Wij vonden het geloof belachelijk

Als wij aan mensen vertellen dat we christen zijn, rollen ze soms over de grond van het lachen. 'Jij - naar de kerk?!'. Ik kan me zo'n reactie heel goed voorstellen. Dat deed ik zelf vroeger ook. Ik vond het hele geloof belachelijk! Maar nu ik Jezus heb leren kennen, weet ik dat het anders is. Het is het mooiste wat me ooit is overkomen.

Aan het woord is Melcha Smit (38) uit Barneveld. Samen met haar man P(40) vertelt ze het verhaal over de laatste twintig jaar van hun leven. "We leerden elkaar kennen toen ik 17 was", zegt Melcha. "Ik woonde toen op mezelf, maar dat beviel me niet. Op een avond nodigde Peter me uit bij hem te blijven en ik ben eigenlijk nooit meer weggegaan..." In de jaren daarna kregen ze twee kinderen, een dochter en een zoon. Beide zwangerschappen verliepen moeizaam. Melcha: "Toen ik in verwachting was van onze tweede had ik alle complicaties die je in een boek kunt vinden. Na een zware en te vroege bevalling moest het kindje direct worden gereanimeerd. Hij hield er verschillende lichte handicaps aan over." Ook verdere problemen werden het jonge gezin niet bespaard. Melcha: "Mijn vader overleed, Peters ouders overleden, we hadden financiële rottigheid, ik kreeg zelfs beginnende baarmoederhalskanker... Alles kwam tegelijk."

TV-dominee
In die tijd begon Peter belangstelling te krijgen voor het geloof. "Zondagochtend, als ik om een uur of twaalf uit m'n bed kwam, keek ik wel eens naar een programma van een Amerikaanse dominee, Schuller", vertelt hij. "Ik vond het wel aardig. Na verloop van tijd vond ik het zelfs meer dan aardig en ging ik er speciaal voor zitten." Melcha: "En ik werd daar zo giftig over! Ik stond met de afstandsbediening in de kamer, om die TV maar uit te krijgen." Maar Peters belangstelling bleef. Hij sprak ook met een bevriend stel over het geloof en kreeg van hen boekjes over de Bijbel. "Die ik dus woedend achterin een kast smeet", vult Melcha aan. "Ik begreep niet waar hij mee bezig was."

Angsten
Toch verontrustte het Melcha dat ze zo woedend op deze dingen reageerde. "Ik kon de woorden 'God' en 'Jezus' niet uit mijn mond krijgen, zo kwaad was ik. Bovendien had ik altijd enorme angsten. Ik durfde 's avonds niet alleen thuis te zijn, bang dat ik mezelf iets aan zou doen. Peter begreep daar niets van. Maar ik vermoedde dat het iets te maken had met dingen die ik vroeger had gedaan. Glaasje draaien, geesten oproepen. En ik begon te denken: als ik van die angst af wil, moet ik misschien toch bij het geloof zijn." Peter en Melcha besloten advies in te winnen bij hun gelovige kennissen. Die kwamen nog dezelfde avond. Melcha: "Ik begon te vertellen en onze kennissen vertelden over Jezus en over het geloof. Maar telkens als ik de naam 'Jezus' wilde noemen had ik het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen. Echt letterlijk. En mijn stem werd dan heel zwaar, alsof het van onderuit m'n tenen kwam. Het was heel beangstigend."

Van de daken
"De hele avond bleven we praten. Uiteindelijk vroegen ze of ik op m'n knieën wilde gaan om Jezus te vragen in mijn leven te komen. Dat wilde ik wel graag, maar het lúkte gewoon niet. Een paar uur later, het was ondertussendiep in de nacht, vroegen ze het weer, en toen lukte het wel. En wat er toen door me heenging; ik voelde me zo bevrijd! Alles viel van me af. Die angsten, die rare stem. Ze zeggen wel eens: je wordt opnieuw geboren, maar zo is het ook echt! Ik heb wel een uur gehuild, alle emoties kwamen eruit. Maar tegelijk was ik ook zo blij. Ik kon wel van de daken schreeuwen dat Jezus echt bestond."

Ander mens
Bij Peter ging het allemaal wat rustiger, maar ook hij gaf in de weken daarna zijn leven over aan God. "Het verandert je totale leven", vertelt hij. "Ik zag het aan Melcha, ze was een heel ander mens. Aan mezelf merkte ik bijvoorbeeld dat ik sneller iets van iemand aannam. Ik bood soms zelfs m'n excuses aan - dat zou ik vroeger nooit doen!"

Familie en vrienden van Peter en Melcha reageren vaak lacherig op hun 'bekering'. Zelf zijn ze er ontzettend blij mee. Melcha: "Ik zeg wel eens: ik ben dol op m'n man en kinderen, maar dat Jezus in mijn leven is gekomen, is het mooiste wat me ooit is overkomen. Daar kan niets tegenop!".

