Nightride (30 km) van de Kampse Pedaalridders in het militair domein Kamp van Beverlo te Leopoldsburg op donderdag 05-09-2013.

Omdat ik deze keer op donderdag het geluk had van wat vroeger te kunnen stoppen en op vrijdag van wat later aan de dagtaak te moeten beginnen, de moeite gedaan om op donderdagavond nog naar Leopoldsburg te rijden om er deel te nemen aan de nachttocht van de militairen in het Kamp van Beverlo.  Geen last van abnormale verkeersdrukte zodat ik zelfs voor het aanvangsuur aanwezig was.  Alle tijd om de lampen te monteren en me klaar te maken.  Het startuur was voorzien om 20.30 u, maar men kon reeds inschrijven vanaf 20.00 u.  De inschrijving was in ieder geval al goed georganiseerd.  Je kreeg een kaartje mee waarop een codenummer was geschreven en werd verzocht van, alvorens het in te ruilen tegen een consumptie, je na de tocht te melden, zodat kon nagegaan worden of iedereen weer was toegekomen.

Omstreeks 20.10 u reeds vertrokken en met opzet traag gereden om een deel van de tocht ook in volstrekte duisternis te kunnen rijden, ook al was het in de stroken bos al behoorlijk donker.  De aanvang van de tocht was al veelbelovend met leuke singletracks die zich op en af doorheen het bos slingerden.  Na de prachtige nazomerdag was het buiten nog behoorlijk warm!  Omstreeks 2,50 km raakte het parcours eventjes een betonbaantje ter hoogte van enkele gebouwen, maar doken we onmiddellijk weer het bos in!  Meteen maar de lampen aangestoken.  Even verder zag ik tussen de bomen een fel groen verkeerslichtje, maar dat bleek gewoon afkomstig van mijn eigen lamp die door groene reflecterende stroken op een pijl werd weerkaatst!  Nog tot 3,50 km trof ik tracks doorheen het bos.  Sommigen daarvan voerden me doorheen hoog opgeschoten gras, zodat je, mede door de schaduw van uw eigen lampen, soms moeilijk kon zien waar je reed!  Tot 6 km trof ik brede, vaak zeer zanderige paden.  Daarom zocht ik zo veel mogelijk de met een weinig gras begroeide zijkanten op.  Intussen werden mijn zenuwen op de proef gesteld door de irritant lekkende tutter van mijn drinkzak en het slurfje dat intussen veel te kort geworden is om al rijdend te drinken!  In het verleden sneed ik het versleten uiteinde geregeld af, of uit noodzaak omdat ik de versleten tutter niet meer los kreeg, maar dat kan natuurlijk niet blijven duren!  Op vrijdag bij Hubo een plastieken slangetje gaan halen en het euvel voor anderhalve euro eindelijk voor eens en voor goed verholpen!  Het slangetje was natuurlijk iets nauwer dan het origineel, maar door de uiteinden wak te maken in kokend water heb ik alles weer in elkaar kunnen krijgen.  Het zit nu zo vast dat er geen druppel meer lekt en ik al rijdend weer kan drinken.

Van 7,50 km volgde gedurende een kilometer een strook bos met een minder zanderige en steviger ondergrond, eindigend op een grasspoor dat naast twee eeuwige groen geworden plassen voerde.  Eens daar voorbij bereikten we de open vlakte van de Laakheide.  Even voor 21.00 u was het nu donker, op een laatste oranje gloed na en met de eerste helderste sterren aan de hemel.  8 km.  Brede zanderige dreven en sporen doorheen gras voerden me doorheen het open landschap.  Omdat er maar gedurende een uur kon ingeschreven worden, waren er op dit ogenblik al veel gegadigden op het terrein en dat deed heel wat stof opwaaien!  Dat geeft in het schijnsel van uw lampen hetzelfde effect als mist.  Op 10 km trof ik een brede dreef over iets vastere grond.  Bij het verlaten van de vlakte en het in rijden van een volgende bos, zag ik hele horden bikers op hun stappen terugkeren!  Allemaal rechts afgeslagen in plaats van schuin rechts het bos in te duiken!  Als er eentje verkeerd rijdt, iedereen daar achter natuurlijk!  Aan het aantal lichtjes te zien waren er heel veel verkeerd gereden!  12 km.  Het zal zelden zo druk zijn op het militaire domein.  Treintjes bikers reden over de zanderige paden.  Allicht waren er die letterlijk in het zand beten of zoals ondergetekende een lichte vloek onderdrukten wanneer ze op de graskant plots geconfronteerd werden met een in het gras verstopte stronk of boomtak.  Hier en daar moest ik toch even van de fiets om door het mulle zand te dabben.

Onderweg kwam ik Jean-Paul tegen.  Hij had net als ik een beetje spijt dat hij naar hier gekomen was.  Omwille van de drukte en de overdaad aan zand!  Hij had het kunnen weten van de eerste editie vorig jaar.  Toen was het minder droog weer en lag het er hier ook vrij zanderig bij.  Zelf was ik er toen niet bij.  Gelukkig zouden we na afloop onze mening kunnen herzien.  Op 15 km trof ik de bevoorrading op een grote open plek.  Gelukkig, want er troepten daar heel wat bikers samen!  De mannen achter de tafels hadden het zeer druk met het op peil houden van de voorraad bekertjes, fruit en cake!  Ik trof er nog een aantal fervente nachtridders waarvan je kan verwachten dat je ze op een nightride zal treffen: Nico, Luc, Patje en nog iemand waarvan ik de naam niet (meer) ken.  Nico gaf even een demonstratie van zijn megaverlichting.

