Schemertocht Brabantse Wal (30-35 km) van Circus Maximus in Hoogerheide op vrijdag 15-03-2013.

Het was op vrijdagavond haasten geblazen omdat ik mijn zinnen had gezet op de schemertocht van Circus Maximus vanuit het Nederlandse Hoogerheide. Nog op het werk snel een paar boterhammen achter de kiezen gestoken en via de lokale wegen huiswaarts gereden om niet het risico te lopen van in een file op de snelweg te belanden. De kans daarvoor is op vrijdagavond nog groter dan anders! Mijn spullen had ik thuis al klaargelegd, snel m’n fietspak aangetrokken , de bike van stal gehaald en even om 18.40 u kon ik van thuis uit met de fiets naar Hoogerheide vertrekken. Ik had geluk, want de wind stond in de rug. Ik was blij dat er een goede reden was om buiten te komen en ik voelde zo alle spanningen na de zoveelste drukke werkweek op rij verdwijnen in de koude avondlucht. Via de Putseweg, de Postbaan en de Groene Papegaai bereikte ik de plaats van de start. Daar stond een incognito Mellowbiker, de club uit Bergen-op-Zoom, reeds klaar om aan de tocht te beginnen. Me in de schuur ingeschreven alwaar een plaatselijke DJ zich reeds aan het inwerken was voor de afterbike! Even voor 20.00 u was ik op pad.

De tocht voerde me een redelijk eind over het fietspad van de Huijbergseweg om het daar bekende rondpunt te bereiken. De Westerstraat in, dit is de straat die naar het centrum van Huijbergen leidt, en halverwege het Eiland in. Op dit ogenblik kon ik me weer oriënteren op 2 km na de start. Het Eiland ging al snel over in een onverhard paadje en een veldweg waarna een korte singletrack ons tot de molen Johanna voerde. Daar trof ik op drie kilometer een splitsing tussen de routes van 30 km en 35 km. Het ging de Weg naar Wouw op om aan de rand van de bebouwde kom van Huijbergen de Overbergseweg in te slaan aan de Overbergse Hoeve. Daar ging het even verder linksaf in het bekende zandwegeltje en de locals weten dat daar in de buurt de Nootjesberg uitnodigend ligt te wachten. Het ging echter gewoon rechtdoor over het bospad tot aan de Bergstraat om weer uit te komen nabij de molen. Op 4,75 km ging het daar een veldweg in, luisterend naar de naam Vennekensstaat alwaar we een toegang tot de Vliegbasis Woensdrecht passeerden.

In de verte zag ik vele kleine flikkerende lampjes en bij het naderen ook een aantal mensen in fluojasjes. Er was daar in de graskant een tunnel geconstrueerd met hekkens en het was kop in kas geblazen voor grote springballen die in de tunnel waren opgehangen. Eens daar voorbij bereikte ik de Kooiweg in de KMO-zone van Hoogerheide. Ik reed voorbij de manege Stevenshof van waaruit de toertocht deze winter helaas werd afgelast omwille van het barre winterweer. Om daarna de hoofdingang van de Vliegbasis te passeren. Op 6,5 km bereikte ik het nieuwe rondpunt op de Putseweg en ging het aan de overkant verder over de Kooiweg. De gebouwen die ik passeerde herinnerde ik me van eerdere tochten in de streek. Tot 9 km ging het een donker asfaltwegeltje in (Aviolandalaan?) en op een nat zanderig veldpad staken Richard en Lies me voorbij. “Aanpikken”, werd er geroepen, maar dat is sneller gezegd dan gedaan voor ondergetekende! Een omheining en borden daarachter toonden me dat ik rond de vliegbasis aan het rijden was. Er stonden daar een soort enorm grote tanks of containers. Ik ben hier nog ooit al gepasseerd tijdens toertochten overdag. Het tellertje toonde toen 11 km. Een donker slijkpaadje bracht me weer tot in de bewoonde wereld.

Ik bereikte de Lange Steen, een straat aan de voet van de hoger gelegen snelweg en in de buurt van de vliegbasis. Daar werden we een zijpaadje in gestuurd voor een lusje, uitgezet met flikkerlichtjes en een zwaailicht over een hoop zand. Het was al snel duidelijk dat ik de zandhoop in de verkeerde richting aan het berijden was, omdat ik de flikkerlampjes vanaf de verkeerde kant voorbij reed en ze daardoor niet te zien waren. Het pijltje naar de hoop toe stond eigenlijk iets te vroeg. In plaats van de steile helling over het zand te moeten beklimmen, was het de bedoeling dat je langs daar weer naar beneden kwam! Terug naar de Lange Steen om deze straat naast de snelweg te vervolgen en de bossen van Mattenburgh te bereiken. Met keuze tussen een verharde asfaltstrook (hazenpad) of het naastliggende zandspoor (heldenpad)! Heldenpad was wat overdreven! Een donker pad leidde me recht op recht doorheen de donkere bossen die aansluiten bij de bossen van Wouwse Plantage en Zoomland in Bergen-op-Zoom. Ik bereikte zo Zandven om er de Zuidgeest in te rijden. 15 km om 21.10 u. Intussen was het flink beginnen waaien! De Zuidgeest leidde me naar de drukke Antwerpsestraatweg die daar vlak naast de snelweg naar Bergen-op-Zoom ligt. Een groepje bekenden reed me tegen hoge snelheid voorbij. Bij hen de fervente nachtrijders Patje2, Bulls69, en Jinba Ittai. Deze laatste had ik aan de start al gezien, wachtend op Patje. Ik reed er naast het kasteel dat men vanop de snelweg kan zien staan. Even daar voorbij was er een splitsing tussen de routes van 30 en 35 km. Dit op 16,5 km na de start ter hoogte van een zijstraat die Beukendreef heet. Even een bospaadje in gereden om op het bordje te kunnen lezen waar ik me ergens bevond. Het waren de bossen van het domein Lindonk, zoals alle andere bossen enkel toegankelijk tussen zonsopgang en zonsondergang! Op het ogenblik dat ik vanuit het bos weer het fietspad op reed passeerden daar de Weetabix-boys die zich afvroegen hoe ik er in geslaagd was van uit de bossen te komen! Bossen die we helaas meestal overal gewoon voorbij reden!

