Ik ben Guy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam skodaman.
Ik ben een man en woon in duffel (belgie) en mijn beroep is geen ( invalide ).
Ik ben geboren op 30/01/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: alles over autos & motors .
Auto Nostalgie & Pin Ups
Welkom Bij Skodaman
19-03-2007
Ferrari Dino
Ferrari Dino Dino 246 GTSDino is de naam van een tussen 1959 en 1979 door Ferrari en Fiat gebouwde reeks sportwagens.
Na de tragische dood van Enzo Ferrari's zoon (Alfre)Dino Ferrari in 1956 besluit Enzo Ferrari als postuum eerbetoon de pas mede door zijn zoon ontwikkelde, relatief bescheiden aluminium 2 liter V6 motor (3 dubbele Weber-carburatoren) naar hem te noemen. Alle door Ferrari gebouwde V6 motoren dragen vanaf dat moment de naam 'Dino'. Wanneer in 1964 door een verandering in het reglement enkel wagens met een motortype waarvan er minstens 500 in serie zijn geproduceerd mogen meedoen aan de Formule 2-competitie vormt dit een probleem voor het Ferrari-concern. Midden jaren 60 is dit nog maar een kleine fabriek waar slechts 700 wagens per jaar kunnen gebouwd worden. Daarom besluit Ferrari hulp te zoeken bij Fiat. Het grote Fiatconcern zal de door Ferrari ontworpen V6-motoren bouwen, waarvan men een deel in auto's onder eigen naam mag verkopen, terwijl Ferrari zo de Dino-homologatie krijgt voor F2-deelname. De relatie tussen de fabrieken leidt in 1969 tot een meerderheidsparticipatie van Fiat in Ferrari.
Dino 246GTDe eerste seriewagen die uit de samenwerking voortkomt, is de door Pininfarina ontworpen Fiat Dino Spider 2.0 (150 pk)(1967-1969). Kort daarop volgt ook een coupé, waarvoor Bertone het carrosserie-ontwerp en -productie verzorgt. Nadat Ferrari eind 1967 een eigen versie (de (Ferrari) Dino 206) uitbrengt op dezelfde wielbasis, maar met een dwarsliggende, middengeplaatste motor in plaats van voorliggend, en meer flitsend vormgegeven door Pininfarina, komt dit submerk door zijn relatief lage prijs en toch hoogwaardige technologie, aansprekend design en beroemde familie in een stroomversnelling terecht. Fiat zelf heeft eind jaren zestig weinig ervaring in het bouwen van dure, robuuste sportwagens, zelf toen nog marktleider in het segment van kleine, goedkope stadswagentjes (getuige de onsterfelijke Topolino, cinquecento en seicento- series: de 'bolhoedjes'). Dit imago weerhoudt het grote publiek een stormloop op de Dino, getuige de lage verkoopcijfers voor een wagen die zich in het topsegment probeerde te klasseren. Bijna dubbel zo duur als een Jaguar E-type, en in prijs en kwaliteit perfect concurrerend met de eerder gelanceerde Porsche 911 (maar dan zonder enige naambekendheid) slaagt de Fiat Dino 2.0 niet in het inlossen van de verwachtingen. Alleszins lijdt de eerste door Fiat geproduceerde Dino-serie aan een heleboel kinderkwalen wat zich vooral wreekt in een te lage performance (door het hoge extra-gewicht van al de luxe in het interieur) en de overal-afwerking in de carrosserie van de spider. Vanaf 1970 tot 1972 bouwt Ferrari daarom zelf de Fiat Dino (2.4 coupé en 2.4 spider), maar dan met een grotere en sterkere gietijzeren motor van 180 pk en andere subtiele mechanische verbeteringen, zoals een onafhankelijke achterwielophanging. Deze krachtbron wordt ook gebruikt in de Dino 246 en de Lancia Stratos (waarin de V6 motor later nog wordt opgepept met een turbo tot een vermogen van 440 pk). Deze zwaardere motor brengt een meergewicht van 140 kilogram met zich mee ten opzichte van de vorige generatie waarvoor het extra vermogen nauwelijks compenseert, maar wel een soepeler koppel veroorzaakt. Dit alles maakt van de Fiat Dino meer een sportieve luxewagen dan een echte sportwagen. Daarvoor is meer vermogen nodig, en minder gewicht.
