Toertocht (15-32-42 km) van de Wijnegem Bicyle Club te Wijnegem op zondag 18-11-2012.

Alsof ik altijd tegendraads wil zijn ook deze zondag gekozen voor een andere toer dan de clubgenoten die de tocht in Kalmthout hadden uitgekozen. Dus koos ik voor de Wijnegem Bicycle Club nadat ik hun toer vorig jaar links had laten liggen ten voordele van het Nederlandse Halsteren. Om 6.00 u op om langzaam wakker te kunnen worden en een ontbijt achter de kiezen te steken. De regen buiten nodigde niet uit tot een fietstocht. Toen ik om 7.30 u thuis in het donker met de bike vertrok had het opgehouden te regenen. Via kalme straten, voor een stuk gelegen op het parcours dat ik vele jaren geleden volgde om naar school te rijden, bereikte ik via Schoten na 17,5 km en een klein uur rijden de start in de gemeentelijke lagere school De Notelaar, op een boogscheut van het Albertkanaal gelegen. Bij mijn zus in Schoten waren de luiken nog gesloten, die lagen daar nog lekker te knorren op deze druilerige zondagochtend. Voor luttele drie euro kon ik me als lid van een wielerbond inschrijven. Om 9.00 u vertrokken voor de toer van 42 km.

Na de doortocht van enkele straten bereikte ik na 1,5 km het park van Wijnegem met een vrij vettige inloop, gevolgd door een smal bospad en bredere dolomiet wandelpaden die me langsheen de ruïne van een verlaten kasteel voerden. Ik reed er een tijdje in het gezelschap van een man die drie kinderen op sleeptouw had. Samen met redelijk wat andere starters werd ik door seingevers een grotere drukkere baan over geholpen. Er volgden straten en wegeltjes, waarbij we na 2,5 km de eerste echte off-road onder de wielen kregen, onder de vorm van natte veldwegen die me in de richting van de snelweg voerden. Ik kon de grote snelwegparking zien die zich tussen de afrit Wommelgem en de verkeerswisselaar in Ranst situeert en die ik zo vaak passeer wanneer ik mijn heil ga zoeken op toertochten in de Antwerpse Kempen of in Limburg. Intussen hadden we het grondgebied van Wommelgem bereikt op 4 km na de start. Toen ik even halt hield langs de kant van de weg, staken me verschillende groepjes bikers voorbij. Er was blijkbaar toch een redelijke opkomst, ondanks de concurrentie van andere toertochten in de streek.

In het zog van de man met de drie kinderen kruiste ik via een brug ter hoogte van De Keer de snelweg om aan de overzijde een relatief droge zandweg in te slaan. Ondanks de nachtelijke regen was deze zandweg behoorlijk te berijden. Hij voerde me langsheen een boomkwekerij. Eens die plek voorbij kwam er een mooie singletrack op de rand van bos en veld met op de grond een bontgekleurd tapijt van gevallen herfstbladeren. 6,57 km. De track voerde naar een breder pad dat luisterde naar de naam Schawijkstraat (Ranst) alwaar we ter hoogte van een kerkhof het Zevenbergenbos in reden. Groepjes bikers reden me voorbij en ik zag ze in de verte in het bos verdwijnen. Want daar werden we vergast op een mooie lange singletrack, in ieder geval een zeer smal paadje, dat ons recht op recht doorheen het bos voerde. Aan het einde ervan ging het kort steil naar boven om een bruggenhoofd te bereiken. Drie rijders volgden in m’n zog. Het ging linksaf de brug over om nogmaals de snelweg te kruisen in de omgeving van de verkeerswisselaar E313-E34 te Ranst.

Na de doortocht van een woonwijk met nette huizen volgde in een straat de eerste splitsing waar de kidstoer zich naar links toe afzonderde van de routes van 32 en 42 km en dit op 8,5 km na de start om 9.30 u. Voor mij ging het rechtsaf een straatje in waarvan het midden afgesloten was door paaltjes. Toen ik even aan de kant ging staan, stak me een zeer grote groep voorbij. Ik reed voorbij een groot oud verlaten huis dat door een soort slotgracht was omringd. Passend als een tang op een varken had één van de vroegere bewoners er pal naast twee garages laten bouwen. We reden er nog steeds in de buurt van de snelweg. Er volgde een zeer vettige track in het bos waar we via een laag tunneltje onder de snelweg door reden. Je moest uitkijken voor schuin overhellende boomstammen. Dat was nog het minste van al. De ondergrond was er omgetoverd in een modderige zooi en die vettige grond bleef tussen de noppen van m’n fietsbanden kleven zodat het eerder glijden dan rijden was. In elke put en over elke wortel voelde ik me telkens wegslippen. Iedereen had het daar lastig en moest soms van de fiets. Twee keer moesten we een korte steile helling op. Met doorslippende wielen was te voet gaan de beste optie en vermits er op die plek net wat filevorming was, was iedereen genoodzaakt om te wandelen. Daardoor klitte de modder dan weer vast aan de zolen van mijn fietsschoenen waardoor de schoenplaatjes bedekt geraakten en ik last kreeg met het vastklikken in de klikpedalen. Met schoenen en wielen vol plakkerige modder bereikten we iets beter terrein, waarna de klodders slijk me om de oren vlogen.

We hadden de braakliggende terreinen bereikt die zich situeren in het gebied tussen de E313 en de E34 nabij het knooppunt Ranst. En daar ligt de sinds de twee vorige edities bekende Leffeberg. Deze keer op 10 km van de start omstreeks 11.00 u. Wie op dit terrein met een paar oude zandhopen de Leffeberg al rijdend bedwingt, krijgt als trofee een bonnetje voor een gratis kuipje van dit edel gerstenat. Er dient rekening gehouden te worden met een aantal factoren, waaronder ten eerste de filevorming. Wie faalt kan de schuld altijd in de schoenen van de voorganger schuiven! De tweede factor is een Wijnegems biker die met een spade of riek halverwege de helling de aarde wat omwoelt om de clubkas voor een financiële kater te behoeden! En deze editie kwam daar nog een derde hindernis bij, meer bepaald de glibberige smurrie die tijdens de aanloop naar de berg aan fietsbanden en schoenen vastgeklikt was geraakt! Voeg daar nog mijn pannenkoeken-niveau aan toe en het plaatje is compleet. Na de smurrie van onder mijn schoenen gepeuterd te hebben, teneinde me vast te kunnen klikken, ben ik gezwind naar beneden gereden, om er noodgedwongen de laterale chickenway te kiezen, vermits de helling versperd was door stilgevallen voorgangers. Mijn vooruitzicht op een gratis Leffe was al bij voorbaat de grond in geboord. Er waren nog anderen die mijn voorbeeld volgden en hun pint lieten passeren. Er volgde een lusje over het terrein, van waaruit men de afrit naar de E34 toe eens vanuit een ander perspectief kan bekijken in plaats van er over te rijden. We passeerden opnieuw de Leffeberg en ik ben daar even blijven staan kijken. Er waren er toch een drie tot vier, waaronder een jongen op een cyclocrossfiets, die een bonnetje toegestopt kregen van de kleine jongen die het druk had met alles er in de gaten te houden. In totaal waren er 54 bikers die de berg al rijdend bedwongen.

Het ging weer naar beneden om de desolate plek met droog zand onder de bruggen van de verkeerswisselaar te bereiken. Door de moddertoestanden van daarnet had ik een tijd last van kettingzuig! Zeer vervelend en wat gekoterd met een stokje. Na een zandweg bereikte ik samen met andere rijders de Oelegemsteenweg in Ranst en ging het via een boogbrug (die men van op de snelweg in de verte kan zien liggen) het Albertkanaal over. Aan de linkerkant kregen we in de verte de typische ajuintoren van de kerk van Oelegem te zien. Weer beneden werden we naar het jaagpad naast het kanaal verwezen om dit een tijdje te blijven volgen. Verderop werden we naast een brug van de snelweg een smal spoor in gestuurd. Deze track liep in de diepte tussen bomen en struiken naast de hoger gelegen snelweg. Er waren houten plaatjes over de afvoergoten gelegd. Aan het einde van de track ging het naar beneden over een paadje dat onder de grote snelwegbrug heen liep over een desolaat terrein. Als men de snelweg neemt, heeft men geen benul van wat er zich op diverse plekken onder bevindt! 13,5 km om 10.10 u.

Via een zandweg bereikte ik de grote baan (Zandhovensteenweg) in de buurt van de op- en afrit Oelegem. De baan over en de Hallebaan in. Daar werden we linksaf een track op gestuurd die door een bos parallel met de antitankgracht liep. Een mooi paadje, vooral omwille van de gekleurde pracht van de kwistig afgevallen herfstbladeren. Het paadje gaf uit in de Knodbaan aan een landelijk gelegen huis. 15,5 km om 10.20 u. Vanaf de Knodbaan bereikten we de Gescheurde Heide, het moet wat geven als de heide scheurt, een vettige zandweg doorheen een bos vol afgevallen bladeren. De bikers zochten er op de zijkanten naar het beste spoor om zo veel mogelijk plassen en vettige stroken te kunnen ontwijken. Maar het viel eigenlijk best mee. De naam Oelegem staat bij mij immers als synoniem van modderdabben. Herinneringen aan een inmiddels van de kalender verdwenen toertocht. Aan een volgend kruispunt van bospaden troffen we na 16 km de splitsing tussen de 32 km linksaf en de 42 naar rechts. Er waren redelijk wat bikers die kozen voor de kortste route. Omwille van het slechte weer misschien. Koud was het niet, wel vochtig en klam! Gelukkig bleven we tot hiertoe gespaard van regen! Gekozen voor de route van 42 km. De bospaden die ik van dan af voor de wielen kreeg, konden mij zeer bekoren. Was de aanloop tot de Leffeberg minder indrukwekkend, na de berg was het parcours best te pruimen. Na dik 2 km genoten te hebben van de bossen arriveerde ik na 18 km aan Liefkenshoek in Halle-Zoersel, een plekje dat ook door andere lokale tochten wordt gepasseerd.

Het ging er rechtdoor de Halmolenweg in om er weer zeer mooie bospaden te treffen tot we op 19,5 km de Residentie Halmolen, ik vermoed een bejaardentehuis, bereikten. Daar stap je zo vanuit je kamertje met venster en glazen deur letterlijk recht het bos in. Ik hoorde achter me een biker met veel lawaai naderen, luid babbelend met zijn maten. Hij was teleurgesteld dat het toestelletje op m’n helm geen camera, maar slechts een lamp was! Op 20,75 km reden we naast enkele oude krochten die onderwerp zijn van pogingen tot renovatie, alhoewel ze er twee jaar geleden net zo uit zagen. Daar ging het weer de bossen in, eerst over een breed pad, om nadien rechtsaf te gaan over een merkwaardige singletrack met zelf te kiezen vertakkingen. Een plezant wegeltje dat vrij behoorlijk te berijden was, ook al had het evenzeer te lijden gehad van de overvloedige regen met een zompige ondergrond tot gevolg. Het paadje kwam weer uit in Liefkenshoek waar de groep die me daarnet ingehaald had weer aan de kant stond!

Het ging een zandpad in tegenover de Lievenshoeve om een bosweg te bereiken waarlangs villa’s van rijke mensen tussen de bomen verstopt stonden. Een groepje jonge kerels stak me achter elkaar jagend voorbij. De eerste was een echte spetter, want toen hij me inhaalde reed hij door een slijkplasje en werd ik getrakteerd met de slijkdruppels die tot tegen m’n tronie vlogen. Het maakte weinig uit, ik reed toch al een tijd rond met het onzalige gevoel van een vol zand zittend fietspak! Rechts van me stond een kolossale nieuwgebouwde villa en links keek ik in een zanderig steegje met tegen elkaar leunende krochtjes. Wat een tegenstelling! Er volgden mooie brede bospaden en enkele smalle wegeltjes tot aan het Renier Schniederspad, zijnde een bosweg met enkele woningen te Schilde. 24 km omstreeks 11.00 u. Omstreeks 25 km troffen we een bos met enkele leuke springbultjes waar we luidruchtig aangemoedigd werden door kinderen van een jeugdbeweging op wandel. Verderop troffen we weer villa’s midden de bossen, nog steeds te Schilde. Bospaden brachten me naar een bredere bosweg met naastliggend verhard fietspad en waarlangs buitenhuizen gebouwd stonden. Om zo de kleine speeltuin met de grote en kleine heuvels in de omgeving van het fort van Schilde te bereiken. Op 26,75 km trof ik daar de bevoorrading.