Na een lusje over het baantje Lindonk bereikte ik omstreeks 21.30 u na 19 km de bevoorrading in de poort van een garage. De twee groepjes bekenden waren nog present. Er lagen zoute sultanakoekjes en je kon er een bekertje sportdrank naar binnen gieten. De koude wind nodigde niet uit om er lang te blijven staan. De tocht voerde ons naast een spoorweg om een winderige vlakte richting Ossendrecht te bereiken. Zo reed ik omstreeks 21,75 km onder een brugje van de snelweg om dan naast de snelweg de Valkstraat in Woensdrecht te bereiken. Omstreeks 24 km ging de tocht doorheen de verlichte woonstraten van Woensdrecht. We dienden een klein ommetje te maken om op de parking van een bedrijf over een stapel paletten de laadruimte van een vrachtwagen binnen te rijden en er via een andere uit paletten opgebouwde trap er weer uit te komen. Te voet leek me een betere optie dan mijn nek te breken. Want de hoogteverschillen tussen de “treden” waren toch vrij groot! Van Nielsvo (De Kaaimannen, Roosendaal) kreeg ik de zondag nadien te horen dat hij er toch van af was gereden, om de simpele reden dat stoppen geen optie meer was! Ik diende dan op mijn stappen terug te keren en het eerstvolgende pijltje hing wat ongelukkig. Het wees naar de parking van de Albert Heijn, maar het bleek niet de bedoeling te zijn die op te rijden. Even teruggekeerd naar de vrachtwagen om aan de persoon ter plekke te vragen hoe het nu verder moest. Gewoon de straat weer volgen in de richting van waaruit ik gekomen was en de plek waar we ze daarnet ingedraaid waren gewoon voorbij!

Er volgde weer een rondje Woensdrecht om het Café Non Plus Ultra te bereiken. Hola, dat betekende dat er wind op komst was! 27 km om 22.30 u. Van daar ging het over de Grindweg en de Brilseweg in, net zoals de aanvang van de jaarlijkse Sirocco-toertocht vanuit Non Plus Ultra. De Brilseweg is een met modder besmeurd asfaltbaantje door een open vlakte. Met de modder viel het nu goed mee, maar de felle tegenwind was toch weeral present. Ter hoogte van de Braakseweg trof ik een splitsing tussen de routes van 30 en 35 km op 28 km van de start. Voor de langste toer ging het de Braaksweg in doorheen de velden. Dit zandpad lag er super vettig bij. Was de fiets tot dan toe relatief proper gebleven, een rit zonder kuiswerk nadien kon ik nu vergeten! De kleikleurige modder vloog me er rond de oren. Intussen had ik sinds de pauze voortdurend alleen gereden. Ik was weer als laatste onderweg! Op 29 km passeerde ik een plek waar de gemeenten Woensdrecht en Hoogerheide elkaar raken. Om dan tot 33 km te moeten afzien tijdens het rijden over de vettige paden van de Woensdrechtse Noordpolder. Ik kreeg er af te rekenen met slijk, plassen en vooral een stevige wind. Tijdens de laatste kilometers was het dus op de tanden bijten met de gedachte dat alle bekenden die ik daarstraks te zien had gekregen al in de schuur stonden te lurken.

De beproeving van de doortocht van de Noordpolder eindigde in de Perenbergseweg, een asfaltbaantje op de rand van open vlakte en bossen. Ik passeerde in een bocht de plek waar de Sirocco-toertocht vanuit de weide het asfalt op komt om richting Hoogerheide te rijden. Het ging door de straat waar de mooie woonhuizen iets hoger op de helling liggen, een schilderachtige plek in deze gemeente. Het Kerkepadje in en na enkele straten bereikte ik de Dennenlaan en de Putseweg waarlangs de huizen van meer gefortuneerden gebouwd staan. Via de Groene Papegaai en een veldweg aan de linkerkant bereikte ik de finish aan de achterzijde van de loods.

Jinba Ittai maakt aanstalten om naar huis te keren. Hij had zijn auto op de heide in Kalmthout achtergelaten voor een extra ritje bij nacht. Alle bekenden die ik onderweg gezien had waren binnen nog present. Buiten de Weetabix-boys was het al vrij lang geleden dat ik de anderen nog te zien had gekregen. Nog even staan babbelen met Patje2 en Bulls 69. Deze bikers die van verderaf waren gekomen bleven wat op hun honger zitten. Er zat veel asfalt in de tocht terwijl geweten is dat de streek hier veel potentieel heeft wat bossen betreft. Nu is het zo dat de bossen hier bij nacht verboden terrein zijn. Er zijn hier zo al nachttochten afgeblazen wegens het niet aanvragen van de nodige vergunningen! En de overheden staan niet te wachten op nog een tochtje meer. Alsof bikers alles naar de bliksem helpen! Een paard dat over een bospaadje loopt laat meer sporen achter! De nachtrit van de Mellowbikers in Bergen-op-Zoom heeft meer in petto, maar zij zijn gebonden door de grenzen van de eigen gemeente. De organisatie was verder prima in orde. Het was duidelijk dat er tijd in gestoken was. Ook de DJ was exclusief voor de bikers, er waren geen andere mensen op afgekomen. Er stond een eetkraampje. Men had speciaal voor de gelegenheid pijlen laten maken. Het zou zinvol zijn van deze een volgende keer te voorzien van reflecterende strips, dat is handiger dan te werken met kleine lichtjes die er op sommige plaatsen aan hingen. Die lichtjes zijn in een donkere omgeving van ver te zien, maar in een lichtere omgeving vallen ze minder op. Voor het parcours kan misschien eens nagegaan worden van meer in de richting van de bossen rond de Stayokay in Bergen-op-Zoom te kunnen komen in plaats van in de winderige en natte Noordpolder en de open vlakten in de buurt van Non Plus Ultra. Misschien het oor eens te luisteren leggen bij de Mellowbikers of er daar niets uit de brand kan gesleept worden. Misschien ook proberen van enkele plaatselijke bewoners aan te spreken om voor wat sfeerlicht te zorgen onderweg. Uit een babbel met de organisatoren blijkt in ieder geval dat ze open staan voor suggesties. Ondanks het feit dat dit initiatief enkel bekend gemaakt was via flyers en niet via de sites, daagden zo’n 250 deelnemers op.