19-03-2007 om 12:39
geschreven door skodaman
Daf 600
DAF 600 In 1959 lanceerde Van Doornes Automobielfabrieken (DAF) uit Eindhoven zijn eerste personenauto: de DAF 600. Een revolutionair autootje met een volautomatische versnelling. De motor had een cilinderinhoud van 590 cc, goed voor een kruissnelheid van 90 km per uur. Na de DAF 600 volgde in 1961 de DAF 750 in vijf uitvoeringen: Sedan standaard, Sedan luxe, Pick-up, Combi en Bestel. Met een motor van 746 cc haalde dit type een maximumsnelheid van 105 km per uur. Aanvankelijk had de DAF personenauto veel succes, maar in 1976 moest de productie wegens gebrek aan afzet worden gestaakt.
DAF Daffodil De DAF Daffodil was een compacte sedan van de Nederlandse fabrikant DAF. De DAF 750 en de Daffodil kwamen gelijktijdig op de markt als vervanger van de DAF 600. De Daffodil was bedoeld als een luxe exportmodel (gericht op de Amerikaanse markt) en kreeg daarom veel chroom mee. De 750 cc motor zorgde voor betere prestaties dan de 600. Later werd het model iets minder extravagant.
Er zijn drie types te onderscheiden:
Type 30 Het eerste Daffodilmodel kreeg in de fabriek typenummer 30 mee. De Daffodil, Engels voor "narcis", kreeg een afbeelding van deze bloem op het stuur, een rechthoekige snelheidsmeter en een brede grille.
Type 31 Het tweede model kreeg het fabrieksnummer 31. Het model was iets minder overdadig. Feitelijk volgde het zowel de 750 als de oude Daffodil op. Het model was als sedan, pick-up, stationwagen en bestelwagen te krijgen.
Type 32 In 1965 kwam het derde en laatste model Daffodil uit, ditmaal met fabrieksnummer 32. Giovanni Michelotti styleerde de auto lichtjes. De motorkap en kofferklep werden iets hoger gebouwd. Een speciale versie, de Daffodil S, had een opgevoerde motor en schijfremmen vooraan.
Lamborghini Miura De Miura P400 S, met de S van Sprinto, werd voor het eerst getoond op het autosalon van Brussel in 1968. Chassisontwerper Gianpaulo Dallara was verhuisd naar De Tomaso en werd bij Lamborghini opgevolgd door Paolo Stanzini. Het metaal gebruikt voor het chassis werd iets dikker en de Miura kreeg een 370 pk sterke motor. De topsnelheid kwam hiermee op 288 km/u te liggen en het 0 tot 100 km/u sprintje op 5,6 seconden, wat van deze Miura één van de snelste wagens uit zijn tijd maakte. Het uiterlijk van de wagen werd op een paar details na niet gewijzigd. In totaal werden slechts 140 Miura S wagens geproduceerd. In 1971 volgde de laatste versie van de Miura met de P400 SV, waarbij de V voor veloce staat. De meest opvallende uiterlijke verschillen zijn het verdwijnen van de "wimpers" bij de koplampen en het verbreden van de wielkassen achteraan vanwege de nieuwe wielen met bredere Pirelli banden. Het vermogen van de motor werd verder opgedreven tot 385 pk.
19-03-2007 om 08:35
geschreven door skodaman
Lamborghini Jota
Lamborghini Jota In 1972 werd door de testpiloot van Lamborghini de Miura Jota gebouwd. De Jota werd een echte racevariant van de Miura en slechts één exemplaar werd gebouwd, een exemplaar dat even later volledig werd vernield in een ongeval. Om op de vraag van verschillende klanten in te gaan kon de Miura SV verkregen worden met aanpassingen die de wagen wat meer tegen de Jota moest laten aanleunen. Lamborghini doopte deze variant de Miura SVJ. In de meeste gevallen werden alleen de uiterlijke kenmerken aangepast.
