Wij zijn best tevreden met ons campingplaatsje in onze persoonlijke zandbak op 10 stappen van het strand en de knalblauwe Middellandse zee.

Links van ons staan Melanie en Michel. Twee oudere kampeerders, die kwamen aanrijden met de allerkleinste denkbare  caravan. De man wilde die aangekoppeld aan de auto op zijn plaats in het zand manoeuvreren. De man had een tweeledige naam,  of hij nu Bernard-Michel, Charles-Michel, of Louis-Michel heette, is ons ontgaan, maar zijn naam werd door het niet opvolgen van Melanie’s aanwijzingen,  tot gewoon “Michel Non”, afgekort.

Ofwel had Michel-nog wat,  zijn hoorapparaat uitgezet ofwel negeerde hij haar bevelen na zoveel huwelijksjaren  bewust. Tot zijn ergernis kon hij toch nooit op goedkeuring rekenen.. “NON Michel, NON, à droite Michel” “Non Michel plus à gauche, NON !”. Met een vloeiende beweging duwde hij de caravan pal in het midden van de campingplaats. “Mais non Michel” Melanie was duidelijk niet tevreden met deze opstelling. “Michel terug eruit” De boel terug naar voren, draaien, terug naar achter.  Non bleef Non ! Michel zweette als een otter. De auto loeide, stonk naar verbrande rubber en trok de caravan met patinerende wielen in en uit het mulle zand. Michel draaide de wielen in een halve bocht en duwde de caravan, met opstuivend zand terug naar achter recht de haag in.. “Non Michel en avant,  à  droitdroieete, Michel NON !!” Melanie werd wanhopig, de ganse camping hoorde haar brullen, alleen Michel negeerde haar en deed gewoon zijn zin. Plots draaiden de wielen van het rijdende bed zich vast in het zand . Noch met de auto, noch manueel was er nog enige beweging in te krijgen. Michel kroop uit de auto, overzag het omgeploegde rampgebied, haalde zijn schouders op, vermeed Melanie aan te kijken en zei grijzend, “Voilà !Melanie ça y est, le caravan reste ici”. Melanie had niets meer in de Franse pap te brokken..

Op het plaatsje achter ons staat een Duits echtpaar. De mega grote caravan en dito BMW, kunnen amper tussen de twee hagen die de campingplaatsen van elkaar scheiden. Nog een grotere caravan, was klaarblijkelijk in Duitsland niet te koop geweest. Zonder twijfel krijgen zij die grootheidswaanzin met de moedermelk mee ingezogen. De man roept vanuit zijn campingstoel orders aan zijn vrouw. “Als je de vuilniszak wegbrengt, neem je dan ook ineens de lege flessen mee” en ”schenk mij eens een echte Duitse pint bier in”. Het“Befehl ist Befehl” is zonder twijfel genetisch van overgrootvader, op grootvader, op vader en op zoon overgebracht. Het vrouwtje  rent van links naar rechts. De omgeving ruikt ondertussen naar  Bratwurst met Kartoffeln en op de tafel staat een fles Riesling wijn te wachten.  Buiten het zure donkere brood, dat in een Franse supermarkt gekocht werd, is alles mee uit de Heimat geïmporteerd, want “bei uns ist alles besser” ! Als haar Obersturmführer na de maaltijd op de schlagers van Heino snurkend wegzakt, kan zij eindelijk vlug een hazenslaapje doen. Haar vakantie verschilt in niets met haar geterroriseerde Deutsche huishouden thuis.

Een goedbepakte wielertoeriste komt aangereden en claimt de plaats rechts van ons.  Een mooie jonge, lieve Franse meid, alhoewel manlief vindt dat zij een joekel van een kont heeft. Wat haar, volgens mij, een hoop zadelpijn bespaart. Als ze eventjes later de hulp van manlief  inroept om de stroomaansluiting te vinden, veert hij onmiddellijk recht om de redder in nood te spelen. Hij plugt haar elektrisch in en grinnikt, “voor sommige dingen heb je een man nodig hé?” Het Françaisje lacht wat verlegen terug. Hij volgt het opstellen van het iglo tentje op de voet. “waarom zet ze die tent nu in de volle blakende zon, terwijl ze binnen een uurtje in de hoek,  schaduw van de boom heeft ?””Kijk alleen een paar teensletsen voor de tent  en één handdoekje,  dat is wat anders dan jouw volle kleerkast hé!  Met een vrouwelijke sneer,  toom ik zijn bemoeizucht onmiddellijk in. “Laat dat kind toch doen wat ze wil op haar eigen grondgebied en stop met je commentaar.” Hij rekt zich uit en gluurt tussen en over de haag, met het resultaat dat hij ’s avonds een kramp in zijn nek krijgt. “Juist goed”Ik gniffel en begrijp wel, dat nieuwe borstels  weliswaar beter keren, dan dat er afgestoft moet worden met een oude grijze plumeau, maar hij moet nu ook weer niet overdrijven met de hulpvaardigheid en het mini machogedrag. Als ’s avonds de mademoiselle, haar doos ravioli warm maakt op haar éénpits gasbrandertje, is hij best tevreden met zijn oudere kokkin, die de caravan en voortent lekker naar ratatouille met lamsbout laat geuren.