  In deze nacht

Ze waren tweelingbroers en onafscheidelijk samen.
Waar de een was, moest de andere ook zijn - het kon haast niet anders.
Hun ouders waren niet rijk, maar ook niet arm; ze hadden nergens gebrek aan een zorgen kenden ze eigenlijk niet.
De jongens gingen altijd samen naar zondagsschool en tot hun tiende jaar verliep alles goed.
Maar toen wisselde het beeld. Jan bleef trouw iedere zondag komen, maar Karl had er geen zin meer in: hij kwam alleen nog nu en dan. 's Zomers ging hij met zijn vader uit vissen en 's winters bond hij zich liever schaatsen of ski's  aan. Jan vond het moeilijk om niet met Karl mee te gaan, maar kon er toch niet toe besluiten de kerkdiensten te verzuimen.
Op een zondagavond - de jongens hadden de leeftijd van vijftien jaar bereikt - gingen ze beiden naar de kerk om een bekende zanger te horen zingen. Karl hield wel van muziek en deed het alleen daarom; Jan ging, omdat hij niet gewend was een dienst over te slaan.

De avond werd voor de tweelingbroers het kruispunt waar hun wegen zouden scheiden. Het Woord werkte krachtig en velen werden diep overtuigd van hun zondige levenswandel. Ook Karl werd in het hart getroffen, maar hij schudde toch weigerend het hoofd, toen de evangelist vroeg, of hij zijn leven aan Jezus wilde geven. Heel anders reageerde Jan: hij was bereid en men behoefde hem niet aan te moedigen om zich volkomen aan Jezus uit te leveren.
Die avond werd hij heerlijk gered. Jan ging later naar een bijbelschool en werd zendeling.
Hij vertrok naar een afgelegen land. Zijn broer Karl werd later zakenman en het ging hem voor de wind.
Hij trad in het huwelijk en kreeg kinderen, leefde voorspoedig en bezat alles wat hij wenst.
De overtuiging uit zijn jeugdjaren verflauwde en was spoedig vergeten.
Na verloop van jaren kwam Jan van het zendingsveld terug.
Karl ontving hem en liet hem zijn mooie huis en al zijn bezittingen zien. Triomferend wees hij ernaar en zei: "Met mijn eigen handen en mijn eigen hoofd heb ik dit alles verworven." Jan voelde de hoogmoed in de woorden van zijn broer doorklinken en kreeg medelijden met  hem. Maar Karl stond hem lachend aan te kijken en wachtte op een antwoord. Jan zei rustig: "Vergeet niet wat de rijke dwaas is overkomen, Karl." Zijn broer schoot in de lach. "Geloof je nog in die zondagsschoolverhaaltjes?" vroeg hij smalend. Jan voelde er niet voor om over het geloof te kibbelen en zweeg.

Diezelfde dag verliet Karl zijn broer om een verre reis met zijn auto te maken. "Het is jammer dat ik het nu juist zo druk heb, maar ik zie je nog wel", waren zijn afscheidswoorden. Hij stapte in zijn luxe wagen, terwijl Jan hem nakeek.
Een vreemde droefenis overviel Jan, een zwaar, depressief gevoel.Hij logeerde bij zijn ouders.
Midden in de nacht rinkelde de telefoon en toen Jan de hoorn opnam kreeg hij te horen dat zijn broer wegens een ernstig auto-ongeval wat opgenomen in het ziekenhuis. Hij wekte zijn ouders, haalde Karls vrouw op en zij haastten zich naar het ziekenhuis. Slechts één persoon tegelijk mocht aan zijn bed komen.
Karls vrouw was nerveus en angstig en vroeg Jan of hij eerst wilde gaan. Hij volgde de dokter, en toen ze alleen waren, zei deze: "Er is geen hoop meer voor hem ; hij is in te ernstige mate verbrand.
Maar hij leeft nog en soms is hij bij bewustzijn." Jan ging aan het bed zitten. Een vreselijke lucht hing in de kamer.
Karl lag helemaal in verband; alleen iets van zijn gezicht was vrijgelaten. Hij kreunde. Jan boog zich over zijn broer heen en zei: "Karl, ik ben Jan. Hoor je me?" Er kwam niet dadelijk antwoord.
Maar na enige tijd wist hij zacht uit te brengen: "Wat overkwam ook weer die rijke dwaas….?"
Jan wilde eerst geen antwoord geven. Hij zocht naar troostwoorden.
Maar Karl sloeg de ogen op en keek zijn broer vol verwachting aan; hij wilde het weten.
Toen antwoordde Jan: "God zei tot hem: Gij dwaas, in deze nacht wordt uw ziel van u afgeëist en wat gij gereedgemaakt hebt, voor wie zal het zijn:"
Een diepe stilte volgde, waarna Karl zei: "Jij hebt de beste keuze gedaan, Jan.
"Hij sloot de ogen en kreunde. De zendeling boog zich over zijn broer heen en herhaalde vele malen langzaam en duidelijk: "Het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon, reinigt van alle zonde."
Hij kreeg geen antwoord meer. Het kreunen werd hoe langer hoe zwakker, totdat het eindelijk ophield. De kerkklok sloeg. Het was nacht. "In deze nacht…."fluisterde Jan, en hij staarde diep bedroefd over het gestorven lichaam van zijn tweeling broer heen naar buiten,
waar alles donker was…..

