Bij nader toezien ligt Droeshout niet heel ver van Antwerpen, zo’n 58 km, en de rit er naartoe op een zondagochtend verliep vlot. Deze keer geen omleiding in Wolvertem, noch in Merchtem, daar stonden wel nadarhekkens voor vermoedelijk een wielerwedstrijd, en de laatste landelijke baantjes brachten me in een oogwenk tot op de parkeerweide. Er stonden twee lange rijen geparkeerde wagens, maar een grote toeloop bleek het niet te zijn. Er was wel de concurrentie van nog twee andere toertochten in deze regio, meer bepaald in Borchtlombeek-Roosdaal (valt elk jaar samen met de Boerenbike) en in Itterbeek, maar blijkbaar was er daar evenmin een grote opkomst. Bovendien viel deze tocht dit jaar samen met de toertocht in Loonbeek-Neerijse die ook jaarlijks op mijn lijstje staat. Ik vermoed dat velen zijn thuisgebleven uit schrik voor een parcours vol blubber na de doortocht van twee zware onweders met bakken regen de dag voordien. Twee jaar terug was de toertocht van Straf in Bergaf vanuit Droeshout inderdaad loodzwaar, maar toen had het een ganse nacht aan één stuk door geregend. Nu was er misschien even veel regen gevallen, maar in korte tijd, zodat alles nog de hele nacht in de kurkdroge grond is kunnen trekken. Op een paar vettige stroken na lag de ondergrond er goed berijdbaar bij.

Me ingeschreven in de tent die het noodweer blijkbaar goed had doorstaan, ook al zou één van de grote steunpijlers op een bepaald ogenblik zo’n 20 cm de hoogte zijn in getild. Om 9.00 u was ik op weg voor mijn vijfde Boerenbike (30-40-50-60 km) op rij. Het ging weg van Droeshout over enkele natte veldpaden en soms hobbelige graswegeltjes, doorheen een stukje bos en via enkele servitudes. De start verliep anders dan vorig jaar, dus het zou al zeker niet exact eenzelfde uitgave worden. Een eind achter de grote kerk van Droeshout, die ik rechts in de verte zag staan, trof ik op 2,50 km een eerste splitsing tussen de routes van 30-40 km en van 50-60 km. Veldwegen en graspaden leidden me dan over het grondgebied van Droeshout en op 4,50 km volgde een veldweg na de oversteek van een grotere baan. Na een stukje asfalt dook ik een bos in over een pad dat deel uitmaakt van een groene vaste route. De doortocht van het bos verliep over een natte beslijkte ondergrond maar was kort van duur. In een bos duurt het opdrogen na regen altijd langer dan in open lucht. 6 km en 9.30 u. Een asfaltbaantje en een kiezelpad brachten mij tot de splitsing waar de grote toer van 60 km zich losmaakte van de 30-40-50 km. Dit op 8 km van het vertrek. Ik moest dus al vroeg de keuze maken van al of niet voor de grootste afstand te gaan. Omdat er geen reden was om er niet voor te gaan, gekozen voor de langste toer.

Een kiezelweg, luisterend naar de naam Meysberg, bracht me in een open landschap tot in Baardegem (Aalst). Hier stak me nog een eenzame biker voorbij. Een volgende assenweg kwam voorbij het knap gelegen huis “Nooit Gedacht” van de familie Bal-Tombeur, in grote letters boven de brievenbus aangebracht. Deze plek ben ik nog al gepasseerd bij eerdere edities. Zo ook de straat waarin in arriveerde, de Huizekensstraat in Meldert (Aalst) op 10 km na de start. In deze straat staan een aantal gerenoveerde hoevetjes en boerenhuisjes met daartussen soms uit de kluiten gewassen villa’s aan de rand van het Kravaalbos. Ik vermoedde hierdoor dat de richting van de toertocht omgekeerd was in vergelijking met vorige editie wanneer we deze plek naar het einde toe passeerden. Zoals ik vermoedde ging het linksaf in de richting van het bos, zacht klimmend over een pad door de velden en doorheen twee stroken bos. Een biker stak me voorbij en we kregen twee meisjes te paard als tegenliggers. Ik kwam uit aan een kapelletje naast een kasseibaantje met fietspad aan de rand van de bewoonde wereld.