Iets voor de anderen vertrokken omdat ze mij dadelijk toch weer zouden inlopen.  Tussen 17 en 18 km troffen we enkele zeer mooie singletracks in het bos.  Afgewisseld met meer zand dan goed voor me was!  Tien minuutjes later ben ik gestopt om de batterijen van m’n lampen te wisselen omdat mijn licht fel begon te verzwakken.  Ik kreeg bikers te zien die een fellere lichtbundel mee hadden, maar ook mannen die maar een zwak lampje bij hadden, eigenlijk te weinig licht voor een nachttocht!  20 km.  Vanaf hier tot 25 km kon ik zo stilaan mijn mening van daarnet beginnen te herzien.  Want er kwamen zeer plezante singletracks, zowel door stroken bos, als doorheen vlakten met hoog gras.  Intussen hadden de meeste bikers me ook al ingehaald en was het rustiger rijden op het parcours.  Ik slaagde er zelfs in van bikers in te halen, en dat wil al wat zeggen!  Eén daarvan kwam maar traag vooruit en dat was waarschijnlijk wel te wijten aan het feit dat zijn licht op sterven na dood was!  Ik vermoed dat ik hem zelfs twee keren heb ingehaald.  Waarschijnlijk heb ik onderweg halt gehouden en is hij me in het zog van anderen weer voorbij gereden.

Omstreeks 26 km kwamen we eventjes in de bewoonde wereld voorbij enkele huizen in een oranje verlichte straat in Leopoldsburg om een weinig verder weer het bos in te duiken.  22.50 u.  Van daar af stonden er weer leuke singles op het menu en konden we omzeggens tot op het einde door de bossen rijden.  Omstreeks 29 km ben ik even gestopt omdat de lichtbundel van mijn helmlamp de enorm dikke en gladde stam van een immense boom verlichtte!  Ik vermoed een soort uitheemse uit de kluiten gewassen cipres.  Die viel echt op!  Van tussen de bomen ontwaarde ik de oranje verlichting van de betonbaantjes op het militair domein en via een aantal met linten afgespannen paadjes bereikte ik de aankomst.  Na 30 km even over 23.00 u.  Daar liepen bikers rond wiens gezicht zwart zag van het stof!  Ik weet niet of ik er ook zo uit zag!  Mijn benen hingen in elk geval goed vol zand.

Soms is het geluk eens voor de laatkomers.  Jean-Paul duwde zijn inschrijfkaartje in mijn handen, want ging op zoek naar zijn wasgerief.  Luc gaf me een te veel gekocht drankbonnetje, want vertrok huiswaarts vermits hij morgen weer op tijd op moest.  Mijn aankomst gemeld en m’n kaartje verzilverd voor een pint.  Het was hectisch achter de toog.  De organisatie van de drankvoorziening liep wat mank, de mensen waren er wat te klein behuisd en onderbemand.  Er had ook een vrouw postgevat met een bestelwagen met frituur, maar deze keer het karakter gehad om de vettige hap te laten passeren.  Nadat ik het stof doorgespoeld had heb ik ook de douches opgezocht.  Jean-Paul en Patje kwamen daar fris gewassen buiten.  Patje had in de kleedkamer nog een en ander te vertellen over de komende nachtritten.  Na een lekker warme douche nog even buiten gezeten en bij het genieten van nog twee pinten de bewaakte fietsparking langzaam leeg zien lopen.  Volgde nog een dik uur rijden huiswaarts.  Ik bleek niet de enige nachtraaf, want een buurman kwam ook nog van ergens toe.  Hij dacht dat ik met een lekke band zat omdat de autokoffer open stond en hij de fietsdrager waarschijnlijk voor een krik aanzien heeft!  Omdat ik als een blok in slaap ben gevallen was ik de volgende ochtend na een vrij korte nacht toch nog relatief uitgerust voor de laatste werkdag van de week.

De organisatie was in ieder geval goed doordacht met het aan- en afmelden.  Duidelijke afpijling met reflecterende pijltjes.  Bewaakte fietsparking aanwezig, bikewash niet gebruikt.  De grote drukte op het parcours en het zeer zanderige middenstuk vielen me wat tegen, maar dat werd dan weer ruim goedgemaakt door de singletracks bij aanvang en de laatste tien kilometer die zorgden voor een knappe uitloop van de tocht en van wachten om snellere treintjes te laten passeren is nog nooit iemand doodgevallen.  Dus tevreden weer naar huis gekeerd na dit extraatje op een avond tijdens de week, dank zij de Kampse Pedaalridders en hun medewerkers in Leopoldsburg.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

Nightride Leopoldsburg op 05-09-2013 door ThaDoc

06-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

04-09-2013 om 16:53 geschreven door StrammerMax

We werden via enkele straten weggeleid van de ietwat groezelige omgeving van het industrieterrein waarin het sportcentrum gelegen is.  Reeds tijdens de eerste klim op het eerste bospad van deze rit in een holle weg werden we op 1,50 km door een fotograaf van mtb-you op de gevoelige plaat vastgelegd.  Boven troffen we na 2 km reeds een eerste splitsing waar de route van 25 km zich losmaakte van de grotere ritten van 40-61-79-100 km.  Voor deze laatsten ging het linksaf en lekker weer naar beneden over een mooi bospad en singletrack in een diepe holle weg waarover een boomstam ligt.  Deze Hellestraat of Hellegat voerde de bikers naar beneden tot in een weinig gebruikte straat met door wortels opgestuwde asfalt en evenwijdig met de spoorlijn in Molenstede.  Na een bruggetje over de spoorweg maakte de route van 40 km zich los van de 61-79-100 km op 3,50 km na het vertrek.  Ik vermoedde dat we de hellingen van het Grasbos zouden worden opgestuurd, een villawijk waarin sommige paleizen tegen de schuine helling van een heuvel geplakt staan, maar dat was niet het geval.  Het ging de assenweg op het jaagpad langs de Demer op hetgeen we tot 7,50 km bereden.  Mede door het vertrek via Molenstede en het rijden langs de Demer werd het me meteen duidelijk dat we het parcours van de vorige editie in de andere richting voorgeschoteld kregen.  De rit langsheen de Demer was goed om warm te lopen in deze frisse ochtend.