19-03-2007 om 08:34
geschreven door skodaman
18-03-2007
Datsun 240Z
Datsun 240Z Niemand kon in 1969 voorzien dat de auto die Datsun (tegenwoordig Nissan) toen presenteerde, zon succesvolle carrière voor de boeg zou hebben. We hebben het over de 240Z, de sportieve coupé van het Japanse merk. Het klassieke ontwerp, met zijn lange neus en korte, gespierde achterkant, stamt van Albrecht Goertz, de man die voor BMW ooit de fameuze 507 tekende. Naast mooi is de 240Z ook nog eens praktisch, vanwege de grote achterklep. Onder de motorkap ligt een soepele zescilinder van 2.393 cc, goed voor 151 pk bij 5.600 tpm. Deze is gekoppeld aan een handgeschakelde vijfversnellingsbak. Met deze combinatie haalt de 240Z een top van 200 km/h en is de acceleratie van 0 naar 100 km/h in 8,3 seconden achter de rug. De introductie in november 1973 van de grotere 2+2 260Z betekent het einde voor de 240Z. Met 150.076 exemplaren is het model mede door de aantrekkelijke aanschafprijs buitengewoon goed verkocht; een zeer groot deel daarvan is verscheept naar gelukkige eigenaren in de USA.
TECHNISCHE GEGEVENS type bouwjaren 1969-1973 bouwwijze 6 cil.,lijn cilinderinhoud 2393 cc brandstof benzine aandrijving achter vermogen 151 pk/5600 tpm lengte 414 cm breedte 163 cm hoogte 129 cm massa 1044 kg topsnelheid 200 km/h acceleratie 8,3 s productieaantal 150.076
18-03-2007 om 19:56
geschreven door skodaman
BMW 630 CS
BMW 630 CS & 633 CSi Toen de 2,5- en 3-liter coupés in 1975 uitgediend waren, introduceerde BMW in 1976 zijn 630-serie. De wagens waren met een leeggewicht van 1450 kg 50 kg zwaarder dan hun voorgangers, maar daar hadden de prestaties niet onder te lijden. Integendeel. De wegligging was veel verbeterd nadat de technici het chassis en de wielophangingen nog eens onder handen genomen hadden. De 630 en de 633 deelden de carrosserie, maar hadden verschillende motoren, de eerste met een dubbele Solex carburateur, de tweede met benzine-inspuiting van Bosch.
Soort: coupé Aantal cilinders: 6 Cilinderinhoud: 2986 en 3210 Vermogen: 185/5800 en 200/5500 Topsnelheid: 210 en 215 Chassis: zelfdragend Productiejaar: 1976-1979 en 1976-1982 Productieaantallen: 5.766 en 23.432
18-03-2007 om 19:53
geschreven door skodaman
mazda rx 7
Mazda RX 7
Drie generaties RX-7 In 1978 introduceerde Mazda de eerste RX-7. Een volwaardige tweezits sportwagen, waarin de compacte bouw en het lage gewicht van de rotatiemotor weer volledig werden benut. In 1979 was de RX-7 één van de sterren van de AutoRAI, alwaar hij in basisversie werd geïntroduceerd voor minder dan 30.000 gulden. De naam RX-7 werd een begrip op zich, vooral in Japan en de VS. Voor de twee latere generaties is daarom de naam gehandhaafd.
De tweede generatie RX-7 verscheen in 1984, het model dat nogal sterk leek op de Porsche 944. Mazda had het prijsniveau van de introductie allang moeten verlaten. De tweede generatie was veel exclusiever en kostbaarder en kon nooit de verkochte aantallen van zijn voorloper bereiken. Op basis van dit model werd later ook een convertible en een versie met turbo geïntroduceerd. Voor de Japanse thuismarkt waren er ook Rotary-varianten op basis van de toenmalige 929 sedan en coupé, die verwarrend genoeg weer Cosmo werden genoemd.
De derde en laatste generatie (tot nu toe) was opnieuw veel duurder en exclusiever. Hoewel de technische ontwikkeling inmiddels met enorme sprongen vooruit was gegaan en de rotatiemotor zich bij uitstek bleek te lenen voor de toepassing van turbo's, heeft de laatste RX-7 het niet echt gered. In Nederland zijn precies 12 exemplaren op de weg gekomen.
