Toertocht (30-45-55-65 km) van WTC De Biekes te Wijgmaal op zondag 17-07-2016.

Na de toertocht vorig jaar links te hebben laten liggen ten voordele van Roosdaal, deze keer weer trouw afgezakt richting Wijgmaal omdat beide tochten deze keer niet samen vielen. Het was even zoeken naar een parkeerplek die ik uiteindelijk vond in de straat langsheen het kanaal. Leuven – Dijle. Pas om 10.30 u ingeschreven, een goed excuus om de langste ritten niet te rijden. Deze toertocht is immers niet van de poes, zeker wanneer je de lus in Holsbeek meepikt. Het ging het dorp uit en het was me al direct duidelijk dat de toer in de omgekeerde richting was uitgezet in vergelijking met eerdere edities. We reden in de richting van de Remy-fabriek waar we de spoorweg kruisten. Dan linksaf over het asfalt fietspad dat overwoekerd was door het hoog opgeschoten groen in de zone tussen de spoorweg en de Dijle. Reeds na 3 km kwam daar de splitsing tussen de 30-44 km en de 55-65 km. Gekozen voor de rit van 44 km.

Ik reed langsheen het bruggetje over de Dijle en over het complex van verkeerswegen door een industriegebied dat overspannen wordt door het grote viaduct van de E314 ergens tussen Wilsele en Herent. Een kiezelpaadje voerde me tot in Herent. We reden door een woonwijk om op ruim 7,85 km een eerste fikse off-road-klim aan te vatten. Dan ging het even over een kasseibaantje en off-road in een holle weg. Midden in een bos kwam er een splitsing tussen de ritten van 30 km en 44-55-65 km op 8 km van de start. Nadat ik de bekenden Joepie, Annemarie, Erling en Chantal had zien passeren werd het me al snel duidelijk dat we in het bos reden dat op de helling van een heuvel gelegen is. Met beneden een plots hoogteverschil waardoor er op de paadjes daar korte steile dropkes ontstonden! De singletrack slingert er zich met korte bochtjes naar boven en beneden tussen de bomen. Zo’n combinatie van bochten en afwisselend stijgen en dalen is niet aan mij besteed. Bovendien lag de extra lus voor de grote afstanden in het begin van de toertocht zodat vele rijders van de lange ritten nu pas op deze plek arriveerden. Het was dus vrij druk in dit bos en rustig rijden zat er voor mij niet in. Het had wel het voordeel dat ik me geen zorgen hoefde te maken over het feit dat de pijlen al zouden opgehaald worden, vermits de grote meute op dit deel van het parcours nog onderweg was. Toch een overwinning geboekt. Het steile dropke beneden per bike genomen en niet te voet. Te voet zou riskanter geweest zijn dan per bike! Eigenlijk stelde het bij nader toezien niks voor! Op deze plek denk ik altijd terug aan Rubber-12 die daar ooit met zijn gsm op de loer stond om een foto te maken van mijn afdaling!

Dit voor mij lastige, maar voor de meeste bikers uitdagende stukje parcours was een kilometer lang. Aan de uitgang van het bos kwam aldus op 9 km de splitsing tussen de ritten van 55 km en van 44-63 km. Ik veronderstel dat de 55 km daar opnieuw het parcours van de 30 km vervoegde. Ik kwam uit op een kasseibaantje dat luistert naar de naam Grote Molenweg en lokalisatie op een kaartje leert me dat het bos dat we net doorkruisten gelegen is op de Mollekensberg in Herent. Na vele keren passeren krijgt deze plek eindelijk een naam! Na de oversteek van een asfaltbaan dook ik op een spoor een korenveld in en joeg daarbij ongewild een fazant voor me uit. Dat beest maar koersen tussen die muren van korenaren om me voor te blijven! We dienden dan enkele keren te klimmen in een veldspoor en na twee keren een dropke reden we naar een holle weg toe. Er volgde een klim in een hol pad en daarna reden we over een smal spoor. Tenslotte kwam er een afdaling in een woeste holle weg en door het zien van een verkeersbordje met de vermelding “slow” wist ik dat ik het bizarre huis van Gosse ging voorbijrijden. Dat bizarre huis met aanhorigheden en dito kunstwerken is de thuisbasis van De Bereklauw, een leefgemeenschap, zegge voor hippies! Je moet er tijdens het afdalen effectief wat gas terugnemen, want de plek duikt plots op na laaghangend struikgewas en er lopen daar allerlei dieren rond. Ik diende af te remmen omdat twee eenden op hun dooie gemak het pad kruisten. Het zijn daar vriendelijke mensen, ook al zien ze er wat zonderling uit! Eigenlijk wel bizar hoe dat huis daar gebouwd staat tegen de zijwand van een diepe holle weg! Voor wie interesse heeft: Bieststraat in Herent.

