Ik wordt wakker, hoor de regen zachtjes tegen het raam tikken, sta op en loop naar het raam,
Eventjes komt de zon door de wolken voel de weldadige warmte op mijn huid en geniet, een wolk verschijnt en verduisterd de zon.
Ik huiver en denk waar is die warmte ineens naartoe,en je wacht.
Misschien komt het zonnetje er wel weer door? Nee dat zal voor later zijn,
De regen valt nu in stromen neer tranen zitten er weer aan te komen, gelukkig niemand die het ziet, niemand die iets vraagt Het lucht je op je moet je niet schamen en je kruipt maar weer dat bedje in.
Allerlei gedachtes die zich in je hoofd blijven binnendringen, wist je maar hoe je ze kon bedwingen. Waarom doet ‘t leven toch zo’n zeer?
Waarom ben je al jaren jezelf niet meer? Wat is er toch in hemelsnaam met je aan de hand? Het lijkt wel of je in een afgrond ben beland.
Dit gevoel is de afgelopen jaren beetje bij beetje naar binnengeslopen. En je blijft steeds maar op beterschap hopen.
Je hebt er zelfs vele dingen voor opgegeven, maar zelfs dat gaf geen verbetering in je leven. Dat je positiever moet denken, dat weet je best, maar voor je gevoel heb je het zelf verpest.
Soms weet je niet eens meer een reden voor je bestaan, en moet je vechten voor de kracht
Je wil zo graag weer de wijde wereld in. Maar met zoÂ’n gevoel heeft dat gewoon geen zin. Voorlopig zal het ook nog wel even zo blijven.
Machteloos als een dier gedreven in het nauw, lopend door de kamer zo leeg zonder jou de wind huilt,de regen tegen het raam
De zon komt op, plaatsmakend voor de maan, zit hier al een eeuwigheid, zo lijkt het toch, begaan om jou omdat je zo een leven niet wou leven met een zieke,zovele jaren.
Hetgeen we nu moeten ondergaan zouden daar wel woorden voor bestaan? het is bijna een"helse"tocht naar een onzekere toekomst zo die nog voor ons bestaat.
Nu slapen, velen doen het samen wij doen het alleen, Lig te woelen in mijn ziekenhuisbed zou je zo graag tegen mij aan voelen,
Je zachte huid tegen mij aan. En ja daar komen die verdomde tranen weer, waar blijft een mens ze toch halen . De zuurstof hoor ik stilletjes borrelen in het water voor het mijn neus binnenkomt,
Voel weer die prikkel in mijn keel, en dan die verdomde hoest weer, zal weer een tijdje duren voor ik weer wat rustiger ben. slapen wil ik, zo, alleen kan je voor een tijdje je zorgen een poosje vergeten...
Wat is het fijn om eens echt te kunnen praten; Het lucht je hart en vult de gaten over een verhaal waar je de helft maar van wist.
Gevoelens van een ander begrijpend of niet Luisterend naar jezelf ook al voel je boosheid, verdriet. Langzaam kan de band weer groeien
De liefde die er altijd reeds was komt weer tot bloeien Ook al gaat je hart soms even dicht , elk wezen is al eens voor de liefde gezwicht eenieder die de liefde tot zich toelaat is tot een rijker gevoelsleven in staat.. .