Daar heerste nog een gezellige drukte. De soep werd er uitbundig aangeprezen door de uitschepper. Ze mocht er wezen ook, een lekkere hete pikante tomatensoep zonder balletjes. Om er bij dit vochtige weer lekker warm van te worden. Een tweede bekertje ging er bij mij vlot in. Verder kon de inwendige mens versterkt worden met een banaan en een suikerwafel, dit alles doorgespoeld met een beker sportdrank. Er stonden een aantal mensen die er op toezagen dat het afval enigszins werd gesorteerd. Een twintig minuten daar blijven rondhangen en dan om 11.30 u weer op pad langsheen de antitankgracht. Verderop ging het een drukke baan over en reden we tot 29 km doorheen het bos langsheen de antitankgracht. Er stonden een aantal buitenhuizen en chalets, het ene al krottiger dan het andere, sommigen verlaten door hun eigenaars. In één zulke barak brandde een immense open haard. Het was opnieuw beginnen regenen, gelukkig zonder dat je er doornat van werd! Na de buitenhuizen kreeg ik links het Fort van ’s Gravenwezel in het vizier met boven de poort van de bunker het opschrift 1909-1912. Aan de overzijde van de gracht stond er een nieuw huis vlak naast gebouwd. In Vlaanderen wordt ook echt overal alles neergepoot! Het traject voerde ons nog even langsheen de gracht tot aan de splitsing tussen de 30 km en de 40 km op 31 km na de start en ter hoogte van de Keltenstraat, een bosweg in Schilde. De biker die een tijdje in mijn wiel had gehangen koos voor de route van 30 km die hier naar links toe afboog van de gracht weg. Voor mij ging het rechtdoor verder langsheen het antitankkanaal. Intussen was het heviger beginnen regenen en passeerde ik de toegang tot de bossen waar een auto geparkeerd stond, bedekt met afgevallen bladeren.

Op 32 km boog het parcours weg van het antitankkanaal en bereikte ik een omgeving die de kruising was tussen een bos en een park. Ik reed er voorbij enkele bosvijvertjes op een iets meer open plek. Het ging weer het bos in op het grondgebied van ’s Gravenwezel over een smal pad dat langsheen enkele grote met draad omheinde bosrijke domeinen liep. Vermoedelijk de private eigendommen van gefortuneerde mensen. Na 33,75 km bereikte ik de Zevenbunderstraat op het kruispunt met een grotere baan, nog steeds te ’s Gravenwezel. Even langs deze grote baan, daarna naar de overkant een veldweg in, om van dan af een afwisseling te krijgen van smalle en bredere bospaden. Ik werd op de voet gevolgd door een vrouw per bike. We dienden twee keren uit te kijken bij het dwarsen van een drukkere straat. Er doemde een groot domein op, afgeboord door twee hoge beukenhagen. Dit kon niet anders dan het kasteel van ’s Gravenwezel zijn! Even later priemden de torens boven de hagen uit. 35 km.

Op 37 km bereikten we vanuit de bossen een meer bewoonde wereld. Na het kruisen van een verkeersweg ging het een statige brede laan van een villawijk te ’s Gravenwezel in. Samen met de vrouw had ik een tragere biker bijgebeend. Me even aan de kant gezet om het tweetal in de verte te zien verdwijnen. Halverwege de straat werden we rechtsaf het bos in gestuurd over een glibberig paadje. Daar was het slieren van links naar rechts over modderige plekken tussen laag struikgewas. Op het ogenblik dat ik in mijn ooghoeken een biker opmerkte die me volgde, hoorde ik een vreemd geluid. Niemand te zien toen ik achteromkeek. Ik vermoed dat de kerel me had willen inhalen en onderuit gegaan is over een modderplek. Geen geduld om even te wachten tot de mogelijkheid van inhalen zich voordeed. Even later kwam hij me toch voorbij gereden. En hij was slimmer geworden door zijn val, want meldde nu zijn komst en zijn voornemen om links in te halen! Even later kwam zijn met modder besmeurde kompaan me voorbij gezoefd, een brede bosdreef tegemoet. Er volgden bredere bospaden langsheen de vermoedelijke grote domeinen van superrijken. We kregen één zeer groot gerenoveerd huis te zien, bijna een kasteeltje. Het bospad dat luisterde naar de naam Hofdreef, nog steeds in ’s Gravenwezel, gaf uit op de drukkere Wijnegemsteenweg.

Deze grote baan diende even gevolgd te worden tot we net voor de grens met Wijnegem rechtsaf een brede kasseiweg op gingen die naast een statig bos liep, nu één en al kleurenpracht door de afgevallen herfstbladeren en met een aantal diepe droge grachten. Aan het einde van het kasseibaantje bereikten we weer de meer bewoonde wereld. Korte tijd later zag ik de grote brug van de Houtlaan over het Albertkanaal opdoemen, terwijl er in de verte achter me nog twee natte bikers naderden. Het gebeurt zelden dat men tijdens een toertocht over het fietspad rijdt langsheen een zeer drukke rijbaan. Maar in een gemeente die op een boogscheut van een grote stad ligt en eigenlijk de laatste landelijke poort is voor wie uit de richting van Turnhout de Stad aan de Stroom bereikt, is dat onvermijdelijk. Samen met de twee andere late bikers reed ik zo over de grote brug die ik tijdens mijn heenrit van op de Hoogmolenbrug in Schoten in de verte had zien staan. Aan de andere kant ging het dan naar de boorden van het Albertkanaal om zo omstreeks 12.30 u de school aan de start weer te bereiken.

De bikewash was nog operationeel, er stond zelfs nog een kleine file wachtenden. Je had er de keuze tussen hoge druk, en dan werd je fiets voor jou schoongespoten, of de gewone tuinslang, en dan was het selfservice! Gekozen voor het laatste. Het voordeel van een rit bij regenweer is dat alle vuil onmiddellijk van je bike loskomt. M’n fiets op slot gelegd wegens geen bewaakte parking en naar de kleine schoolrefter om deze rit af te sluiten. Er zaten nog natte mannen binnen, van top tot teen onder de modderspatten. Zwarte smoelekes met een kuipke Leffe binnen handbereik. Ook hier was tomatensoep te verkrijgen, deze keer wel met balletjes! Smakelijk en lekker heet, zodanig dat ik er nog een tweede portie van gegeten heb. En ook de donkere Leffe heb ik omwille van mijn falen op de Berg moeten betalen! Geen bekenden gespot. Wel rijders met reclame van Garage Felix uit Brecht op hun pakken, een club waar een gepensioneerd collega zijn ritten mee rijdt. Evenmin heb ik Cheeseman te zien gekregen, de enige rijder van de Wijnegem Bicycle Club die ik al een aantal keren op toertochten te zien kreeg. Nog bijna een uurtje blijven zitten terwijl de medewerkers al begonnen waren met het schoonmaken van de stoelen waarop de slijksporen intussen opgedroogd waren.

Aanvankelijk via drukke wegen huiswaarts. Het gerenommeerde en prijzige restaurant d’Oude Kaars bleek intussen gesloopt en heeft plaats gemaakt voor nieuwbouw appartementen. Via het park van Schoten en de Papenaardekensstraat (ja, echt) en de straten door de kalme wijken mijner woonplaats weer naar huis gebold. Met de heugelijke vaststelling dat een aantal straten heraangelegd bleken te zijn met aandacht voor brede en veiliger fietspaden. Het werd tijd! M’n fiets thuis nog verder proper gemaakt en afgedroogd voor de volgende keer. En daarna letterlijk van de voordeur in bad gestapt. Eindelijk weer moddervrij! En na het schoonmaken van alle andere smerige spullen, was de zondag al weer flink gevorderd! Aan de rand van een grootstad kan men geen spectaculaire toertocht aanbieden, maar ondanks dat troffen we hier toch een bosrijk parcours. Een amusant tochtje dat door de locals zeker zal zijn gewaardeerd en met een vlekkeloze organisatie! Volgende keer ook een pistolet met kaas voor bij de soep op de après? Met een schuilnaam als Cheeseman moet dat toch kunnen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

20-11-2012 om 20:11 geschreven door StrammerMax

15-11-2012 om 22:18 geschreven door StrammerMax

Het gros van de deelnemers was al onderweg zodat ik me zonder aanschuiven kon inschrijven. Om 9.30 u was ik op weg. Na de controle aan de start ging het al direct over een pittig kasseibaantje in het Provinciaal Domein de hoogte in. Om daarna verder te klimmen over een asfaltbaantje. Daarna off-road over een pad dat op geregelde plaatsen het zich naar boven slingerende asfaltbaantje kruiste. Tot 3 km kroop ik zo langzaam maar zeker naar boven over een afwisseling van paden en strookjes asfalt. Eens boven kwamen we vanuit het domein in een straat, waar een kruispunt door twee seingevers werd beveiligd. Al snel bereikten we van tussen de huizen uit een veldweg vanaf dewelke de bikers een prachtig vergezicht hadden over de landelijke omgeving. 9.45 u na 3,5 km. Er volgde een afdaling over een glibberig aandoende veldweg, maar mijn banden hadden goed grip. Een biker voor me ging er, in een poging om zijn makkers te volgen, wel even in de kant liggen! Er volgde een lang, zacht klimmend, kasseibaantje, gevolgd door een afdaling over een licht modderige veldweg waarin zich enkele haakse bochten aandienden en waar enige voorzichtigheid geboden was. Het zich lekker laten gaan over deze afdaling was al snel weer achter de rug.

We werden verwezen naar een zware klim over asfalt in de Klutsstraat te Alsemberg, net zoals Dworp en Huizingen, een deelgemeente van Beersel. Daar merkte ik aan het huis nummer 24 dat het niet de eerste keer is dat ik hier reed. Op die plek bevindt zich namelijk De Tuin der Onlusten, de bizarre stek van een kunstenaarscollectief uit Alsemberg. Voor het eerst gezien op 10 augustus 2008 tijdens de Hoebelbike vanuit Vlezenbeek. Een zekere “Streets” wist me dat toen via het forum te vertellen. Niemand kon toen vermoeden dat ik Streets ooit in levenden lijve zou ontmoeten, meer zelfs, dat hij samen met m’n mountainbike een constante zou gaan vormen in dit facet van m’n leven, samen met de toertocht van diens club Straf in Bergaf en de Boerenbike van de KWB in Opwijk! Hij zou trouwens niet misstaan in deze Tuin der Onlusten! Eens benieuwd of hier reactie op komt! 6 km om 10.00 u. Vele bikers reden de opmerkelijke tuin achteloos voorbij, geen oog hebbend voor de wan- en andere gedrochten die hij rijk is! Onmiddellijk daarna trof ik aan het volgende kruispunt de splitsing tussen de routes 25-50 km en 45-60 km. De richting van de 50 km op gegaan om vrij snel daarna het gemeenschappelijke parcours weer te bereiken.

De 45 km en de 60 km maakten hier dus een extra lusje. De 25 km en de 50 km vervoegden via een afkortend paadje over een servitude opnieuw het parcours. En dat zou zo nog een aantal keren gebeuren. Zo kreeg ik geregeld dezelfde bikers te zien die de routes van 45 km of van 60 km volgden en reed ik zelden alleen. We werden langs de rand van een bos gestuurd over een wortelpaadje. Verderop liep een biker te voet. Toen ik passeerde keek hij achterom en zijn vertrokken gezicht sprak boekdelen. Die man, ik schat een dertiger, was al stervende, zo kort na de start! Allicht een beginnend biker die zich niet aan de vele hellingen verwacht had. Mij ging het tot hiertoe eigenlijk vlot. Maar ik heb geleerd bescheiden te blijven, want het kan snel omslaan wanneer de man met de hamer opdoemt! Er volgden nog meer wortels over een iets vettiger paadje tot we uitkwamen op een grote baan ter hoogte van een gemeentehuis. Even verder doken we aan de andere kant van de weg weer de bossen in na 8 km.

De regen van de afgelopen dagen had een veldweg een vettig karakter gegeven met een slijklaagje dat de kwistig aanwezige stenen verdoezelde. Bovendien kon je moeilijk zien waar je reed, verblind als we werden door de lage herfstzon die door een licht bladerdak recht in de ogen scheen. Er was weer een rijbaan te kruisen om een vettig bospad te bereiken. De vettigheid bleef zoals elders gelukkig beperkt tot spetters, van diep wegzinken was geen sprake en het modderlaagje verhinderde de berijdbaarheid niet. Verderop in het bos trof ik weer een splitsing tussen de 25-50 km en de 45-65 km op 9,75 km van het vertrek. Ik kreeg er een pracht van een track in een machtig bos over een tapijt van gevallen veelkleurige herfstbladeren. Om even verder de andere routes weer te vervoegen die een langere lus doorheen dit prachtige landschap voor de wielen hadden gekregen. De route voerde ons verder tot een landelijke straat. Mijn gedachten aan de beminnelijke Streets waren nog niet koud, of ik werd begroet door twee voorbijstekende bikers van Straf in Bergaf, in hun kenmerkende groene pakkies. “Of alles goed ging?” Ja, voorlopig wel!

