de actieve 60 plusser Begin te lezen van 1st verhaaltje !
09-02-2020
TERREURUITKERINGKJE
Vorige week blokkeerde een massa, met hun gat omhoog biddende salafistische moslims enkele straten in Brussel om een overleden salafist te eren. Geen toelating aangevraagd en geen Brusselse pamperburgemeester die tussenbeide kwam. Waarom gaan die Midden Oostenvolkeren niet gezinsherenigen in hun thuisland, waar ze zonder aanstoot in burka, niqab of djellabah hun middeleeuws gedachtengoed kunnen belijden ? Bij mijn weten is er in Marokko of Turkije toch geen oorlog? Wat houdt deze moslims hier bij ons? Onze sociale woningen? Ons uitkeringssysteem of ons kindergeldreservepotje?
Over uitkeringen gesproken. Hoeveel feeling kan je als rechter nog met je eigen bevolking hebben, als je een vonnis uitspreekt dat door zo’n IS- loveradvocaatje ingediend werd? 5000 euro per dag, per kind, te betalen door de Belgische overheid, als de IS kindjes niet uit die terreurzandbak gerepatrieerd worden. Ik herhaal, 5000 euro per dag, per kind.. en het gaat over zo’n 10 zogezegde Belgische kinderen…en de teller staat vandaag al op 700.000 euro. Ze gaan op het einde van de rit beter in de slappe was zitten dan de miljonairsvoetballertjes. Hebben zo’n links vast benoemde ivorentorenrechter en zo’n smerige pro deo advocaat totaal geen schaamtegevoel meer? Waar denken die terreurminnaars dat de Belgische staat dat dwangsomgeld gaat halen? Juist, het is ons geld, ons belastinggeld dat dat aan die kalifaatvrouwtjeskinderen zou gedoneerd worden! Meeste van onze hardwerkende burgers zien na 45 jaar werken nog niet eens 5000 euro op hun spaarrekening staan! Deze terrorismedossiers nemen stilaan een totaal zielige wending. Waar haalt die advocaat de gore moed om een deurwaarder naar het Belgische ministerie te sturen om daar alles op te schrijven waar beslag op kan gelegd worden? Hopelijk hangt daar een Van Goghje aan de muur! Als een journalist aan dat stukje pleitbezorger, met de al even Arabische naam, vraagt of hij zich wel realiseert dat het hier over de zuurverdiende centen van de Belgische belastingbetaler gaat, haalt hij zijn schouders op en beweert hij dat hij met de boerkavrouwtjes een overeenkomst gaat sluiten dat de totale dwangsom doorgestort gaat worden aan de eigenlijke terreurslachtoffers. Die kalifaatbruidjes zien hem al komen. België zindert! Is die rechterlijke macht en dat kluitje witteboordencrimineeltjes eventjes vergeten wat er ginds in die zandbak allemaal gebeurde? Mensen werden er zonder pardon de keel over gesneden. Vrouwen werden verkracht. Kinderen opgeleid tot huisslaafje of kindsoldaat. Homo’s werden er van flatgebouwen naar beneden geflikkerd. Mannen werden er in een kooi levend verbrand. En de pamperironie van ons land ten top, kwamen zwangere IS-bruidjes eventjes naar ons land terug om op onze ziekenfondskosten te bevallen en er daarna voor te kiezen om met hun baby terug naar het kaliefparadijs te verdwijnen? Wie is er dan verantwoordelijk voor het geluk van hun kinderen? Toch die geestelijk gehandicapte mama’s en papa’s, toch niet de Belgen?
Als er ooit één Belgische cent richting terrorismeouders overgeschreven wordt, dan denk ik dat die rechter en dat scrupuleus pro deootje vanaf dat moment best constant over hun schouders kijken. Er moet maar één Siciliaans slachtoffer in de terreurmetro van Maalbeek of bij de aanslag op Zaventem gedood zijn. Die Italiaanse families hebben gegarandeerd connecties met de plaatselijke maffia en één of andere Gothfather zal het onrecht dan wel eventjes op eigen manier oplossen. Of een Antwerpenaar die zijn zoon of dochter bij deze laffe terroristenmoordaanslagen verloren is. Zoals we nu wel weten, gooit men in Antwerpen graag met granaatjes als men het niet eens met de afwikkeling is! Misschien is zo’n typetje, dat nieuwe op te richten asielcentra in brand steekt, nu reeds met een groot blik petroleum en een doosje lucifers op weg naar het advocatenkantoortje? Als ik die rechter of dat advocaatje was dan liet ik mij vanaf nu door tien bodyguards vergezellen…
Wat denken jullie van het volgende plan? We repatriëren de kindjes en sturen dan zo’n twintig coronaviruschinezen, liefst zonder mondmasker, naar die Koerdische gevangenkampen om een beetje over die dwangsommen met die IS strijders en hun toegewijde vrouwtjes te discussiëren. We wachten minstens twee weekjes, graven dan kuiltjes, zand erover, opgelost.
Wij overwinteren nu al een paar weken op Tenerife. Aan de Costa del Silencio hebben een groot deel West Vlaamse sjoemelende zelfstandigen destijds met zwart geld allerlei witte huisjes en appartementjes opgekocht. In 2018 is Spanje echter wakker geschoten en zich gaan afvragen waarom deze verhuurhuiseigenaars geen belastingen betaalden. En daarom betalen wij ons nu, met wit geld, blauw aan huur. De taksen worden nu integraal met de nodige hebzucht en zonder schaamte aan de gepensioneerde met zijn klein pensioentje doorgerekend.
Met TV Vlaanderen op de televisie kunnen wij het oprukkende coronavirus, het euthanasieproces, het Belgisch voetbal en de Belgische politieke veldslag volgen.
Wat een arrogantie heeft die katholieke kerk, om hun eigen advocaten uit te lenen aan een familie, wiens dochter/zuster zelf voor euthanasie gekozen had, te komen ondersteunen. Zij probeerden drie dokters, die tien jaar geleden deze levensbeëindiging uitgevoerd hadden alsnog voor moord voor het gerecht te slepen. Waar bemoeien die sprookjesgelovers zich mee? Hebben ze nog niet genoeg aanklachten van misbruikte misdienaartjes binnengekregen om hun eigen Roomse viespeuken te laten berechten? Dat ze in plaats van weg te kijken eindelijk hun eigen beerpunt eens uit gaan mesten eerder dan zo’n katholieke pedofiele priester van parochie naar parochie te verplaatsen. Of nog straffer zo’n ‘gelovige’ kinderverkrachter, na vijftig weesgegroetjes met vergeven zonden, met een prachtig pensioen zijn dagen in weelde te laten doorbrengen totdat zijn verzonnen opperhoofd hem tot zich roept, liefst na een heel langdurig pijnlijk lijden zonder euthanasie! Denk zelfs dat God van zulke wandaden moet kotsen… Als je als christenmens tegen abortus en tegen euthanasie bent, zorg dan zelf dat je geen ongewenste zwangerschap krijgt of blijf dan braaf in onmogelijk lijden je einde afwachten, maar dring je geloofsovertuiging niet op aan andersdenkenden.
Manlief volgt hier ook de hoogtepunten van het voetbal. Duizend voetbalsupporters die tweemaal drie kwartier allerlei verwensingen en junglegeluiden krijsen naar 22 miljonairtjes op het veld. Voetbaltuig dat elkaar zonder twijfel na de match opzoekt om elkaar de hersens in te slaan om vervolgens gezamenlijk stenen naar de politie te gooien. Dit heeft helemaal niets meer met een partijtje leuke voetbal te maken. Het is gewoon klootjesvolk dat de opgekropte frustratie op elkaar wil kwijtraken. In plaats van met het waterkanon de houligans uiteen te drijven, zou de politie er beter aan doen om ze allemaal samen naar een omheinde wei te jagen. Ik zou nog wat extra boksbeugels en messen uitdelen, de hekken hermetisch afsluiten en gewoon wachten tot de laatste neergegaan was.
Na de verkiezingen in mei, heeft België na een volledige zwangerschapstermijn nog steeds geen nieuwe regering. Het water lijkt veel te diep tussen de linkerhelft die rechts is en de rechterhelft die links is.
Onze koning begrijpt niet waarom blijkbaar alleen de Rode Duivels er in slagen om alle burgers eensgezind Belg te laten zijn.
Hij, die van het lintjesknippen en het bloemenkransen neerleggen zijn beroep moest maken, voelt de monarchie al lichtelijk wankelen. Er wordt langs alle kanten aan de poten van zijn koninklijke troon geschud. Komt daar bovenop nog die schuinsmarcheerdersaffaire van zijn vader en een stiefzuster die met een luide schreeuw, na jaren procederen en met de DNA papieren in de hand voor een nieuwe erfenisverdeling zorgt.
Onze koning zal zich moeten bewijzen en wil kost wat kost zijn koninkrijk laten functioneren. Om een regering te vormen en de politieke partijen wat af te tasten, roept hij eerst Peppi en Kokki bij zich, vervolgens Janssens en Janssens, daarna het opperhoofd van de Waalse socialisten, nadien Gaston en Leo en ten einde raad nu ‘pastoor’ Geens. Blijkbaar is hij er zich nog steeds niet van bewust dat hij tot nu toe de grootste Vlaamse partijen gewoon schromelijk verwaarloost en hoe regeergeil die kleine verliezers wel zijn. .
Allerlei politieke regenboogkleurenformaties en Vivaldi’s vier seizoenen combinatietinten werden naar voren geschoven maar in plaats van een regering kregen we tot nu toe alleen een kleurenpalletcocktail voorgeschoteld van Franstalige partijen en een greep van de meeste Vlaamse partijverliezers. Als deze partijen het aandurven om een regering te vormen zonder de grootste Vlaamse partij, dan weten zij bij voorbaat, dat bij de volgende verkiezingen het laatste partijlid het licht in het partijbureau wel eens zou kunnen mogen uitdoen. Allemaal pretenderen ze de partij voor de mensen te zijn, de partij die naar de mensen luistert…maar een heel groot deel van de Vlaamse kiezers wordt zonder pardon gewoon aan de kant geschoven. Hoe noemt men dit? Democratie.
Een Waals worteltje werd voor de VLD-neus van Gwendolyn gehouden, zodat zij misschien, heel misschien eerste minister kon worden. Zij zag het helemaal zitten en zoals hun eigen liberale verkiezingsslogans, had zij “goesting in de toekomst” en dacht zij “gewoon doen”! Dat postjespakkengedrag werd haar in eigen kringen niet in dank afgenomen.
Eigenlijk heb ik een beetje medelijden met de echtgenoot van Gwendolyn, die nu elke avond met een misnoegde draaikont aan ’t tafel moet zitten en ’s nachts stilaan denkt dat hij met een Maggie De Block klone onder het dekbed ligt.