Ter hoogte van de nog steeds voor restauratie ingepakte plompe Maagdentoren (14 de eeuw) in Zichem staken we de Demer over.  Via de achterzijde van huizen in lintbebouwing met de typische Vlaamse koterijen erachter bereikte ik een hobbelig lastig te rijden graspad van waaraf ik de koepel van de Basiliek van Scherpenheuvel boven de bomen uit kon zien steken.  Van 10 tot 12,50 km volgde de doortocht van Zichem.  Bij het kruisen van een drukkere baan zag ik ook de in roestbruine ijzerzandsteen opgetrokken kerk staan.  Laatst vroeg ik me nog af tijdens welke tocht we deze plek passeerden.  Een mix van diverse paden bracht mij in het gezelschap van de vele andere bikers tot in Testelt.  Daar dienden we de spoorweg te kruisen ter hoogte van een bordje met vermelding van de plaatselijke vaste routes.  Bij het zien daarvan wist ik al direct wat me te wachten stond!  Een wandeling over een singletrack die steil naar boven klimt over een keiharde ondergrond en wortels.  Een dikke wortel halverwege zorgde voor filevorming.  Twee mannen die beneden hun beurt stonden af te wachten voorgegaan met de stelligste bedoeling mij in de kant te duwen wanneer ze hun kans waagden, wat ik dan ook gedaan heb.  Ze deden hun best, maar de dikke wortel strooide roet in hun eten.  Nog enkele anderen laten passeren.  Sommigen haalden de wortel wel, anderen moesten de duimen leggen.  Dan verder naar boven gelopen.  Daar stonden een aantal wandelaars de inspanningen van de bikers gade te slaan!  Of te wachten om naar beneden te geraken, dat kan ook!  Naar beneden rijden vind ik hier ook maar niks.  Ik zou niet de eerste zijn die men beneden kan bijeenvegen!  Waaghalzerij is niet besteed aan deze Pinokkio!  13 km.

In de omgeving van Zichem troffen we ook redelijk wat wandelaars wiens tocht bij momenten dezelfde paden aandeed.  Ik maak daar geen probleem van, maar ik vind het vervelend voor de wandelaars.  Als ze dan al in het bos zijn, weg van het verkeer, moeten ze op fietsers letten!  Die mensen doen ook graag een babbeltje in plaats van op een rijtje achter elkaar te lopen.  Bij gebrek aan bel raakte ik met een “ring, ring, goedemorgen”, toch overal voorbij!  Na de doortocht van Testelt troffen we vanaf 15 km tot 17 km een reeks amusante singletracks in de lokale bossen met daartussen ook enkele fikse kuitenbijters.  Ook hier hadden we af te rekenen met de deelnemers aan de wandeltocht, soms zelfs dezelfden van daarnet!  Een kort stukje asfalt leidde naar een volgende strook bos.  Toen ik daar even halt hield werd ik in het voorbijrijden begroet door Joepie en Annemarie, mij bekend van een jaarlijks mountainbikeweekend.  Als ik vroeg genoeg vertrek kom ik hen al wel eens tegen tijdens een tocht in deze regio, laatst nog in Bekkevoort.  Van 20 km tot 22 km troffen we nogmaals ferm klimmende singletracks, afgewisseld met bredere bospaden.  Op de meest steile stukken raakte ik niet tot boven en was het soms even te voet.  Een mens kan niet beter doen dan zijn best!  Na een leven zonder sport is het al een hele prestatie dat ik het biken al dik zeven jaar volhoud, wetende dat in den beginne mijn tong al na 5 km op mijn schoenen hing!  Er liep daar ook een fotograaf rond, maar net op het ogenblik van mijn passage morrelde hij aan zijn apparaat, zijn fototoestel welteverstaan, en werden mijn grimassen niet vereeuwigd!

Op 22 km trof ik om 9.45 u de eerste bevoorrading op een grote asfaltvlakte nabij de abdij van Averbode.  United Bikers en hun medewerkers zorgden er voor een keuze uit bananen, appelsienen, verschillende soorten wafels en koeken.  Verder was er water en lekker fris smakende sportdrank.  Heel wat deelnemers troepten er nog samen.  Ik diende daarna de straat te kruisen waarlangs ik al wel eens met de wagen huiswaarts passeer na tochten in deze regio om dan in Geel-Oost op de snelweg E313 te komen.  Daar is het altijd uitkijken voor overstekende mensen.  Ik had er geen vermoeden van dat in de lange asfalt dreef dwars door het bos tegenover de abdij zoveel begankenis is!  Er liggen daar buitenhuizen, een recreatieoord, een camping, domeinen en sportvelden verscholen tussen het groen en er liepen veel wandelaars rond.  Die dreef is bijna 2 km lang en eens we ze achter de rug hadden ging het weer de bossen in.  Knappe, plezante, vrij goed te berijden singletracks over bultjes en doorheen putten lagen er op ons te wachten!  Echt leuk om er te rijden!  Dit tot 26 km.  Even snel uitgerekend hoe lang ik onderweg zou zijn.  Ik had me ingeschreven voor het maximum van 100 km, maar om toch nog iets van après te kunnen genieten leek de 79 km dan toch beter.  Ik ben uiteindelijk een kwartier later dan geschat gearriveerd.  Waarom geen 80 km?  Dat lijkt psychologisch verder en dus een betere prestatie!  Zoals 9,99 euro minder lijkt dan 10!  Nog tot 27 km genoten we van singletracks tot ik het Restaurant en Orangerie Katsenberg passeerde in de Stalstraat in Molenstede.