De baan over en even verderop ging het de Putveldweg in, een landelijk asfaltbaantje dat me tot de meer bewoonde wereld van Meldert voerde (13 km). Een nat pad bracht me over een stuk van een blauwe vaste route doorheen de velden waar ik twee wandelaars voorbij stak. Ik bereikte een stuk bos waar enkele stevige natte plekken goed te omzeilen waren. Ik kwam dat bos uit aan de rand van een woonwijk met eendere huizen op het grondgebied van Asse aan de Woestijnweg en de Heidekouter waar een wit kapelletje stond (14 km). De Heidekouter leidde me tot de grens met Essene (Affligem) die ik in de Oudebaan overschreed. Vanaf dit baantje had men aan de linkerkant een knap vergezicht over de streek. De Trommelveldweg leidde me tot aan het kerkhof van Essene waar nog eens een kapelletje stond. Er reed me daar een snelle biker voorbij waarvan ik zeker ben dat ik hem nog al op toertochten heb gezien. Toen ik er even halt hield passeerde er nog een tegenliggend biker die de blauwe vaste route aan het rijden was. Het ging linksaf over een vrij brede asfaltweg waarlangs mooie villa’s in het groen stonden. De straat daalde eerst om daarna weer te klimmen en beneden in de “put” was het asfalt bedolven door zand dat met het regenwater was meegesleurd. Naast de inrit van een villa lagen ook stukken van een omgewaaide dennenboom. Rechtsaf was het weer klimmen in een volgende straat en stak een groepje van vier me voorbij.

Omstreeks 19 km ging het de Gootberg op en leidde een asfaltbaantje me tot aan de grens tussen Essene-Affligem en Hekelgem-Affligem. Hier kregen we een knappe afdaling in of langsheen de rand van een privaat bos. Ik kwam weer uit het bos ter hoogte van de buurtwegen Kleineksteren en Blijstraat in Essene-Affligem en reed er tegen de blauwe route in. Ik trof er twee tegenliggende bikers waarvan de tweede zijn losgekomen spaak van zijn achterwiel aan het bestuderen was. 20 km om 10.45 u. Ik werd een vrij hobbelig paadje door hoog gras op gestuurd, waar het te berijden spoor door het hoge gras aan het zicht werd onttrokken. Vanaf de veld- en voetwegen die ik dan bereed hoorde ik het geluid van de nabije snelweg. Omstreeks 21 km reed ik de voetweg Langeweg in om een kilometer verder een klim aan te moeten vatten tot aan een plek waar enkele tennisvelden en het voetbalveld van EMI Essene lagen. Daar was een voetbalwedstrijd aan de gang en ik kreeg er nog een eenzame biker te zien. Een servitudepad leidde met tot aan de kerk van Essene met het beeldje van De Papeter.

De Teralfense kunstenaar Patrick Van Craenenbroeck maakte de Papeter in 2007 in opdracht van het Handelscomité van Essene. Het was het afscheidscadeau van het comité aan het dorp. De Essenaren danken hun spotnaam ‘papeters’ aan hun rijke hopverleden. Volgens de overlevering was het de regel dat tegen de kleine kermis een teil (rijst)pap werd gemaakt voor elke hopstaak waar op 29 juni, de feestdag van Sint-Pieter en Sint-Paulus, de hop was gegroeid tot een meter van het eindpunt. De Papeter werd op vrijdag 13 januari 2012 van zijn sokkel gereden door een wegreus! Een deuk in het hoofd en een schram op de arm van het bronzen beeldje dienden hersteld te worden. Op 7 september 2012 werd het beeld teruggeplaatst op het vernieuwde kerkplein. Papeter zou ook een synoniem zijn van bangerd en lafaard! Ik ben ook het kleine steegje naast de kerk eens in gereden. Eens de kerk voorbij trof ik de plek van de eerste bevoorrading op 22 km van de start.

Naast de medewerkers, bananen, appelsienen, cake, peperkoek en zoete drank trof ik er naast vier bikers ook Mojobiker van Straf in Bergaf uit Opwijk aan. Na de stop kwam er iets bijzonders in deze toertocht, meer bepaald de passage van een lang houten pad doorheen een bos, vergelijkbaar met de paadjes in de Hoge Venen. Een bordje waarschuwde voor eventuele gladheid, maar het pad was al goed opgedroogd. Enkel het laatste stuk lag nog wat vochtig. Ik ben in de Hoge Venen ooit eens te voet serieus onderuit gegaan op zo’n houten paadje. 23,5 km. Ik reed er op het traject van een rode vaste route. Veldpaadjes en servitudepaadjes brachten me tot aan de Heilsborre in Asse, waarmee we een knap stukje achter de wielen hadden. Aan de pijlen te zien kwam ik in de Assestraat weer op de gemeenschappelijke route voor alle afstanden. 26 km om 11.30 u. Omstreeks 27 km volgde een knap pad tussen glooiende weiden, langs alle kanten omzoomd door bomen, geen bebouwing te zien. Er volgde een klim in het bos tot aan een eenzaam huis waar nooit leven is. Ik denk niet dat het voor gewone bewoning dient. Een assenweg leidde me tot aan de splitsing van de 30-40 km en 50-60 km ter hoogte van restaurant/feestzaal Hof ten Eenhoorn op het kruispunt van de Platijn en de Keierberg in Asse. 28 km.

Voor mij ging het de assenweg rechts in om de grens met Asbeek (Asse) te bereiken. Daar liep het pad dwars door de tuin van mensen, eerst over een kiezelpaadje, dan over het gazon. Enkele jaren gelden hadden de bewoners hier een “omleiding” gemaakt door het naastliggende bosje omdat ze pas gras ingezaaid hadden. Het was de toegang naar een mooi graspad dat er naast in de diepte gelegen weiden loopt. 29,75 km. Het ging het grindpad Zavellos (Asbeek) in om uit te komen aan een bekend plekje op de groene vaste route. Linksaf over een graspaadje in een soort dreef tussen twee bomenrijen, dan klimmend en dalend doorheen een stuk bos naast de blinde zijgevel van een hoeve om tenslotte even stevig te klimmen tot op de Edingsesteenweg naast Café De Koekoek. Ik ben hier al vaker gepasseerd, maar meestal in de andere richting. De drukke Edingsesteenweg over en zoals te verwachten was werden we ter hoogte van het eerste witte kapelletje de Kruisborreweg in gestuurd. 30,75 km om 12.00 u.

We bereden de knappe paadjes van de schilderachtige Kruisborre waar een aantal kleine kapelletjes staan in de buurt van de grotere Kruisborrekapel. Die reden we voorbij en daar was het eventjes kort maar stevig klimmen! Toen ik even halt hield aan de kapel zelf kwam er nog een biker naar boven gereden. Het voor mij ondoenbare wortelklimmetje aan het Kruis van Sjat bleef ons bespaard. Op die plek staat een overluifeld houten kruis met smeedijzeren Christus, tijdens de Tweede Wereldoorlog gesmeed door Sjat, alias Louis Moerenhout (1868-1957), smid en wagenmaker van het gehucht. Hersteld door de plaatselijke heemkring Ascania op 7/7/1976. Hier trof ik ook smalle gele pijltjes met publiciteit voor Schwalbe fietsbanden op. Ik vermoed dat dit de pijltjes waren van de toertocht vanuit Itterbeek. Blijkbaar waren er enkele bikers van Itterbeek die ook de bevoorrading van Opwijk hadden aangedaan! En om het geheel compleet te maken hingen er nog pijltjes van een wandeltocht van Manke Fiel (Theofiel Van Vaerenbergh 1889 -1971, was in de tweede helft van de 20ste eeuw een begrip in Asse)!

Eens voorbij de kapel volgde nog een stevige klim over een assenweg tot aan een splitsing van de 30-40 km en de 50-60 km op 32 km van het vertrek. Er kwam nu een plezante afdaling over een smal graspad en een kort stukje doorheen een nat bos tot op een betonpad, de Hoogpoort in Asse. 33 km. Op 34 km kwam er een afdaling tot in de Terlindenweg en reed ik de door bomen aan het zicht onttrokken Terlindenvijver voorbij. Een zware klim over beton en asfalt leidde me tot een punt in de Terlindenweg waarvan ik vermoed dat de routes er weer samen kwamen. Dan was het klimmen over een smal pad onder te lage begroeiing, zelfs van de fiets gestapt raakte ik er met moeite onderdoor. Zo bereikte ik op 35 km de straat Witteramsdal in Asse. Een kilometer later reden we door het park van Asse met enkele korte klimmetjes over de kiezelpaden. Ik ben hier indertijd gepasseerd toen deze plek pas aangelegd was met jonge bomen en kiezelpaden, je keek dwars door het bos heen. Na een vijftal jaren is de omgeving al goed dichtgegroeid en een bos geworden. Ik had het ook behoorlijk warm gekregen en voelde het zweet over m’n rug lopen.

De rit voerde me dan voorbij de achterzijde van een kinderopvang en lokalen van scouts en gidsen aan de voet van een watertoren, om dan over de grote parking die er voor ligt gestuurd te worden. Op de servitudepaadjes door Asse kreeg ik een aantal wandelaars als tegenliggers. Aan een grote baan Huinegem gekomen ging het een rondpunt over om er onmiddellijk een assenweg in te slaan. Ook hier wandelaars. 37,50 km om 12.45 u. Een smal paadje voerde me langsheen weiden en door een stukje bos. Weer een groepje wandelaars en de drie soorten pijlen weer bij elkaar: de pijlen voor de boerenbike, voor de toertocht vanuit Itterbeek en voor de wandeltocht! 40 km. Eens het zacht klimmetje over het smalle paadje achter de rug was er twijfel. De pijl wees naar links maar ik zag pijlen van links komen en in de verte een pijl rechtdoor wijzen. Pijltje verkeerd geplaatst? Achteraf begon ik te vermoeden wat de reden van deze situatie was, namelijk dat de tweede bevoorrading een eindje linksaf van het parcours af stond! Ik ben rechtdoor gereden en heb deze daarom gemist. Misschien in het vervolg een onderbordje “bevoorrading” ter verduidelijking toevoegen. Niet dat het een ramp was, want ik heb altijd water genoeg bij in mijn lurkzak. Als dit zo was, dan stonden de bevoorradingen in ieder geval netjes op exact 20 km van elkaar en dus mooi verdeeld over de tocht.

Ik kwam uit op een bekend plekje ter hoogte van Heierveld waar een aantal grote hoogspanningsmasten staan en waar bij een eerdere editie ooit de bevoorrading stond voor de schuur van een oude hoeve. Dat was zo in 2010 en toen werd daar een filmpje opgenomen waarin ik eventjes te zien ben! Er is ook nog een promofilmpje voor de editie 2012. De grindweg voerde me naar Kobbegem (Asse) en bij eerdere edities stond de bevoorrading nabij het centrum. Nu was die plaats ingenomen door een grote en kleinere tenten. Hier was één of ander evenement op til! Het ging deze keer niet rechtsaf langs de kerk en de school, maar rechtdoor om er op 41,5 km een splitsing te treffen tussen de routes van 30 km en 40-50-60 km. Er kwam een lange afdaling over een betonnen spoor naast het bosgebied Bollebeek en voorbij een oude schrijnwerkerij in de Kluysenstraat te Brussegem (Merchtem) tot aan de Brusselsesteenweg. Daar was het even zoeken naar de juiste richting, want een auto op een parking naast een café belemmerde het zicht op de volgende pijl. Linksaf door straatjes van Brussegem en voorbij de kerk. Eens weer uit het dorp volgde een stevige klim in een knap bospad met stenen, plassen en wat slijk tot op een hoogvlakte waarop twee grote zendmasten en een watertoren te zien waren. 45,50 km en 13.20 u.

Rond 46 km reed en wandelde ik over een fel gehavend pad vol diepe voren met slijk en water en deel uitmakend van de rode vaste route, gevolgd door een afdaling door de velden. Dan was het stevig klimmen over een rotsachtig pad vol grote stenen naast een haag van hoge cipressen in de buurt van het kasteel van Wolvendael te Brussegem. Ik herinnerde me dat we hier bij eerdere edities van de andere kant kwamen en naar beneden dokkerden over die rotsachtige ondergrond in het zicht van de vele deelnemers aan een wandeltocht die hier toen ook passeerde. 47,50 km. Er volgde een lusje over de hoogvlakte in de buurt van de zendmasten, door open veld en doorheen een stukje bos en tot pal voorbij de watertoren aan de Romeinsebaan, om daarna enkele wegen en servitudes op een rode vaste route door de dorpskern van Brussegem te treffen. 50 km om 14.00 u.

Een landelijk pad bracht me tot een grote baan waar op de hoek een omheinde ruimte is die volgestouwd staat met schotelantennes. Het was even uitkijken bij het oversteken van die baan omdat daar een wielerwedstrijd bezig was, te zien aan de supporters langs de kant. Het ging dan een landelijk tweesporig betonbaantje op. Toen ik even halt hield en achterom keek richting Brussegem zag ik aan de horizon enkele bollen van het Atomium boven het groen uit steken en na even verder tot een hoger punt gereden te zijn boven de maïs. Wat een tegenstelling! Vanuit zo’n landelijke omgeving het symbool van een drukke hoofdstad te kunnen zien! De grootste tegenstelling beleefde ik nochtans tijdens de (dit jaar afgelaste) toertocht vanuit Ganshoren. Na een klim hield ik even halt aan een veld waar een boer aan het ploegen was, ik keek achterom en zag de basiliek van Koekelberg staan alsof ik ze kon aanraken! Zeer bizar! Ik zag ook de twee zendmasten van daarnet staan. Ook al was ik er pas daarnet gepasseerd, ze leken nu al zo ver af! Het loont af en toe de moeite om eens te stoppen en rond te kijken naar het landschap dat men doorkruist. 52,50 km.

Een mooi landelijk off-road-pad dat deel uitmaakt van de Steenbergpadwandeling deed me klimmen naar twee mooie grote huizen in de hoogte toe. Achter die huizen ligt een groot domein op een helling. Vroeger kon je er veel meer van zien, maar de knotwilgen die het domein afboorden zijn intussen al zodanig groot geworden dat ze het witte huis aan het zicht onttrekken. Het ging rechtsaf een betonbaantje op, lekker naar beneden, en zoals ik vermoedde passeerde ik eerst een eerder bescheiden, maar knap gelegen huis en het uitkijkpunt van Brussegem. Helaas kan men van daar het Atomium niet zien staan. Er zat een man op de bank een boek te lezen. Vorig jaar kwamen we hier vanuit de andere richting en kwam Sofeurken me voorbij geraasd toen ik op dat uitkijkpunt stond. Zo te lezen zit hij nu thuis met een kniebreuk! Beterschap! 53,50 km. De richting van de tocht was dus duidelijk omgekeerd in vergelijking met vorig jaar, maar aan mijn verhaaltje van toen te zien toch niet exact het spiegelbeeld ervan! Er zitten elk jaar wel andere stukken in! Voorbij het uitkijkpunt ging het linksaf een klimmend kasseibaantje op en kwam ik bordjes voor de omloop met paardenkoetsen van de Wayenbergkermis tegen. Het einde kwam dus in zicht!

Rond 55 km kruiste ik een grote baan en ging het een zeer smalle servitude tussen tuinen en gebouwen in die naast een oud huis dat als chirolokaal fungeert, uitkam op een betonbaantje. Even verder reed ik voorbij het voetbalveld van VW Mollem. Ook hier hingen pijltjes van de wandeltocht. Het ging deze keer niet rechtsaf langsheen het kerkhof maar rechtdoor een assenweg op, de velden in. Er vlamden me nog twee bikers voorbij nadat ik al zo lang helemaal alleen onderweg was geweest! Ze joegen twee wandelaars verderop bijna de stuipen op het lijf! Vanaf de eerste splitsing voor de 60 km op 8 km van het vertrek tot mijn aankomst had ik slechts 15 boerenbikers te zien gekregen! Het was dus een vrij eenzame tocht, wat ik wel jammer vond. 56 km. Er volgden nog een aantal landelijke buurtwegen met naam zoals de Bosveldweg. Daar werd mijn aandacht getrokken door de manier waarop het plantgoed op een veld was gezet. Prei? Ik heb weinig verstand van groenten en fruit! Het stond in zeer hoog opgewerkte voren en het waren telkens twee kleine stijve sprieten die uit de grond kwamen.

Ik reed tussen een stuk bos en een maïsveld over een veldweg en in een haakse bocht lag in de hoek alle maïs plat omwille van de onweders van zaterdagochtend en zaterdagnacht. Zeer eigenaardig dat alleen alles in de hoek plat lag. Alsof de wind door het bos teruggekaatst was en de maïs geveld had. Ik had onderweg nog wel meer sporen van het noodweer gezien, waaronder enkele knoesten van afgerukte takken. Na nog een veldweg herkende ik het graspaadje dat vlak naast een prikkeldraad loopt tussen een maïsveld en de bosrand met halverwege een haakse bocht. Dat zit gewoonlijk in het begin van de toertocht. Op 60 km bereikte ik de Weyenberg op de grens tussen Merchtem en Opwijk. In de verte stond de grote kerk van Droeshout en bij het ingaan van de bocht zag ik achter de maïs de twee vlaggen staan die de ingang van de parkeerweide markeerden. Om 15.00 u stond ik weer op de Wayenbergkermis na exact de beloofde afstand van 60 km.

Op de parkeerweide nog even het megavoertuig van de Weetabixboys staande gehouden. Deze trouwe deelnemers komen ook elk jaar naar deze weide in Droeshout afgezakt. Toen ik het pijltje richting de bikewash in de gaten kreeg, kreeg ik meteen de Goodfellas uit Dendermonde in het vizier en ontspon zich al snel een gesprek met deze kerels die ook elk jaar komen genieten van deze tocht en de gezelligheid in en om de kermistent. Toen zij huiswaarts vertrokken heb ik de bikewash opgezocht en werd m’n fiets schoongespoten door de enige echte Salto Mortale, de geestelijke vader van de boerenbike! De Goodfellas kwamen ook nog allemaal naar de bikewash afgezakt zodat het gesprek nog even kon verdergaan. Tot deze mannen de terugtocht huiswaarts met hun propere fietskes aan konden vatten. Dendermonde ligt zo’n 12 km van de weide. Bijzonder sympathieke goedgezinde kerels! Ook Mojo kwam afscheid nemen toen ik weer aan de tent was, hij keerde weer naar huis. Het zien van enkele bekende gezichten na afloop maakte de eenzame rit meteen weer goed. Mezelf getrakteerd op een frisse Blaff van het vat, een biefstuk met pepersaus van de barbecue en een potje rijstpap als dessert. Terwijl bleef het orgel lustig bekende en minder bekende wijsjes spelen. Ik had geen zin om al naar huis te gaan en vanaf mijn strategische plek kon ik het gewemel in en rond de tent goed in de gaten houden! Allemaal mensen die op deze nog zonnige en minder hete zondagnamiddag kwamen proeven van de sfeer en het lekkers op deze boerenkermis. Nog een broodje witte pens doorgespoeld met nog een Blaff, een donkere Affligem uitgeprobeerd en een ijsje gegeten. Het is de langste après ooit geworden, want ik ben daar tot 19.30 u blijven zitten! Ik was niet de enige, want ik zag nog twee mij onbekende Strafinbergaffers zitten waarvan eentje wat te veel geBlafft had! Hij viel gewoon met fiets en al om toen hij vertrok! Nog eens een laatste keer omgekeken naar de tent en op de tonen van het Antwerpse orgel viel voor mij dan toch het doek over de Wayenbergkermis van 2013. Blij dat ik er toch weer bij was! “Keep the laughter in your eyes, soon your long awaited prize, we'll forget about our sorrows, and think about a brighter day, cause life is beautiful that way!”

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mountainbike.be!