Toertocht (17-28-48-60 km) van WTC De Doortrappers te Halle-Zoersel op zondag 21-08-2016.

Na een hele week mooi weer was het een dikke teleurstelling van ’s morgens bij het opstaan te zien dat de hemel donker en grijs gekleurd was en het een weinig regende! De keuze voor de toertocht van vandaag was moeilijk. Ik had mijn zinnen gezet op Aarschot (Forest Bikers Langdorp), Lennik (Vredeseilanden), Bever (Klimax MTB), Beringen (Ter Dolen Fietshappening) of Halle-Zoersel. Omwille van het bedenkelijke weer is het Halle-Zoersel geworden, dat was het dichtst bij huis! Ondanks dat was ik pas laat aan de inschrijving en kon ik om 10.00 u op pad.

Het ging de woonwijk uit via straten, betonbaantjes, servitudes en gras- en assensporen. We bereikten de straten Wandeling en Kleine Wandeling in een villawijk en reden een assenweg in richting Sint-Antonius. Van 5 km tot 7 km bereden we de bospaadjes in het park van het kasteel Hallerhof, het voormalige gemeentehuis van Zoersel. Het is er leuk rijden en er liggen hier en daar enkele woestere stukken. Onder meer ter hoogte van de Brasserie Casteleinshoeve, allicht een voormalig bijgebouw van het kasteel, liggen enkele ferme wortels. Bij het verlaten van het parkbos miste ik een pijl en reed rechtdoor de straat uit in plaats van rechtsaf te slaan. Dat leverde me een extra kilometer op! We kruisten een baan naar de singletrack die in een strook bos recht op recht achter de tuinen van villa’s loopt en allicht bekend is bij bikers die in de streek komen rijden. Een assenwegeltje voerde ons tot het Feestzalencomplex Martinus in het Sniederspad te Halle-Zoersel. 10,50 km om 10.30 u.

We bereden dan de lange singletrack die recht op recht tussen twee draadafsluitingen van allicht een privaat bos vanaf Lievekenshoek voert. Alzo bereikten we een eerste splitsing tussen de ritten van 17 km en 28-48-60 km op 12 km van de start. Door het bos reden we over de onverharde Gescheurde Heide naar de Lemmekensbaan. We reden daar even naast de antitankgracht om dan het bos in te duiken. Een man vloog me tegen hoge snelheid voorbij. Misschien moet ik ook een elektrische mountainbike gaan overwegen! Het ging een tijd naast de antitankgracht. De bodem lag er nu goed droog bij. Bij nat weer of in de winter kan het hier verschrikkelijk modderig zijn! We weken dan van de gracht af en doken het naastliggende bos in om over een singletrack en enkele assenpaadjes de plek te bereiken waar de rit van 28 km zich losmaakte van de 48-60 km. Dat was nabij de antitankgracht op 14,80 km van het vertrek. 10.50 u. De kleinste afstand stak de gracht over, voor mij was het rechtsaf ernaast. Aan de overkant zag ik meerdere bikers passeren, maar het zou nog een tijd duren eer ik er zelf reed.

Via het gehavende pad naast de antitankgracht bereikte ik met twee anderen in mijn zog de Turnhoutsebaan in Schilde. Zoals ik vermoedde dienden we niet over te steken maar enkel naar de andere oever van de gracht te rijden en dan in de richting van waaruit we kwamen. Al snel bereikten we de leuke uitdagende heuvels en putten op de Schans of het Fort van Schilde. Alles ligt er keihard aangereden door het vele gebruik ervan. Op 16,50 km reden we opnieuw langsheen de antitankgracht en sloegen daarna het Breeveldpad en het Renier Schniederspad in, beide onverharde assenwegen die langsheen enkele grote villa’s in Schilde voeren. Op 20,50 km konden we gedurende een kilometer genieten van een zigzaggende singletrack op en af een heuvelkam in een woeste strook bos. Deze knappe omgeving wordt door de meeste toertochten in deze streek bezocht. We bereikten opnieuw de brede wegen naast de antitankgracht en reden enkele opeenvolgende lussen in het naastliggende bos waarin villa’s en buitenhuizen tussen de bomen verscholen staan, om dan telkens weer naast de gracht uit te komen. Uiteindelijk kwamen we toe aan het bekende paadje met de bulten en putten ter hoogte van het Fort van Oelegem.

