Mijn trommelvlies schreit woorden door hersenholtes; pijnigt herinneringsmembranen telkens weer, draai mezelf in waanzin van vergeten; de balans tussen onze vloeistoffen was allang zoek, nu ben ik onderweg op struikelpaden vol gemis en deze kop barst, knalt uitelkaar; jouw gezicht hangt voor mij, als een steenpuist, die constant narigheid afscheidt.
Poëtisch onpoëtisch geschreven, zoek ik steeds juiste zinnen voor deze relatieshit; wurg woorden in bedrukkende letters, kan oplossingen niet vinden in een cirkel van prozaïsche wirwar; tast, voel, proef slechts bittere smaak, uitgekotst kwel ik mezelf op papier, met bijgebleven indrukken, maar het komt slechts op dit ene neer-
Resoluut vouw ik alle mooie letters op; alinea recta- stop liefde in de prullenbak, waar ons metrum slechts beklemmende tonen schrijft, daar komen herinneringen uit papieren frutsels, die mijn pen vandaag niet meer verteren kan; en ik ben bang voor het geschreven woord; wat gisteren was, kijkt niet naar morgen is even tevoren in deze afvalmand gestorven.
De nacht woelt op mijn kussen pint nachtmerries onder lakens vast; waar het donker klauwend naar mij tast, daar vang ik vlinders uit koude luchten berg ze in dit hart om angsten te verbannen- een laatste grip naar licht.
Mijn nacht schreit verwijdering, van jou, van mezelf; verloren gevoel, wat niet meer te lijmen valt; knoop ik letters aan elkaar, wil nieuwe woorden vormen; en waanhoop zoekt ons terug op papier, maar de metaforen zwijgen, tasten geen liefde, slechts leegte- deze stilte is voorgoed
Een nacht buigt haar hoofd over stad en land, waar lichten doven en slechts stilte heerst, daar komt de zandman op zachte zolen, om mooiste dromen te schenken; in het schemerduister heimelijk verborgen, zal hij ook aan onze freakjes denken.
En weer schrijft mijn pen een eenzame dag weg; in vastberaden letteromzetting bloeden gedachtenspinsels op papier, waar droefgeestigheid houvast zoekt aan geschetste beelden voller licht en liefde, daar koester ik nu bestaande, geschreven woorden; want morgen sterft aan twijfels voor het onzekere.
De wereld gaat slapen; sluit moede ogen van een reeds geleefde dag, pennen gaan opzij notaboeken worden gesloten; een avond steekt zijn borst vooruit, waar het bestaan omheen verzinkt in sereen zwijgen, daar houdt onze schepper nu stil diens wacht; tot dageraad alweer poëtisch naar ons lacht.
Hoe kan ik jou nog liefde dichten, als gevoel niet meer puur en zuiver stroomt; elke avond valt in stilzwijgen, waar spraakklanken geen leven meer bloeien, maar enkel verdriet loopt door oneindige wandelgangen der poëzie; die droevig echo's schrijven vanuit mijn dichtershart; daar is lente vergaan, en sneeuwt een winter in deze ziel; nu sterf ik lege woorden kan geen liefde dichten, want wat gisteren al gebroken, kan vandaag geen letter meer helen.
Slechts in de poëzie ben ik vrijelijk uitend, durf te kijken, naar wie ik werkelijk ben; splits mijn kern open, laat gevoelens stromen zie mezelf terug- op blanko stuk papier verborgen, of noem het weggedrukte feiten, die in stellige letterkeer verhalen pennen; verlichting door dichtkunst weergeving, spiegeling; ik ben ik, ik ben het geschreven woord.
Ik ben Barbara Valkova, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Littledolphin.
Ik ben een vrouw en woon in Zuidveen, Overijssel (Nederland) en mijn beroep is verpleegkundige geweest.
Ik ben geboren op 18/06/1971 en ben nu dus 54 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, schilderen, mijn paarden.
Sinds een aantal jaren helemaal verzot aan schrijven, ben ik altijd op zoek naar mijn eigen kern, het innerlijke kind.Omdat ik door ziekte niet meer werk, heb ik hier voldoende tijd voor. Ik wens iedereen veel plezier bij het lezen van mijn site. Liefs, B
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben Barbara Valkova, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Littledolphin.