Nog tot even over middernacht bij de Weetabix-boys gebleven terwijl de discoman DJ Dave van katoen bleef geven. Mij wachtte nog een rit huiswaarts tegen de wind in. Net toen ik ter hoogte van het Puts Meuleke stil stond om de batterijen van mijn lampen te wisselen, kwamen de Weetabix-boys daar voorbij gereden en stopten, denkend dat ik met pech langs de weg stond. Hun aanbod van mij mee te nemen niet aangenomen. Ik was toch blij van thuis aan te komen. Toen was het al 01.15 u! 36 km verplaatsing en een tocht van 37,5 km om eens goed uit te waaien op een vrijdagavond!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be, mountainbike.nl en op Stander.info!

19-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Gedurende de eerste anderhalve kilometer werden we over een zompig graspad naast een beek gestuurd en kregen we een voormalig crossparcours in een bosje voor de wielen.  In het gras was het al ferm stompen en kregen we af te rekenen met enkele goed modderige plekken.  Net voor het moeten kruisen van een houten bruggetje stonden drie in dierenpak gestoken rugbyjongens als link naar waar de opbrengst van dit en andere initiatieven moet dienen: een reis naar Zuid-Afrika voor een exclusieve rugbywedstrijd voor de jeugdploeg.  Na de lastige en vermoeiende intro volgde een kort stukje asfalt.  Op 2,5 km volgde een veldweg naast een waterloop in een redelijk open vlakte, ging het een sluisje voorbij om dan via een klappoortje een terrein, vermoedelijk afgesloten voor vrij rondlopende dieren, te verlaten.  Er volgde een typisch weinig spectaculair vlak Vlaams landschap waarvoor ik toch weinig aandacht kon opbrengen.  Want die aandacht had ik vooral nodig voor de ondergrond!  Die bestond uit slijkerige veldwegen.  De veldwegen waren geen probleem, de zompige graspaadjes zijn niet zo m’n favoriet!  Na een kort extreem vettig stuk volgde de eerste splitsing tussen de routes van 35 km en van 55 km op een plaats waar het pad uitgaf op een asfaltbaantje.  Hooguit een vijftal bikers te zien gekregen.  Even getwijfeld toen ik een man de 35 km uit zag gaan, maar dan toch de volgende kerel achterna die voor de richting van de grote toer koos.  En toen begon voor mij een uiterst eenzame rit.  Want het zou lang duren eer ik nog een deelnemer te zien kreeg!

Intussen had ik er zo’n 5,5 km op zitten en bevond ik me volgens de bordjes in Lebbeke.  Ik passeerde een veerhuis met grote gedichten op de gevels en bizarre kunstwerkjes in de tuin.  Daar ging het een dijk op om de sluis op de Dender in Denderbelle te bereiken.  Via de bruggetjes op de sluisdeuren ging het naar de andere kant van het water.  Over landelijke asfaltbaantjes ging het richting Mespelare, een gehucht van Dendermonde waar ik tot op vandaag nog nooit van gehoord had.  Dat was omstreeks 8 km na het vertrek.  Van daar ging het richting Schoonaarde waar een asfaltbaantje en een veldweg naar het spoor toe leidden.  Op 12 km de spoorweg over en via het zogenaamde Zeywindenpad bereikte ik vanuit de velden een landelijk asfaltbaantje.  Een verharde veldweg vol plassen, een asfaltbaantje en doornatte veldwegen voerden me tot aan het station van Oudegem (15 km).  Voerden is poëtisch uitgedrukt, want bij momenten was het ferm stompen over de zompige bodem!  Verderop ging het naar boven om vanaf 17,5 km een volle kilometer over de dijk naast de Dender te rijden in de omgeving van Appels.  Een smalle loopbrug naast de spoorwegbrug bracht me tot aan een tentje aan de andere kant van de Dender waar twee mannen zich met een kleine bevoorrading voor de langste route hadden opgesteld.  Een halve banaan en een bekertje sportdrank genuttigd.  Het tweetal dat daar de koude trotseerde wist me te vertellen dat zij zo’n zeventig deelnemers voor de grote toer hadden weten passeren.  De kleine stop kwam op 18,5 km na de start omstreeks 11.00 u.  De mannen rekenden op 400 deelnemers, maar aan de tweede bevoorrading kreeg ik te horen dat er maar een 250 bikers opdaagden.  Er viel een weinig sneeuw, niet van aard om er doornat van te worden, maar het was onaangenaam koud.

Asfalt en behoorlijke off-road-wegen leidden opnieuw tot aan de spoorweg om na enkele modderstroken een tweede splitsing tussen de 35 km en de 55 km te treffen op omzeggens 22 km na het vertrek.  Ik was toen opnieuw in Sint-Gillis.  Een kilometer verder reed ik voorbij een grote visvijver waar slechts één visser het barre weer trotseerde.  Ik kwam weer uit op de dijk naast de Dender met voor het eerst sinds de eerste splitsing een biker in mijn zog.  Eigenaardig genoeg hield deze vaart in.  Ik begon al te wanhopen.  Toch niet de bezemrijder die op weg was om het parcours te controleren op achterblijvers!  Het ging een slijkpaadje naast de Dender in en ik merkte in mijn ooghoeken dat de andere biker op afstand volgde.  Het pad lag er hier wel bijzonder vettig bij zodat ik het na een tijdje opgaf van mij te pletter te trappen.  Te voet ging sneller.  Groot was mijn opluchting toen ik voor me nog een tweetal meer zag wandelen dan rijden.  Ik was dus toch niet alleen op pad.  Plots kwam de biker die me al een tijdje had gevolgd naast me rijden!  Of ik al lang onderweg was?  Welke afstand ik volgde?  Het bleek geen biker van de organisatie te zijn, doch iemand die de lange route al had gereden en nu aan de 35 km was begonnen.  Hij had dus de vorige splitsing na de kleine stop gemist en keerde op zijn stappen terug.