18-03-2007 om 16:52
geschreven door skodaman
Mitsubishi Lancer Evolution
Mitsubishi Lancer
De Mitsubishi Lancer is een middenklasse sedan model van het Japanse merk Mitsubishi. Het model met de naam Lancer werd al in de jaren '70 geïntroduceerd, maar wordt voornamelijk geassocieerd met het rallymodel Lancer Evo van de jaren '90 en 2000.
Mitsubishi Lancer Evolution De Mitsubishi Lancer Evolution is een legende in de rallywereld. De Evo is een jongensdroom. Al sinds de eerste generatie, de RS Evolution in 1992, heeft de auto een grote groep liefhebbers. In het World Rally Championship (WRC) is dit model favoriet bij veel teams en hij speelt een hoofdrol in de Groep N-rally's: meer dan 80 procent van alle deelnemers rijdt met een Lancer Evolution.
18-03-2007 om 16:48
geschreven door skodaman
Triumph TR6
Triumph TR6 Door een nieuwe carrosserie op het chassis van de TR5 te plaatsen, ontstond de TR6. Deze opbouw was door de Duitse firma Karmann in Osnabrück ontwikkeld, waarbij de Duitsers de opdracht gekregen hadden zoveel mogelijk carrosseriedelen van de TR5 te gebruiken. Alleen de neus en de staart zijn dus veranderd. En ook hier weer: de Amerikaanse versie - er komen er heel wat terug uit Amerika - heeft een veel zwakkere motor.
Triumph TR4 & TR4A De TR4 droeg wat de carrosserie betrof duidelijk de handtekening van Michelotti. De auto had niet langer de karakteristieke deurtjes en was veel groter en breder dan zijn voorgangers. De versnellingsbak was nu geheel gesynchroniseerd en toen de TR4A uitkwam, vond men ook een gecompliceerde onafhankelijke achterwielvering. De wagen was daar 45 kg zwaarder mee geworden, men herkende de 4A aan zijn nieuwe grille en aan de parkeerlichtjes die aan het einde van de zijstrips zaten.
Soort: cabriolet Aantal cilinders: 4 Cilinderinhoud: 2138 (1991 optioneel in de TR4) Vermogen: 100/4600 en 104/4700 Topsnelheid: 175 Chassis: afzonderlijk chassis Productiejaar: 1961-1965 en 1965-1967 Productieaantallen: 40.253 en 28.465
Hoewel Frank Williams al sinds het eind van de jaren zestig in de Formule 1 actief is, bestaat de renstal Williams officieel sinds 1973, als het aan de start verschijnt met een 'Iso-Marlboro Williams'. De coureurs Howden Ganley en Gijs van Lennep behalen ieder een punt voor het achterhoedeteam. Het is de eerste jaren sappelen voor Frank Williams. In 1974 worden met Arturo Merzario achter het stuur opnieuw enkele punten behaald, en in 1975 wordt Jacques Laffite zowaar tweede in de Grand Prix van Duitsland op de Nürburgring.
Het jaar 1976 verloopt dramatisch slecht, ondanks de financiële steun van de Canadese miljonair Walter Wolf. Jacky Ickx, Chris Amon en een hele batterij andere coureurs die afwisselend de wagens besturen komen in de verste verte niet aan het scoren van punten toe. Frank Williams besluit een jaar later - in een soort wanhoopsdaad - een gehuurde March in te zetten. Zonder veel succes.
Het keerpunt komt in 1978. Williams weet een aantal Arabieren voor de Formule 1 te interesseren. Oosterse sponsornamen als Saudia, Dallah Avco, Albilad sieren de fraaie Williams FW06, die onder de hoede van Patrick Head is ontwikkeld. De wagen is bij verschillende gelegenheden in handen van de Australiër Alan Jones zeer snel. Hij scoort elf punten. En wint in Lon Beach al bijna een Grand Prix.
Hoewel Toyota pas in 2002 het officiële wedstrijddebuut maakt in de Formule 1, is het Japans-Duitse team in 2001 al op vrijwel alle Grand Prix-circuits actief. Toyota legt veelal achter gesloten deuren een intensief testprogramma af. Toyota gaat daarvoor in zee met bandenleverancier Michelin. In Keulen wordt - zij het met enige vertraging - een ultramoderne fabriek geopend. En halverwege het jaar wordt in Panasonic een kapitaalkrachtige sponsor binnenboord gehaald. Het team, hoewel dus nog niet in Grand Prix' actief, haalt diverse malen de krantenkoppen. Maar niet zozeer door opwindende rondetijden.