“Voorlopig” was het inderdaad, want op 12 km volgde na een strook asfalt en een stuk doorheen het bos voor mij de eerste onmogelijke klim op een plek waar de 25 km haar eigen weg op ging, los van de rest. Daar was het kort even te voet. De zware klim werd beloond met een plezante afdaling tussen dicht op elkaar staande boompjes en stammen en over wortels tot aan een rijbaan. Na een uur rijden had ik slechts 12 km overbrugd! Er volgde een zacht klimmende veldweg die eindigde met een dropke. Sommigen sneden de hoek af, de meesten gingen rechtsaf, anderen volgden en misten daardoor het splitsingsbord. Ik had het zelf evenmin zien staan, maar omdat er na elke splitsing herinneringsborden stonden met de gevolgde route, ontdekte ik samen met een andere 50 km-rijder de gemaakte vergissing. Na rechtsomkeer gemaakt te hebben, reed ik voorbij de voormalige Papiermolen van Herisem, Fabrieksstraat 20 te Alsemberg. Op deze plek groeide een 16-de eeuwse papiermolen uit tot een 19-de eeuwse kartonfabriek. Ingeven op Google geeft u de nodige informatie voor een bezoek. De papiermolen was de aanzet van een zware beklimming, eerst over asfalt en dan overgaand in off-road in een mooie holle weg aan de Oude Nijvelsebaan.

Daar volgde ik even in het zog van twee Franssprekende bikers van Team Overbike.be. Na nog eens een splitsing tussen de routes van 25-50 km en 45-65 km trof ik de eerste bevoorrading na de passage van een door zandzakken afgeboord bospad op 15 km van de start. Daar was nog heel wat leven van bikers die zich tegoed deden aan fruit en wafels of hun keuze maakten uit een energiereep of gel die op deze Wcup-classic uiteraard niet ontbraken. Voor de kleine tubes naar citroen smakende gel moet toch eens gedacht worden aan een beter sluitsysteem. Ik had zo’n dingetje in m’n jaszak gestoken voor in geval van uitputting, en de plastiek “vleugelmoer” is tijdens de rit afgebroken. Na de rit vond ik m’n achterzakje vol kleverig spul! Goed dat er buiten een energiereep niets anders bij stak! Ook onder de tent was de schare medewerkers nog volop actief met snijden van fruit en uitgieten van drank. In het zog van de twee Overbike-bikers omstreeks 11.00 u weer vertrokken om vast te stellen dat we in Dworp waren.

Kort na de eerste stop kwam daar ineens biker Danny uit Erpe-Mere naast me rijden. Voor de vierde keer op korte tijd kruisten onze wegen na de Oeterdalmarathon te Opoeteren, de Afrit-16-toertocht van de brandweer Leuven vanuit Heverlee en de Bruski-MTB-Toer vanuit Pepingen. Hij had niet verwacht van me hier te treffen op deze zware rit, maar er zijn geen zekerheden meer in dit leven! En op de stukken waar rijden voor mij niet meer kan, gaat wandelen ook! Omdat Danny de 65 km reed kreeg ik hem nogmaals te zien op de tweede en derde stop, zodat ik wat troost kon zoeken bij deze lotgenoot op de ogenblikken dat deze uitputtingsslag zich alsmaar meer deed gevoelen! Samen doken we een veldweg in waar het water zich in de talrijke plassen vermengd had met de bovenlaag. De veldweg ging over in een diepe holle weg waar het stevig klimmen was over een slijkerige bodem. Met halverwege plots opdoemende kamelenbulten met wat rotsen en een onbetrouwbare dikke wortel. Daar gingen de meesten van de fiets om nekbreuk te vermijden en de moedigen die het toch al rijdend probeerden, waren er meestal aan voor hun moeite! Danny verdween een tijdje uit het zicht, want na 16,75 km gingen de 50 km en de 65 km apart.

Intussen hadden we de taalgrens overschreden in de omgeving van Braine l’Alleud, Eigenbrakel voor de Vlamingen. Tot 19 km volgde een vrij vlak asfaltbaantje in een open omgeving om weer even op krachten te komen. Om dan de off-road weer op te zoeken met als opener een megabangelijke afdaling doorheen een pracht van een smalle holle weg. Puur genieten van de fiets en de mooie omgeving. Een breed bospad leidde me na 20 km tot aan een rijweg. 11.25 u. Tot 22 km volgden leuke bospaden op het eigen uitgezette vaste parcours van de Bikers de l’Alleu, afgesloten met een zware wortelklim. Achter een heuvelrug hoorde ik dichtbij het motorengeronk van racewagens, maar ik kreeg er geen te zien, mijn aandacht toegespitst op het volhouden tot boven. Het pad gaf uit op een open hoogvlakte aan een kapelletje en een oorlogsmonument voor neergeschoten Amerikaanse of Britse vliegeniers. Hier had ik nog al gestaan en deze pek in een verhaaltje vermeld. De zoekfunctie van de tekstverwerker heeft me geholpen om te vinden dat dit tijdens de toer was vanuit Lot op 22 april van dit jaar. Ook daar naartoe gelokt door onze naar Halle uitgeweken en onlangs vader geworden clubmakker van De Papegaai Bike Team uit Stabroek die ons nadien uitgenodigd had voor een broodmaaltijd thuis.

Na de doortocht van de open velden bereikte ik in het spoor van een andere biker een woonkern van Braine l’Alleud waar we uitgenodigd werden voor een korte, maar zware klim over asfalt. Daarna ging het een trapje op om een servitude zandwegeltje tussen struiken en bomen te berijden. De woonkern verder door, een grote baan over om een met grof steenpuin bezaaid pad achter een industrieterrein te bereiken. Mijn voorganger keerde op zijn stappen terug omdat hij twijfelde aan de richting van de pijl. De gele pijl wees rechtdoor, terwijl de pijl van de vaste route van de Bikers de l’Alleu naar rechts wees. Daar troffen we nogmaals een van grove kiezel voorziene pad. Ik reed er nog steeds in het gezelschap van andere deelnemers. Om 12.00 u was ik na 25 km amper halverwege! Brede weidepaadjes en een zeer smal holle wegeltje leidden me uiteindelijk doorheen een stukje bos waar ik twee wandelende kinderen voorbijstak terwijl hun hond me voorbij stormde. Ik kwam uit aan een bizar poortgebouw in de Chemin du Blanc Caillou, nog steeds in Braine l’Alleud.

Eens voorbij de poort reden we over een binnenplaats om het er achter gelegen bos binnen te rijden. Vanaf 26,5 km volgde daar een uitgelezen technisch parcours over een paadje dat zich draaiend en kerend tussen de boomstammen slingerde, soms over bultjes en heuveltjes. Op één plek alle drie de elementen tegelijk wanneer je op een heuveltje een bochtje rond een boom diende te nemen. Daar ben ik toch even onder het lint gekropen, want dat is aan mijn oudere knoken niet meer besteed. Ik was er trouwens niet de enige die een vluchtweg onder de linten zocht, want ik werd gevolg door een jongen en een jongere biker. De biker die van techniek houdt kon hier in ieder geval goed aan zijn trekken komen. Zo was er voor ieder type rijder tijdens deze tocht wel ergens iets te beleven, kon iedereen aan zijn trekken komen en hoefde niemand, van pannenkoek tot superbiker, deze tocht te mijden. Alhoewel ik vermoed dat deze rit wel zeer zwaar moet geweest zijn voor een absolute beginner. Ik had het knap lastig op deze singletrack en diende hier en daar af te stappen, vooral dan naar het einde toe. Want de doortocht van dit stukje bos werd afgesloten met een zware technische klim tot op de plaats van de spitsing tussen de 50 km en de 65 km op 27,5 km na de start. Een technische singletrack van ruim een kilometer lang, waar vind je dat nog in een toertocht! Hiermee had ik om 12.15 u een prachtig, maar zwaar stuk achter de wielen.

Het feest voor de biker, op zoek naar techniek, was bijlange nog niet achter de rug! Want tot bijna 30 km volgde nog een bospad dat niet zo eenvoudig te berijden was. Op en af, dan weer over uit de kluiten gewassen wortels, door losse moeilijk te berijden bladgrond, gevolgd door de passage van een strook slijk, dan weer over een uit planken en kippengaas opgebouwd brugje, om dan de dieperik in te rijden naar een holle weg, zegge een droge gracht. Net voor ik de droge gracht in reed zag ik verderop Danny nog naar boven rijden. Ik was vooral geïmponeerd door de passage van het pad over een zeer smalle heuvelrug, zelfs goed gemarkeerd met rood-wit lint, waar je links en rechts recht de dieperik in keek! Een prachtig stuk, maar voor mij ruim te zwaar. Ik heb daar lang over gedaan, al rijdend en al wandelend. Des te langer kon ik genieten van het natuurschoon in dit woeste woud. Om 12.35 u arriveerde ik dan toch op een kiezelpad.

Na een smal paadje tussen een bos en de achterzijde van een industrieterrein arriveerde ik in Wauthier-Braine, Woutersbrakel voor wie ten noorden van de taalgrens woont, een deelgemeente van Braine-le-Château, Kasteelbrakel voor de Vlamingen. Alzo bereikte ik weer even de bewoonde wereld. Het was even opletten toen we over het fietspad langsheen een drukke baan dienden te rijden. Aan de overkant zag ik Danny bij een andere biker staan. Hij riep me toe dat deze mens af te rekenen had gehad met een kettingbreuk en hij had een helpende hand geboden. Ik zou hen dadelijk wel te zien krijgen, vermits ik een bordje met de aankondiging van de tweede bevoorrading had zien staan. En alzo geschiedde. De tweede stop stond na 32 km opgesteld op het parkeerterrein voor een grote fietsenzaak. 12.45 u. De Wcup-producten nog eens aan een proefsessie onderworpen, waaronder de kleine tube met een spijs met citroensmaak, en het nodige vocht naar binnen gegoten. De zon die zich vanochtend had laten zien was intussen verdwenen achter een grijze mistige hemel en het was verre van warm als men stil bleef staan.

Na de stop dienden we even op onze stappen terug te keren, de grote baan te kruisen en een vettig paadje op te gaan dat langsheen een draadafsluiting met cipressen naar boven klom. De ondergrond was er zodanig vettig dat mijn achterwiel geen grip kreeg en doorslipte, zodat ik er ondanks m’n inspanningen niet vooruit kwam! Dus even te voet, liever dan mij de pleuris te trappen en al m’n energie hier te verspelen! Even achterom gekeken naar Danny om te zien hoe hij het er van afbracht. Ik zag hem ook te voet stappen, dus hij zal dezelfde moeilijkheden ondervonden hebben. Eens de vettige strook voorbij haalde hij me al snel in en verdween om het hoekje. Het was nog moeizaam naar boven kruipen, waarna een stukje asfalt volgde, een servitudepaadje en een verder naar boven klimmend bospad tussen twee draaipoortjes tot aan een woonhuis op 34,34 km na de start. Om 13.00 u! Daarna volgde een afdaling over asfalt tot in een woonkern van Woutersbrakel. Omstreeks 36 km volgde een zware bosklim midden een prachtig woud in herfstkleuren. Om eens boven vast te stellen dat we opnieuw de taalgrens overschreden aan de Veertigbundersdreef, een prachtig pad in het Hallerbos. Nazicht op een kaart leert me dat het Hallerbos effectief naast de taalgrens is gelegen. Een mooie plek, waar ik het gezelschap kreeg van wandelaars en joggers.

Aan het einde van de Veertigbundersdreef verlieten we het Hallerbos om een brug over de snelweg te treffen. Een verkeersbord liet daar zien dat de plek op 7 km van Huizingen was gelegen. In de verte zag ik een biker te voet op zijn stappen terugkeren. Een pechvogel. Omdat je een onfortuinlijke biker niet aan zijn lot overlaat, even geïnformeerd naar het probleem, want een lekke band was het al zeker niet. Het was erger dan dat en de man toonde de kaderbreuk van z’n mooie fiets! Hij was op weg naar de brug om zich daar te laten oppikken door de Dworpse Bikers. Hij was zinnens van z’n fiets vandaag nog naar z’n dealer te brengen, de winkel was open. En hij kon met z’n maten weer naar huis in Leuven. Hopelijk is de man goed thuisgeraakt, vallen de kosten mee en kan hij snel weer de baan op. Afscheid genomen van deze mens voor wie de tocht daar aan de brug eindigde en weer op pad. Na een asfaltbaantje volgde de doortocht van Kasteelbrakel, waarna we vergast werden op een prachtige afdaling in een zeer smalle holle weg om daarna weer een klim te treffen in het bos op 38,5 km van de start.

