Toertocht (30-40-50 km) van MBC ’t Zonhoekje te Zele op paasmaandag 09-04-2012.

Het was weer vroeg opstaan op deze paasmaandag om voor de derde dag op rij een toertocht met de mountainbike te gaan rijden. Omdat de andere tochten te ver rijden waren, was mijn keuze op de tocht van MBC ’t Zonhoekje in Zele gevallen, ook al is Oost-Vlaanderen niet mijn favoriete regio. En na Zulte vorige zaterdag zou dit de tweede rit zijn in deze provincie gedurende dit verlengd weekend van Pasen. Een dikke drie kwartier rijden met de auto en ik was ter plekke. Aan het aantal geparkeerde wagens te zien kon de tocht blijkbaar toch rekenen op heel wat deelnemers. Gelukkig was de start buiten het centrum van de gemeente, in tegenstelling tot de Halloween-nightride van afgelopen november (Brigand Bikers). Het feit dat er naast de grote tent een kraampje stond waar frieten, hamburgers en braadworsten verkocht werden, stemde me hoopvol om na de tocht iets te kunnen knabbelen. Want op het aangeboden gratis paasei hoefde ik waarschijnlijk niet te rekenen. Tot de voorraad strekt! Tegen dat ik weer bij af zou zijn, zou de paashaas zijn mandje waarschijnlijk toch al uitgedeeld hebben en de voorraad uitgestrekt zijn! Het bonnetje dat ik daarvoor bij de inschrijving kreeg zou inderdaad een maat voor niets blijken te zijn. Ik had trouwens liever een briefje met een noodnummer gekregen voor in geval van ernstige pech! Misschien waren ze wel beschikbaar, want na afloop meende ik er eentje in het gras te hebben zien liggen.

De kans dat je een willekeurige onbekende deelnemer op een volgende tocht nog eens ontmoet is quasi nihil! En toch kwam ik hier voor de derde keer op rij drie bikers tegen van het Waasland Mountainbiketeam en de dito school: een man, een vrouw en een jongen. Na Anderlues op 3 april en Zulte op 7 april kruisten hier voor de derde keer onze wegen! Zij waren vertrekkenklaar toen ik me nog moest gaan inschrijven. Met hun scholing ben ik toch geen partij om hen te kunnen volgen! Om 9.40 u kon ik van start gaan voor de route van 50 km, vermits de route van 60 km noodgedwongen met tien kilometer ingekort was omwille van werken in verband met het Sigmaplan.

Gedurende de eerste 3,5 km werden we over asfaltbaantjes doorheen de velden gestuurd en daarna nog een dikke kilometer over een dijk langs de Schelde. Daar was het ferm stompen tegen de wind in. Toen we de dijk weer af reden hadden we de wind in de rug en dat was een wereld van verschil! Kwestie van wat hoogtemeters te maken, ging het weer de dijk op en direct weer af over een paadje door het gras om de Dijkstraat te bereiken. Even verder passeerden we Café-Taverne Het Veerhuis in het midden van nergens. Maar er is toch een bushalte en er stonden zelfs twee mensen te wachten! Even verder was de dijkhelling afgesloten met draad waarachter schapen liepen. Zij hadden in het gras hun eigen singletracks gemaakt om over te lopen! Na 5 km ging het de dijk weer af en de velden in. Na een reeks veldwegen die er allemaal eender uitzagen, bereikten we na 7 km de eerste splitsing tussen de routes van 30 en 40-50 km op een plaats waar een veldweg uitgaf op een asfaltbaantje. Ik hield er even halt en een paard in de wei kwam me gezelschap houden. Misschien had het gehoopt iets lekkers te krijgen!

Vanaf het restaurant Den Draver in de Quote te Berlare, een buurgemeente van Zele, ging het parcours over veldwegen en betonbaantjes. Mijn vreugde kon niet op toen we na 10 km, net voor de dorpskom van Berlare, naar rechts een bos in doken! Eindelijk af van die saaie veldwegen! Maar de vreugde was van korte duur. De strook, met een haakse bocht er in, was amper honderd meter lang en bovendien was het privé! De vele bordjes die er aan die enkele buitenhuisjes hingen maakten dat meer dan duidelijk! We volgden op dat ogenblik even het traject van een blauwe vaste route. Het bospad maakte plaats voor een smal weidepaadje en daar waar de vaste route afweek naar rechts toe, moesten wij naar links om te arriveren in een straat van Berlare.

