Door mijn darmkanker ben ik lang uitgeschakeld geweest om te kunnen strandzeilen
In september 2009 was ik aangeduid om in Duitsland als internationaal jurylid de Europese kampioenschappen strandzeilen te volgen en jureren.
De ochtend van mijn vertrek naar Duitsland bleek ik onbeheersbare diarree te hebben met als gevolg ik mijn reis heb moeten onderbreken en naar de spoeddienst van de kliniek te rijden.
Daar stelde men na een CT scan vast dat ik hoog dringend diende geopereerd. Na verzorging chemo.
2010 was een herstel periode en in 2011 was ik weer van de partij. Mijn vriend organiseert in Berck Frankrijk jaarlijks een weekend om met mini zeilwagens daar te rijden.
Dus mijn Blokart uit de garage gehaald en in de wagen gestopt.
Alles bleek ok. Alles was voor mijn ziekte nagekeken en opnieuw geschilderd. Het zag er na 2 jaar rust er nog behoorlijk uit geen problemen met de wielen of assen zeil in perfecte staat.
Dus niets houd me tegen om af te reizen naar Berck.
Daar aangekomen de zeilwagen gemonteerd en het strand op. richting Le Touquet Paris plage.
Wat direct opviel dat de Franse piloten andere richtingen aanhielden dan dat wij gewoon waren. Ze reden langs de landzijde en wij waren gewoon langs de waterlijn te rijden. Daar is het strand hard door het water, maar hier door de invloed van de zee was het strand herschapen in putten en kuilen.
Dus snel de Fransen volgen maar dat was moeilijker dan gedacht eerst uit die vervelende putten geraken en dan de achtervolging ingezet. Mijn broze wagentje had het hard te verduren.
Na verloop van tijd stelde ik vast dat mijn wagen vertraagde en moeilijk bestuurbaar was.
Bij de volgende put hindernis zat ik mijn achterste op de grond.
Mijn stuur inrichting was verwrongen en twee steun buizen afgebroken.
Het zoute zeewater had met de tijd zijn werk gedaan en de buizen van binnen uit opgeroest en de verf laag verborg de gebreken.
Met mastdelen en touw de wagen rij baar gemaakt zodat ik te voet naar de bewoonde wereld kon gaan met de wagen opsleeptouw. Nu hulp inroepen van vrienden, Dus aan de plaatselijke mensen gevraagd in welk dorp ik was en kon de straatnaam doorbellen aan de man die mij zou komen ophalen.
In ieder geval een dergelijke zeilwagen en iemand met helm en in een droogpak was een attractie op zich en behoorlijk warm. Gelukkig was er een cafeetje waar ik me kon neerplanten op het terras. GSM en klein geld moet je steeds bijhebben voor noodgevallen.
De eerste auto met Belgische nummerplaat die het dorp binnen reed was mijn redder in nood.
Samen iets gedronken en alles in de wagen geladen en terug naar de start plaats in Berck gereden.
Daar aangekomen en met andere zeilwagen rijders de zeilwagen bekeken en goed voor schroot beoordeeld. Dus alle goede delen bij houden en eventueel verkopen en de rest bij het oud ijzer.
Dit was het einde van B-678.
