europa voor hun grote Turkse leider gingen stemmen. De Belg was een maand niet meer verontwaardigd over de onterechte geldstromen van Vlaanderen naar de Walen want Koning voetbal is weer in het land. Soms gewoon leuk, maar meestal compleet krankzinnig. Het is tenslotte een spelletje met een bal, miljardentransfers en met heel veel geluk. Waarom is een WK voetbal voor de meeste mensen elke keer toch zo leuk? Omdat zelfs simpele marginalen, jonge hitsige pubers, suffe opaatjes, fanatieke huisvrouwtjes en hooggekwalificeerde voetbalfans eendrachtig zij aan zij supporteren. Langs de zijlijn geven ze elk hun eigen commentaar. Als de Rode Duivels maandag verliezen, dan kunnen ze allemaal één voor één uitleggen waar het mis ging. Waarom die spits die bal juist op de paal pleurde, of dat het volgens hen geen buitenspel was want dat de scheidsrechter een pel op zijn oog had of duidelijk omgekocht was. Dat het niet een gele maar een rode kaart moest zijn. We are Belgium, we are red!
En allemaal hebben deze voetbalsupporters het grootste gelijk. In de aanloop van zo’n wereldkampioenschap wordt de massa al maandenlang op voorhand opgehitst. De voetbalgekte slaat toe en er worden met bakken bier, wimpels, mutsen, pruiken, sjaals en vlaggen uitgedeeld. Jupiler bier heet ineens geen Jupiler meer, maar noemt zich nu Belgium…We are Belgium. Kinderen krijgen in de supermarkten plakboeken en wisselen Panini-voetbalstickers uit. Wekenlange op voorhand wordt er gediscussieerd over het Rode Duivels voetballied, het wel of niet meenemen van Naigolan of over de blessures van Kompany. Samen juichen, samen goal roepen, samen zingen, samen drinken en samen de boel afbreken. Gek hoe dubbel het kan zijn, dat mensen die vorige weken stakend achter de rode linkse vlag aanhuppelden en riepen dat de rijken moesten betalen, zich nu zonder problemen vergapen aan miljonairtjes die achter een bal aanlopen? Voetballertjes die gezwind zo’n Euro 400.000 per week verdienen! Geld dat jan modaal zijn hele leven niet bij elkaar gespaard krijgt. De nieuwe generatie brood en spelen gladiatoren, die als het even kan, met hun centen in Monaco of Panama zitten om de fiscus te ontlopen. In plaats dat ze mee het begrotingsgat vullen, zitten ze eigenlijk in de zakken van de belastingbetaler, dus in onze geldbeugel. Ook manlief zal maandagnamiddag, als de Rode Duivels hun eerste match moeten spelen, niet voor het tv scherm in de caravan weg te branden zijn. En dan heb je nog na elke match het oeverloze panelgeleuter en het uitmelken in allerlei napraat- en ontleedtelevisieprogramma’s van de beste voetbalstuurlui aan wal. Het is slecht weer aan de kust en de kampeerders exodus komt al vroeg in de namiddag op gang. Terug richting huis, naar de grootbeeld televisie, naar de eigen sofa, het Belgium-Jupiler bier binnen handbereik of naar de kroeg waar zij weer met zijn allen uit hun dak kunnen gaan. De vlaggen en wimpels laten ze hangen tot volgende week, of totdat de duivels eruit geflikkerd worden of misschien tot de finale op 15 juli!
Gelukkig moet ik maandag, als de camping weer leeggelopen is, het dronken geschreeuw van die zwart, geel, rood carnavaleske verklede dikbuiken met horentjes op hun kletskop, madammen met driekleur sjaals en mutsen op en de bijbehorende toeters en bellen op de camping niet aanhoren. Neem het van mij aan : Als je, in de weekend, de doorsnee ‘Belgische vaste staander kampeerder’ over deze camping ziet dwalen, dan lijkt het voor ons klontjesklaar: Het is duidelijk het voorspel van het einde van een beschaving.
WAT RIJMT ER OP STENT EN OP EEN FLUITJE VAN EEN CENT?
Als op zaterdagochtend om 10 uur de telefoon rinkelt en ik manlief vanaf het Universitair Ziekenhuis hoor zeggen, dat onze auto gestolen is, nijpen mijn darmen bij elkaar en moet ik de voorstuwende stressdiarree terug naar boven duwen. Er is hoegenaamd geen tijd om eerst die zenuwbagger te lozen.
Ik sommeer manlief dat hij moet blijven staan waar hij staat en dat ik onmiddellijk zijn richting uit kom gelopen. Gelukkig is het hospitaal maar een viertal straten bij ons verwijderd, dus hinkel ik de trappen af, schiet in mijn sandalen, negeer mijn opborrelende darmen en ren mij nog half aankledend de straat uit….
Wat vooraf ging!
Nadat we in de helft van maart van Tenerife terug thuis kwamen, sloeg de vakantiestemming onmiddellijk om. Niet alleen was er hier nog geen spriet zon te bespeuren, was het nog winterskoud en klaagde manlief van een knijpende druk in de borstkas als hij in dit Vlaamse winterklimaat een wandelingetje wou maken. Het zou wel verdwijnen als de temperaturen wat omhoog gingen …
Zoals alle vrouwen stilaan weten, komt een man met een handleiding. Alles gaat volgens hen vanzelf wel over, als je maar lang genoeg wacht! Niet dus..
Ik stuurde manlief dus zonder pardon richting kliniek en na controle bleek dat hij angina pectoris had, een toe geslipte ader. ‘Dus, mijnheer Vercauteren,het is nu woensdag, komt U vrijdagochtend zo vroeg mogelijk eventjes binnen. Voor ons dokters is dit ondertussen een routineklusje. Wij dotterden of steken een stent langs de lies of via de pols. U blijft een nachtje over en zaterdagochtend bent U weer een nieuwe, piesofkeek.’ Zal wel..
Alle hulp van vrienden of buren om hem naar het ziekenhuis en terug naar huis te brengen werden door manlief koppig geweigerd. Hij ging zelf met de eigen wagen naar de UZA en zou zelf die vier straten terug naar huis rijden. Ook mocht ik van hem, omdat ik al jaren niet meer gereden had de auto niet terug thuis zetten. Dus die ene nacht kon onze wagen gerust langs de baan blijven staan.
Donderdag hoorde ik rare geluiden in de badkamer. Toen ik de deur opende, viel ik midden in een SM scène. Manlief die met een been op het bad stond en met een tondeuze kreunend in zijn lies zijn schaamhaar uitroeide. ‘Maar schatteke toch, dat doen ze toch in de kliniek!’ ‘Nee, de boel moet er op voorhand af, aan mijn lijf geen polonaise!’. ‘Maar schat, er bestaat zoiets als ontharingscrème, op 3 tot 6 minuutjes kan je alle haar wegschrapen. Kom ga op het bed liggen’. Terwijl ik de crème overvloedig aanbracht, zei manlief dat het net slagroom leek. ‘Schatteke, nu moet je je niet teveel in een seksscène inleven, je stent zit er nog niet in hoor!’ Manlief bleef met een brede glimlach op het bed liggen en na een 6 tal minuten werd zo’n grijze Fellaini krullenbol zonder teveel problemen in een blinkende kale knikker Kojakcoupe herschapen. (Voor de generatie die Kojak niet meer kent: Kojak was een kale Mister Proper look -alike politieagent in een jaren 70 feuilleton.) Fluitje van een cent. En inderdaad wat er na de grote ‘schaamhaarverwijderaarstruuk’ overschoot..fluitje van een….
Dus manlief vrijdagochtend heel vroeg met de eigen wagen richting ziekenhuis.
In de voormiddag al een telefoontje: ‘De operatie was al gedaan, de stent steekt er in en moet je nu eens iets weten, ze hebben het verdorie langs de pols gedaan, lig ik hier nu met mijn blote kl…!’
Tijdens het namiddag bezoekuur opperde ik nog om alsnog onze vrienden te contacteren om hem af te halen, maar steenezelig hield manlief vol, dat hij niets meer wist van de verdoving en dat hij zelf naar huis ging komen. Ik moest hem op zaterdag zelfs niet tegemoet komen…hij voelde zich als herboren!
Dus eventjes opnieuw: Op zaterdagochtend rinkelde om 10 uur de telefoon en hoorde ik manlief vanaf het Universitair Ziekenhuis zeggen, dat onze auto gestolen was. Mijn darmen borrelden en ik moest de voorstuwende stressdiarree terug naar boven duwen. Er was hoegenaamd geen tijd om eerst die zenuwbagger te lozen.
Ik sommeerde manlief dat hij moet blijven staan waar hij stond, dat ik ofwel een taxi zou bellen of onze vrienden waarschuwen en dat ik onmiddellijk zijn richting zou komen gelopen. Gelukkig is het hospitaal maar een viertal straten bij ons verwijderd, dus hinkelde ik de trappen af, schoot in mijn sandalen en rende, mij nog half aankledend, de straat uit…Onze vrienden jammerenden samen met mij, dat het de dag van vandaag toch wel schandalig is! Het moest toch weer eens lukken, nu die auto voor één nachtje onbemand op straat stond, wat gingen we nu doen, want we hadden onze wagen nodig om de caravan te trekken. Pech, pech, ze zouden onmiddellijk in hun auto springen en richting UZA komen.
Ik was nog geen halve straat uitgesprint of de smartphone ging opnieuw. ‘Schatteke, heumm, heu, sorry, ik was verkeerd, onze auto staat er nog wel hoor, ik zag hem eerst niet staan, hij stond in de schaduw onder een boom en ik vond dat dit niet op de kleur van onze wagen leek …bel de hulpvrienden maar af.’
Ik had waarschijnlijk toen manlief naar het hospitaal verdween de mannenhandleiding niet goed genoeg bestudeerd en terwijl ik op de pot de zenuwen uit mijn lijf scheet dacht ik nog:
‘Dus wat rijmt er godverdomme op stent of op een fluitje van een cent…juist een chaotische, geopereerde, koppige vent! ‘
Sim, 14 juni 2018, Belgische kust, slecht weer Bredene aan zee
Wij zijn best tevreden met ons campingplaatsje in onze persoonlijke zandbak op 10 stappen van het strand en de knalblauwe Middellandse zee.
