Toertocht (25-45 km) van het ATB Team Sirocco te Woensdrecht op zondag 14-11-2013.

Het gebeurt maar enkele keren per jaar dat ik tijdens het weekend verplicht moet gaan werken, tenzij ik vrijwillig met m’n werk bezig ben in drukke periodes als het echt nodig is, maar het weekend van de toertocht van ATB Team Sirocco te Woensdrecht (25-45 km) valt jaarlijks samen met zo’n verplicht nummertje.  Vorig jaar moest ik daardoor na de tocht nog aan het werk, dit jaar had ik op zaterdagavond het spek aan mijn been.  Omdat ik daarna nog de laatste hand diende te leggen aan een werkje dat geen uitstel meer duldde, was het na thuiskomst al 3.30 u eer ik mijn nest lag!  Drie uren later was ik alweer op want de toertocht voor doven en slechthorenden (sic) vanuit het Café Non Plus Ultra in Woensdrecht wou ik niet missen!  In slaapdronken toestand enkele sandwiches achter de kiezen gestoken en omstreeks 8.00 u thuis met de fiets vertrokken, goed voor een rit van 20 km en met de Belgisch-Nederlandse grens exact in het midden!  Een uurtje later was ik in Hoogerheide en van daar ging het direct Woensdrecht binnen.  Door de koude buitenlucht op deze sombere zondagochtend was ik al snel klaarwakker.  Pas in Hoevenen kwam ik een groepje mannen tegen die anderen stonden op te wachten voor een ochtendlijke rit.  Eens de grens over werd ik op het fietspad langsheen de Putseweg wel ingehaald door twee grote groepen bikers die ook richting Woensdrecht reden.  Er passeerden ook redelijk wat auto’s met bikes op de fietsdrager.  Ter hoogte van het café troepten vele bikers samen.  De inschrijving verliep vlot en om 9.15 u kon ik van start gaan.

Vanaf Non Plus Ultra, zoals de naam het zegt gelegen aan de rand van de bewoonde wereld, ging het de kale Noordpolder in via een asfalt landbouwwegeltje.  In de buurt stond een grote windmolen en je had er een goed zicht op de koeltorens van de kerncentrale van Doel aan de horizon op Belgische bodem.  Ik kreeg er tegenliggers en later zou duidelijk worden waarom!  De toer eindigde namelijk over hetzelfde pad als waar hij begon.  Die gasten moeten dan toch hard gereden hebben van nu al terug te zijn!  Aan het eerste kruispunt van veldwegen ging het linksaf en kregen we enkele goed vettige stroken voor de wielen.  Op 3 km diende zich een eerste strook bos aan met enkele uit de kluiten gewassen bulten.  Omdat er veel mensen onderweg waren was ik opgeslokt door één lange trein bikers en was er geen tijd om aan mijn gebruikelijke slakkengangetje te rijden.  Daardoor moest ik al snel op mijn adem trappen!  Dat met zovelen rijden had wel eens zijn charme en het was een troost van te zien dat er nog grotere knoeiers dan ik tussen reden!

Het bos was van korte duur en op het volgende spoor doorheen de velden diende zich “de” wortel aan die bij elke editie weer aanleiding geeft tot oponthoud.  Deze wortel zorgt voor een vrij aanzienlijk hoogteverschil in een korte afdaling en velen verkiezen afstappen boven het risico op over de kop gaan bij een verkeerd manoeuvre.  Een ongeduldige stak de rij voorbij en wipte gezwind naar beneden zonder ook maar iemand anders te hinderen!  Mooi gedaan, hij was zeker van zijn stuk.  Na de wortel diende een drassige grasvlakte gekruist te worden, waarna een modderig pad ons tot een smal spoor tussen hoog struikgewas en een prikkeldraad voerde.  Daar was het even treintje rijden tot we op 4 km het asfalt van de licht klimmende Heistraat bereikten.  Even binnensmonds gefoeterd op de man die net voor mijn wiel in het laatste strookje los zand bleef vast steken!  Samen met vele tientallen anderen bereikte ik klimmend over deze strook asfalt het eerste echte stuk bos.

Daar diende zich een eerste knappe singletrack aan in een dennenbos.  De bodem lag nog wak na de regen van de afgelopen tijd, maar de ondergrond lag alweer stukken beter dan tijdens de toertocht vanuit Ossendrecht veertien dagen eerder na een dag en nacht met veel regen.  De lange trein was bij het ingaan van het bos meteen in stukken gebroken zodat ik het smalle paadje in alle rust kon berijden zonder de hete adem van snellere rijders in de nek te voelen!  Het was er leuk rijden over enkele bulten op en af.  Na een bochtje was er plots een grote opstopping op een paadje op de rand tussen bos en veld.  Het overkomt me zelden dat ik in het bos moet aanschuiven!  Eentje die geen zin had om aan te schuiven ploegde zich door het wakke zand van het naastliggende pas omgeploegde veld.  Aan de omgeving te zien vermoedde ik al wat de oorzaak was en inderdaad, verderop moesten we het beekje door dat er vanuit het bos de velden in gaat.  Voorbij de beek diende zich aan het einde van het pad de eerste splitsing aan tussen de routes van 25 km en van 45 km op 7 km van de start.  Ik had de indruk dat er wel erg veel bikers voor de korte toer kozen!  Waarom kiezen nu al die gozers maar voor een klein ritje?  Het zou achteraf duidelijk worden!  Op dezelfde plek eindigde ook de extra lus van de 45 km zodat al wie die lus achter zich had ook de richting van de 25 km uit reed!  Daarom ook was het op deze plaats zo druk.

Voor de rit van 45 km was het rechtsaf over een smal paadje naast een gracht waar we verderop geconfronteerd werden met het stuk rioolbuis dat een beekje vanuit het bos in de gracht uit doet monden.  Het ging weer de bossen in waar we een hele tijd konden van genieten.  Hier en daar kregen we af te rekenen met wel erg natte plekken.  Op 12 km doorkruisten we eventjes een heidelandschap om nadien een vrij vettig bospad over gestuurd te worden.  Ik vermoed dat we toen in de buurt van het Mollercollege reden.  Deze school ligt een eindje van de Putseweg af en midden in de bossen.  Later reden we effectief de kleurrijke gevel van de nieuwbouw voorbij.  Ook hier was het duidelijk dat deze tocht op veel belangstelling kon rekenen, want er reden weer lange treintjes door de bossen waardoor ik werd opgeslokt of die ik eventjes liet passeren.  Laten passeren was eigenlijk geen optie, want dan moest ik soms lang wachten om een gaatje te vinden om weer van start te kunnen gaan.  Na 13 km bereikte ik omstreeks 10.15 u opnieuw de plek van de eerste splitsing.  Na een extra lus van 7 km vervoegde ik er de basislus van 25 km.

Tot 15 km konden we rijden over enkele plezante uit de kluiten gewassen bulten en aan de omgeving te zien vermoedde ik dat we in de bossen reden in de omgeving van de Volksabdij Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinen.  Op de hoogste bult met een vrij zanderige ondergrond naar de top toe, raakte ik net niet rijdend tot boven.  Boven even staan wachten en het waren uitzonderingen die rijdend tot op de top geraakten.  Eentje daarvan viel dan boven toch nog om en ging in het zand liggen!  Het was grappig van al het gewemel op deze zandhoop even te blijven gadeslaan!  Toen ik me uiterst links hield omdat er een aantal rechts aan het inhalen waren, schrok ik omdat er toch nog iemand links probeerde voorbij te kruipen net op het ogenblik dat ik nog meer naar links probeerde uit te wijken.  Eventjes luid gefoeterd!  Ik weet niet of die mens dat gehoord had, maar hij durfde niet meer inhalen!  Even verderop, waar het kon, heb ik me dan heel smal gemaakt zodat hij kon passeren.  Het bleek nog een vrij jonge kerel te zijn en hij zei “dank u” bij het inhalen.  Ik kreeg al direct wroeging van mijn uitvalletje, te wijten aan het feit dat ik me rot schrok.  Ja, het was druk op de smalle paadjes!  We verlieten het bos ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in Ossendrecht, werden over geholpen door een seingever en naar het rondpunt op de Putseweg geleid.  Daar stonden weer seingevers om de bikers tegen te houden alvorens de Abdijlaan richting Huijbergen in te slaan ter hoogte van Restaurant Jagersrust.  Aan de overzijde van de straat reden enorm veel tegenliggers over het fietspad!  Dat betekende dat ik daar straks ook zou passeren!

Halverwege sloegen we de singletrack in ter hoogte van een toegang tot het natuurgebied Kortenhoeff, aldus één van de nieuwe bruine bordjes.  Die singletrack loopt evenwijdig met de weg richting Huijbergen.  Toen ik er even aan de kant ging reed daar net de bevallige bikester in het zwart-paarse pak voorbij die twee weken geleden uitvoerig op de gevoelige plaat werd vastgelegd door fotograaf Guy!  Er volgde nog een stukje asfalt en we maakten rechtsomkeer aan het rondpunt om zo de toegang tot de Camping Staartse Duinen te bereiken.  Op die plek was er een splitsing tussen de routes van 25 km en van 45 km op 18 km van het vertrek.  De korte rit ging linksaf de bossen in, de langste rit rechtdoor op de grens tussen het Nederlandse Ossendrecht en Kalmthout in België.  10.40 u.  Tot 23,50 km troffen we zeer leuke paadjes in de bossen rond de Staartse Heide, hier en daar met een gebluste zanderige ondergrond.  Vooral van 19 tot 22 km konden we genieten van een aantal bijzonder knappe tracks op en af door de bossen.  Daar sloten bredere zandwegen in een meer open landschap op aan.  Er zijn wel meer toertochten, ook vanuit België, die deze zone bezoeken.  Op 23,50 km kruisten we een in het bos gelegen baantje.  11.00 u.  Boswegen brachten me naar een kwistig met bladeren bestrooide natte bosweg en dat was het teken dat we het groene poortje aan het beeld van de Heilige Teresia in Huijbergen naderden.

Dat groene poortje is telkens het sein dat het feest gaat beginnen, want in het Vijverstraatje tegenover ligt de toegang tot de bossen rond de Pilberg en de Tiestenberg.  De afslag naar de Pilberg lieten we letterlijk links liggen om te genieten van veel ander moois dat hier in de bossen verscholen ligt en door vele andere tochten vaak niet wordt aangedaan.  Bovendien liggen hier zodanig veel paadjes dat geen twee tochten die hier passeren er hetzelfde uit zien!  Van 24 tot 27 km kregen we vele van de knappe heuvelachtige paadjes in de omgeving van de Tiestenberg voor de wielen.  Daar zitten enkele ferme zanderige hellingen tussen en met enige moeite raakte ik toch al rijdend helemaal tot boven.  Alleen al voor deze enkele kilometers is deze toertocht de moeite waard en van dit stukje heb ik dan ook het meest genoten.

Eens het bos weer uit reden we eventjes over het asfalt waarbij je aan je linkerkant de bossen en de zanderige helling van de lokale berg kon zien liggen.  Seingevers hielpen ons naar de andere kant van de Weg naar Wouw alwaar in de Overbergsestraat de bevoorrading stond opgesteld op het erf van de Overbergse Hoeve op 27,50 km van de start.  11.20 u.  Deze plaats situeert zich op de grens tussen Huijbergen in Nederland en Essen in België.  Voor de schuur waren mensen in de weer met het klaarzetten van sportdrank, hete thee, bananen en granenkoeken.  Eindelijk, na zovele jaren diens postjes op het Nederlandse forum gelezen te hebben, kreeg ik daar VanBiLL.com voor het eerst eens te zien!  Hij had me al meermaals op lokale toertochten gezien, maar als een racert een slak voorbij zoeft, dan is een ontmoeting wel extra kort van duur!  Hij en zijn fietsmaat Crapton zijn trouwens geen “gewone” bikers!  Die kerels malen op een jaar tijd vele kilometers af, kennen elk paadje in de wijde omgeving van Bergen-op-Zoom en nemen deel aan gerenommeerde buitenlandse wedstrijden.  Ze foeteren op de groene jongens, soms op de trage bikers of degenen die geen vin sneller trappen wanneer ze een heuveltje naderen en dan stil vallen, maar steeds met een kwinkslag voor wie tussen de regels kan lezen!  Mensen die niet verlegen zijn om hun mening te zeggen, maar tegelijk alles ook weer met een knipoog relativeren.  Daarom liggen ze al lang in mijn bovenste schuif, ook al ken ik hen verder niet en kom ik als kluns nog niet tot aan hun enkels.  Ondanks hun palmares en hun uitmuntende kennis van de lokale aardrijkskunde, nemen ze toch nog steeds deel aan de plaatselijke toertochten.  Het zal zijn uit sympathie voor de lokale organisatoren en zich laten meedrijven met het bont allegaartje deelnemers geeft aan een rit toch nog altijd een extra dimensie die je niet vindt tijdens een ritje solo.  Ik kwam er nog een bekende tegen, JP uit Grimbergen en fervent nachtrijder!  Zelfs vanuit Brussel was men naar Woensdrecht afgezakt!  En eerder had ik tijdens de rit zelfs twee clubmakkers van mijn eigenste Papegaai Bike Team gezien, waaronder de voorzitter himself!  Op de stopplaats was ook een fietsenmaker present voor wie materiaalpech had!  Een kwartiertje blijven hangen en dan weer op pad.

Linksaf het straatje in en dadelijk weer de bossen in om er een splitsing tussen de 25 km en de 45 km te treffen op 28 km van de start.  Op 29 km leidde de knappe zanderige track met enkele bekende bulten met wortels ons tot op de open heide tot vlak bij de omheining van de vliegbasis Woensdrecht.  Het gebeurt me maar zelden, maar hier ervoer ik, net zoals nog een aantal keren vandaag, de teleurstelling wanneer je aan een heuvel alle registers open trekt, het gevoel krijgt van “het gaat me hier lukken” en dan van de fiets gedwongen wordt omdat de rijder voor je stil valt in het klimmetje.  Het ging eventjes langs de omheining en het bos weer in over leuke singletracks.  31 km om 11.55 u.  Tot 34 km konden we plezier maken op de bospaden en de tracks op de Kooiheide nabij de vliegbasis.  Het werd rustiger omdat de meeste snelle jongens intussen al voor me op het parcours reden.  We naderden weer de bewoonde kern van Huijbergen en via een paadje dat Eiland heet bereikten we opnieuw de Abdijlaan.  Ik meen dat we bij eerdere edities dan de Huijbergseweg in reden en daar weer de bossen in doken in de omgeving van de vliegbasis.  Dat was nu niet zo.  VanBiLL.com had me al verteld dat de toer niet helemaal dezelfde was als in de vorige edities omwille van het verbod om bepaalde zones te betreden.

Van 35 km tot 37 km reden we van het rondpunt in Huijbergen tot aan het rondpunt op de Putseweg, het traject waar ik daarstraks de massa tegenliggers had zien rijden.  Nu had ik als enige gezelschap een niet al te jonge vrouw die langzaam maar zeker haar rit reed.  De seingevers aan het rondpunt hadden intussen hun biezen gepakt.  Het ging opnieuw de Onze-Lieve-Vrouw-Ter-Duinenlaan in waar we op 37,50 km de ingang tot de Volksabdij passeerden en op 38 km rechtsaf een vochtig bospaadje in sloegen.  Daardoor zat er iets meer asfalt in deze tocht dan we gewend zijn.  De ondergrond was er nog wak en het vroeg wat duwwerk om er te rijden.  Op 39 km reed ik voorbij de visvijver van ’t Spanjooltje.  Aan een brede zandweg verderop waren twee jonge knullen hun motoren van een aanhangwagentje aan het halen!  Als ze maar geen boswachter tegenkomen!  Rond 40 km kreeg ik nogmaals een zwaar te berijden singletrack met wakke ondergrond voor de wielen die me tot in de bossen van de Vluchtheuvel nabij Calfven bracht.  Daar passeerde twee weken geleden ook de tocht vanuit Ossendrecht, maar komende uit de andere richting.

Ik reed achter de bizarre gebouwen van De Luchtballon, een vakantieverblijf voor kinderen met astma op een voormalig militair terrein.  Hier vertrok vroeger ook een toertocht, maar na twee opeenvolgende afgelastingen omwille van zwaar winterweer, hielden de mensen het hier voor bekeken.  De tocht werd wel vervangen door een tocht vanuit Hoogerheide, georganiseerd door De Grensrijders Ossendrecht, dit jaar helaas letterlijk in het water gevallen omwille van de zondvloed op 13 oktober.  En niet zozeer die zondvloed, maar een onregelmatig terugkerende lek in keuken en badkamer, zelfs na het vernieuwen van de roofing, hield me toen thuis en deed me van ellende weer in mijn bed kruipen!  Intussen lieten de buren toevallig de sinds drie jaar beloofde bekleding op de muur aanbrengen.  Dus maar hopen dat de ellende voorbij is.  Via de Bergstraat bereikte ik de meer bewoonde wereld van Calfven waar de seingever nog op post was.  Calfven weer uit en de Noordpolder Woensdrecht in waar we vanaf de Peerenbergscheweg op de brede zandwegen in de open velden van de Noordpolder te maken kregen met letterlijk veel tegenwind.  Ook de vroegere uitgaven eindigden over een weg in de open vlakte met telkens veel tegenwind!  Via de Brilseweg waarlangs we vanochtend de Noordpolder waren in gereden bij de start, bereikte ik na dik 45 km opnieuw het Café Non Plus Ultra.  Buiten Patrick Enigma nog gezien die proper gewassen weer huiswaarts trok!  Ik was moe, ook al had ik gerust nog een tijdje door kunnen gaan in deze mooie streek als een volleerd Duracell-konijn.

Het moet zijn dat men in de Non Plus Ultra van mening is dat vele mensen uit de streek van de Brabantse Wal potdoof zijn, want de muziek galmt er altijd loeihard uit de boxen!  Vaak dan nog de echte Nederlandse hoempapamuziek of bij gebrek daaraan een dosis smartlappen a là André Hazes.  Ik heb er dan ook noodgedwongen luidkeels mijn drankje besteld.  Ik werd er nog begroet door Dennis, Jan en Berten die er twee weken geleden in Ossendrecht ook bij waren en zelden een lokale tocht ongereden laten!  Zij hadden ook al de douches gezien en vertrokken proper weer naar huis.  Een stiller plekje meer achteraan in de zaal opgezocht.  Daar kreeg ik Lies te zien die in gesprek was met een fietsgenoot.  Een aantal mannen in lichtblauwe pakken met de tekst “Scheldestroom” op hun dijen geobserveerd die al duidelijk boven hun theewater waren en de nodige decibels toevoegden aan de hoempapa!  Waarom wordt dat eigenlijk theewater genoemd?  Dat is toch het laatste waarvan men dronken zou worden!  De schrik sloeg me om het hart wanneer één van die potige kerels mij in de gaten kreeg en de anderen in mijn richting deed kijken, net toen ik op het punt stond te vertrekken!  Zouden zij mijn kritisch bedenkelijke blik gespot hebben?  Oef, neen, het bleken Grensrijders te zijn en ze meenden den Strammer herkend te hebben, de onverlaat die omwille van de zondvloed de tweede editie van hun toertocht onlangs links had laten liggen.  Hierboven kunnen ze lezen waarom en ze schenen het ook niet aan hun hart te laten komen!

Om halftwee huiswaarts waarbij me nog een slopend ritje van 20 km wachtte.  Ik was zodanig moe dat ik zelfs het kippenkraam op de grens in Putte niet met een bezoek vereerd heb om er ter plekke op straat zoals gewoonlijk een halve vogel af te kluiven!  De fiets proper gemaakt en onder de douche gekropen.  Na het eten de afwas nog moeten doen was een beproeving met ogen die bijna toevielen van de slaap en tijdens het feuilleton op zondagavond, het enige waarvoor ik buiten het nieuws de tv voor opzet, ben ik herhaaldelijk ingedommeld!  En zeggen dat men zondag een rustdag noemt!

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you.be en op mtb-you.nl en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!