xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

We verlieten het domein van de school langs de zijde van de grote kapel, bijna een kerk, met boven op de toren een immens heiligenbeeld.  Die toren had ik bij eerdere tochten in deze streek al wel eens in de verte zien staan.  Het college ligt er trouwens vrij afgelegen midden imposante bossen.  De eerste kilometers verliepen over verharde assenwegen doorheen bossen waarin tussen de bomen huizen en buitenverblijven gebouwd staan.  Wat aan een mij passerende Nederlander de opmerking ontlokte “dat wij hier zelfs geen gewone weg hebben”.  Als ik hem goed begrepen heb tenminste, want ik kon hem niet al te best verstaan.  Al snel kwam er op 3 km een splitsing tussen de routes van 15-39 km en de tocht van 25 km op een kruispunt van assenwegen in het bos.  Er sloegen heel wat rijders af naar de 25 km.  Begrijpelijk vermits de rijders op de langere routes gewoonlijk vroeger vertrekken.  De inschrijvingen sloten hier om tien uur!

Een kilometer verder ging het een veldweg op om omstreeks 4,5 km een paadje te bereiken langsheen de spoorweg van Antwerpen naar Roosendaal.  Het paadje kwam uit op een asfaltbaantje dat we dienden te volgen.  Het kwam me bekend voor, we werden naar de Wildertse Duintjes geleid!  Aan het einde van het baantje was een parking waar heel veel mensen met stadsfietsen stonden.  Daar was duidelijk afgesproken voor een fietsuitstap op zondag.  Het weer was er ook naar, met een prachtige herfstzon.  Voor de bikers ging het rechtsaf een paadje in tegenover de parking om de bossen van de Wildertse Duintjes te betreden.  Van 6 tot 9 km hadden de Hoekse Trappers hier een traject uitgepijld over de vele plezante singletracks met bochtjes, bultjes en heuveltjes op en af.  Een echte speeltuin voor bikers is het daar!  Ze hadden er echt alles uitgehaald wat er uit te halen viel, want het betreft hier per slot van rekening een gebied dat zich slechts over een kleine oppervlakte uitstrekt.  Het viel me op dat er ondanks m’n late start nog steeds grote groepen bikers op komst waren.  Omstreeks 10.15 u lagen de Wildertse Duintjes achter me en reed ik opnieuw over verharde assenwegen tussen huizen en bungalows.  Ik zou er zelf toch niet zo voor te vinden zijn om in zo’n bos te wonen.  Met alle smurrie en natte afgevallen bladeren rondom uw stek!  Er waren mensen bladeren aan het vegen.  Het zal veel uitgehaald hebben met het pak dat nog moest komen te vallen!

Exact 10 km na m’n vertrek kwam ik vanuit een assenweg uit op het betonbaantje waarlangs ik daarstraks naar het college was gereden en waarin ik enkele kilometers verder geparkeerd stond.  Ik had toen moeten inhouden voor bikers die plots van achter de hoek kwamen gereden en even moeten wachten om enkele treintjes te laten passeren.  Een gevaarlijk punt!  Die eerste tien kilometers waren mij al uitstekend bevallen en als er nog van dat zou komen, dan kon deze dag niet meer stuk!  Er volgde onmiddellijk een splitsing voor de routes van 25-39 km en 15 km waar we door seingevers de Nolsebaan over werden geholpen.  Die mannen was ik daarstraks met de auto gepasseerd.  Het ging opnieuw de bossen in door een brede dreef vol plassen en afgevallen bladeren waar zich op de zijkant naast de boomstammen een track gevormd had.  In een bocht van het bospad zag ik het eenzame jagershuis staan.  Dat betekende dat wij de Kalmthoutse Heide naderden in de omgeving van Stappersven en de Verbindingsstraat.  Ik had er geen benul van dat deze plek zo dicht bij Essen-Hoek gelegen was.  11,5 km om 10.30 u.  Inderdaad, na nog een bospad bereikte ik na 13 km de kale heide die vorig jaar einde juni op die plek door een brand verwoest werd.  De verbrande bomen waren gerooid en afgevoerd.  Enkel de zwarte stronken getuigden nog van de natuurramp.  In de verte glinsterde het Stappersven in de najaarszon.

Het paadje door de heide bracht me tot aan de Verbindingsstraat, dit is een autoluwe asfaltbaan die dwars door de heide loopt en op zonnige dagen als vandaag gebruikt wordt door wandelaars en wielertoeristen.  Het ging ruim anderhalve kilometer langsheen het asfaltbaantje naast de plaatsen waar de brand gewoed heeft, waardoor één van de meest bekende plekken van de heide gedurende jaren een kale en desolate aanblik zal bieden.  Jammer.  De omgeving ziet al weer groen, maar vele dennen zijn gestorven en afgevoerd.  Eens de “hoofdingang” aan de parkeerplaats en de zitbanken voorbij, ging het linksaf het bos aan de heide in over een plezante mij onbekende singletrack op en af over bultjes en doorheen hoog opgeschoten heidegras.  Daarna volgden mooie bospaden.  Ik kreeg er even het gezelschap van een Nederlander die me vroeg of ik de toer van Essen aan het rijden was.  Ja, de route van 40 km waarvan ik er ongeveer 17 achter de wielen had.  Even verder was er een splitsing tussen de routes van 39 km en 25 km op een kruispunt van zandwegen op de grens tussen velden en bos.  De Nederlander ging linksaf richting de 25 km een zandweg in.  Er reed ook een trio oudere mannen, waarvan één met een opvallend gele fluojas, en die kwamen nog trager vooruit dan ik.  Voor mij was het rechtdoor het bos in over een zandweg die luisterde naar de naam Groenendriesstraat op het grondgebied van Kalmthout.

Na een ritje doorheen het bos bereikte ik op bijna 19 km een kruispunt van zandwegen waar van links een biker naderde.  Dat was dus het paadje voor de shortcut van de route van 25 km.  Voor de langste route was hier dus een extra lusje van een 2 km uitgezet geworden geweest doorheen de bossen rond de Kalmthoutse Heide.  We moesten een smal zanderig paadje in waarvoor een dikke wortel lag.  Even halt gehouden en gezien hoe drie Nederlanders de wortel overwonnen.  Er volgde een iets moeilijker paadje over veel boomwortels dat ons langsheen veld en bos stuurde.  Even verderop trof ik weer een splitsing tussen de routes van 25 km en van 39 km midden op een bospad en op 20 km na het vertrek.

Het ging rechtsaf naar een mooie singeltrack toe, rijdend doorheen hoog heidegras met hier een daar een te overwinnen bultje.  Er volgden plezante zanderige bospaden met pukkels op en af.  De kleine groene bordjes maakten me intussen duidelijk dat ik het gebied van de Nederlandse Brabantse Wal had bereikt, een zanderig natuurgebied met voormalige zeeduinen en dat aansluit bij de Kalmthoutse Heide.  Ik trof er vele wandelaars, een aantal keren hetzelfde viertal, en een aantal tegenliggers per bike.  Van 22 tot 23 km kon ik samen met nog enkele anderen mijn hartje ophalen over een mooie singletrack op en af langsheen de bosrand.  Ergens halverwege was het even oppassen voor een fiks uit de kluiten gewassen opstekende wortel.  Er volgden nog mooie bospaden.  Even voor 24 km stond ik even aan de kant na een bocht in een bospad en staken vier bikers van La Pipe uit Stabroek me voorbij.  Zo af en toe kom ik er wel eens iemand van tegen op de lokale toertochten.  Het was intussen 11.30 u geworden.  Omstreeks 25 km reed ik over een open heidevlakte.  Die had ik daarstraks bij aanvang van de lus in de verte voor me zien liggen en er bikers zien rijden.  En ondanks m’n late start reed ik hier nog steeds niet alleen.

Een lange zandweg leidde me tot de bevoorrading op 26 km na de start.  Daar moet ik toch wel bij de laatsten geweest zijn.  Een banaan gegeten en een kommetje soep en een beker sportdrank gedronken.  Mannen en vrouwen die er voor het lekkers zorgden, waren fel aan de praat met een biker van De Heidestoempers uit Kalmthout die er was toegekomen.  Die man had veel te vertellen.  Hij ergerde zich onder meer aan de mogelijke komst van windmolens nabij zijn woonst.  Dat waren volgens hem fameus grote wieken die je hoort zoeven in de wind.  En dan telkens de schaduw ervan in uw keuken: licht, donker, licht, donker, …  Hij illustreerde zijn verhaal met duidelijke gebaren!  Tot hij merkte dat hij er de laatste was!  “Dan kan ik misschien meteen al een deel van pijlen wegnemen”, grapte hij.  Na een korte rust weer op weg.  Een bord ter plekke meldde dat ik voor de grote toer nog zo’n 17 km te gaan had.  Ik kreeg al direct een bezemrijder van de Hoekse Trappers in mijn wiel!  Verdikke, ik hoopte dat deze mens geen 17 km achter me aan zou zitten!  Hij zei dat er nog iemand achter was, maar dat was een ex-renner, die zou zijn plan wel trekken.  Hij had het over de Heidestoemper met de windmolen!

Tot 30,5 km volgde eerst een leuke singletrack doorheen bruin geworden afgestorven varens en smalle bospaden tot aan de Staartse Duinen.  De bezemrijder had ik gelukkig kunnen afschudden dank zij een traag stel bikers die gestopt waren midden een zandpad om aan één hunner fietsen te morrelen.  Het was intussen middag geworden.  Ik kwam vanachter enkele laaghangende takken een stokoud wandelend echtpaar tegen, waarvan de vrouw midden het paadje stil bleef staan in plaats van een stapje opzij te zetten.  Gevolgd door haar oude man.  Voetje voor voetje op wandel in hun zondagse kleren in de herfst van hun leven, op de plek waar ze misschien heel hun leven gewoond hebben.  Ik kon niet goed verstaan wat ze in het voorbijrijden zegden.  Even verder kwam ik dan toch in de bewoonde wereld.  Ik vroeg me al af hoe die twee oude mensen daar terecht waren gekomen, want lange wandelingen zaten er voor hen duidelijk niet meer in.  Ik naderde het bekende plekje aan het groene poortje naast het beeld van de Heilige Teresia achter het muurtje tegenover het Vijverstraatje in Huijbergen, nabij het voormalige klooster.  Dat opende perspectieven!  De Tiestenberg kwam er aan!

Van 31 tot bijna 34 km hadden de Hoekse Trappers voor ons een prachtig ritje uitgezet over de twee meest bekende bulten van de Tiestenberg, maar we reden er nadien ook aan de voet rond, via een paadje vlak naast de velden van een tennisterrein, om nog meer singletracks te treffen achter de berg.  Het ging nog een iets minder uit de kluiten gewassen zandbult over om nog meer leuke paadjes te treffen over pukkels op en af rond de Tiestenberg.  Singletracks die ik nog nooit bereden had, ook al passeren wel meerdere tochten deze locatie.  Echt super, deze enkele zeer genietbare kilometers van de toertocht.  Omstreeks 12.15 u verliet ik deze lokale speeltuin via een brede klinkerstraat in de richting van de Moerkantsebaan op de grens tussen België en Nederland.  De Heidestoemper van aan de stop, met een trui van Renault Van Trier aan, had me intussen bijgebeend en riep in het voorbijrijden dat “de laatste de voorlaatste had ingehaald”!  Helaas moeten wij daar een pijltje over het hoofd gezien hebben, zodat ik samen met hem via enkele asfaltbaantjes weer naar af gereden ben.  Hij kende er de weg en we zagen de toren van het college in de verte boven de bomen uitsteken.

Mijn gelegenheidsmakker voor de laatste kilometers merkte op dat mijn fiets niet zo smerig kon zijn geworden van deze toertocht!  Neen, dat vuil was van de nightride gisterenavond in Bonheiden.  Daar waren een aantal zeer vettige stroken te overbruggen geweest!  Ik kon mijn fiets niet meer staan schoonspuiten in het holst van de nacht!  Van nachttochten had de Heidestoemper nog nooit gehoord.  Dan moet je toch wel degelijke verlichting hebben!  Van wanneer tot wanneer wordt er dan gewoonlijk vertrokken?  Doen daar ook vrouwen aan mee?  Jazeker, ik had er gisteren in ieder geval een aantal zien rijden.  Om 12.30 u arriveerden we samen aan het college.

De mannen aan de afspuitstand waren de afspuitplaats aan het schoonspuiten, maar één ervan wenkte me om met m’n fiets langs te komen, ook al moest ik eerlijkheidshalve toegeven dat het vuil van in Bonheiden afkomstig was.  Met zijn drukspuit was de fiets snel weer toonbaar.  Nog even met de vriendelijke man blijven praten, tot er een lichte vrachtwagen met de afwas van de bevoorrading arriveerde en hij zijn makkers ging helpen met het proper maken van de uitgeladen spullen.  De afwas met een hogedrukreiniger doen is zo eens wat anders!  Bij deze mijn groeten en dank voor de propere fiets en de knappe toertocht.  Binnen in de grote sporthal was er nog een gezellige drukte.  De Heidestoemper had bekenden getroffen en zat al met een stevige kuip gerstenat.  Zelf een icetea gedronken en uiteraard geproefd van de lekkere kibbeling die er aan de ingang van de zaal werd gebakken.  Iets eetbaars na een tocht is altijd meegenomen.  Richard en Lies uit Roosendaal huiswaarts zien vertrekken.  Toen de zaal dan toch zo stilaan leeg liep, kwam een Hoekse Trapper de nog resterende bananen van de bevoorrading uitdelen.  Vermoedelijk heb ik deze tocht toch al wel eens eerder gereden, vanaf een andere startlocatie, want de blonde dame met de groene trui die de bikers vinnig van drank voorzag in de zaal had ik vroeger nog al gezien.

Mijn auto die onder de imposante bomen geparkeerd stond weer opgezocht en tevreden weer naar huis gereden.  Het was een mooie toertocht bij prachtig weer, met de nodige afwisseling en met toch weer andere paadjes in vergelijking met de andere tochten in deze streek.  Alles was organisatorisch tip-top in orde.  Een aanrader!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

Toertocht te Essen-Hoek op 28-10-12 door Johnny Uitterhoeve (FLatbeat)