Even verder wees een pijltje naar links, maar reed ik een straat in, in plaats van een smal wegeltje tussen de huizen te nemen. In de verte zag ik bikers van de andere kant afkomen. Omdat ik het zaakje niet vertrouwde op m’n stappen teruggekeerd. Al goed, anders had ik het grootste deel van de toer gemist! Via dat wegeltje bereikten we na 13 km het achter de huizen gelegen natuurdomein Berlarebroek. Dit natuurgebied is het van vocht verzadigd restant van gronden die vroeger in aanmerking kwamen voor turfontginning van 1696 tot 1840. Turf werd toen gebruikt als brandstof voor de verwarming van de huizen. Ook het Donkmeer is eigenlijk het restant van zo’n voormalige turfput. Er liepen veel joggers te sporten. Jammer genoeg reden we, uitgezonderd op de brede toegangsweg, niet door, maar eerder omheen het domein, en dat over smalle tracks op de rand van bos en weiden. We maakten er bovendien een grote lus rond een omgeploegd veld, de boeren waren er met drie tractoren in de weer, zodat we de bikers die nog op komst waren, konden zien rijden. Want we raakten bijna hetzelfde punt als waarlangs we daarnet Berlarebroek hadden verlaten.

Eens de velden voorbij kwamen we na 15 km in een woonwijk met mooie villa’s van rijke mensen, gevolgd door de doortocht van het centrum van Berlare, door straten en via servitudes die ons langs huizen en krochten voerden. Je houdt soms niet voor mogelijk wat mensen nog willen renoveren! Een brede private dreef voerde ons voorbij een merkwaardige gerestaureerde hoeve waar voor de stallingen ook nog een soort van huis gebouwd is. Na nog een dreef (links en rechts zag je huizen staan) tussen twee poorten en enkele straten, doken we na 20 km weer de velden in. Op 22 km volgde een kort maar plezant stukje over enkele zandpaadjes en heuvels op een terrein naast een basisschool, gekend als de Konijnenberg. Laat nu net daar op de weinige te overwinnen hoogtemeters voor mijn neus een koppel bikers stilvallen op het enige lastige zanderige klimmetje!

De paadjes werden vanaf dan weer landelijker en liepen rakend langsheen woonwijken, tot we na 23 km Berlare weer uit reden, te merken aan het bord met in het rood doorstreept “Berlare-City”. Dat laatste had een onverlaat er met een spuitbus aan toegevoegd. We kregen vanaf hier een lange weg van goed aangereden aarde die zich langsheen stukken bos en voorbij visvijvers slingerde om op 27 km weer de bewoonde wereld van Berlare te naderen. We reden voorbij een gerestaureerd gebouw dat luistert naar de naam Riekend Rustpunt aan het Sluis in Berlare. Dit is de gerestaureerde losplaats voor mest die indertijd aangevoerd werd uit de steden toen er een mestoverschot was. Het gebouwtje doet thans dienst als een piepklein museum. Het Riekend Rustpunt is een klein museum, uniek in Vlaanderen, dat een totaal onbekend en weinig bestudeerd aspect van de geschiedenis belicht: mesttransport over water van de stad naar het platteland. Onder de titel Van stadsstront naar zandgrond is er een permanente tentoonstelling, gewijd aan de beer- en mesthandel van de 17de eeuw tot ergens in de jaren ’30 van vorige eeuw. De steden hadden grote afval- en mestproblemen en de buiten kon die producten goed gebruiken voor de bemesting van de landbouwgrond. Overal langs de waterwegen ontstond dan ook een drukke handel tussen de stad en de buiten. De plek is thans een rustpunt op fietsroutes en waarom het riekend wordt genoemd moet met de uitleg van hierboven duidelijk zijn!