Recht voor ons, bijna op het strand,  staan er kleine huisjes, die in de maanden juli en augustus, voor astronomische bedragen verhuurd worden. In één van die huisjes zit een Nederlands gezin, met een tweeling van een jaar of 4.  Twee Hollandse ettertjes die van ’s morgens tot ’s avonds huilen en gillen omdat ze hun zin niet krijgen. Papa heeft zich al snel in vakantiemodus gezet en laat mama alleen voor de dubbele opvoeding opdraven. De vlasblonde tweeling is alleen uit elkaar te houden, als ze al aan je voorbij zijn. Alle twee dragen ze een knaloranje voetbalshirt , de éne  met Robbe en de andere  met Van Persie op de rug. Beiden hebben ze een veel te grote knaloranje Brasilia 2014 pet op, een souvenir van het in juni gespeelde WK. Bij het éne broertje schuift deze pet steeds irriterend over zijn ogen, terwijl het bij de andere lijkt alsof ze boven op zijn oren vastgepind is, zodat hij op een mini menselijke versie van Djumbo de vliegende olifant lijkt.  Op het strand gaat het huilen, stampen en gillen onverminderd voort. Er staan twee identieke emmertjes, gietertjes, autootjes en schepjes naast elkaar, maar  toch lijkt het speelgoed van de andere helft veel leuker. Zij huilen omdat papa gaat zwemmen, gillen omdat, als ze met mama pootje baden er een golf tegen hun billen aankletst, en jammeren als de éne het emmertje van de andere dreigt af te nemen. Je weet niet meer wanneer het gillen van de pret overgaat in huilen om aandacht. Mama heeft een dik buikje. Ofwel heeft zij het vet van haar dubbele bevruchting er nog niet afgetraind, ofwel zit er daar al een derde krijser, in de startblokken, om na een maand of zes de bende lievertjes te vergroten. Papa ligt lekker onbekommerd te zonnen en laat het vaderschap aan zich voorbij gaan.

Als het ijscokarretje met getoeter en een geroep van “Chouchous, café,beignets aux pommes, glaces et boissons fraîches”hun richting uitkomt,  gaan de twee vingertjes deze richting uit. Mama schudt nee. Het driftig stampen en huilen begint opnieuw. Papa draait zich gestoord op zijn andere zijde en slaapt verder. Mama opent snel een pak en eventjes is het stil als de twee bekjes synchroon op chocolade koekjes knabbelen. Je kan er je klok er op gelijkzetten als vroeg in de avond  in hun bungalow het gekrijs opnieuw begint. Douchetijd voor de tweeling. Als ze even later allebei roze geboend in lichtblauwe pyjama’s op het terras van het huurhuisje,met de lego blokjes spelen, lijken het net twee engeltjes. Na tien minuten echter ontsnappen ze aan mama’s aandacht en lopen ze gillend, in het zand schuivend  en met modder gooiend achter elkaar aan.  Papa laat zich niet zien. Het vrouwtje wilde kinderen, hij wilde ze wel maken, punt.  Mamaziet er moe uit. Ik weet wel zeker dat zij na veertien daagjes Franse kust met plezier haar twee-eenheid in de armen van oma en opa zal duwen, om dan eindelijk haar vakantiestress te verwerken, als puber-papa dan al haar aandacht niet opeist !

Als we van het strand komen, is de Franse juffrouw met de grote derrière opgekraamd en verliest de rechtse campingplaats voor manlief alle interesse.

 ’s Avonds komen er nieuwe campinggasten aangereden. Twee jonge Duitse vrouwen draaien hun kleine omgebouwde bestelwagen zonder problemen achterwaarts in het mulle zand. Zij stampen rond hun camper en vinden, zonder hulp van manlief, de elektriciteitsaansluiting. Twee geen heel jonge groene blaadjes meer, die niet van Mutti geleerd hebben, dat campinggasten, elkaar  normaal een goede dag of een smakelijk eten toewensen. Ze gaan volledig in elkaar op en negeren de rond hun residerende  omwonenden.  Sarcastisch vermeld ik eventjes aan manlief, “dat hij nu zeker moet oppassen, met over de haag naar die twee onbeleefde zuurpruimen te gluren, want dat dit wel eens een dubbele stijve nek zou kunnen opleveren”.

Ik moet me echter geen zorgen maken, want beide Deutsche Freundinnen knuffelen elkaar en hebben totaal geen interesse in hetero mannen, en al zeker niet in een senioren exemplaar.

Sim, le Boucanet, Languedoc-Roussillon  september 2014

13-05-2018 om 16:51 geschreven door Myette