De spoorwachter

Je kent vast wel die ouderwetse spoorwachtershuisjes. Daar zat dan de spoorwachter in die de knoppen moest bedienen om de trein veilig te laten passeren. Ooit was er ook zo'n spoorwachter. Hij hield erg van zijn werk. Dagelijks zat hij in zijn huisje en moest dan een hendel overhalen. Deze hendel zorgde ervoor, dat er een grote brug naar beneden kwam en een diepe afgrond overbrugde. Het was een erg verantwoordelijke baan, maar deze spoorwachter deed zijn werk met plezier. Als de trein langs reed, zwaaiden de passagiers altijd naar hem. Vrolijk zwaaide hij dan terug. Deze spoorwachter had ook een zoontje van 6 jaar. Dit was zijn OOGAPPELTJE! Het kindje speelde altijd om het spoorwachtershuisje.

_{Op een dag zat de spoorwachter weer in zijn huisje, wachtend op de volgende trein. Plotseling realiseerde hij zich dat hij zijn zoontje al een tijdje niet gezien had. Hij keek vanuit zijn plek uit over de omgeving... Ineens zag de spoorwachter zijn zoontje spelen. Precies op de plek waar de brug naar beneden zou komen!!!  Op datzelfde moment zag hij de trein met grote snelheid aankomen! De spoorwachter schrok enorm en dacht na... 'Wat moet ik doen? Aan de ene kant een volle trein met mensen en kinderen, maar aan de andere kant mijn geliefde kind?!?' Er flitste van alles door zijn hoofd, vooral hoeveel hij van zijn enige zoon hield. De trein kwam steeds dichterbij... Op dat moment pakte hij de hendel en haalde hem, met tranen in zijn ogen en een verscheurd hart, OVER!!! De trein kwam voorbij en iedereen zwaaide en lachte naar de spoorwachter. De spoorwachter sloeg met zijn vuisten tegen het raam en schreeuwde het in tranen uit....}

_{Daar word je toch wel even stil van he?! Dat iemand dat kan. Zijn eigen kind opofferen voor het leven van anderen. Hoe is het mogelijk zou je zeggen?!? Wist je dat jij Diegene misschien wel kent, dat jij in ieder geval vast wel eens over Hem hebt gehoord.}

_{Diegene = God!}

_{Hij gaf Zijn eniggeboren Zoon om jou te redden! God vraagt niks onmenselijks. afschuwelijks of zwaars van jou. Het enige wat Hij vraagt is: 'Geloof in Mij, want Ik houd van jou en gaf Mijn Zoon om jou te redden!' Wat kun je ermee verliezen als je vraagt of God in jouw leven wil komen? Eigenlijk valt er alleen maar te winnen. Maar diep in je hart wist je dat waarschijnlijk al. Wil je Hem leren kennen? Ga dan op je knieën en vraag of de Here Jezus in jouw hart wil komen en of Hij jouw zonden wil vergeven. Dan krijg je een relatie met God. Dit geeft je meer bevrediging, kick, gelukkig-zijn- gevoel, dan wat dan ook! Hij wil een vader voor je zijn. Een persoon die jou bij alles bij staat!!!}


                    
     

De kaartenbak..

Op een dag was ik op een plek tussen waken en dromen. Ik stond in een kamer.

Deze kamer was bijna leeg er stond alleen tegen de muur een ladekast met kaarten zoals je ze ook vindt in een bibliotheek waarin de titels van boeken op alfabetische volgorde staan.
Alleen hadden de laden die in deze kast stonden verschillende titels. En de kast leek enorm groot.