Net als Ferrari - en Renault in 2002 - betreedt Toyota de Formule 1 met een geheel in eigen beheer ontwikkelde bolide. Chassis, motor en versnellingsbak zijn dus van Japanse makelij. De teamleiding is in handen van de Zweed Ove Andersson, die eerder in de rallysport met Toyota opmerkelijke successen boekte. Als technisch-directeur wordt de Fransman André de Cortanze aangetrokken, die in de Formule 1 onder meer werkzaam was voor Ligier.
Vlak voor de Grand Prix van Japan in 2005 maakt Honda wereldkundig dat het in 2006 motoren levert aan een tweede Formule 1-team. Meer dan dat het om een nieuwe renstal gaat, wil de Japanse autofabrikant op dat moment niet kwijt. Maar al snel wordt duidelijk dat voormalig Formule 1-coureur Aguri Suzuki schuilgaat achter het team.
Op 1 november 2005 maakt de Japanner bekend dat hij met de steun van Honda een eigen Formule 1-team begint, genaamd Super Aguri F1. Voor Suzuki is dat het begin van een onzekere, maar vooral roerige periode. Want in eerste instantie wordt de inschrijving van Super Aguri door de internationale autosportbond FIA geweigerd, omdat-ie niet compleet zou zijn. Eigenlijk komt het erop neer dat de 48 miljoen dollar aan inschrijfgeld van Suzuki nog niet op de rekening van de FIA staat. Suzuki accepteert dit niet en gaat de strijd aan om zijn team alsnog in 2006 op de baan te krijgen.
De Japanner maakt alleen nog een kans als alle teams toestemming geven om mee te doen en hij alsnog het inschrijfgeld overmaakt. Na maandenlange onzekerheid en speculaties zetten de tien deelnemende teamshun handtekening voor de entree van het Japanse privé-team. En zodra Suzuki de 48 miljoen heeft overgemaakt aan de autosportbond, mag hij toch meedoen. Eind januari maakt de FIA bekend dat het startveld van 2006 inderdaad elf teams zal tellen.
Zondagochtend 10 september 2006 op het circuit in Monza, wordt bekend dat de Nederlandse sportwagenfabrikant Spyker MF1 Racing per direct overneemt. Met ingang van de Grand Prix van China zijn de wagens prompt helemaal oranje gespoten. Bovendien wordt de komst van het technische genie Mike Gascoyne bevestigd, en sluit de renstal een motorenovereenkomst met Ferrari. Onmiddellijk melden zich direct enkele Nederlandse sponsors, en is duidelijk dat Christijan Albers in 2007 aanblijft als eerste rijder.
Minardi, de voorloper van het huidige Toro Rosso, is de afgelopen 21 jaar bijna synoniem geworden voor het begrip 'achterhoedeteam'. Behoudens enkele uitschieters kan het team zich maar niet ontworstelen aan de laatste startrijen in het Formule 1-peloton. Giancarlo Minardi doet in 1985 zijn intrede in de Formule 1 met een eigen team, na jaren actief te zijn geweest in de Formule 2. De eerste jaren worden er nauwelijks resultaten geboekt. Pas in 1988 wordt het eerste punt gescoord, door Pierluigi Martini. Het is de voorbode voor een - voor Minardi-begippen - tamelijk succesvol seizoen 1989. De Minardi-coureurs Martini en Luis Perez-Sala scoren gezamenlijk zes punten. Daarmee wordt Minardi tiende in het wereldkampioenschap voor constructeurs.
Renault debuteert in 1977 halverwege het seizoen tijdens de Grand Prix van Engeland met een eigen Formule 1-team. De auto, de RS01, is het gesprek van de dag. Achterin de auto gaat een 1500 cc turbomotor schuil, en dat is een noviteit. De Renault staat verder op radiaalbanden van Michelin. Het Franse bandenmerk debuteert eveneens op het hoogste niveau. Achter het stuur zit Jean-Pierre Jabouille, een lange slungelige Fransman die met name om zijn capaciteiten als ontwikkelingscoureur is uitverkoren de Renault te besturen. Het is vooral een leerjaar. De Renault gaat om de haverklap stuk.