Links van ons staan Melanie en Michel. Twee oudere kampeerders, die kwamen aanrijden met de allerkleinste denkbare caravan. De man wilde die aangekoppeld aan de auto op zijn plaats in het zand manoeuvreren. De man had een tweeledige naam, of hij nu Bernard-Michel, Charles-Michel, of Louis-Michel heette, is ons ontgaan, maar zijn naam werd door het niet opvolgen van Melanie’s aanwijzingen, tot gewoon “Michel Non”, afgekort.
Ofwel had Michel-nog wat, zijn hoorapparaat uitgezet ofwel negeerde hij haar bevelen na zoveel huwelijksjaren bewust. Tot zijn ergernis kon hij toch nooit op goedkeuring rekenen.. “NON Michel, NON, à droite Michel” “Non Michel plus à gauche, NON !”. Met een vloeiende beweging duwde hij de caravan pal in het midden van de campingplaats. “Mais non Michel” Melanie was duidelijk niet tevreden met deze opstelling. “Michel terug eruit” De boel terug naar voren, draaien, terug naar achter. Non bleef Non ! Michel zweette als een otter. De auto loeide, stonk naar verbrande rubber en trok de caravan met patinerende wielen in en uit het mulle zand. Michel draaide de wielen in een halve bocht en duwde de caravan, met opstuivend zand terug naar achter recht de haag in.. “Non Michel en avant, à droitdroieete, Michel NON !!” Melanie werd wanhopig, de ganse camping hoorde haar brullen, alleen Michel negeerde haar en deed gewoon zijn zin. Plots draaiden de wielen van het rijdende bed zich vast in het zand . Noch met de auto, noch manueel was er nog enige beweging in te krijgen. Michel kroop uit de auto, overzag het omgeploegde rampgebied, haalde zijn schouders op, vermeed Melanie aan te kijken en zei grijzend, “Voilà !Melanie ça y est, le caravan reste ici”. Melanie had niets meer in de Franse pap te brokken..
Op het plaatsje achter ons staat een Duits echtpaar. De mega grote caravan en dito BMW, kunnen amper tussen de twee hagen die de campingplaatsen van elkaar scheiden. Nog een grotere caravan, was klaarblijkelijk in Duitsland niet te koop geweest. Zonder twijfel krijgen zij die grootheidswaanzin met de moedermelk mee ingezogen. De man roept vanuit zijn campingstoel orders aan zijn vrouw. “Als je de vuilniszak wegbrengt, neem je dan ook ineens de lege flessen mee” en ”schenk mij eens een echte Duitse pint bier in”. Het“Befehl ist Befehl” is zonder twijfel genetisch van overgrootvader, op grootvader, op vader en op zoon overgebracht. Het vrouwtje rent van links naar rechts. De omgeving ruikt ondertussen naar Bratwurst met Kartoffeln en op de tafel staat een fles Riesling wijn te wachten. Buiten het zure donkere brood, dat in een Franse supermarkt gekocht werd, is alles mee uit de Heimat geïmporteerd, want “bei uns ist alles besser” ! Als haar Obersturmführer na de maaltijd op de schlagers van Heino snurkend wegzakt, kan zij eindelijk vlug een hazenslaapje doen. Haar vakantie verschilt in niets met haar geterroriseerde Deutsche huishouden thuis.
Een goedbepakte wielertoeriste komt aangereden en claimt de plaats rechts van ons. Een mooie jonge, lieve Franse meid, alhoewel manlief vindt dat zij een joekel van een kont heeft. Wat haar, volgens mij, een hoop zadelpijn bespaart. Als ze eventjes later de hulp van manlief inroept om de stroomaansluiting te vinden, veert hij onmiddellijk recht om de redder in nood te spelen. Hij plugt haar elektrisch in en grinnikt, “voor sommige dingen heb je een man nodig hé?” Het Françaisje lacht wat verlegen terug. Hij volgt het opstellen van het iglo tentje op de voet. “waarom zet ze die tent nu in de volle blakende zon, terwijl ze binnen een uurtje in de hoek, schaduw van de boom heeft ?””Kijk alleen een paar teensletsen voor de tent en één handdoekje, dat is wat anders dan jouw volle kleerkast hé! Met een vrouwelijke sneer, toom ik zijn bemoeizucht onmiddellijk in. “Laat dat kind toch doen wat ze wil op haar eigen grondgebied en stop met je commentaar.” Hij rekt zich uit en gluurt tussen en over de haag, met het resultaat dat hij ’s avonds een kramp in zijn nek krijgt. “Juist goed”Ik gniffel en begrijp wel, dat nieuwe borstels weliswaar beter keren, dan dat er afgestoft moet worden met een oude grijze plumeau, maar hij moet nu ook weer niet overdrijven met de hulpvaardigheid en het mini machogedrag. Als ’s avonds de mademoiselle, haar doos ravioli warm maakt op haar éénpits gasbrandertje, is hij best tevreden met zijn oudere kokkin, die de caravan en voortent lekker naar ratatouille met lamsbout laat geuren.
Recht voor ons, bijna op het strand, staan er kleine huisjes, die in de maanden juli en augustus, voor astronomische bedragen verhuurd worden. In één van die huisjes zit een Nederlands gezin, met een tweeling van een jaar of 4. Twee Hollandse ettertjes die van ’s morgens tot ’s avonds huilen en gillen omdat ze hun zin niet krijgen. Papa heeft zich al snel in vakantiemodus gezet en laat mama alleen voor de dubbele opvoeding opdraven. De vlasblonde tweeling is alleen uit elkaar te houden, als ze al aan je voorbij zijn. Alle twee dragen ze een knaloranje voetbalshirt , de éne met Robbe en de andere met Van Persie op de rug. Beiden hebben ze een veel te grote knaloranje Brasilia 2014 pet op, een souvenir van het in juni gespeelde WK. Bij het éne broertje schuift deze pet steeds irriterend over zijn ogen, terwijl het bij de andere lijkt alsof ze boven op zijn oren vastgepind is, zodat hij op een mini menselijke versie van Djumbo de vliegende olifant lijkt. Op het strand gaat het huilen, stampen en gillen onverminderd voort. Er staan twee identieke emmertjes, gietertjes, autootjes en schepjes naast elkaar, maar toch lijkt het speelgoed van de andere helft veel leuker. Zij huilen omdat papa gaat zwemmen, gillen omdat, als ze met mama pootje baden er een golf tegen hun billen aankletst, en jammeren als de éne het emmertje van de andere dreigt af te nemen. Je weet niet meer wanneer het gillen van de pret overgaat in huilen om aandacht. Mama heeft een dik buikje. Ofwel heeft zij het vet van haar dubbele bevruchting er nog niet afgetraind, ofwel zit er daar al een derde krijser, in de startblokken, om na een maand of zes de bende lievertjes te vergroten. Papa ligt lekker onbekommerd te zonnen en laat het vaderschap aan zich voorbij gaan.
Als het ijscokarretje met getoeter en een geroep van “Chouchous, café,beignets aux pommes, glaces et boissons fraîches”hun richting uitkomt, gaan de twee vingertjes deze richting uit. Mama schudt nee. Het driftig stampen en huilen begint opnieuw. Papa draait zich gestoord op zijn andere zijde en slaapt verder. Mama opent snel een pak en eventjes is het stil als de twee bekjes synchroon op chocolade koekjes knabbelen. Je kan er je klok er op gelijkzetten als vroeg in de avond in hun bungalow het gekrijs opnieuw begint. Douchetijd voor de tweeling. Als ze even later allebei roze geboend in lichtblauwe pyjama’s op het terras van het huurhuisje,met de lego blokjes spelen, lijken het net twee engeltjes. Na tien minuten echter ontsnappen ze aan mama’s aandacht en lopen ze gillend, in het zand schuivend en met modder gooiend achter elkaar aan. Papa laat zich niet zien. Het vrouwtje wilde kinderen, hij wilde ze wel maken, punt. Mamaziet er moe uit. Ik weet wel zeker dat zij na veertien daagjes Franse kust met plezier haar twee-eenheid in de armen van oma en opa zal duwen, om dan eindelijk haar vakantiestress te verwerken, als puber-papa dan al haar aandacht niet opeist !
Als we van het strand komen, is de Franse juffrouw met de grote derrière opgekraamd en verliest de rechtse campingplaats voor manlief alle interesse.
’s Avonds komen er nieuwe campinggasten aangereden. Twee jonge Duitse vrouwen draaien hun kleine omgebouwde bestelwagen zonder problemen achterwaarts in het mulle zand. Zij stampen rond hun camper en vinden, zonder hulp van manlief, de elektriciteitsaansluiting. Twee geen heel jonge groene blaadjes meer, die niet van Mutti geleerd hebben, dat campinggasten, elkaar normaal een goede dag of een smakelijk eten toewensen. Ze gaan volledig in elkaar op en negeren de rond hun residerende omwonenden. Sarcastisch vermeld ik eventjes aan manlief, “dat hij nu zeker moet oppassen, met over de haag naar die twee onbeleefde zuurpruimen te gluren, want dat dit wel eens een dubbele stijve nek zou kunnen opleveren”.
Ik moet me echter geen zorgen maken, want beide Deutsche Freundinnen knuffelen elkaar en hebben totaal geen interesse in hetero mannen, en al zeker niet in een senioren exemplaar.
Sim, le Boucanet, Languedoc-Roussillon september 2014
Ik las deze ochtend in de krant dat de ex-directrice van de daklozenorganisatie Samusocial een ontslagpremie van E 280.000 eist.
Eventjes recapituleren: Deze socialistische graaimadame had zichzelf behoorlijk verrijkt met geld dat voor de daklozen bestemd was. Nadat dit jarenlange schandaal in de openbaarheid kwam, werd zij, overdekt met pek en veren, de grabbellaan uitgestuurd. Opgeruimd staat netjes, dachten de Belgen. Maar blijkbaar vinden zulke verdorven sujetten schaamteloos een advocaatje, die zonder rode kaakjes een graantje van een eventuele ontslagpremie willen meepikken. De schaamte voorbij…
Even straf vond ik het artikeltje in de krant over Mayeur.
U weet wel, deze PS ex burgemeester van Brussel, die samen met de gewezen Samusocial directrice allerlei fictieve vergaderingen bijeenfantaseerde en er zich rijkelijk voor liet betalen. Deze Mayeur opent een eigen consultancybureau met als hoofdactiviteit ‘financieel beheer en analyses’. Zou U door zo’n leugenbeest uw geldstromen willen laten analyseren? Wie weet wat voor fantoombedragen U mag ophoesten! Tenzij U natuurlijk zelf niet helemaal recht in de poenschoenen staat en U bewust zo’n jokkebrok opzoekt om de centjes onder de belastingsradar te houden.