Ik werd getrokken naar deze muur van laden. De eerste lade die mijn aandacht trok had de titel "meisjes die ik leuk vond".
Ik opende de la en trok er een kaart uit. Toen ik de kaart las legde ik geschokt de kaart terug en sloot snel de la, ik realiseerde mij dat ik de namen die op die kaart stonden herkende.
En zonder dat iemand mij het hoefde te vertellen wist ik plotseling waar ik was.
Deze kast met kaarten was een catalogus van mijn leven.
Hier stond elk moment, klein of groot, in elke detail, mijn leven geschreven.
Een gevoel van verbazing en nieuwsgierigheid, en tegelijk huiver kwam over mij toen ik in het wilde weg laden open deed en de kaarten las die er in zaten.
Sommige kaarten brachten mooie en gelukkige herinneringen boven; anderen schaamte en berouw. Zo intens dat ik over mijn schouder keek of niemand dit zag.
De la met opschrift "Vrienden" volgde de la met "Vrienden die ik bedrogen heb" op.
Sommige titels waren normaal, anderen huiveringwekkend. "Boeken die ik heb gelezen", "leugens die ik heb verteld", "geborgenheid die ik heb gegeven", "Moppen waarom ik gelachen heb". Anderen waren gewoon komisch, zo exact waren ze gedocumenteerd. Titels zoals: "dingen die ik tegen mijn broers en zussen heb geschreeuwd", "wat ik gedaan heb in mijn woede", "brutale opmerkingen tegen mijn ouders" waren helemaal niet komisch.
Steeds weer was ik verwonderd over de inhoud. Vaak waren er meer kaarten dan dat ik had verwacht en soms waren het er minder dan dat ik had gehoopt. Ik was overweldigd door de hoeveelheid aan kaarten van mijn leven.
Was het mogelijk dat ik de tijd had in mijn 30-jarig leven om deze duizenden, ja miljoenen kaarten te schrijven?
Maar elke kaart beantwoordde mij die vraag, want elke kaart had mijn handschrift en elke kaart was met mijn naam ondertekend.

Toen ik een kaart pakte uit de la met titel "Liedjes waarnaar ik geluisterd heb" realiseerde ik mij dat deze bibliotheek bleef groeien en dat er elke dag nieuwe kaarten bij kwamen.
De kaarten zaten netjes in de la, maar was alleen zo enorm lang. Er kwam geen einde aan.
Vol schaamte sloot ik de la. Niet zo zeer over de kwaliteit van de muziek maar meer over het feit dat er zoveel verspilde tijd was verborgen in deze la.

Toen ik bij de la kwam met opschrift "gedachten vol lust" voelde ik een lichte rilling door mijn lichaam gaan. Ik deed de la maar een klein stukje open. Ik wilde niet weten hoe groot deze la was. Vol afgrijzen keek ik naar de gedetailleerde inhoud 

van één van de kaarten.
Ik begon mij ziek te voelen over het feit dat zo'n moment opgetekend stond. Ik was totaal in paniek.
Eén gedachte kwam in mij op; Niemand mag ooit deze kaarten zien, niemand mag weten van deze kamer. Ik moet dit alles vernietigen.
Op dat ogenblik trok ik de la open. Het interesseerde mij niet meer hoe groot deze la was. Deze la moest leeg en de kaarten moeten verbrand worden.
Toen ik de la eruit had en deze op de kop hield kwam er geen enkele kaart uit. Ik werd wanhopig , trok er één kaart uit en probeerde deze te verscheuren. Ze bleken zo hard te zijn als staal.
Ik was verslagen en hulpeloos en deed de la terug in de kast.

Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur en zuchtte vol zelfmedelijden. Toen zag ik het. De titel "mensen met wie ik het Evangelie heb gedeeld." deed mij opveren. Ik kreeg hoop.
Het handvat van de la blonk meer dan de anderen, het leek bijna nieuw, ongebruikt.
Ik trok de la open die niet langer bleek te zijn dan een paar cm. Ik kon de kaarten die zich in de la bevonden op één hand tellen.
De pijn die ik voelde was onbeschrijfelijk. Ik schreeuwde het uit van schaamte, viel op mijn knieën en weende bitter. Door mijn tranen heen zag ik de kast met kaarten.
Niemand mag weten van deze kamer, dacht ik; ik moet hem op slot doen en de sleutel weggooien.

Toen ik mijn tranen droogde zag ik Hem. NEE.... alsjeblieft niet Hem, niet hier...., iedereen behalve Jezus.
Ik zag machteloos toe hoe Hij de kaartenbak opende en de kaarten begon te lezen. Ik draaide mijn hoofd weg om niet Zijn reactie te hoeven zien.
Toen ik eindelijk de moed had om Hem in het gezicht te zien zag ik een verdriet dat nog groter was dan het mijne.
Hij leek automatisch de laden te openen waar de slechtste dingen over mij in stonden. Waarom moest Hij ze allemaal lezen?
Eindelijk draaide Hij zich om en keek vanaf de andere kant van de kamer vol medelijden naar mij. Ik liet mijn hoofd zakken, deed mijn handen voor mijn gezicht. Ik schaamde mij zo diep...., ik voelde mij zo naakt....
Ik zag dat Hij naar mij toe liep voelde hoe Hij Zijn arm om mij heen sloeg. Hij zei geen woord en huilde met mij. Toen ging Hij staan en liep naar de muur met de ladekast.
Eén voor één nam Hij de kaarten uit de laden en begon Zijn naam over mijn naam te schrijven.
"NEE"…. schreeuwde ik terwijl ik naar Hem toe rende om de kaarten uit Zijn handen te trekken.