Het uitgezette parcours voerde me over een zwaar klimmetje, een stukje asfalt, een private servitude en over een pad doorheen Kasteelbrakel. Op exact 40 km bereikte ik via de Rue Landuyt weer de bewoonde wereld. Die naam kwam me bekend voor, vermoedelijk van tijdens de toertocht vanuit Lot of Pepingen. Tijdens een volgende klim krijg ik nog eens twee bikers te zien. Er volgde een zwaar klimmende servitude en een pittig kasseibaantje met als beloning een plezante afdaling doorheen een prachtige holle weg. Een vrij recent mooi aangelegd kasseibaantje voerde me naar de Rue Saint Roch. Een biker die zag dat ik twijfelde riep me toe dat het rechtdoor was. Ik twijfelde omdat ik de plek herkende van tijdens een andere tocht. Op die plek kon je toen kiezen uit de opties “extreme” en “poessies”. De echten werden er links vanaf de oprit naar een huis over enkele megabangelijke bosbergen gevoerd. Dat was nog niet zo lang geleden tijdens de tocht van het Bruski Off Road Team vanuit Pepingen op 23 september. Misschien een tip voor de Dworpse Bikers om deze bergen ook op te nemen in hun tocht. De goede klimmers en dalers zullen er met plezier naar boven willen rijden! Het onthouden waard: de Rue Saint Roch in Braine-le-Château! Tijdens de toer van Pepingen werden we van hieruit over een felle afdaling tot aan de Moulin Banal, de Banmolen op het riviertje Le Hain, gevoerd.

Toen ik er even halt hield, kwam er een biker naast me staan. Of ik een kilometertellertje had? Ja! Hij vertelde me dat hij vermoedelijk de tweede bevoorrading had gemist en dat begon hij te voelen! Hij was direct aan de overkant het vervolg van de toer op gereden. Dat kon kloppen, vermits je er even op je stappen diende terug te keren. Aan de stop dachten de bikers dat ze verder de baan dienden te volgen, terwijl het pijltje aan de overkant aan een paal naast de baan weer in de richting wees van waaruit je kwam. Hier hadden de aanduidingen misschien iets meer opvallend moeten gemaakt worden. Ik vertelde hem dat ik de route van 50 km volgde en dat ik er daarvan nu 41 had gereden. Maar de biker had geluk, want een tergend lange zware klim over een kiezelpad in het bos voerde ons naar de derde bevoorrading. Ik merkte in m’n ooghoeken dat een andere biker me volgde maar me niet voorbij reed. Dat gaf me de moed om door te zetten tot de top, ik wou niet opgeven in het zicht van deze man. En het is me nog gelukt ook.

Danny stond al klaar om weer te vertrekken, maar de zware klim was toch nog even onderwerp van gesprek. Met trots kon ik zeggen dat ik het volledig rijdend gehaald had. Volgens de dames aan de stop was het voor mij nog 10 km, Danny had er nog meer voor de boeg, want er was nog een splitsing. Afscheid genomen. Allicht komen we elkaar tijdens een volgende uitputtingsslag nog eens tegen. Er was veel ambiance aan de stop. De dames die er onder een tentje voor de knabbeltjes zorgden lieten de koude niet aan hun hart komen en stonden daar duidelijk helemaal niet tegen hun zin. De zakjes van de energierepen werden er netjes met een schaar opengeknipt. Dat had ik eerst niet gemerkt, zodat mijn reep op de grond floepte! Er stonden ook twee glunderende Dworpse Bikers die er duidelijk deugd aan beleefden van te zien hoe al deze liefhebbers “hun” troetelkind kwamen rijden. Het was duidelijk wat de motivatie van hun initiatief was: een onvergetelijke dag bezorgen aan allen die naar Huizingen waren gekomen. Het uitgelezen parcours en hun enthousiasme waren daar het beste bewijs van. Van een andere biker aan de stop, iemand nog in korte broek, waarvan de forse benen niet misstaan zouden hebben onder mijn romp, teneinde hogere snelheden te scoren, viel de eurocent! Die twee mannen in hun groen-zwarte pakkies waren van de organiserende club! Daarom dat hij onderweg nog zulke specimen was tegengekomen! Zij rijden er hun zondagse ritjes in drie ploegen: de traagsten vertrekken eerst, dan de mediums en tenslotte de snellen, kregen we er te horen! Om allen samen toe te komen! Het gesprek werd plots afgebroken door de komst van een volgende deelnemer. “Of het gegaan was”, doelend op de fikse klim van daarnet. Het antwoord was neen en de oorzaak werd duidelijk toen de man zijn afgebroken zadel toonde. Het is inderdaad moeilijk klimmen met een zadelpen in je kont! Het duo Dworpers ontfermde zich onmiddellijk over de gehavende fiets en maanden de onfortuinlijke aan om rustig iets te knabbelen. Mannen met klasse, zo veel is duidelijk! Al 14.00 u!

Bij het afscheid voor de laatste etappe van één van de helpende dames nog een verpakking Wcup-gel meegekregen voor onderweg. Alhoewel ze ons moed had ingesproken door te zeggen dat het vooral nog naar beneden was! De splitsing volgde al snel ter hoogte van het café Les Meurisses chez Thur, volgens Google een Frans restaurant, Rue Veron 2 in Wauthier-Braine. Allen daarheen voor een hap over de taalgrens! De rijders van de 65 km werden er naar links het pad Lembeekbos in gestuurd, voor mij ging het rechtdoor. Er volgde een moeilijke afdaling over een smal en glibberig veldpaadje, goed voorzien van sporen, stenen en wortels, waarna het een geïmproviseerd brugje van houten planken over ging. Voorzichtigheid was hier op zijn plaats. Daarna ging het even het asfalt over en volgden enkele pittige klimmetjes, een afdaling en een klim over een goed van wortels voorziene singletrack. Een grindpad en een veldweg voerden met tot aan de drukkere Nijvelsesteenweg in Halle, pal op de grens tussen Waals- en Vlaams-Brabant en op 46 km na de start. Van hier af reden we door de meer bewoonde wereld van Halle over de plaatselijke landelijke buurtwegen, allen voorzien van een naambordje. Na 49,5 km bereikte ik de grens tussen Dworp (Beersel), Tourneppe pour les phrancophones, en Buizingen (Halle). Servitudes en nog enkele zeer mooie bospaden brachten me doorheen Dworp. Groot was wel mijn verbazing toen ik op 53 km nog een splitsing trof tussen de routes van 25-35 km en de trajecten van 50-65 km.

Er mocht wat mij betrof zo stilaan een einde aan komen, de vermoeidheid begon toe te slaan. Toch werden we gedurende de laatste kilometers nog ongenadig over de Wortelenberg gestuurd. Dat was althans één van de straatnamen die ik tegenkwam. We werden nog over een lusje gezonden om een klimmend paadje tussen twee weiden mee te kunnen pikken en weer te arriveren op het punt waar we daarnet rechtsaf hadden gemoeten. Rechtsaf volgde een geplaveid smal straatje naar boven toe. Aan de omgeving te zien had ik de bossen rondom het Provinciaal Domein van Huizingen weer bereikt. Jammer genoeg had ik daar de pech van het spoor bijster te raken. Ter hoogte van een prieel midden de bossen bleef ik maar in een cirkeltje rijden. Ik vermoed dat één of andere schalkse bezoeker, er liepen daar nogal wat mensen met kinderen rond, een pijltje had verplaatst of weggenomen. Of anders zat er prut in mijn ogen, wat na een ultra korte nacht niet hoefde te verwonderen. Vragen hielp me niet verder, de kerel die ik aansprak wist van toeten noch blazen. Il s’agissait probablement d’un pannencouque phrancophone qui ne comprennait pas la langue du plat pays qui est le mien! Door een soort golfwagentje te volgen, waarvan ik vermoedde dat het richting de bewoonde wereld reed, vond ik dan toch de tent terug. Ik vermoed dat ik de laatste moet geweest zijn om zich aan te bieden bij de bikewash. Daar was de druk te ondermaats om de smurrie van m’n bike te halen. De verantwoordelijke van dienst had anders een megastraal om de wasplaats weer schoon te spuiten, waarvan een andere biker die uit de tent kwam dankbaar gebruik maakte!

Mijn fiets nog in bewaring gegeven bij het meisje dat daar moederziel alleen de kilte trotseerde. Groot was mijn vreugde toen ik vaststelde dat het worsten- en hamburgerkraam van Jos en Nina nog op volle toeren draaide! En deze keer niet de fout gemaakt van in Pepingen. Daar stonden ze ook, maar ben ik verkeerdelijk eerst gaan douchen. Om dan vast te stellen dat ze hun zaakje gesloten hadden! Daar hing toen een flyer van Huizingen tegen het raam met publiciteit voor hun worstenkraam. Daar moest ik dus wezen! Eigenlijk is het dank zij Jos en Nina dat ik hier aanwezig was! Een reuzenbraadworst in een jasje van Frans brood met ajuin en mosterd besteld. En verorberd met een glas La Chouffe er bij, Kabouterbier zoals de Nederlanders van bij mij even over de grens het noemen! En nog een tweede Kabouter doorgespoeld! Man, dat heeft me daar gesmaakt. Zelfs het beloofde presentje was me nog gegund! Een zakje met een buisje vitamine-C-tabletten, een energiereep, poeder voor sportdrank, een klein waterproof zakje om een gsm of centjes in mee op tocht te nemen, een gratis toegangsticket voor het Provinciaal Domein en enkele folders. Ik heb er nog een uur zitten wezen kijken naar de tijdens de toertocht gemaakte opnamen die afgespeeld werden op een plat scherm en de belevenissen van vandaag nog eens overlopen. Dworpse Bikers, waaronder ook enkele zeer jonge snaken, liepen er af en aan.

Het was me wat daar bij die Dworpse binken en hun prachtige, afwisselende, goed uitgepijlde en weldoordachte toertocht met voor elke biker wel hier of daar een stevig stukje naar diens hart, van de klungelende pannenkoek tot de liefhebber van technische paadjes. Ze hebben me murw gekregen, maar ik heb met plezier hun met zorg uitgezette parcours bereden en genoten van de imposante wouden in herfstkleuren. Alles georganiseerd door een kliek gemotiveerde bikers en vrijwilligers met een hart voor bikers, om hen kennis te laten maken met wat hun streek op dat vlak te bieden heeft. Met een grote M van mega en mountainbike! Zeer netjes dat alle pijltjes lang bleven hangen, ook voor de slakken, en dat deze nog even goed van alles konden genieten waarvan er te genieten was. Toen ik mijn fiets weer ging ophalen kreeg ik de nog jonge Dworpse Biker met de twinkelende ogen van aan de derde stop nog te zien. “Tot volgend jaar”, zei hij. “Misschien”, zei ik. Een beetje een teleurgestelde blik in diens ogen. De jongen kon natuurlijk niet weten dat ik de eveneens prachtige tocht op 17 km mijner voordeur vandaag links had laten liggen. Maar het alternatief was om duimen en vingers van af te likken! Pech op de snelweg en file gehad even voorbij Halle. Nog de moed gehad om m’n bike proper te maken voor volgend weekend! Gegeten, bed in, licht uit en knorren maar…

Een filmpje zegt meer dan duizend woorden, klik daarom hier voor een opname van Mr. Stitchen en hier voor een reportage (aan het einde van het nieuws) op Ring-tv.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Mr. Stitchen maakte een filmpje van deze gesmaakte toertocht:

Toertocht van de Dworpse Bikers vanuit Huizingen (Beersel) op zondag 11-11-2012 door Mr. Stitchen

Wat ik daardoor wel heb moeten missen is de eveneens zeer mooie toertocht in Ossendrecht (NL). Daarvan maakte Spartacus een opname:

Toertocht van MTB Ossendrecht te Ossendrecht (NL) op 11-11-2012 door Spartacus

Dworp en omgeving anno 2007:

Dworp en omgeving anno 2007 door Ppke3

13-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (23-33-43 km) van Audax-Klub Nederland te Roosendaal op zondag 04-11-2012.

De keuze voor deze zondag was gevallen op de toertocht van Audax-Klub Nederland te Roosendaal, even over de grens. Omdat ik wist dat er ook enkele clubgenoten zouden komen die afgesproken hadden aan de start om 8.45 u, goed op tijd opgestaan om iets eerder daar te zijn en ook iets eerder te kunnen vertrekken. Vermits ik de traagste ben komen zij me onderweg dan wel tegen. Enkele koffiekoeken achter de kiezen gestoken en op weg met de auto richting Roosendaal. Voor die luttele 34 km moet ik daarvoor drie keren van snelweg wisselen! Toch maar voorzichtig gereden, want ik denk dat het ’s nachts wat gevroren had en ik vermoed dat er nu nog niet gestrooid wordt! Mij werd een ideale parkeerplaats aangewezen even voorbij de start op een graspleintje onder de bomen. Daar stond ik voor niets of niemand in de weg. Me ingeschreven in Huis Ten Halve, waar we een bon kregen met het noodnummer en die bij aankomst kon ingeruild worden tegen een kop soep. De startplaats kwam me niet vreemd voor. Ik heb deze toer dus ooit nog al gereden, maar het is al ettelijke jaren geleden. Toen stond er aan de start een grote boog met publiciteit. Even opgezocht: het was in 2008!