En dan hebben we nog die Gentse ex bankdirecteur Piqueur, die grote sier hield met het kapitaal van zijn nietsvermoedende Optima bank spaarders. Hij zou, volgens de rechtbank, 20 miljoen euro, waarmee hij destijds akkoord was als garantiestelling, van zijn persoonlijk vermogen aan de failliete bank moeten terugstorten. Hij reageerde heel teleurgesteld. Hij betwijfelt, zonder ook maar iets van plaatsvervangende schaamte, dat hij zijn eigen appeltje voor de dorst ook maar ooit zal terugstorten…
Maar de kers op de graaicultuur- taart kwam toch van onze noorderburen. Plots stond er in de krant dat de topman van de ING bank, Ralph Hamers, een salarisverhoging van 50 procent kreeg. Hij bleek volgens de gangbare normen heel erg onderbetaald te zijn in vergelijking met andere banktopmannen. Van zo’n luttele 2 miljoen euro, zou zijn loon eventjes tot 3 miljoen euro opgetrokken worden. Het was zelfs schandaalnieuws op alle Belgische journaals. Hoe gaat dat dan in zijn werk? Stond de ING Hamers dan tussen zijn bankiersvriendjes op het green van de golfclub een balletje te slaan en kwamen dan de verhaaltjes los? Zei één van zijn golfmakkers dan tussen neus en lippen, dat hij straks na het partijtje niet kon nablijven, omdat zijn dochter 18 werd. Dat hij de 350 genodigden niet mocht laten wachten. Dat hij aan zijn echtgenote beloofd had om nog langs de Porche-boer te gaan en dat hij het roze cadeautje voor zijn jarige dochter eigenhandig moest voorrijden. En ach, dat hij toch ergens met die bonusmiljoenen moest blijven. Luisterde Hamers ademloos naar de verhalen van zijn andere golfgabber, die hem vertelde dat zijn vrouw de vakanties in hun Toscaanse wijnkasteel meer dan beu was. Dat hij volgende week eventjes naar Malaga overwipte om er een villaatje te kopen, omdat hij toch ergens die gratificatiemiljoentjes aan moest uitgeven. Vond die ING topman plots dat hij heel sterk ondergewaardeerd was?
Hoe begint men aan zo’n onderhandeling? Hamert Hamers telkens, bij elke bestuursvergadering, op dit feit? Legt hij uit, dat hij datzelfde jaar zo’n 1000 administratieve ING krachten buiten gekegeld heeft en dat dit een flinke slok op de loonsborrel scheelt. Dat hij er misschien nog een honderdtal gaat uitflikkeren, want dat de simpele spaarder via internetbankieren toch alles zelf doet en hiervoor zelfs nog wat aan de bank betaalt. Dat er dan misschien voor hem nog wel ergens een salarisverhoging inzit? Bespreekt de Raad van Bestuur dan een mogelijke aanpassing van de gebruikelijke 2 procent? En wie laat dan het bommetje vallen dat de topman wel 50 procent aanvulling zou verdienen? Hamers zelf? Enfin bravo voor de Nederlanders. Door de publieke, maatschappelijke en politieke reacties in allerlei kranten, op Facebook en op Twitter, heeft men dan toch beslist om Ralphje zijn huidige loon niet met de helft op te trekken. Hij mocht op het aambeeld hameren zoveel hij wou. De ING aandeelhoudersbeslissing kwam zelfs op de Vlaamse televisiezenders en werd door licht smalende nieuwsankers voorgelezen. Als zulk graaischandaal door onze noorderburen de kop ingedrukt wordt, moeten de Belgen hier dan geen lesjes uit leren?
Ik kan me voorstellen hoe bedrukt deze ouderwetse graaitopman zich gevoeld moet hebben, toen hij ’s avonds thuiskwam. Rukte hij, vol woede, de brochure over de Venetiaanse pallazio’s en de Toscaanse wijnkastelen uit de handen van zijn echtgenote? Belde hij, vol nijd, naar de Malaga projectontwikkelaar om zijn planning op hold te zetten en verscheurde hij de 450 uitnodigingen voor de viering van zijn riante opslagje…
De schaamte voorbij..
Ik stel voor, dat wij bij al deze schaamteloze graaidieven, vermits het toch een hype is, de wangetjes diep purperrood tatoeëren. Voor het leven getekend met een schaamblos!
Sim, met schamel pensioentje na 40 jaar werken. Edegem 20/3/2018
Hebben jullie maandagavond ook de aflevering van ‘POLITIE 24/7’ op één gezien? Het is een realityreeks over het reilen en zeilen bij de Antwerpse politie.
Het geeft een goed beeld van hoe en wie er allemaal met onze veiligheid bezig is. Voor ons is er iets te weinig ‘law and order’- werk en we storen ons een beetje aan het pampergeleuter, maar misschien is dit wel het resultaat omdat het politieapparaat weet dat ze gefilmd worden. Maandagavond schaterde ik me bijna van de sofa! Een jong studentenmeisje had door haar badkamerraam aan de overkant van de straat een masturberende exhibitionist bezig gezien. Ze was geschrokken en had prompt haar moeder om raad gebeld. Die raadde haar aan onmiddellijk de Antwerpse politie te bellen. Twee vrouwelijke agentes kwamen ter plaatsen om het meisje gerust te stellen en een proces verbaal op te maken. Ze vroegen om een mogelijke beschrijving van die masturberende ‘lullevent’, was hij jong, was hij oud en welke kleding hij aanhad.
En toen kwam de vraag: ‘Kan U zijn geslachtsdeel voor ons beschrijven?’ Het meisje schokschouderde en trok haar neus in een rimpel. ‘Neen, ik was erg geschrokken, zijn broek hing ergens onderaan en ik heb direct de overgordijnen toegetrokken!’ ‘Ja, maar de beschrijving van zijn geslachtsdeel kan wel van belang zijn, als we die exhibitionist nog eens ergens op heterdaad betrappen’, reageerde de politieagente.
Hoe beschrijf je het geslachtsdeel van een masturberende man? Zeg je dat zijn penis groot en dik was en fier rechtop stond tijdens het rukken? Had hij een verfrommeld garnaalpiemeltje dat moeite had om klaar te komen of had zijn jongeheer de vorm van een banaan met een besneden knikje om achter het hoekje te schieten? Was het schaamhaar van die viespeuk blond, ros of grijs of had hij een zwart Afrikaans kroezelkopje? Had hij van die weggeschoren haarloze glimmende biljartballen of had hij zulke lange zwierteelballen die bijna tot tussen zijn knieën schommelden?
Neen, het meisje schudde haar hoofd, ze had alleen zijn op en neerbewegende hand gezien…Een wat volwassen vrouw zou het badkamerraam openen en geroepen hebben: ‘En lukt het, of moet ik een beetje komen helpen?’ Gegarandeerd was die rampetamper zijn hoogtepunt volledig verstoord geweest en zou zijn leuter dan in zijn hand verschrompeld zijn.
Maar zulke openbare zedenrukkers weten meestal hun slachtoffers heel goed uit te kiezen, hun prooien moeten schrikken en dat is voor hun de ultieme kick!
De twee politieagentes bleven bij de studente nog wat kwebbelen, vroegen haar of ze eventueel slachtofferhulp moesten inschakelen om efkes te praten, dit alles waarschijnlijk om de gefilmde opnametijd vol te krijgen… Enfin wij hadden goed gelachen en vonden deze aflevering grappiger dan alle komische Gaston en Leo herhalingen en humoristische pogingen die er de laatste tijd op de televisie te zien waren.
Dinsdagochtend stond manlief onder de inloopdouche. Toen hij zich begon af te drogen, heb ik mezelf op schaamhoogte geposteerd. Hij bekeek me wat vragend: ‘Wat ben jij aan het doen?’ Ik verzekerde hem, dat als hij later eventueel tijdens een Alzheimerlight moment, met zijn broek op zijn enkels, ergens ten velde zou rond strompelen, ik dan toch tenminste zijn handeltje zou kunnen beschrijven.
Hij schaterde het uit en de waterdruppeltjes wipten van zijn machinerie. Terwijl hij zijn onderbroek omhoog hees zei hij: ‘Zo’n plezante zottekes, zoals jij, maken ze de dag van vandaag niet meer hoor!’
Ach ik geef grif toe dat mijn eerste mirakel volledig de mist ingegaan is. Ik die dacht dat er geen Goden, godsdiensten, graaipolitici en criminelen meer zouden zijn, moest zelfs de dag nadien spijtig genoeg vaststellen dat de wereld onveranderd was gebleven. De kranten stonden vol artikels over de losgeslagen advocatuur. De ene sensatiezoekende advocaat stelde zijn boek voor, waarin hij beschreef hoe hij hopelijk de Belgische numero uno kelderkindermoordenaar Dutroux vervroegd zou proberen vrij te krijgen. De Belgen steigerden. De schrijvende jurist schrok van de burgerreactie en vraagt nu bescherming, waarschijnlijk nog betaald door de belastingbetaler. Een andere spektakelraadsman trachtte, op de eerste dag van het proces tegen een mislukte laffe bommengordel- terrorist, een echte bom te leggen onder deze rechtzaak, door vrijspraak voor zijn cliënt te eisen door procedurefouten. Heel België gonsde van verontwaardiging. De advocaat schrok vervolgens omdat hij openlijk uit alle hoeken, zelfs van de minister, kritiek kreeg en er haatberichtjes in zijn mailbox binnen vielen. Wat had die man nu verwacht dat heel het land zijn, uit wanhoop uitgeplozen, foutrapportje met applaus zou onthalen? Het procedurefoutadvocaatje reageerde verbolgen van op zijn vakantieadres. In welk skioord en op wiens kosten deze jurist nu ergens van de bergen afskiet is niet meegedeeld, want volgens zijn eigen zeggen verdedigt hij de terreurgozer gratis en voor niets??? Hij wappert nu met het zinnetje “scheiding der machten” en hoopt met zijn roem en glorie aandachtzoekende daad nu opgenomen te worden in het rijtje van de meest vermaarde advocaten! Ik denk echter dat hij een totaal verkeerd cliënteel gaat aantrekken…
Enkele uren later gonsde de nieuwsberichten opnieuw over de Brusselse Partie Socialistenschepen. De ex schepen van informatica had een miljoenenconsultancycontract voor een vzw Gial opnieuw voor onbepaalde duur ondertekend. De directeur van dit vzw informaticabedrijfje, had zichzelf als zelfstandige ingeschreven en incasseerde met deze socialistische overeenkomst al 18 jaar lang, 1000 Euro per dag. Voor jullie, die nu denken dat ik het verkeerd opgeschreven heb zal ik het eventjes herhalen. Al 18 jaar lang, zond deze zelfstandige CEO, van deze Vereniging Zonder Winstoogmerk, elke dag een factuurtje van plus minus 1000 euro naar de stad Brussel!! Als jullie weten dat diezelfde socialistische partijen al jaren zogezegd ijveren voor de arbeider, voorvechters waren voor onze lonen en pensioenen, en nu ons nog steeds willen laten geloven dat zij er voor de werkmens zijn, dan vraag ik mij af of deze vrouwelijke Brusselse schepen nog wel enig realiteitszin heeft als zij komt vertellen dat zij dit toch een billijke vergoeding vindt…In ons land moet een doorsnee gepensioneerde, een invalide of een werkmens rondkomen met zelfs minder dan 1000 Euro, per maand! En dan moeten we op dit inkomen nog een flinke belastingaanslag betalen om zulke koekoes te onderhouden! Hebben politici totaal geen notie meer van wat er in de wereld gebeurt of leven die soms in een ander universum?