Ik werd beneden uit de holle weg gekatapulteerd in de Vlietstraat en De Bareel te Herent, twee straten die vlak naast de er in de hoogte passerende E314 liggen ter hoogte van de afrit Winksele. We kruisten er de brede drukke baan en na een paadje langsheen een warenhuis en enkele huizen ging het al klimmend een grasspoor door. Zo bereikten we de Sellekensstraat, een onverharde kiezelweg in Herent die evenwijdig loopt met de achter de bomen verborgen snelweg. We reden er voorbij de witte villa (in de Predikherenberg?) waarvan ik me laatst nog afvroeg wanneer ik er ooit nog eens zou passeren. Daarna bereikten we de open velden op de hoogvlakte van Gasthuisberg in de buurt van afrit 16. Hier vertrok indertijd de niet meer georganiseerde toertocht van de brandweer van Leuven. Mijn groeten aan “Tokki Afrit 16”, de drijvende kracht achter deze toertocht die jammer genoeg ter ziele is gegaan bij gebrek aan voldoende medewerkers! Deze tocht was nochtans een pareltje.

Van 16 km tot 19 km volgde een stevig en uitputtend stuk off-raod met opeenvolgende beklimmingen en afdalingen! De omgeving was er bijzonder knap met de vele holle sporen, typisch voor deze streek. We doken dan het Bertembos in en daar kwam na een klim op 19 km een splitsing tussen de ritten van 30-55 km en 44-65 km ter hoogte van het Chimaera-huisje. Op deze plek kwam ik ooit voor de eerste en enige keer biker Chimaera tegen op zijn Turner Flux. Zou hij nog biken? Exact op het middaguur koos ik er opnieuw voor de 45 km en volgde aldus de knappe afdaling over een mooie singletrack tussen de bomen. Afdalen betekent nadien ook weer klimmen en dat was deze keer over kasseitjes. 22 km. Dan volgde één van de mooiste paden uit deze toertocht, meer bepaald de knappe afdaling in een goed aangereden maar met wortels en dropkes doorspekte semi holle weg onder de bomen! In de andere richting staat deze plek bekend als een bijzonder zware klim. Ik bereikte de Bosstraat en de bevoorrading op haar klassieke plek, de gebetonneerde vlakte voor een moderne schuur.

De bevoorrading kwam op 23 km van het vertrek en ik stond er om 12.20 u. Ondanks het toch al gevorderde uur was er nog heel wat beweging. Veel keuze ook aan fruit, koeken, cake en drank. Zoals elk jaar ook een aantal vaste medewerkers die er elk jaar weer paraat zijn. Tijdens de knabbel een babbel met Daniel en diens bikemakker, de enige bekenden die ik er spotte. Na de stop werden we zoals verwacht over de kasseien van de Oude Bertembosstraat gestuurd, een zijtak van de Bosstraat die we, eens boven, opnieuw dienden te kruisen. Direct daarna kwam er op 24,50 km een splitsing tussen de 30-55 km en de 44-65 km. Opnieuw dook de tocht het Bertembos in en was het klimmen geblazen tot één van de hoger gelegen dreven. Die bracht ons voorbij de natuurspeeltuin en speelbos Vossenhol. Een dame die er toekwam met twee kleinkinderen sprak me aan! Of ik de toertocht reed? Want haar man zou hier passeren. Na de rit zou blijken dat het verdorie de vrouw van Peter was! Bizar, hoe groot is de kans dat ik deze vrouw zou zijn tegengekomen, zelfs rekening houdend met het feit dat Peter in Bertem woont?

Op 25 km passeerde ik één van de radars van Bertem Radar, vlak bij het Vossenhol. Het radarstation in Bertem bestaat uit twee radar-torens die 350 m uit elkaar liggen: een hoofdtoren en een ‘back-uptoren'. De radar in Bertem bestrijkt een gebied met een straal van 260 km (Parijs-Dover-Leeuwarden-Frankfurt) tot op een hoogte van 60.000 voet (nagenoeg 20 km). Bertem bezit een primaire en een secundaire radar. De primaire radar geeft informatie over de afstand, de vliegrichting en de snelheid van het vliegtuig. De secundaire radar zendt pulsen uit die door een transponder aan boord van het vliegtuig worden beantwoord met gegevens over de hoogte, de identificatie van het vliegtuig en eventuele alarmmeldingen. Er volgde een leuke afdaling over een grasspoor en een klim over een kasseibaantje tot op de hoogvlakte van Bertem Radar. Het stikte er van de dazen! Op 29,50 km dook ik een knap bos in waar de paadjes er nog vochtig bij lagen en genoot er van een mooie afdaling. De track liep er vlak naast een soort kloof met blote wortels. We reden er tot 31,50 km in een knappe omgeving.

Op 33 km reden we over het terrein van een manege naar de achterliggende veldweg en volgde een superleuke afdaling over een grasspoor dat uitkwam in het dorp Winksele tegenover de bakkerij ’t Warot. Van 34 km tot 36 km volgde de doortocht van Winksele door straatjes, over vlakke veldsporen en servitudes om op 40 km weer toe te komen in Herent. Vanuit de landelijke omgeving ging het stilaan meer en meer naar de bewoonde wereld toe. Uiteindelijk kruisten we het kanaal, reden we door enkele woonstraten en de laatste kilometer door hetzelfde park waarlangs we vertrokken waren. Met 46 km op het tellertje, de rit van en naar de auto inbegrepen, kwam ik weer toe aan het sportcomplex in Wijgmaal.

Er zaten nog mensen buiten te genieten van de zomerzon en een drankje. Waaronder Marcel die eenzaam en alleen aan een tafeltje zat. De rest van de meute moest nog toekomen. Gaandeweg druppelden ze binnen: Paul, Maurice, Peter en Bart. Ambiance gegarandeerd, er werd weer hard gelachen en plezier gemaakt en misschien ook iets meer gedronken dan goed voor ons was! De Biekes waren intussen al bezig met de opruim. Peter is binnen nog croissants en boterkoeken gaan schooien, overschot van de medewerkers. Met die mens kan je overal komen, doch slechts één keer! We hebben ze nog gekregen ook en iets eetbaar was welkom! In ieder geval zeer tevreden weer naar huis teruggekeerd. Mooi weer, een amusante rit door een knappe streek, meer dan inspannend genoeg, degelijk afgepijld en zoals elk jaar weer feilloos georganiseerd.

Ondanks het respectabele aantal hoogtemeters op de langere afstanden en de opeenvolging van klimmetjes en afdalingen, bewijzen de onderstaande foto’s dat deze toertocht toch nog geschikt is voor de derde leeftijd. Ook al hebben sommigen toch al hun voorzorgen genomen, getuige de publiciteit van Uitvaartverzekeringen Dela op het truitje! De BMC-biker op de eerste foto ziet er een respectabel persoon uit. De anderen op de tweede foto zien er op het eerste gezicht braaf uit, maar ge moest ze eens bezig zien en horen op de après! Lawaai voor een heel peloton en vaak moeten de stoelen letterlijk van onder hun kont uit worden getrokken om ze naar huis te doen keren! Sommigen maken het zodanig bont dat hun echtgenotes met de kleinkinderen naar het Bertembos komen afgezakt om hen te zien passeren! Het is om hun eigen bestwil dat hun echtgenotes thuis regeren met ijzeren hand en een grote pantoffel!

StrammerMax