Het tweetal voor mij hield halt langs de kant net voor we een zandhoop op moesten.  Het bleken een vader en kleine zoon te zijn.  Ik bereikte een desolate zandvlakte tussen een waterloop en de vijver waar een kraan stond voor grote werken.  Er volgde een splitsing tussen de beide afstanden.  Voor de grootste route was hier een kleine lus van enkele wegen recht op recht uitgezet, om weer aan hetzelfde punt te arriveren in de buurt van de grote kraan.  Links van me bemerkte ik het einde van het slijkerige pad waar de biker me daarnet had aangesproken.  Na de doortocht van een modderige plek werd ik naar een klein speelbos van de plaatselijke scouts gestuurd (24,5 km).  Toen ik daar even halt hield stak een andere eenzame biker me voorbij om het bos in te rijden.  Daar ging het eerst over een kronkelig paadje om dan een track te bereiken die zich met vele S-vormige bochtjes over een heuvelrug op de bosrand naast de dijk slingerde.  Het parcours was er aangegeven met plastiek linten.  Toen ik de dijk op reed zag ik de biker van daarnet in de verte verdwijnen en achter me zag ik een duo over de speelbultjes aan de rand van het bos rijden.  De biker keerde op zijn stappen terug, geen pijlen te vinden aan het einde van het jaagpad waar het een woonkern in ging.  Intussen was het tweetal ook toegekomen en met z’n vieren nog eens tot aan het einde van het jaagpad gereden en weer teruggekeerd.  Om dan vast te stellen dat we een onopvallend pijltje vlak boven de grond gemist hadden net na de speelbultjes aan de brievenbus van een eenzaam huis naast de dijk naast de waterloop.  Wat ieder voor onmogelijk had gehouden bleek dus wel de goede richting te zijn!  We werden namelijk recht naar de drek verwezen!  Er volgde zo’n honderd meter ploeterwerk en slijkdabben zodat ik het drietal al snel weer uit het oog verloor.  En ik zou niemand nog te zien krijgen.  Sinds de eerste splitsing op 5,5 km tot nu op 28,5 km om 12.00 u had ik maar zes bikers gezien.  Het ploeterwerk eindigde op een smal pad tussen lage struiken en rechts van me zag ik van tussen de bomen het trio op een veldweg rijden.  Deze veldweg leidde me weer tot op de dijk naast de Dender op dezelfde plaats waar we daarstraks het bos van de scouts waren in gereden.  Er stond geen pijltje, maar het kon niet anders dan naar rechts zijn, vermits we daarstraks van de andere kant waren toegekomen.  Ik zag het trio nog net de brug onder rijden en rechts afslaan.

Het ging doorheen een woonwijk met eenvormige rijhuizen en in de richting van de stad Dendermonde, te zien aan het silhouet van een groot appartementsgebouw.  Op 30,5 km ging het over de dijk langsheen het jaagpad en passeerde ik een kilometer verder enkele caravans en woonwagens van ogenschijnlijk een klein zigeunerkamp.  Ik meende tussen de bomen door de bevoorrading te zien staan.  Maar voor we daar aan toe waren ging het eerst naast de caravans nog steil naar beneden om kronkelige paadjes te treffen in een speelbos.  Een plakkaatje met de afbeelding van een Afrikaans dier gaf ons de raad van te trapppeeuh!  Even het bosje weer uit en er direct weer in voor een volgende track met kort bochtenwerk.  Om na 32,25 km de bevoorrading te treffen.  Daar stonden twee mannen en twee vrouwen in de koude wind onder een brug naast een grote loods.  Geen al te gezellige plek.  Er waren nog bananen en wafels, de warme soep was uitverkocht.  Als troostprijs kreeg ik nog een banaan mee voor onderweg.  De mensen hadden al een deel van hun eetstand opgeruimd en konden er zo goed als zeker van zijn dat ik de laatste passant was.  Het trio van daarnet was intussen al weer weg.  Na een korte stop weer op pad om direct weer een gelijkaardig speelbosje te treffen aan de boorden van de Dender in een verder overigens desolate omgeving op het grondgebied van Grembergen (Dendermonde).  Met weer een Afrikaans dier dat aanzette tot extra trappen.  Maar hier was dat iets minder nodig dan vlak voor de stop.  Wanneer ik de brug over de Dender (of was het de Schelde?) over reed onder dewelke ik daarnet even had staan smikkelen, zag ik de auto’s van de mensen aan de stop wegrijden over het asfaltbaantje onder de brug.

Op 35 km kwam ik dat bosje weer uit op een paadje naast de oever van de Dender (Schelde?).  En dan volgde een voor mij zeer onaangenaam, lees ergerlijk, stuk onder de vorm van een kilometerslange modderige en zompige grasdijk waar het zwaar stompen was doorheen het oververzadigde gras.  Intussen had zich tijdens de rit al een dikke laag modder en grasresten vastgezet op fiets en onderdelen die daardoor merkbaar in gewicht was toegenomen!  Tot 37,68 km heb ik zwaar afgezien, me afvragend of ik wel de goede keuze gemaakt had door vorige zondag naar die kerel van de Goodfellas te luisteren en eens tot hier te komen!  ’s Avonds heb ik de commentaren over de andere mogelijke opties voor vandaag eens gelezen.  Om dan zonder spijt vast te stellen dat ook de rijders in Bertem en zelfs in Lommel schreven dat ze bijna een ganse rit ferm hadden moeten modderdabben!  Waardoor mijn eerste gedachte van “Dendermonde zal goed zijn voor één keer” alweer kon bijgesteld worden.  Ik ken zo nog plaatsen waar droog of nat een wereld van verschil kunnen maken tussen vlot rijden of een dodentocht.  Met als beste voorbeelden Opwijk en Loonbeek.  De ene keer een “fluitje van een cent”, enfin, wel een ferm vermoeiende fluit, de volgende keer een marteling.  Hoe dan ook, zulke graspaden zijn toch niet mijn uitverkoren terrein om te rijden.  Maar vermoedelijk zijn er geen alternatieven in de buurt van een grote stad als deze.  Tot 37,5 km duurde aldus mijn kruisweg en ik was content van na een laatste bocht het einde ervan te zien!  Ik stond toen op een kruispunt met de landelijke Voortweg in Grembergen

Mijn vreugde was van korte duur, want tot 38,5 km was het tappen uit hetzelfde modderige zompige vaatje over een grasdijk die evenwijdig liep met dit asfaltbaantje.  Met als surplus dat een motor pas over het zeer smalle spoor gereden had, of het moest een dikkebandenfiets geweest zijn!  Toch de moed gehad om op de dijk te blijven en het asfalt figuurlijk links en letterlijk rechts te laten liggen.  Vanuit de diepte werd ik begroet door twee ruiters tijdens hun paardentochtje.  In plaats van dat aan het einde van die Voortweg de verlossing kwam, gingen de poorten van de hel nu pas echt open!  Een waterloopje over en rechtsaf.  Toen ik daar een lang spoor zag aan de bosrand zakte de moed figuurlijk en de modder me letterlijk in de mountainbikeschoenen!  Want er diende zich een eindeloos modderspoor aan.  Links in de hoogte hoorde ik verkeer rijden.  Daar moet een vrij drukke baan gelegen hebben en ik bevond me eigenlijk aan de voet van de zijberm.  Na enige tijd hield ik het voor bekeken en ben ik te voet verder gewandeld.  Een pak modder en afgevallen bladeren klitte zich vast aan de banden van m’n fiets dat zelfs het achterwiel de pijp aan maarten begon te geven.  Mijn drastisch besluit om over de gracht te springen en de achterliggende asfaltweg te volgen kwam iets te laat toen het einde bijna naderde.  Naar boven gestrompeld om de rijbaan te bereiken en eens ferm gevloekt dat ik niet eerder over de beek was gesprongen!

Op het fietspad naast de grote baan ging het via een grote brug over de Schelde.  Het lag er vol klodders slijk van de voorgangers.  Het tellertje klokte 40 km af en ik was al tergend lang onderweg!  Aan de overzijde van de brug ging het een hobbelig kasseibaantje in en voorbij een eenzaam huis tot in Sint-Gillis.  Ook hier nog dikke klodders modder die van de fietsbanden waren gekatapulteerd.  Nog een grasspoor naast een beek, gevolgd door een kort stukje asfalt en een volgend graspaadje vol slijk met de onmogelijke passage van een oververzadigde modderstrook doorheen een veld!  Ik begon echt te verlangen naar het einde, het was welletjes geweest!  Op 43,75 km arriveerde ik naast een spoorweg om er voor de overweg een splitsing te treffen tussen de 35 en de 55 km.  Veiligheidshalve mijn gekozen afstand aangehouden.  Stel u voor dat de 35 km op deze plaats zijn grootste stuk nog zou moeten krijgen, dan zou het geen inkorting betekenen!  Bij nader toezien kreeg ik hier toch simpelweg een extra lus voor de wielen.  Vanuit de Winningstraat in Sint-Gillis ging het een slijkspoor naast een grote baan in (de in de hoogte gelegen N41 volgens een kaart), goed voorzien van plassen, via een brug de baan onder om langs de andere kant op onze stappen terug te moeten keren via een volgend slijkspoor.  Via een slijkerig paadje achter een rij huizen arriveerde ik op 47,5 km weer aan de spoorwegovergang.  Hier werd ook gebruik gemaakt van een ander soort pijlen, wat duidelijk werd gemaakt door er aan de spoorweg één van elke type boven elkaar te hangen.

De route liep nu verder naast de spoorweg om op 49 km voorbij oudere nette huizen te rijden die echter uitkijken op het gore terrein van een spoorwegemplacement met geparkeerde passagierstreinen aan de rand van Dendermonde.  Er volgden servitudes doorheen een soort park en rond een vijver tot aan een appartementsgebouw dat uitkijkt op nog een vijver met aan de kant ruïnes van oud metselwerk.  Een bordje toonde dat ik me in het natuurgebied Kalendijk bevond op 50,5 km na de start.  Van tussen de bomen kreeg ik zicht op de gerestaureerde Mechelse Poort op de andere oever van de gracht en de restanten van vervallen en overwoekerd metselwerk van wat ooit een spoorwegbrug moet geweest zijn.  Ik werd dan over de overstroomde dolomietpaadjes van een park gestuurd rond een aantal waterpartijen om de eveneens gerestaureerde Brusselse poort te bereiken.  Het ging eventjes een drukker gedeelte van de stad door om naar een naast een groezelige fabriek gelegen blubberspoor gestuurd te worden.  Gevolgd door nog een grasdijk waar ik er nu zo stilaan genoeg van had gezien.  Uiteindelijk bereikte ik na 58 km via de achterzijde weer de sporttereinen van de rugby.

Daar was de après intussen al uitgestorven maar ben ik nog even blijven wachten tot de aanvang van de match.  De bikewash zal al opgeruimd geweest zijn.  Gelukkig staat de fiets buiten op een drager.  Die was niet meer herkenbaar, zo smerig!  Mijn schoenen uitgedaan aan de auto en daarbij een deel Dendermondse aarde moeten achterlaten op het asfalt van de Van Langenhovestraat!  De rest is thuis mee in het putteke gespoeld.  Vuil huiswaarts gereden en de terugrit leek korter dan de heenrit!  Nog heel wat werk gehad om fiets, man, kleren en schoenen weer proper te krijgen!  Het sombere weer zal er wel voor wat tussen zitten, maar ik werd nu niet bepaald euforisch van de eerder groezelige regio waar het vermoedelijk veel puzzelwerk vereist om tussen bewoning, industrie en waterlopen zo veel off-road aan elkaar te rijgen!  Niet dat de plek waar ik woon nu bepaald super is!  Vanuit de eigen gemeente is zelfs geen toertocht!  En een reden om wat hier dan toch is (vooral vlak over de landsgrens) meer te appreciëren.  Omdat vele andere tochten deze zondag blijkbaar ook af te rekenen kregen met modderdabtoestanden (velen schakelden onderweg zelfs over naar kleinere afstanden) is het gewoon pech geweest dat deze rit in natte omstandigheden gereden moest worden.  De afpijling was degelijk, op sommige stroken soms karig, maar ik ben nergens verkeerd gereden, tenzij dan op die ene plek na het speelbos van de scouts.  Bevoorradingen met bananen, appelsienen, wafels en drank.  Meer moet dat niet zijn.  Spijtig van de lage opkomst, maar dat zal overal wel geweest zijn.  Velen zullen zich ’s ochtends nog eens omgedraaid hebben onder de warme dekens in plaats van in de koude en sneeuw te gaan rijden!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!

13-03-2013 om 16:40 geschreven door StrammerMax

Toertocht Renault Van Trier Bosduin Classic (30-45 km) te Kalmthout op zondag 03-03-2013.

Bij het ontwaken duurde het even eer ik me er van bewust werd dat het zondag en dus mountainbikedag was! Een oase tussen een zaterdag die gebruikt werd om achterstallig werk in orde te brengen en een superdrukke maandag in het verschiet. Het was fris buiten met toch mildere temperaturen in vergelijking met de vorige weekends, en vooral belangrijk: het was droog! Het ging van thuis uit met de bike weer dezelfde richting uit als vorige zondag, maar nu iets dichter bij huis. En zo trok ik om 8.15 u weer langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal richting Kalmthout om er de Van Trier Bosduin Classic te rijden vanaf de Renaultgarage Van Trier. Georganiseerd door de Heidestoempers (de mannen in hun fel gele fluopakken) en de Wielerclub Bosduin. Alleen de laatste paar honderd meter van mijn rit verliepen langs de gevaarlijke Brasschaatsteenweg waar geen fietspaden zijn. Het leek erop dat ik binnen zou dienen aan te schuiven voor de inschrijving, maar dat bleek achteraf mee te vallen. Er was blijkbaar ook een wegrit, wat de groepen wielertoeristen verklaarde die ik onderweg en vlak na de start te zien kreeg. Om 9.20 u was ik op pad voor de toertocht en nog redelijk veel anderen met mij.