Zijn naam hoorde niet op deze kaarten! Maar daar stond het in rood.... de naam van Jezus over mijn naam geschreven. Het was geschreven met Zijn bloed.
Vriendelijk pakte Hij de kaart weer uit mijn hand en legde hem terug in de la.

Een glimlachlag om zijn mond toen Hij de andere kaarten begon te ondertekenen. Nooit in mij leven heb ik op dat moment meer liefde ervaren dan dat Jezus voor mij had. Ik gaf mij er aan over. Ik kon en wilde niet anders.

Ik begrijp nog steeds niet hoe Hij zo snel alle kaarten kon ondertekenen maar het leek maar een kort ogenblik. Toen Hij klaar was zag ik dat Hij de ladekast sloot.
Hij legde Zijn hand op mijn schouder en zei: "Het is volbracht". Ook voor jou...

Hij pakte mijn hand en leidde mij uit de kamer. Het viel mij op dat er geen slot zat op de deur.
Er waren nog steeds kaarten om te schrijven….

DE KRACHT VAN             
DE  VROUW



"Waarom huil je Mama?"
vroeg een jongetje aan zijn moeder.
"Omdat ik een vrouw ben."
antwoordde zij.
"Ik begrijp het niet."
zei het jongetje weer.
Zijn moeder knuffelde hem en zei met een vage lach:
"En dat zul je ook nooit doen lieve kind, maar dat maakt niet uit."

Later vroeg de kleine jongen aan zijn vader:
"Papa, waarom huilt Mama zomaar zonder reden?"
Zijn vader kon alleen maar antwoorden:
"Alle vrouwen huilen zonder reden."

De kleine jongen groeide op en werd een jonge man,
zich nog steeds afvragend,
waarom vrouwen huilen.

Uiteindelijk riep hij de hulp in van God en vroeg ook Hem:
"God, waarom huilen vrouwen?"
God antwoordde het volgende:

"Toen ik de vrouw schiep,
besloot ik dat ze speciaal moest zijn.
Ik gaf haar schouders,
sterk genoeg om het leed van de wereld te dragen,
maar ook zachte armen om comfort te bieden.

Ik gaf haar innerlijke kracht om,
bevallingen te doorstaan en om tegen afwijzing te kunnen,
welke zij vaak zou gaan krijgen,
soms zelfs van haar eigen kinderen.

Ik gaf haar de hardheid,
het doorzettingsvermogen om voor haar vrienden en familie
te kunnen zorgen,
zelfs wanneer iedereen het opgeeft.
Zelfs ziekte en vermoeidheid houden haar dan niet tegen,
en zij klaagt nooit....

Ik gaf haar gevoeligheid,
zodat zij haar kinderen lief zal hebben,
onder welke omstandigheid dan ook.
Zelfs wanneer haar eigen kind haar pijn heeft gedaan.

Ze heeft een speciale gave om kinderen weer te doen lachen,
om tieners te helpen met hun twijfels en angsten.

Ik gaf haar de kracht om voor haar man te zorgen,
ondanks zijn fouten en ik fabriceerde haar uit een rib
van hem om zijn hart te beschermen.

Ik gaf haar de wijsheid,
om te weten dat een goede echtgenoot zijn vrouw nooit pijn zou doen,
maar dat hij haar soms test op haar kracht.
En ook om haar man bij te staan,
door dik en dun.

Voor al dit harde werk,
gaf ik haar ook een traan om te laten.
Het is van haar,
zij kan het gebruiken wanneer zij dat nodig heeft.
Het is haar enige zwakte.....

Wanneer je je vrouw of je mama ziet huilen,
zeg haar dan hoeveel je van haar houdt,
en hoe goed de dingen zijn die zij voor anderen doet.



    

            Bestaat God wel ?

Een man ging naar de kapper om zijn haar en baard te laten knippen. Ze begonnen te discussiëren en spraken over vele zaken. Al gauw kwamen ze bij de bekende vraag of God wel bestaat.

De kapper zei: "kijk, ik geloof niet dat God bestaat." 
"Waarom zeg je zoiets"? vroeg de man.