Asfalt en een aantal leuke snelle singletracks leidden me doorheen een dicht bos tot in de Asdonkstraat in het natuurgebied Dassenaarde.  Daar was voor ons een singletrack uitgezocht die zich met enkele steile lussen op en af over de flank van een helling slingerde.  Zoveel steile klimmetjes kort op elkaar was voor mij wat te veel van het goede en aanleiding tot een wandeling.  Toen ik op één van de toppen stond uit te hijgen kreeg ik Koppigaard even te zien.  Hij wist me te vertellen dat Peter uit Bertem ook onderweg was op de route van 61 km.  Voor mij een reden te meer om mij te beperken tot 79 km, dan kreeg ik misschien nog bekenden te zien na afloop.  Omstreeks 31 km reed ik het Bolhuiskapelletje langs een zandweg aan de rand van de bossen voorbij.  We doken rechts van het kapelletje het bos weer in om er te genieten van voor mij plezante, gemakkelijk te berijden bospaden.  We kwamen weer uit het bos tevoorschijn op de grens tussen Schaffen (Diest) en Engsbergen (Tessenderlo), wat meteen de provinciegrens is tussen Vlaams-Brabant en Limburg..

Daar ging het even kort langsheen de grote baan om zo de stoffige zand- en assenwegen in de grote boomkwekerij van Schaffen te bereiken.  Daar deden we ook de mooie semi holle weg aan die daar ergens ligt.  Op 38,50 km trof ik een splitsing tussen de route van 25 km en de rest.  Om 11.10 u was ik zo goed als halfweg en mijn geschatte uur van aankomst klopte nog steeds, zodat ik een vrij regelmatige (trage) koers gereden had.  In de Kelbergenstraat werd mijn aandacht getrokken door een veld dat vol zonnepanelen stond.  Als dat overeenkomt met wat ik daar op het web over gevonden heb zou die firma die deze panelen daar opgetrokken heeft de lijst van de provincie Vlaams-Brabant met grootverdieners aan groene stroomcertificaten aanvoeren met 841.500 euro per jaar!  Na de oversteek van de straat volgden er nog leuke wegeltjes.  Omstreeks 40 km kregen we de knappe bospaden over bulten op en af in het zogenaamde Steenkot, de door de natuur opnieuw ingenomen restanten van een oude ijzerzandsteengroeve.  Omdat we er langs de andere kant in kwamen had ik de plek eerst niet herkend.  Ook hier moest ik bijwijlen wel eens passen!  Vanaf de straat aan de voet van het Steenkot doken we een volgend bos in met even knappe tracks op en af en met het nodige draai- en keerwerk.  Dit plezier duurde tot zo’n 42,50 km.

Een kilometer verder bereikten we de grens met Meldert (Lummen) waar het de velden in ging over een deel van het Kelbergenwandelpad.  Smalle sporen leidden me er doorheen de velden en daar werd ik dan toch nog eens door een fotograaf vereeuwigd omstreeks 11.45 u met 44 km Demervalleimarathon in de benen!  We reden er dwars over het erf van een net boerenhof tussen het woonhuis en het hondenhok.  De hond was niet in zijn hok aanwezig.  De vorige keren dat hij er wel was stond hij zich schor te blaffen naar elke passerende biker!  Toen ik er even halt hield kreeg ik in de mot dat ik werd gadegeslagen door een oude man die daar woont.  Dat huis ligt daar wel afgelegen.  Voor het eerst viel het mij op dat zich links van mij een domein bevond dat door een oude metalen en deels overwoekerde afsluiting omzoomd is.  Ik reed toen in de Rauwbergstraat, een veredelde assenweg aan allicht de Rauwberg en dat zou in Schaffen zijn.  Een in het bos verstopt kasteel misschien?  In een weide was daar onder een tent de tweede bevoorrading opgesteld.  Er stonden daar toch ook nog redelijk wat bikers waaronder een duo dat mij opviel omdat die kerels knappe blauwe fietspakken aan hadden.  Met publiciteit van Bikepoint met een B als van een opgestoken middelvinger!  Een Ninerdealer uit Schepdaal.  Ik was er direct verliefd op!  Op die pakken welteverstaan!  De inwendige mens versterkt met wat fruit en cake, doorgespoeld met de lekkere sportdrank.

