Pruisisch blauw
"Schenk mij een kleur van vergeving",
zei ik, en
-jij-
liet mijn lippen drinken aan
de oorsprong van het bestaan;
zuiverde ik mijn ziel in
pruisisch blauwe wateren, die
stroomden aan
grensen van dit universum
-oneindig-
vol overvloed; waste
ik zonden van dit geschonden lijf
-bevrijde deze geest-
om te mogen wederkeren
tot dat, wat
ik ooit
was;
o mens, in
zonde geboren
-gij-
zult vergaan tot stof; maar
ik smeek vergeving aan
pruisisch blauw, want
ook ik heb gezondigd
en
mijn dood
wacht.
|