Op een dag ging de telefoon, mevrouw kan ik eens bij u komen?

 Zeker zei ik en maakten een afspraak.,Ring de bel.Ik deed open.

 Leuk om je te zien en gaf de vrouw een hand.

De vrouw die op bezoek kwam was donker van huid

.
Wij gingen naar binnen en ik zei neem plaats.

Je wou met mij spreken?

Ja zei de ander.

En plotseling kreeg ik een oma te zien die sprak tot mij.

Dit is mijn kleindochter en vraag haar of je haar enkel mag zien?

Dan zie je de ketting afdruk nog zitten en dat stamt af uit de tijd

dat er nog slavernij bestond.

En zeg haar dat het kind die haar vriendin draagt niet goed zit.
En weg was oma.

Ik deed wat oma mij had gevraagd.

En vroeg dus of ik haar enkel mocht zien.

Inderdaad zij had zo ketting rond haar enkel dat uit die tijd kwam.

De vrouw was er erg blij mee want zij had samen met haar moeder

die ook zoiets had af gevraagd wat het was.

Je oma vertelde me dat je een vriendin had die in verwachting is?

Inderdaad dat is zo.

Zou het mogelijk zijn om samen eens langs te komen want

met haar baby zit het niet goed.

Zeker dat kan.

En op maandag kwamen beiden dames zoals het was af gesproken.

Ze gingen zitten en daar kwam als eerste oma die zei dat ze de moeder

van het meisje die in verwachting bij haar had en of ik naar haar wou luisteren?
Ik zei natuurlijk, en oma ging.

De dame die toen tot mij sprak was heel erg donker van huidskleur ,

ze zei wat ik je nu vraag, wil je wel een beetje streng tegen mijn dochter

spreken anders geloofde haar dochter het wel .

Ik zei ja.
Wat moet ik zeggen?

Vertel haar dat ik er ben en dat ik haar begeleid.
Laat zij haar met vriendin naar de huisarts gaan en vragen om een bewijs

zodat ze naar het ziekenhuis kan.

Nu gelijk nog, anders verlies zij haar baby.

Kan ik nog iets doen voor dit moment voor het kind? 

Ja, het kindje omhoog tillen en ik deed dat.

Terwijl ik dit deed zei ik met strengen stem wat zij moesten doen.

En tot mijn verbazing zeiden ze alleen maar nu gelijk ?Ja sprak ik nu gelijk.
Vraag om een verwijskaart naar ziekenhuis dan gelijk ermee naar ziekenhuis

in verband met de baby want die ligt niet goed.
Zij gingen naar de dokter.

Het was ongeveer drie uur later toen ik getelefoneerd werd de vrouw die eerst

bij me geweest was zei mevrouw we hebben gedaan wat je zei en mijn vriendin

is nu op genomen en moet een paar weken zeker daar blijven want het ging

 inderdaad mis met kindje. Een opluchting dat ze naar me hadden geluisterd .

Maar voor mij was het een dag die nooit te vergeten was.
Hoe kan zoiets?

 Mijn hersenpan kan er gewoon niet bij en toch vind ik het zo gewoon.
Zeven maande later werd ik gebeld vanuit ziekenhuis.

Mevrouw kom aub naar mijn vriendin toe want ze halen het kindje

maar zij wil niet eerder dan dat u geweest bent?

Ik kom eraan even een taxi bellen want het was half elf in de morgen.

Ik was bij haar en ze vroeg? is mijn moeder bij me?
Ik zag niets tot plots iemand zei ik ben er laat ze maar ga ik ga met haar mee.

 Dus ik vertelde het haar ,dol gelukkig ging ze met haar moeder samen de verlos

kamer binnen.

Het kind werd geboren en ze zei mevrouw ik krijg een huis toe gewezen

en als ik er klaar mee bent, bel ik u om een kopje koffie te drinken.

Ik zei dat is goed. Half jaar later werd ik gebeld  en ging naar haar toe.

daar stond ze met haar kind op de arm, en het kindje lachte met een groten smile tegen mij.

Ik lachten terug en nam het kindje over van haar.Ik ging zitten op de bank

en wij twee hadden de grootste lol.

Ik keek haar aan want ze stond er verwonderd naar te kijken.

Ik vroeg is er iets?

Mevrouw mag ik zijn oppas halen want ook zij zal het niet geloven wat
zij ziet.En weg was ze.

Terug gekomen met de oppas en inderdaad die stond ook verwonderd te kijken.

wat blijk nu,het had nog nooit gelachen ,het had zijn lachje voor mij bewaar. Ongelooflijk zoiets maar als ik zelf niet had mee gemaakt
zou ik het dan geloofd hebben?