Na de stop was het zacht klimmen om na de oversteek van een baantje de Kromme Elleboog, waar halen ze die straatnaam toch vandaan, in Schaffen in te rijden en een splitsing te treffen tussen de route van 25 km en de rest.  12.00 u.  Veldwegen, bospaden en stukken asfalt wisselden elkaar af op de grens tussen Meldert en Schaffen.  Achter een strook bos lag daar een rustpost voor de paardentochten verborgen.  Ik had hier namelijk ook al andere pijlen opgemerkt en die waren bedoeld voor mensen die hier een rit konden maken met paard en koets.  Zulke koetsen ben ik dan ook een paar keren tegengekomen.  Een daarvan voerde een koddige hond mee die aan een soort kynologische vorm van ADHD scheen te lijden!  Die stopplaats was in de Galgenbergstraat op 50 km van de start en waar we opnieuw het bos in doken.  Plezante tracks langsheen velden en door stukken bos passeerden de revue tot 52,50 km in de Vallei van de Zwarte Beek.  De paardenliefhebbers waagden zich zelfs op vrij smalle paadjes.  Ternauwernood ontsnapten de noppen mijner fietsbanden aan een verse paardenvijg!  Een spatbord kan zelfs bij droog weer voor zekerheid zorgen!  Na 53 km arriveerde ik in Zelem (Halen) aan de splitsing van de routes van 40-61 km en 79-100 km waar ik een trage biker in wiens buurt ik sinds de stop had gereden uit het oog verloor.  Ja, af en toe kom ik toch eens iemand tegen die nog trager rijd dan ik!  Ik was benieuwd hoeveel deelnemers ik vanaf hier nog te zien zou krijgen.

Asfaltbaantjes en assenwegen voerden me door Lummen tot in de Streukensstraat op 55,75 km.  Vanaf een paardengedoe kregen we zeer leuke singletracks doorheen het bos die deel uitmaakten van een recent uitgezette blauwe vaste route, te zien aan de nog behoorlijke conditie van de pijlen.  Op 57,50 km bereikte ik een paadje op een talud hoog boven de snelweg die achter bomen en struiken verstopt lag.  Een biker met “Secret Trails” op z’n kont stak me voorbij.  De gele pijlen die ik diende te volgen bleken hier ook vergezeld van een ander soort pijlen.  Nog een toertocht?  Bij navraag aan de derde stop wisten de mensen me daar te vertellen dat dit pijlen waren van een loopwedstrijd.  Het was druk geweest in de bossen van de Demervallei!  Na de oversteek van een straat doken we weer in een singletrack evenwijdig met de snelweg die we een hele tijd dienden te volgen tot ruim 60 km.  Recht op recht, maar toch plezant en lekker naar beneden!  Het geluid van de snelweg diende je er wel bij te nemen.

Het parcours week van de snelweg af ter hoogte van de Sint-Ferdinandschool die, te zien aan de koeien en de tractor die op het schooldomein staan, een landbouwafdeling huisvest.  Ze valt op door de ranke watertoren op het domein.  Allicht de laatste dag dat het er rustig was.  De volgende ochtend begon weer de jaarlijkse kermis!  Tijdens de toertocht van MTB Palmzondag vanuit Herk-De-Stad op 15 augustus reden we zelfs over het terrein van de school!  De Broeders van Liefde zijn blijkbaar bikeminnend, want ook in Sint-Job-in-‘t-Goor rijden veel tochten over het private schooldomein van Kristus Koning.  Het ging het paadje achter de schoolgebouwen en tussen de groentetuinen in.  Dat staat garant voor een lange klim, net zoals op 15 augustus.  Toen raakte ik er met moeite boven.  Blijkbaar was ik toen al afgepeigerd.  Deze keer ging het vlotter.  Ik arriveerde weer op de singletrack op het talud naast de snelweg en reed voorbij het kleine kerkhof van de broeders.  Dat had ik hier vorig jaar al bij toeval ontdekt, maar toen wist ik nog niks af van het bestaan van die school!  In Sint-Job liggen er ook broeders begraven op het terrein van de school waar ze hun leven hebben gesleten ten dienste van de opvoeding van de jeugd!

We kruisten de E314 via een brug in de Vandermarckestraat in Lummen om er na 61,50 km de derde bevoorrading te treffen in de omgeving van het Sportcentrum De Vijfsprong.  Blijkbaar waren er toch ook nog anderen onderweg, want er kwamen nog twee bikers toe.  Even kort staan praten met de man en de vrouw die er voor alles zorgden.  Ze waren goed uitgerust met een zwerfwagen waarvoor een tent was opgesteld.  Het drinken en fruit waren dus lekker fris!  Plezante singletracks, bospaden en een door boswerken gehavende track voerden me tot aan de Windmolenstraat en de Fonteinstraat waar een kolossale villa aan de bosrand werd gebouwd.  Echt een knap huis, maar iets te duur voor mijn portemonnee!  Ik moet het met minder stellen!  Direct weer de bossen in voor een leuke singletrack op en af en nogmaals de doortocht van een stuk gehavend bos.  Daarna ging het weer een hele tijd recht op recht evenwijdig met de E314 tot bijna 67 km.  Ik kreeg er nog drie bikers te zien.  Dit stuk eindigde met een korte klim en een zeer plezante afdaling.  De snelweg onderdoor en de Mierenbergstraat te Lummen in.  Allemaal plekken die ik ook op 15 augustus te zien had gekregen.  68 km.  Toegekomen op de grens tussen Lummen en Zelem ging het de velden in tot aan een volgend bos met nogmaals een portie plezante tracks waarvan we tot 70 km konden genieten.  13.50 u.

Er volgde de doortocht van een villawijk in Zelem om na 72 km de open velden te bereiken.  De omgeving herkende ik nog van tijdens de tocht vanuit Herk.  Het bos in aan een enorm grote witte hoeve en een bruggetje over met als gezelschap een wandelend koppel met hond.  Via zandpaden reed ik in het gezelschap van nog een late biker door de Vallei van de Zwarte Beek.  Plezante en behoorlijk te berijden en genietbare bospaden voerden me tot de laatste splitsing tussen de routes van 79 km en van 100 km op omzeggens 75 km van het vertrek ter hoogte van een houten barak naast een woning.  Heel even getwijfeld maar toch maar bij m’n beslissing gebleven om niet het onderste uit de kan te willen.  De fut was er zeker nog, maar ik rekende dan op anderhalf uur extra tijd.  Omdat het intussen 14.00 u was leek het me beter van er zo stilaan een punt achter te zetten.  Achteraf gezien was dat geen slechte beslissing.

