Deze brief schreef ik, in juli 1993 van mijn campingadres te Argeles-sur- Mer, naar mijn toen zieke en bedlegerige hartsvriendin Laura te Deurne.   

In Frankrijk hielden een hoop heethoofdtruckers, al enige weken, alle autostrades richting zuiden geblokkeerd. De meeste toeristen werden letterlijk, met hun kleine kinderen, een dag in de hete zon en een nacht in hun auto gegijzeld. Mobiele telefoontjes, internet thuis en wifi onderweg bestonden toen nog niet en wij hadden al onze vakantieplannen dan ook per brief via de post gereserveerd. Onze toenmalige plooicaravan had de ganse winter op een Zuiderse gardiennage in Palavas doorgebracht en we hadden die mensen dan ook verwittigd dat wij onze rijdende villa op een vaste dag zouden afhalen om er verder richting Argelès-sur –Mer, tegen de Spaanse grens, te rijden. Om alle stakingsproblemen te vermijden boekten wij dan ook nog snel een slaapcompartiment op de autoslaaptrein richting Narbonne.   

Hier begint de brief, die volledig in twee kleuren balpen geschreven was:

 Hallo Laura (en ook een beetje Henri) 

Zijn jullie al eens “genaaid” geweest in Zuid Frankrijk? Ik wel! Een humoristische vingergevoelige Fransman deed het met mij. Meer over deze unieke ervaring, later in dit verhaal. Zo blijft het een beetje spannend niet?  

Nadat we de auto op de trein achterlieten, begaven wij ons naar een terrasje in Schaarbeek. We konden zien, dat de zon hier nog veel heviger geschenen had dan in Deurne, want er liepen hier allemaal bruin mannen rond. Onze witte zonloze armen en benen staken heel erg af tegen de huidskleur van de meeste inwoners van deze gemeente. Terug op de trein hadden wij een wilde wiebelende nacht met de mannen van de spoorweg en ’s morgens kwamen we aan in een zeiknat Narbonne.   

Om terug te komen op die naaipartij, kan ik je vertellen dat mijn Français, uiterst zorgvuldig, behendig en prikkelend te werk ging.  Eerst stuurde hij mijn man en zoon wandelen, om mij daarna in mijn volle lengte op zijn bankstel neer te vleien. Enfin, tout doucement, deed hij zijn rubber..De rest later in deze brief, spannend hé?  

Aangekomen in Narbonne, reden wij in soortelijk Belgisch regenweer, richting Palavas, waar we ons koekedoos-plooicaravanneke ophaalden.

Hoe meer we toen richting zuiden reden, hoe meer de zon door de wolken piepte. Zonder veel noemenswaardige ‘bouchons’ kwamen wij aan op onze camping Le Soleil in Argelès.  

Enfin, nadat hij zijn rubbertje omgedaan had, begon hij mij te betasten. Lichtjes beroerde hij mijn lippen. Een prikkelend gevoel overspoelde mij. Hij murmelde zachtjes: ‘Tu n’as pas peur?’ Waarop ik mijn ogen naar hem opsloeg en mompelde: ‘Non, mais c’est bien ma première fois!’  

Nadat wij de caravan geopend hadden, kwam er ons een vreselijke grondgeur tegemoet. Wij hadden tijdens de wintermaanden ‘caravan-house sitters’ gehad.

Pa muis had, met mooie beloftes, ma muis in onze caravan gelokt. In onze mousse kussens hadden zij een knus nestje gebouwd van alles wat zij maar aan zacht materiaal konden vinden. Grote gaten in onze slaapzakken, handdoeken, washandjes en overgordijnen gaapten ons aan. Ma muis had gewillig de acte van trouw beloond met een worp mini muisjes. In onze vouwcaravan was pa muis echter de weg kwijtgeraakt en alhoewel hij overal een spoor van muizenstrontjes achtergelaten had, had hij zijn kroost niet met eten kunnen bevoorraden. In een kleurrijk holletje in onze caravankussens vonden wij het integrale stinkende en volledig verdroogd muizenfamiliegraf. Onze caravan had nu 5 grote gaten extra en in de vuilbak belandden 3 handdoeken, 2 washandjes en één juist vorig jaar nieuw aangekocht hoeslaken.  

Hij drukte zijn materiaal, glinsterend en hard als metaal, op mijn borst. Toen ik hem wilde helpen zei hij zacht: ‘Non, non, ne touchez pas!’ Zijn naald, rechtop, priemde voor mijn….Ach ik weet dat je nu alles dringend wilt weten, Laura, maar nog eventjes geduld…  

Nadat we de stank van de muizendood en de vuiligheid van een jaar openlucht caravanstalling in Palavas verwijderd hadden, nam stilaan het vakantiegevoel toe, maar ook de wolken aan de hemel. De eerste vakantieavond brachten wij zeurend, klagend en zagend in een door wolkbreuken overspoelde caravan door.  Vive la France en vive camping Le Soleil, zonder soleil! De volgende morgen scheen echter de Zuiderse zon in al haar glorie. We gingen op onderzoek de camping rond, het zwembad en de fitnesstoestellen keuren, naar het strand kijken en wat later met de auto boodschappen doen, richting Argelès-Plage.  Maar Alfa Romeo’s en ik, schenen geen goede combinatie te zijn. (Het jaar daarvoor had ik zelf een Alfa Sudje in elkaar gereden) Dus ik open de deur van de nieuwe wagen, die groter bleek dan ik vermoedde en BENG met de zijkant van het portier tegen mijn voorgevel. Met een ingescheurde lip, een eerste verplichte uitstap, naar le médicin. Hier werd ik dus voor de eerste keer in mijn (toen 42 jarige) leven zonder verdoving genaaid!

Voor deze intieme behandeling mocht ik prompt 240 Franse Franken, van ons vakantiebudget, neertellen en kreeg ik een prehype lippiercing, die gewoon op een niet afgekuiste chocomond leek. Mijn mondhoek trok een beetje pijnlijk naar omlaag.

En ik die dacht dat ik met mijn wulpse vormen, mijn Farah Fawcett haren en met die genaaide chocomond alle aandacht trok had het volledig mis. Alle mensen staarden mij aan en lachten daarna om die twee André Van Duin imiterende schuine bekken trekkende mannen, die achter mij aansloften.

Maar lachen, eten en drinken, alles functioneert nog zoals het hoort en misschien is zo’n littekentje op mijn lip later wel enorm sexy…   

Ik heb mijn Fransman daarna nog één keer teruggezien, toen mijn draadjes eruit getrokken moesten worden. Opnieuw deed hij zijn rubberen handschoenen aan, maar het was toen niet meer om te naaien maar eender om te strippen.  

Bisous en ik duim dat je weer helemaal genezen bent als we terug in België zijn!

Sim, 12 juli 1993 Argelès-sur-Mer