Door anderen te volgen rijd ik verkeerdelijk voor de dijk naar links en naar beneden een heel eind door de grasvelden. Omdat ik bij het weer op de dijk komen geen pijlen bemerk, en in de verte rechts van me andere bikers zie rijden, vertrouw ik het zaakje niet en keer op m’n stappen terug. Bedoeling was van rechtdoor op een track de dijk af te rijden en het pad te volgen naast het water. We vervolgen onze weg over een paadje en fietspad op de dijk, waar we na 30 km rechts een straat ingestuurd worden. Een bordje vermeldt, ook voor andere fietsers, dat het pad verder onderbroken is voor werken in verband met het Sigmaplan. Verder in de straat staat de bevoorrading, verzorgd door een drietal vrouwen. De partjes appelsienen die ze gesneden hadden smaakten lekker en daar heb ik dan ook goed m’n best aan gedaan. Er lagen ook koekjes en peperkoek. Er was een zoete sportdrank en cola om te drinken. Er stonden nog andere rijders waarvan ik sommigen later nog op mijn pad zou ontmoeten. Op die plaats was ook de splitsing waar de 50 km haar eigen weg op ging.

Via een servitudepaadje werden we naar verharde paden door bos en natuurgebied geleid tot aan de grens tussen Berlare-Uitbergen en Schellebelle (Wichelen), enkele mooie kilometers tijdens deze tocht. Op dit schilderachtige plekje klokte het tellertje 34,5 km af. Na een gerestaureerde hoeve naar rechts over een veldweg. Daarna volgen lange saaie kilometers over landelijke betonbaantjes in een vlakke omgeving omzoomd door bomenrijen. Opvallend waren de vele knotwilgen en de afwezigheid van bebouwing. Buiten kilometers vreten heeft de extra lus voor de lange afstand weinig te bieden! Via de lange Uitbergsestraat (we hebben geen bergen gezien, hoe kunnen we er dan uit komen?) rijden we Kalken (Laarne) binnen en worden we door de straten van een nieuwgebouwde wijk gevoerd. Op 40 km eindigt daarmee een saai stukje van deze tocht.

Veldwegen brachten ons daarna tot in Overmere (Berlare) waarna we de toegangsweg tot het Recreatieoord Nieuwdonk (44 km) op rijden. Een dikke kilometer verder passeren we het Donkmeer met fontein. Waar is de tijd dat ik hier als kind op een mooie zondag in een watertrapper op het meer voer toen ik met m’n ouders naar dit toeristische pleisterplaatsje afzakte? Zo vele jaren dat er sindsdien van m’n leven zijn vervlogen! Of hoe de mountainbike mij terugvoert naar een vage herinnering uit m’n kindertijd. Ik zou er geld voor geven om nog eens een dag van toen te kunnen herbeleven! We rijden de tavernen en restaurants die langs het meer staan voorbij en slaan het leuke Bareldonkpad in dat ons doorheen een natuurgebied leidt. De parcoursbouwers hebben er voor gezorgd om de toer met een mooi stuk off-road te beëindigen. Want we slaan het Kamershoekpad in, waarna enkele mooie veldwegen ons weer naar de grote baan, de Keltenlaan, brengen. Na die overgestoken te zijn brengen enkele straten ons na 50 km weer naar de tent in Veldeken.

Nog een praatje gemaakt met de drie bikers van het Waasland Mountainbiketeam die op het punt stonden huiswaarts te keren na een lange après met een vriend die ze er ontmoet hadden. Mijn fiets vastgelegd en het kraampje alle eer aangedaan met een hamburger en een zakje frieten. Alsof de kwijtgespeelde calorieën er direct weer bij moesten! Het geheel doorgespoeld met een frisse ice tea. Het werd donker en begon te regenen. Na mij kwamen een trio jonge mensen van aan de stop en nog slechts twee oudere bikers toe, zodat bijna iedereen zijn rit droog had kunnen rijden, ondanks de voorspelde regen. Spijtig genoeg thuis mijn fiets wel in de regen moeten schoonmaken.

Het parcours kon me niet zo bekoren, maar dat weet ik op voorhand als ik naar Oost-Vlaanderen kom. Nu heb ik de streek ook eens bij daglicht gezien. De organisatie was in orde, de stop verzorgd, de afpijling duidelijk en in orde en er stond een grote warme tent waarin je na afloop even kon uitblazen. De pijltjes hadden op sommige plaatsen wel de neiging ondersteboven te waaien in de wind. Van de bikewash en de douches heb ik geen gebruik gemaakt.

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Op de foto's: het Riekend Rustpunt boven de oude sluis te Berlare met de permanente tentoonstelling Van stadsstront naar zandgrond, de fontein in het Donkmeer te Overmere-Donk en de Kalkense Meersen.