"Nou, iemand hoeft alleen maar naar de wereld te kijken en hij zal zien dat 
dat God niet bestaat. Als God echt bestaat, zouden daar dan zoveel zieke mensen zijn? Zouden daar zoveel gehandicapte kinderen zijn? Nee, als Hij echt bestond, zou er geen ellende zijn op de aarde. Ik kan me niet voorstellen dat een God dit allemaal kan toestaan.

De man was even stil maar zei verder niets.

De kapper was inmiddels klaar en de man verliet de zaak. Onderweg naar huis zag hij een oude man op straat met een heel lang haar en ongetrimde baard. De man ging onmiddellijk weer terug naar de kapperszaak en zei tegen de kapper: "KAPPERS BESTAAN NIET!"

"Maar ik ben toch een kapper en ik sta hier vlak voor je," antwoordde de kapper. 
"NEE!" Schreeuwde de cliënt. "Kapper bestaan gewoon niet. Als zij echt bestonden, zouden er geen mensen meer rond lopen met lang haar en ongetrimde baarden op de wereld." 

De kapper antwoordde: "Ach, wij kappers bestaan zeker wel. Het zijn gewoon de mensen die niet naar ons komen."

"Exact!" ging de man verder. "Dat is het hem nou juist. God bestaat ook zeer zeker wel. Het zijn juist de mensen die niet naar Hem gaan en Hem niet opzoeken. En daarom is er zoveel ellende op de aarde. 

Is dit jouw leven?

4 jaar - veel te jong om aan God te denken

7 jaar - veel te speels om aan God te denken

18 jaar - veel te overmoedig om aan God te denken

Trouwdag - veel te gelukkig om aan God te denken

Gezin - veel te druk om aan God te denken

Ziekte - veel te ziek om aan God te denken

Werk - veel teveel zorgen om aan God te denken

Oude dag - veel te oud om aan God te denken

DOOD - te laat om aan God te denken

   Leer om in het zand te schrijven

Twee vrienden liepen door de woestijn. op een bepaald moment van hun wandeltocht, kregen ze een meningsverschil en een vriend sloeg de ander in het gezicht. De ander, die in het gezicht geslagen werd, had verdriet, maar zonder iets te zeggen, schreef hij in het zand:

MIJN BESTE VRIEND SLOEG ME IN HET GEZICHT.

Ze bleven verder lopen, totdat ze een Oase vonden, waar ze besloten een bad te nemen. Degene die geslagen was en verdriet had begon te verdrinken, maar de andere vriend redde hem. Toen hij bij kwam Schreef hij op een steen:

VANDAAG HEEFT MIJN BESTE VRIEND ME HET LEVEN GERED.

De vriend wie de ander geslagen en gered had vroeg hem: "Waarom heb je, nadat ik je geslagen heb in het zand geschreven, en nu op een steen geschreven?"

De andere vriend, glimlachend, antwoordde:

"Wanneer een vriend ons verdriet doet, dienen we dat in het zand te schrijven, waar de wind van vergeving het over neemt om het te wissen, en wanneer iets moois gebeurt moeten we dat op het de steen van ons hart schrijven, waar geen wind het kan wissen."

We moeten allemaal leren in het zand te schrijven.

Alarmnummers

Jezus is op de hoofdlijn bel Hem op en vertel Hem wat je wilt

Als je verdriet hebt, bel Joh 14
Als mensen je teleurstellen, bel Psalm 27
Als je vruchtbaar wilt zijn, bel Joh 15
Als je hebt gezondigd, bel Psalm 51
Als je je zorgen maakt, bel Matth. 6:19-34
Als je in gevaar bent, bel Psalm 91
Als God ver weg lijkt, bel Psalm 139
Als je je geloof wakker geschud moet worden, bel Hebr. 11
Als je eenzaam en bang bent, bel Psalm 23
Als je bitter en kritisch bent, bel I Cor 13
Voor het geheim tot geluk volgens Paulus, bel Col 3:12-17
Om het christendom te begrijpen, bel II Cor 5:15-19
Als je je down en teneergeslagen voelt, bel Rom. 8:31
Al je vrede en rust wilt, bel Matth. 11:25-30
Als de wereld groter lijkt dan God, bel Psalm 90
Als je zekerheid in Christus wilt, bel Rom. 8:1-30
Als je voor werk of recreatie op reis gaat, bel Psalm 121
Als je gebeden eng worden of egoïstisch, bel Psalm 67
Voor grote vindingrijkheid, bel Jes. 55.
Als je moed nodig hebt voor een taak, bel Jozua 1.
Hoe je met je naaste moet omgaan, bel Rom. 12.
Als je aan investeringen en winst denkt, bel Marcus 10.
Als je depressief bent, bel Psalm 27.
Als je portemonnee leeg is, bel Psalm 37.
Als je het vertrouwen in mensen verliest, bel I Cor. 13.
Als mensen onvriendelijk lijken, bel Joh. 15.
Als je ontmoedigd bent over je werk, bel Psalm 126.

ALTERNATIEVE NUMMERS:

Om met angst om te gaan, bel Psalm 34:7
Voor veiligheid, bel Psalm 121:3
Voor zekerheid, bel Marcus 8:35
Voor nog meer zekerheid, bel Psalm 145:18
ALLE LIJNEN NAAR DE HEMEL ZIJN 24 UUR PER DAG OPEN!
VOED JE GELOOF, DAN ZAL TWIJFEL VERDWIJNEN

Gods perfectie

Wat is het kortste hoofdstuk in de Bijbel?
Antwoord: Psalm 117

Wat is het langste hoofdstuk in de Bijbel?
Antwoord: Psalm 119

Welk hoofdstuk is het midden van de Bijbel?
Antwoord: Psalm 118

Er zijn 594 hoofdstukken voor Psalm 118. Er zijn 594 hoofdstukken na Psalm 118.

Tel deze getallen op en je krijgt: 594+594= 1188.

Welk vers is het midden van de Bijbel? (1188) Psalm 118:8.

Toevallig? Nee! Dit is God’s perfectie.

Psalm 118: 8 luidt:
Het is beter tot den Heere toevlucht te nemen, dan op den mens te vertrouwen.

Stel je vertrouwen op de Perfecte.

God is machtig

Even later schreeuwde hij door het park: ‘Hallelujah, God is groot!’, hij bekommerde zich er niet om dat mensen hem raar aankeken, en bleef doorgaan met het prijzen van God.

Na een tijdje liep er een man langs het jongetje, een man die net zijn studie had afgerond. De man voelde zich slim, en dacht alles te weten. Toen hij het jongetje zag zitten met een open Bijbel, wilde hij de ogen openen van de jongen. Hij wist wel dat God niet bestond, en dat alles maar verzinsels waren.

Hij ging naast de jongen op de bank zitten, de jongen keek hem aan met een lach en zei: ‘Hoi, weet jij wel hoe groot God is? Ik las net dat God het volk Israël door de Rode Zee leidde. Hij had gewoon de golven stop gezet!’.

De man, verheugd omdat hij de jongen wat kon vertellen, zei tegen de knul: ‘Dat was ook niet moeilijk, wetenschappelijke feiten wijzen uit dat de Rode Zee toen maar 30 centimer diep was.’

De jongen keek verrast. Zijn ogen dwaalden van de man af naar de geopende Bijbel. De man was blij dat hij de ogen van de jongeman geopend had, en wilde vertrekken.

Nauwelijks had hij twee stappen gezet, of de jongen begon God te loven, harder dat ooit. ‘Halleluja Halleluja God is zo groot!’. De man draaide zich om en vroeg aan de jongen waarom hij zo verheugd was.

‘Wow’, antwoorde de jongen blij, ‘God is nog groter dan ik dacht! Hij heeft niet alleen het volk van Israël door de Rode Zee geleid, Hij heeft ook nog eens het hele Egyptische leger doen laten verdrinken in 30 cm water!’

Roddelen

Het was een koude zondagmorgen. Ik was op weg naar de kerk. Toen ik de parkeerplaats op reed, zag ik dat bijna alle parkeerplaatsen vol waren en toen ik uitstapte merkte ik dat veel mensen zachtjes met elkaar stonden te fluisteren.

Toen ik dichter naar de kerk liep, merkte ik waarom de mensen stonden te fluisteren. Voor de kerk stond een man. Hij leunde tegen de muur van de kerk, het leek net of hij stond te slapen. Hij had een lange bruine jas aan, welke tot zijn voeten reikte. Ook had hij een hoed op, ver over zijn hoofd gedrukt, zodat je zijn gezicht niet kon zien. Zijn schoenen leken wel 30 jaar oud, er zaten grote gaten in waar zijn tenen doorheen staken.

Ik ging er vanuit dat deze man dakloos was en sliep. Ik liep door naar de deur en stapte naar binnen. In de kerk stonden veel mensen te praten over de man, maar niemand nodigde hem uit om binnen te komen, ik ook niet.

Een paar minuten later begon de kerk. We zaten allemaal te wachten totdat de dominee het Woord zou gaan verkondigen, toen de deuren van de kerk opengingen. De dakloze man kwam binnen sjokken. Mensen keken verbaasd. Hij liep door tot aan de preekstoel, liep naar boven, deed zijn jas uit en deed zijn hoed af. Mijn hart zonk in mijn schoenen; daar stond onze dominee.

Niemand zei iets.

Onze dominee pakte zijn Bijbel en legde hem op de kansel.