Twee keren kort na elkaar de spoorweg over ter hoogte van de grens tussen Zelem en Schaffen om de drukkere Zelemseweg in Schaffen en zo de meer bewoonde wereld te bereiken.  Linksaf een straatje in op een plek met eerder sjofele huizen met de bijhorende Vlaamse koterijen en rommel.  Er kwamen daar twee meisjes buiten waarvan er eentje goed op de dochter van m’n zus leek.  Ietwat verlegen, maar er kon toch een goedendag af!  Een weinig verder ging het de Teerlingsbrug over het spoor over op 77,50 km.  Het parcours pikte nog enkele paadjes mee van de vaste route over en achter de oude stadsomwalling met een brug over de Demer.  In het stadscentrum ging het dan naast het park en nog een paar keren de Demer over en via enkele drukke straten en kruispunten reed ik voorbij m’n eigen auto en bereikte ik na 81 km omstreeks 14.30 u weer het sportcentrum.  Tijdens de laatste honderd meter werd ik nog ingehaald door een rijder met een rood polsbandje, dus deelnemer aan de marathon.

Er zaten nog enkele deelnemers aan de tafeltjes te genieten van een laatste kuipje gerstenat.  Toen ik me zelf aan een icetea gewaagd had kwam Peter netjes gewassen naar buiten.  Ik zag dat hij al zijn charmes probeerde aan te wenden om toch maar een spie rijsttaart (enkel voor de marathonrijders bedoeld) af te snoepen van de twee oudere dames, maar “zij zaten als een kloek op hun taart”, wist hij te zeggen!  Goed van de tongriem gesneden en met de hulp van één van de organiserende United Bikers die bij ons was komen zitten, is het hem uiteindelijk gelukt!  Na mijn komst was de kans immers groot dat iedereen weer was binnengelopen!  Toch kwam er even later nog een jongedame toe om het hek figuurlijk te sluiten.  Peter heeft altijd wel wat te vertellen en zijn verhaal werd beklonken met nog een laatste biertje van het vat.  Uit benieuwdheid eens aan de United Biker gevraagd op hoeveel mensen de club kan rekenen om te komen helpen.  Wel, zij hebben een twintigtal leden waarvan er een 16 komen helpen, allicht samen met vrouw, zonen en dochters.  Eigenlijk ferm dat zo’n beperkte groep er in kan slagen van zo’n marathon te organiseren en vele mensen een aangename sportieve zondag te bezorgen.  Waarvoor dank!  Ze mogen er gerust een centje aan over houden.  Uiteindelijk had het net zo goed slecht weer kunnen zijn, komen er minder bikers en blijven ze met een hoop overschot en kosten zitten.  Iedereen wil graag rijden, maar mee helpen organiseren is een ander paar mouwen!  Je kan in deze tijden uiteraard op GPS rijden, maar dan mis je toch de sfeer van zo’n toertocht.  Ik heb me meer dan goed geamuseerd, zodanig dat ik er niet meer aan gedacht had dat dit mijn galgenrit was, de afsluiter van mijn vakantieperiode.  De raad van Peter opgevolgd en toch maar ter plekke de douches opgezocht waarvan de tegels volgens hem deden denken aan een Turks badhuis met een plafond van Vlaamse eenvoud!  Want thuis moet ik de douche na gebruik proper maken!  Nog een hapje gegeten aan het station van Diest en de rit huiswaarts zette een punt achter deze mooie zondag!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

03-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Zoals de vorige jaren vond ik mijn parkeerplekje in de wijk met de witte huizen nabij de kerk van Lozer en kon ik me inschrijven in het Café De Vlaamse Leeuw.  Om 13.00 u was ik op weg voor een tocht waarnaar ik elk jaar weer uitkijk.  Het ging de bewoonde kern van Lozer uit via de Waterhoek.  Op de baan waarlangs ik was toegekomen en die diende gekruist te worden, stonden twee seingevers om me over te helpen.  Een servitude en een kasseibaantje leidden me het dorp uit.  Er werd wat behendigheid gevraagd op een graspaadje dat vlak naast een draadafsluiting liep.  Na nog een tweede baan, die met de hulp van een seingever diende overgestoken te worden, bereikte ik na 2,50 km via een paadje langsheen een maïsveld en een geïmproviseerd brugje het kasteelpark dat voor de gelegenheid door de baron was opengesteld om de bikers doorgang te verlenen.  Superdroge en weinig gebruikte singletracks leidden er ons gedurende een kilometer door het bos met het kasteel in de verte aan onze rechterhand.  We verlieten het kasteelpark via een veldpaadje dat door een lint in twee verdeeld was voor de tegenliggers die de tocht beëindigden!  Het was door beide partijen even schrikken toen twee tegenliggers van achter een bocht voorbij kwamen gevlogen, maar ze reden gelukkig langs de juiste kant van het lint!  Dat zou anders nogal vonken gegeven hebben!