Het ging via het bedrijventerrein achter de garage weer richting de Brasschaatsteenweg om daar de richting van Brasschaat uit gestuurd te worden. Twee kilometer later werden we vanaf het fietspad met de design-verlichtingspalen rechtsaf de bossen in gezonden. Van 2 tot 4 km volgde daar een voor mij eerder lastige singletrack over bosgrond, eerder een soort veengrond met rottend materiaal, nat en vochtig, hier en daar over wortels met bij wijlen lastige omgewoelde stroken. Het duurde even eer ik op dreef kwam, maar ik moest toch doorzetten omwille van de treintjes bikers waarmee ik het pad deelde. Van de singletrack ging het naar een breder bospad waarop zich in de loop der jaren een spoor had ontwikkeld met de allures van een singletrack. Intussen hadden we de randen van het militaire domein Kamp van Brasschaat, Polygoon in de volksmond, bereikt. Toen ik even halt hield aan de oversteek van een brede bosweg stak me een grote delegatie van MTB Westel voorbij, de mannen en vrouwen die bekend zijn omwille van hun jaarlijkse 24 uren van Westerlo, waar ik de drie vorige jaren al rondjes ben wezen komen rijden! Met in hun zog een groepje dat Tripple Bikers op hun kont had staan, met andere woorden mannen uit Sint-Antonius-Zoersel, de plek waar ik het levenslicht zag en in die tijd nog bij de gemeente Brecht hoorde (tot 1977).

Omstreeks 5,5 km troffen de bikers een singletrack die over een soort heuvelrug met enkele bulten op en af naast een gracht loopt. Een mooie plek in ieder geval. Nog steeds waren er veel deelnemers op pad. Een kilometer later bereikten we weer voor even de Brasschaatsteenweg, die daar vermoedelijk al Essensteenweg heet, op het grondgebied van Brasschaat, om na een stukje fietspad weer de bossen in te duiken. Deze plek waar men tussen de bomen door de grote baan kan zien liggen en horen, kwam me bekend voor, want heb ik al meermaals tijdens toertochten bereden, maar dan meestal in de andere richting. Op 8 km trof ik dan ook de onopvallend aangegeven splitsing tussen de 30 en de 45 km op het grote kruispunt van de Bredabaan, de Essensteenweg, de Sint-Jobsteenweg en een lokale straat in Maria-Ter-Heide (Brasschaat). Om 10.00 u stond ik er samen met andere bikers te wachten tot het fietsertje op groen sprong om er het militaire domein in te duiken dat voor de gelegenheid toegankelijk was.

Helaas was het daar van 8,5 km tot 11 km gewoon over de brede zandweg recht op recht verder rijden. Rechts lagen wel enkele mooie waterpartijen tussen de bomen, een soort kleine vennen, en achter de bomen de grote open heidevlakte van het militaire oefenterrein Groot Schietveld. Aan de linkerkant de achteruiten van de villa’s op de Bredabaan en de straten die daar in de bossen liggen. Uiteindelijk ging het dan rechtsaf de heide in over een met grind verhard pad, recht op recht tot 12,5 km. Om dan nogmaals rechtsaf gestuurd te worden, dus in de richting van waaruit we kwamen, voor nog een stuk rechte weg langs de heide tussen stroken met bomen. Het brede pad ging over in een vochtige singletrack waar ik een kwebbelend groepje achter me kreeg. Toen ik het bos uit kwam herkende ik de rustige Brechtsebaan die Brasschaat met Overbroek (Brecht) verbindt en ging het schuin de weg over om via de poort naast de nog in gebruik zijnde portierswoning het private domein van het Kasteel Nottebohm te bereiken. Aan het einde van de dreef zag ik het portiek van het kasteel. Tussen de bomen door ontwaarde ik het Medisch Centrum Nottebohm in de gerenoveerde kasteelhoeve, waar men zich als mountainbiker en sporter in het algemeen kan laten testen. Tests die voor een pannenkoek als ondergetekende weggegooid geld zijn! We reden door een strook bos en over een zandweg naast een open terrein. Om dan toch voorbij de plek te rijden waarvan ik gevreesd had ze deze winter niet te zien te krijgen! Meer bepaald het Kasteel Nottebohm uit 1908 zelf. Verwaarloosd, deels overwoekerd door plantengroei en klimop, met dichtgetimmerde ramen en half ingestort dak en dakkapellen. Een echt spookhuis voor de Adams Family! Of hoe de genadeloze tand des tijds dit bouwwerk in een dikke honderd jaar tijd heeft aangevreten! Ik vraag me af wie de eigenaar ervan is! Om 10.25 u kon ik na 16 km dus even lekker griezelen.

Even goed opgelet omdat ik weet dat je er vanaf de Mieksebaan kan geraken. Via een zandpad werden we daar inderdaad naartoe gestuurd om uit te komen tegenover de Nuytsdreef op de grens van Brasschaat, Brecht en Sint-Job. Teleurstelling, want het pad is ook voorzien van een grote poort zodat ik een privaat bezoek voor een sessie griezelen wel kan vergeten en moet rekenen op de goodwill van de toertochten die hier passeren en doorgang over het terrein aanvragen en krijgen. We dienden de drukke Sint-Jobsesteenweg te kruisen (verkeerslichten) om de Miksebaan op het grondgebied van Brasschaat te bereiken. Wie grond zoekt kan hier terecht! Want het domeinbos De Mik staat er te koop. Niet-gefortuneerden gelieve zich te onthouden, wegens 47 ha groot!

Na een kort stukje asfalt van de midden de bossen gelegen Miksebaan, ging het linksaf over een verhard pad. Het zag er uit als de bekende paden die langsheen de boorden van de antitankgracht lopen. We reden even later dan ook over het paadje achter de gebouwen van Sanatorium De Mik om deze gracht te bereiken. Daar ging het linksaf naast de gracht, het houten bruggetje over om naast de in de hoogte gelegen E19 te komen en de E10-plas (de snelweg werd ooit omgedoopt van E10 in E19) te treffen ter hoogte van de Kleine Mik. 20 km om 10.50 u. Het plezante pad rond de waterplas weet me met zijn sporadische bultjes en boomwortels altijd weer te bekoren. We werden linksaf een bospad in gestuurd om weer uit te komen op het paadje van daarnet naast de antitankgracht. Aan de andere kant kreeg ik de bikers te zien die de plas nog voor de wielen gingen krijgen terwijl ik zelf ingehaald werd door een bende snelle jongens in fluoroze pakken! Tot 21 km ging het langsheen de antitankgracht over een brede zandweg om uit te komen in de Kerkedreef te Maria-Ter- Heide. Daar waar de domeinen van rijke mensen (vermoedelijk die 47 ha) aan het oog ontrokken worden door rododendrons achter een slotgracht.

Ik kreeg er het onverwachte gezelschap van een biker die ik niet kon thuisbrengen. Hij was lid van de Goodfellas Mountainbikefriends uit Dendermonde en ik heb hem ooit ontmoet in het gezelschap van een aantal van zijn clubmakkers en een aantal rijders van Straf in Bergaf uit Opwijk. Boxer en Streets waren daar toen bij. Dat was na de niet te versmaden nachttocht van de Hoebelbike in Vlezenbeek, een klassieker op mijn jaarlijkse lijstje “niet te missen”! Net zoals de tocht van Straf in Bergaf en de unieke Boerenbike in Opwijk die de Goodfellas ook altijd weten te vinden. Of ik al plannen had voor volgend weekend? Want dan is er de eerste uitgave van een toertocht van de Dendermondse Rugbyclub. Een reden om een uitje naar die plek ergens tussen Zele en Opwijk, twee plaatsen die ik al bereden heb, in overweging te nemen. Aan het einde van de Kerkedreef trof ik na 22,5 km de bevoorrading. Het karige menu bood enkel café-noir- en K3-koekjes en een bekertje sportdrank. De vriendelijke gelegenheidsgesprekspartner uit Dendermonde maakte gelukkig veel goed. En bij het vertrek werd ik nog aangesproken door een Nederlandse biker. Ik gok op Blubber Bakske. Tenzij dat deze laatste de biker was die me aansprak naast het oude spoor in het militair domein later tijdens de rit. Dat was ook een Nederlander. Na een tiental minuten weer op pad voor het tweede deel van de rit. Het eerste deel had me niet zo kunnen bekoren omwille van de lange rechte stukken over het militaire domein.

Het ging de Bredabaan over aan het kruispunt met de Brechtsebaan om de schilderachtige wijk met de grote oude militaire woonhuizen binnen te rijden. Daar werden we over een smalle asfaltweg en zandpad naar een plek met enkele speelbultjes gevoerd op een braakliggend terrein vol bomen. 24,5 km. Om daarna weer in de richting van de antitankgracht gestuurd te worden via mij minder bekende paden. Alhoewel ik al meerdere keren de Garçondreef in Brasschaat gekruist heb bij toertochten. Net daarvoor werd mijn aandacht getrokken door twee recent geplaatste plakkaten achter de gesloten poort naar een achter groen en struiken verscholen buitenhuis. Ze handelden over de kat die daar alleen zat te wezen. Men behoefde niet bezorgd te zijn over het dier. Ze kreeg eten van de buren. Ik kreeg het hele verhaal te horen van een vrouw met een hond die om de hoek woonde. Sinds de dood van haar man kwam de vrouw niet meer zo vaak naar het buitenhuis. De kat zit blijkbaar altijd aan de poort te wachten! Ook nu. Vroeger bekommerde de buurman zich om het dier, maar die mens was intussen ook al een jaar dood en zijn huis was verlaten. Ook de grote rustige hond van de buurvrouw eiste mijn aandacht op door aan mijn hand te likken! Enfin, de dame in kwestie had blijkbaar zelf nood aan een gesprek, want ze liet me haast niet meer gaan! Na de portie dierenverdriet, geleden langs de boorden van de antitankgracht, aanhoord te hebben, weer op pad. Want intussen was het gros van de bikers alweer gepasseerd!

Wat me op deze plek ook trof was de grote bomenkap op de beide oevers van de gracht! Wat een verschil met enkele weken geleden toen alles hier nog ongeschonden was. Ik denk dat men langsheen het ganse kanaal in de weer is, want ook in Stabroek werd vorig jaar alles kaalgekapt en vanochtend bemerkte ik ook bomenkap op de plaats waar het kanaal in Kapellen onder de spoorweg duikt. Daardoor zag ik het Fort van Brasschaat al van ver staan. Op die plek dook ik na 27 km in het zog van een man met een groepje vrouwen op sleeptouw de lokale speelbosjes in. Om daarna weer langs het kanaal onze weg te vervolgen over het door de boswerkzaamheden gehavende pad op de oever. Ter hoogte van het stulpje van een gefortuneerde onbekende die daar zijn kasteeltje in de bossen aan de rand van het militaire domein heeft opgetrokken (Sionkloosterlaan?) ging het de gracht over en op de andere oever verder. Op 28 km dook ik de bossen weer in over een iets lastiger singletrack die er nog vochtig bij lag en goed voorzien van wortels en bultjes. Om na een lusje weer op dezelfde plek aan het rijke optrekje te arriveren. Het ging de vijver aan het Fort van Brasschaat rond doorheen het bos.

Om dan plots op 30,5 km oog in oog te staan met het bouwwerk waarover onlangs een collega biker op het forum de vraag stelde wat dit dan wel moest wezen! Ik heb dat toen kunnen vinden door wat te zoeken op internet. Het is een kleine betonnen constructie met enkele trappen en aan dit monument van de Cavalerieschool is een droevig verhaal verbonden dat zich afgespeeld heeft in de periode tussen de beide oorlogen. Het werd opgericht in 1938 en herinnert aan de ongelukkige dood van een aantal (onder)officieren tijdens een militaire oefening tengevolge van de accidentele ontploffing van een lading springstoffen het jaar voordien. Het monument is duidelijk in verval en de plakkaat met de namen van de gesneuvelden is verdwenen. Eén naam trok daarbij mijn aandacht omdat in Sint-Mariaburg (Ekeren) de Frans Standaertlei naar hem genoemd is. Paarden werden vervangen door gemotoriseerd vervoer, de Cavalerieschool in het Kamp van Brasschaat werd tijdens de tweede wereldoorlog getroffen en verwoest door twee V-bommen en keerde er nooit nog weer. Frans Standaert was 26 jaar toen hij stierf. Enige ingetogenheid bij het passeren van deze plek is dus niet misplaatst. Helaas staat het monument er te verkommeren. Wie het verhaal over deze noodlottige dag wil lezen moet hier wezen! Nu rijden de mountainbikers achteloos voorbij het monument omdat er leuke paadjes met bultjes op en af naast lopen. In ieder geval een mooie lus die deel uitmaakte van deze tocht.

Het paadje gaf uit op een bredere weg tussen in onbruik geraakte legergebouwen naast een verroeste spoorweg en ik arriveerde op de brede betonbaan aan het vliegveld van Kamp van Brasschaat. Toen ik even halt hield om de omgeving goed te bekijken voor het geval ik dat monument eens tijdens een privaat ritje zou willen terugvinden, stopten drie Weetabix-boys, waarvan één al knap moe was omdat hij met de fiets naar de start was gekomen. Zoals te verwachten was, werden we over de brede betonbaan in de richting van het Klein Schietveld gestuurd. Aan de ingang van de bossen daarvan stond een splitsing tussen de routes van 30 km en van 45 km en dit op 32,75 km na de start. Voor de langste route werden we over de oude spoorlijn het bos in gestuurd naar het brede pad langs hetwelke de meeste andere tochten het schietveld weer verlaten. Op het brede door tanks gehavende pad liggen een aantal smalle sporen die de indruk wekken singletracks te zijn. Er kwamen nog enkele andere bikers achterna. Op 34 km bereikte ik een open stuk heide en ging het weer de bossen in. Ter plekke reden we enkele lussen. Op een bepaald ogenblik raakt de singletrack aan de rand van het militaire domein aan een straat met in het bos gelegen villa’s. Even gaan kijken of ik geen straatnaam kon vinden. Ik kon niet weten dat we er even later vlak voorbij zouden rijden. Het betreft de Reigerslei en de Vijverslei op het grondgebied van Kapellen. We reden er enkele lussen over de open heidevlakte en door de bossen die er rond liggen. Daarbij passeerden we het weerstation dat er in de open vlakte ligt. De paadjes lagen er goed droog en berijdbaar bij. Een tijd geleden, toen de sneeuw aan het dooien was, reed je er als het ware door beekjes tijdens de toertochten. Er kwam een einde aan de mooie lus over het Klein Schietveld ter hoogte van de plek waar de Vijverslei, de Hazelaardreef en de Feniksdreef samenkomen.

Op die plek staat een mooie maar kitscherige villa van rijke mensen met op het dak van de garage een torentje met uurwerk dat het uur slaat! Het klokje sloeg net 12.30 u en ik had er 38 km op zitten. Er volgde nog een mooie lus over het schietveld, over de heide en over een paar bulten in een pas uitgedund bos. Dan over mooie bredere bospaden waarop zich op de zijkanten singletracks hadden gevormd. Nogmaals doorheen een stuk uitgedund bos over nieuwe vrijgemaakte paadjes nadat deze te lijden hadden gehad van de boswerken. Dit alles nog steeds in het militaire domein en het maakte de eerder saaie aanzet van de toer weer helemaal goed. Er kwam een einde aan dit prachtige stukje ter hoogte van de midden in de bossen gelegen Kolibriedreef in Kapellen op ruim 41 km van de start. Enkele tientallen meters verder was ik weer op het grondgebied van Kalmthout om langsheen enkele straten met statige villa’s via de Epiceadreef weer een volgend stuk bos te bereiken. Daar volgde de waardige afsluiter van deze toertocht onder de vorm van een zeer mooie lus doorheen de bossen aan de rand van het schietveld over prachtige paadjes. Tussen de bomen door zag ik in de verte de ploegmakker die ik bij aanvang aan de start had ontmoet en me op het lange rechte stuk van het Groot Schietveld na de eerste splitsing had ingehaald, met een maat huiswaarts rijden.

Een asfaltbaantje bracht me weer tot aan het bedrijventerrein en de garage Van Trier. Mijn fiets vastgelegd aan een dranghekken en binnen bij de Weetabix-boys, zonder Weetabix himself, nog een drankje genuttigd. Ik had dikke pech want nadat ik bonnetjes had gekocht werd de laatste braadworst voor mijn neus weggekaapt! Pech gehad! Kort nadat de Weetabix-boys waren vertrokken begonnen de Heidestoempers aan een ferm tempo met de opruim van de tafels en stoelen in de werkplaats van de garage. Toen ik weer buiten aan m’n fiets vertrekkenklaar stond kwam daar een biker paniekerig aan! Zijn bike verdwenen! Gelukkig bleek hij enkel maar verplaatst! En het hekken waar m’n fiets had aan vast gehangen werd ook terstond meegenomen! Het ontbreken van een bewaakte parking wordt door enkelen aangehaald als een minpunt. En de bikewash waar ik geen gebruik van gemaakt heb zou ook maar zus en zo geweest zijn. Toch een mooie tocht waarvan het tweede gedeelte na de rust de eerder saaie aanzet snel doet vergeten. Ik heb deze winter het Klein Schietveld nu wel verschillende keren eer aan gedaan!

Weer huiswaarts via de Beauvoislaan richting Heide-Kalmthout en vandaar via de Canadezenlaan en Vierhoeven naar Putte-Stabroek. Daar in het kraam aan de grens kenden ze me nog van vorige zondag en er werd terstond een halve gebraden kip even weer warm gemaakt in de microgolfoven! En zo stond ik daar op de Belgisch-Nederlandse grens weer een half karkas van pluimvee af te kluiven in het zicht van alle voorbijgangers. Want in Putte zijn op zondag vele winkels open! En zo kon ik de gemiste braadworst dan toch goedmaken! Deze keer geen rondje meer gereden vanaf het Moretusbos, maar recht naar huis, recht op recht over de Danckerseweg en de Parijseweg tot in Hoevenen. Een paar straten verder was ik weer thuis. Er wachtte me immers een zeer drukke werkdag op maandag! Heenrit 13,5 km, toertocht 46,5 km en thuisrit met omweg voor gebraden kip 20 km. Goed voor 80 km fietsplezier op een zondag begin maart!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you.be, mtb-you.nl, mountainbike.be en mountainbike.nl!

05-03-2013 om 00:00 geschreven door StrammerMax