‘Gemeente… ik denk niet dat ik jullie hoef te vertellen waar ik over ga preken vandaag. Als je mensen oordeelt, dan heb je geen tijd om van ze te houden!’

Een ontroerend verhaal

De Kassier zei: ‘Het spijt me, maar je hebt niet genoeg geld hebt om deze pop te kopen … ” De kleine jongen draaide zich om naar de oude vrouw naast hem: ‘Oma, bent u zeker dat ik niet genoeg geld heb?’
De oude dame antwoordde: ‘Je weet dat je niet genoeg geld hebt om deze pop te kopen, mijn kind.’

Toen vroeg ze hem om daar te blijven staan voor slechts 5 minuten, terwijl ze wegging om rond te kijken. Ze vertrok snel.

De kleine jongen hield nog altijd de pop in zijn hand …

Tot slot liep ik naar hem toe en ik vroeg hem aan wie hij deze pop wilde geven.
‘Het is de pop die mijn zus het meest geliefd is en ze wilde deze zo graag voor Kerstmis. Ze was er zeker van dat de Kerstman de pop zou brengen.’
Ik antwoordde hem dat de Kerstman het popje binnenkort misschien wel zou brengen, en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.
Maar hij antwoordde me verdrietig. ‘Nee, de Kerstman kan de pop niet naar haar brengen waar ze nu is. Ik moet de pop aan mijn mama geven, zodat ze deze kan afgeven aan mijn zusje wanneer ze daar ook naartoe gaat. “
Zijn ogen waren zo droevig terwijl hij dit zei… ‘Mijn zusje is naar God gegaan, papa zegt dat mama binnenkort ook naar God gaat en heel snel ook, dus ik dacht dat ze de pop wel kan meenemen om af te geven aan mijn zus.’

Mijn hart was bijna gestopt met tikken.

De kleine jongen keek me aan en zei: ‘Ik heb papa verteld dat mama nog niet mag gaan. Ze moet wachten tot ik terug kom van het winkelcentrum.’
Toen liet hij me een hele mooie foto zien van zichzelf. Hij lachte.
Hij vertelde me toen: ‘Ik wil dat mama mijn foto ook meeneemt, zodat ze me niet vergeet. ‘Ik hou van mijn mama en ik wens dat ze niet vertrekt,  maar papa zegt dat ze moet gaan om bij mijn zusje te zijn.’

Toen keek hij weer met droevige ogen naar de pop.

Ik pakte snel mijn portemonnee en zei tegen de jongen: ‘Stel dat we het geld opnieuw controleren, voor het geval je wel genoeg geld hebt voor de pop!’
‘OK’, zei hij, ‘ik hoop dat ik wel genoeg heb.’
Ik voegde een deel van mijn geld erbij zonder dat hij het zag en we begonnen te tellen.

Er was genoeg voor de pop en zelfs wat extra geld …

De kleine jongen zei: ‘Dank u God voor het geven van genoeg geld!’
En hij keek me aan en voegde eraan toe, ‘Ik vroeg gisteravond, voor ik ging slapen, aan God om ervoor te zorgen dat ik genoeg geld had om deze pop te kunnen kopen, zodat mama die aan mijn zus kan geven. Hij hoorde mij!
Ik wilde ook nog een witte roos voor mijn moeder te kopen, maar ik durfde er niet om te vragen, omdat ik al iets gevraagd had…  Maar Hij gaf me genoeg geld om de pop en een witte roos te kopen.’

‘Mijn mama houdt van witte rozen.’

Een paar minuten later kwam de oude dame terug. Ik vertrok. Ik eindigde mijn winkelen in een totaal andere gemoedstoestand dan toen ik begon.

Ik kon het jongetje niet uit mijn gedachten zetten.

Toen ik thuis kwam herinnerde ik me een lokaal krantenartikel van twee dagen geleden, wat melding maakte over een dronken chauffeur in een vrachtwagen die een auto raakte waar een jonge vrouw en een klein meisje in zaten. Het kleine meisje overleed ter plaatse, en de moeder werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht en was in coma. Was dit de familie van de kleine jongen?

Een aantal dagen na deze ontmoeting met de kleine jongen las ik in de krant dat de jonge dame was overleden. Ik kon het niet laten en ging een bos witte rozen kopen en ging naar het mortuarium waar het lichaam van de jonge vrouw was opgebaard. Zij lag daar, in haar doodskist, ze hield een mooie witte roos vast. Ook lag er een foto van de kleine jongen in de kist en de pop lag op haar borst. De liefde die deze kleine jongen voor zijn moeder en voor zijn zus had is toch heel duidelijk. In een fractie van een seconde had een dronken chauffeur dit alles van hem afgenomen.

Ik verliet het mortuarium met een betraand gezicht…