Nadat we het kasteelpark achter de wielen hadden, voerde een landelijk betonbaantje me tot aan een manege waar een seingever ons de private inrit tussen de stallingen aanwees om daarlangs de achterliggende assenweg door de weiden te kunnen bereiken.  4,5 km.  Een klimmetje over het asfalt van de Gansstraat voerde me tot het café-eethuis d’Ouwe Smisse in Zingem.  Een grindspoor doorheen grasvelden bracht me tot in Ouwegem-Zingem op 6,75 km, gevolgd door een betonbaantje tot in Huise-Zingem.  Daar kruiste ik in het gezelschap van een groepje van zeven de Kloosterstraat en reed er over een assenweg voorbij de knappe Huisekoutermolen.  Die staat op een hoogvlakte van waaraf men een mooi vergezicht heeft op de wijde omgeving.  8 km.  Een plezante afdaling over een graspad via een brugje bracht me tot Lededorp waarna een pad met betonnen plavuizen me op 10,50 km tot in Lede bracht.  Een zachte klim over een betonweg en een smalle servitude, eindigend tussen twee huisgevels, bracht me tot aan de kerk in Huise-Zingem.  11 km.  Een betonwegeltje voerde ons achter het nieuwe rusthuis.  Enkele jaren geleden waren hier de bouwwerken nog bezig.  Het gat dat ten behoeve van de bouwwerken achteraan in de muur omheen het domein was gemaakt, was daar nog steeds.  Mij lijkt op dit grote domein ook een schoolgebouw te staan.  Even verder sloegen we rechtsaf het Wilgenpad in, een knap paadje over betonnen plavuizen dat ons effectief langsheen een aantal wilgen voerde tot in een woonkern in Zingem.

We sloegen de Molendamstraat in, een kasseiweg doorheen de velden.  Toen ik daar even aan de kant stond, stak een grote groep bikers me voorbij.  Een kerkwegeltje en een afdaling over kasseitjes bracht me tot aan een rotonde op de drukke Westerring tussen Gent en Oudenaarde op de grens met Mullem (Oudenaarde).  We doken er tussen de struiken naast de Bekemolen een betontegelpad in dat me doorheen een groen landschap tot in het schilderachtige Mullem voerde.  Daar staan een aantal oude huizen samen rond de kerk op een plein met kasseien.  We doken er een servitude in die ons vlak naast de tuin van één van die huizen voerde tot op een hobbelig graspad in de velden.  Op 17,50 km arriveerde ik zo in de Rooigemstraat te Zingem om er na 17,75 km de splitsing te treffen waar de route van 35 km apart ging van de 40-55 km.    Na 19,75 km volgde de doortocht van de Vaddenhoek in Mullem.  Na het overschrijden van de grens met Eine (Oudenaarde) volgden landelijke wegen tot in de Lostraat in Zingem.  Daar kreeg ik letterlijk veel tegenwind te verduren tot aan de Sint-Hilariuslinde op een kruispunt van landelijke baantjes op de grens tussen Eine en Zingem.  Een betontegelpad leidde in een groen kader tot de eerste bevoorrading naast een hoeve in Wannegem-Lede op 25 km van het vertrek.

De bevoorradingen op de Lozerbosveldtoertocht zien er uit als een echt buffet met bananen, appelsienen, rozijnen, wafels, cake, tot yoghurt en verschillende soorten platte kaas!  Het was dezelfde man van alle jaren die er had postgevat om het afscheurstrookje van je inschrijvingsbewijs in ontvangst te nemen.  Want zelfs die bewijzen zijn netjes afgedrukt met afscheurstrookjes voor de bevoorradingen en de gratis braadworst bij aankomst.  Samen met nog redelijk wat andere deelnemers genoot ik er omstreeks 14.45 u van het ruime aanbod.  In tegenstelling tot de vorige keren maakten we na de stop een klein ommetje in plaats van onmiddellijk onze weg verder te zetten op het betontegelpad.  Nu ging het via straten en een hobbelig graspad om dan toch op dat tegelpad uit te komen.  Daar was het even flink klimmen geblazen tot aan een kapelletje langs de kant van een asfaltbaan.  De baan over om de klim te vervolgen over een spoor doorheen een grasvlakte om dan vlak naast het domein van het kasteel van Wannegem-Lede de bekende Huisepontweg te bereiken.  Bekend omdat de Ronde van Vlaanderen hier soms passeert.  De Huisepontweg voerde me voorbij de inrijpoort van het kasteel dat volgens internet nog altijd te koop staat!  Om dan in de verte de knappe Schietsjampettermolen in het vizier te krijgen die zich in een open landschap tegen de hemel aftekende.  Daar ging het linksaf en lekker naar beneden over een plezante servitude, een straat over en verder naar beneden over een wel erg smal pad tussen twee afsluitingen en dicht struikgewas.

We reden door de schilderachtige Fonteinstraat met een groot vrij nieuw landbouwbedrijf en aan de overkant een oud knap gerestaureerd huis om verderop een graspad in te slaan.  Van 30 tot 31 km bereed ik het fietspad langsheen de drukke Oudenaardsesteenweg in Wannegem-Lede (Kruishoutem).  15.15 u.  Een fikse klim in een servitude graspad bracht me na 31,75 km tot een splitsing in Wannegemdorp.  Daar maakte de route van 55 km zich los van de ritten van 35-40 km.  Voor mij ging het rechtdoor, voorbij een huis waar twee huisdokters wonen.  Na het kruisen van een grotere baan ging het een private weg tussen de weiden op om even verder uit te komen op het terrein tussen de schuren van een verlaten hoeve.  Indien ik rijk was kocht ik het zaakje op en maakte er mijn buitenverblijf van!  De plek situeert zich nabij de overgang van de Karmstraat in Ooike (Wortegem-Petegem) en de Ooikestraat in Nokere (Kruishoutem).  Linksaf een vrij lastig grasspoor in dat wat meer energie en trapwerk vroeg.  Alzo bereikten we de Koninginnestraat waar het eerst even klimmen is over asfalt en die verderop overgaat in een assenweg.  Linksachter staat tegen een heuvel een grote villa waarvan de luiken altijd gesloten zijn!  Het pad zelf komt uit op een asfaltbaantje ter hoogte van een mooi oud witgeschilderd huis met een lange gevel en bijgebouwen met in blauw en geel geschilderde vensterluiken.

Rechtsaf troffen we op een achter hagen gelegen grasveld de plek waar de tweede bevoorrading was opgesteld op 37 km.  15.45 u.  Die fungeerde ook als stop voor de wielertoeristen, want naast mountainbiketochten kan je hier ook jaarlijks wegritten van 60 km en 80 km rijden.  De mountainbikers waren wel duidelijk in de meerderheid, want ik zag geen enkele koersfiets staan!  Hetzelfde ruime aanbod, aangeprezen door even vriendelijke mensen als bij de eerste stop!  Na een knabbeltje en een drankje weer op pad om nogmaals voorbij het huis met de blauw-gele luiken te rijden en uit te komen aan een kapel op het kruispunt van de Spichtestraat en de Turkestraat in Nokere (Kruishoutem).  Vanuit de knappe Vijverdamstraat hadden we een prachtig zicht op het Kasteel Casier en de vele vijvers die er rond liggen.  Naast het kasteeldomein dienden we een vrij lange stevige klim doorheen een strook bos aan te snijden.  Deze kwam naast een huis en een voetbalveld uit in de Wannegemsestraat die we verder volgden tot in het schilderachtige Nokere.  Deze keer heb ik het achterwege gelaten, maar daar loont het beslist de moeite om er de kasseitjes in het centrum eens af te dalen en weer te beklimmen en er eens te kijken naar de witgeschilderde gevels van de oude huizen.

We lieten de kasseitjes rechts liggen om een servitudepaadje in te slaan dat ons doorheen een grasveld en naast een haag in een afdaling tot aan de kerk van Nokere bracht.  Linksaf een smal paadje in naast een huis achter de kerk.  Dit pad over betonnen plavuizen voerde tot de Waregemstraat, de Lindenknokstraat en Nokeregat op 41 km.  Hier reden we een stukje door een meer bewoonde wereld.  In een zandweg en een stoffige assenweg reed ik een tijdje achter nog een traag rijdende biker tot aan de oversteek van de Maaigemstraat op 44 km omstreeks 16.20 u.  Van hier was het klimmen over asfalt, overgaand in off-road.  Een asfaltweg bracht me tot de meer bewoonde wereld waar de brandweer bezig was een in brand geraakte hoop hooi te blussen.  Een hobbelig graspad tussen twee rijen imposante bomen gaf na 47 km uit tegenover één van de inrijpoorten van het Kasteel Aaishoven of Aishof in de Kasteelstraat van Kruishoutem.  16.30 u.

Landelijke baantjes brachten me weer tot aan de plek waar ik kort na de start het parkbos van het Kasteel della Faille d’Huysse had verlaten.  Op omzeggens 50 km doken we weer dit bos in om er te genieten van mooie singletracks die op dit private domein enkel bij deze gelegenheid opengesteld zijn.  We reden zelfs tot vlak naast het kasteel om het domein via een inrijpoort te verlaten.  Daar waren nog steeds twee seingevers present om ons veilig naar de overkant van deze drukkere baan te loodsen.  Een graspad evenwijdig met de Passionistenstraat leidde de bikers naar het Lozerbos op 52 km.  We doorkruisten dit bos vrij recht op recht over een bredere dreef.  Links en rechts lagen bospaadjes die onbenut bleven.  Waarschijnlijk zal met niet graag hebben dat hier een toertocht over gejaagd wordt.  Een mooie omgeving trouwens ook om te wandelen.  Er werden ons toch nog een aantal leuke paden en singletracks gegund.  Via een track die tussen de bomen slingerde kwam ik over een aantal bulten op en af weer uit op de straat tegenover het Café De Vlaamse Leeuw na een dikke 54 km.  17.00 u.

De afspuitstand gebruiken was overbodig, vermits er enkel wat stof aan de bike kleefde en hij de volgende dag weer moest dienen.  Ik had zelfs bewust de ketting niet geolied opdat er geen vuil in zou vastklitten.  Mijn fiets geparkeerd in de iets te kleine bewaakte parking.  Er heerste nog een gezellige drukte op het grasveld achter het café.  Intussen was de zon heerlijk beginnen schijnen zodat ik me een plekje aan een tafeltje buiten heb uitgezocht om er ineens twee glazen Rodenbach van ’t vat soldaat te maken en de braadworst op te smikkelen.  Omdat de broodjes op waren werden de worsten tussen een snede brood gelegd.  Voor alles is een oplossing!  Op een gegeven ogenblik zag ik een medewerker met Frans brood toekomen en dat was het sein om nog een worst te gaan halen, men kon ze immers ook aankopen.  Doorgespoeld met een donkere Grimbergen van ’t vat.  Aan alle mooie liedjes komt een einde en omstreeks halfzeven heb ik dan afscheid genomen van dit zalige plekje ergens in Vlaanderen na een mooie dag dank zij de puike organisatie van WTC Lozer en de talrijke medewerkers uit Kruishoutem.  Waarvoor dank.  Allicht tot volgend jaar!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mountainbike.be!

Lozerbosveldtoertocht Kruishoutem op 31-08-2013 door Stijn Van den Hende

02-09-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax