Een beter vertrekpunt is niet denkbaar, want 750 meter verder doken we direct de bossen in en kregen we al een leuke entree onder de vorm van een zanderig pad op en neer over enkele kleine bultjes.  Na een verzopen maand december was enig slijk te verwachten en dat kregen we al snel, want gedurende zeker een dikke kilometer volgde tot 2,75 km een vettige veldweg met zompige grassporen en grote plassen.  We reden een kenmerkende grenspaal voorbij zoals die voorkomen over de gehele Belgisch-Nederlandse grens en ik was weer in het eigen apenland en, zoals ik vermoed had, op het grondgebied van de gemeente Kalmthout.  Op deze plek grenst de Brabantse Wal aan de Kalmthoutse Heide!  Tot 3,75 km reden we over de Groenendriesstraat over een stukje asfalt, overgaand in onverhard.  Gezien mijn vroege vertrek waren er veel bikers onderweg die mij langs alle kanten voorbijvlogen terwijl ik nog slaapdronken reed te dieselen.

Na dit korte intermezzo doorheen een open landschap doken we weer de bossen in om er te genieten van singletracks op en neer, afgewisseld met bospaden.  Met op 5 km de doortocht van een stukje open heide over een plezante singletrack, het volgende bos tegemoet.  Daar waar we een zandpad bereden en linksaf moesten herkende ik de plek van een recent gereden toertocht.  Toen was daar een splitsing tussen de afstanden, de kleinste route werd toen linksaf gestuurd.  Even rechtdoor gereden in plaats van linksaf te slaan, omdat ik wist dat er verderop een straatnaambordje langsheen dit pad stond.  Het bleek het uiteinde van dezelfde Groenendriesstraat te zijn.  We hadden dus een lus door het bos achter de wielen.  Mijn geheugen had me niet in de steek gelaten, want ik vermoedde dat we zodadelijk een paadje met lastige wortel op zouden gestuurd worden en aldus geschiedde.  Het tellertje toonde 7 km en ik was toen al een halfuurtje als traagrijder onderweg.

Vanaf deze plek volgde gedurende anderhalve kilometer een zeer vettig bospad, gevolgd door meer zanderige wegen.  Aan de toegangsbordjes tot de bospaden van de Brabantse Wal te zien was ik weer in Nederland.  Nog steeds midden in de bossen rijdend, kwam er na 9,5 km een splitsing tussen de route van 25 km en deze van 45 km.  Van 10 km tot 11,5 km reed ik over een singletrack die bedekt was met een laagje zachte modder die zonder dabben netjes week voor de noppen op de banden van m’n fiets.  Eens daar gepasseerd werden vrij droge bospaden m’n deel, bij wijlen onderbroken door een modderig intermezzo of een plasje water dat was blijven staan.  Op 12,5 km reed ik door een klein pas gerooid stuk bos, waar de stronken nog in de natte bodem staken.  Een bordje verklaarde het doel van deze bomenkap.  Ruimte creëren voor een nieuw jong bos.  Zo omstreeks 10 uur was ik blij verrast van te zien dat de hemel tekenen van blauw vertoonde en het lichter werd, alsof de zon vandaag dan misschien toch zin zou hebben van zich eens te laten zien!  Helaas, het zou vrij somber blijven.

Zoals de bordjes met dierensymbolen voor de wandelwegen deden vermoeden, reed ik intussen midden op de Staartse Heide en dus weer vlak bij de landsgrens.  Op mooie bospaden en vermakelijke (om eens een Nederlands woord te gebruiken) singletracks op en af over gesmaakte bultjes bedreven de bikers hier hun geliefde amusement.  Omstreeks 14 km werd ik begroet door twee bikers in een taal die de kruising was tussen die van bij ons en deze aan deze kant van de grens.  Helaas, ik weet niet wie zij waren.  Omstreeks 15 km kwam dan de singletrack waar halverwege het klassieke bordje “gevaar” wees op een linke wortel met dropke.  Helaas net voor de wortel gestopt voor een tegenligger, vermoedelijk van de inrichtende club.  Er zou daar daarnet iemand gevallen zijn.  Me even aan de kant gezet omdat net dan een hele trein passeerde.  Boeiend om eens te zien hoe elk op zijn manier komaf maakte met het worteltje.  Verdikke, na anderhalf uur rijden en stoppen was ik slechts 15 km gevorderd!  2,5 km verder bereikte ik vanuit de bossen de ingang van de camping De Staartse Duinen.

Het ging dan via een kort stukje asfalt tot aan het rondpunt net voor het centrum van Huijbergen om de straat tegenover, de Westerstraat / Huijbergseweg in te rijden om er het plaatselijke stukje bos in te duiken.  Daar reed ik even over mij “minder bekend” terrein om via een door werken gehavende veldweg uit te komen aan de Kooiweg alwaar één van de toegangen tot de militaire vlieghaven van Woensdrecht is.  We werden rechtsaf gestuurd over een paadje dat vlak naast de omheining van het terrein liep.  Paden langs bos en velden brachten me tot aan de bevoorrading die op 20,5 km na de start opgesteld was op de oprit van een boerenhof in de Vossenholstraat.  Ik herkende nog enkele gezichten van nijvere dames achter de voedertafel en een jong vriendelijk meisje zorgde er voor bouillon.  Het is hier dat ik de bouillon ooit voor thee genomen had en dat smaakt maar matig bij een banaan!  Bananen, granenrepen, cake, sportdrank en bouillon stonden er op het menu.  Het was er nog gezellig druk.

Omstreeks 11.00 u weer op pad om de Garage Van Oers te bereiken en even verderop de Bergsebaan te kruisen om er een bospad in gestuurd te worden.  Even later bereikten we aan een huis een kleine open plek waar het traject aangeduid was door geel-rode linten.  We werden er in een lusje over het gras gestuurd en ik kreeg er Patrick Enigma te zien die er naderhand gezien toen al het grootse deel van de tocht achter de wielen had!  Een echt racekonijn in vergelijking met deze slak!  Er waren bikers die een chickenway kozen en onder de linten kropen!  Maar die hebben zich toch lelijk vergist, want de toer passeerde hier pas opnieuw naar het einde toe, zodat zij al het moois dat nog komen ging hebben gemist!  We werden er van 21,5 km tot 22,5 km (vermoed ik) eerst de Pilberg op gestuurd over enkele zware klimmetjes en leuke afdalingen om daarna de uit de kluiten gewassen Nootjesberg te bereiken.  Daar naartoe was toch wel een zeer speciale toegang uitgezocht over een steil en zanderig pad.  Wie daar al rijdend tot boven is geraakt moet een kei zijn.  Van gerenommeerde bikers heb ik gelezen dat ze het niet tot boven gehaald hebben, dus ik hoef niet verlegen te zijn!  Bultjes over leuke tracks en zanderige paadjes stonden er op het menu.

Tot 24 km bereden we paden over de Kooiheide zoals de bossen daar volgens een plaatselijk bordje genoemd worden, gevolgd door een korte singletrack doorheen een donker bos met dicht op elkaar staande sparren.  Tot 26 km niets dan bospaden, groot en klein, afgewisseld met singletracks in de buurt van de vlieghaven van Woensdrecht.  Op de plek waar de landingslichten tot in de zanderige heide staan kwam na 26 km de tweede splitsing tussen de routes van 25 en 45 km.  Daar is het alle hens aan dek en stompen door het mulle zand, zelfs bij dit natte weer!  Een biker die me daarnet samen met enkele anderen had laten passeren voor een plots hoogteverschil naast de afsluiting, koos voor de kleine afstand.  Hij zal een beginneling geweest zijn, want de kans dat ik iemand overklas is nihil!  Binnen afzienbare tijd raast deze kerel me gewoon voorbij.  Helaas had ik ook enkele keren af te rekenen met pummels die me zonder wat te zeggen voorbij vlogen zodat ik me te pletter schrok!  Of de kwiet (om een Vlaams woord te gebruiken) die me op een onmogelijk smal pad tussen lage takken in een bocht langs rechts dan nog wilde inhalen!  Ze vergeten dat niet iedereen nog twintig jaar is en dat er aan het einde van de rit toch niks te winnen valt!

Tot 27,5 km volgden enkele singletracks die rakelings langsheen de omheining van de vlieghaven lopen, waaronder het gehavende en uiterst modderige exemplaar met de lastige wortels, mega putten en bulten.  En laat ik nu net daar twee tegenliggers op mijn weg treffen!  Bij droog weer lukt het me van hier zonder voet aan de grond te zetten te rijden, maar in deze modderige omstandigheden heb ik toch maar even gepast om nekbreuk te voorkomen.  Even verder ging het voorbij een loods van de vliegschool om een achterpoort van het domein te passeren.  Daar staat jaarlijks de (tweede?) stop van een andere tocht waar de bevoorradende dames al weten dat “deze Belg met de papegaai op z’n trui” altijd bij de laatsten arriveert!  Tot 31,5 km reed ik met minder gezelschap dan bij aanvang over de paden en singletracks door de bossen en de heide die deel uitmaken van het vrij toegankelijke militaire oefenterrein.  Via de Zuidgeest, een bospad,  arriveerde ik op een grote baan, de Moerkantsebaan aldus de seingever ter plekke, de weg die vanuit Huijbergen naar Bergen-op-Zoom leidt.  Volgens de routeplanner ligt de Zuidgeest reeds in Bergen-op-Zoom.  Het fietspad kruist er de grote weg.

Aan de overkant volgde eerst een vrij vettige singletrack met enkele grote plassen en bemerkte ik groene bordjes van een plaatselijke vaste route.  In Bergen-op-Zoom liggen sinds enkele jaren inderdaad enkele mooie vaste routes.  Het viel me op dat ik er plots weer meer bikers te zien kreeg!  Deze plek grenst aan de bossen van Wouwse Plantage en dat liet zich al snel zien!  Want er volgde een stukje prachtige natuur met woeste donkere bossen, waar de dennenbomen op ontelbare heuveltjes groeien en de bodem bedekt is met naalden en groen mos.  Omstreeks 34 km volgde een blubberstukje om dan weer rechtsomkeer te maken naar een pad doorheen dezelfde imposante bossen.  Verderop gaf een bord uitsluitsel dat ik me effectief in de Wouwse Plantage bevond en nog verder zag ik een wegwijzer naar de 2,5 km verder gelegen Nieuwe Kloof.  Dat is een midden in de bossen gelegen feestzaal.

Daar trof ik de aanzet naar een prachtige singletrack over een soort heuvelrug en reed twee wachtende bikers voorbij wiens gezelschap ik tot het einde toe zou genieten.  De track was helaas wat gehavend door recente boswerken zodat het een kort technisch en voor mij moeilijk intermezzo werd.  Het was blijkbaar voor iedereen wat lastig, want een snellere biker die me inhaalde ging verderop tot twee keren toe op de grond liggen!  De track werd gevolgd door een extreem vettig bospad met brede plassen en modderpoelen dat vanaf een bepaald moment evenwijdig liep met een grote baan.  Alwaar sommigen ter hoogte van een houten brugje kozen voor een chickenway en het fietspad naast de weg op gingen, aldus hun relaas.  Ik gok dat deze grote baan de Weg naar Wouw was.  In mijn modderspoor reed één van de twee mannen die ik daarnet aan het begin van de technische track had zien staan.  Nadat we na het ploeterwerk de baan bereikten werden we er door twee seingevers naar de overkant geholpen om er de uitlopers van de vlieghaven van Woensdrecht te bereiken.  Na 37,5 km.

Het was nog even ploeteren door het open veld naast een gracht richting het vliegeveld.  Na driekwart heb ik het opgegeven van door de modder te stompen, mijn pijp was zo stilaan uit en te voet leek me sneller te gaan.  Eens weer op droger zand meende ik in de verte de plaats naast de omheining te zien waar daarstraks de splitsing was!  De kleine afstand bleef dus gespaard van de baggerstrook!  We werden er gestuurd naar de plek waarvan ik daarstraks had verwacht ze al te krijgen, meer bepaald de mooie track met een drietal uit de kluiten gewassen zandheuvels met wortels.  Ik moet echt moe geweest zijn, want op de eerste bult raakte ik net niet boven, wat me hier anders niet overkomt, terwijl mijn volger zich wel over de bult sleepte.  Het was de andere van het tweetal van aan de technische track, in rood met wit pak.  Op het erna volgende zware modderpad kon ik hem weer inhalen.  De mens was aan het einde van zijn krachten.  Eens het bos uit stond zijn maat daar te wachten.  En toen ik zelf even aan de kant ging reed de man me al hijgend voorbij!

Even ging het in de richting van de bewoonde wereld over een asfaltbaantje, maar werden we tussen twee huizen weer naar het grasveld gestuurd waar het traject van daarstraks uitgezet was met linten die intussen reeds weggenomen waren!  Degenen die hier letterlijk door het lint gingen, misten dus bijna de helft van de tocht!  Na 40,5 km reden we dus weer aan de voet van de Pilberg en Nootjesberg!  Hij gaat komen, dacht ik, en hij kwam!  Want hij was beloofd!  O wee de hijgende man van daarnet!  Want na het kruisen van de Weg naar Wouw nabij het centrum van Huijbergen in het zicht van de Molen Johanna, met dank aan de laatste seingever, stonden we op 41 km aan de voet van de Tiestenberg!

Als bij wonder raakte ik met enige moeite tot boven op de top van de eerste stevige bult!  Daar stond het duo op adem te komen!  Zwaar hé!  Ook de andere hoogste toppen raakte ik met mijn laatste krachten boven en over.  Ik reed er nu over een heuvelkam vlak naast een zanderige helling die ik al een paar keren vanaf de nabijgelegen straat naast een nieuwe hoeve bij eerdere passages had zien liggen!  Fijn om dat nu eens vanuit deze hoek te zien!  Helaas kan ik niet schrijven dat ik de Tiestenberg overwon, want op de track nadien lagen nog enkele stevige doch lagere bulten en drie daarvan hadden me liggen, uitgeteld als ik was!  Samen met de twee gelegenheidsmakkers bereikte ik weer de bewoonde wereld van Huijbergen ter hoogte van een voetbalveld in volle actie en waar moeders glimlachend keken naar de drie voorbijrijdende modderduivels.  De straat luisterde er naar de naam Veenbes, omdat het pas kerstmis geweest is misschien (peer met veenbessen) en na een stukje Bergsestraat bereikte ik weer De Kloek met bijna 43 km op het tellertje.  Na de Tiestenberg als waardige afsluiter van deze tocht.

Er was geen bikewash voorzien, wie het wist kon terecht bij de carwash van een naburig tankstation.  Douches waren er vermoedelijk wel, ik zag toch een kleedkamer open staan.  Buiten stonden nog redelijk wat vuile fietsen te wachten op hun gerstenat drinkende baasjes.  De clubmakker die ik tijdens het laatste deel van de rit nog even gezien en gesproken had stond nog binnen met twee van z’n maten.  Een kommetje snert en twee drankjes gingen er vlot in terwijl ik even wat gerust heb alvorens de terugtocht weer aan te vatten.  Na 83 km was ik toch blij van weer thuis te zijn waarna een grote schoonmaak van fiets, kleren en rijder zich opdrong!  Moe en tevreden ben ik gaan slapen en zelfs in mijn bed had ik het gevoel van nog onderweg te zijn over de modderstroken.

Op maandagochtend liep de wekker weer om zes uur af!  Biken vandaag!  Dag Jan!  Dan ineens realiseerde ik me dat het maandag was en dat ik weer mocht beginnen werken!  Verdekke toch!  Geen nood!  Volgende zondag is er een toer vanuit het nabijgelegen Putte-Woensdrecht en zullen vele bikers weer likkebaardend naar hier afzakken om te kunnen bijten in de sappige appel in dit aards paradijs!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en mtb-you.nl en mountainbike.be en mountainbike.nl!

13-12-2022 om 01:36 geschreven door Lisa