Je moet maar pech hebben. Jullie zitten gezellig in de gevangenis van Turnhout en jullie horen het overal gonzen over die wilde gevangenis uitbraakplannen. Vervolgens onderhandelen jullie met zijn drieën geruime tijd met de twee Marokkaanse mogelijke ‘dodehoek-ontsnappers’. Jullie vrezen nadien een paar weken voor jullie leven, nadat jullie die drugcrimineeltjes een corrupt ultimatum gesteld hebben; “ons meenemen of we verklikken jullie geplande bajesuitbraak”. Nadat jullie dan eindelijk van het delinquenten duo Oualid en Abderrahim het Arabische ja, ‘neam en eyeeh’, we nemen jullie mee, ‘kl alhaqi’ in orde, gekregen hebben, kunnen jullie al iets rustiger ademhalen. Uiteindelijk staan jullie dan alle drie, op 19 december tijdens de wandeling, mee paraat om ongezien over de 6 m hoge gevangenismuur te klimmen. Jullie mochten mee, maar enkel op voorwaarde, dat jullie de twee geduchte bajesbobo’s als eerste een voetje omhoog zouden geven. En het lukt! Al jaren filmt er geen enkel camerasysteem dat hoekje van de strafinrichting. Zonder dat er ook maar één cipier een seconde aan die gevangenis blinde vlek denkt, flikkeren jullie over de gevangenismuur. Het alarm van de prikkeldraad toetert maar weg is weg. Voor de twee Marokkanen die in de nabije toekomst terug naar Marokko uitgewezen zouden worden, staat er waarschijnlijk een ontsnappingsauto te wachten. Die racen nu vermoedelijk richting Antwerpen waar ze bij hun drugsbroeders en granaatgooiers kunnen onderduiken. Jullie reppen jullie zo snel mogelijk naar de spoorweg en klimmen daar in een rijtuig. Jullie wachten geduldig, maar de trein beweegt niet! Wat jullie niet hadden kunnen weten was, dat juist die dag het gesyndikeerde NMBS spoorwegpersoneel en de treinbestuurders opnieuw voor de zoveelste keer op rij een dagje stakingspesten bedacht hadden. Dat noemt men dan, niet alleen voor de treinreizigers maar ook voor jullie ‘pech onderweg’. En als jullie dan daarna nog aan een wildvreemde wandelaar, met hond, de snelste ontsnappingsroute naar Nederland of Antwerpen moeten vragen, dan kan je inderdaad spreken van een onvoorbereide geïmproviseerde uitbraak. Dubbele dikke pech! Iedereen heeft de dag van vandaag een gsm of smartphone en de politie was nog voor jullie beslist hadden welke richting jullie zouden uitrennen, met de snuffelhonden ter plaatse. Voor deze drie ontsnapte pechvogels wordt het een feestmenu in de gevangenis. Droge kalkoen met blubberpuree en erwtjes en pekes. Pech, pech driedubbele pech!
EN ZO LANG DE SINJOREN BESTAAN, ZAL ANTWERPEN NOOIT NIET VERGAAN...
Gisteren 25 oktober werd de Belgische kroonprinses 18 jaar. De aanwezige ministers en journalistiek waren vol lof dat zij, voor een achttien jarige een mooie speech gehouden had in de drie landstalen. Ik was echter wat ontgoocheld dat ze zelfs niet één zinnetje in onze vierde landstaal, het Arabisch toegevoegd had! Nu de Vlaamse Groene volksvertegenwoordigers al in het Arabisch beginnen te tweeten, vraag ik me af of ik het sinterklaasaanbod voor mijn bijna 6 jarige kleindochter niet eventjes moet herzien. Misschien toch niet slecht als ik een hoofddoek Barbie onder de schouw leg. Is er al een djellabah Ken op de markt? Bijna kocht ik via een webpagina een verkleeddoos. Maar de drie prinsessenjurken en de bijhorende kroontjes zullen het waarschijnlijk moeten afleggen tegen zwartblauwe boerka’s en een verzameling bonte islamitische sjaaltjes. Kwestie van al een beetje te oefenen laat ik mijn kleindochter hier thuis al wat rondlopen met een tafelkleed met twee gaten in. Ze lijkt nu voor ons meer op een halloween spook, maar op de Antwerpse Meir zou ze ondertussen volledig in het hedendaagse straatbeeld opgaan. Niet dat er daar in boerka geshopt wordt, maar de hoofddoekentroepenmacht van die nog middeleeuwse woestijnvolkeren neemt zienderogen toe en vroeg of laat zal de shariapolitie toeslaan. Soms zie je vrouwen als pinguïns gekleed flaneren alsof ze in een barre zandvlakte elk moment een woestijnzandstorm kunnen verwachten. Als we soms de bus richting koekenstad nemen, lijkt het alsof carnaval dit jaar wel heel vroeg is. Allerlei bontgekleurde zwangere Afrikaanse vrouwen en Joodse zwartrijdende pruikenvrouwen duwen kinderwagens de bus op. Integratie is er duidelijk niet bij. Niet alleen de moslims houden ervan zich te verkleden. Ook de ganse Joodse buurt kostumeert zich al jarenlang maar blijft meestal ver weg uit het dagelijkse Antwerpse leven. Alleen in en rond het diamantcentrum wapperen de pijpenkrullen onder grote Joodse hoeden. Zwarte-torenhoofddeksels, die bij regenweer zelfs nog in de een plastiek zak zitten. Schrikken zij, als een carnavalsgroep uit Aalst juist die Jiddische vermomming, als een grappige karikatuur op een praalwagen zet? Die carnavalsgroepen lachen duidelijk met alles en iedereen. Misschien met de moslims iets minder, want voor je het weet gooit één of andere terreur-afgesplitste-islamietreligievolgeling tijdens de optocht een granaat onder je wielen of loopt of rijdt er een gebomde toeschouwer de menigte in. Die massaal overzee gedobberde zwartjes beginnen nu ook , omdat ze met meer en meer in Europa opduiken, weer opnieuw over die Zwarte Pietencontroverse. Dat ze zich zo gepest voelden met hun zwarte snoetjes toen zwarte Piet met geschenkjes kwam?? Ze eisen dat Zwarte Piet verdwijnt! Ik denk dat geen enkel, nog in Sinterklaas gelovend, kind ooit opmerkte dat er anders gekleurde vriendjes waren!
De moslims eisen halal in de scholen en dat de kerstboom en het kerststalletje verdwijnen, want dat ze anders héél erg geschoffeerd zijn. Onze kerstmarkten moeten, om de anders religieusdenkenden niet tegen het hoofd te stoten, nu wintermarkten genoemd worden. Was er vroeger ooit één Jood of een in een Chinees restaurant werkende Aziaat die aanstoot nam aan onze cultuur? Ik ben totaal niet gelovig en voor mij mag al die kerstonzin over Jezuske die met onze zonden naar de hemel opgestegen zou zijn ook stilaan tot het verleden behoren, maar wanneer is het hier in Europa verkeerd gelopen? Jaren hebben onze ouders gestreden om eindelijk scheiding tussen kerk en staat voor elkaar te krijgen. Geen kruisen en religieuze tekens meer in openbare gebouwen, maar nu komen die woestijnbarbaren ons de les spellen waarom wij het nu ineens normaal zouden moeten vinden dat hoofddoekvrouwtjes achter onze ambtenarenloketten of winkelkassa’s ons moeten kunnen toelachen!
Jaren hebben onze ouders ons voorgehouden dat holibi’s mensen waren zoals U en ik en dezelfde rechten moesten krijgen als de hetero’s. En waarom niet? Wij vinden dit ondertussen helemaal normaal (op een paar niet mee geëvolueerde conservatieve enkelingen na) En nu doordat een hoop tweede generatie religieus geïndoctrineerde of gevluchte nomaden hier hun tweede leven mochten beginnen, wordt de homo, de lesbo en de transgender terug als loslopend wild achtervolgd, aangevallen en in elkaar geslagen.
Waar en wanneer is het hier in Europa misgelopen? Wij de Antwerpenaren die, heel de geschiedenis door, allerlei volkeren voor een vijand lieten onderduiken. Die oorlogsvluchtelingen onderdak boden. Die iedereen van Jood, Aziaat, Indiër, Turk en Marokkaan liefdevol ontvingen. Welke achtergrond of welke huidskleur ook, wij lieten hun kinderen met onze centen naar onze scholen gaan en lieten ze in onze sociale woningen wonen. Waarom gaat de Antwerpenaar nu rechtser, rechtser stemmen? Omdat wij ons niet meer thuis voelen in ons mooie Antwerpen. Omdat onze mooie winkelstraten getransformeerd worden in multiculturele markten. Een Antwerpse waarheid als een koe, wordt nu zodanig verdraaid dat het door de anders gekleurden als geiteneukersracisme of zwarte Pietenlulkoek gekwalificeerd wordt. En ze eisen en eisen dat wij onze normen en waarden aan hun middeleeuws gedachtegoed aanpassen. Hoe meer ze eisen, hoe meer wij al die nieuwkomers met andere ogen gaan bekijken! En vooral omdat wij bij de minste realistische commentaar het magische woordje RACIST opgeplakt krijgen!
Antwerpen is ons Antwerpen niet meer! De echte Antwerpenaren zijn duidelijk een uitstervend ras en spijtig genoeg zullen wij de strijd verliezen.
En zolang de sinjoren bestaan, zal Antwerpen nooit niet vergaan. Wij weten wat lol is als ’t glaasje maar vol is, de rest trekken wij ons wel degelijk heel hard aan!
Sim, 26 oktober 2019, ik oefen al een beetje met een sjaaltje..
Hebben jullie ook allemaal eventjes de wenkbrauwen gefronst, toen bekend werd dat een gezin van zes uit het Nederlandse Ruinerwold al 9 jaar in een kelder leefde? Een vader met zijn zes kinderen. Ik kan zo doordenken over zulk nieuws. Waarvan leefde die familie? Vermits de kinderen bij de burgerlijke stand niet aangegeven waren, konden ze dus ook niet op het kindergeld voortbestaan. (In België zou dat wel eventjes anders zijn, hier betalen wij zelfs kindergeld aan spookkinderen die ergens ver weg in een Marokkaans of Turks dorpje wonen) Waarom werd die vader niet regelmatig door de overheid aangespoord om een job aan te nemen? Kreeg hij een invaliditeitsuitkering? Waarvan werden alle rekeningen betaald? En de hamvraag is, waar was die moeder? Kroop die al jaren geleden gillend de kelder uit of liet Moon haar versneld hemelen? Hoorde die vader eigenlijk niet in de psychiatrie thuis? Want als je je eigen kinderen op zulke manier indoctrineert, dan moet er toch een hoekje af zijn! Of zag hij al lang de moon tussen de bomen niet meer? Moest daar nooit een tandarts een tandje plomberen of trekken? Kwam daar nooit een dokter over het erf, die de kinderbescherming kon waarschuwen, zelfs niet toen vake zijn herseninfarct gekregen had? Waarmee bedreigde die moongoeroe zijn zes kelderkinderen? Door de geheimzinnigheid rond de Drenthse boerderij, dachten de buren dat de huurders drugs teelden maar al wat er verbouwd werd was religieuze waanzin. Dus van die boer geen eieren! Dat Oostenrijks moonhulpje moest toch al die jaren tonnen aan voedsel en drank over dat boerenerf tot in de kelder gesleept hebben! Mijn boerenverstand is te klein om te kunnen snappen hoe deze zeven moonies jarenlang onder de Nederlandse radar konden blijven terwijl pa toch duidelijk met het internet verbonden was. Hij schreef namelijk zijn eigen evangelie. Zes volgers had hij al, hij hoopte stiekem op meer… Spijtig kreeg zoonlief door dat je via de digitale media ook de buitenwereld kon bekijken en liet de blijde Moonboodschap voortijdig ontploffen.
Wat bleek nu echter? Deze Moonvolgelingen wilden in familieverband het einde der tijden afwachten? Eventjes dacht ik dat de getuigen van Jehova in het verleden heel succesvol aan de boerderijdeur geklopt hadden. Je weet wel, die kudde geïndoctrineerde bellekentrekkers die al jaren blèren dat de wereld gaat vergaan. Ondertussen zijn deze onrustzaaiers gestopt met een datum op hun catastrofes te plakken. Natuurlijk gaat de wereld ooit vergaan, maar zelfs Anuna-visionairen of Greta-fobie-doemdenkers kunnen de mensheid blijkbaar toch niet overtuigen dat dit heel snel gaat gebeuren. Dus om de meeste mensen, de dag van vandaag, bang te maken moeten ze met totaal andere gedocumenteerde argumenten op de proppen komen, die wij blijkbaar niet in onze portemonnee willen voelen.
Tijdens de hele geschiedenis van de mensheid zijn er steeds een paar schizofrene gekken geweest die toeterden dat ze Cleopatra of Napoleon waren. Deze krankzinnigen konden wij niet snel genoeg in een dwangbuis afvoeren. Maar, als er een geschifte jandoedel de mensen wijsmaakt, dat hij of zij een directe telefoonlijn met een schimmige oude man heeft, die ergens op een wolk in een ander zonnestelsel woont en die alles hoort en ziet, dan slikken onze mensenkinderen deze onbewijsbare onzin nog steeds als honingzoete lariekoek. Het sprookje van het eeuwige leven werkt magisch. De mensen gewoon laten geloven dat ze na de dood al hun geliefden gaan terugzien en dat ze, als vergevingsgezinde contente zieltjes ergens in de hemel tot in der eeuwigheid gaan blijven ronddobberen. Dus begrijp ik niet waarom mensen, die zo overtuigd zijn dat er na de dood nog iets meer is dan alleen hun leven hier op aarde, zo bezig zijn met zich in te graven in een kelder om toch maar als enigen na de apocalyps in een totaal verwoeste wereld te kunnen overleven…Willen ze niet juist sneller naar hun hemel en herder opstijgen?
Als er ergens ter wereld een sektekwibus opstaat, die zichzelf uitroept als de nieuwe Messias die het werk van Jezus komt afmaken, hoe komt het dan dat daar dan opnieuw zo’n hoop klojo’s achteraan gaan lopen? Scientology, de Manson Family, de Jim Jones sekte, getuigen van Jehova, de psychotische Nederlandse kindermisbruikende sekteleider Vrieswijk, de Mormonen, de Amish, de islam, de terreursharia, het christendom, de evangelisten, de protestanten, de orthodoxen, het hindoeïsme, het jodendom en eigenlijk alle religies die nog steeds beweren dat zij alleen het ware geloof vertegenwoordigen. Zij handelen echter alleen uit macht, macht en nog eens macht. En nu weer die Moon-kwaker die, zelfs op een blauwe moondag, schaamteloos, in zijn voordeel, een aantal door hemzelf bij elkaar gefantaseerde hoofdstukken aan de Bijbel toegevoegd heeft. Nu hebben er zich al eeuwen allerlei sprookjesvertellers de Bijbel, de Thora, de Koran en allerlei religieuze boekjes gecorrigeerd en herschreven om toch maar met hun verhaaltjes zoveel mogelijk de mensen financieel uit te wringen en in het gareel te houden, dus, so what.. een fantasietjes meer of minder. Een geloof kan bergen verzetten en blijkbaar ook kelders vullen. Het is blijkbaar nog niet genoeg dat je water in je kelder hebt, je moet er minstens nog een paar kinderen in opsluiten.
Na lang wachten heeft nu ook Nederland eindelijk, na de Belgische Dutroux- gruwelkeldermans en na de Oostenrijkse horrorvader incest-Fritz, zijn eigen kelderkroniek.
Wanneer worden de mensen nu eens wakker en roepen ze “loop naar de moon” met jullie manipulatie, wij hebben maar één leven en dat is nu!
Moesten jullie ook zo glimlachen toen in de krant stond dat de doventolkers ineens het gebaar voor het woordje ‘Jood’ moesten aanpassen? Tot hiertoe beelden die dovenvertalers dit woordje uit door met hun wijsvinger tegen hun neus in een haakhoek te plooien. Dit blijkt een negatieve bijbetekenis en mag dus niet meer. Dit is plots na eeuwen gebarentaal racistisch. De Joodse gemeenschap stelt zelf een tekentje van een baard voor. Maar met welk gebarenteken gaat men dan een hipster aanduiden ? Ik heb eventjes mee mijn hersenen gepijnigd om een nieuw gebaar te vinden. Wat dachten jullie van een rechtse dikke duim vooruit, waarbij je dan met de linker wijsvinger een snijgebaar over het topje maakt. De vraag is natuurlijk of de dove dan nog onderscheid weet te maken tussen het woordje ‘jood’ of ‘moslim’?
Eindelijk hebben Greta, Anuna en ik een nacht kunnen doorslapen, zonder donkere gedachten of doemdromen. De alarmerende studie van de nog sneller opwarmende oceanen werd geschrapt. Oeps de klimaatwetenschappers maakten een foutje. Gênant niet? Op welke manier vertellen deze onderzoekers dan aan die angstige milieutypetjes, aan die Pipi Langkous en aan die schoolspijbelaars, na zo’n onrustwekkende flater dat ze een onjuist statistiekje getekend hadden? Het oceaanwater zal niet sneller aan onze lippen staan, maar ondertussen donderen er stukken van gletsjers naar beneden en zal de Mont Blanc binnen geruime tijd wel de Mont Noir genoemd worden. En terwijl er overal klimaatdoemdenkers in allerlei panels ons een schuldgevoel proberen aan te kwekken, vinden zij het blijkbaar nog steeds oké dat er overal ter wereld Grand Prix koersen gehouden worden, er bolides met veel CO2 uitstoot door Afrikaanse en Zuid Amerikaanse natuurgebieden racen en dat iedere nitwit met geld de aarde rondvliegt met zijn privéjet. Maar de klimaatverandering hoeft niet voor iedereen zo’n negatief gegeven te zijn. Voor de Vlaamse Wegen en Verkeer blijkt de klimaatopwarming een regelrechte meevaller. Het zou volgens de nieuwe wetenschappelijke statistieken in ieder geval in Vlaanderen niet meer sneeuwen, ijzelen en vriezen! Kerstbomen zullen langzaamaan vervangen kunnen worden door palmbomen. Van de door droogte verdwijnende Franse wijnstokken, zullen binnen enkele jaren op onze heuveltjes de eerste wijnen geoogst kunnen worden. Dit wil zeggen dat onze dienst Wegen en Verkeer geen strooizout meer moet inslaan en dat ze daar op het einde van het jaar een flinke geldreserve aan overhouden. In het strooimagazijn vind je geen korrel zout meer, hoogstens een snuifje om je tomaten mee op te pimpen. Dat ze daar bij de Vlaamse wegen en verkeer een financiële mazzel hadden gehad, konden wij zelf zien toen we na onze Zuid Franse vakantie terug over de Vlaamse snelwegen naar huis reden. We waren het bord ‘Vlaanderen’ nog niet gepasseerd of er stonden ineens overal van die megagrote affiches langs de weg. Er stond een foto op van twee helmdragende genderneutrale wegenwerkers en die hielden elk aan een kant een hart vast en daarin stond: “WIJ ZIJN WEG VAN JOU”. De rest van de tekst was zo klein, dat als je aan 100 km per uur voorbij zoefde nauwelijks begreep waarom die man en die vrouw, zo weg waren van ons. Wie in godsnaam strooide er zo kwistig met ons belastinggeld in het rond? Wie bedacht zo’n onleesbaar concept? Waar gaat dit over? Over wegenwerkers, wegenwerken of over slechtleerse snelheidsduivels? Bedenkt het hoofd van dat agentschap plots dat ze dringend met hun strooizoutbankoverschot iets moeten realiseren voordat de nieuwe subsidies binnenkomen? Wil hij kost wat kost zijn dommelambtenaren aan het werk houden? Komt daar een brainstormvergadering aan te pas? Zitten daar creatieve medewerkers die zelfstandig zulke affiches verzinnen of wordt zo’n opdracht aan een externe dienst uitbesteed? Moeten de resultaten verder onder een lunchke of drie besproken worden of vergadert men liever, nu het saldo het toelaat, met luxe dinertjes met de nodige glaasjes dure wijn? Wordt er tijdens het dessert en de café gourment slinks afgetast of er ergens een donkergrijs bonusje onder tafel geschoven kan worden? En als die affiches er dan uiteindelijk hangen, vraagt dat agentschapsambtenaartje zich dan soms ook wel eens af of de tekst wel degelijk al rijdend leesbaar is en of de bewustmaking wel bij de voorbij bollende automobilist binnen zal komen. Moeten de chauffeurs niet op de rem gaan staan, met een mogelijke kettingbotsing tot gevolg, om uiteindelijk de onleesbare puzzel op te lossen. Wegenenverkeer.be maar de rest van de letters is nog steeds één grote mistige blubber. Blijkbaar wordt dit nooit door de desbetreffende artistieke creatievelingen uitgetest. Affiche af, geld opgesoupeerd en op naar de volgende absurde belastinggeldverspilling!
We staan nu ongeveer iets meer dan 3 weekjes met bijna allemaal dezelfde buren op de camping. Komt daar eergisteren ineens een mega caravan achter onze haag opgedraaid. Nog voor de Nederlanders goed en wel geïnstalleerd zijn, wordt de airco opgezet. Niets mis mee. Het is warm en als je zo’n luxeding bezit, dan mag je dat ook gebruiken om wat koelte in de rijdende monstervilla te creëren. Zelfs als de kampeerders zelf niet aanwezig zijn, zoemt en bromt dat pleureding de ganse namiddag. Af, en een paar minuten later terug aan. Af en aan. Leuk is anders, maar ja je begrijpt ergens andermans luxe. Ergerlijk wordt het als je wil slapen en die airco tot half twee ’s nachts door ronkt. En om zeven uur ’s morgens springt dat kreng terug aan. Het is eind september en ’s nachts al behoorlijk afgekoeld, zo’n 10 a 14 graden slaaptemperatuur. Ik begrijp niet waarom die Nederlander ’s morgens met ijspegels op zijn snor wil wakker worden. Misschien zijn het passanten, denk ik, en na een slapeloze nacht zal ik de zaak nog even aanzien. Maar als ze dan een luifeltje doorrijgen en die airco opnieuw continu een ganse dag opzetten, wil ik vermijden dat er nog meer slapeloze nachten gaan volgen. Ik stap met een glimlach op ze toe. “Hallo buurtjes, mag ik jullie eventjes iets vragen, kunnen jullie de airco misschien ’s avonds en ’s nachts afzetten, want het geronk houdt ons wakker?”
“Nou mevrouw, hoe komt U erbij dat het onze airco is?” “Ja omdat wij hier al geruime tijd met allemaal dezelfde kampeerders staan en er niemand airco heeft, of lawaai maakte, en omdat wij bij jullie caravan kwamen kijken en konden vaststellen dat het gezoem en gereutel bij jullie vandaan kwam!” Wel, dit is niet mogelijk hoor, hé Djon”? Djon schudt overtuigend nee. “Jij zette onze airco toch rond zo’n uur of zeven uit, niet Djon?” Djon knikt krachtig ja. “Nou wij waren het niet hoor en dan zegt die troela ineens:” MISSCHIEN KOMT DAT GEZOEM GEWOON UIT UW HOOFD?”
Ik voel hoe mijn, ‘ik kom in vrede act’ onmiddellijk naar een ijstijdniveau zakt.
Terwijl ik de neiging onderdruk om met mijn vuist haar vooruitspringende Hollande duimzuigtanden eventjes in haar mond te corrigeren, glimlach ik en kijk haar heel doordringend aan. “Ik hoop dat U een grapje maakt?” Eventjes is de toetebel van slag. Ze loert naar Djon: “Ja hoor een geintje gewoon om te lachen, hé Djon, maar wij waren het zeker niet!” “Ach” zeg ik, “ dan was het misschien wel nachtlawaai van die viscentrale langs de rivier, hier zo’n dikke kilometer vandaan. Dat ga ik dan deze nacht controleren en dan vinden jullie mij morgenvroeg, met een geel hesje aan, demonstrerend aan hun ingang”. Of denk ik bij mezelf, dan trek ik vannacht jullie elektrische kabel uit het stopcontact. Als die mensen nu gewoon hadden gereageerd met, ho, sorry wij waren ons niet bewust dat onze airco ’s nachts zoveel lawaai maakte, we houden er rekening mee...Maar zoveel trammelant en ontkenning. We zijn duidelijk in tijdperk van respectloosheid en egoïsme beland.
Plots alsof ze beseft dat ze het plot verliest, verklaart de haaientandengeit, dat ze de airco speciaal voor hun hondje geïnstalleerd hebben en ze die misschien wel eens een ganse namiddag opgezet hadden. Als ze dan ’s morgens gaan fietsen of tochtjes met de auto gaan maken, dan sluiten ze Rocco op in de caravan en dan is het lekker koel voor hem. Er flitst iets door mijn hersenen, want er staat zoiets in het campingreglement, dat je je hond ten allen tijde aan de lijn dient te houden en nooit alleen op je kampeerplaats mag achterlaten, noch in de camper, caravan of in de auto. Het hondje is een schatje. Hij wipt rond mijn voeten, geeft likjes aan mijn tenen en springt tegen mijn benen omhoog om geaaid te worden. Ik wil de zaak dan ook niet ten top drijven.
We hebben geen airco meer gehoord. Niet meer ’s nachts en ook niet meer voor hondje Rocco.
’s Anderdaags zagen we deze liegebeesten ’s morgens richting strand fietsen waar de honden nog steeds verboden zijn, dus zonder Rocco. ’s Middags vertrokken de Hollandse Pinokkioneuzen met de auto op uitstap, zonder de hond. Laat in de namiddag hoorden wij de autoportieren open en dicht gaan. “Djon, ik ga nog eventjes naar het zwembad hoor, laat jij effe de hond uit? “Ja hoor, eventjes snel, ik kom zo naar het zwembad.” De caravandeur gaat open en ik hoor Djon tegen zijn hondje zeggen. “Dag schatje, wat lijk jij blij dat je ons weerziet. Wij gaan eventjes snel een plasje maken, kom op”
Daarna moet Rocco weer de caravan in, want aan het zwembad zijn de hondjes niet gewenst. En de airco mag niet meer aan van die stoute Belgische klagermevrouw hiernaast, hoor ik Djon bijna hardop denken.
Sim, al twee dagen en nachten zonder brommende airconditioning
Hoe het deze week mogelijk is weten wij niet, maar vanaf het moment dat wij borden op onze kampeertafel zetten, komt er een roedel vliegen op verkenningstocht. Een patrouille zoemt zich een rondje over onze glazen, borden en servietjes richting barbecue en terug. Manlief houdt de wacht en verdedigt het fort met een vliegenmepper. Gek dat wij onze Nederlandse overburen tijdens lunchtijd nooit met een vliegenmepper in actie zien. Maar natuurlijk, wie zou, als je zelf vlieg moest zijn, voorkeur geven aan een Royco minutesoepje met een restje baguette. Dan zou ik ook opteren voor die Bourgondische etentjes van die Vlamingen. Wij begrijpen niet dat die vliegenbende zonder neus en aantoonbare oren, blijkbaar op een kilometer afstand kan ruiken en zien dat er iets op onze tafel gezet wordt. Nog maar net plaatsen wij een schoteltje oesters, scampi, gamba’s, gevulde inktvissen, een paëlla of een op de barbecue gegrild visje op onze tafel of de niet uitgenodigde zoemgasten proberen mee aan te schuiven. Geduldig wapperen wij met onze handen over onze borden en zetten zelfs op een meter afstand een speciaal lokbord met de graten, vellen en schelpen zodat ze daar hun feestdis ongestoord kunnen verderzetten. Tevergeefs, een mooi gedekte tafel en een gezellig gezelschap lijkt hun leuker. Wat ze nog niet doorhebben is dat dat dikbuikige grijze mannetje, met het Dokter Spock-oortje en zijn niet weg te denken glas rode wijn, een onovertroffen seriemoordenaar blijkt te zijn.
Mijn persoonlijke Pol Pot zwaait en klopt de vliegenlijven tot spijs. Hij spreekt ze zelfs in het Frans toe. Afschrikken in de eigen taal! Voilà, ils ont laissé leur fromage, (zij hebben hun kaas gelaten) roept hij. Encore une fois, weer één , mort comme une jetée (dood als een pier).
Maar de vliegenjonkies laten zich nog niet echt afschrikken. Pats, twee bacteriebommen tegelijkertijd! Ils ont donné la pipe à Martin ( zij hebben de pijp aan Maarten gegeven). Wij ruimen de tafel af en onmiddellijk verdwijnt de meute insecten. Ons grondzeil ligt echter bezaait met lijken, ‘the Fly Killing Fields!’
Waarschijnlijk gaan de overlevenden nu, tot aan het diner, ergens op geurafstand een siësta houden .
Ze zullen lang kunnen wachten, want wij gaan straks lekker uit eten. Dat ze de Nederlanders aan de overkant maar wat gaan irriteren!
Toen we daarstraks naar het zwembad wandelden, kwam er een Nederlands ouderpaar met twee kleine kleuters luid zingend voorbij gestapt. “Joepie Joepie is gekomen, heeft mijn meisje meegenomen, maar ik zal er niet om treuren, gauw een ander meegenomen…”Hé, dacht ik, wat voor liedjes leerden wij onze kinderen toch? Wat een akelige kereltje was die Joepie Joepie! Was dat de plaatselijke gigolo, de schoolpestkop, een ontvoerder of een pedofiel? Je moest die Joepie Joepie maar tegenkomen en voor je het wist was jij je kalverliefde kwijt. Meer nog, je bleek er niet eens om te treuren want zonder aarzelen grabbelde je een nieuw lief vast. Hadden de meisjes in die liedjestijd niets in de pap te brokken? Waar kwamen toch al die gestoorde wijsjes vandaan? Wilden wij met onze liedjes onze kinderen misschien voorbereiden op een leven dat ook wel eens niet zo prettig zou kunnen zijn? “
“In een klein stationnetje ’s morgens in de vroegte, stonden zeven wagentjes netjes op een rij, ‘k zag een machinisteke draaien aan een wieleke, akka, akke tuut tuut, weg zijn wij”. Wisten ze toen al dat het personeel bij de spoorwegen meer zou staken dan rijden en dat het puur geluk zou zijn als er een niet gesyndiceerde machinist die wagentjes in beweging kreeg?
“Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar ’s zondags niet, ‘s zondags gaat hij naar de kerk, met zijn zakken vol suikerwerk, altijd is Kortjakje ziek, midden in de week…” Ten eerste vind ik de namen van die melodiemannen heel slecht gekozen. Wie noemt er zijn kind nu in hemelsnaam Joepie Joepie of Kortjakje? Ten tweede, wie zegt er dat de tekst van het tweede liedje niet juist andersom had moeten zijn? Kortjakje ging ’s zondags naar de kerk, moest zich in de pastorij aanbieden en kreeg van de pastoor na wat gefoefel onder het korte jakje, er zakken vol suikerwerk voor. Niet moeilijk dat dat kind de hele week ziek en beschaamd was.
Of wat denken jullie van de tekst: “Papegaai is ziek en hij moet sterven, maak een appelmoes al van conserven, voor onze gaai, voor onze allerliefste zoete papegaai. Papegaaike leeft je nog? Ijadea, Ja mijnheer ik ben er nog, ijadea, ‘k heb mijn eten opgegeten en mijn drinken laten staan, ijadea, boem” Als je voor je kaketoe dagelijks een pot appelmoes opendraait in plaats van zijn bakje met zonnepitten te vullen en hem alle dagen vraagt of hij nog leeft, dan ben je zijn gesnater waarschijnlijk strontzat. Breng hem dan naar het asiel of zoek een goed adoptieadres in plaats van hem langzaamaan met appelspijs en whisky in zijn drinkbak te willen vergiftigen!
Nu kunnen wij onze kinderen wel ruimschoots op voorhand instrueren dat er maar één zekerheid is in het leven. Wij gaan allemaal vroeg of laat de pijp uit! Maar om daar dan een jolig liedje rond te rijmen? “Klein Anna zat op éne steen, éne steen, éne steen.. Klein Anna, waarom ween jij zo, ween jij zo… omdat ik morgen sterven moet, sterven moet, sterven moet…” Kan iemand mij vertellen wie die kleine Anna was? Was dit een ongelukkige kleuter die juist na een doktersconsult een minder aangename kankerboodschap gekregen had of was dit juist een stokoud honderdjarig gekrompen vrouwtje? En in godsnaam, waarom zaten die kleine Anna’s op éne steen??
Hebben wij senioren in onze kindertijd niet te veel en te hard gezongen van: ‘k heb een tante in Marokko en die komt, ‘k heb een tante in Marokko en die komt, ‘k heb een tante in Marokko, een tante in Marokko, ‘k heb een tante in Marokko en die komt…singing I ja jiepi jiepi jé, singing I ja jiepie jiepie jé…” Wanneer liep het ergens mis? Had men ginds een slechte vertaling van het woordje “tante”? Alleen de tante…
We kunnen natuurlijk ook onze kinderliedjes wat moderniseren. “Schipper mag ik overvaren, ja of nee? Moet ik dan een tol betalen, ja of nee? En dan zei de schipper: “Al wie rood aanheeft mag niet over!” Nu zouden wij kunnen zeggen: “Al diegenen die illegaal, zwart, minderjarig of zwanger zijn mogen niet overvaren, tenzij ze aan de mensensmokkelaars en de ngo’s een flinke tol betaalden.”
Gelukkig voor onze kleinkinderen worden zij nu groot met de liedjes van K3. Leren ze dansjes en zingen ze tot je er horendol van wordt van “Sweet Caroline en *Mooi weer vandaag”.
Maar een paar liedjes vind ik persoonlijk nog steeds “antieke oma” toppertjes: “Ons bomma heeft wc papier met bloemekes, met bloemekes, met bloemekes, ons bomma is een heel moderne vrouw!” En “vivan bomma, patatten met saucissen, vivan bomma patatten met ajuin, en daarbij ne grote cervela tralala…”
Sim, Agde 9 september 2019
Tralalalalala *Mooi weer vandaag, ik doe alles vandaag liever traag (Bart Kaël)
Ik weet niet of jullie de typische Antwerpse uitdrukking kennen: “iemand heeft een stuk in zijn oor”? Dit wil hetzelfde zeggen als iemand die boven zijn theewater of in de olie is, dus maw iemand die teveel alcohol gedronken heeft. Of er ook en uitdrukking bestaat over iemand die een stuk uit zijn oor heeft, weet ik niet, maar ik ben waarschijnlijk de enige vrouw in België met een manlief die zowel soms een stuk in als nu uit zijn oor heeft. Wat als een kleine zonnebrand op de oorschelp begon, woekerde gedurende de vele Vlaamse hittegolven verder tot een beginnende tumor. Dus moest manlief, via de huisarts, naar de dermatoloog, doorgestuurd naar een plastische chirurg, om daarna in het ziekenhuis een kleine operatieve ooroperatie te laten uitvoeren. Dus was ik een paar weken in het bezit van mijn persoonlijke Van Gogh. Na het verwijderen van de draadjes heeft hij nu langs de linkerzijde een ‘Tom Boonen/dokter Spockoortje’. Vermits manlief voor de ingreep ook maar met een half oor luisterde en meestal mijn gebabbel het ene oor in en onmiddellijk zonder registratie het andere oor uitdreef, was er totaal niets veranderd. Luisteren deed hij nog steeds maar met een hahahaha half oor!
Maar gisteren had hij chance met zijn doofheid!
Wij besloten als echte toeristen een namiddag vullend boottochtje vanuit Agde, via het Canal de Midi naar het étang de Thau met zijn oesterkwekerijen te maken. De trossen waren nog maar amper losgemaakt of de kapitein ontpopte zich als de mannelijke Vlaamse klimaatspijbelaar Anuna De Wever van Agde. Gedurende een meer dan drie uur durende Franse groene monoloog wreef hij de klimaatopwarming onder onze rood verbrande neuzen.
“Doordat een reiziger een vreemd virus in Frankrijk binnengehaald had, stierven nu alle platanen en moesten die bomen massaal ter plaatse verbrand worden om verdere verspreiding van deze ziekte tegen te gaan. Door de schuld van de mensheid en de klimaatopwarming was er niet genoeg water en zouden de wijnstokken in de toekomst in Frankrijk verdwijnen. Straks zou, door ons toedoen, omdat wij telkens opnieuw met de auto reden, het vliegtuig pakten en onze producten, ‘just in time’ per vrachtwagen vanuit heel Europa rondreden, de zee met meer dan 2 meter stijgen, zodat hele regionen, zoals de Camargues en alle toeristische kustplaatjes van de kaart geveegd zouden worden. Als het water in het étang de Thau nog met 2 graden zou stijgen dan kon men er nog onmogelijk mosselen en oesters kweken3. Le capitain vert kwebbelde maar voort in zijn micro, terwijl hij zijn mazoutschip door de sluizen loodste.
“En wij mensen waren natuurlijk met veel te veel. Hele Afrikaanse landen zouden onleefbaar worden en al die hongerzwartjes zouden onze kant opkomen.” (Sic: Dit zou natuurlijk al een heel pak minder zijn als die NGO’s zouden stoppen met Middellandsezeetaxi te spelen en die economische vluchtelingen in Europa binnen te loodsen. Zij die geen asiel krijgen, krijgen een papiertje om het land te verlaten en blijven in Europa rondhangen. Straks hebben wij op de stranden meer zonnebrilleurders dan zonnebaders. Zij die wel asiel krijgen, smokkelen hun vader, moeder en hun tien broers en zusters via gezinshereniging ons grondgebied binnen.)
De kapitein heeft natuurlijk een punt. Maar tijdens een gezellig boottochtje een uren durende Frans-groene klimaatvoordracht te moeten aanhoren, dat was er een beetje over. Toen we terug in Agde aanlegden schuifelden de meeste toeristen met een bult van schuld de boot af. Alleen hardhorende manlief, Duitsers, Engelsen en Nederlanders hadden geen jota van het Franse gekakel verstaan en sprongen met een brede glimlach op de oever.
Men heeft in Frankrijk nog steeds niet begrepen dat er ook anderstalige toeristen hier hun centen spenderen. Chauvinistisch blijft men hier alles in het Frans becommentariëren. Dit keer, gelukkig maar, want stel je voor dat wij dat urenlang betoog eerst in het Frans, dan in het Engels en misschien dan nog een keer in het Duits hadden moeten aanhoren. Om overboord te springen!
Toen we de krant openden, kwam Dirk Draulandts er nog een schepje bovenop doen, door te beweren dat iedereen die een biefstuk at, mee schuld had aan de branden in het Amazonegebied….
Manlief draaide de T-bonesteak nog eens om op de barbecue….Mea Culpa, mea culpa…
Volgens mij zal het zo’n vaart niet lopen. Als de helft van de mensheid vegan of vegetarische konijnenvoerknagers gaat worden en de andere helft islamiet zal zijn, dan wordt er geen biefstuk maar alleen nog schaap en geit gegeten. Alleen nog eventjes het proces afwachten, dat de Joden en de moslims gaan aanspannen om het niet verdoofd slachten terug in te voeren of we halal of niet halal gaan eten.
Het was 45 graden in de Belgische schaduw. We lagen voor pampus in de tuin. In mijn hoofd was ik deze column al aan het componeren. Ik wilde schrijven over hoe de toegang van onze zwembaden, recreatiegebieden en festivals meer en meer op de luchtvaartcontroles begonnen te gelijken. Hoe nieuwe Belgen nog steeds niet wilden begrijpen dat het reglementregeltje “ niet zwemmen in een zwemshort” ook voor hen van toepassing was. Dat het een zwemslip moest zijn en geen slinkse poging om in je onderbroek van de wipplank te duiken. Ik begrijp wel een beetje de boosheid als je zag dat enkele meters verder twee volledig ingepakte boerkinilijven in het zwembad spartelden. Twee vrouwen die zich in deze hitte, zwetend als een otter, onder hun zwarte bedekkende tenten tot aan het zwembad gesjokt hadden. Terwijl ik de ijsklontjes nog eens ronddraaide in mijn koel drankje, dacht ik ook aan de verontwaardiging van die ouders toen bleek dat hun dochtertjes door een paar frustratiehaantjes betast waren en uitgemaakt werden voor hoeren. Hoe een viertal toekomstige miniboefjes de meisjes in de ontluikende borstjes geknepen hadden en met hun zwembadnatte vingers de bikinibroekjes naar beneden getrokken hadden. Moest dit bij mijn kleindochter gebeuren dan zou men met de stoom die uit mijn oren zou komen het ganse zwembadwater kunnen verwarmen. De politie werd erbij gehaald en de minderjarige verkrachtertjes in spé werden op heterdaad betrapt. Om geen enkele bevolkingsgroep te schofferen, haastte de media zich om heel duidelijk te stellen dat het hier om rasechte Belgen ging. De ouders van Abdullah G, Mohammed T, Faisal O en Ali S reageerden geschokt en waren ervan overtuigd dat hun zoontjes zulke onterende dingen nooit zouden doen noch roepen. Het was niet een alleenstaand feit want tijdens de Belgische hittegolf had elk zwemparadijs met dezelfde problematiek te maken. Het lag dus duidelijk niet aan de opklimmende temperatuur maar aan de neergaande opvoeding.
In Duitsland verkrachtten vijf Bulgaarse en Roemeense minderjarigen een vrouw. De boefjes waren tussen de 12 en de 14 jaar! Ook hier beweerden de ‘ouders’ dat hun legsel dit onmogelijk gedaan kon hebben, want dat ze op dat uur gezellig naast hun op de sofa zaten, naar de televisie keken en thee dronken. Wanneer gaat men die moeders en vaders eens mee veroordelen voor hun laksheid aan opvoeding?
Ik wilde net mijn vingers in de azijn dompelen om deze column te typen en de laksheid aan het respect voor elkaar en het uitblijven van het daadwerkelijke integreren van bepaalde bevolkingsgroepen aan onze normen en waarden op pc te zetten, toen er ook plots iets grappigs de kranten en het journaal haalde. Onze gedetineerden zouden vanaf volgend jaar juli hun eigen kleding mogen dragen en wassen. Weg met het gevangenisplunje. Om alle ontsnappingen te voorkomen moesten ze zich, alleen als ze bezoek kregen, nog in het grijze uniform hijsen. Kwestie dat de cipiers klaar en duidelijk konden zien, wie er de bezoeker en wie er de gevangene was. Toch mag niet alles. Er mogen geen aanstootgevende teksten op de t-shirts staan en schoeisel met stalen noppen werden verboden. Om elke verwisseling tegen te gaan, mogen ze ook geen kleding dragen zoals hun bewakers. Er zouden wasmachines aangekocht worden en vanaf dan zou elke veroordeelde, die nu ook over zijn eigen mobiel mag beschikken, instaan voor zijn eigen wasje. Een kind kan de was doen, zeker met pods, dat wordt ons via de reclame tienmaal daags ingehamerd! Ik kan me niet indenken dat zo’n bajesklant straks zijn 7 witte onderbroeken in de witte kookwas voorsorteert en voor zijn t-shirts en sokken netjes apart een 40 graden en een wolwasje gaat draaien. Dus zonder enige twijfel lopen vanaf volgend jaar alle gevangen in mooi roze rond. Eén rode sok in de wasmachine en ‘t is gebeurd...
'T WAS NACHT, 'T WAS NACHT, 'T WAS MIDDEN IN DE NACHT!
Nadat wij bijna gans Frankrijk kilometervretend doorkruist hebben, staan we dan als sluitstuk aan de Middellandse zee. Nog een kleine drie weekjes stralende zon, knalblauwe hemel en een lekker vakantiesfeertje…dachten wij! Het Mediterraans klimaat blijkt in Zuid Frankrijk, dit jaar, begin juni aan een twijfelzomer te beginnen.
Gisteravond stak er een soort stormwind op. Niet direct een mistral maar toch enigszins een naverwant tergend passaatje dat de caravan heen en weer deed schommelen en de luifel als een bootzeil deed opbollen. Ik zei tegen manlief, dat het misschien geen slecht idee zou zijn alles wat extra te verstevigen en om de autohoes nog met wat meer knijpers vast te leggen. Als hij op dat moment echter met een kruiswoordraadseltje bezig is en hij liefst niet gestoord wenst te worden, dan mompelt hij woorden als ‘straks, misschien straks, morgen, misschien nooit in de hoop dat het zichzelf wel zal oplossen’. Dat reduceert mij plotsklaps tot een zo’n ‘subiet’ zeurend vrouwtje, zo’n ‘à la minute’ mokkel die manlief zijn rust op de meest onmogelijke momenten durft verstoren. Ik ben meer van ‘de-koe-bij-de-horens-nemen’ soort. In mijn CAO staat, dat iets onmiddellijk moet bekeken, direct geanalyseerd en op staande voet gerepareerd moet worden. Normaal zou ik uit de caravan stuiven en de autohoes zelf gaan vastpinnen, maar ik lig al geruime tijd naakt onder het warme fleece-dekentje een boek te lezen en bedenk dat manlief nog volledig aangekleed op de bank zit. Manlief is echter van de Jean-Luc Dehaene soort, die zegt dat de problemen zullen opgelost worden als ze zich stellen! Om half twee ’s nachts dus! Uit het warmte nestje, broeken en truien aan en aan de slag met het mini- rampenplan. Rammelende in elkaar gedonderde tentstokken, op zwiepende haringen (piketten), rond klapperende stormkoorden en een klepperende tentluifel die als een gigantische parachute tegen en over de caravan buitelde. In het midden van de nacht hebben we dus de luifel uit de rail getrokken op gevaar van zelf mee de lucht ingezogen te worden en onze autohoes gezocht, die twee auto’s verder heen en weer wapperde. Jullie willen niet weten wat voor verwensende woordenschat er op dat moment door mijn hoofd gaat…Probeer daarna maar eens terug in de caravan de slaap te vatten. Door de windstoten schudt onze villa over en weer zodat je bijna zeeziek wordt. Het lawaai van de wind en het constante beuken van de zeegolven dondert door je hoofd. Je slaapritme wordt verstoord door caravankastdeurtjes die op het ritme mee rammelen. En tenslotte een manlief die zich meteen na de nachtelijke actie in bed oprolt en alvorens hij ook maar met één oor het kussen raakt, er als apotheose een snurkfanfare tegenaan gooit.
Terwijl ik gisteren nog schaterend naar manlief riep, dat Koning Filip, Peppi en Kokki van de twee meest verliezende partijen aangesteld had om gesprekken te voeren met alle politieke fracties om links en rechts te verzoenen, sta ik deze ochtend met een gevoel van weemoed op. Mijn gedachten zijn bij die twee schatten van mensen die op één week tijd overleden zijn en hun kinderen die nu in diepe rouw gedompeld zijn. Wij zijn in het zuiden van Frankrijk en zullen de begrafenis van Jos en Jansi niet kunnen bijwonen, maar hopen dat onze neven en nichten niet zullen opteren voor een kerkelijke begrafenis. Ik kan me al inbeelden hoe zo’n door het celibaat zwaar gefrustreerde pastoor op de kansel staat te wauwelen over de barmhartigheid van zijn God. Als er werkelijk een God bestaat, dan beschikt hij volgens mij over een serieuze dosis sadisme om twee mensen die zo intens jaren van elkaar hielden op zulke mensonterende manier aan hun einde te laten komen. Dementerend, zielig, elkaar, hun kinderen en hun vrienden totaal niet meer herkennend. Toegeven ze waren beiden al de kaap van de 90 voorbij, hadden een rijk gevuld en liefdevol leven gehad, maar moeten wij dan zogezegd zo menselijk zijn, dat wij het onmenselijke aan de dag leggen om de reeds in hun hoofd afgestorven bejaarden nog enkele jaren op een mensonterende manier als een plant op een stoel of in een bed in leven te willen houden. Kan God dan hier niet eventjes wat gevoel aan de dag leggen en de strijd geen drie jaar laten duren? Hoe noemt men dat: ‘God is barmhartig’?
Welk gevoel van mededogen kent hij als hij op één nacht tijd de enige 45 jarige dochter van mijn buurvrouwvriendin tot zich roept? Eventjes hartfalen en gedaan. Hoe overleef je zo’n drama? Je dochter, waar je nog allerlei plannen mee maakte en die lachend zei dat ze later voor jouw oude dag zou zorgen. De bodem totaal uit je leven weggeslagen, hoeveel mensen er ook tegen je zullen zeggen dat het leven gewoon doorgaat en dat alles slijt. Kon God hier ook niet eens wat inschikkelijker zijn? Hoe verwoordt zo’n pastoor dat? “God roept alleen diegenen tot zich, die hij het liefst heeft!” Wat een grote egoïst! En diegenen die achterblijven, diegenen die lief hadden? Hoe noemt men deze God ook alweer? Barmhartig?
Gisteren kregen wij ook nog te horen dat een 60 jarige ex collega een kankervonnis te horen kreeg en dat hij na drie weken de strijd al moest opgeven, een vrouw en twee kinderen vol wanhoop achterlatend.
Een goddelijk oogje toeknijpen had ook hier minstens op zijn plaats geweest. Maar zoals alle gelovigen zeggen: “Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.” En natuurlijk zitten wij nu in een generatieperiode dat allerlei familieleden, vrienden en kennissen zullen verdwijnen maar het blijft telkens schrikken. We worden dan telkens met onze neus op de feiten gedrukt dat het levenskoordje korter en korter wordt. Dag Jos, dag Jansi, dag Wendy, dag Louis, dag Francis het gaat jullie goed…
Wij rouwen op afstand mee en ik kan maar één ding bedenken dat als er dan al een God zou bestaan: ‘dat deze God over een grote portie galgenhumor beschikt!”
Het is niet omdat jullie al meer dan een maand geen letter meer van mij gelezen hebben, dat ik ergens ten velde met een bore- ,burn -out of een writersblock in de lappenmand lig. Niets is minder waar. Zoals een paar vrienden terecht opmerkten zijn wij nu bezig aan het scenario van “de reis rond de wereld in 80 dagen”. Alleen hebben wij voor de lichtere versie geopteerd en bereizen wij nu Frankrijk van noord naar west en van west naar zuid. Als al ons geld of onze geplande vakantiedagen opgesoupeerd zijn, breien wij er het laatste stukje van zuid naar noord aan. Vermits manlief zich nu in het stadium van een soort Alzheimer-light bevindt en hij van veel (te veel zegt hij..) al onze bestemmingen van de vorige eeuw zich soms totaal niets meer herinnert, hebben wij dus besloten om sommige delen van la douce France opnieuw te bezoeken. Via de vallei van de Somme, caravannen wij naar de Normandische landingskusten van de tweede Wereldoorlog. Het is begin mei en alhoewel het zonnetje overdag van de partij is, is het ’s nachts bitter koud. Met een fleece-deken, slaapzakken en zelfs een donsdeken, lekker tegen elkaar lepeltje- lepeltje, overleven we nachten van 2 graden. Alleen ’s morgens is er eventjes discussie, wie er het eerst, vanuit het warme nestje, zijn voeten op de doorkoude caravanvloer moet zetten.
Dat er in een kwart eeuw wel degelijk van alles verandert, zien we al snel als we naar de noordelijke kant van Bretagne, richting St. Malo forenzen. Het toenmalige liefelijke oesterdorpje Cancale, groeide uit tot een toeristische trekpleisterstad. Langs de rede, waar eerst de stootkarren stonden, waar je na een dagje site seeing voor een habbekrats een oestertje met een glaasje witte wijn kon meepikken, heeft men nu gigantische betaalparkings aangelegd.
Waar je in de vorige eeuw, op een terrasje van enkele liefelijke restaurantjes over de zee kon staren, zie je nu niets dan blinkend autostaal. De toenmalige vijf restaurantjes zijn in die 25 jaar vertienvoudigd. Vermits ik al enkele jaren een schelpallergie heb, gaan we op zoek naar een restaurantje waar manlief een ‘fruits de mer’ voor één persoon kan bestellen en ik een hele krab kan te lijf gaan. We zitten lekker in het waterzonnetje en manlief besluit om een koffietje met een calvadosje na te nemen. Als de kelner grijnzend de bestelling opschrijft hoor ik de toeristtrap toe klappen. Ik schrijf speciaal in verkleinwoordjes want als we daarna de rekening krijgen voor het vingerhoedje koffie:3 euro en de twee soeplepeltjes calvados: 12 euro, wil ik spontaan een geel hesje aantrekken en het restaurant plat flamberen!
We bezochten ook nog de wilde noordkant, de roze granietkust en de zuidkant van Bretagne. Toen we in Carnac boodschappen gingen doen, zakte onze broek af. Voor de winkel stonden grote borden met “wij beschermen onze lokale boeren en verkopen alleen traditionele Franse producten.” Vinden wij daar in de rekken, uien van Nieuw Zeeland en aardappelen van Israël! Ecologische voetafdruk..voer voor Anuna en haar Zweedse Pipi Langkaus.
Terwijl België bol staat van allerlei verkiezingsgekakel, rijden wij in de richting van de Périgord. Al gauw merken wij dat Frankrijk één grote betalende parking geworden is. Overal waar er ook maar iets te zien of te beleven valt, staan die betaalautomaten je vals gniffelend aan te staren. Liberté, fraternité et payer.
Terwijl wij hier overal lekker confit en magret de canard gaan eten, zijn het zware dagen voor het Belgische Koningshuis. Onze ex koning moet DNA afstaan omdat zijn onechte dochter wil bewijzen dat hij zijn koninklijk sperma in een verkeerd paleis heeft gestort en onze koning heeft slapeloze nachten na de Waals linkse en de Vlaamse rechtse verkiezingsuitslag. Alle verliezers roepen dat ze gewonnen hebben. De Waalse PS droomt al hardop van de terugkeer van hun roze premier, terwijl Groen tevergeefs, na de Anuna-klimaatspijbelgolf, een Turkse moe en een Catalaanse roeper in de strijd gooiden. Het uiterst rechtse Vlaams Belang heeft op de verkiezingsdraaimolen de flosj getrokken. Als zij echter op termijn, zoals zij in hun propaganda verkondigden, de zwarte haantjes exodus en de Moslim immigratie toestroom niet kunnen stoppen, dan zullen we maar al best een mooi en modieus hoofddoekje gaan uitkiezen. Morgen gaan we richting Middellandse Zee. We komen waarschijnlijk binnen een maand in een totaal ander België terug….
Misschien hield God zelf het vuurtje aan het dak van zijn Notre- Dame? Gewoon..Eventjes kijken welke reactie zijn achterban zou hebben. Hij had in zijn Bijbelse verleden al meer zulke sadistische spelletjes gespeeld, gewoon om bevestiging te krijgen hoeveel vertrouwen zijn volgelingen wel in hem hadden, dus…Stond hij eventjes perplex toen die superrijken de geldomhaling op gang brachten? Als een lopend vuurtje verwittigden ze elkaar. Hoe die rijke stinkerds sneller dan het licht de knip van hun Louis Vuitton, Gucci en l’Oréal portefeuilles openden en er miljoenen euro’s, als per opbod, uit toverden. Diezelfde fiscusontduikers die hij enkele jaren voordien Frankrijk met koffers vol geld over de grens zag rennen, om zeker geen belastingen te moeten betalen. Waren die nu hun schuldgevoel aan het witwassen? Dachten ze dat ze met zulke giften recht hadden, om eenmaal als ze boven aan de hemelpoort zouden komen, ze zonder discussie met Petrus in een speciale VIP-lane ontvangen zouden worden? Of bedachten ze alleen maar dat ze deze giften bij hun volgende belastingsbrief als onkosten mochten aftrekken? God stond ook versteld om te zien hoe de Parijzenaars op 1 nacht een benefietconcert uit de grond stampten. Hoe minder bescheiden giften bij het volk rond gehaald werden. God zag dat het goed was. Zat hij daarboven op zijn wolk, op de leuning van zijn hemeltroon mee te trommelen of op de muziek op en neer te wippen? Deed hij met Petrus en Jezus een polonaise en riep hij: “waar zijn die handjes?” toen hij de rollende rrrr van Mireille Matieu over de Place des Invalides hoorde tuimelen. Had hij daarom geen tijd om zich met de Christelijke paasvierders aan de andere kant van de wereld bezig te houden? Hij wordt toch verondersteld ‘alwetend en almachtig’ te zijn! Waarom wist hij dan niet dat er in Sri Lanka enkelen van dat andere ‘ware geloof’ luxe hotels en zijn kerken zouden binnenknallen? Eventjes een onoplettendheid en 359 doden en meer dan 400 gewonden. Wat vond hij het ergst? Hele families die met een exploderende moslimbom uit elkaar gerukt werden of zijn brandende kathedraaldak? Of bedacht hij dat Petrus het nu wel ineens ontzettend druk zou krijgen aan zijn hemelpoort? Die zou overuren moeten kloppen en zeker geen tijd hebben om mee naar die andere Gods vertegenwoordiger op aarde de luisteren. Die langejurkenman die als een carnavaleske rockster van op een balkon, op dat Vaticaanplein, elk jaar diezelfde woordjes prevelde en kruisjes uitdeelde aan die duizend naïevelingen die naar hem opkeken. God zag dat het goed was…ga en vermenigvuldigt U! Zijn lucratief religieus handeltje zou nog eeuwen blijven draaien. God tikte zijn zoon op de schouder en fluisterde dat het sprookje van zijn herrijzenis er bij de gelovigen in gegaan was als zoete koek. Prima gedaan! God zat alleen nog met één dilemma.. wat was er nu waar van Jezus zijn chocolade eieren?
Sim diep bedroefd over al die religieuze onzin 21/4/2019
“Blind date, blind getrouwd, blind gekocht..man, man onze kijkcijfers kelderen sneller dan het neerstorten van de Boeing Max! Die braillekijkers haken massaal af en gooien hun blindengeleidestok in het hoenderhok! Wij moeten dringend brainstormen en op zoek gaan naar nieuwe programma’s en eens goed nadenken over wie er nog naar onze zenders kijkt. Op onze bingewatchende Netflixjeugd moeten wij niet meer rekenen. Dus welke bevolkingsgroepen kunnen wij nog aan de televisiebuis kluisteren? Op de jonge gepensioneerden moeten wij ook al niet meer hopen, want die reizen de ganse wereld rond. Dus wat blijft er over? De bejaardenberg, de rusthuislogés en de doorsnee Vlaamse televisiekijker die al onze bullshit slikt! Dus iemand een idee?”
Awel se, ik wil graag nog eens een stukje van de wereld zien. Dubai, Thailand, Japan, Zuid Afrika, IJsland en misschien Mongolië. Ja Sieg, en dan? Wel ik neem al zeker Olga mee en ik zou een troepje 80 jarigen op sleeptouw kunnen nemen! Een paar die nog nooit buiten België geweest zijn en nog nooit gevlogen hebben. Kijkcijferkanon in alle rusthuizen niet? Misschien kunnen wij voor het wat spannender te maken een licht dementerende in Chiangmai wat laten verloren lopen, dat wordt lachen hé! Maar at the end komt alles goed hoor! Prima idee! Dat doen we, we noemen het in plaats van de wereld rond in tachtig dagen..“De wereld rond met 80 jarigen”
Hola, als hij mag reizen, dan mag ik het toch ook hé? Ik kan bv met wat Bekende Vlamingen op stap gaan. Zeg man, die BV’s dat komt stilletjes bij iedereen de strot uit! Die hebben we nu al genoeg uitgemolken hé. Samen in een jeep of een camper de wijde natuur in. Op een boot, samen in een bed en maar leuteren. Of ze aan de andere kant van de wereld in Die Huis wat laten snotteren over hun jeugd, hun relaties en hun carrières. Ho, wat lieten ze zich daar toch zo lekker kwetsbaar in hun ziel kijken. Denk je dat de kijker nog geïnteresseerd is in dat gezever? Ja zeg, maar als Sieg overal naartoe mag vliegen, dan wil ook wel eens wat! Ik wil op reis, al moet ik ons moeder meenemen! Prachtig! Dat is het! Je neemt wat BV’s en je stuurt ze met hun moeke de wijde wereld in. Wat denken jullie van “Weg met ons ma?”
Hé ik heb ook nog een prachtig idee! Ja Axel? Weer wat geld uitdelen aan de daklozen in Antwerpen?Nog projecten in de aanbieding die al op voorhand gedoemd waren om te mislukken? Nee man, ik heb een grandioos plan. Ik wil naar Namibië, naar Thailand, naar Oekraïne en naar Nepal. Allée gast, wat wil je daar dan gaan doen? Een beest schieten, een nier, een kind en een vrouw kopen. Ja voor zo’n Trafiek hebben wij nog wel ergens een plaatsje.
We moeten echter nog wat vliegtuigreisjes overhouden, want die madammen van Radio2 willen ook wel eens wat. Die gaan een quizje houden en dan met een aantal luisteraars naar Zuid Afrika, Noorwegen…
Stop, stop, ik wil het niet meer horen!! Verdoeme, verdoeme,!!! Grrrf, Ik zie het al, ik val er weeral naast! Dubai, Noorderlicht, IJsland, Mexico, Thailand en voor mij weeral interviews in de straten van Leuven of Gent zeker. Dieter begint te roepen en te tieren! Wat kunnen zij meer dan ik. Zij de wereld rond en alle vlieggeld opsouperen en ik weeral niks zeker. In de redactieruimte breekt er vervolgens tumult uit. Godverdomme’t is nu genoeg geweest! Mongool, kan je niet één keer je kwek houden! Hé wacht eens wat zei je daar? Je kwek.. Nee daarvoor! Dat ik daar nog niet aan gedacht heb! Ik ga zo’n zes lieverds, met het syndroom van Down, mee op reis nemen! Ik noem het Down the road. Ik stop één ervan in een jacuzzi en hoop dat hij niet verdrinkt. De rest van die mannen laat ik zelfstandig koken en moederke en vaderke spelen. Dat wordt een kijkcijferkanon. Moeders, plusmoeders, vaders, plusvaders, minimum twee paar oma’s en opa’s en het voltallige personeel van de scholen en instellingen..niet slecht bedacht hé. En waar wil je met die Downtjes naartoe? Een vakantiepark ergens in de Ardennen? Ha nee hé, ergens in het zuiden. Jullie gaan nu toch niet denken dat ik met die gasten aan de watervallen van Coo in een bubbelbad ga zitten!
Het zuiden? Ergens in Frankrijk, Spanje of Portugal? Dag Jan, Portugal zijn de mensen al beu gezien hé, daar toerde die andere kakelaar al rond met die BV Premiejagers. Nee, als ik zeg zuid, dan ga ik ineens voor de andere kant van de wereld hé! Ik ga met die jongelui naar Zuid Afrika, daar was ik nog nooit met vakantie.
Is er nog iemand die gezellig in Vlaanderen wilt blijven? Ja Lieven, vertel eens? Wat ik nodig heb is gewoon een mooie nieuwe studio met een gigantische ronde tafel en een paar interessante babbelgenodigden. Ja klinkt veelbelovend, wie wil je als eersten aan je tafel? Wel ik dacht zo, die maandag-, dinsdag-, donderdag- en vrijdag-spijbelpuber samen met haar Zweedse Pippi Langkaus. Daarnaast de minister van onderwijs, die totaal niets van dit spijbelen durft te zeggen, maar wel sancties gaat nemen als ouders één of meerdere dagen voor de eigenlijke vakanties durven op reis vertrekken. Over zo’n hypocriet tjefengedachtengoed moet toch eens duchtig gedebatteerd worden niet? Aan de andere kant die groene roeper, die geen rijbewijs heeft en voor de CO2 in te dijken geen auto wil rijden, maar wel zijn ganse vriendenkring als taxichauffeurs gebruikt. En daarnaast, die linkse wereldverbeteraar. Hoe heet die nu weer? Awel, die met die naam van één van de drie koningen. Je weet wel die zijn vrouw de ganse wereld rondvliegt om een fotootje te nemen. Moet je dan ook niet een rechtser minder groen iemand aan tafel zetten?Nee dat vooral niet, want die nemen met hun argumenten onmiddellijk het programma over. En waarover wil je dan allemaal praten?
Awel, Over het blok aan het been in het afbouwen van de gezondheidszorg. Over allerlei gekleurde hesjes en al zeker over de CO2 taks. De dieselrijders die extra moeten betalen en de boetes die men gaat krijgen als men het huis en het dak niet isoleert. De taks op de open haarden, de houtkachels en straks de vergunningen als men de barbecue wil aansteken. Taks op rood vlees en vooral de vliegtaks die in aantocht is! Wacht eens eventjes! Dat laatste item, dat moet eruit!! Daar gaan we een jaartje mee wachten hé tot al onze programma’s ingeblikt zijn!
Elk jaar vind ik het opnieuw zo spannend dat ik op Tenerife weer al mijn tatoeages en piercings kan showen. Ik tel de dagen af tot ik eindelijk de Vlaamse slechtweer- bedekkleding kan uitdoen. Ik heb nog geen voet op het Canarische eiland gezet of ik hijs mijn wit Belgisch regenweerlijf zo snel mogelijk in een lage taille mini short met een blote buik ultra kort haltertopje om mijn beschilderd lijf tentoon te stellen. Want geef nu toe, in België heeft toch niemand wat aan mijn doorboord- en tekeningenlichaam. Maar hier mag ik het allemaal onbedwongen etaleren. De getatoeëerde slang begint ergens tussen mijn borsten, kronkelt vervolgens rond mijn navel en verdwijnt dan onder mijn tailleband. Iedereen vermoedt nu dat het serpent ergens daar beneden in de jungle ophoudt, maar ze waaiert vanuit mijn lies verder over mijn heup en het ratelstaartje eindigt op mijn knie. Door het korte t-shirtje kan iedereen nu ook probleemloos mijn navelpiercing bewonderen. De diamanten imitatiesteen flikkert en blikkert in de zon en vangt de ogen van de passanten. Enkele maanden geleden was ik volledig gehypnotiseerd door de tongpiercing van een bekende TV nitwit. Zij kon voor de camera zo heerlijk sexy, met half open mond met dat bolletje rollen. Er kwam uit het mens niets zinniger dan wat ‘kindertuin- diplomaniveau -gebrabbel uit, maar ik was volledig in de ban van haar tongpiercing. Dat moest ik ook hebben. Het voelde net alsof je constant een nootje niet weg gekauwd kreeg maar daartegenover lispelde het zo leuk. Manlief werd er knettergek van omdat ik steeds met dat metalen bolletje tegen mijn voortanden kletterde. Manlief is hardhorend en zijn hoorapparaten sloegen tilt bij mijn voortdurend gesis. Vermits hij mij zonder een tongpiercing amper begreep en voor alle verdere discussies in de toekomst te vermijden, heb ik die mompelvijs maar uit mijn mond laten verwijderen. Ik heb ze onmiddellijk ergens op een andere plaats in mijn lichaam laten inschieten. Het deed verschrikkelijk veel pijn en ik moet toegeven dat vanaf dat moment plassen een stuk moeilijker ging.
Ter compensatie heb ik mij nu een tepelpiercing laten zetten. Daar is de boel een beetje verkeerd gelopen, want doordat mijn borst helemaal ontstoken is, loop ik nu met één knalrode ballontiet rond waarvan de tepel op een verfrommelde beschimmelde framboos lijkt. Gaatjes in mijn oren heb ik al jaar en dag. Die probeer ik nu in etappes te vergroten. Eerst met een potlood erdoor, dan met een wijnstop nog wat uitrekken en met een beetje geluk kan ik er straks een metalen schijf ter grootte van een champagnekurk in kwijt. Manlief vond ook mijn neusring niet zo flaterend. Het deed hem een beetje aan Spaanse stierengevechten denken. Een tijdje geleden had ik ook zo’n superleuke neuspiercing. Maar een gigantische verkoudheid stak niet alleen stokken in de wielen maar ook hopen opgespaard snot achter de voorgevel. Niezen en snuiten werden gedurfde ondernemingen. Toen de boel volledig verstropt was, moest ik die piercing wel wegbonjouren. Het was alsof ik een stop uit het badafvoerputje trok. Als een damdoorbraak glibberden bruingrijsgroene snottebellen tot op mijn bovenlip. Dat bracht me op het idee om daar misschien zo’n lipringetje te bevestigen, maar manlief vond dat ik misschien mooier zou zijn met een gouden wenkbrauwschakeltje. Nu vond ik hier ter plaatse de Tenerifse tattooshop. Ik heb wel een paar uur in hun nieuwste catalogus staan loeren. Ik wil nog wel iets op mijn lichaam laten bijtekenen maar kan maar niet besluiten wat er te combineren valt met mijn wurgslang. Die driekoppige doodshoofden vind ik wel iets gaaf hebben maar als de tatoeëerder zegt dat hij op mijn opgezwollen meloenborst moet beginnen, haak ik af. Manuel- tattoo wijst mij een groot christelijk kruis aan. Dat staat volgens hem ook heel leuk op een vrouwenrug en al zeker als je er vervolgens nog een Christuskop met doornen en wat rood bloed bij tatoeëert. Ik wil Manuel niet met mijn ongeloof schofferen, maar ik ben ervan overtuigd dat ik onmiddellijk door zijn God dood gebliksemd zou worden als ik met zulk concept de winkel zou verlaten. Dus besluit ik na wat prakkiseren wat diertjes, vlinders en bloemen en daartussenin mijn naam op mijn rug te zetten. Ik moet me dan wel realiseren dat als de tattoo tot op mijn hals doorloopt ik steeds mijn haren zal moeten opsteken. Ik kan ook de helft laten wegscheren, want anders kan je mijn lieveheersbeestje niet helemaal zien. Terwijl ik hier toch op de tattootafel lig, beslis ik dat helemaal rond de heupen een donkerblauw getatoeëerd jarretellegordeltje met wat nepkousen tot juist boven de knie meteen een pak vrouwelijker zou ogen. Nog ergens halverwege mijn bil een kousenband en achteraan juist boven de bilspleet wat Chinese tekens, liefst met een echte betekenis. Niet dat ik het daar zelf kan lezen, maar de achteropkomende wandelaar verdient ook wat moois. Terwijl ik op mijn buik lig af te zien, vraag ik aan Manuel of hij op mijn linker gathelft een gigantisch zwarte T wil tekenen en op de rechterbil een kapitale grote M. Als ik straks helemaal naakt in de badkamer, in een jacuzzi of in de sauna voorover buig, dan kan men de naam van mijn zoon lezen.
Op mijn armen laat ik nog wat cirkels en krasdesigns zetten. Tegelijkertijd laat ik mij nog snel wat piercings door mijn ene oorlel schieten en een veiligheidsspeld door de andere.
Als ik het tattoo- en piercingfeestje wil betalen, huivert mijn creditkaart. Voor dat astronomische bedrag kon ik alle honger Afrikaantjes minstens een jaar te eten geven.
Maar desondanks straal ik als ik de tattoo shop Tenerife verlaat. Manuel wuift me uit.
Het is zo spannend. Ik ben er helemaal klaar voor om topless de grote strandshow aan te vatten. Vervolgens start ik met een mini bikinibovenste en een mogelijk nog kleinere short een zonovergoten dijkwandeling. Hopelijk vindt iedereen mijn tatoeages keitof en mij nu supercool en is al de pijn en het geld goed besteed geweest.
Sim, piercing- en tatoeageloos
vol verbazing starend naar de voorbij slenterende Brexitgangers
Ik las in een internetkrant dat één op de drie millennial-koppels elkaar leerden kennen via een datingapp.
Wat is er toch gebeurd met de nieuwe generatie? Gaan die op zaterdagavond niet meer naar de kroeg? Worden er geen afspraakjes meer gemaakt in een dancing? Wij stonden vroeger langs de dansvloerzijlijn naar elkaar te lonken en te wachten tot de La Bamba, de kuskesdans gespeeld werd. Met een beetje geluk hadden de objecten van het andere geslacht de seinen opgevangen en kwamen ze je meerdere keren zoenen. En dan was het afwachten tot er een slow werd gespeeld en je voorkeureditie je voor deze plakker kwam uitnodigen. Wat voelen en duwen en deinen op één tegel. Eerst plak, plak en misschien later als je elkaar wat beter had leren kennen, wip, wip.
Zo schijnt het allemaal niet meer te lukken en televisiemakend Vlaanderen speelt daar handig op in.
Nu kan je als je werkelijk wanhopig wordt, meedingen naar de hand van een ‘Boer zoekt vrouw’! 1500 singlevrouwen schreven zich in om de agrariër van hun leven te ontmoeten. Vermits het aanbod Vlaamse polderboeren volledig uitgeput was, vond men nu de versie ‘Boer zoekt Vlaamse vrouw de wereld rond’ uit. Je vraagt je af waarom Belgische landbouwers in Australië en ergens in Afrika geen plaatselijke schonen als vrouw wisten te strikken. Natuurlijk als je het aanbod Aboriginals en Hottentotten bekijkt, is de analyse snel gemaakt.
Als je spijtig genoeg niet door die farmers uitgekozen werd, dan kan je nog altijd opgeven voor ‘Blind date’. Een programmaatje waar langs één kant van een scherm een hopeloze single man of vrouw zit, die aan drie onbekenden aan de andere kant van het kamerscherm wat idiote vragen stelt en dan naargelang de voorgekauwde antwoorden één date mag uitkiezen. Kan jij je voorstellen, je zit als vrouw nagelbijtend te wachten op je droomprins. Het kwijl loopt uit je mond als je de twee niet verkozen George Cloony’s spijtig grijnzend achter de coulissen ziet verdwijnen. Dan gaat het scherm opzij en daar staat dan een Calvo look alike met Dany de Vito afmetingen. Je kan met moeite voor de camera je tegenzin wegstoppen en je wordt dan op de koop toe nog voor enkele dagen samen naar een Mallorca- strand op date gestuurd. Bij de terugkomst vertel je voor gans Vlaanderen dat je afspraakje elke morgen bij het ontbijt naar mama moest bellen. Dat hij meer met zijn Facebook- vrienden communiceerde dan dat hij een gesprekje met jou voerde en dat hij meer selfies van zichzelf nam dan dat hij je rug met zonnecrème insmeerde…
Als je daarna werkelijk radeloos wordt, kan je nog altijd voor het reality programma ‘Blind getrouwd’ opteren. Een roedel psychologen, analisten en psychiaters ontleden al je ingevulde enquêteformulieren, Facebook-Instagram-Tinder- of Partnershipprofielen en proberen je aan de ultieme echtgenoot/echtgenote te matchen.
Kan jij je indenken wat het met je doet, als je als toekomstige echtgenoot, in je mooiste pak, met een trouwring op zak en omringd door je ganse familie en je vriendenkring voor de burgemeesterstafel op je nieuwe levenspartner staat te wachten en daar volledig in het wit met een trouwboeket in de hand een soort Susan Boyle op je af komt. Dan wil je toch de tijd terugwinden naar ‘voor’ de vrijgezellenparty! Je moet daarna nog samen op huwelijksreis en minstens 6 weken samenwonen voor je beslist om eventueel samen te blijven.
Het kan meevallen maar het kunnen ook de meest nachtelijke wanhoopssessies worden.
Heb je als single, via alle datingapps, eindelijk een mogelijke verloofde op de kop kunnen tikken, dan kan je nog altijd de duurzaamheid van je relatie op een ‘Temptation Island’ uittesten. Welke zwakzinnige televisievoyeurs gluren naar zo’n bende zuipende, liegende en overspelige hetero’s? ’s Morgens bij het ontbijt wentelteefjes en in de namiddag opnieuw een soort wentelteefje. Kunnen jullie begrijpen wat zo’n op het toppunt van geilheid testosteronmannetje moet doormaken als er zo’n huppelkutje met haar meloentoeters voor zijn gezicht staat te zwaaien? Denk je dat hij dan nog aan zijn eigen erwtentietjesvriendin denkt? Wat gebeurt er als ze haar het filmpje tonen waar ze kan zien hoe haar verloofde met een verleidster tussen de lakens spartelt? Wil zij dan wraak nemen? Laat zij zich dan door zo’n vol getatoeëerde nitwit vingeren? Noemt men dit ook overspel of valt dit nog onder de Bill Clinton no- sex -normen?
Als je dan, wonder boven wonder, zonder Tinder een serieuze relatie opgebouwd hebt, maar deze amourette na verloop van tijd kledingscheurtjes vertoont, dan kan jij je liaison nog proberen te redden door je te laten bijstaan door zo’n kakelnicht. De televisie stuurt je dan samen met de camera zo’n modeflikker die, met de nodige bravoure en braakneigingen, je kledingkasten opruimt. Uiterst gênant als je beseft welke zachtgestoorde kijkers allemaal naar die tv- zender loeren. Voor je het weet sta je dan, samen met je partner in een kleedhokje, schuddebuikend naar elkaars nieuwe aangeklede ik te staren.
Zelfs voor 65 plussers weet de televisiemaker raad. ‘Hotel Römantiek’. Op een ludieke manier probeert men, bij mannen en vrouwen tussen de 65 en +80 jaar opnieuw vlinders in hun buik te krijgen. Allemaal nemen ze aan dit avontuur deel met een rugzakje echtscheidingen of terminale ziektes. Kan mij niet voorstellen dat een 82 jarige man van Knokke, nog op vrijersvoeten met een Antwerpse seniorendame gaat daten. Dat de lieverd affectie zoekt prima, maar meestal zit hij, op zijn oude dag, een hospita achterna, die alleen wast, plast en kookt, niet waar? Maar gedurende die week voelen de meesten zich eventjes terug jong en hebben door een flinke dosis aandacht de tijd van hun leven. Misschien schrijven ze zich na dit weekje jacht naar een vakantielief op Tinder, Partnership of op één of andere datingapp in en voor je het weet…staan ze mee in de peiling dat 1 op 3 elkaar via…..
Ach ze doen maar…voor de liefde moet je wat over hebben!
Redelijk vroeg ’s morgen, toen we vanuit de Costa del Silencio langs het verlaten Ten-Bel richting Las Galletas wandelden, zagen we ze staan. Zo’n 15 à 20 muffe getuigen van Jehova stonden in een kringetje rond de hoofdsekteleider. Het leek wel alsof ze van plan waren het spelletje “zakdoekje leggen” te gaan spelen. “Bijbeltje leggen, niemand zeggen, ‘k heb de hele dag gewerkt…” Van welk land ze ook kwamen, zelfs zonder folderstaandertje zagen ze er allemaal vrij identiek uit. Of ze nu in de volle zon of in de schaduw stonden, de mannen waren altijd netjes conventioneel in een tweedelig pak gestoken, blinkende schoenen, of in een net wit soms lichtblauw hemd en altijd en overal een das. De vrouwen met platte schoenen, een halve tot lange rok, een tuttige bloes met lange mouwen, zedig tot onder de kin toe geknoopt, en vooral geen sexy of erotische uitstraling. Dat had hun god hen verboden. En steeds met die idiote glimlachende devote blik, alsof ze juist Jehova himself gezien hadden. Moeder Theresa zou er jaloers op kunnen zijn. Deze invasie bleek Frans te zijn. Wie was er op het idee gekomen dat er op Tenerife nog hordes niet geïndoctrineerde toeristen rondliepen? Beval Dieu, le créateur hen zelf om vakantie te nemen, een vliegtuigreis te boeken en elk 10 kg aan Bijbelshit in hun koffer mee te nemen?
Al bij al waren het geen ‘ding dong’ getuigen van Jehova. Al de residenties en de appartementjes in de vakantiedorpen waren hier volledig met hoge hekken omringd tegen inbrekers, vandalen en krakers. Soms had je een sleutel nodig om op het domein te komen of soms stond er een soort van buitenwipper die de huurders controleerde. Dus hier was het werkelijk niet mogelijk om overal zo maar bellekentrek te gaan doen. Dat was dan voor hun zieltjeswerving een nadeel, maar ze konden dan ook al geen voordeur tegen hun façade gegooid krijgen en dat was dan weeral een voordeel.
Dus nu werden op het Ten-Bel plein de staanplaatsen aangeduid en de orders gegeven. Zat hier een logica of een puntensysteem achter? Hoe meer bekeerlingen hoe dichter je in het hiernamaals rond Jehova mocht zweven?
Eventjes later zag je ze twee aan twee elk langs een kant van een staandertje vol met gedrukte rotzooi staan. Vijftig stappen verder stonden er nog zo’n twee sjarels als twee boekensteunen wat wezenloos rond te draaien. Weer 100 passen verder alweer zo’n komisch duo voor het geraamte van het vroegere Ten-Bel hotel. Achter hen was op een muur een gigantisch grote penis geschilderd en dat was volgens mij totaal niet bevorderlijk om de Schepping en de Bijbel te promoten. Zeker 6 Franse Bijbelstaandertjes met telkens een tweetal inwisselbare getuigen stonden er verspreid op de voormalige Ten-Bel plaats. Weer wat verder “ Библия рассказывает о творении” twee Russische predikkers. Deze laatste getuigen hadden nog steeds niet door dat de hier aanwezige Russen alleen geïnteresseerd waren in de Tenerife goedkope drank en zeker niet in het bij elkaar gefantaseerde hiernamaals. Wat verder twee Italianen met “La storia della vera creazione”. Jehova zond zijn zonen en dochters uit!
Eén ding was zeker, ze vielen niemand lastig, ze stonden er maar bij als een paar zoutpilaren. Elke dag opnieuw stonden ze daar onbeweeglijk als standbeelden, uren aan een stuk, zonder dat wij ze ook maar één keer met iemand aan de praat zagen. Hadden die mensen nu werkelijk niets zinnigers met hun leven te doen? Wie betaalde hun indoctrinatiereisje naar Tenerife? Was de reis goedkoper met Bijbelgroepstarief? Kreeg Jehova een winstpercentage op elke getuigenvliegreis?
Terwijl de toeristen zich richting dijkje en de terrasjes haastten, droop de verveling van de zendelingen af. Op deze stoïcijnse, onverstoorbare oncommunicatieve manier zouden ze op het eind van hun christenfundamentalistische opgave zeker niemand bekeerd hebben, maar zonder twijfel met een paar aderspatten op de benen van het lange stilstaan naar hun nirwana mogen gaan. Ik kan me hun conversatie ’s avonds aan de eettafel al voorstellen. “Wij hebben zeker 4 mensen naar ons Bijbelstaandertje zien kijken!” “Bij ons heeft een koppel de wenkbrauwen opgetrokken en smalend naar de foldertjes gekeken.””Een man riep luidkeels : contes de fées!” Wij werden zelfs door iemand aangesproken, maar dat bleek bij nader inzien de plaatselijke dronken dakloze te zijn, die riep dat de ruïne van Ten-Bel alleen van hem was en dat we met onze religieuze rommel maar ergens anders moesten gaan staan zwijgen”!
Nadat wij op een terrasje, in het zonnetje, lekkere chopitos, calamares en een doradevisje gegeten hadden, kwamen wij na zo’n drie uur terug aan het Ten-Bel plein. Daar stonden ze nog steeds, nu een beetje wanhopig naar de voorbij slenterende toeristen te loeren. Ze hadden hun ‘joie de vivre’ ergens onderweg hun zendelingentijdsduur verloren! Hadden die sekteleden een plasadresje? Hadden die een lunchdoosje bij? Waren ze misschien ondertussen afgelost? Ik vond hen soms zo zielig dat ik weleens de neiging kreeg om naar hen toe te gaan en hun te vragen of ze me misschien het sprookje van ‘Sneeuwwitje en de twaalf apostelen’ of ‘Roodjezuske en de wolf’ zouden kunnen vertellen. Maar daar stonden ze misschien op te wachten, tot er iemand, wie dan ook, hun eindelijk aansprak, zodat ze toch wat Bijbelbrochures mochten uitdelen. Waar blijft zo’n sekte, keer op keer, zulke nieuwe naïevelingen vinden alleen met het beloven van een mogelijk paradijs? Drie dagen hielden ze het vol...
De vierde dag waren ze plotsklaps verdwenen. Geen getuigen meer op het
Ten-Belplein en geen drukwerk, in welke taal ook, over de schepping meer te zien. Vakantie gedaan? Genoeg nieuwe geïndoctrineerde zieltjes gevonden? Naar een ander Canarisch eiland versast? Teruggeroepen door Jehova? Weg, allemaal weg.
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
Ik ben een vrouw en woon in Edegem (Belgie) en mijn beroep is gepensioneerde secretaresse.
Ik ben geboren op 17/12/1951 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Reizen, lezen, schrijven, fotografie en koken.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Cornelis Sim, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sim.