Ik bereikte de zandweg Gescheurde Heide in Oelegem (Ranst) en trof daar de bevoorrading die opgesteld stond onder een afdak voor een hut in een weide op 25 km van het vertrek. Die plek kon ik me nog herinneren van vorig jaar. Om 11.30 u kon ik daar eten van bananen, wafels, suikerwafels en cake om daarna alles door te spoelen met sportdrank waarvan de smaak me niet kon bekoren. Enkele mensen zorgden er voor het aanbod. Op deze plek was er meteen een splitsing tussen de 17 km en de 28-48-60 km. Na de stop ging het verder over een grasspoor naast een strook bos om zo de Knodbaan te bereiken. Na nog een eindje langsheen de antitankgracht kwamen we toe op een grote baan ter hoogte van de oprit naar de snelweg E34. Daar maakten we rechtsomkeer om het spoor op de andere oever te bereiken en op 28 km bossen in Oelegem-Ranst in te rijden. Na een leuke singletrack kwam er weer een splitsing waar de 17 km zich losmaakte van de andere afstanden. 29 km om 11.50 u.

Vanaf daar volgden vele plezante singletracks. We staken ergens een baantje over waar een oudere man als seingever stond. Liefkenshoek? Met dank aan die mens die daar allicht de hele voormiddag helemaal alleen gestaan heeft! Hij deed in ieder geval een goed werk, want in deze bossen duiken soms op de meest onverwachte plaatsen auto’s op zoals ik elders mocht ondervinden en maar net op tijd de remmen dichtgooide! We kregen nog een portie singletracks voor de wielen in het grensgebied tussen Oelegem en Halle tot we op 30,85 km een splitsing troffen tussen de 17 km en de rest. Tot 33 km volgden leuke bospaden en soms redelijk woeste singletracks in de bossen nabij een weg die Flikkersteert (Halle) heet. Na een singletrack kwam er een splitsing tussen de 17-28 km en de 48-60 km op 34 km van het vertrek. Gekozen voor de langste rit. Dat was net na het passeren van het gloednieuwe woonzorgcentrum Halmolen dat pal naast het bos gelegen is ter hoogte van Vogelzang. 12.15 u.

Op 35 km kruisten we de snelweg E34 via de brug aan de Kantonbaan op de grens tussen Oelegem en Halle. Aan de overkant reden we de Mussenbaan in, een asfaltwegel die ons naar Zandhoven voerde. In een bocht van de weg reden we het bos in tegenover een in onbruik geraakte poort van één of ander kasteeltje dat tussen de bomen verborgen stond. We toerden er enkele rondjes in een bos dat aan een voetbalveld grensde. Tot 38 km konden we hier genieten van een knap stukje parcours. Daarna kwamen we even in de meer bewoonde wereld en reden de sporthal ’t Veld en villa’s voorbij. We doken opnieuw het bos in voor een mooie lange singletrack tot 39 km. Op 40 km kruisten we een baan in de buurt van de snelweg. Hier kreeg ik nog even het gezelschap van drie andere bikers. Veel bikers had ik sinds de bevoorrading niet meer gezien! We reden door het landelijke Zandhoven en een aantal stroken bos, onder meer ter hoogte van Schegel. 43,50 km om 12.50 u.

Op 45 km kruisten we opnieuw de E34 via de brug van de Boshuisweg. In het zog van twee jonge bikers ging het eens weer beneden rechtsaf een veldweg in. Na een eindje door een uitloper van het Zoerselbos te hebben getoerd kregen we het stukje verlaten asfalt van de Boshuisweg dat evenwijdig met de E34 loopt. Vlak naast de weg liggen daar een aantal achter de struiken verborgen stukjes singletrack waar we over werden gejaagd. Mijn GPS had me trouwens langs hier naar de start gestuurd. Minder interessant was dat het intussen was beginnen te regenen na een relatief zonnige ochtend! Ik passeerde het eenzaam gelegen restaurant “In de Wandeling” op de hoek van de landelijke Peggerstraat en de Schegelbaan. Na de editie van vorig jaar ben ik hier met Jari nog iets komen eten. In de Schegelbaan heb ik dan even geschuild onder de bomen omdat er een stortbui losbrak, maar omdat het al snel ook daar begon te lekken had het geen zin van te wachten. Dus dan maar verder door de gietende regen. Ik reed het Schriekbos in en trof daar op een kruispunt van wegen de splitsing tussen de ritten van 48 km en van 60 km op 48 km van het vertrek. De tocht was dus langer dan aangegeven vermits er niet eerder een splitsing was waar de 60 km apart ging! Wat ik toen niet wist was dat de extra lus van de 60 km ook op deze plek weer zou eindigen!