Ik las daarstraks een hele goede quote van Marc Twain op facebook: Politici en pampers moeten regelmatig vervangen worden en steeds voor dezelfde rede: SHIT.
En als genadeslag voor mijn eerste mirakel, zag ik op TV, dat de huidige paus, Paus Paulus VI nog dit jaar heilig gaat verklaren! We spreken hier van de paus die tussen de jaren 60 en70 abortus en anticonceptie, zoals het condoom verbood. Die man heeft bloed aan zijn handen. Hoeveel meisjes werden door zijn kronkel naar engeltjesmaaksters doorgestuurd? Hoeveel HIV- en Aidsslachtoffers heeft die op zijn geweten? En zo’n sujet gaat de katholieke kerk heilig verklaren. Moet men om heilig te worden verklaard niet één of ander mirakel of wonder verricht hebben? Natuurlijk zal men wel weer één of andere non vinden, die komt getuigen dat haar borstkanker volledig verdwenen was omdat zij een nacht met het fotootje van die jandoedel op haar borst geslapen had. Of een priester wiens prostaatvergroting daardoor miraculeus gekrompen was, waar hij het fotootje tijdens de slaap neerlegde, laat ik aan jullie verbeelding over. ’t Zal er zalig worden op die wolk daarboven met Moeder Theresa en al die heilige rakkers…ik wou de a nog vervangen in een u, maar misschien zijn er een aantal bij die hun wiwi nog nooit hebben durven aanraken.
Enfin, ik ben volledig goddeloos en als ik ooit bemerk dat God, hij of zij wel echt zou bestaan, dan zal ik er met de meest grote bocht omheen lopen. Ik houd hij of zij verantwoordelijk voor minstens de helft van alle beschreven shit in dat horrorbijbelboekje. Als je de ogen toeknijpt voor alle onheil, onrust, honger, ziekte en oorlog in de wereld, dan vind ik dat je een enorme rotvent of een hufterin moet zijn om er de facto nooit iets aan te veranderen.
Dus als mijn eerste mirakel al geboycot werd, denk ik niet dat er spijtig genoeg een tweede poging in zal zitten.
Sim, 20 februari 2018 Costa del Silencio, Tenerife
Ik las deze week in de krant dat de Kerk het 70ste mirakel van Lourdes aankondigt. Een zwaar invalide rolstoelnon zou in 2008, na het bidden in Lourdes voor het beeld van de maagd Maria, een warmte in haar lichaam gevoeld hebben. Zij gooide haar medicatie over de haag, flikkerde haar rolstoel in de hoek en zou plots op miraculeuze wijze genezen zijn verklaard! Eigenaardig dat dit mirakel nu weer juist bij een non terechtkwam. Ik denk dat ze de bankgegevens van deze kloosterlinge eens duchtig moeten uitpluizen want dat er voor 2008 wel ergens een pauselijke Vaticaanbedragje tussen de overschrijvingen te vinden zal zijn met de opmerking ‘mirakelstunt’!
Hoe kan je aan al die miljoenen, sinds hun jeugd geïndoctrineerde kaarsjesdragers, die jaarlijks wanhopig in Lourdes om genezing komen bidden, uitleggen, dat die Heilige Maagd er zomaar willekeurig eentje uitpikt om wat mee te experimenteren? De kans dat ze juist haar genezend oog op jou zou laten vallen is nog miljard keer kleiner dan dat je ooit met de loterij de euro-millions zou kunnen winnen.
Moest ze nu al de gehandicapten, invaliden of zwaar zieke mensen, die dagelijks op een brancard voorbij het plaasteren beeld geduwd werden, in een rolstoel biddend voorbij reden of op krukken door dat geïmproviseerde grotje strompelden, daadwerkelijk genezen hebben, dan zou je maar juist van een mirakel kunnen spreken. Als ze effectief, uit deze biddende menigte, nu het 70ste geval van ziekenfonds- en invaliditeitsoplichters, denkbeeldige zieken en hypochonders had kunnen halen dan mocht de katholieke kerk volgens mij ook mirakels aankondigen. Maar nu, om de zoveel jaar en tussen de miljoen bezoekers eens een genezend bedevaartmirakel uitlokken, dat is toch peanuts! De kaarsen- wijwater- en heiligenbeeldjesverkoop brengt wel geld in het katholieke laadje, maar mensen willen toch ook na hun investering wat meer resultaat zien! Behandelt die (Onze) Lieve Vrouw Maria alleen lichamelijke klachten of kunnen ook gewezen misdienaartjes, met een verkrachtingstrauma, haar hulp inroepen? Wat gaat er dan door haar heen als zo’n pedopriester-, misbruikpastoor- of kleuterneukerbisschopslachtoffer, samen met zijn brandende kaars en zijn gebed ook eventjes zijn verhaaltje in het namaakgrotje aan moeder Maria komt doen? Gaat ze die, voor het leven getraumatiseerde verneukte mensen ook helpen of gaan er nu bij haar allerlei alarmbellen af? Krijgt zij het plaasteren koud zweet als ze aan haar eigen zoon denkt, die zo’n 2000 jaar geleden ook ineens zulke wartaal begon uit te kramen? Dat hij de vrucht was van een onbevlekt ontvangen maagdelijke moeder en een goddelijke spermatozoïde, dat hij water in wijn kon veranderen, dat hij brood uit de bomen kon pukken, dat hij met de vissen kon praten en dat hij over water kon lopen. Zulke onzinverhalen waren natuurlijk een pak cooler, dan aan zijn vrienden te moeten vertellen dat hij een bastaard zoon was van een overspelige ontrouwe timmermansvrouw. Misschien dat haar zoonlief tijdens zijn kinderjaren ook wel iets dergelijks meegemaakt had!
Als je in de wereld om je heen kijkt en beseft wat er allemaal gebeurt, zijn er dan nu in de 21e eeuw nog mensen die daadwerkelijk geloven dat er op één of andere wolk een heilige familie huist? Dat die goddelijke bloedverwanten alles zien en iedereen horen en er blijkbaar een sadistisch genoegen in te scheppen om de mensheid zo te zien aanmodderen. God, Allah, Jehova of hoe ze ook mogen heten, vinden het klaarblijkelijk meer dan goed dat al die gelovigen, elkaar de kop inslaan. Ze vinden het blijkbaar heel amusant dat er ergens ver nog zo’n clubje is dat constant tegen een muur loopt te klagen en dat een andere vereniging minstens één keer in hun leven toertjes rond een steen moeten lopen. Ze vinden het allicht best grappig dat nog een ander team wanhopig de plaasteren beelden in Lourdes, Fatima of Scherpenheuvel aanbidt. Of het goddelijke beeld nu op een sokkel staat, aan een kruis hangt of totaal niet uitgebeeld mag worden, mensen brengen nog steeds bakken geld en goud naar al deze sprookjescharlatans om toch maar gehoord of genezen te worden of om straks zeker te zijn van een plaatsje in het denkbeeldige hiernamaals.
Dus nu genoeg gekakel over dit Lourdesmirakel.
En daarom nu het eerste mirakel van Sim!
Straks ga ik slapen en als ik dan morgen mijn ogen open, zal de wereld er hopelijk totaal anders uitzien. Er zullen geen goden, godsdiensten, hemel en hel meer zijn, geen pedofielen, geen criminelen, geen graai- en kakelpolitici, geen klootjesvolkpresidenten, geen tirannen, geen godsdienstterroristen, legers en soldaten. Alle kerken, moskeeën en synagogen zullen in concertgebouwen, scholen en jeugdopvangcentra veranderd zijn en bedevaartsoorden worden aqualands of pretparken. Iedereen, zelfs de zwaarst geïndoctrineerden , zullen eindelijk beseffen dat ze maar één leven hebben waar ze ten volle van moeten genieten. Dat, at the end, gedaan ook daadwerkelijk gedaan is. Dat we elkaar na de dood nooit meer zullen terugzien, dat er geen zieltjes naar de hemel opstijgen, dat er geen reïncarnatie bestaat en er ginds boven geen 72 neukmaagden meer wachten!
Sim, 14/2/2018 Costa del Silencio
Ik ben benieuwd naar morgenvroeg! Als mijn eerste mirakel een succes blijkt te worden, dan gooi ik er daarna misschien een tweede tegenaan…
VLAAMS TELEVISIEAANBOD VOOR GEESTELIJK GESTOORDEN...
Kunnen jullie nog een drol leggen zonder je smartphone, Instagram, Facebook of Twitter te controleren? Doen jullie ook telkens mee als er weer eens een nieuwe hype op het internet circuleert? Bv een emmer ijsklontjes over het hoofd kappen, een wasgeltablet in je mond laten smelten of zoals nu recent, een hele hete peper in je mond nemen? ? The Eat It or Wear It Challenge. 2. Try Not to Laugh. 3. The Whisper Challenge. 4. Speed Drawing. 5. Touch My Body. 6. Chubby Bunny. 7. Innuendo Bingo. Zijn enkele vorige hypes die op het internet circuleerden. Jullie deden toch allemaal mee? Zijn jullie nu niet alleen aan alcohol, drugs en seks verslaafd maar tevens volledig in de ban van jullie telefoontje, zodat jullie, Tournée minerale, een maand zonder vlees of een maand zonder zeuren en klagen prachtige initiatieven vinden? Of wachten jullie massaal op een technologische expert of een IT intellectuele nerd die alle verslavende app’s eventjes, voor jullie, voor een paar weken kan blokkeren, omdat de demarche niet uit jullie eigen hersens opborrelt?Houden jullie je werkelijk bezig met al dat infantiel gedoe? Maken jullie ook nog massaal foto’s en filmpjes, die dan op kleuterniveau bewerkt worden? Niet moeilijk dat televisiemakend Vlaanderen denkt dat wij een bende geestelijk gehandicapten zijn. Nu zenden ze al jaren herhalingen van herhalingen uit en trakteren ze ons telkens weer op opnieuw gerecycleerde programma’s! Soms worden, alle onder contract betaalde, Bekende Vlamingen opgetrommeld om onverstaanbaar door elkaar roepend en hysterisch lachend, zichzelf of elkaar te amuseren. Ze hebben tegenwoordig zelfs het lef om aan de kijkers te vragen om zelf enige plezante mail of You Tube filmpjes door te sturen. Al deze recyclageprogramma’s worden dan aan elkaar geleuterd door één of andere van het schab afgehaalde presentator of een stand up nieuwkomertje. Nog eventjes en ze beginnen aan de zwart/wit fragmenten van de jaren vijftig. Misschien dat ze voor de dementerende rusthuistelevisiekijkers, snel voordat deze de pijp uitgaan, nog ‘Schipper naast Mathilde’ kunnen inkleuren en als nieuw uitzenden.
Wat denken die televisiezenders van hun kijkers, als ze een programma maken met een paar idioten, die ze in een Big Brother huis opsluiten en waar een kluitje onderontwikkelde uit balans geraakte comakijkers zit te loeren hoe deze randdebielen, eten, slapen, zich wassen, douchen en zelfs masturberen.
Al meer dan 25 jaar broeden scenarioschrijvers op ‘Thuis-en Familiesoaps’. Alles is de revue al gepasseerd. Huwelijk, geboortes, overspel, incest, pedofilie, transgenderproblematiek, moord en doodslag, waarbij je eigen familie toch uit een clubje saaie triestige stameltypes lijkt te bestaan. Begrijpen jullie ook, dat er mensen zijn die al meer dan twintig jaar, elke dag opnieuw, naar dezelfde soaps kijken. Ze kennen de ‘C-soapacteurtjes-would be- Bv’s’ beter dan hun eigen moeder, broer, oom, tante of neefjes. De soapfanclub kan zelfs met hun televisiefamilie een dagje in één of ander pretpark doorbrengen of voor een weekje op een georganiseerde cruise wegvaren!
Hoe wanhopig kan je zijn, als je een televisiezender een partner voor je laat uitzoeken in programma’s als ‘Boer zoekt vrouw’ of ‘Blind getrouwd’?
Nog verder gaan de kijkcijferzoekers om bestaande koppeltjes op een ‘Temptation island’ te droppen tussen strakke-tieten snollen en fors gebouwde bodybuildertypetjes, die als verleiders, op een paar wilde avonden, de boel uit elkaar moeten neuken.
Hoe mediageil kan je zijn om aan zulke uitzendingen deel te nemen? Hoe krijg je de mensen zo gek? De kijkers die zich met zulke programma’s verkneukelen, zijn toch regelrechte ordinaire voyeurs?
En op alle zenders klutsen, mixen, bakken en braden de kookgoeroes de klok rond.
Niet moeilijk dat de jeugd het stilaan voor bekeken houdt en lachend Netflix enz binnenhaalt.
Enfin, ik wil maar zeggen, het gaat overal van kwaad naar erger: welkom in de kleutermaatschappij!
Als de passaatwinden hier weer over de Teide denderen en de palmbomen aan de Costa del Silencio heen en weer schudden, zodat de papegaaiennesten er bijna uitschudden, rijden wij meestal naar het meestal windstille, Los Cristanos of Playa de las Americas om op een terrasje mensjes te gaan kijken. Het is overduidelijk het ‘seniorenoverwinteringsseizoen’. Overal wandelen gebruinde grijze koppetjes. Buiten een paar dikbuikige Britse zonzoekers is het overgrote deel van de promenadewandelaars de gepensioneerdenkaap al ruim voorbij. Nu schuifelen meer dan 75 jarige piraten, antieke versies van de Jack Sparrow/Johnny Depp look alikes, met onder hun schipperspet zo’n uitgerafeld grijs staartje, de armen en benen volledig vol getatoeëerd met ankers, papegaaien en schepen, stapje per stapje voorbij. Naast hun lopen de zongedroogde oude besjes, met de aan één kant weggeschoren roze, blauwe en groengeverfde haren. Jullie lezen het goed! Roze, blauw en groen! Het purpergespoelde, gepermanente oude wijven kapseltje is volledig uit de mode. Wat later zie je deze, van chocoladebruin leder geworden dametjes, in monokini met reetveter tangaslip, zich met zonnebrandolie insmeren liefst met hun voorkant naar de wandeldijk gericht, zodat de wandelaar zich kan vergapen aan hun borstjes die permanent naar hun zandtenen wijzen. Ze laten zich dan neerzakken op het strandstoeltje naast hun man, die met een buik als de Mont Saint Michel op het ligbed ligt te ronken. En dan heb je nog die bende, het in de breedte uitgedijde Britse crapuulvolkje. Nu heb ik zelf geen strak afgetraind mager lichaam meer, en een groot aantal vriendinnen heeft een senioren matje meer, maar er is wel degelijk een groot verschil tussen wat overgang- en oudere leeftijdsvet dat blijven vaststeken is en de obesitas kilo’s, die deze, meestal nog jonge mensen al met zich meeslepen. De meeste zijn jonge vrouwen of een iets oudere generatie, in de steek gelaten, waarschijnlijk alimentatieparasiterende ladies. Ze zijn moddervet en vol gekliederd met Chinese inkttekeningen. In vol ornaat waggelen ze over de promenade. Dit soort troela’s heeft blijkbaar nooit last van plaatsvervangende schaamte als ze zich zo in hun half blote flikker aan een restauranttafeltje, tussen de eters, laten neerploffen. Ze zijn misschien nog in de veronderstelling dat ze een Spaanse kelner kunnen versieren en ze roepen de mannen aan met: “Hé lovely boy, of handsome”. Ze kappen zich vol met English breakfast, halve liters bier, glazen sangria en torenhoge smeltende ijsjes. Ze dragen veel te krappe shorts waarvan de rits steeds een stukje naar beneden open gekropen is en de knoop bovenaan op springen staat. Hun spaghettiband-shirtjes spannen dapper rond het vol gekraste fort. Soms lopen ze bijna half naakt tussen de wandelaars, met alleen een bikinibovenstukje dat amper de voorgevel bedekt. Ze pronken met een mini, minirokje, dat vooraan steeds naar beneden getrokken wordt. Je hoort en ziet de monsterbillen met roodmakende smetsmakken tegen elkaar wrijven. Naast hen loopt dan soms zo’n volledig T-shirtloos mannekesblad met een Nainggolan-kapsel wat verveeld rond te schuifelen. Heel deze uitmonstering is louter en alleen om, de anders in Engeland, volledig bedekte tatoeages nu eindelijk te kunnen showen. Voelt het ook niet een beetje als exhibitionisme, als bij de seks, van op zijn borst of armen steeds opnieuw die vier à vijf getatoeëerde kinderennamen je aanstaren. Wat gebeurt er dan, als je de naam van je geliefde op je armen, borst of rug liet in inkten en de romantiek plots overwaait? Laat je dan de boel weg laseren of vind je het wel kunnen dat je nieuw lief telkens bij een wipbeurt met je ex geconfronteerd wordt? Dat neukt tot niet prettig, denk ik dan maar. Dat de UK er nog steeds niet aan gedacht heeft om zo’n club vol getatoeëerde vette vrouwtjes naar het IS-front te sturen, de vijand ging gillend lopen, zonder ook maar één schot te hebben gelost. Als dan straks zo’n verloofde of man van zulk vol getekend mini nijlpaardje voor de rechtbank moet verschijnen omdat hij grensoverschrijdende smsjes stuurde en zijn hand op een strak lelieblank(leliewit moet men nu in Nederland schrijven en zeggen!) knietje van één of andere #Metoo secretaresse gelegd heeft en er zachtjes in geknepen heeft, moet zo’n rechter deze man dan niet begripvol vrijspreken?
Ach ik denk dat dit jaar de meeste mannen niet meer reikhalzend uitkijken naar de Oscaruitreiking. Vorige jaren zag men de, toen nog niet tot het #metoo-besef gekomen, actrices half naakt over de rode loper schrijden. Doorkijkbloezen, met extra donkerbruin gekleurde tepels, die als gedroogde pruimen door de tule moesten piepen, waren bijna het verplichte uniform. Vrouwen met décoltées tot aan hun navel, die naargelang ze ronddraaiden, opbolden zodat je zonder veel problemen de linkse of de rechtse silicone borst tot aan de oksel zag heen en weer wiebelen. Actrices, met bovenaan zedig toe geknoopte lange jurken, met een split tot aan het middel, die in de juiste windrichting gingen paraderen, zodat één kant vrolijk opwaaierde, zodat ze eventjes vol geacteerde paniek hun onderbroekloze blote miejol lieten zien…Het zal dit jaar heel wat anders zijn! Alle carrière jaagsters en blauwtjeslopers gaan nu één voor één, in hoofdloze zwarte boerka’seen statement maken. Begrijp me goed, ook ik vind dat doorgedreven grensoverschrijdend gedrag dat zelfs tot verkrachting leidde, ontoelaatbaar is. Maar eerst je carrière horizontaal omhoog werken en dan nu je hersens pijnigen wie je alsnog na zo’n 20 à 30 jaar als mogelijk bijna seksueel overschrijder kan opvoeren, is een ware heksenjacht. Ik begrijp alleen niet goed waarom zo’n #metoo slachtoffer eerst twee à drie decennia wacht om de boel openbaar te maken?
Sim, Tattoeloos, Costa del Silencio, Tenerife 28/1/2018
Toen ik hier op Tenerife uit een Spaans wit huisje enkele flarden van een stuk van Tchaikovsky hoorde, moest ik onmiddellijk terugdenken aan mijn pa.
Mijn vader hield van klassiek. Hij was een hardwerkende socialistische atheïstische plaatslager. Een ganse dag blutste hij onder voordurend gebonk gedeukte auto’s uit. Maar als hij ’s avonds thuis kwam, kon hij al zijn lawaaistress wegwerken met klassieke muziek. Van het moment dat de naald op de plaat neerdaalde, transformeerde hij in een armenzwiepende dirigent. Zijn lievelingsplaat was de Ouverture 1812 van Tchaikovsky. Een muzikale veldslag tussen Rusland en Frankrijk en die de uiteindelijke Russische overwinning op het leger van Napoleon vertelde. Telkens het meest opzwepende stuk zou beginnen riep hij: “Luister, luister, nu spelen ze de Marseillaise samen met Russische Volkslied en hoor je ze, hoor je de kanonnen?” Telkens opnieuw, elke keer dat de elpee op de platendraaier gelegd werd, kwam de vraag: “Hoor je de kanonnen?” Minstens één keer per week schalde de ouverture door de woonkamer. Tot ik, toen een 15 jarige tiener, op een dag gehaast de living in kwam hollen en mij wildenthousiast in de sofa liet neerploffen. Ik had niet gemerkt dat de platenhoes inclusief de Ouvertureplaat op de zetel lag, klaar om op platendraaier gelegd te worden. Krak, de ene helft van de elpee noemde nu 18, terwijl de andere helft 12 heette. Krak, en samen met de plaat dacht ik dat ik het hart van mijn vader hoorde breken. Zijn lievelingsplaat in stukken uit elkaar. Ik voelde me zo schuldig dat ik wel drie dagen aan een stuk huilde en snufte. Van mijn zondag heb ik toen onmiddellijk een nieuwe uitgave van Tchaikovsky’s 1812 gekocht, maar het was niet meer hetzelfde. Mijn vader lachte mijn schuldgevoel weg en draaide vanaf dan de elpees van Im Weissen Rössl am Wolfgangsee, Het land van de glimlach, Doris Day en Nat King Cole grijs. Maar zelfs nadat mijn pa de revolutie van vinylplaten naar de eerste rechtopstaande bandopnemer met van die megagrote spoelen naar de kleine cassetterecordertjes had meegemaakt en hij voor zichzelf uitgemaakt had, dat zijn lievelingsliedje nu ‘Non rien de rien, van Edith Piaf’ was, bleef ik, waar ik ook in Europa was, in allerlei platenwinkels naar die unieke uitvoering van de Ouverture van 1812 zoeken. Op rommelmarkten in Amsterdam, in Londense muziekwinkels, in Franse supermarkten, zelfs op Spaanse tweedehands toestanden zocht ik tussen het toen slinkende vinylaanbod. Na een tijdje was hij in het bezit van 4 elpees, met 4 verschillende orkesten en 4 verschillende dirigenten, maar de kanonnen zwegen. Er was geen kanon meer te horen. En nu ik dit stukje neerschrijf en via het internet op onderzoek uitga, nu vind ik verdorie die lang gezochte uitvoering! Voor diegenen die het willen beluisteren. Kopieer en plak de volgende site op jullie browser en denk daarbij aan een 40 jarige man, die als een hartstochtelijke dirigent te keer ging en het verhaal telkens weer vol overgave aan zijn dochter vertelde. En ergens onderweg, als je heel goed oplet, hoor je Pierre roepen: “Nu begint de veldslag, de kanonnen, hoor je de kanonnen!”
Mijn pa stierf in 1988, nu zo’n 30 jaar geleden, amper 64 jaar. Ik mis hem nog steeds.
DE ANTWERPSE BURGEMEESTER BART DE WEVER WOENSDAGAVOND MET SPOED NAAR HOSPITAAL!
Woensdagavond werd de Antwerpse burgemeester Bart De Wever met spoed in het ziekenhuis opgenomen, want ………hij heeft zich een breuk gelachen!
Als het Antwerpse stadhuis niet in renovatie was geweest, dan had het voltallige stadsbestuur nu schaterend, billenkletsend en buikvasthoudend van het lachen over de vloer van het schoon verdiep gerold. Na een ondoordachte laster van de Antwerpse Rode oppositievoorman naar het bestaand stadsbestuur en een redelijk tijd tussen hangen en wurgscenario, explodeerde het karteltriootje Groen, rood en Beel, na amper een paar maanden.
De rode pot verweet de ketel dat hij zwart zag…hm in dit opzicht een niet al te goede vergelijking, maar soit. De Antwerpse socialistist Tom begon, terwijl de regen neer gutste, zo’n groot mogelijk put te graven, om zoveel mogelijk modder te creëren, maar kukkelde natuurlijk onmiddellijk in zijn eigen valkuil. Wie met vuur wil spelen en het vuur aan de lont houdt, kan door rechtse rukwinden zijn linkse pollen wel eens verbranden. Nu Tom voor de tweede maal in opspraak kwam, trok de groene Wouter Van Besien de stekker uit Samen en nam Tom ontslag uit de nieuw opgerichte partij.
En nu het allemaal uitkomt, roept Spa, dat er geen Scheiss am knikker is, want dat Meeuske zichzelf toch niet verrijkt had, hij was alleen een beetje creatief geweest met een financieel uit de hand gelopen volkfeestje bij de vervoermaatschappij De Lijn, waar hij toen nog directeur was. Zijn ontslag bij De Lijn werd met de mantel der liefde toegedekt en in alle talen verzwegen, maar is dan toch door één of andere klokkenluider in de media verschenen, met opgesplitste kopie facturen en al.
In één televisie interview zei Tom wel tot driemaal toe, dat zijn geklungel destijds bij De Lijn niet de reden was, dat hij zijn ontslag gaf bij Samen en als Spa leider, maar dat de fout bij diegene lag, die de fraude aan het licht had gebracht en dat er een heuse heksenjacht tegen zijn persoontje aan de gang was! Dus als zijn gesjoemel niet uitgekomen was, dan was alles pais en vree gebleven Begrijpen, wie begrijpen kan! Wie met modder naar een tegenstander gooit, moet recht in zijn schoenen staan, want er zitten er natuurlijk zeker een paar op vinkenslag om de bal te retourneren! De Spa dame Caroline kopte nog in de krant, dat het nu maar eens gedaan moest zijn met dat moddergooien. De schat bedoelde het goed hoor, maar wie begon met het ‘boem, boem boemerang-pootjelap-moddergevecht’?
Dus ‘Samen’ werd woensdagavond ten grave gedragen . De groene hoofdman Van Besien is gezien! Terwijl Wouter al met een voet op het bordes van het stadhuis stond, werd zijn Antwerpse burgemeestersdroom door de rode ridder aan flarden geschoten.
Ondertussen aanvaardt Spa Tom’s ontslag niet en gaat voor zoveelste keer, de lichtbeschadigde socialistische politieke partij weer met de slogan ‘recht vooruit’ naar de Antwerpse burger! Het lijkt nu al sinds jaren op de processie van Echternacht, twee vooruit, één achteruit. Misschien dat Wouter Van Besien nu nog een kartel kan sluiten met de George Cloony, die opperdraaikont van de CD&V. Maar die kwam speciaal in het Antwerpse wonen om zelf dat burgemeesterslint over zijn hoofd te laten zakken. Spijtig voor de achterban van die ‘Samen’partij, die met goede ideeën en eventuele vernieuwingen klaarstond. De bedoeling was goed, lentegroen zelfs, maar de rode besjes vielen weer te vroeg van de struiken.
De Wever ligt in een kramp; dat was werkelijk één cola zero waard.
Bij de verkiezingen in oktober zullen de echte Antwerpenaren spreken! De vraag alleen is, hoeveel echte Sinjoren zijn er nog?
P/S Gisteren zagen wij hier op de dijk van Los Cristianos, twee heupwiegende oudere dametjes rond waggelen. Ze droegen een T-shirt met de opdruk :
Hoe is het mogelijk dat één respectloos politiek steekspelletje mijn romantische denkwereld over de Coca Cola reclame totaal kon verstoren.
Met een slecht stukje amateurtoneel trachtte een rode partijvoorzitter van een Antwerpse slabakpartij het huidige stadsbestuur onderuit te halen. Hij alludeerde dat de volledige bedrijfsleiding van het Antwerpse schoon verdiep, op uitnodiging, samen met een jarige bouwpromotor was gaan corruptietafelen. Er waren zelfs onder-de-gordel en privacyloze filmbeelden van kussende politici aan de ingang van het feestrestaurant gemaakt. De leden van het nieuwe opgerichte Antwerpse kartel kwaakten allemaal ‘Samen’ over ongeziene belangenvermenging. Leuk was echter toen bleek dat de lastertong in kwestie zelf vrij nauwe banden met de vastgoedpromotor onderhield en zich de dag na de onthulling rode vingertjes whatsAppte, om zijn ‘bouwpromotorvriendje’ te laten weten dat deze aanval niet persoonlijk bedoeld was en hoopte dat ze nadien liefst nog even goede maatjes konden blijven. Hij wou alleen eventjes de Antwerpse burgemeester, voor de volgende verkiezingen, een omkoopbaar randje aansmeren. Echt sneu voor de rode kapoen dat zijn achterbakse correspondentie uitkwam en als een echo in alle kranten en op televisie doorzinderde. Boem, boem, boemerang…
De ene helft van het nieuwe samengestelde Antwerpse politiekgezinnetje werd rood van ergernis en de kersverse aanvoerder, die zich reeds als de nieuwe toekomstige burgemeester profileerde, kon met deze stommiteitvolle poging tot torpedering van het huidige bestuur, alleen maar heel groen lachen. Slapeloze nachten hield hij er aan over. De rode rakker werd op het groene matje geroepen. Er werd met hem een hartig woordje gesproken over de toekomst van de nieuwe geconstrueerde partij. Loopt de bekladder nu nog steeds met opgeheven hoofd rond in Antwerpen? Na heel de commotie, weet hij nu natuurlijk al lang hoe de doorsnee Antwerpenaar hem ziet en waar ze hem het liefst van al helemaal niet meer willen zien. En eens te meer is het gezegde: ‘Wie een put graaft voor een ander, komt nooit in het bestuur van het Antwerpse stadhuis!’ Dit was heel zeker een totaal verkeerde tactiek om te solliciteren naar een jobke op het Schoon Verdiep. Dus moest er snel een boetekleed aangetrokken worden. Maar zoals we reeds weten, wordt er door deze verlieslijdende partij, in beiden landsgedeeltes, alleen mea culpa geroepen, als hun gesjoemel, vriendjespolitiek en mandaatpakkerij aan het licht komt. Anders hoor je ze niet en blijven ze ongegeneerd en ongestoord met hun vingers in de vetpotten graaien.
Maar wat heeft zo’n politiek gehakketak dan uiteindelijk te maken met mijn verstoorde romantische Coca Cola gedachtes en dagdromen?
Vroeger zag ik, tijdens de reclame, een blond bloot bovenlijf mannelijk testosteron sixpack fotomodel, met een kratje Cola Light op zijn schouder het kantoor binnendwarrelen. Alle secretaresses werden vloeibaar achter hun computer en snakten onmiddellijk naar een dieetcolaatje. Vorig jaar schalde om het half uur de Italiaanse ‘come prima’ hit door de woonkamer om Coca Cola te promoten. Twee hormonaal piekende tieners spurten zich de benen onder het lijf om zo snel mogelijk een colaatje naar de in de tuin werkende poolboy te brengen. En dan zag je hoe zo’n hevig zwetende zwembadkuisende halfgod zo’n ijskoel donkerbruin cola zerootje naar binnenklokte.
En wat gebeurt er nu als ik aan Coca Cola denk, een Cola Light of Zero no sugar bestel?? Stoorzenders hinderen mijn visioenen van smakelijke sexy coladrinkende stoere binken en mijn fantasie wordt gehackt door de kop van een erg magere Bart De Wever. De Antwerpse burgemeester, die verontwaardigd in alle media mededeelde, dat hij in het restaurant helemaal niet aan de mogelijk compromitterende feesttafel aanschoof, maar er alleen een Cola Zero dronk.
Wat is er toch gebeurd met het Roma-zigeunervolkje? Nog maar enkele jaren geleden trokken deze nomaden in karavaan, wonend in een caravan, gans Europa door. Aan de ingang van de supermarkten speelden ze ongevraagd accordeonmuziek en kregen meestal alleen van de purpergespoelde seniorenweduwvrouwtjes wat koperen centjes toegegooid. Je zag de zigeunervrouwen, die met de grote Mercedes op de hoeken van de winkelstraat of aan de uitgang van de metro afgezet werden, met slapende baby’s op de schoot, huilend bedelen. Terwijl jij, al winkelend voorbij wandelde en jij je afvroeg of die kindjes werkelijk zo ziek waren, waren de overige zigeuners en de iets wat grotere kinderen waarschijnlijk op het dievenpad op zoek naar loshangende koperdraad en oude licht dementerende vrouwtjes (zoals mijn eigen moeder meemaakte) waar ze zich met een smoesje binnen konden lullen om wat juwelen achterover te slaan. Ik wil niet veralgemenen, maar ik veronderstel niet dat ze van het accordeon spelen of bedelen met zijn allen konden leven…
Telkens wanneer je rond 24 mei ergens in Zuid Frankrijk in de wijde omgeving van Les-Saintes-Maries-de-la-Mer in de Camargue kampeerde, kreeg je van de kampeereigenaars de wijze raad alles supergoed achter slot en grendel te houden of je zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Alle campings, de dijk en de omgeving van les Saintes stonden vol witte kleine vrachtwagentjes, grote Mercedes- auto’s en megacaravans. Op die datum kwamen van einde en verre alle Roma- pelgrims bij elkaar om hun zwarte Madonna, de heilige Sara en bij legende de twee Maria’s die aanwezig waren bij de dood van Jezus, te vereren. Deze twee laatsten zouden dan met een gammel bootje van Jeruzalem tot in de Camargue gesukkeld zijn…Onder gitaargetokkel, dragen zigeunermannen, behangen met dikke gouden halskettingen met daaraan fonkelende Christelijke kruisen, dan vanuit de kerk in een processie de zwarte Sarah-pop en het duo Maria’s naar de zee. Tegelijkertijd bedelden de kleine smoezelige kindjes in de straten van Les Saintes en stroopten de vrouwen de straatjes af op zoek naar lichtgelovige slachtoffers. Zij vroegen aan de naïeve toeristen om een geldbriefje op hun hand te leggen en terwijl ze dan met wat blaasjes de toekomst voorspelden en hoe oud je waarschijnlijk zou worden, zaten de kinderen langs de andere kant in je handtas of pikten ze ongemerkt je portefeuille. Het achtste gebod: “Jij zult niet stelen”, is vermoedelijk niet in hun zigeunerbijbel opgenomen.
Als je in die periode in Zuid Frankrijk op een camping stond en er in de omtrek rondrijzende zigeuners geannonceerd waren, dan kreeg de campinghouder slapeloze nachten omdat hij ’s nachts de boel extra moest observeren. Men mocht het kampeerterrein met prikkeldraad omringen, een bareel aanbrengen, de gracht rond de camping zo diep en zo breed maken als men wou, telkens opnieuw verdwenen er caravans die achteraan op de camping in de winterstalling stonden. Tegelijkertijd, als een dief in de nacht, roofden diefje en diefjesmaat, op de camping, bij hun aftocht, uit alle voortenten en bungalows alles wat maar los en vast zat. Campingzeteltjes, picknicktafels, badhanddoeken en kinderkleding veranderde van eigenaar, zelfs de koelkasten in de voortenten werden leeggehaald. Aangifte bij de lokale kustpolitie was tevergeefs, want die haalden alleen de schouders op. ‘Proces verbaal opmaken was onbegonnen werk! Niets aan te doen! ‘t Was een jaarlijks terugkerende plaag.’
Maar wat gebeurt er nu? In plaats dat die zigeunernomaden in een caravanoptocht rondzwerven en, zonder toelating van de boer, allerlei weides en akkers bezetten, kraken ze nu leuk alle leegstaande en onbewoonde eigendommen. De gratis all in formule is in, de caravanwoonst is out! De kans zit er in dat als je na enkele overwinteringmaanden naar je verlaten huisje of appartementje terugkeert, er een roedel gipsy kings in je bed slapen, je gas en elektriciteit opsouperen en met je servies, potten en pannen ‘kokenetentje’ spelen. Er is nu sinds vorige donderdag een nieuwe wet, die kraken strafbaar maakt, maar als eigenaar heb je nog steeds niets in de zigeunerpap te brokken. Je kan de politie bellen, maar als die vaststelt dat je eigendom gedurende een maand of drie onbewoond achtergelaten werd, dan kan of mag de arm der wet nog steeds niets ondernemen. Het binnengedrongen volkje krijgt bijgevolg nog een volle week om je boel af te breken en als je pech hebt gaan ze nog pro deo, op onze kosten in beroep tegen de uitzetting ook! Jij kan als eigenaar of bewoner van het adresje, in afwachting van de uitzetting, nog rustig ergens een maandje op eigen kosten op hotel gaan…
Het zou zo simpel kunnen zijn! Politie bellen: ‘Hallo er zitten krakers in mijn huis.’ Of het nu Roma zijn of niet, aan hen het bewijs vragen of nagaan via de gemeente of ze op dit adres gedomicilieerd zijn. Het maakt toch niet uit of dit nu een leegstand of bewoond pand was. Als ik thuis in mijn bed lig en er komt een crapuulboefje binnen, dan heet dat een inbreker. Als ik niet zelf in mijn bedje lig, dan is het een kraker die we met alle sociale egards moeten behandelen…Als zulke nieuwe wet niet zo zielig in elkaar gestoken was, zou het om te lachen zijn. Eens kijken of minister van justitie Geens er mee zou kunnen lachen als zijn villaatje plots gekraakt zou blijken te zijn? Het is zelfs al zo ver dat eigenaars hun lege woning niet meer te koop durven zetten, want die annonce blijkt een aanzuigeffect op het krakervolkje te zijn.
Indien dat geteisem geen domicilie kan bewijzen, dan moeten we alle mannen, vrouwen, zelfs diegenen die op het punt staan te bevallen en kinderen onmiddellijk oppakken, met het dievenkarreke naar een gesloten instelling afvoeren en hop terug naar eigen land repatriëren. Vermits Roemenië wel een Europees land is maar zich niet in de Schengenzone bevindt, moet het toch klaar en duidelijk zijn dat dit land voor zijn eigen burgers moet zorgen.
En nu kunnen jullie zeggen, ze viseert een bepaalde doelgroep, maar buiten dat ons huis gekraakt werd, hebben wij alles zelf meegemaakt of gezien.
Waar is de tijd dat de zigeuners nog met caravans rondtrokken??
Ach ik ben nog steeds een beetje verwonderd dat er nu plotsklaps een, nu al wat oudere, generatie actrices opstaat en luidkeels over seksuele intimidatie en verkrachting begint te roepen. Wat heeft hen belet om destijds de sexy kat de bel aan te binden? Het opstapje naar hun carrière? Was dit een goede rede om jaren te wachten en het potje ongewenste intimiteiten goed ‘gedekt’ te houden? Tot ze eindelijk een glansrol binnenpijpten of de eerste Oscar binnen was?
Wat had dat jonge vrouwelijke aankomend talent nu verwacht als een befaamde regisseur hen in zijn suite uitnodigde..dat dit was, om een potje UNO te spelen?
Als zo’n talentenscout, na een avondje stappen, zo’n jong op carrière belust ding mee naar zijn kamer uitnodigt, dan is dat meestal niet om een spelletje scrabbelen, maar om een rondje poesje grabbelen te doen.
Alleen als je, als leuk naïef meisje, jaren onder een steen geleefd of ergens in een donker religieus gat gewoond hebt, dan kan ik begrijpen dat de alarmbellen niet afgaan. Maar bij alle andere vrouwen moeten toch , bij zo’n ‘kom-je-nog-een-koffie-drinken-in-mijn-kamer-invitatie’, de SOS tekens rond je oren vliegen! En als je dan toch in de val gelokt werd, moest je dan als toekomstige actrice dan niet alert genoeg zijn om op tijd tegen die smeerpoespiet te roepen MIETOE in plaats van jaren later #METOO! Natuurlijk is NEE een NEE. Er lopen inderdaad, in het ‘t is eender welke firma of organisatie, een aantal notoire naast de potpissers rond, die voor de kick hun Willie in het is eender welke vrouw willen rammen. Geef die schuinsmarcheerders dan onmiddellijk lik op (hun) stuk! Doe zoals een aantal Vlaamse actrices gedaan hebben, verwittig je collega’s en zorg dat je nooit met zo’n op seksbeluste vrouwenjager alleen bent, tenzij je van zijn avances gediend bent natuurlijk. Overal waar mannen en vrouwen samenwerken, hangt er een prettige gender verschillende sfeer. En geef nu eens eerlijk toe. Was het niet megastrelend als een roedel bouwvakkers je van op het dak nafloten. Was het niet een reuze opsteker als een collega zei: ‘Meidje, wat zie je er fantastisch uit vandaag.’Wil die man dan stante pede met je tussen de lakens rotzooien? Misschien wel, maar dat heb je dan toch zelf in de hand..
Is dit seksuele intimidatie? Meestal waren het alleen de dames die nooit op ’t straat nagefloten werden, die nooit enige mannelijke aandacht kregen en die na elk firmafeestje met hun overspelvoorbereiding een blauwtje liepen, die dan ’s anderdaags met veel verontwaardiging verhalen van ongewenste seksuele intimiteiten over de mannen rondbazuinden. Diezelfde dames die steeds met jaloerse blikken naar hun collega’s bleven loeren, die wel nu en dan een complimentje of mannelijke aandacht kregen. Die hun nietsvermoedende vrouwelijke medewerksters roddelend met leugens de grond probeerden in te boren. Wat hadden die graag, na de eindejaarsfuif een paar graaihanden op hun achterste gevoeld. Ik spreek van ondervinding als ik schrijf, dat ook ik door een collega lastiggevallen werd. Toen ik op de zolderverdieping van de firma, waar de papierberg gestockeerd werd, een paar documenten ging uitzoeken, kwam een medewerker achter mij aan en grabbelde naar mijn borsten. Ik heb toen heel hard geroepen dat ik niet gediend was van zulke onzin en dat hij zo dadelijk het knietje kon krijgen. Toen hij zei, dat hij dacht dat ik interesse in hem had,omdat ik altijd zo lief en vriendelijk lachte, kon ik alleen maar verbijsterd antwoorden, dat ik godverdomme tegen iedereen lief en vriendelijk lachte. Enfin, ik had misschien veel geluk dat de Romeo, zonder verder handtastelijk te worden, teleurgesteld afdroop. Vanaf die dag, kroop hij bijna onder de vaste vloerbekleding langs mijn zitplaats het bureel door…Veel bedreigender vind ik, dat er nu een nieuwe lading haantjes opstaat, die onze meisjes, met een kort rokje of een hotpants aan, naroepen dat ze een hoer zijn…Het zelfs aandurven die meisjes lastig te vallen, en als de rest van hun rondhangende schorriemorrie er op staat te kijken, om met hun hand onder die rokjes te wiebelen…Cool hé!
Dus aan alle vrouwen die soms ongewild in zulke situaties terecht komen, laat jullie niet vangen met de vraag om een laatste afzakkertje in zijn kamer. Het enige wat waarschijnlijk zal afzakken is zijn broek. Wees assertief, reageer onmiddellijk, nagel ze met hun kruis aan het kruis en vooral BENEN TOE EN BOVEN ALLES MIE TOE!
Deze brief schreef ik, in juli 1993 van mijn campingadres te Argeles-sur- Mer, naar mijn toen zieke en bedlegerige hartsvriendin Laura te Deurne.
In Frankrijk hielden een hoop heethoofdtruckers, al enige weken, alle autostrades richting zuiden geblokkeerd. De meeste toeristen werden letterlijk, met hun kleine kinderen, een dag in de hete zon en een nacht in hun auto gegijzeld. Mobiele telefoontjes, internet thuis en wifi onderweg bestonden toen nog niet en wij hadden al onze vakantieplannen dan ook per brief via de post gereserveerd. Onze toenmalige plooicaravan had de ganse winter op een Zuiderse gardiennage in Palavas doorgebracht en we hadden die mensen dan ook verwittigd dat wij onze rijdende villa op een vaste dag zouden afhalen om er verder richting Argelès-sur –Mer, tegen de Spaanse grens, te rijden. Om alle stakingsproblemen te vermijden boekten wij dan ook nog snel een slaapcompartiment op de autoslaaptrein richting Narbonne.
Hier begint de brief, die volledig in twee kleuren balpen geschreven was:
Hallo Laura (en ook een beetje Henri)
Zijn jullie al eens “genaaid” geweest in Zuid Frankrijk? Ik wel! Een humoristische vingergevoelige Fransman deed het met mij. Meer over deze unieke ervaring, later in dit verhaal. Zo blijft het een beetje spannend niet?
Nadat we de auto op de trein achterlieten, begaven wij ons naar een terrasje in Schaarbeek. We konden zien, dat de zon hier nog veel heviger geschenen had dan in Deurne, want er liepen hier allemaal bruin mannen rond. Onze witte zonloze armen en benen staken heel erg af tegen de huidskleur van de meeste inwoners van deze gemeente. Terug op de trein hadden wij een wilde wiebelende nacht met de mannen van de spoorweg en ’s morgens kwamen we aan in een zeiknat Narbonne.
Om terug te komen op die naaipartij, kan ik je vertellen dat mijn Français, uiterst zorgvuldig, behendig en prikkelend te werk ging. Eerst stuurde hij mijn man en zoon wandelen, om mij daarna in mijn volle lengte op zijn bankstel neer te vleien. Enfin, tout doucement, deed hij zijn rubber..De rest later in deze brief, spannend hé?
Aangekomen in Narbonne, reden wij in soortelijk Belgisch regenweer, richting Palavas, waar we ons koekedoos-plooicaravanneke ophaalden.
Hoe meer we toen richting zuiden reden, hoe meer de zon door de wolken piepte. Zonder veel noemenswaardige ‘bouchons’ kwamen wij aan op onze camping Le Soleil in Argelès.
Enfin, nadat hij zijn rubbertje omgedaan had, begon hij mij te betasten. Lichtjes beroerde hij mijn lippen. Een prikkelend gevoel overspoelde mij. Hij murmelde zachtjes: ‘Tu n’as pas peur?’ Waarop ik mijn ogen naar hem opsloeg en mompelde: ‘Non, mais c’est bien ma première fois!’
Nadat wij de caravan geopend hadden, kwam er ons een vreselijke grondgeur tegemoet. Wij hadden tijdens de wintermaanden ‘caravan-house sitters’ gehad.
Pa muis had, met mooie beloftes, ma muis in onze caravan gelokt. In onze mousse kussens hadden zij een knus nestje gebouwd van alles wat zij maar aan zacht materiaal konden vinden. Grote gaten in onze slaapzakken, handdoeken, washandjes en overgordijnen gaapten ons aan. Ma muis had gewillig de acte van trouw beloond met een worp mini muisjes. In onze vouwcaravan was pa muis echter de weg kwijtgeraakt en alhoewel hij overal een spoor van muizenstrontjes achtergelaten had, had hij zijn kroost niet met eten kunnen bevoorraden. In een kleurrijk holletje in onze caravankussens vonden wij het integrale stinkende en volledig verdroogd muizenfamiliegraf. Onze caravan had nu 5 grote gaten extra en in de vuilbak belandden 3 handdoeken, 2 washandjes en één juist vorig jaar nieuw aangekocht hoeslaken.
Hij drukte zijn materiaal, glinsterend en hard als metaal, op mijn borst. Toen ik hem wilde helpen zei hij zacht: ‘Non, non, ne touchez pas!’ Zijn naald, rechtop, priemde voor mijn….Ach ik weet dat je nu alles dringend wilt weten, Laura, maar nog eventjes geduld…
Nadat we de stank van de muizendood en de vuiligheid van een jaar openlucht caravanstalling in Palavas verwijderd hadden, nam stilaan het vakantiegevoel toe, maar ook de wolken aan de hemel. De eerste vakantieavond brachten wij zeurend, klagend en zagend in een door wolkbreuken overspoelde caravan door. Vive la France en vive camping Le Soleil, zonder soleil! De volgende morgen scheen echter de Zuiderse zon in al haar glorie. We gingen op onderzoek de camping rond, het zwembad en de fitnesstoestellen keuren, naar het strand kijken en wat later met de auto boodschappen doen, richting Argelès-Plage. Maar Alfa Romeo’s en ik, schenen geen goede combinatie te zijn. (Het jaar daarvoor had ik zelf een Alfa Sudje in elkaar gereden) Dus ik open de deur van de nieuwe wagen, die groter bleek dan ik vermoedde en BENG met de zijkant van het portier tegen mijn voorgevel. Met een ingescheurde lip, een eerste verplichte uitstap, naar le médicin. Hier werd ik dus voor de eerste keer in mijn (toen 42 jarige) leven zonder verdoving genaaid!
Voor deze intieme behandeling mocht ik prompt 240 Franse Franken, van ons vakantiebudget, neertellen en kreeg ik een prehype lippiercing, die gewoon op een niet afgekuiste chocomond leek. Mijn mondhoek trok een beetje pijnlijk naar omlaag.
En ik die dacht dat ik met mijn wulpse vormen, mijn Farah Fawcett haren en met die genaaide chocomond alle aandacht trok had het volledig mis. Alle mensen staarden mij aan en lachten daarna om die twee André Van Duin imiterende schuine bekken trekkende mannen, die achter mij aansloften.
Maar lachen, eten en drinken, alles functioneert nog zoals het hoort en misschien is zo’n littekentje op mijn lip later wel enorm sexy…
Ik heb mijn Fransman daarna nog één keer teruggezien, toen mijn draadjes eruit getrokken moesten worden. Opnieuw deed hij zijn rubberen handschoenen aan, maar het was toen niet meer om te naaien maar eender om te strippen.
Bisous en ik duim dat je weer helemaal genezen bent als we terug in België zijn!
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde secretaresse.
Ik ben geboren op 17/12/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, lezen, schrijven, fotografie en koken.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