In 1978 gaat het langzaam maar zeker beter met Renault. De snelheid komt er steeds meer in en de vierde plaats van Jabouille in de Grand Prix van Amerika op Watkins Glen is een regelrechte opsteker. De drie punten bezorgen het team een twaalfde plaats in het constructeurskampioenschap.
Red Bull debuteert in 2005 officieel in de Formule 1, maar de historie van het team begint in feite in 1997. Drievoudig wereldkampioen Jackie Stewart komt met zijn eigen Formule 1-team aan de start, gebruik makend van fabrieksmotoren van Ford. Als coureurs worden Rubens Barrichello en Jan Magnussen gecontracteerd. Hoewel de Stewarts bij tijd en wijle snel voor de dag komen, is het met de betrouwbaarheid van de wagens maar matig gesteld. Hoogtepunt van het jaar is de Grand Prix van Monaco. Rubens Barrichello rijdt in de regen foutloos, en eindigt achter de ongrijpbare Michael Schumacher als tweede. De zes punten zijn genoeg voor een negende plaats in het wereldkampioenschap voor constructeurs.
De renstal van McLaren maakt in 1966 het Formule 1-debuut, tijdens het Grand Prix van Monaco. Het team is opgericht door coureur Bruce McLaren, die dan tegelijkertijd teameigenaar en rijder is. De eerste twee seizoenen verlopen vrij onopvallend, maar al in 1968 boekt Bruce McLaren achter het stuur van zijn eigen bolide een Grand Prix-overwinning. Teamgenoot Dennis Hulme doet het nog beter: hij wint twee Grand Prix' en eindigt als derde in het wereldkampioenschap voor coureurs. McLaren wordt dat jaar achter Lotus tweede in het constructeurskampioenschap. In 1969 is er, via Dennis Hulme, opnieuw een Grand Prix-zege te vieren. De renstal beleeft in 1970 een triest jaar, als oprichter Bruce McLaren tijdens een testrit het leven verliest.
Onder de naam Honda Racing F1 Team verschijnt de renstal uit het Engelse Brackley in 2006 voor het eerst aan de start. Toch gaat de geschiedenis van het team wat verder terug. Eind 1997 zet British American Racing (inmiddels opgekocht door Honda) de eerste schreden in de Formule 1 als de renstal van Ken Tyrrell wordt overgenomen. Maar pas in 1999 verschijnt BAR daadwerkelijk met een zelf ontwikkelde wagen aan de start. Als coureurs worden oud-wereldkampioen Jacques Villeneuve en de veelbelovende Braziliaan Ricardo Zonta aangetrokken.
Teambaas is Craig Pollock, terwijl de wagens worden gebouwd door Adrian Reynard. De motoren komen van Supertec. BAR blaast voor aanvang van het seizoen hoog van de toren, maar bakt er helemaal niets van. Villeneuve en Zonta zien nauwelijks de finishvlag. Het enige dat opvalt is het kleurenschema van de wagen. Aanvankelijk wil BAR de ene auto in de kleuren van '555' laten rijden en de andere in de kleuren van 'Lucky Strike'. Als de FIA daarin niet toestaat, worden de kleurenschema's van beide sigarettenmerken 'per wagenhelft' aangebracht. Het ziet er niet uit.
Als één renstal in de Formule 1 beschikt over een roemruchte geschiedenis, dan is het wel Ferrari. Al vanaf het begin van het wereldkampioenschap Formule 1 in 1950 is het team van oprichter Enzo Ferrari van de partij. Kenmerkend in het lange bestaan zijn de hoge pieken en diepe dalen als het gaat om de prestaties, de intriges achter de schermen (tot de jaren negentig) en tragische dodelijke ongevallen van enkele toonaangevende coureurs.
In de jaren vijftig behalen Alberto Ascari (1952 en 1953) en Mike Hawthorn wereldtitels met de rode bolides. Maar het team wordt ook getroffen door enkele drama's: Ascari komt na zijn twee wereldtitels bij een testrit op Monza om het leven, terwijl in 1958 Peter Collins en Luigi Musso het leven laten bij raceongevallen.
Ik ben Guy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam skodaman.