Voor mij ging het rechtdoor het bos dieper in en aan de rand ervan trof ik de tweede bevoorrading op 49 km van het vertrek onder een houten schuilhut. De dames ter plekke hadden net alles opgeruimd en vertrokken met de auto. Ze boden nog drank aan maar omdat ik water genoeg had, onderweg bijna niks gedronken, heb ik hen het weer uitpakken bespaard. Het was intussen 13.10 u en zij zullen niemand meer verwacht hebben. Naar hun zeggen had ik nog 12 km voor de boeg.

De extra lus voor de 60 km gaf eigenlijk geen echte meerwaarde aan de toertocht. We reden vooral door woongebied, ook al was het er bosrijk. Veel asfalt en weinig off-road. Bovendien had ik dan deze keer nog de pech dat het opnieuw keihard begon te stortregenen! Zeiknat was ik, ook al deerde het me niet vermits het niet koud was. We doorkruisten Zoersel door stroken bos waarin straten met villa’s waren in de omgeving van het Zoerselbos. Sommige straten waren verbonden met servitudenpaadjes. Zo reden we door de Antwerpsedreef en de Ten Hoflaan naar de Zoerselbosdreef. In een doodlopend stuk daarvan stonden drie oude mooi gerenoveerde grote huizen. 52 km. We zagen het grote witte kasteel Zoerselhof in de Zoerselhofdreef staan. Dan reden we opnieuw door stroken bos in de villawijk. Op 57 km reed ik door de lange bosrijke dreef waarlangs villa’s staan en die aan het einde uitkomt op een grotere baan van tussen de zuilen van wat eens een poort moet geweest zijn. Alsof het park van een kasteel er ooit verkaveld geworden geweest is. Ik gok volgens een kaart op Schriekbos, uitkomend op de Sint-Antoniusbaan. Ze loopt omzeggens op de grens tussen Sint-Antonius en Zoersel.

Op de grote baan ging het linksaf en even verder weer linksaf de Middeldreef in. We doorkruisten opnieuw het bos waarin de villawijk ligt. Een wortelpaadje doorheen het bos leidde me naar de plek waar ik daarstraks de splitsing had gehad tussen de 48 km en de 60 km ter hoogte van de Lage Weg, op deze plek niet meer dan een bospad. 61 km om 14.00 u. Ik bereikte uiteindelijk opnieuw de meer bewoonde wereld van Halle, maar in plaats van recht weer naar af gestuurd te worden, reden we nog een aantal lussen over veldpaden, servitudes en door hier en daar een strook bos. De tocht was daardoor langer dan voorzien. Intussen had het alweer een tijd opgehouden met regenen. Met iets meer dan 65 km op het tellertje kwam ik weer aan in de Lotelinglaan. Het moet iets van 14.15 u geweest zijn. Omdat ik nat was van de regen ben ik maar direct naar de auto toe gereden die nog alleen op de parkeerweide stond! De gratis pannenkoek ter gelegenheid van de vijfentwintigste editie zal voor een andere keer zijn!

De verdienste van De Doortrappers is van in een uiteindelijk toch wel vrij dicht bevolkte regio een toertocht te kunnen uitstippelen waarin heel wat off-road te beleven is zonder dat men de indruk heeft van steeds in de bewoonde wereld rond te toeren (zoals in Waasmunster wel het geval is bijvoorbeeld). Met uitzondering dan van de laatste 15 km. Deze tocht maakt gebruik van heel wat mooie paden en singletracks. Als je het parcours een beetje volgt op een stratenplan dan merk je dat de tocht uitgezet is in een gebied met beperkte oppervlakte tussen Halle, Zoersel, Schilde, Oelegem en Zandhoven. Mooie stroken bos en singletracks.

StrammerMax