Om 8.45 u was er nog niemand van De Papegaai Bike Team te zien, alhoewel dat niet eenvoudig is, vermits de nieuwe leden, die ik nog niet zo goed ken, nog geen tenue ter beschikking hebben. En nadat de leverancier daarvan ermee gestopt is, of failliet ging, kan dat misschien nog even duren. Er moet een nieuw ontwerp gemaakt worden. In ieder geval, ik ben meteen vertrokken. Het ging weg van de drukke rand via enkele grotere wegen rond Roosendaal om een baantje dat parallel liep met een baan in heraanleg of een nieuwe weg, Joost mag het weten, in te slaan. Iemand uit een aanzienlijk groepje rijders, ik vermoed van Pijnen Race, begroette me in het voorbijrijden. Op 2,75 km bereikte ik in het gezelschap van vele anderen de eerste off-road, zijnde een breed, aanzuigend zandpad. Aan het begin ervan stonden ter hoogte van een huis twee schildpadden met het opschrift “Slow”, je weet wel, zo van die fluo beesten die soms aan de ingang van een school staan. Zelfs daar wisten ze dus al dat ik een trage rijder ben! Het lange zandpad luisterde naar de naam Lindenstraat. Het ging een volgende zandwegel op die me doorheen een morzel bos en langsheen een veld stuurde. Op een dikke 4 km doken we dan pas echt definitief een bospad in, die naam waardig, en werd ik voorbijgestoken door een Turfbiker uit Kalmthout. Die kerels voeren Suske en Wiske mee op de rug van hun pakken!

Op 5 km bereikten we meer open velden waar de laagstaande ochtendzon heerlijk scheen. Het was ook nog steeds vrij koud, maar voor de afgelopen ritten had ik de warme wintervest weer boven gehaald. Van het voorspelde slechte weer met veel wind was voorlopig nog niets te bespeuren. We bereikten het natuurgebied Visdonk en vervoegden vanaf hier een stukje van de plaatselijke vaste route. We reden er voorbij een soort chalet met grote ramen. Op 6 km bereikten de sliertjes bikers een plezante singletrack op de grens tussen bos en veld. Het paadje lag er goed berijdbaar bij. De track ging over in een zandweg met ferme modderplassen die relatief goed te ontwijken waren. Ook al werd de gelegenheid om uit te wijken wat gehinderd door grote takken die er van de bomen gesnoeid waren en langs de kant gelegd waren. Een bordje had effectief gewaarschuwd voor boswerkzaamheden.

Er volgden zanderige natte veldwegen, een smaller paadje en een singletrack naast een veld aan de rechterkant en een strook bomen en struiken links. We reden nog steeds op het traject van de vaste route. Omstreeks 9 km werd iets meer van uw kunnen geëist, want er volgde een iets lastiger bosweg waar iets meer slijkplekken lagen en waar het opletten was voor vele wortels en putten en bultjes. Dat pad leidde een halve kilometer verder tot de splitsing tussen enerzijds de route van 23 km, die linksaf ging, en de routes van 32 en 42 km rechtdoor. Er waren toch een aantal bikers die de richting van de korte toer uit gingen. De moeite niet om uw bike voor vuil te maken. Het gebeurt natuurlijk wel dat er mensen van redelijk ver met de fiets naar de start komen, de korte toer doen en dan het traject huiswaarts weer aanvatten. Zo heb je ook de nodige kilometers in de benen. De splitsing kwam ter hoogte van de Muizendreef, althans volgens een groot bord ter plaatse. Vanuit het bos komende ging het dan van 10 tot 11,5 km in een lusje even doorheen een open en vlak landschap over een stukje asfalt, beginnend met Het Dreefje, om dan linksaf te moeten in de Grensstraat. Intussen hadden we het grondgebied van Rucphen bereikt. De Grensstraat maakte weer een bocht naar links, zodat je de treintjes bikers die nog op komst waren goed kon zien rijden. Dat was mooi om te zien: bikers die doorheen een lichte nevel reden in de ochtenzon. Ik was blij dat ik eens wat vroeger was vertrokken dan m’n gewoonte is en daardoor mee kon gaan met de stroom van andere deelnemers in plaats van moederziel alleen m’n rit uit te rijden.

We verlieten het asfalt en kregen een aanzuigend zandpad voor de wielen. Daar vlogen me drie vrouwen in groen-gele pakjes voorbij als was het een trio Mega Mindy’s! Ik had eerder nog al zo een meisje me zien voorbij rijden. Met als troost dat ze minder dan half zo oud waren als ik! 9.30 u. Rechtsaf naar een volgend zandpad waar enkele bikers bijeengetroept stonden. Ik vermoed dat er iemand onherstelbare pech had met z’n bike. Verderop werd m’n aandacht getrokken door een veld vol verdorde bloemen. In Vlaanderen noemen we ze “stinkers” of “tagetes”. Ze hadden de eerste vorst van de afgelopen dagen niet overleefd. Linksaf naar een volgend zandpad om na 13 km weer de bossen in te gaan. In dat pad werd ik ingehaald en begroet door twee incognito-clubgenoten die nog geen tenue hebben. Eén ervan riep me toe dat onze voorzitter ook op komst was. Ze werden gevolgd door een vijftal Roosendaalse Kaaimannen, met één Kaaivrouw in hun midden. Zij reden een thuismatch. Dat zijn die mannen met het mooie logo: een krokodil vol bikers.

Het werd hoe langer hoe leuker. Want er diende zich een mooie singletrack aan waarop twee uit de kluiten gewassen bulten te overschrijden waren. Hij kwam uit op een asfaltbaantje naast een waterpartij, één of andere vijver. Moeilijk te zien omwille van de bomen die er voor stonden. Op die plek kreeg ik cracra, onze voorzitter, te zien, en haast gelijktijdig Richard van www.stander.info met zijn fototoestel in de aanslag! Ik moet op die mens om de één of andere reden ooit toch een diepe indruk nagelaten hebben dat hij mij in een onbewaakt ogenblik steeds in zijn lens probeert te vangen! Op 16 km dook ik achter cracra mee het bos in. Hij had het niet gemakkelijk na een dikke twee maanden inactiviteit na een polsblessure tengevolge van een valpartij. Zo kon hij ook eens ervaren hoe ik me zo vaak voel wanneer ik als trage voorbijgevlogen wordt door alle anderen die geen moeite schijnen te moeten doen, terwijl ik me de pleuris trap! Het bos vergastte ons op een singletrack die er na de regen van de voorbije week zeer vettig bij lag. Bovendien was het ook hier uitkijken voor wortels.

Van 17 tot 20 km volgde een uitgelezen afwisseling van leuke singletracks en paadjes doorheen de bossen waarvan de bodem bedekt was met een tapijt van veelkleurige afgevallen herfstbladeren. Ik amuseerde me te pletter in het gezelschap van de andere rijders, zonder dat het overdreven druk was. In deze mooie omgeving waar op diverse plaatsen ook enkele uit de kluiten gewassen bulten dienden overwonnen te worden of modderige plekken dienden getrotseerd. Ik werd mee opgezogen in een treintje bikers tot aan een rood asfalt fietspad dat vanaf een schuilhuisje voor een brandwacht (*) naast de Rucphense Heide liep. Het tellertje klokte 21 km af, de klok 10.00 u. Cracra was ik intussen al weer kwijtgespeeld omdat ik wat achterop was geraakt op de slijkstroken. Het asfalt fietspad ging over in een zandpad, waar een treintje tegenliggers me tegemoet kwam gereden en in de verte drie politiemannen met hun motoren stonden, de blauwe zwaailichten in werking. Wat deze pakkemannen daar stonden te doen zal ik nooit weten! Zich aan het amuseren met hun moto, denk ik. Elke man blijft uiteindelijk een kind als het er op aankomt!

Na een bochtje bereikten we langs de achterzijde het erf van een hoeve waar je uw bike kon parkeren tegen een lange betonnen lage met mos begroeide muur. In de schuur voorzagen medewerkers de bikers van een beker sportdrank, een banaan en een krentenbol. De man die de bekertjes diende te vullen had het er druk! Een hele banaan zelfs! Bij ons in België snijden ze die meestal in stukken. En als de voorraad te snel slinkt, dan zijn het eindjes van twee centimeter! Doe daar de schil nog af en je houdt niets over! Hier en daar bikers gespot die ik niet ken, maar die ik nog al op de lokale tochten heb zien rijden. Niet te lang blijven hangen en om 10.20 u zat ik weer op de fiets. We verlieten de hoeve langs de straatkant. Het bleek de Antwerpsebaan te zijn. Een mooie straatnaam! We werden door een tweetal seingevers de Achtmaalsebaan over geholpen. Want overal op de plaatsen waar een verkeersweg diende gekruist te worden, stonden mensen opgesteld om voor een veilige oversteek te zorgen. De Antwerpsebaan veranderde in een zandweg en dook ter hoogte van een kleine parking voor wandelaars de bossen van de Rucphense Heide in. Het ging linksaf een bospad in om er na 23,75 km de splitsing 23-33 km en 43 km te treffen. Beide richtingen kenden evenveel succes. Gekozen voor het langste traject, in het spoor van twee anderen.

Er volgde een smal bospad dat ons naar een bijzondere singeltrack leidde. Die lag namelijk bijna een meter dieper dan het omliggende bos, alsof men doorheen een soort holle weg reed. Zeer merkwaardig. Er kwamen een paar haakse bochten in voor waar enige stuurmanskunst nodig was om geen kennis te maken met de opstaande wanden. Net daar kreeg ik een treintje rijders van MTB Club Achter d’Hei uit Kalmthout-Achterbroek achter me aan. Dat zijn die mannen in hun geel-rode pakken met publiciteit voor Vleeshal Van Gool. Eén ervan stak me voorbij, maar na de oversteek ging het holle paadje verder en werd ik door het treintje mannen uit Achterbroek opgeslokt om er mee door de bochtjes gezogen te worden. Na dit megabangelijke paadje volgden even leuke singletracks, afgewisseld met bospaden. Op 26 km troffen we weer een track van een iets vettiger allure, met hier en daar een kleine slijkpoel en de alomtegenwoordige boomwortels. Maar ook leuke bultjes om over te rijden. Ondanks de voorbije natte periode was het traject behoorlijk te berijden en bleven de echt vettige stroken beperkt. Ik heb al tochten gereden waar er meer moest gebaggerd worden, soms van begin tot einde! 10.40 u.

Een stukje geurig dennenbos werd gevolgd door een kleurrijk loofbos om toe te komen aan nogmaals een vettiger singletrack met wat slijk en plassen en wortels en bultjes om te overwinnen. Ik slaagde er zelfs in van mijn twee achtervolgers af te schudden, wat zelden gebeurt. Lekker slieren over het smalle paadje tussen de boomstammen en over de pukkels wippen. Ik arriveerde in een veldweg op de grens met de Rucphense Heide. Een bord naast een hoeve nodigt wandelaars er uit tot het betreden van het Weideveldenpad over een private weide. Er is een draaipoortje voorzien waar de wandelaars de weide kunnen betreden. Het tellertje toonde 28,5 km, de klok 10.50 u. Vanaf de straat Meerven volgde een bonte afwisseling van plezante singletracks en bospaadjes. Ik betreurde mijn keuze voor de toertocht van Roosendaal niet en genoot van de rit doorheen de bossen van de Rucphense Heide.

Op 30,75 km kwam ik net voor een houten slagboom voorbij een soort van dierentuin in het bos. Daar liep één en ander rond! Rare vogels van allerlei pluimage, tot een aantal ezels toe! Op de weg gekomen zag ik een bord staan dat verwees naar Gasterij De Posthoorn in de Pierestraat. Ik veronderstel dat de zoo daartoe behoorde. Even van het parcours afgeweken in de hoop de toegang tot de dierentuin te vinden. Ik trof er inderdaad een dier! Want er liep daar een echtpaar op wandel met een niet aangelijnde hond. Dat beest zag in mij een welkome speelkameraad, kwam naar me toe en liep naast m’n bike met me mee. Ik denk dat de baasjes er niet gelukkig mee waren en vreesden dat hun viervoeter te ver mee zou lopen. In plaats van naast me te lopen, liep de hond trouwens eerder voor m’n fiets, keek dan om en vertraagde, zodat hij lelijk in de weg liep. Daardoor heeft hij ook kennis gemaakt met mijn Fat Albert voorband met stevige noppen! Omdat er aan de eerste poort die ik tegenkwam weinig van de zoo te bespeuren viel en om de hond weer af te leveren, ben ik op mijn stappen teruggekeerd. Ik heb de mensen er op gewezen dat ze hun hond aan de lijn moeten houden, ook daar. Ik heb trouwens ergens een bord gezien aan de toegang tot de bossen dat verplichtte de hond aan de lijn te houden in het gehele domein! Het beest had geen kwade bedoelingen, maar gaf wel risico op een valpartij door zo voor m’n fiets te blijven lopen.

Terug naar het parcours om op 32,5 km een leuke singletrack te treffen die naast een gracht door het bos liep. Een mooie plek. Me even smal gemaakt om twee snelle boys op cyclocrossfietsen te laten passeren. Er volgden boswegen tot aan de zanderige Postbaan en Oliepot. 33,66 km om 11.10 u met nog steeds het gezelschap van anderen op weg. Tot 35,5 km volgden bredere boswegen waarlangs, verscholen in het groen, sporadisch chalets en buitenhuizen stonden. Misschien ook grotere private domeinen van rijke mensen. Ik kreeg op twee plaatsen ook een paardenkoets als tegenligger. De speeltuin was nog lang niet gesloten, want ik kreeg nogmaals een singletrack doorheen een geurig dennenbos te berijden, gevolgd door nog eentje met twee leuke bultjes in een in herfstkleuren getooid loofbos. Waarbij ik nog steeds rondtoerde in de Rucphense bossen op 36,75 km sinds het vertrek. Het aantal rijders dat me voorbijstak minderde omgekeerd evenredig met de verstreken tijd sinds de start. Degenen die later vertrokken waren hadden me inmiddels weten bij te benen. 11.30 u. De zon was inmiddels verdwenen en de lucht werd grijzer. Een tandje bij gestoken om binnen te zijn voor er nattigheid zou vallen!

Er stak me toch nog een andere eenzame biker, krulhaar onder een roze helm, voorbij en ik daar achter aan over een iets lastiger en hobbelige singletrack in een donker dennenbos wat we op 38 km weer uit kwamen. Een seingever die moet gedacht hebben dat de laatste nu wel zou gepasseerd zijn en de indruk gaf te willen opkrassen, krabbelde weer recht om ons te laten oversteken. Dan ging het over een asfaltbaantje onder de bomen tot aan de Paardenstal De Wit om daar op 39 km weer het bos in te rijden. Tot 40 km kwam er nogmaals een singletrack doorheen een geurig dennenbos, zompig, maar amusant. Op een bepaalde plek passeerde deze track een strook bos waar de dennenbomen zodanig dicht op elkaar stonden, dat het er pikdonker was. Even verder kwam ik uit op een zandweg, een zijtak van de Roosendaalsebaan. 40 km om 11.40 u. Het ging van daar effectief naar de iets drukkere Roosendaalsebaan waar we het fietspad dienden te volgen. Om op 42 km een zijsprongetje te maken over een paadje op de vaste route. Dat paadje liep evenwijdig met een wandelpad op de rand van het domein Visdonk en zat vol met leuke springbergjes, alsof men over de grafiek van een sinusoïde reed! Er liepen daar ook redelijk wat wandelaars in het bos rond.

Het paadje gaf uit op een brede zandweg alwaar een door de Audax-Klub gecharterde fotograaf mij in zijn lens ving. De Audax-mannen moeten wel gedacht hebben dat iedereen van daar zijn weg naar de start wel zou vinden, of anders moeten hun pijltjes tijdens het uitzetten van de tocht daar op geweest zijn. Van een pijl die rond een lantaarnpaal gedraaid was, was het niet zo evident om uit te maken naar waar hij dan eigenlijk wel wees. Gegokt op het fietspad in rode tegels. Van daar niets meer, maar het bleek wel een goede gok. Op de plek waar je linksaf naar de aankomst moest, hing niets meer. Ik ben er gewoon voorbij gereden, een dolomieten fietspad op. Aan de volgende verkeerslichten niks meer te zien. Ik betrouwde het niet en ben teruggekeerd. Om dan de auto’s te spotten die in de verte geparkeerd stonden en waarlangs ik de start had bereikt. Exact op de middag zat de rit er voor mij na 46 km (inclusief verplaatsing naar de auto) op.

Door mijn vroege vertrek trof ik nu ook nog veel bikers aan op de après. Het zaaltje in Huis Ten Halve zat tjokvol en al die dampende mannen in hun vochtige pakkies zorgden er voor een hitte als in een sauna! De Audax-mannen waren ook goed vertegenwoordigd, te zien aan de vestjes van hun club die ze droegen. Dames zorgden er voor de lekkere soep. Om te ontsnappen aan de drukte en de warmte ben ik mijn kommetje soep uit gaan lurken in de hal, evenzo twee glazen icetea. Toen het er wat rustiger en ruimer werd, nog even binnen in de zaal op een stoel gaan zitten. Een donker type, een Surinamer misschien (donkere types krijg je zelden te zien op een bike) die ik daarstraks had zien toekomen, zat samen met een maat en een vrouw broodjes te eten voor z’n middag! Leuk! Eerst gaan biken en dan lekker samen eten! Misschien kwamen ze van verder. Er stond in grote letters “Rotterdam” op z’n truitje. In mijn contreien heb ik ook al meerdere keren hetzelfde groepje, twee vaders en een aantal kinderen, gezien dat na de rit altijd belegde broodjes begint te smikkelen!

De tijd van gaan was gekomen. Toen ik naar buiten stapte was het ferm aan het regenen. Wat een geluk dat iedereen de toer droog uit had kunnen rijden. Pech voor de mannen die de pijlen weer moesten weghalen! Omdat de bikewash nog operationeel was, heb ik m’n fiets nog even onder handen laten nemen. M’n auto weer opgezocht op het pleintje onder de lekkende bomen en via de lokale wegen over Essen en Kalmthout weer huiswaarts gereden. Eigenaardig: de GPS gaf als snelste route een traject van 52 km, terwijl de optie “vermijd snelwegen” me na 28 km weer thuis zou brengen. Het tijdsverschil was exact 3 minuten meer! In deze crisistijd was de keuze dus snel gemaakt! In de gietende regen huiswaarts!

Gelukkig dat ik me niet altijd laat leiden door de commentaren op een forum. Daar werd een beetje denigrerend gepost over deze rit. De vaste route van Rucphen, geen hoogtemeters, een vlamparcours! Ik heb me reuze vermaakt tijdens deze rit en genoten van de mooie paden en leuke tracks doorheen de bossen rond de Rucphense Heide. Een mooi uitgezet parcours, degelijk afgepijld (uitgezonderd de terugkeer naar af), een degelijke bevoorrading, lekkere soep na afloop en bikewash voorhanden. Er was geen bewaakte fietsparking, maar dat is meestal zo in Nederland. Ik heb altijd een fietsslot bij. Of er douches waren weet ik niet. Die ontbreken ook wel vaker op Nederlandse tochten. Vroeger vertrekken betekende ook vroeger weer thuiskomen, zodat de opruim van m’n spullen eerder klaar was dan gewoonlijk. En ik had geluk, want de zon brak weer door, zodat ik m’n fiets nog eens onder handen kon nemen en klaarmaken voor de volgende rit. Zo eindigde weer een zondag uit m’n leven en ben ik dank zij de mensen in Roosendaal weer een mooie herinnering rijker.

(*) Dat brandwacht schuilhuisje is een gedenkplaats voor Klaveren Vrouwke. Er staat daar ook een gedenksteen. Wordt daar ook wel de strontpaal genoemd. Klaveren Vrouwke was een smokkelaar in de eerste wereldoorlog die daar is neergeschoten. Die smokkelaar verkleedde zich vaak als vrouw, vandaar zijn bijnaam.  Klik op Klaveren Vrouwke om meer over "haar" leven te vernemen!  (Met dank aan R1Phrankey).

Het verslag van deze toertocht is al te vinden op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Foto’s van Richard Stander: klik hier!

Richard moet de volgende keer toch iets sneller wezen!

05-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Verslag toertocht (18-30-52 km) van WTC De Rappe Wielen te Weelde op donderdag 01-11-2012.

Omdat ik op zaterdag naar de Halloween-nightride in Zele geweest was en de gewoonte heb van na een rit toch zo veel mogelijk m’n spullen weer proper te maken, was het een zeer korte nacht.  Er zat wat kleur in de hemel, maar tegen dat ik met de wagen vertrok vielen er al regendruppels.  Hoe meer ik Weelde naderde, hoe meer kleur er toch in de hemel kwam en hoe droger de ondergrond.  Er stonden al vele wagens langsheen de smalle landbouwwegen en ik werd verwezen naar een parkeerplaats op een weide even voorbij de voetbalvelden aan de Baetenheide in Weelde.  Verdikke, daar woei een ijskoude wind!  Toen ik aan de start arriveerde vertrok daar de kidstoer met begeleiders en meerijdende ouders.  Toen ik m’n fiets weer ophaalde uit de parking vroeg de man daar of ik de rit al gereden had.  Neen, het was het gedroogde slijk van in Zele dat er nog aan hing!  Om 9.40 u was ik op weg.  Met één woord zou deze tocht kunnen samengevat worden: singletrack!

We doken al direct de singletrack in die vlak tegenover de ingang van de voetbalvelden ligt, zodat het plezier al van bij aanvang kon beginnen.  Bospaden en een veldweg voerden me naar de volgende speeltuin.  Want van 3 tot 4,5 km kregen we een mooie singletrack op en af over kleine en grotere bulten, vergezeld met het nodige draai- en keerwerk, maar zeer goed berijdbaar en droog.  Ik was net de kids voorbij alvorens deze de track in doken, aangemoedigd en richtlijnen krijgend van hun vaders en begeleid door bikers van de Rappe Wielen.  Toch geen evidente track voor die klein mannen, zou ik denken.  Van 5 tot 6,5 km liep het parcours over de asfalt startbanen van de vlieghaven van Weelde.  Ik had er geen benul van dat die daar was, laat staan zo’n grote oppervlakte besloeg!  Ik had er wel al de poorten naartoe gezien toen ik bij vroegere edities van Weelde-Station over de zeer lange baan, luisterend naar de toepasselijke naam Geeneinde, naar Weelde reed.  We kregen er wel geen vliegtuigen te zien.  Alles was er leeg en verlaten.  Ik weet niet of er alternatieven waren doorheen de bossen die langsheen de startbanen liggen, maar dit was, op enkele verbindingsstukken en het einde na, veruit het enige asfalt wat we in de toer te zien kregen.

Een aantal brede bosdreven brachten me naar een plek waar mijn hartje opsprong van vreugde.  Het ATB-Kempen-parcours!  Dat had ik bij vorige edities nog onder mijn wielen gehad!  Omdat ik daarstraks even aan de kant was gaan staan, hadden de kinderen mij intussen weer bijna bijgebeend, zodat ze kort na mij de lokale speeltuin betraden.  Op een aantal bulten hadden jonge rijders postgevat, ik vermoed om eventueel de kids te helpen op de hoogste heuvels.  Van 8 tot 14 km konden we genieten van een viertal delen van dit parcours, waarvan het eerste het meest spectaculaire was.  Het is gewoon super van over dit parcours te kunnen rijden met de vele bultjes op één lange singletrack met ontelbare kombochten.  De track ligt er goed vast bij en je hoeft geen technisch wonder te zijn om hem te berijden.  Door mijn vrij late start had ik de hele track voor mij alleen open liggen en kon ik er tegen mijn tempo over rijden.  Slechts twee anderen heb ik op het eerste deel laten voorbijgaan en er is me nog een biker in een veelkleurig pak voorbij gestoken.  Ik heb er van genoten van de eerste tot de laatste centimeter.  Echt top!

Na dit zalige stuk kwamen we vanuit het bos aan de rand van de bewoonde wereld.  Ik vermoed Weelde-Statie.  Na 15 km ging het om 10.35 u een bospad in en volgde opnieuw een singletrack van een kilometer lang.  Deze keer eerder recht op recht met enkele flauwe bochten.  Tot 17 km een troffen we een bospad, gelegen op de grens tussen bos en velden, om uit te komen op een asfaltbaantje.  Rechtsaf reden we een halve kilometer verder een straat van Ravels-Weelde binnen met enkel op de linkerzijde huizen.  Al snel verlieten we de straat om langs de oever van een kanaal gestuurd te worden en dit van 18 tot 19 km.  Linksaf weer de bossen in waar we een aantal brede dreven en smallere paden van de Gewestbossen Ravels konden berijden.  Het bovenlaagje van deze wegen was wat papperig geworden door de nattigheid en er lagen geregeld goed te omzeilen plassen.  Van 21,5 km tot 24 km volgde één plezante lange singletrack doorheen de statige bossen met een eerder technische intro, meer bepaald wat bochtenwerk, wortels, putten en bulten.  Eens daar voorbij was het rustig genieten op dit smalle spoor doorheen een prachtige omgeving!  De enige spelbreker was de regen die intussen dan toch ook hier was beginnen vallen.  Zat ik eerst enigszins veilig onder het bruine bladerdek van het bos, nu begon alles toch ferm te lekken!  Een andere eenzame rijder stak me voorbij en reed voor me over een tapijt van bruine gevallen herfstbladeren de mistige regen tegemoet.  11.10 u.

Het kon niet op, want tot 26 km werden we weer geleid over nog een track doorheen een statig beukenbos.  Hier was het wat uitkijken geblazen voor de vele wortels die door de regen glibberig konden zijn geworden, alhoewel ik me nergens heb voelen schuiven.  Door twee seingevers werd ik een grote baan over geholpen.  Ik vond het wel raar van nog steeds geen bevoorrading gezien te hebben.  Niet dat ik er nood aan had, maar ik had nog geen splitsing tussen de routes van 30 en 50 km gezien, zodat de stop toch laat kwam voor de kleinste afstand.  Met nog anderen in mijn zog ging het daarna door een zeer lange dreef van de Gewestbossen.  Deze dreef herkende ik van de vorige editie en inderdaad, net zoals toen kwam naar het einde ervan toe de bevoorrading in zicht.  Opgesteld onder een tent voor een klein gebouw.  Een klein meisje vulde er kommetjes met tomatensoep met balletjes.  Er was daar keuze genoeg, want er lagen naast partjes appelsien, verschillende soorten koeken, gevulde koeken, peperkoek en wafels.  Geproefd van de soep en alle lekkers dat me kon bekoren.  De bikers troepten samen onder de tent om uit de regen te zijn en er kwamen er nog steeds nieuwe toe.

De regen was intussen toch wat geminderd, dus weer op pad om aan het einde van de dreef rechtsaf te gaan voor de route van 50 km, samen met een andere biker.  Och ja, dat betekende dat we dadelijk die lastige singletrack voor de wielen gingen krijgen.  Daar had ik vorig jaar wel wat op gevloekt.  Het is een eerder gehavende track met veel wortels, putten en builen waar enige techniek en stuurvaardigheid goed van pas komen!  Nu lag alles er bovendien nog goed nat bij.  Wel, eigenlijk ging het deze keer hier stukken beter dan vorig jaar!  Aan een rustig tempo de wortels en de bochtjes goed doorgekomen zonder veel voet aan de grond te hoeven zetten.  Blijkbaar heb ik dan toch wat bijgeleerd in de loop der jaren.  Ik was net op tijd aan het einde van de track, want drie jongere kerels die ik aan de bevoorrading gezien had, hadden blijkbaar ook de moed gehad om de 50 km uit op rijden en kwamen gezwind naderbij.  Tot 32 km werden we geleid over natte singletracks, gevolgd door een spoor doorheen het bos en langs een veld.

Ik werd een breed zanderig pad midden de bossen op gestuurd alwaar mijn aandacht getrokken werd door het luid roepen van een man.  Een licht gestoorde?  Een roepende in de natte woestijn?  Op wandel met zijn hond misschien?  Niets van dat!  Het bleek een schaapherder te zijn die richtlijnen gaf aan de kudde die netjes over het pad liep, geprangd tussen de hoge grassen aan weerszijden van het pad.  Een golf van wol!  Dit alles exact op het middaguur!  Op 33 km zag ik bikers uit de andere richting komen op een plek waar ik rechtsaf moest.  Redelijk wat nog zelfs.  Dat deed me vermoeden dat dit het begin- en eindpunt was van een grote lus.  Eens rechtsaf staken me nog twee jongere bikers voorbij en daarna nog een enkeling.  De bordjes ter plekke toonden me dat ik intussen de Belgisch-Nederlandse grens had overschreden.  Dat is het voordeel van die eenvormige bordjes die je in de Nederlandse natuurgebieden vindt, of dat nu in Ossendrecht is, dan wel hier op het grondgebied van de gemeente Reusel-De Mierden.  Afwisselend bospaden en leuke singletracks werden m’n deel.  Tot 43 km kregen we eigenlijk niets anders dan een aaneenschakeling van prachtige singletracks in deze schier eindeloze bossen.  Bovendien had het intussen ook opgehouden te regenen.  De paden lagen er hier droog bij, slechts weinig plassen te bespeuren.  Op de paden waar toch grote plassen stonden, kon je er gemakkelijk langs.  Het was zalig om hier te rijden, zelfs bij dit sombere weer.  Tien kilometer singletracks aan één stuk door, waar kan je dat nog vinden!

Tijdens het doorkruisen van de bossen in Reusel-De Mierden kwam een bepaalde track me bekend voor.  Ik vermoedde dat ik dadelijk aan een soort recreatiedomein ging komen waar een grote betonnen sokkel in een vijver staat.  Op 40 km trof ik inderdaad de plek in kwestie.  Ik was er niet zo heel lang geleden nog tijdens een toertocht gepasseerd.  Intussen wist ik nog steeds niet wat dat daar nu eigenlijk dan wel is!  Er kwam een jogger met een grote hond uit een bospad gelopen.  “Het is nu of nooit”, dacht ik toen, “wie hier komt lopen zal wel weten wat dat hier is”.  De Nederlander dus meteen aangesproken.  Het domein in kwestie heet de Spartelvijver, een natuurzwembad aan de Weeldse Dijk in Hooge Mierde.  Ik vroeg aan de man of ik me in het natuurgebied De Utrecht bevond, maar dat was volgens hem niet het geval.  Toen ik nog even met de man aan de praat was, reden er nog drie bikers voorbij en dat waren de laatsten die ik tijdens de rit te zien kreeg.  Tien in totaal sinds de rustplaats.  Afscheid genomen van de jogger die ’s namiddags nog moest gaan werken!  Drie kilometer verder arriveerde ik weer op de plek waar ik tien kilometer eerder de tegenliggers had zien rijden en kwam er een einde aan een prachtige lus waar je op sommige plekken de dennenbomen nog kon ruiken.  En dat kwam beslist niet uit een flesje!  12.45 u.

Er volgde een paadje op de rand van bos en velden waar een koude wind me tegemoet woei.  In de velden stond een windmolentje op een metalen sokkel en in de verte zag ik een witte grenspaal staan, zoals ze langsheen de hele Belgisch-Nederlandse grens te vinden zijn.  Die grenspaal, waaraan net zoals toen bovenaan een pijltje was vastgemaakt, herkende ik van de vorige editie.  Het tellertje klokte 44,5 km af en de klok 12.55 u toen ik op deze plek weer de Gewestbossen van Ravels in dook.  Er volgde een zeer lange dreef met halverwege een zeer vettig en slijkerig stukje.  Ik meen hier bij een vorige editie ooit een biker ontmoet te hebben die er helemaal door zat.  Nog niet lang met biken bezig en misschien per vergissing op de route van 50 km gesukkeld!  In dezelfde dreef kwam ik na 47 km de plek tegen waar de route van 30 km zich bij die van 50 km voegde.  Het begon opnieuw te regenen!

Eens het bos uit bracht een betonbaantje me tot aan een kruispunt met het witte Kapelletje van de Mosdijk aan de zogenaamde leugenbanken.  ,,Voor de kapel staan de leugenbanken '', zegt Jan Van Steen. ,,Soms worden ze ook wel eens Het parlement van Weelde genoemd. Op zomeravonden komt de buurt hier bij elkaar en wordt er gezellig gekletst en gebuurt . Omwille van de sterke verhalen die dan wel eens bovenkomen, kregen de zitbanken de naam leugenbanken mee.'' Van Steen mag dan 79 zijn, hij weet smakelijk te vertellen en begrijpt als geen ander dat je het beste tot laatst moet houden. ,,Weet je waarom de mensen hier zo graag toeven?'', vraagt Van Steen. ,,Omdat je - zelfs als je arm bent - hier in Weelde kunt leven.''

Uiteindelijk bereikte ik weer de meer bewoonde wereld.  Ik begon ook zo stilaan naar het einde te verlangen.  Asfaltbaantjes brachten me weer naar Weelde.  In het laatste betonbaantje staken twee mannen met de zakjes van hun vest vol pijlen me voorbij, hun deel van het parcours opgeruimd, en werd er nog een lusje gemaakt over een bospaadje dat er vandaag ook wat natter bij lag dan anders.  Het begint zo stilaan een gewoonte te worden dat ik als laatste arriveer.  De bikewash was nog operationeel, en hoe!  Met een ferme straal uit een gewone tuinslang kwam alle vuil van Zele en Weelde in één ruk los van de fiets!  Ik was tevreden dat ik ook nog kon gebruik maken van de douches, want mijn fietskleren waren vochtig en nat!  Ook daar was overvloedig warm water voorhanden.  Die zalige douche deed deugd.  In de kantine nog twee flesjes icetea gedronken, terwijl er nog andere natte Rappe Wielers toekwamen met pijlen en materiaal.  Op de terugweg naar huis in Weelde-Statie gestopt en een frietje gestoken in frituur Bels Lijntje.  En net als een jaar of twee geleden vroeg de man me waar ik was gaan rijden.  Hij had er vandaag redelijk wat met bikes op hun wagen zien passeren!

Er daagden zo’n 1200 bikelustigen op.  Dat was blijkbaar iets minder dan vorig jaar, maar niet slecht omwille van de sombere weersvoorspellingen.  De organisatoren waren in ieder geval tevreden over de opkomst.  Bovendien was er geen enkele oproep geweest omwille van pech en waren er geen ongevallen gebeurd.  Daar in Weelde was alles aanwezig wat een biker dromen kan: een pracht van een degelijk afgepijld parcours, zelfs bij dit sombere weer, singletracks à volonté, een verzorgde bevoorrading, een degelijke bikewash onder de dennenbomen en goede douches, zodat man en fiets proper weer naar huis konden!  Elk jaar opnieuw weer een aanrader op Allerheiligen!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be!

03-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Halloween-nightride (35-45 km) van Volleybalclub JTV Brigand te Zele op woensdag 31-10-2012.

In de vooravond m’n Turner-Flux-bike met gereviseerde vork nog gaan ophalen bij BikeAholic in Stabroek, zodat ik toch weer later dan gehoopt in Zele toekwam om er voor de tweede keer de Halloween-nightride van volleybalclub Brigand te komen rijden.  Het is altijd wat zoeken naar een geschikte parkeerplaats in de omgeving van de startplaats midden het centrum.  Ik vond een geschikte plek in de Jutestraat en zag op de hoofdweg de bikers met hun lichtjes voorbijrijden, waarvan een hele delegatie met verlichte duivelshoorntjes.  Bij nader toezien bleek ik zelfs vlak bij de start te staan!  Van geluk gesproken!  M’n inschrijvingsformuliertje ingevuld en afgegeven aan één van de heksen aan de inschrijvingstafel.  Om 20.10 u was ik op weg.

Aan het begin van de tocht werden we over een grote houten ramp gestuurd die naast de bewaakte fietsparking was opgesteld.  Het ging dan het centrum van Zele uit langs enkele straten waarbij we even een ommetje maakten, om dan aan de Jutestraat een zijstraatje in te duiken en zo een servitude te bereiken die ons naar een meer landelijke omgeving stuurde.  Een graspaadje leidde me naar de splitsing tussen de routes van 35 km en van 45 km, alwaar een heks had postgevat om de bikers de juiste richting te wijzen.  Voor de toer van 45 km ging het dan de brede Keltenlaan over waar op dit ogenblik geen verkeer was.  We dienden een paadje langsheen een maïsveld te volgen waar een landbouwer nog bezig was met de oogst ondanks de duisternis.  Het is overal druk met het oogsten van de maïs in deze periode.  Eens het veld voorbij volgde een donker pad naast een afsluiting en bos alwaar een groep Herders en enkele enkelingen me voorbijstaken.  In volstrekte duisternis bereden we er een deel van het Bareldonkpad, een plaatselijke wandelroute.  Het tellertje klokte 4 km af.

Tot omstreeks 8 km volgden brede, redelijk vettige paadjes langsheen en doorheen het domeinbos Berlarebroek, een gebied waar vroeger turf gestoken werd.  Deze plek kreeg ik ooit al bij daglicht te zien tijdens een toertocht in Zele, maar dan vanuit de andere richting.  Bij het zien van de kleikleurige paden vermoedde ik al dat we hier ergens zouden zijn.  We reden er over een deel van de blauwe vaste route en nog steeds het Bareldonkpad.  De regen van de afgelopen dagen had voor meer dan genoeg grote plassen gezorgd.  We kwamen het Berlarebroek uit in een straat van tussen twee huizen.  Om daarna een veldweg op te gaan, ik vermoed nog steeds in de buurt van de vaste blauwe route.  We reden doorheen een kleine strook bos waar enkele buitenhuisjes staan, mij bekend van tijdens de dagtocht die daar ook passeerde.  Er liep daar ook een grote groep wandelaars voor hun eigen halloweentocht.  Na de strook bos bereikte ik na 10 km een straat aan de rand van de bebouwde kom van Berlare.

Tot 13 km ging het door het Letterhoutstraatje met een ondergrond van beton, overgaand in een zandpad om te eindigen met asfalt.  Intussen was het 21.00 u geworden.  Vanaf een asfaltbaantje zag ik in de donkere velden lichtjes hangen.  Even verderop diende ik een veldweg in te slaan.  Aan het begin ervan hadden zich spoken verstopt onder enkele laaghangende boomtakken.  Maar ze gaven geen kik!  De lichtjes in de velden bleken kaarslampjes te zijn, gedragen door mensen in een grote groep wandelaars.  Meteen was het duidelijk waarom de twee spoken zich stil hadden gehouden.  De wandelaars waren hun doelwit, niet de bikers die hier ook passeerden.  Het veldpad liep in de richting van een dijk waar ik me dan toch een hoedje schrok omwille van een ijselijke gil die vanuit een bosje weerklonk.  Bij gebrek aan wandelaars had die snoodaard zich dan maar aan de bikers vergrepen!

De dijk op en over om in de verte rode en witte lichtjes van bikers te spotten.  Daar stonden de bikers van een groep die vermoedden dat ze verkeerd waren gereden, want het pad liep dood op een weide.  Vermoedelijk hadden we onmiddellijk boven op de dijk linksaf gemoeten in plaats van er eerst nog over te rijden.  Terwijl de bikers uit de groep op de dijk naar boven klauterden, ben ik dan even terug gereden tot aan de pijl die boven op de dijk stond.  Om dan vast te stellen dat het inderdaad de bedoeling was van het graspad boven op de dijk te volgen.  Van 14 tot 16 km bereden we het grasspoor boven op de dijk.  Halverwege werd ik begroet, maar ik kon niet goed zien door wie.  Mijn vermoeden bleek het juiste te zijn.  Het waren de Weetabix-boys, zonder Weetabix!  Hij lag met een bronchitis thuis de spoken, zo bleek op de après.  We verlieten de dijk ter hoogte van enkele eenzame huizen in de Scheldestraat in Zele.

Via een asfaltbaantje en de slijkerige Moerbossen ging het weer de brede Keltenlaan over en kwam er om 21.20 u een einde aan een lus van zo’n 17,5 km.  Via de straat Veldeken, van waaruit jaarlijks de toertocht van MBC ’t Zonhoekje vertrekt, en die ik dit jaar op Paasmaandag 9 april gereden heb, bereikte ik samen met enkele anderen de Bosakkerhoeve, een manege in de Veldekensstraat.  Daar lagen geen pompoenen, maar uitgeholde bieten, waarvan sommigen omvergereden waren.  De meesten hun kaars was ook gedoofd.  Omstreeks 19 km volgden enkele woonstraten en werd ik door een seingever naar een smal paadje verwezen en attent gemaakt op het feit dat ik moest oppassen voor de gracht!  “Oppassen voor de gracht!  Het is daar wat technischer”, wist hij me te zeggen.  Het paadje lag inderdaad tussen een droge gracht aan de rechterkant en een draadafsluiting links.  Met halverwege een aantal lage takken en naar het einde toe een glibberige strook.  Eens een straat weer in staken twee Herders me voorbij.

Op 21 km merkte ik vanaf een donkere veldweg gekleurd licht in de duisternis.  Daar was tussen de maïs gezorgd voor een Halloweenspektakel.  Een verlichte doodskist waar van achter een venstertje een doodskop met lichtgevende ogen kwam kijken, spoken en een verlichte pop tussen de maïs.  Even gestopt om de attributen te bekijken, terwijl er verderop een gemaskerde met een mes stond te zwaaien.  De gemaskerde sprak Engels en dreigde mij te zullen doden.  “I will kill you!”  Hij ging echter niet tot de daad over.  Spijtig dat een mens er altijd te laat aan denkt, maar eigenlijk had ik die kerel eens moeten vastgrabbelen en ontwapenen om te zien wat de reactie was!  Ik had hem zo op de grond gelegd!  Tegen kinderen kan ik het immers wel halen!  De gemaskerde had het gezelschap van twee meisjes die verderop langs de kant zaten.  Na dit horror-tafereel ging de rit weer voor een stukje door de meer bewoonde wereld.

Tot 24 km volgden landelijke buurtwegen, die hier allemaal een naam dragen, en donkere asfaltbaantjes in een meer bewoonde wereld.  Om zo de Gauwdam op de grens van Zele te bereiken.  Gedurende 3 km kregen we donkere veldwegen met bochtjes en een aantal vettige stroken voor de wielen.  Omstreeks 22.00 u kwam ik na 27 km dan uit op een grotere baan op de grens met Hamme-Zogge, alwaar we een er evenwijdig mee lopend kort kasseibaantje op werden gestuurd.  Parijs-Roubaix ontbrak dus niet op deze horroravond!  Op 29 km bereikte ik het schilderachtige in oranje licht badende centrum van Hamme-Zogge met op de kerk uurwerken met verlichte wijzerplaten en op het pleintje voor de kerk een gebeeldhouwd varken van Jo Bocklandt.  Dat werd vorig jaar onthuld ter gelegenheid van de week van de amateurkunsten, Zogge Kust Kunst.  Er stonden gouden lippen op afgebeeld en de tekst van een gedicht.  Iets van “als je uw gemoed wil sussen, moet je mijn billen kussen”!  Een lekker stuk gebakken spek ja, dat had gesmaakt!  Een paar snelle jongens vlogen het varkentje voorbij om de straat naast de kerk in te duiken.

De batterijen van m’n lampen vervangen in het licht van een straatlamp ter hoogte van een witte glasbak.  Een groepje passeerde en vroeg of alles in orde was.  Verderop doken we een smal paadje in waar verlichte spoken in de bomen bungelden.  Ook de takken van de knotwilgen werden beschenen door rode lampjes.  Drie kinderen onthaalden de passanten met spookgeluiden.  Het paadje kwam uit in de lange Vossestraat te Hamme, met mooie villa’s van meer welgestelde mensen.  In een zijstraatje aan het einde ervan bemerkte ik een mooi gerestaureerd en verlicht kapelletje.  Ik dook rechtdoor de duisternis in en een landelijk baantje bracht me tot aan de bevoorrading op bijna 34 km na de start.  Het was intussen al 22.45 u.  Het moet weer een heel werk geweest zijn om dat daar allemaal klaar te stomen!  Spoken in alle maten en soorten in de bomen, spinnen en spinnenwebben in en om de tent, tot een heus kerkhof toe.  Op het kerkhof lag op een bankje een onthoofde.  Een onverlaat had de bananenschil van zijn portie bevoorrading op diens kruis gelegd!  Ik moest spinrag opzij duwen om binnen te geraken.  Veel beweging was er niet meer en de voorraad was al grotendeels verslonden door de vorige horror-rijders.  Toch ook deze keer enkele brokjes chocolade opgevist uit een kooi met spinnen, ook al zagen de ogen op sterk water naast de kooi er niet al te smakelijk uit!  Heksen en duivels met hoorntjes maakten er de dienst uit.

Niet te lang blijven hangen aan de stop en samen met de laatste bikers vertrokken.  Tot 35 km ging het langsheen het jaagpad van de kronkelende Oude Durme over een smal weidepaadje met de nodige hobbels, tot er een dijk voor me opdoemde.  Daar ging het rechtsaf een veldweg op om een grote brug van een drukkere baan over de Durme te bereiken.  Een autovoerder was zo galant om te stoppen en me te laten oversteken.  Aan de overzijde van de weg het jaagpad van de Durme op waar ik van 37 tot 40 km in het volstrekte duister reed.  Heel in de verte hier een daar een oranje lamp van straatverlichting.  Op een plek waar we van de dijk naar beneden dienden te rijden kwam de enige biker voorbij die ik na de stop nog te zien kreeg.  In de verte zag ik wel een drietal lichtjes van bikers die zigzaggend door het landschap reden.  Na het afrijden van de dijk ging het een donkere veldweg tussen dikke boomstammen in en doorheen een stukje bos.

Er volgde inderdaad een veldweg die zigzaggend door het landschap trok en waarop de bikers die ik daarnet heel in de verte gezien had gereden hadden.  In het aanschijn van de snelweg moest ik via een smal metalen bruggetje een waterloop over op 44,5 km omstreeks 23.30 u.  Op 47 km bereikte ik na enkele veldwegen en eenzame straten de verkeerslichten op de grote baan via dewelke ik daarstraks naar Zele was gereden.  Vorig jaar vertrok de tocht langs hier.  Ik meende dat ik van hieruit rechtstreeks naar Zele zou gestuurd worden, maar niets daarvan!  Het ging rechtsaf, evenwijdig met de grote baan, om dan een bocht naar links te krijgen.  Mijn hoop om zo stilaan de bewoonde wereld te bereiken werd al snel de kop ingedrukt!  Want het ging weer de duisternis in via enkele straten, buurtwegels en donkere veldwegen.  Het bleef maar duren!  Ik begon al te wanhopen, denkend dat ik per vergissing opnieuw aan de toer begonnen was!  En er mocht zo stilaan een einde aan komen!  Van uit een smal straatje kwam ik een feller verlichte straat in, dan ging het, vermoed ik, voorbij een nagelnieuw goed verlicht rusthuis, om weer de startplaats te bereiken!  Met een dikke 50 km op het tellertje en 23.45 u op de klok bereikte de Halloween-slak dan toch de finish!

Een bikewash heb ik niet gezien, die was er wel, en er eigenlijk ook geen erg op gehad, ook al zag m’n fiets er smerig uit.  Terwijl ik binnen in de zaal bonnetjes ging kopen, kreeg ik één van de Weetabix-boys te zien.  Hun groepje stond in de buurt van de stand met Leffe!  Het was niet evident van elkaar te verstaan, want de discobar gaf van katoen.  Boven de bikers en dansvloer hing weer het reuzengrote web met megaspinnen!  Hier en daar lag in een hoek een lijk of zat een onthoofde op een stoel, inclusief de flikkerlichtjes.  Om de donkere Leffe enigszins te neutraliseren op zoek gegaan naar iets eetbaars.  Er stond een hamburgerkraam met een korte rij hongerigen.

Na een tik op m’n schouders heb ik me toen omgedraaid en keek ik recht in de benevelde oogjes van een biker die me vroeg of ik was wie ik ben.  En zo kreeg ik na vele jaren Moorfretter te zien!  Hij was me ooit voorbijgestoken in het gezelschap van cracra, de voorzitter van m’n eigenste Papegaai Bike Team.  Cracra vertelde me toen na de rit wie er in zijn gezelschap reed.  Ik ben dat nooit vergeten, maar Moorfretter wist zelfs nog dat het tijdens een toer in Brecht was.  Dank zij de zoekfunctie op de computer heb ik in mijn elektronisch geschiedenisboek kunnen terugvinden dat dit op 26 december 2009 was, tijdens een tocht vanuit Sint-Job-in-‘t-Goor.  Het was toen ijskoud, met sneeuw en ijzel op de wegen!  Ik ben toen op het terrein van het vliegveld in Brasschaat nog serieus tegen de grond gegaan in een bocht!  Zonder veel erg.  Met “knippen en plakken” heb ik zelfs bewaard wat Moorfretter toen geschreven had:  “Gisteren ook aangezet in Brecht, en heb het toch wel goed gehad.  De single tracks waren nog redelijk berijdbaar.  Af en toe eens een goede modderstrook, maar had het zelf nog iets slechter verwacht.  Als je in onze streek (Hamme) gaat rijden nu, is het geploeter van begin tot einde.  Enkel het ijs was soms wel heel verraderlijk.  Na de bevoorrading een aangename kennismaking gehad met cracra en samen met hem de tocht verdergezet.  Een zuivere 180° van mij op de fiets, en een huzarenstukje op ijs om een auto te ontwijken door cracra, zouden bij "Sterren op het ijs" met een hoge score beloond worden denk ik  Al bij al, blij dat ik gereden heb, zodat de eindejaarskilo's niet teveel aandikken.”  Nog even staan babbelen met Moorfretter terwijl we onze hamburger naar binnen werkten.  Hij moest nog met de bike naar huis.  Hopelijk is dat gelukt, want hij was toch wat aangeschoten.  Hopelijk krijg ik deze rijder van MTB Den Blaan Tip (belofte vervuld) snel weer eens te zien, want hij wist me te vertellen dat hij eens meer de tochten tussen Antwerpen en Bergen-op-Zoom gaat opzoeken deze winter.

Verder geen bekenden gespot.  Afscheid genomen van de Weetabix-boys, mijn fiets opgeladen en omstreeks 01.00 u huiswaarts gereden.  Drie kwartier later was ik thuis.  Nog veel werk gehad om mijn materiaal schoon te maken, vooral m’n schoenen.  Gewoon afgesproeid in het bad!  Terwijl m’n kleren in de wasmachine zaten, de tondeuse in m’n drie haarpijlen gezet en zelf onder de douche gekropen.  Na 2,5 uur slaap was ik alweer uit de veren om met halfnatte schoenen en een smerige bike naar Weelde te vertrekken.  Toen de man aan de bikeparking daar m’n fiets zag, vroeg hij me of ik de toer al gereden had!  Neen, dat is nog van gisteren!  Ja wadde!

Het was weer een speciale belevenis daar in Zele.  Want de weg werd niet enkel aangeduid met fluorescerende pijlen, maar bovendien door spoken met flikkerende pijlen!  Er was weer veel werk gemaakt van de aankleding en de versiering.  Ik miste wel de mysterieuze oogjes die u vorig jaar veelvuldig aankeken vanuit het gras, alhoewel ik er toch enkele gespot heb!  Het parcours was bovendien verschillend van dat van vorig jaar!  Er waren 960 spookrijders aanwezig.  Volgend jaar is er de tiende editie (6 jaar xTremebikers en 4 jaar volleybalclub Brigand).  Er wordt aan een speciale editie gedacht!  Allen daarheen dus!

Het verslag van deze nachtrit is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

02-11-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax